บทที่ 345 ภารกิจที่ยุ่งยาก

ขณะที่หยางป๋อเตรียมตัวเข้านอน แอนนี่ก็กำลังครุ่นคิดถึงคำถามที่หยางป๋อถามเมื่อวาน ซีย่าออกมาจากห้องอาบน้ำเห็นแอนนี่ยังคงครุ่นคิดอยู่ จึงเอ่ยถามว่า "ยังคิดอยู่เหรอ?"

"อืม ช่วงนี้อารมณ์สับสนมาก เดิมคิดว่าแค่เก็บเงินซื้อยาเสริมพันธุกรรมก็พอ ไม่คิดว่าจะมีเรื่องมืดๆ มากมายขนาดนี้" แอนนี่รู้สึกสับสนไปชั่วขณะ

ซีย่าก็เช่นกัน ถอนหายใจแล้วพูดว่า "ใครจะคิดว่าในนี้จะมีเรื่องมืดๆ มากมายขนาดนี้"

ซีย่าก็เหมือนกัน เธอและแอนนี่มีความปรารถนาอย่างหนึ่งเสมอมา นั่นคือการเป็นผู้วิวัฒนาการพันธุกรรม จริงๆ แล้วนี่ก็เป็นความปรารถนาตลอดชีวิตของผู้อยู่อาศัยระดับ F ส่วนใหญ่ ส่วนที่เหลือก็เป็นพวกที่เหมือนหยางป๋อแต่ก่อน ที่ถูกสหภาพเลี้ยงดูเป็นผู้รับสวัสดิการ และอีกส่วนหนึ่งก็คือพลเมืองระดับ F ปลอม เช่น หยางป๋อในตอนนี้ที่ยังเป็นระดับ F

การเป็นผู้วิวัฒนาการพันธุกรรมมีข้อดีมากมายเหลือเกิน อันดับแรกคืออายุขัย ขึ้นอยู่กับยีนส์ของแต่ละคน เพิ่มขึ้นไม่เท่ากัน ผู้หญิงล้วนรักสวยรักงาม ถ้าได้เป็นผู้วิวัฒนาการพันธุกรรมก็จะดูอ่อนเยาว์ขึ้นหลายสิบปี

แต่ความหวังที่มีมาตลอดก็พังทลายลง เหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็นๆ จากข่าวที่ทั้งสองค้นหาบนอินเทอร์เน็ต เรื่องของบริษัทซื่อไห่ใหญ่โตมาก ทั้งสองสงสัยว่ายาเสริมพันธุกรรมที่ตัวเองฉีดเป็นของปลอมหรือผลิตภัณฑ์คุณภาพต่ำหรือเปล่า

ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ถ้าซื้อครั้งที่สองแล้วเกิดเป็นเรื่องมืดๆ อีกล่ะ?

"วันนี้ทางการตอบอีเมลฉันแล้ว ส่งข้อมูลมาให้ ข้อมูลแสดงว่ายาเสริมพันธุกรรมที่ฉันฉีดตอนนั้นไม่มีปัญหา และในรุ่นเดียวกับเรามี 34% ที่กระตุ้นยีนส์สำเร็จ ฉันยังไม่เชื่อคำตอบของทางการ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่มีหลักฐาน ทางการไม่มีทางเปิดเผยว่าใครล้มเหลว ใครสำเร็จ หรือแม้แต่ใครเสียชีวิต"

"เพราะเราไม่มีที่ไหนตรวจสอบข้อมูลที่ทางการให้มาได้" ซีย่าถอนหายใจ พิงศีรษะกับโซฟา ม้วนขาขาวๆ ขึ้นบนโซฟา แล้วพูด

"ฉันมีเครดิต 800,000 แล้ว ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าควรเลือกยังไงดี" แอนนี่พิงตัวกับซีย่า พูดขึ้น

"ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังลังเลอะไร ทำไมไม่ลองเอาปัญหานี้ให้หัวหน้าทีมของเธอล่ะ ฉันว่าเขารวยขนาดนั้น แถมยังมีความสามารถ คงไม่หลอกเธอหรอก" ซีย่าพูด

แอนนี่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้า พูดว่า "พูดแบบนั้นก็ถูก แต่การฝากความหวังไว้กับคนแปลกหน้า รู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้"

"น่าเสียดายที่ฉันเข้าเกมไม่ได้ ไม่งั้นฉันจะได้ดูว่าหัวหน้าทีมของเธอเป็นคนยังไง แต่ตามที่เธอเล่ามา ไม่ค่อยพูด เล่นเกมเก่งมาก จะไม่ใช่พวกนักฆ่าหรอกนะ" ซีย่าโอบคอแอนนี่แล้วถาม

"เธอดูทีวีมากไปแล้วมั้ง พรุ่งนี้ฉันจะถามหัวหน้าดู แล้วฉันจะลองยาก่อน" แอนนี่ตัดสินใจเชื่อหยางป๋อ เพราะทางการตอนนี้เชื่อไม่ได้แล้ว

"อืม ตอนนี้ก็ทำได้แค่นี้แหละ ทางการนั่นฉันไม่มีความมั่นใจแล้ว" ซีย่าก็ผิดหวังหรือกลัวทางการ แม้จะมีโอกาสแค่ 1% ที่ยาจะไม่ได้มาตรฐาน แต่ถ้าบังเอิญเจอเข้าล่ะ?

"นอนกันเถอะ พรุ่งนี้ถามดูว่าต้องทำอะไรบ้างสำหรับยาเสริมพันธุกรรม" แอนนี่พยักหน้า

เช้าวันรุ่งขึ้นหยางป๋อตื่นขึ้นมา ก็เห็นโจวรุ่ยส่งข้อความมาชวนไปตกปลา หยางป๋อตอบกลับว่าไม่ว่าง กำลังเรียนอยู่

จากนั้นก็เป็นเจ้านายอ้วนถามว่าเป็นยังไงบ้าง หยางป๋อก็รายงานว่าปลอดภัยดี

หยางป๋อเข้าเกม เสี่ยวหวงและคนอื่นๆ ออกจากทีมไปแล้ว ไม่ได้ออนไลน์ คงไปสนุกกันแล้ว

"หัวหน้าคะ หนูคิดดีแล้ว เรื่องเกมหนูขอเงินเดือนคงที่ดีกว่า วันละ 1,000 ก็พอค่ะ ส่วนเรื่องยาเสริมพันธุกรรมก็ขอรบกวนหัวหน้านะคะ ไม่ทราบว่าต้องทำอะไรบ้างคะ?"

"เงินเดือนเธอออนไลน์ก็ให้ 2,500 เลย ส่วนรายได้ของทีมไม่เกี่ยวกับเธอ แล้วค่าใช้จ่ายทั้งหมดของตัวละครเธอฉันจะจ่ายให้ นี่เป็นสัญญาจ้างอิเล็กทรอนิกส์ เธอดูหน่อย" หยางป๋อเขียนสัญญาจ้างในเกมทันที เกมนี้เมื่อคนธรรมดาเข้าร่วม สัญญาอิเล็กทรอนิกส์แบบนี้ก็จะปรากฏขึ้น เพื่อคุ้มครองผลประโยชน์ของผู้เล่นทั้งสองฝ่าย

"ส่วนเรื่องยาเสริมพันธุกรรม ต้องรออีกหนึ่งเดือน หลังจากหนึ่งเดือนเธอแค่ให้ตัวอย่างชีวภาพกับฉันก็พอ" หยางป๋อยังไม่รู้ขั้นตอนที่แน่ชัด ต้องรอให้เจ้านายอ้วนกลับมา แล้วหาวัสดุมาศึกษาก่อน

ถ้าแอนนี่รู้ว่าหยางป๋อไม่เคยผสมยาแบบนี้ให้คนมาก่อนเลย คงจะโกรธทันที นี่มันเอาตัวเองเป็นหนูทดลองชัดๆ

"แล้วค่าใช้จ่ายล่ะคะ? หนูมีเพื่อนสนิทอีกคน" แอนนี่ถามต่อ

"ดูที่คุณสมบัติและวัสดุ วัสดุทั่วไปไม่แพง" หยางป๋อตอบ

"ไม่แพงเหรอคะ?" แอนนี่ถามซ้ำ

"ยาเสริมพันธุกรรมระดับ E ทั่วไป วัสดุแค่ไม่กี่หมื่น แต่ต้องคำนึงถึงเวลาของเภสัชกร วัสดุสิ้นเปลือง และอัตราความสำเร็จ แล้วก็กำไรของบริษัท กำไรของรัฐบาล พอมาถึงมือพวกเธอ 800,000 ไม่แพงจริงๆ นะ" หยางป๋ออธิบาย

"นี่...นี่ยังไม่แพงอีกเหรอคะ?" แอนนี่อึ้ง นี่ยังไม่แพงอีก

"พวกเราเภสัชกรผลิตยาระดับต่ำยังขาดทุนเลย เธอเชื่อไหม? ดังนั้นยาเสริมพันธุกรรมระดับ E ส่วนใหญ่จึงผลิตแบบอุตสาหกรรม" หยางป๋อพูดต่อ

"นี่เป็นเงินเดือนของเธอวันนี้ วันนี้ฉันมีธุระนิดหน่อย เธอจะเล่นเกมหรือออฟไลน์ไปเดินเล่นก็ได้" หยางป๋อเห็นแอนนี่ลงนามในสัญญาอิเล็กทรอนิกส์ แน่นอนว่าใช้ชื่อเล่นของตัวละคร แบบนี้ต่อไปทุกคนจะได้มีหลักประกัน หลีกเลี่ยงการที่เจ้าหน้าที่ฝ่ายสนับสนุนจะเอาวัสดุไปขาย หรือฝ่ายว่าจ้างไม่สามารถทำตามสัญญา เช่น ตัวละครตายแล้วรับประกันการฟื้นคืนชีพ ใครจะรู้ว่าผู้ว่าจ้างมีเหรียญเกม 500,000 หรือเปล่า?

หยางป๋อลงนามในสัญญาแล้ว ทันทีก็ถูกหักเงินประกัน 500,000 เหรียญทอง ต่อไปถ้าตัวละครของแอนนี่ตาย ก็จะฟื้นคืนชีพทันที ไม่ต้องมีข้อพิพาทอะไรอีก

"หัวหน้าคะ ทำไมคุณถึงช่วยหนูขนาดนี้?" แอนนี่ได้รับเหรียญเกมแล้วก็ถาม

"สำหรับเธอ ยาเสริมพันธุกรรมเป็นเรื่องใหญ่ แต่สำหรับฉัน ก็แค่ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวันเท่านั้น อีกอย่าง ฉันเคยเป็นผู้อยู่อาศัยมาก่อน และเป็นพวกที่อยู่ในบ้านสวัสดิการของรัฐบาล วันที่มากที่สุดฉันได้รับคำแนะนำจากระบบอัจฉริยะถึง 50 กว่าครั้ง" หยางป๋อตอบ

"ขอบคุณค่ะหัวหน้า" แอนนี่เข้าใจแล้ว เธอรู้จักบ้านสวัสดิการนั่น มีข้อกำหนดค่อนข้างมาก เพราะถ้าเกิดเรื่องที่นั่น จะสร้างเสียงวิพากษ์วิจารณ์ในสังคม ในใจยังมีคำถามอีกมาก แต่ชัดเจนว่าวันนี้หัวหน้ามีธุระ

"หนูไปเดินเล่นนะคะ" แอนนี่เพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้ไปเดินเล่นมานานแล้ว ทุกวันมีแต่เข้าเกม

หยางป๋อรับคำ แล้วก็เปิดอีเมลภารกิจ

ภารกิจ: ห้องทดลองลึกลับ

คำอธิบายภารกิจ: นี่เป็นห้องทดลองที่ลึกลับมาก ภายในมีอันตรายที่ไม่รู้จักมากมาย กำจัดสัตว์ประหลาดทั้งหมดในห้องทดลอง

รางวัลภารกิจ: ของลึกลับ

"นี่มันหลอกเด็กชัดๆ ของลึกลับ? คงเป็นเพราะไม่คิดว่าฉันจะทำภารกิจสำเร็จ" หยางป๋อเห็นคำว่า "ของลึกลับ" ก็เดาว่าทางทหารคงไม่คิดว่าเขาจะทำภารกิจนี้สำเร็จ

"บางทีผู้เล่นระดับ S คนอื่นๆ อาจจะเคยทำภารกิจแบบนี้มาแล้ว และล้มเหลวทั้งหมด" หยางป๋อคิดอย่างไม่เป็นมิตรนัก

ก็นะ ตัวเองเป็นผู้แข็งแกร่งระดับ A+ มาเล่นเกม แม้ว่าวันนั้นตัวเองจะสวมชุดเกราะ หลายคนบนเน็ตสงสัยว่าพลังของตัวเองมาจากชุดเกราะลึกลับทั้งหมด แต่ชุดเกราะก็เป็นของตัวเองไม่ใช่หรือ

จากนั้นหยางป๋อก็รับแผนผังอาคารห้องทดลองอย่างง่ายๆ จาก NPC ของภารกิจ ห้องทดลองมีห้าชั้นเหนือพื้นดิน สี่ชั้นใต้ดิน รวมเก้าชั้น

หยางป๋อดูคร่าวๆ สิ่งนี้ไม่มีประโยชน์อะไรมาก เพราะสิ่งเหล่านี้น่าจะเป็นของที่เหลือมาจากยุครุ่งเรืองของโลกนี้

ภารกิจนี้ไม่มีเสบียง ดังนั้นหยางป๋อจึงพิจารณาเลือกอุปกรณ์ที่จะนำติดตัวไป อันดับแรกคืออาหารและน้ำ ของพวกนี้มีของพรีเมี่ยม กินแล้วเวลาพักจะเพิ่มเป็นสองเท่า แน่นอนว่าราคาก็แพง

"โกง!"

"ทางการเกมโกงเราทุกอย่างเลย" หยางป๋อบ่นในใจพลางเลือกอาหารและน้ำพรีเมี่ยมบางส่วน จากนั้นก็เป็นอาวุธระยะประชิด เพราะต้องต่อสู้ภายในห้องทดลอง จึงไม่เลือกอาวุธยาว

กระสุน ปืนพก หยางป๋อไม่ได้เลือกปืนพกที่มีอานุภาพสูง เพราะด้วยทักษะการยิงของตัวเอง แค่กระสุนยิงเข้าเบ้าตา ซอมบี้อะไรก็ต้องตาย

"เลือกดาบเลเซอร์สองเล่ม" สุดท้ายหยางป๋อลังเลแล้วเลือกดาบเลเซอร์สองเล่ม

"ไอ้นี่ก็เกินไป" ดาบเลเซอร์ในโลกเกมนี้ ผู้เล่นไม่ค่อยยอมรับ เพราะมันสว่างจ้าดึงดูดซอมบี้มาก หยางป๋อคาดว่าน่าจะเป็นเพราะพลังงานที่ดาบเลเซอร์ปล่อยออกมาดึงดูดซอมบี้รอบๆ

และดาบเลเซอร์ราคาแพง ความทนทานไม่ดี หรือพูดอีกอย่างคือแบตเตอรี่หมดเร็ว ข้อดีเดียวของดาบเลเซอร์คือเมื่อฟันซอมบี้ ของเหลวในตัวซอมบี้จะไม่กระเด็นออกมา เพราะรอยตัดจะถูกเผาไหม้

"350 กิโลเมตร ยังต้องวิ่งไปเองอีก เกมบ้าอะไรเนี่ย" หยางป๋อดูระยะทางภารกิจในเกม แล้วไปห้องน้ำก่อน จากนั้นก็หยิบนมมาดื่ม

เมื่อเดินออกจากจุดเกิดใหม่ หยางป๋อถึงพบว่าตัวเองได้รับบัฟ เป็นบัฟนักรบกล้า เพิ่มคุณสมบัติทั้งหมด 20%

หยางป๋อดูอย่างละเอียดพบว่าเป็น NPC ของภารกิจที่ให้การสนับสนุนตัวเอง

"ไอ้บ้าเอ๊ย มีแรงก็เปิดฟังก์ชันทั้งหมดของมนุษย์เทียมสิ ยังจะมาบัฟอีก!" หยางป๋อแน่นอนว่ารู้ว่านี่เป็นเพราะทางทหารไม่ได้เปิดความสามารถทั้งหมดของมนุษย์เทียม

หยางป๋อไม่รู้ว่าระยะทาง 350 กิโลเมตรนี้ก็เป็นการทดสอบทั้งมนุษย์เทียมและผู้เล่นเช่นกัน

ที่แผนกเกมทางทหาร พันเอกผู้รับผิดชอบโครงการและคนอื่นๆ กำลังดูหยางป๋อควบคุมตัวละครเคลื่อนที่ผ่านป่า

"ไอ้หมอนี่เดินเส้นตรงเลยเหรอ?"

"ใช่ คนอื่นๆ เดินตามถนนเดิม"

"ผู้เล่นคนนี้ความเร็วมือดีมาก ทำท่าทางอิสระได้เยอะ"

หยางป๋อควบคุมตัวละครคนเดียวเดินทาง รู้สึกสบายมาก เร็วมาก ไม่สนใจซอมบี้ที่เจอ มันไล่ตามไม่ทัน เดินเป็นเส้นตรง

เจอหน้าผา ก็ปีนข้ามไปเลย ทิ้งซอมบี้ไว้ข้างล่างให้ร้องคำราม

เจอหน้าผาสูงชัน ก็หาเถาวัลย์มาทำเชือกโยนลงไป แล้วไถลตัวลงไป

มนุษย์เทียมก็เป็นหุ่นยนต์ พุ่มไม้ หนามทั่วไปก็ฝ่าไปเลย

มนุษย์เทียมที่หยางป๋อควบคุมในสายตาของคนเหล่านี้ในห้องควบคุม ดูเหมือนคนจริงๆ เดินทางฝ่าภูเขาลำเนาไพร มุ่งหน้าสู่จุดหมาย

"ไอ้หมอนี่ พวกเรามาดูพาร์กัวร์กันเหรอ?" คนในห้องควบคุมเกมงงไปหมด จุดหมายของภารกิจสำหรับผู้เล่นระดับ S แต่ละคนล้วนถูกออกแบบมาอย่างพิถีพิถัน ระหว่างทางจะเจออันตรายมากมาย ทั้งสัตว์กลายพันธุ์ ซอมบี้ ฯลฯ

แต่ตัวละครที่หยางป๋อควบคุม ไม่ว่าจะเป็นสัตว์กลายพันธุ์หรือซอมบี้อะไร ไม่สนใจเลย วิ่ง แค่วิ่งให้เร็วพอ ข้างหลังก็ตามไม่ทัน ยังใช้หน้าผา กำแพงหินหลบสัตว์กลายพันธุ์ที่ไล่ตามมาด้วย

คนของทางทหารยังอยากดูว่าสัตว์กลายพันธุ์พวกนี้มีความสามารถอะไรบ้าง

หยางป๋อไม่สนใจสัตว์กลายพันธุ์ เพราะเสบียงที่นำมาไม่มาก อีกอย่างพวกหมูป่าอะไรพวกนี้ก็ให้แค่ความสามารถพุ่งชน ยังไม่ดีเท่าไปเคลียร์ฟาร์มหลังจากทำภารกิจเสร็จเลย

"ดูท่าวันนี้คงได้แต่วิ่งแล้ว" หยางป๋อดูเส้นทาง วิ่งมาสองชั่วโมง ไม่ถึง 80 กิโลเมตร ยังเหลืออีก 270 กิโลเมตร ข้ามภูเขาใหญ่มาสามลูกแล้ว

มาถึงยอดเขาลูกหนึ่ง หยางป๋อหยิบกล้องส่องทางไกลมองไปทางข้างหน้า พร้อมกับดื่มน้ำเพื่อลดความเหนื่อยล้า

"ทางทหารนี่ก็เหลวไหลจริงๆ" หยางป๋อบ่นในใจ

หลังจากพัก 10 นาที หยางป๋อก็เดินทางตามเส้นทางที่วางแผนไว้ต่อ

ในเขตภูเขา การพูดถึงระยะทางตรงก็ไม่มีความหมาย ยอดเขานี้ห่างจากยอดเขาอีกลูก 500 เมตร แต่ความสูงต่างกัน 400-500 เมตร

เจ็ดชั่วโมงผ่านไป หยางป๋อก็มาถึงจุดหมายในที่สุด ห้องทดลองตั้งอยู่ในแอ่งเล็กๆ ระยะทาง 100 กว่ากิโลเมตรสุดท้ายเป็นเนินเขาเตี้ยๆ ระหว่างทางก็ไม่พบสัตว์กลายพันธุ์แปลกๆ อะไร

"จุ๊ๆ" หยางป๋อมองไปทางห้องทดลอง ที่นี่เป็นชานเมืองของเมืองใหญ่ ตอนนี้หยางป๋ออยู่บนเนินเขา ห่างจากเนินเขา 500 เมตรมีถนนกว้าง 6 เลน สองทิศทาง สะอาดเอี่ยมไม่มีหญ้าสักเส้น ดูเหมือนถูกอะไรบางอย่างเหยียบย่ำ

บนถนนวงแหวนรอบเมืองใหญ่ล้วนมีฝูงซอมบี้ ฝูงซอมบี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ก็คือซอมบี้ข้างหน้าทำให้เกิดเสียง ซอมบี้ข้างหลังก็ตามมา

ถนนวงแหวนรอบเมืองก็เป็นวงกลม แบบนี้กลุ่มซอมบี้ก็ค่อยๆ ตามมาเรื่อยๆ แล้วก็เกิดเป็นวงจรสมบูรณ์ ซอมบี้ตาบอดไล่ตามเสียงร้องของซอมบี้ข้างหน้า แล้วก็มีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

"ประมาณหนึ่งกิโลเมตร" หยางป๋อใช้กล้องส่องทางไกลตรวจสอบจุดหมายของภารกิจ ห้องทดลองอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้ารกร้าง

"แต่ก่อนภูมิทัศน์รอบห้องทดลองนี้คงสวยงามมาก น่าเสียดายตอนนี้เหมือนเขารกร้างไปแล้ว" หยางป๋อตรวจสอบอย่างละเอียด พบว่าห้องทดลองเหลือแต่ส่วนที่เป็นคอนกรีต ดำทะมึน บนหลังคายังมีพืชไม่ทราบชื่อขึ้นอยู่

"ผู้เล่นที่เคารพ เวลาออนไลน์ของคุณเหลือน้อยแล้ว กรุณากลับไปยังจุดเกิดใหม่ หรือหาที่ปลอดภัยเพื่อออฟไลน์ ขอให้สนุกกับเกม" ในขณะที่หยางป๋อกำลังคิดว่าจะทำภารกิจอย่างไร ทางเกมก็เตือนแบบนี้ขึ้นมา

"นี่หมายความว่าอะไร? หรือว่านี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของการทดสอบ?" หยางป๋องงไปเลย นี่มัน...

หยางป๋อไม่เคยคิดว่าตัวละครในเกมจะออฟไลน์กลางทุ่ง แล้วตอนนี้จะทำยังไงดี หาที่ไหนดี?

"รู้งี้เราน่าจะออฟไลน์ในเขาเสียก่อน หาที่ซ่อนตัวบนหน้าผาสักที่ก็ได้" หยางป๋องง ตอนนี้กลับไปคงไม่ไหวแล้ว

"ดูซิว่าไอ้หมอนี่จะแก้ปัญหายังไง?"

"ใช่ แถวเมืองนี่ไม่ง่ายเลยนะ"

ในห้องควบคุมเกม คนพวกนี้ดูหยางป๋อควบคุมตัวละครเดินทางจนรู้สึกเบื่อ เดิมทีอยากดูการต่อสู้ ตอนนี้ก็สงสัยว่าผู้เล่นคนนี้จะทำยังไง

"เกือบลืมฟังก์ชันบินไปเลย พรุ่งนี้ค่อยว่ากันต่อ" หยางป๋อหาที่เหมาะสมไม่ได้ ในที่สุดก็นึกขึ้นได้ว่าตอนเดินทางมาเห็นถ้ำบนภูเขาลูกหนึ่งอยู่ไกลๆ จึงเปิดใช้ฟังก์ชันบิน ถึงอย่างไรพรุ่งนี้เช้าเวลาคูลดาวน์ก็หมดแล้ว

ขณะที่หยางป๋อพุ่งไปยังจุดหมายเหมือนลูกปืนใหญ่ หยางป๋อก็เห็นเงาดำพุ่งเข้ามาโจมตีตัวเองจากระยะไกลในอากาศ

"ไอ้บ้าเอ๊ย" หยางป๋องง โดนดักโจมตีกลางอากาศ? แน่ใจนะว่าไม่ได้มาส่งของให้ฆ่า

(จบบท)