บทที่ 185 การกระทำที่แปลกประหลาด

เมื่อภาพปรากฏขึ้นอีกครั้ง หยางป๋อมองไปที่หุ่นยนต์ที่เขาควบคุม มีความรู้สึกมึนงงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าหุ่นยนต์ของเขากำลังอยู่ในตำแหน่งการต่อสู้

“มันเป็นของมือสอง เพื่อนคงหลุดออกไปแน่ๆ” หยางป๋อมองดูข้อมูลของหุ่นยนต์ ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย

ในสถานที่แห่งหนึ่งของสหภาพ ผู้เล่นเกมหุ่นยนต์บางคนกำลังดูหน้าจอเสมือนที่ดับลง เขาสบถด้วยความโกรธ: “เกมบ้าอะไรนี่ ทำไมหลุดได้”

หยางป๋อพบว่าหุ่นยนต์ของเขาอยู่ในตำแหน่งร่องน้ำ ด้านหลังเป็นถนน ด้านหน้าเป็นรั้วลวดหนามหลายชั้น เห็นได้ว่าลำแสงเลเซอร์ที่ยิงมาจากด้านหน้านั้นสว่างและใหญ่กว่ามาก

เมื่อเขาโผล่หัวขึ้นมาก็รู้สึกไม่ดีทันที จึงรีบก้มลง มีแสงผ่านศีรษะไป กระทบกับอาคารข้างหลัง อาคารถูกเจาะเป็นรูใหญ่

“ฐานทัพทหาร?” หยางป๋อมองดูเสาอากาศรับสัญญาณขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างออกไป มันดูเหมือนจานดาวเทียมขนาดใหญ่ มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 20 เมตร มีมากกว่าหนึ่งอัน

มองแผนที่ขนาดเล็ก เห็นว่ามีเพื่อนร่วมทีมอยู่ประมาณ 50 คน แต่ถูกกดดันจนไม่มีใครกล้าโผล่หัวออกมา

ระยะการตรวจจับของหุ่นยนต์มีจำกัด แต่สามารถล็อคตำแหน่งของฝ่ายตรงข้ามที่ยิงได้

“ชัดเจนว่า เรดาร์ของฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งกว่า ฝ่ายเราถ้าโผล่หัวออกมาก็จะถูกโจมตี” หลังจากครึ่งนาที หยางป๋อก็เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ เรดาร์ของฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งกว่า ระบบโจมตีอัตโนมัติแข็งแกร่งกว่า ปืนเลเซอร์แข็งแกร่งกว่า

เรดาร์ของหุ่นยนต์อยู่ที่หัว ถ้าจะล็อคตำแหน่งของฝ่ายตรงข้าม ต้องโผล่หัวขึ้นมา แล้วยังต้องเผยท่อยิงปืนเลเซอร์ที่อยู่บนไหล่ออกมา ถึงจะโจมตีฝ่ายตรงข้ามได้

เดินตามร่องน้ำไปไกลพบว่าไม่สามารถเข้าใกล้ฐานทัพได้ มีทางระบายน้ำแต่เล็กเกินไปที่จะให้คนลอดเข้าไปได้

“จะทำยังไงดี?” หยางป๋อมองเห็นสิ่งนี้ก็รู้สึกสับสน

ร่องน้ำนี้เป็นเขตรอบนอกของฐานทัพทหาร ห่างจากตำแหน่งปืนเลเซอร์ของศัตรูประมาณ 1.5 กิโลเมตร

สำหรับอาวุธเลเซอร์ ระยะสิบกิโลเมตรกับห้ากิโลเมตรไม่ต่างกันมาก ต่างกันที่ประสิทธิภาพของเรดาร์ ระยะล็อคเป้า ความเร็วในการตอบสนอง

เมื่อเห็นป้ายโฆษณาบนพื้น หยางป๋อยกขึ้นมาทันที

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยางป๋อก็ประหลาดใจกับเรดาร์ของฐานทัพ

จากนั้น หยางป๋อก็หาชิ้นส่วนโลหะที่สว่างขึ้นมาหนึ่งแผ่น

ใช้แผ่นโลหะนี้เป็นกระจกเพื่อดูการจัดวางของฐานทัพทหารที่อยู่ไกล

ไม่น่าเชื่อว่า ปืนเลเซอร์ของฐานทัพยิงโดนแผ่นโลหะนี้ทันที แผ่นโลหะถูกยิงเป็นรูใหญ่ รอบรูมีรอยไหม้

เมื่อเห็นเช่นนี้ หยางป๋อก็รีบตะโกนในช่องสาธารณะ: “พวกเรา หาชิ้นส่วนโลหะที่สว่างๆ มาใช้เป็นกระจกดูฝ่ายตรงข้าม ปืนเลเซอร์ของฝ่ายตรงข้ามจะยิงที่แผ่นโลหะนี้”

“จริงเหรอ?”

“เป็นไปไม่ได้มั้ง?”

เพื่อนร่วมทีมในช่องสาธารณะมีคนสงสัยทันที

“จริง” ในตอนนั้นมีคนตะโกน

“จริงด้วย” อีกคนพูดขึ้น

“แล้วมันมีประโยชน์อะไร?”

หยางป๋อไม่รู้จะพูดยังไงกับคนพวกนี้ ขั้นแรกต้องสังเกตเห็นฝ่ายตรงข้ามก่อน ตอนนี้ใช้แผ่นโลหะหลอกการโจมตีของฝ่ายตรงข้ามได้

เมื่อฝ่ายตรงข้ามรู้เรื่องนี้และเปลี่ยนระบบอัจฉริยะ ฝ่ายเราก็จะเห็นตำแหน่งของฝ่ายตรงข้ามอย่างชัดเจน

“ตอนนี้อาวุธอะไรก็ใช้ไม่ได้” หยางป๋อมองแวบหนึ่งเห็นว่ามุมยิงของฝ่ายตรงข้ามกว้างมาก

แม้แต่อาวุธทางกายภาพ ฝ่ายตรงข้ามก็สามารถยิงเลเซอร์โจมตีได้ทันทีที่เผยตัวในอากาศ

ผู้ใหญ่ในกองทัพหลายคนก็คิ้วขมวด นี่คือฐานทัพทหารที่ใหญ่ที่สุดของดาวพาโด

และเป็นที่ที่หงเป่ยจวี่อยู่มากที่สุด มีอาวุธหลายชนิด ปืนใหญ่รักษาความปลอดภัย หุ่นยนต์ และส่วนประกอบของปืนวงโคจรดาว หรือเครื่องบินรบ

“ต้องจัดการที่นี่ให้เร็วที่สุด ถ้าพวกนั้นเอาอาวุธในฐานทัพมาใช้ จะเป็นปัญหาใหญ่”

“สำคัญคือที่นี่มีคนถูกขังอยู่ 2000 คน”

“ยังมีสมาชิกสภาของดาวพาโด”

“ในความคิดของฉัน นักการเมืองที่ไร้ความสามารถพวกนี้ควรถูกทำลายด้วยเรือรบ”

“ทำไมหงเป่ยจวี่ไม่ฆ่าคนพวกนี้? ฆ่าซะ! ฆ่าคนพวกนั้นให้หมด”

“หงเป่ยจวี่เป็นกลุ่มสุดโต่ง เมื่อก่อนชอบฆ่าคนเพื่อเรียกร้องความสนใจ ตอนนี้ถ้าฆ่าคนจะสร้างความโกรธแค้น”

“สรุปคือสมาชิกสภาของดาวพาโดมีเบื้องหลังไม่ธรรมดา”

พันเอกที่รับผิดชอบปฏิบัติการครั้งนี้ดูสถานการณ์ตรงหน้าแล้วก็รู้สึกหมดปัญญา

ฝ่ายเราใช้กำลังจำกัดได้แค่หุ่นยนต์ เรือรบเสริมกำลังยังมาไม่ถึง

สิ่งอำนวยความสะดวกทางทหารแข็งแกร่งมาก ไม่ว่าจะเป็นเรดาร์หรือระบบควบคุมการยิงอัตโนมัติ

“หมอนี่ ทำแบบนี้เพื่ออะไร?” พันเอกไม่เข้าใจการกระทำของหยางป๋อ แม้จะเห็นฝ่ายตรงข้ามแล้วจะมีผลอะไร

หุ่นยนต์ของหยางป๋อถือแผ่นโลหะเล็กๆ ดูฐานทัพทหารอย่างละเอียด

“หมอนี่อยู่ที่นี่ เรดาร์ควบคุมการยิงอยู่ที่ไหน?” หยางป๋อดูภาพสะท้อนของฐานทัพในแผ่นโลหะเล็กๆ

“นี่น่าจะเป็นเรดาร์แถวขนาดใหญ่” ดูตำแหน่งของปืนใหญ่รักษาความปลอดภัย รอบๆ ปืนใหญ่ไม่พบเรดาร์

จากนั้นหยางป๋อก็ดูต่อ ฐานทัพนี้เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า

ด้านนี้เป็นป้อมยาม เป็นอาคารทรงกลม

อาคารนี้มีช่องเปิดครึ่งล่าง มีปืนใหญ่รักษาความปลอดภัยกำลังสูง ไม่มีคนอยู่เลย

มีปืนใหญ่รักษาความปลอดภัยนี้ ทำให้พื้นที่ 180 องศานี้ไม่มีใครเข้าใกล้ได้

“ต้องลองดู” หยางป๋อมีความคิดหนึ่งในหัว

“ยังมีโอกาสฟื้นฟูอีกสองครั้ง”

“ไม่ต้องแล้ว มันคงไม่มีประโยชน์ในภายหลัง”

“อีกอย่างไม่ใช่บัญชีของตัวเอง ถึงฟื้นฟูไปก็ช่วยคนอื่นประหยัดเงิน”

“ยังไงก็ควรแย่งคนหัวดีที่สุด”

จากนั้นหยางป๋อดูอย่างละเอียดแล้วเลือกที่หนึ่ง แล้วเริ่มใช้มือของหุ่นยนต์ขุดดิน

ในไม่ช้าก็ขุดเป็นแพลตฟอร์มที่ลึกจากพื้นประมาณหนึ่งเมตร

จากนั้นหุ่นยนต์ก็นอนลงไปลองดู

“หมอนี่จะทำอะไร?”

“มีปัญหาในหัวแน่”

“นี่คือเตรียมขุดหลุมฝังตัวเอง?”

“คนนี้บ้าแน่ๆ จะขุดอุโมงค์ไปหรือ?” เพื่อนร่วมทีมและคนในกองทัพที่เห็นภาพนี้ก็สงสัย

หยางป๋อนอนลงลองดู จากนั้นก็ลุกขึ้นขุดแพลตฟอร์มให้เรียบ แล้วนอนลงอีกครั้ง

วินาทีถัดมา การกระทำของหยางป๋อทำให้ทุกคนตกตะลึง

เห็นหุ่นยนต์ของหยางป๋อนอนลงบนแพลตฟอร์ม จากนั้นหุ่นยนต์ก็พลิกตัวด้านข้างทันที

เผยให้เห็นไหล่และท่อปืนเลเซอร์ที่อยู่บนพื้น จากนั้นท่อปืนเลเซอร์ก็ยิงเลเซอร์ออกมา

“โดนแล้ว โดนแล้ว!” มีคนตะโกนในช่องสาธารณะ

(จบบท)