บทที่ 255 ทหารรับจ้างอิสระ

"เป้าหมายที่สองล่ะ?" หยางป๋อมาถึงจุดนัดพบอย่างรวดเร็ว ซึ่งเป็นจุดที่ค่อนข้างกว้างกลางท่อระบายน้ำ พอมาถึงก็มีคนถามขึ้นมาทันที

ตรงนั้นมีคนทั้งหมด 6 คน ในจำนวนนี้มีคนหนึ่งแบกถุงผ้าอยู่

"มีคนช่วยเขาหนีไปแล้ว!" หยางป๋อเห็นพวกนี้ไม่ได้สงสัยอะไรเขา ก็เลยจะรอดูสถานการณ์ก่อน

"มีเป้าหมายที่หนึ่งก็พอแล้ว เฒ่า A, นายทำเป้าหมายที่สองหลุดมือ ครั้งนี้ค่าจ้างนายโดนหัก 5%" ประโยคถัดมาของอีกฝ่ายทำให้หยางป๋องงไปบ้าง จึงไม่ได้ตอบอะไร

"เดินทางกันเถอะ พวกเราไปรับเงินกับลูกค้ากัน" คนที่พูดสวมหมวกกันน็อคมีอักษร A ตัวโต ส่วนคนรอบข้างมีทั้ง J, Q, หยางป๋อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าหมวกกันน็อคของเขาเองก็มีตัวเลข 9 อยู่เหมือนกัน

"หรือว่าจะเป็นองค์กรผิดกฎหมาย?"

เฒ่า A เดินนำ ตามด้วย J ที่แบกถุงผ้าอยู่ ซึ่งถุงผ้านี้หยางป๋อคุ้นเคยดี เพราะตอนเป็นคนทำความสะอาดก็เจอถุงแบบนี้จำนวนมาก มันเป็นถุงกันการตรวจจับ

คนที่เหลือไม่พูดอะไรเลย เหมือนจะไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ

ทุกคนเดินไปตามท่อระบายน้ำ ไม่ไกลนักก็ถึงฝาท่อบ่อหนึ่ง

ฝาท่อเปิดอยู่แล้ว พอทุกคนปีนขึ้นไปก็พบว่าตัวเองอยู่ในเรือนกระจกของสวนดอกไม้แห่งหนึ่ง

เนื่องจากอยู่ใกล้ทะเล คนรวยแถวนี้จึงใช้โครงสร้างคล้ายเรือนกระจกครอบคลุมสวนดอกไม้เอาไว้

"พวกนายมาช้า เวลาเหลืออีกสิบนาที ในถุงนี่มีข้อมูลตัวตนใหม่ของพวกนายและยาเปลี่ยนร่างด้วย"

"ในบ้านมีห้องน้ำ อย่าลืมแปลงโฉมให้เนียน ตอนนี้โยนของทุกอย่างที่มีอยู่ลงในถังขยะนะ"

พอขึ้นมาก็เห็นชายวัยกลางคนผู้หนึ่งชี้ไปที่ถุงบนโต๊ะในเรือนกระจก

เฒ่า A ในฐานะหัวหน้าพยักหน้า แล้วโบกมือ ทุกคนก็ตามเข้าไป

"ให้สองคนอยู่เฝ้าเป้าหมาย คนที่เหลือไปแปลงโฉม" ผู้นำสั่ง

หยางป๋อที่เดินตามหลังสุดกับอีกคนที่แสดงตัวเป็นเลข 8 จึงได้อยู่ในห้องรับแขกเพื่อเฝ้าถุง ถุงนั้นถูกวางไว้กับพื้น ดูท่าทางคนในนั้นคงหมดสติอยู่

"คนในถุงนี่เป็นคนที่อยู่ด้วยกันที่ดาวปีศาจเขียวเหรอ?" หยางป๋อคิดในใจ

แค่สามนาทีก็มีอีกสองคนลงมา พวกเขาสวมใส่ชุดลำลอง หน้าตาธรรมดามาก คนหนึ่งเป็นหนุ่ม อีกคนเป็นวัยกลางคน

หยางป๋อเห็นว่าคอเสื้อของหนุ่มคนนั้นมีตัวอักษร A แบบการ์ตูน ส่วนชายวัยกลางคนมีต่างหูที่มีอักษรตัวอื่นเช่นกัน

พอหยางป๋อกับอีกคนเพิ่งขึ้นมา ก็เห็นอีกสองคนเดินออกมาพอดี คนที่เดินอยู่ข้างหน้าหยางป๋อคือเลข 8 เขาเดินเข้าไปในห้องที่อีกคนเพิ่งออกมา ส่วนหยางป๋อก็เลือกอีกห้องหนึ่ง

เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ หยางป๋อเปิดถุงในมือ ก็พบนาฬิกาข้อมือ ข้อมูลบัตรประชาชนพร้อมรูป ชุดเสื้อผ้าครบชุด และขวดยาอีกหนึ่งขวด

หยางป๋อไม่ได้ใช้ยาเลย เขาถอดชุดเกราะด้านนอกออก แล้วมองกระจก เปลี่ยนโฉมตัวเองให้เหมือนคนในบัตรประชาชนทันที

ชุดเกราะก็โยนใส่ถังที่มีถุงอยู่ เพราะคนก่อนหน้าก็ทิ้งชุดเกราะในนั้นเหมือนกัน

เขาสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ แล้วก็มีชายหนุ่มหน้าเนียนๆ ปรากฏในกระจก ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นลายดอก กางเกงขาวเนื้อคล้ายผ้าไหม รองเท้าหนังสีน้ำตาล

"เหมือนครั้งนี้พวกนี้จะไม่รู้จักกันสักเท่าไหร่" หยางป๋อคิดในใจระหว่างจัดการข้าวของ

เขาใส่นาฬิกาข้อมือใหม่ ส่วนนาฬิกาเรือนเก่าโยนทิ้งไว้ที่หอพักตั้งแต่แรก

"ในโรงรถมีรถ" ชายที่พูดกับทุกคนเมื่อกี้โยนกุญแจรถมาสามดอก

ทั้งหกคนไม่พูดอะไร หัวหน้าพยักหน้า แล้วหยิบกุญแจ

"ทุกคนจำตัวตนของตัวเองให้ดี นี่คือจุดนัดพบของพวกเรา ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ก็อย่าพูดอะไรทั้งนั้น ฉันเชื่อว่าพวกนายคงมีประสบการณ์มากพอ" เมื่อมาถึงโรงจอดรถที่มีรถสามคัน หัวหน้าก็สั่ง หยางป๋อรู้สึกว่าพวกนี้คงไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำเรื่องแบบนี้แน่ๆ ถึงพูดได้แบบนั้น

หยางป๋อนั่งรถคันเดียวกับ J อีกฝ่ายเป็นคนขับ ส่วนหยางป๋อนั่งข้างคนขับอย่างสบายอารมณ์ เปิดกระจกรถออกด้วย

เพราะข้อมูลตัวตนใหม่ของเขาคือชายหนุ่มที่ดูซื่อๆ หน่อย

พอเพิ่งขับรถออกไป ก็มีโดรนตำรวจบินมาสแกนรถของหยางป๋อเป็นชุดใหญ่

"บ้าเอ๊ย รีบๆ หน่อยสิ ไอ้พวกเวรไม่มีสมองพวกนี่!" รถอีกคันข้างหลังมีคนตะโกนด่าออกมา

"ภาษีที่เสียให้พวกแกไปฟรีๆ วันนี้ดันให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แม้แต่หมูยังทำได้ดีกว่าพวกแก"

อีกฝั่งหนึ่ง มีคนในอีกคันเปิดกระจกรถลงแล้วก็พากันตะโกนด่า

รถของหยางป๋อขับด้วยมือ แต่ก็ต้องทำตามสัญญาณนำทาง

หลังจากโดรนสแกนเสร็จ ก็ปล่อยให้รถของหยางป๋อขับผ่านไป

"บ้าเอ๊ย! อย่าบอกนะว่าเจ้าของข้อมูลตัวตนของฉันโดนฆ่าตายไปแล้ว?" หยางป๋อไม่คิดว่าจะผ่านไปได้ง่ายดายขนาดนี้

ตอนนี้บนถนนมีรถไม่มากนัก แต่ก็ยังมีอยู่บ้าง แถมยังมีนักข่าวมาทำข่าวที่จุดเกิดเหตุด้วย ด้านหลังนักข่าวเหล่านั้นมีโดรนหลายลำบินตามมา โดรนพวกนี้สามารถถ่ายภาพรอบด้านได้ตามการควบคุมของนักข่าว มันบินขึ้นบินลงได้ตามใจ ขอแค่อยู่นอกแนวกั้นของตำรวจก็พอ

"ไอ้พวกนี่ช่างยอมลงทุนมากเพื่อตัวเองจริงๆ!"

"องค์กรฮุยจิ่นนี่ช่างใจร้อนซะจริง"

น่าแปลกใจที่แม้ในเมืองจะเกิดเรื่องราวใหญ่โตขนาดนี้ แต่บนชายหาดก็ยังมีคนอยู่ไม่น้อยเลย

"ไอ้พวกเวรนี่ช่างอิสระจริงๆ" หยางป๋อเข้าใจสังคมนี้ในมุมมองใหม่ แม้ในเมืองจะมีเครื่องบินรบตกลงมาเป็นระยะ แต่ผู้คนแถวนี้ก็ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใครอยากเล่นเซิร์ฟก็เล่นเซิร์ฟ ใครอยากอาบแดดก็อาบแดด บางคนถึงขั้นดื่มเหล้าไปด้วย

พอมาถึงชายหาด รถก็มุ่งหน้าลงไปที่ลานจอดรถใต้ดิน สองคนจึงลงจากรถ

หยางป๋อยังพบอีกว่าเจ้าของข้อมูลตัวตนใหม่ของเขาจองที่เอาไว้แล้วด้วย

คนที่มากับหยางป๋อไม่พูดอะไรสักคำ เงียบสนิท หยางป๋อก็ทำแบบเดียวกัน

สองคนเดินตามป้ายบอกทางมาถึงท่าเรือ แล้วก็พบเรือยอทช์ลำหนึ่ง เป็นเรือขนาดใหญ่พอสมควร

"พวกนี้เตรียมตัวมาดีเหมือนกันนะ"

หยางป๋อกับอีกคนมาถึงเรือ พบว่ามีอีกสองคนมารออยู่แล้ว แล้วมองผ่านหน้าต่างออกไป เห็นผู้นำสองคนกำลังเข็นรถเข็น บนนั้นมีกล่องคล้ายกล่องใส่ปลาอยู่

กล่องถูกเข็นผ่านท่าเรือไปด้านหลังของเรือยอทช์โดยตรง แล้วยึดติดไว้

พอเรือแล่นออกไปได้ไกลสองสามกิโลเมตร คนที่เป็น J ก็ส่งเสียงไชโย "ครั้งนี้พวกเราได้เฮกันแล้ว ค่าหัวสองร้อยล้านอยู่ในกำมือเราแล้ว!"

"ไม่นึกเลยว่าจะราบรื่นขนาดนี้!"

"ต้องขอบคุณข้อมูลจากองค์กรฮุยจิ่นด้วย"

"ระบบรักษาความปลอดภัยของสหภาพห่วยแตกมาก ในเมืองเครื่องบินรบถูกยิงตกแล้ว แต่พวกบนชายหาดยังมานอนอาบแดดเฉิบ"

"พวกสหภาพความคิดอิสระ จริงๆ แล้วก็แค่อีกแบบของการไม่สนใจอะไรนอกจากเรื่องของตัวเองน่ะแหละ"

"ได้ยินมาว่าที่นี่แจกอาหารฟรีให้คนยังโดนปรับ ติดคุกอีกต่างหาก" (กฎหมายของอเมริกาก็เป็นแบบนี้)

"เหมือนจะแบ่งเป็นโซนนะ บางโซนห้ามแจกอาหาร"

"ถ้าจะบริจาคให้มูลนิธิการกุศลของพวกเขาก็ไม่มีปัญหา"

"งานครั้งนี้เกือบจะสมบูรณ์แบบแล้ว นี่เป็นออเดอร์ที่ใหญ่ที่สุดที่เราเคยรับเลย เชื่อว่าพอกลับไปที่สหพันธ์ ชื่อเสียงของพวกเราจะดังกว่าเดิมอีก"

"ทุกคน พอจบงานครั้งนี้ ทุกคนก็กลับไปใช้ชีวิตเป็นทหารรับจ้างอิสระตามเดิม มีเงินขนาดนี้ น่าจะพอใช้ชีวิตสบายๆ ได้แล้ว"

"การทำงานกับองค์กรอย่างฮุยจิ่นนี่มันช่างสบายจริงๆ"

"องค์กรฮุยจิ่นสูญเสียมากเกินไปในสหภาพแล้ว"

"แต่เราก็ยังต้องระวังตัวอยู่ดี ข้ารู้สึกว่าคนที่เราจับมาน่ะไม่ธรรมดา"

"นั่นมันเรื่องธรรมดา ถ้าเป็นคนธรรมดาจะต้องให้พวกเราลงมือทำไม"

"ผู้หญิงคนนี้เก่งจริงๆ ระเบิดแม่เหล็กไฟฟ้าเกือบจะทำให้นางไม่สลบเลยแหละ"

"ใช่แล้ว"

"ช่างมันเถอะ ครั้งนี้พวกเราแบ่งกันได้คนละ 30 ล้าน พอกลับไปสหพันธ์ ข้าจะเลิกทำแล้ว"

หยางป๋อไม่ได้พูดอะไร ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่านี่เป็นกลุ่มทหารรับจ้างจากสหพันธ์ ทุกคนเป็นอิสระ จัดตั้งกันขึ้นมาชั่วคราวเท่านั้น เลยไม่รู้จักกันด้วย

ทางสหพันธ์มีสมาคมทหารรับจ้าง แต่ได้ยินมาว่าในสมาคมนี้มีคนหลากหลายประเภท สมาคมทหารรับจ้ารับงานทุกอย่าง แค่เป็นสิ่งที่ทำได้ในโลกก็สามารถประกาศรับงานในนั้นได้ อยากลิ้มรสอาหารอร่อยจากดาวไหน ก็แค่ประกาศรับงานแล้วจะมีคนนำมาให้ถึงหน้าบ้าน

สังคมสหพันธ์มีแค่สองขั้ว ในพื้นที่คนรวย ก็มีวิถีชีวิตอันทันสมัยและหรูหราในสังคมชั้นสูง ส่วนพื้นที่สามัญชนก็ใช้ชีวิตเรียบง่ายเหมือนชาติก่อนของหยางป๋อ และยังมีแก๊งอันธพาลต่างๆ อีกด้วย

เพราะเขตสลัมไม่มีภาษีมากพอที่จะสนับสนุนนโยบายสวัสดิการต่างๆ ของรัฐบาล

ส่วนใหญ่เป็นเพราะสหพันธ์ต่างคนต่างอยู่ ถ้าดาวนั้นมีทรัพยากรเฉพาะตัวเพียงพอ รัฐบาลของดาวนั้นก็จะมีงบประมาณเพียงพอในการทำสวัสดิการ

แต่ถ้าดาวนั้นยากจน ก็จะไม่มีงบมากพอที่จะดูแลสวัสดิการได้

อย่างไรก็ตาม สหพันธ์ก็เป็นจุดหมายยอดนิยมสำหรับการท่องเที่ยวข้ามดาว เพราะในหลายดาวของสหพันธ์ ขอแค่มีเงิน ก็จะได้รับการบริการเยี่ยงราชา

รายละเอียดหยางป๋อเองก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก เพียงแต่ตอนกลับมาครั้งก่อน อู๋ปิงและคนอื่นๆ พูดคุยกันถึงการไปใช้ชีวิตสบายๆ ที่สหพันธ์

ตอนนี้ดูเหมือนในเมืองบางจุดจะลุกเป็นไฟ เห็นได้ชัดว่าเป็นฝีมือขององค์กรฮุยจิ่นที่ไปก่อกวน

"ถึงที่แล้ว" เมื่อมาถึงพื้นที่ทะเลแห่งหนึ่ง หัวหน้าก็ประกาศ

ส่วนในเมืองนั้น สถานีตำรวจกำลังปั่นป่วนไปหมด ไม่ใช่บ้านถูกจู่โจมจนไฟไหม้ ก็เป็นรถที่จอดนิ่งๆ อยู่ดีๆ ก็มีปืนใหญ่เลเซอร์โผล่ออกมา แล้วกราดยิงใส่โดรนตำรวจที่อยู่รอบๆ อย่างต่อเนื่อง

ที่ภูเขาอีกฟากหนึ่ง ก็มีลำแสงเลเซอร์ยิงมาเป็นระยะๆ ทำลายปืนเลเซอร์ประจำเมืองโดยตรง ระบบเตือนภัยของดาวก็ตอบโต้กลับไป แล้วก็พบว่าที่นั่นเป็นถ้ำ

ข้างในมีเศษซากของปืนเลเซอร์เท่านั้น หาข้อมูลอะไรไม่ได้เลย แต่โชคดีที่ตอนนี้มีคนหายตัวไปแค่คนเดียว คือพนักงานบริษัททำความสะอาด

คนแรกที่แจ้งความก็คือเจ้าของบริษัททำความสะอาดนั่นเอง และความขัดแย้งก็เริ่มจากจุดนี้ด้วย

ดังนั้นเจ้านายอ้วนผู้โชคร้ายจึงถูกควบคุมตัวไปซะอย่างนั้น

"พวกคุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมาย พวกเราต่างหากที่เป็นเหยื่อ!" เจ้านายอ้วนกำลังร้อนใจไม่ไหวแล้ว หยางป๋อถูกพวกนั้นจับตัวไป ทิ้งไว้แค่นาฬิกาข้อมือเท่านั้น

"พวกเราแค่ขอให้คุณให้ความร่วมมือในการสอบสวนเท่านั้น ทำไมพวกโจรถึงได้มาโจมตีคุณ?"

"ถ้าอยากเจอพนักงานของคุณที่หายตัวไปโดยเร็ว ก็ให้ความร่วมมือกับพวกเราซะ"

"พวกโจรเหล่านี้มีภูมิหลังอะไร ถึงได้ใช้อาวุธได้มากมายขนาดนี้ ต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แน่ๆ"

"เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณและพนักงานคนอื่นๆ คุณยิ่งต้องให้ความร่วมมือ ไม่ใช่มาตะโกนเรื่องผิดกฎหมายไม่ผิดกฎหมายอยู่ที่นี่"

"พวกเราเป็นตำรวจนะ จะทำเรื่องผิดกฎหมายได้ยังไงกัน?"

สารวัตรคนนี้เองก็ใจร้อนมาก เพราะครั้งนี้เกิดเหตุการณ์กะทันหันเกินไป ต่อให้เป็นแบบนี้ก็ไม่มีทางจะเข้าไปค้นหาในตึกแต่ละหลังได้ ยิ่งไม่มีทางค้นรถที่ดูไม่มีพิษมีภัยพวกนั้นอย่างแน่นอน

เพราะรถพวกนั้นเป็นเรื่องส่วนตัว แม้แต่การตรวจรถบนถนนยังเจอเจ้าของรถด่ากราดเป็นปกติ

ในสหภาพนี่นะ หากไม่ด่าใครเป็นการส่วนตัว ก็ไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น

แถมในฐานะพลเมือง ถ้าไม่ด่าว่ารัฐบาลพวกนั้น ก็ถือว่าไม่ใช่พลเมืองที่ดีพอ ไม่ใช่พลเมืองของสังคมเสรีประชาธิปไตยแท้ๆ

ดังนั้น ทุกครั้งที่เกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นมา คนที่โดนด่าเละที่สุดก็คือพวกเจ้าหน้าที่รัฐนี่แหละ

เจ้านายอ้วนเองก็ร้อนใจสุดๆ แต่พวกตำรวจก็ใช้อำนาจการสอบสวนคุมตัวเขาเอาไว้ที่นี่

"ข้าจะไปรู้ได้ไงว่าพวกมันจะมาโจมตีข้า?"

"พวกสุดโต่งก่อการร้ายพวกนี้..." เจ้านายอ้วนเองก็ไม่รู้ว่าใครมาโจมตีเขากันแน่

พอได้ยินดังนั้น สารวัตรก็ตาโตทันใด "คุณบอกว่าเป็นองค์กรก่อการร้ายสุดโต่งงั้นเหรอ?"

"...!" เจ้านายอ้วนพูดไม่ออก เขาแค่เปรียบเทียบเฉยๆ

"องค์กรของพวกมันชื่อว่าอะไร?" สารวัตรยังสาวไส้ต่อไปไม่หยุด

"ท่านสารวัตร คุณไม่ไปจับโจร แต่กลับมากักตัวลูกความของผม นี่เป็นการกระทำที่ไร้เหตุผลอย่างยิ่ง!" ตอนนั้นเอง ทนายความผู้หนึ่งก็เดินเข้ามา โจวเจิ้งเดินตามมาด้วย

"พวกเราไม่ได้กลั่นแกล้งลูกความของคุณเลยนะ แค่เชิญเขามาสอบปากคำที่สถานีตำรวจเท่านั้นเอง" พวกตำรวจเห็นทนายแล้วก็ยักไหล่ตอบ

"ท่านสารวัตร คุณควรไล่ล่าอาชญากรต่างหาก ไม่ใช่หาเรื่องกลั่นแกล้งลูกความของผมทุกวิถีทาง ลูกความของผมเป็นพลเมืองที่ดี ทำตามกฎหมาย เสียภาษีมาตลอด การกระทำครั้งนี้ไม่ยุติธรรมกับลูกความของผมเลย ตอนนี้ผมจะพาลูกความของผมกลับแล้ว"

ด้วยความช่วยเหลือของทนาย เจ้านายอ้วนก็ออกจากสถานีตำรวจมาได้ในที่สุด

"บ้าชะมัด! ชุดเกราะรบของฉัน!" เจ้านายอ้วนไม่ได้เอาชุดเกราะรบของตนเองกลับมา ตำรวจบอกว่าจะเก็บไว้เป็นหลักฐาน

"เจ้านาย? เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?" พอขึ้นรถมาเจ้านายอ้วนถึงได้พบว่าอู๋ปิงก็อยู่ในรถด้วย

"ฉันสงสัยว่าเรื่องครั้งก่อนมันรั่วไหลออกไปแล้ว ครั้งนี้ฝ่ายตรงข้ามมุ่งตรงมาหาหยางป๋อโดยเฉพาะ ศัตรูมีพลังแข็งแกร่งมาก แต่ลักษณะการต่อสู้ไม่น่าจะใช่ฝ่ายสหภาพของพวกเรา" เจ้านายอ้วนพยายามย้อนนึกดูอย่างละเอียด

"จะเป็นเพราะความสามารถปลดล็อกของหยางป๋อถูกคนรู้ไปหรือเปล่า?"

"ไอ้พวกนั้นคงจ้องเทคนิคด้านนี้ของหยางป๋ออยู่ จะไปก่อเรื่องใหญ่โตกว่าเดิม?"

"หรือจะเป็นบริษัทซานอี้กำลังแก้แค้นพวกเรากันนะ แต่บริษัทซานอี้น่าจะแก้แค้นสมาคมนักล่าเงินรางวัลมากกว่านะ"

โจวเจิ้งกับอู๋ปิงพากันเดาไปต่างๆ นานา ส่วนเจ้านายอ้วนก็กำลังติดต่อโจวรุ่ยอยู่ เขาสงสัยว่าข้อมูลอาจรั่วไหลไปจากสมาคมนักล่าเงินรางวัล และตอนนี้กลุ่มที่เข้ามาโจมตีเขามีกำลังมากเกินไป

พอเจ้านายอ้วนเพิ่งส่งข้อความไป เครื่องสื่อสารก็ดังขึ้น

"คุณบอกว่าการโจมตีวันนี้มุ่งเป้าไปที่หยางป๋อเหรอ?" โจวรุ่ยถามด้วยความสงสัยในโทรศัพท์

"น่าจะใช่ ดูจากน้ำเสียงของคุณ เหมือนจะรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องวันนี้นะ?"

"ฝ่ายฉันมีข่าวบางอย่าง คุณอยู่ที่ไหนตอนนี้ เดี๋ยวฉันจะไปหา" น้ำเสียงของโจวรุ่ยค่อนข้างร้อนรน

(จบบท)