บทที่ 106 จากไป

ผู้บังคับบัญชาหญิงพูดไปด้วย ส่วนตัวก็กำลังจับตาดูคลื่นจิตของหยางป๋ออย่างใกล้ชิด แต่กลับพบว่าเขาไม่มีอะไรผิดปกติเลย เธอจึงยิ่งสงสัยใคร่รู้ว่าคนผู้นี้เป็นใครกันแน่ หรือว่าจะเป็นมนุษย์กลายพันธุ์จริงๆ เหรอ

ไม่มีใครรู้เลยว่าในหมู่พันธมิตรมีมนุษย์กลายพันธุ์ซ่อนอยู่มากเท่าไหร่ เพราะมนุษย์กลายพันธุ์บางส่วนก็ปกติดี พวกเขาไม่ได้แสดงลักษณะของสัตว์ป่าออกมา จึงไม่มีทางถูกจับได้

หยางป๋อกำลังควบคุมหุ่นยนต์เดินไปตามแนวเทือกเขา แต่เดิมก็ไม่มีเรื่องอะไร เป็นแค่มนุษย์กลายพันธุ์ที่เห็นหุ่นยนต์ของหยางป๋อเป็นครั้งคราวเท่านั้น พวกเขาก็ไม่ได้เข้ามายุ่ง เพราะตอนนี้บนฟ้ามียานรบของพันธมิตรอยู่ทั่ว ถ้าเกิดการต่อสู้ล่ะก็ ยานรบพวกนั้นจะบินมาในพริบตา

แต่บางคนไม่ได้คิดแบบนั้น เผ่าหนึ่งที่อยู่ใกล้กับราชาหน้าเสือ แต่ห่างจากป้อมปราการมากไป ครั้งนี้มาที่ป้อมแล้วไม่ได้ปล้นอะไรติดไม้ติดมือกลับไปเลย เพราะคราวที่แล้วราชาหน้าเสือเพิ่งจู่โจมป้อมไป กวาดต้อนเสบียงในพื้นที่ชานป้อมไปจนหมด ตอนนั้นป้อมโดนจู่โจมจนตั้งตัวไม่ติด

พอถึงรอบที่สองที่นายพลดาบดำ ซึ่งเป็นเพื่อนบ้านของราชาหน้าเสือนำคนมาที่ป้อม ฝ่ายป้อมปราการก็พร้อมรับมือเต็มที่แล้ว

หากไม่มียานรบกับเรือรบคอยสนับสนุนจากบนฟ้า นายพลดาบดำคงยึดป้อมได้สบาย จากนั้นก็จะปล้นเสบียงได้มากพอ แต่น่าเสียดายที่ยานรบและเรือรบกลับบินโจมตีมนุษย์กลายพันธุ์ระลอกแล้วระลอกเล่า จู่ๆ เผ่านี้ก็โดนซัดจนงงไปเลย แล้วจึงสังเกตเห็นว่าเรือรบโจรสลัดบนฟ้าหายไปแล้ว

บริเวณที่ตั้งป้อมไม่มีทางเข้าออกโลกใต้พิภพ จากป้อมไปยังทางเข้าโลกใต้ดินก็มีระยะทางไกลพอสมควร แค่ระยะนี้นายพลดาบดำก็สูญเสียกำลังไปมหาศาล โดนยานรบไล่ยิงตูดซะยับเยิน

โชคยังดีที่ในทุ่งหญ้ามีที่กำบังบ้าง แต่ถึงอย่างนั้น มนุษย์กลายพันธุ์ที่มีหุ่นยนต์ชีวภาพก็เสียหายหนัก ก็ไม่รู้จะทำยังไง หุ่นยนต์ชีวภาพพวกนี้ตัวใหญ่ เวลาเคลื่อนไหวก็เลยทำให้หญ้าไหวตามไปด้วย ยานรบก็เลยระดมยิงอย่างบ้าคลั่งไปเลย

สุดท้ายนายพลดาบดำก็ได้แต่ให้ลูกน้องแยกย้ายหนีไป แล้วไปรวมตัวกันใหม่ที่จุดนัดพบ

"ไอ้พวกโจรสลัดนี่มันไม่รักษาสัญญาเอาซะเลย วันหน้าจะไปเอาคืนให้ได้ทั้งต้นทั้งดอก" นายพลดาบดำกำลังรอลูกน้องมารวมตัวกันในพงหญ้า คนก็ทยอยเข้ามาเรื่อยๆ จนเห็นว่าน่าจะเสียไปน้อยกว่าที่คิด นายพลจึงถอนหายใจโล่งอก พลางบ่นงึมงำ

"ท่านนายพล พวกเราโดนหลอกแล้วหรือเปล่า การติดต่อกับโจรสลัดนั่นไม่ใช่พวกเราทำนะ พวกเราเสียของไปตั้งเยอะ โจรสลัดไม่น่าจะหนีหรอก หรือจะมีใครตัดเอาของเราไปกินเองระหว่างทาง" ลูกน้องคนหนึ่งของนายพลดาบดำเดาเอา

"อาจจะเป็นไปได้ ไอ้พวกราชาหินดำชิบหาย รอกลับไปก่อน ข้าจะเอาเรื่องพวกมันแน่" นายพลดาบดำได้ยินดังนั้นก็คิดว่าต้องเอาความเสียหายกลับคืนมาบ้างล่ะ ครั้งนี้ทั้งไม่ได้ปล้นอะไรมาเลย แถมคนกับหุ่นยนต์ชีวภาพยังเสียหายไปไม่น้อย

"ท่านนายพล ต้องไปซื้อคนจากฝั่งพันธมิตรมาอีกชุด ถามเพื่อนๆ ของเราสิว่ามีใครบ้าง ฝั่งเราคนพอแล้ว" ลูกน้องอีกคนพูดขึ้น

"เรื่องนี้สำนักใหญ่จะหาวิธีส่งคนมาเอง พวกเจ้าไม่ต้องห่วง"

"ท่านนายพล มีแคปซูลหนีภัยนะ ไปดูกันไหม"

"ช่างมันเถอะ กลับไปก่อน ข้าจะไปลงดาบไอ้หินดำ ครั้งนี้เสียแร่หายากไปมากมาย แต่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย แบบนี้มันจะได้เหรอ"

ขณะนั้นเอง ก็มีมนุษย์กลายพันธุ์คนหนึ่งวิ่งมาอย่างร้อนรน "ท่านนายพล ทางนู้นมีหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง มันเดินตามสันเขามานี่ล่ะ"

"อะไรนะ ยังมีหมาหน้าไหนอีกที่กล้ามาในเขตของพวกเรา" นายพลดาบดำได้ยินดังนั้นก็หัวเสียขึ้นมาทันที

"ท่านนายพล ครั้งนี้น่าจะเป็นหุ่นที่มีคนควบคุมนะ หุ่นไร้คนขับพวกนั้นถูกทิ้งเกลื่อนไปหมดแล้ว ชัดเจนว่าขาดการเชื่อมต่อ ถ้างั้นเราลองจับหมาหน้านั่นมาสอบถามดูไหม"

"ใช่ล่ะ! ตอนนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเราก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฝั่งโจรสลัด ถ้าท่านไปถามราชาหินดำเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวพวกมันก็มาหลอกเราอีก ถ้ารอข่าวจากสำนักใหญ่ก็ช้าไปแล้ว แถมเดี๋ยวนี้สำนักใหญ่จะติดต่อมาทางนี้ทีก็ยากมาก ครั้งนี้เจอเรื่องใหญ่แบบนี้ อาจจะไม่ได้คุยกันอีกสอง สามปีก็ได้" ลูกน้องอีกคนของนายพลดาบดำกล่าว

"ไปดูหน่อยแล้วกัน" นายพลดาบดำพยักหน้าเมื่อได้ยินดังนั้น เขาอยากรู้ว่าบนอวกาศเกิดอะไรขึ้น ทำไมเรือรบโจรสลัดถึงได้จากไป

ครั้งนี้สำนักใหญ่ก็ให้เขาออกโรงด้วย เพิ่งจะลงมือไปหยกๆ ไม่คิดเลยว่าคราวนี้จะเสียคนไปมากขนาดนั้น

นายพลดาบดำมองจากที่ไกลๆ ก็เห็นหุ่นยนต์ตัวหนึ่งกำลังกระโดดโลดเต้นอยู่บนสันเขา ทะยานจากยอดนี้ไปยอดโน้น เขายิ่งรู้สึกเดือดดาลขึ้นมาอีก

"ไอ้เวร มึงยังกระโดดได้สนุกอีกนะ" นายพลดาบดำคำรามในลำคอ ครั้งนี้เขาได้รับความเสียหายมากที่สุดเท่าที่เคยมีมา ถูกยานรบไล่ยิงจนหนีเตลิดเหมือนหมา หมดท่าสิ้นดี

เปลวไฟแห่งความโกรธในใจนายพลดาบดำ พอเห็นหุ่นยนต์กระโดดจากเขาลูกนี้ไปอีกลูก ก็เหมือนจุดระเบิดถังแก๊สในใจเขาเลยทีเดียว

แต่ขณะนั้นเอง ยานรบอีกหลายลำก็บินมาอย่างรวดเร็ว นายพลดาบดำและลูกน้องจึงรีบหลบซ่อนตัว

ฝั่งหยางป๋อเดินทางมาได้ครึ่งทางก็เห็นยานรบหลายลำมุ่งมาทางนี้ เขามองไม่ออกเลยว่ายานรบเหล่านี้มาจากฝ่ายไหนกันแน่

ในสี่ลำนั้น มีสามลำคอยเฝ้าระวัง ส่วนอีกหนึ่งลำก็บินมาลอยอยู่ห่างจากหยางป๋อแค่ราวสิบกว่าเมตร สูงจากพื้นประมาณไม่กี่เมตร หลังจากเปิดฝาเรือแล้ว คนที่อยู่ข้างในก็โบกไม้โบกมือพูดอะไรบางอย่าง

"ผู้บังคับบัญชา?" หยางป๋องุนงงไปหมด

"เขามาตามฉัน" ผู้บังคับบัญชาหญิงตอบ

เมื่อหยางป๋อได้ยินดังนั้น ก็รีบเปิดห้องนักบินของหุ่นยนต์ นักบินที่ยานรบลำไกลเห็นแล้วก็ตั้งใจจะถามคนขับหุ่นยนต์ว่าเห็นใครอื่นอีกไหม แต่กลับเห็นห้องนักบินเปิดออก แล้วใครบางคนที่คุ้นตากระโดดออกมา

นักบินยานรบอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะดีใจจนตัวสั่น รีบกระโดดลงจากยาน พวกเขาล้วนเป็นผู้มีพลังพิเศษ ถึงยานรบจะสูงจากพื้นเจ็ดแปดเมตรก็ไม่เป็นไร

"ท่านผู้บังคับบัญชา" นักบินยานรบมองผู้บังคับบัญชาหญิงแล้วทำความเคารพอย่างรวดเร็ว

"พาคนไปด้วยอีกคนได้ไหม" ผู้บังคับบัญชาหญิงมองนักบินยานรบ

"คุณผู้บังคับบัญชา มันผิดกฎน่ะครับ เรือรบของเราเพิ่งจะประกอบร่างใหม่เสร็จ" นักบินยานรบรีบบอก คนจากเรือรบคนละลำไม่ควรอยู่ปนกัน อีกอย่างเรือรบของอีกฝ่ายเกิดอุบัติเหตุ แต่ยังไม่รู้เลยว่าเป็นเพราะอะไร จะพาคนแปลกหน้าติดไปด้วยลอยๆ ได้ยังไง

หยางป๋อเห็นผู้บังคับบัญชาหญิงจะไปแล้ว ในใจก็ดีใจสุดๆ แต่พอเธอบอกจะพาเขาไปด้วย เขาก็ด่าผู้หญิงคนนั้นในใจว่าจะมายุ่งอะไรนักหนา ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายหวังดี

"ท่านผู้บังคับบัญชา คุณไปก่อนเถอะครับ ผมจะไปที่ป้อมปราการ" เมื่อหยางป๋อได้ยินนักบินยานรบพูดอย่างนั้น ก็รีบปิดห้องนักบินหุ่นยนต์ จากนั้นก็เปิดเครื่องยนต์จรวดของหุ่น แล้วกระโดดไปได้ไกลเป็นพันเมตร

นักบินยานรบอึ้งไปเล็กน้อย นึกในใจ "เฮ้ย หนุ่มน้อย นายรู้มั้ยว่านายพลาดอะไรไป"

ผู้บังคับบัญชาหญิงมองแผ่นหลังหุ่นยนต์ของหยางป๋อ ยิ่งมั่นใจว่าจ่าคนนี้ต้องมีเรื่องแน่ๆ แต่หลังจากเรือรบรวมกำลังกันใหม่แล้ว โดยไม่มีตัวเธอซึ่งเป็นกัปตัน ก็มีปัญหาให้ต้องแก้ไขอีกมากมาย

"ไปกันเถอะ" ผู้บังคับบัญชาหญิงกระโดดขึ้นยานรบในครั้งเดียว เมื่อกลับไปถึงเรือรบแล้วค่อยสั่งให้กองเรือของหยางป๋อมารับตัวเขาก็ได้

ในขณณะเดียวกัน ผู้บังคับบัญชาหญิงก็ยังสงสัยอีกหลายอย่าง แค่ซ่อมแซมหุ่นยนต์ก็ได้สิทธิ์เข้าถึงแล้วเหรอ ถ้าให้บริษัทหุ่นยนต์รู้เข้า คงต้องเป็นบ้าแน่ๆ

(จบตอน)