บทที่ 118 เพื่อนของเทียหนิว

หยางป๋อมองหุ่นยนต์ระดับสูงเหล่านี้แล้วอดเสียดายไม่ได้ หากเอาพวกมันไปขายให้โจรสลัดนี่ต้องได้เงินมากแน่ๆ แต่น่าเสียดายที่ทำไม่ได้ ต่อให้มีคนซื้อก็ไม่กล้าขาย เพราะถ้าบริษัทหุ่นยนต์รู้ว่ามีคนเอาหุ่นยนต์ระดับสูงไปขายตามอำเภอใจ พวกเขาคงไล่ล่าตามฆ่ากันทั่วจักรวาล

แถมยังไม่ใช่แค่บริษัทเดียว แต่เป็นหลายบริษัท นั่นหมายความว่าใครก็ตามที่ขายก็จะกลายเป็นศัตรูกับทุกบริษัทหุ่นยนต์

"ทำไมไม่กินล่ะ" หยางป๋อเปลี่ยนรหัสการเข้าถึงของหุ่นยนต์ระดับสูงเหล่านี้ แล้วส่งไปให้เทียหนิว ตัวเขาเองก็ชาร์จไฟไปด้วย ส่วนเทียหนิวก็เอาหุ่นยนต์มาใช้เลย

ส่วนเรื่องรหัสแบตเตอรี่ของหุ่นยนต์นั้น หยางป๋อใช้เวลาแก้ไขเพียงครึ่งนาทีเท่านั้น

ตาเล็กๆของเทียหนิวจ้องมองหยางป๋อตลอด จากนั้นก็หันหลังเดินไปสองสามก้าว แล้วก็หันกลับมามองหยางป๋ออีก

หยางป๋องุนงง

เทียหนิวเดินไปอีกสองสามก้าว แล้วก็หันกลับมา

"นายจะให้ฉันตามนายไป หรือให้ฉันพาหุ่นยนต์ตามนายไป" หยางป๋อถามด้วยความสงสัยพลางทำท่าทางประกอบ เริ่มจากชี้ตัวเองแล้วตามเทียหนิวไป จากนั้นก็ทำท่าทางพาหุ่นยนต์ไปตามเทียหนิว

เห็นหยางป๋อทำท่าทาง เทียหนิวก็พยักหน้าหงึกหงัก

"นายให้ฉันพาหุ่นยนต์ตามนายไปใช่มั้ย?"

"นายจะพาพวกเราไปเอาคืนกับศัตรูที่แข็งแกร่งหรือยังไงกัน?" หยางป๋ออดคาดหวังไม่ได้ว่าเทียหนิวจะพาตัวเขากับหุ่นยนต์พวกนี้ไปทำอะไร

ดังนั้นหุ่นยนต์เหล่านี้จึงถูกตั้งค่าใหม่อีกครั้ง ให้โจมตีอะไรก็ได้ที่พบเจอระหว่างทาง ยกเว้นตัวหยางป๋อกับเทียหนิวเท่านั้น แต่ก็มีค่าความผันผวนของพลังงานอยู่

หยางป๋อนำทัพหุ่นยนต์เดินตามเทียหนิวไป ไม่นานก็พบกับมนุษย์กลายพันธุ์ เหล่าทหารกลายพันธุ์ที่เห็นหุ่นยนต์ระดับสูงมากมาย บางส่วนไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนระเบิดตายกลายเป็นดอกไม้ไฟ ส่วนที่เหลือก็รีบรายงานไป

ใต้ดินเลยเดือดปุดๆ หุ่นยนต์ระดับสูงมากขนาดนี้จะไปที่ไหนก็ไม่รู้ เผ่าต่างๆในพื้นที่ที่หุ่นยนต์พวกนี้ผ่านไปต่างสั่นเทิ้ม แต่ละเผ่าใต้ดินมีความสามารถในการควบคุมสัตว์ต่างๆเพื่อติดตามเส้นทางของหุ่นยนต์ พอเห็นหุ่นยนต์ผ่านดินแดนตัวเองไปก็ถอนใจ พอเห็นมันไปถึงดินแดนของเพื่อนบ้าน ก็แอบหวังให้หุ่นยนต์ไปฆ่าเพื่อนบ้านตายไปเลย

บางเผ่ากลายพันธุ์ถึงกับคิดว่านี่เป็นการแก้แค้นจากสหภาพ หุ่นยนต์พวกนี้ไม่มีคนขับ การไปปะทะกับหุ่นยนต์พวกนี้คงไม่คุ้มเท่าไร

เทียหนิวชัดเจนว่าคุ้นเคยกับโลกใต้ดินเป็นอย่างดี เดินอยู่ในอุโมงค์อย่างคล่องแคล่ว

หยางป๋อสังเกตเห็นว่าผิวของเทียหนิวดูสว่างขึ้นเรื่อยๆ แถมยังมีประกายสีทองเล็กน้อยด้วย

"หรือว่าเพราะผลของหินพลังงาน?"

โครงสร้างของโลกใต้ดินซับซ้อนมาก หยางป๋อเดินไปเรื่อยๆจนไม่รู้ว่ากำลังอยู่ที่ไหน แถมข้างล่างยังมีการรบกวนสัญญาณเรดาร์รุนแรงอีก ไม่ใช่ว่าไม่มีใครอยากจะใช้อุปกรณ์ต่างๆสำรวจเส้นทางข้างล่าง แต่การรบกวนรุนแรงเกินไป ทำให้ระบบระบุพิกัดผิดพลาด แค่สิบเมตรก็ต่างกันมากแล้ว บางทีแค่เมตรเดียวก็ต่างกัน

เพราะเป็นแบบสามมิติ อุโมงค์ระหว่างล่างกับบนอาจห่างกันเพียงหนึ่งเมตร ซ้ายขวาห่างกันเมตรเดียวเช่นกัน

ยังมีน้ำท่วมใต้ดิน แผ่นดินไหว หรือแม้กระทั่งการต่อสู้ระหว่างมนุษย์กลายพันธุ์ หรือระหว่างสัตว์ประหลาด การระเบิดของลาวา ฯลฯ ล้วนส่งผลกระทบได้ แม้กระทั่งมนุษย์กลายพันธุ์ที่ทำลายหรือซ่อมอุโมงค์

แต่ตราบใดที่เดินทวนลม เกือบจะกลับขึ้นไปบนพื้นดินได้เสมอ

กลุ่มหุ่นยนต์ระดับสูงจำนวนมหาศาลนี้เป็นที่ปรารถนาของเผ่ากลายพันธุ์ เพราะโลหะหายากที่ใช้ในหุ่นยนต์ระดับสูงจำนวนมากไม่ได้มาจากดาวเคราะห์นี้ ต่อให้ดาวเคราะห์นี้ผลิตออกมา การขุดเอาออกมาก็ยากลำบากมาก

สหภาพมีหุ่นยนต์ขุดแร่มากมาย ประสิทธิภาพสูงกว่ามนุษย์กลายพันธุ์หลายเท่า บางครั้งพวกเขาถึงกับทำให้ดาวแร่ธาตุแตกก่อนแล้วค่อยรวบรวมมาเลย

ตลอดทาง มนุษย์กลายพันธุ์ระดับสูงจำนวนมากถูกดึงดูด พวกเขามองเพื่อนแล้วหัวเราะเย็นชา

แต่ไม่มีใครถอยหนี และไม่มีใครจากไป เพราะทุกคนรู้ดีว่าหากเผชิญหน้ากับหุ่นยนต์ระดับสูงมากมายขนาดนี้ พลังของแต่ละคนจะมีจำกัด

ในตอนแรก หยางป๋อยังมั่นใจว่าหุ่นยนต์ของเขาเป็นที่หนึ่ง แต่เมื่อเดินไปเรื่อยๆ เขาก็เริ่มรู้สึกไม่ถูกต้อง เหมือนมีมนุษย์กลายพันธุ์ตามมาเรื่อยๆ

หยางป๋อรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทันที เขานึกถึงว่าทำไมฐานทหารของสหภาพถึงอยู่บนพื้นผิวโลก ไม่ใช่ใต้ดิน เพราะไม่รู้จำนวนมนุษย์กลายพันธุ์ใต้ดินมากแค่ไหน

"เทียหนิว รีบๆหน่อย" หยางป๋อมองเทียหนิวที่อยู่ด้านหน้า เขาร้องบอก

เทียหนิวดูเหมือนจะเข้าใจความหมายของหยางป๋อ มันปล่อยแสงสีเงินอ่อนๆออกมา ร่างของมันพุ่งทะยานออกไปทันที

หยางป๋อควบคุมให้หุ่นยนต์พุ่งทะยานออกไปทันที ด้านหลังหุ่นยนต์ต่างๆ เรียงกันตามหยางป๋อ

หยางป๋อได้ยินเสียงปืนเลเซอร์ยิงโดนหินจนระเบิดด้านหลัง

เทียหนิวก็ดูเหมือนจะได้ยินเสียงปืนเลเซอร์ยิงโดนหินที่ด้านหลังเช่นกัน มันพุ่งตัวกลับไปด้านหลังในพริบตา

จากนั้นด้านหลังก็มีเสียงคำรามดังขึ้น หยางป๋อลำบากใจเพราะตอนให้หุ่นยนต์ตั้งค่าแบบหนึ่งต่อหนึ่ง ถ้าเขากลับไปตอนนี้ทั้งกลุ่มจะยุ่งเหยิงหมด

โชคดีที่สองสามนาทีต่อมา เทียหนิวก็กลับมาอยู่ด้านหน้าพร้อมส่ายหัวหงึกหงัก

หยางป๋อไม่รู้ว่าการต่อสู้เป็นอย่างไร และครั้งนี้เขาก็ยังไม่มีทักษะมาใช้ คงเป็นเพราะเขาไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้ จึงรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง

หลังจากการปะทะกันครั้งนี้ หยางป๋อรู้สึกว่ามีสายตาจับจ้องจากรอบข้างมากขึ้นเรื่อย ๆ

เดินไปได้ครึ่งวันเศษ หยางป๋อคิดจะหาโอกาสสู้กับมนุษย์กลายพันธุ์ แต่แล้วเขาก็รับรู้ได้ว่าเทียหนิวกำลังเดินขึ้นไปข้างบน

หยางป๋อประเมินคร่าว ๆ ว่าครึ่งวันเดินได้ 1,000 กว่ากิโลเมตร หุ่นยนต์ด้านหลังก็ช่วยกันเร่งความเร็วด้วยเจ็ตแพ็ค

ประกายสีทองบนตัวเทียหนิวเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มแรกเป็นสีทองอ่อน ๆ แต่ตอนนี้เริ่มมองเห็นผิวหนังของเทียหนิวเป็นสีทองเข้มเต็มตัว

ปีนไปได้ชั่วโมงกว่า หยางป๋อพบว่าตัวเองมาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง หุบเขาแห่งนี้มีภูเขาสองข้างสูงมากปกคลุมด้วยหมอก ส่วนตีนเขาเป็นทุ่งหญ้าและพุ่มไม้กว้างใหญ่

ก่อนหน้านี้ เทียหนิวก็ขวางหยางป๋อ ให้หยางป๋อเก็บหุ่นยนต์ไว้ที่ด้านทางออก

ทำเอาหยางป๋อสงสัยไม่น้อย!

หุบเขาไม่กว้างนัก กว้างราว 10 กว่ากิโลเมตร สามารถมองเห็นหน้าผาสองข้างชันมาก ส่วนด้านบนปกคลุมด้วยหมอกค่อนข้างสูง

"โฮ่ง!" พอดีตอนนั้น เทียหนิวคำรามเสียงดัง เสียงกึกก้องไปทั่วหุบเขา

ในขณะที่หยางป๋อกำลังสงสัย เขาก็ได้ยินเสียงคำรามเช่นเดียวกันดังมาจากไกล ๆ

"หรือว่านี่เป็นบ้านเกิดของเทียหนิว?"

"ก็ใช่อยู่หรอก เทียหนิวไม่ได้เกิดมาลอย ๆ ต้องมีแม่เทียหนิว พ่อเทียหนิว บางทีอาจมีพี่ชายเทียหนิวที่แย่งตำแหน่งหัวหน้าไป หรือน้องชายเทียหนิว ฯลฯ ก็ได้"

วินาทีถัดมาก็ทำให้หยางป๋อตาค้าง เขาเห็นแสงสีทองอ่อน ๆ วาบหนึ่งร่วงลงมาจากอากาศเป็นสิบเมตร แรดตัวหนึ่งร่วงลงมากระแทกพื้น ทั่วตัวมีลายสีทองเรียงรายไปหมด หยางป๋อระมัดระวังขึ้นมาทันที เพราะมันดูเหมือนจะบินได้

(จบบท)