บทที่ 102 ผู้บังคับบัญชา?

หยางป๋อเตรียมจะค้นหาต่อไปตามทางน้ำ เป็นระยะๆก็โผล่หัวขึ้นมาดู ก็เห็นแคปซูลอพยพอยู่ไกลออกไป และมีคนอยู่ข้างๆแคปซูลอพยพ ซึ่งสวมชุดเกราะทหารของสหภาพ

"เฮ้ย!" ตอนแรกหยางป๋อไม่ได้ตั้งใจจะสนใจ แต่พอคิดอีกทีว่าไอ้หมอนี่อาจจะเป็นคนในกองเรือของดาวเคราะห์นี้ รู้จักพื้นที่แถวนี้ เขาจึงโผล่ขึ้นมาจากน้ำ แต่ครั้งนี้หยางป๋อปลอมตัวเป็นช่างซ่อมยานรบในกองเรือที่สังกัดอยู่ ชุดเกราะมีหมายเลขกำกับ และเป็นชุดเกราะที่เปลี่ยนรูปแบบมาแล้ว

"โอ้ ขอโทษครับ ท่าน" ผู้ที่สวมชุดเกราะทหารหันหน้ามา หยางป๋อมองดูแล้วพบว่าเป็นผู้หญิง และมือของเธอยังถือปืนเลเซอร์อยู่ด้วย ชุดเกราะที่เธอสวมไม่ใช่ของทหารธรรมดาแน่ๆ และปืนเลเซอร์ที่หยางป๋อไม่เคยเห็นแม้แต่ในเกม คาดว่าคงเป็นอุปกรณ์ระดับสูง บนเรือรบหยางป๋อก็ไม่เคยเห็นทหารพวกนั้นมีปืนเลเซอร์

ในใจหยางป๋ออดเสียใจไม่ได้ รู้อย่างนี้ว่าเป็นผู้หญิง ตัวเองก็ไม่ควรทักทายเลย เชี่ยเอ้ย เดินจากไปซะยังดีกว่า

"นายเป็นช่างซ่อมยานรบเหรอ?" หญิงสาวมองหยางป๋อ รู้สึกมองไม่ค่อยออก ทำไมตนถึงมองไม่ออกว่าทหารระดับสิบโทคนนี้เป็นใคร จึงถามออกไป น้ำเสียงค่อนข้างเย็นชา

หยางป๋อถามด้วยความประหลาดใจ "ท่านทราบได้ยังไงครับ?"

"หมายเลขของทหารแต่ละคนมีความหมายแน่นอน ซึ่งบ่งบอกถึงหมายเลขกองเรือของพวกเขา หมายเลขเรือรบที่พวกเขาประจำการอยู่ รวมถึงหน้าที่ของเขา แม้กระทั่งหน่วยงานที่เขาสังกัดในเรือรบ เพียงแต่คนทั่วไปไม่รู้เท่านั้นเอง" รูปร่างของหญิงสาวมองไม่ค่อยออก เพราะชุดเกราะค่อนข้างหลวม แต่ดูออกว่าเป็นผู้หญิง และมีผมยาว ใบหน้าก็มองไม่เห็นเป็นอย่างไร เพราะโดนหมวกเกราะของชุดเกราะปิดไว้

"งั้นท่านเป็นใครหรือครับ? เป็นคนในกองเรือของดาวเคราะห์นี้ใช่มั้ย?" หยางป๋อได้ฟังดังนั้น ก็ปีนขึ้นมาจากน้ำ แล้วถามกลับ

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พยักหน้าเล็กน้อย "ใช่ ฉันเป็นคนในกองเรือของดาวเคราะห์นี้ เกิดอะไรขึ้นกับเรือรบของพวกนาย?"

เธอก็อยากรู้เช่นกัน เพราะตอนที่เธอถูกยิงออกมาเป็นคนสุดท้าย พบว่าเรือรบระดับคิงคองของอีกฝ่ายหยุดนิ่ง เหมือนมีหน่วยหนึ่งเสียหายไปด้วย

"ไม่ต้องพูดถึงเลย ไอ้พวกกลุ่มหัวรุนแรงหงเป่ยจวี่ ไม่รู้โผล่มาตอนไหน บุกเข้ามาทำลายในเรือรบอย่างบ้าคลั่ง ผมเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็โดนยิงออกมาแล้ว ไม่มีใครมาช่วยผมเลย ท่านอยู่ฝั่งนี้ก็เพื่อรอคนมาช่วยเหรอครับ?" หยางป๋อเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่น่าจะเกี่ยวข้องกับหงเป่ยจวี่เป็นส่วนใหญ่

หยางป๋อสานสัมพันธ์กับหญิงสาวผู้นี้ เตรียมจะถามเธอดูว่า ด้วยความคุ้นเคยกับพื้นที่แถบนี้ พอจะไปที่เขตภูเขาได้มั้ย เพื่อจะได้ไปหาเทียหนิวได้

"หงเป่ยจวี่? ไม่น่าเป็นไปได้นะ?" หญิงสาวได้ฟังดังนั้นก็พูดด้วยความสงสัย

"ท่านครับ ผมขอถามหน่อยครับ บริเวณนี้ฝั่งไหนเป็นเขตภูเขา?" หยางป๋อรีบถามคำถามของตน ถามเสร็จก็เตรียมจะไป ในเมื่อมีปืนเลเซอร์อยู่ในมือหญิงสาวผู้นี้แล้ว น่าจะไม่มีปัญหาอะไร

"นายจะไปเขตภูเขาทำไม ที่นั่นมีจุดอันตรายเยอะแยะ?"

"เรื่องสำคัญตอนนี้คือต้องหาแคปซูลอพยพลำอื่นๆ อุปกรณ์ส่งสัญญาณของแคปซูลอพยพผมเสีย พวกยานรบไม่มีทางหาพวกเราเจอเลย นอกจากกองทัพมนุษย์กลายพันธุ์บนพื้นจะถูกตีกลับไปหมด พวกยานรบถึงจะว่างมาตามหาพวกเรา" หญิงสาวพูดอธิบายพอสมควร

"ที่นี่มีหญ้าหนาขนาดนี้ มองอะไรไม่เห็นเลย หาจุดที่อยู่บริเวณเขตภูเขาจะเห็นได้ง่ายกว่า" หยางป๋อเตรียมจะหนีไปเอง

"แล้วก็ แคปซูลอพยพนี่มาจากบริษัทไหน คุณภาพแย่ขนาดนี้เลย กลับไปต้องฟ้องร้องพวกเขาให้ได้"

"ตอนที่ผมยังไม่ทันจะลงจอด ก็เห็นพวกมนุษย์กลายพันธุ์วิ่งมาทางผม ผมเลยรีบวิ่งหนีทันที ไม่งั้นผมคงต้องรออยู่ที่ข้างแคปซูลอพยพของผม" หยางป๋ออธิบาย มันถึงจะพูดได้

ได้ฟังดังนั้น หญิงสาวก็พูดว่า "นายหนีออกมาเร็วก็ถูกแล้ว มนุษย์กลายพันธุ์จะกวาดล้างคนในแคปซูลอพยพก่อนเป็นอันดับแรก และพวกมันยังจะทำลายแคปซูลอพยพด้วย"

"นี่มันที่ไหนกันแน่? ทำไมพวกเราไม่เคยได้ยินชื่อที่นี่มาก่อนเลย?" หยางป๋อถามด้วยความสงสัย

"นี่ไม่ใช่เรื่องที่นายควรรู้" คำพูดนี้ของหญิงสาวทำให้หยางป๋อรู้สึกหมดคำพูดไปเลย สหภาพชั่วช้านี่ปิดกั้นข้อมูลให้กับผู้ใต้บังคับบัญชามากเกินไปแล้ว

"งั้นผมไปก่อนนะครับ ท่านดูแลตัวเองด้วย" พอได้ยินดังนั้น หยางป๋อก็หันหลังเดินจากไป ไม่พูดอะไรแล้ว ไปซัดปลาไหลไฟฟ้าดีกว่า

"เดี๋ยวก่อน ฉันจะไปกับนาย ฉันมีปืนเลเซอร์ ระดับนายก็ไม่สูง เจอมนุษย์กลายพันธุ์ก็อันตราย" คำพูดประโยคนึงของหญิงสาวเกือบทำให้หยางป๋อไม่อยากเดินต่อ มนุษย์กลายพันธุ์เจอมาเจอฉันสิถึงจะอันตราย

"ผมฝีมือต่ำมาก กลัวจะเป็นตัวถ่วงให้ท่าน เราแยกกันไปเถอะ โอกาสรอดจะได้มากขึ้นหน่อย" หยางป๋อพูดแบบนี้ แต่ในใจจริงๆแล้วรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นภาระ

"ทำตามคำสั่ง สิบโท" คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะมาพูดแบบนี้

หยางป๋อถึงกับมึนไปเลย เพราะเขาไม่รู้เรื่องภายในกองทัพสหภาพเลยจริงๆ ว่าผู้บังคับบัญชาคนนี้จะสั่งการเขาได้หรือเปล่า และจะใช่คนในกองเรือเดียวกับเขาไหม ตำแหน่งของผู้หญิงคนนี้ก็มองไม่ออกเลย

"ครับ" หยางป๋อสงสัยในใจ แต่ปากก็รีบตอบกลับทันที

บนชุดเกราะของผู้หญิงคนนั้นยังมีจอแสดงผลอะไรสักอย่าง มองดูไปเรื่อยๆขณะที่เดิน หยางป๋อเดินตามอยู่ข้างหลัง

ทั้งสองเดินไปตามทางน้ำ ไม่มีใครพูดอะไร มองไปไกลๆ เห็นเงาของยานรบหลายลำบินวนและมีลำแสงเลเซอร์หลายลำยิงลงมาจากท้องฟ้า พวกเขาเห็นเรือรบขนาดยักษ์ลำหนึ่งกำลังปล่อยลำแสงเลเซอร์ออกมาเป็นระลอก

"รบกันดุเดือดจังเลย" หยางป๋อหดคอ พึมพำในใจ โชคดีที่ไม่ได้ไปทางนั้น ไม่อย่างนั้นอาจจะเจอมนุษย์กลายพันธุ์เป็นจำนวนมาก

"ท่านครับ เหมือนจะมีอะไรผิดปกตินะ?" หยางป๋อเดินตามผู้หญิงคนนั้นไป พบว่ามีอะไรแปลกๆ น่าจะเดินตรงไปนี่ ทำไมถึงเดินวกไปวกมา

"ดูเหมือนระบบนำทางจะพัง" น้ำเสียงของผู้บังคับบัญชาหญิงคนนั้นเบาลง

หยางป๋อไม่อยากพูดอะไรแล้ว ถามตรงๆไปเลยว่า "ท่านครับ เขตภูเขาอยู่ทางไหน"

"ทางนู้นแหละเป็นทางไปเขตภูเขา" ผู้บังคับบัญชาหญิงคนนั้นชี้ไปที่ไกลๆ

"แล้วบริเวณที่ต่อสู้ดุเดือดนั่นเป็นที่ไหน?" หยางป๋อเดินนำไปก่อน มุ่งตรงไปยังทิศทางของเขตภูเขาทันที แล้วถามกลับไป

"ที่นั่นคือป้อมปราการหมายเลข15" ผู้บังคับบัญชาหญิงคนนั้นพูดแค่ไม่กี่คำ แล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ

หยางป๋อเริ่มประสาทกลับแล้ว ไม่พูดเลยเนี่ยนะ แต่ในใจคาดเดาว่าที่นี่คือป้อมปราการหมายเลข15 งั้นป้อมปราการหมายเลข16 ก็น่าจะอยู่ไม่ไกล เขาจะไปดูว่าเทียหนิวเป็นยังไงบ้าง

ช่างมันเถอะ ถ้าเจอเพื่อนร่วมทางระหว่างทางก็ปล่อยผู้หญิงคนนี้ทิ้ง แล้วหาโอกาสหายตัวไปเลยแล้วกัน

ไปงั้นเหรอ?

เปล่าหรอก ถ้ายังซัดเลเวลการล่องหนกับควบคุมพลังงานไฟฟ้าไม่เต็มที่ ฉันไม่มีทางไปแน่ๆ พอสองสกิลนี้ซัดจนเต็มแล้วค่อยไปก็ยังไม่สาย ดูจากแนวโน้มนี่ สหภาพได้เปรียบชัดเจน ตัวเขาเองเคยโดนระเบิดในเกมไปสองครั้งแล้ว

"ท่านตามผมมาใกล้ๆนะครับ เราจะผ่านทุ่งหญ้านี่ไปให้เร็วที่สุด ทุ่งหญ้ามันบังสายตามากเกินไป" หยางป๋อเตรียมเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว แท้จริงแล้วระหว่างที่กำลังพูด เขาก็ใช้ทักษะคลื่นเสียงระบุตำแหน่งไปด้วย พบว่าด้านหลังเหมือนมีร่องรอยของมนุษย์กลายพันธุ์

(จบบท)