บทที่ 190 หลักฐานในใจ

แต่หยางป๋อไม่ได้หยุดมือ เขาไม่สนใจอะไรเลย เพราะยังไงบัญชีก็ไม่ใช่ของตัวเอง เล่นอย่างไรก็ได้

เขาแขวนระเบิดคลื่นกระแทกเต็มตัว แล้วค้นหาอีกครั้งเพื่อหวังว่าจะเจอระเบิดอื่น ๆ แต่ก็ไม่เจออะไรเพิ่มเติม

“ช่างเถอะ ไม่มีก็ไม่มี” หยางป๋อรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ขณะนั้นเองกัปตันหญิงบนยานรบนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา

เธอทบทวนความทรงจำ แล้วก็จำภาพที่หุ่นยนต์กระโดดจากหลังคาหนึ่งไปยังอีกหลังคาหนึ่งได้

ในเกมหุ่นยนต์ มีหุ่นยนต์โดดเด่นที่เคยกระโดดจากยอดเขาหนึ่งไปยังอีกยอดเขาหนึ่ง

ตอนที่เธออยู่บนดาวปีศาจเขียว ขณะที่เธอนั่งอยู่ในหุ่นยนต์ของหยางป๋อ เขาก็เคยกระโดดจากยอดเขาหนึ่งไปยังอีกยอดเขาหนึ่ง

“น่าสนใจจริง ๆ” กัปตันหญิงทบทวนภาพเหล่านี้อย่างละเอียด รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนริมฝีปากของเธอ

เมื่อตอนที่หยางป๋อปลอมตัวเป็นลูกเรือบนดาวปีศาจเขียว กัปตันหญิงได้เดินทางไปกับหุ่นยนต์ของหยางป๋อ

เมื่อกัปตันหญิงกลับมาที่เรือรบ เธอตั้งใจที่จะส่งคนไปหาหยางป๋อทันที แต่ก็พบว่าหยางป๋อได้ลงไปในโลกใต้ดินแล้ว

นี่มันมีปัญหาแน่นอน

เมื่อตรวจสอบหมายเลขชุดเกราะก็พบว่าทหารคนนี้ยังคงอยู่บนเรือรบของพวกเขาเองและไม่ได้อยู่บนดาวปีศาจเขียว

กัปตันหญิงไม่ได้เปิดเผย แต่แอบตรวจสอบบุคคลนี้ต่อไป แต่ก็ไม่มีข้อมูลอะไร

แม้จะไม่มีหลักฐาน แต่ความคิดของมนุษย์สามารถเชื่อมโยงข้อมูลที่ไม่เกี่ยวข้องกันเข้าด้วยกันกลายเป็นหลักฐานที่คลุมเครือได้

แม้สหภาพจะมีเทคโนโลยีสูงขนาดนี้ แต่การสืบสวนคดียังคงพึ่งพามนุษย์

เพราะในการสืบสวนคดี บางคนแค่มองตาก็รู้ว่าเป็นผู้ต้องสงสัยแล้ว ในขณะที่ระบบอัจฉริยะนั้นวิเคราะห์ตามหลักฐานเชิงตรรกะเป็นหลัก

นี่เป็นความคิดที่ระบบอัจฉริยะไม่มี ดังนั้นสหภาพยังคงใช้มนุษย์ในการสืบสวนคดี โดยเฉพาะคดีใหญ่ ๆ

“ดาวพาโด เรือขนส่ง เรือรบ ดาวซันเหยว่” กัปตันหญิงต่อสายเรื่องราวต่าง ๆ ในใจเงียบ ๆ

“ต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมบางอย่างในอนาคต” หยางป๋อเตือนตัวเองว่า ต้องเปลี่ยนนิสัยบางอย่าง ไม่ให้รีบร้อนเมื่อเห็นระเบิด

หลังจากออกจากคลังแสง หยางป๋อมองกลับไปที่คลังแสง แล้วเดินไปยังระบบควบคุม ซึ่งสามารถควบคุมด้วยหุ่นยนต์ได้ เนื่องจากมีหลายอย่างที่ต้องการความช่วยเหลือจากหุ่นยนต์ในการขนย้าย

เมื่อปิดประตูคลังแสง หยางป๋อกดรหัสผ่านมั่ว ๆ หลายครั้งจนระบบล็อก

แล้วหยางป๋อก็หยิบอาวุธพลังงานออกมา ฟันแผงควบคุมจนพัง

“สวย!”

“ทำได้ดี”

“คนนี้คิดอย่างรอบคอบ”

นายพลในกองทัพเห็นการกระทำของหยางป๋อก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตราบใดที่ระเบิดเหล่านี้ไม่แพร่กระจายออกไป ปัญหาก็ไม่ใหญ่โต

พันเอกที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินคำพูดของนายพล ก็พึมพำในใจว่า "ใครพูดว่าคนอื่นบุ่มบ่ามล่ะ?"

หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์ เดินตามป้ายบอกทางไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

ในฐานทัพทหารเกิดความวุ่นวายเพราะหยางป๋อทำลายระบบพลังงานหลัก ปืนใหญ่รักษาความปลอดภัยรอบ ๆ ฐานทัพไม่ได้เชื่อมต่อกับระบบพลังงานสำรอง

เกมเมอร์บางคนที่ไม่มีความอดทน เงยหน้ามองไปไกล ๆ พบว่าปืนใหญ่รักษาความปลอดภัยไม่มีการเคลื่อนไหว

พวกเขาลองควบคุมหุ่นยนต์โผล่ครึ่งตัวออกมา ผลปรากฏว่าไม่มีการตอบสนองจริง ๆ

ผู้ที่กล้าควบคุมหุ่นยนต์ก็รีบพุ่งขึ้นไป ผลคือไม่มีการตอบสนองจริง ๆ

หุ่นยนต์อื่น ๆ เห็นฉากนี้ก็รีบพุ่งตามไป เพราะเมื่อกี้มีคนที่โดดเด่นพุ่งเข้าไปแล้ว

เฉพาะปืนใหญ่รักษาความปลอดภัยของฐานทัพที่มีระบบพลังงานสำรองเท่านั้นที่ยังทำงานได้

ในชั่วขณะนั้น รอบ ๆ ฐานทัพมีหุ่นยนต์หลายสิบถึงหลายร้อยตัวพุ่งเข้าไปในฐานทัพ

เกมเมอร์ที่ถูกกดดันมานานก็พุ่งเข้าไปหาฝ่ายตรงข้ามอย่างบ้าคลั่ง

หยางป๋อเดินอยู่ในชั้นอุปกรณ์ มองหาอุปกรณ์ที่ดูเข้าตาแล้วใช้อาวุธของหุ่นยนต์ทำลายอย่างรุนแรง

เพราะไม่มีพลังงานสนับสนุน เครือข่ายการคมนาคมใต้ดินก็หยุดชะงัก

เครือข่ายการคมนาคมของฐานทัพทหารแยกออกจากระบบพลเรือน

เมื่อหยางป๋อมาถึงชั้นบน ชั้นนี้ก็มีแสงสลัวและมีแสงแดงกระพริบ

อีกด้านหนึ่งมีประตูป้องกันที่เปิดออก ประตูนี้ยาวประมาณหลายสิบเมตร

“คนพวกนี้หนีจากทางนี้หรือ?” หยางป๋อมองรอยเท้าบนพื้นด้วยความสงสัย เพราะหลังประตูป้องกันนี้เป็นอุโมงค์ยาว นี่คือทางด่วนใต้ดิน

หยางป๋อลังเลว่าจะตามไปดีไหม

เพราะไม่แน่ใจว่าฝ่ายตรงข้ามมีกี่คน

สอง ไม่แน่ใจว่าฝ่ายตรงข้ามมีหุ่นยนต์กี่ตัวหรือใช้พาหนะอะไร

หยางป๋อหันกลับไปมองอีกด้าน นั่นคือแถวของคลังเก็บของ ทุกประตูปิดหมด

นายพลในกองทัพเห็นสถานการณ์นี้ พันเอกก็รีบออกคำสั่งสกัดกั้น

เพราะอุโมงค์ใต้ดินนี้จะเชื่อมไปยังที่อื่น หากคนในฐานทัพทหารเหล่านี้เข้าไปในเครือข่ายการคมนาคมใต้ดินของเมือง จะยิ่งลำบาก

หยางป๋อเห็นคลังเก็บของเหล่านี้ก็ส่ายหัว แล้วเตรียมจะขึ้นไปยังชั้นบน

เมื่อหยางป๋อเดินขึ้นบันไดก็รู้สึกแปลก ๆ จึงหยุดหุ่นยนต์ไว้ที่บันได

แล้วหยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์กลับลงไปข้างล่าง

หยางป๋อมองชั้นนี้อย่างละเอียด ยิ่งมองยิ่งรู้สึกไม่ถูกต้อง

“มันผิดปกติตรงไหนนะ?” หยางป๋อรู้สึกว่าภาพนี้มีอะไรแปลก ๆ

หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์เดินวนอยู่ในชั้นนี้ นายพลในกองทัพก็ดูด้วยความสงสัย

“เขาพบอะไรหรือ?”

“ภาพนี้ไม่มีอะไรผิดนะ?”

“เขาจะไม่คิดไปไล่ตามใช่ไหม?” นายพลในกองทัพพึมพำกัน

หยางป๋อเดินวนอยู่สักพัก ก็พบว่ามันผิดตรงที่ประตูคลังเก็บของปิดอยู่

ไม่เห็นหรือว่าประตูคลังแสงด้านล่างเปิดอยู่ คนพวกนี้ยึดที่นี่ ไม่มาดูในคลังเก็บของได้อย่างไร?

และถ้าคนพวกนี้จะหนี ประตูคลังเก็บของก็ควรจะเปิด ไม่ว่าของข้างในจะมีประโยชน์หรือไม่ก็ตาม ประตูก็ควรจะเปิด

หยิบอาวุธของหุ่นยนต์ออกมา ฟันประตูคลังเก็บของอย่างแรง โชคดีที่ประตูนี้แข็งแรงแต่ไม่ใช่เกราะของยานรบ

หยางป๋อค่อย ๆ เปิดประตู แล้วก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็น

มีคนอยู่ในนั้นจำนวนมาก อย่างน้อยห้าหกร้อยคน

จากการแต่งตัว คนเหล่านี้ไม่ใช่คนของหงเป่ยจวี่

คนในคลังเก็บของได้ยินเสียงข้างนอก เห็นหุ่นยนต์ที่ถืออาวุธหุ่นยนต์ยาวในมือข้างหนึ่งและระเบิดในอีกข้างหนึ่ง

แม้หุ่นยนต์นี้จะมีสัญลักษณ์ของสหภาพ แต่คนข้างในก็ไม่กล้ารับรองว่าเป็นใคร

“เป็นตัวประกัน”

“เจอตัวประกันแล้ว” คนในกองทัพพบว่าคนในคลังเก็บของเป็นตัวประกันก็รู้สึกตื่นเต้นมาก

(จบบทนี้)