บทที่ 143 ดาวปีศาจเขียวไม่ธรรมดา

"ยิ่งไปกว่านั้น ในระดับความลึกใต้พื้นดินมากกว่า 4,500 เมตร ถือเป็นเขตหวงห้ามโดยสิ้นเชิง ข้างล่างมีสิ่งมีชีวิตที่เหลือเชื่อมากมาย เป็นสิ่งที่พวกเราจินตนาการไม่ถึง"

"โชคดีที่สิ่งมีชีวิตข้างล่างนั่น ปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมด้านล่างได้อย่างเดียว เลยไม่ขึ้นมา ในหุบเขาพวกนี้ล้วนเต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ตัวดุร้าย บางพวกอยู่รวมกันเป็นฝูง บางพวกอยู่เดี่ยวๆ ฉันเคยเห็นเสือกลายพันธุ์ตัวยาวเจ็ดแปดเมตร สูงห้าหกเมตรมาแล้ว"

"หุ่นยนต์ของสหภาพเจอเสือพวกนี้ ก็เหมือนกระดาษไปเลย ไม่มีประสิทธิภาพการป้องกันอะไรเลย นอกจากปืนเลเซอร์ของยานรบ แต่เสือพวกนี้วิ่งเร็วมาก โจมตีแล้วก็รีบหนีเข้าถ้ำไป"

"แถมดูเหมือนเสือกลายพันธุ์พวกนี้จะมีค่ามาก สหภาพเลยไม่ได้ส่งปืนใหญ่วงโคจรมาจัดการเสือพวกนี้!" หวงเหลาซานอธิบายอย่างไม่หยุดหย่อน

พอหวงเหลาซานพูดแบบนี้ หยางป๋อถึงได้นึกขึ้นได้ว่าในเกมหุ่นยนต์ การประเมินมนุษย์กลายพันธุ์ไม่ได้สูงมากเท่าไหร่ แถมในเกมนั้น ส่วนใหญ่ให้ล่าสัตว์กลายพันธุ์เพื่อแลกรางวัล

นั่นก็หมายความว่า สัตว์กลายพันธุ์นี่แหละเป็นตัวหลักบนดาวดวงนี้ มนุษย์กลายพันธุ์จริงๆ แล้วไม่ได้สำคัญอะไรเท่าไหร่

"ข้อมูลนี่มีประโยชน์กับฉันมาก มีที่ไหนอีกบ้างที่พวกคุณรู้ว่ามีสัตว์กลายพันธุ์ตัวโหดๆ อยู่ บอกฉันมาทั้งหมดเลย" หยางป๋อพูดตรงๆ

แล้วทุกคนก็พูดคุยเซ็งแซ่ หยางป๋อก็จดบันทึกเอาไว้ ว่ามีเสือกลายพันธุ์ตัวยักษ์ งูกลายพันธุ์ขนาดใหญ่ กอริลล่ากลายพันธุ์อะไรแบบนั้น

"จริงๆ แล้ว เมืองบนพื้นดินกับอาณาเขตบนดิน พวกนายทั้งหลายเอาไว้ทำปศุสัตว์หรือทำไร่ไถนาเป็นหลักเถอะ ส่วนที่อยู่อาศัย ฉันแนะนำให้ทุกคนอยู่ในถ้ำดีกว่า"

"ฝ่ายสหภาพนี่ใครก็พูดอะไรไม่ได้ เพราะพวกเราไม่มีคนอยู่ในสหภาพ ถ้าวันดีคืนดีทุกคนไปอยู่ข้างบนแล้วโดนปืนใหญ่วงโคจรของสหภาพจัดการเสียยกก็ลำบากแย่" หยางป๋อพูดหลังจากเก็บข้อมูลเสร็จ

"แถมพวกคุณสองสามเผ่ารวมกันสร้างเมืองหนึ่งเมืองก็ยังได้ สร้างเมืองหนึ่งเมืองอย่างน้อยก็ต้องมีกำแพงเมือง กับอย่างอื่นอีก ถ้าเผ่าเดียวของพวกคุณสร้างไม่ไหวแน่"

"หนึ่งเมืองสามารถส่งผลต่อพื้นที่ใหญ่มากโดยรอบ ใช้ปลูกพืชหรือเลี้ยงสัตว์ได้"

"ลองคิดดูสิ พื้นที่หลายแสนตารางกิโลเมตร หลายล้านตารางกิโลเมตร พวกคุณเผ่าเดียวจะดูแลไหวมั้ย ไม่ใช่แค่บนดิน ใต้ดินก็ด้วย" หยางป๋อรู้ดีว่าการสร้างเมืองนั้นไม่ง่าย

"ก็จริงอย่างที่ว่า เดิมทีพวกเราตั้งใจให้สหภาพสร้างกำแพงเมืองให้ด้วยโลหะ แต่บนดาวดวงนี้มีสัตว์หลายชนิดชอบกัดกินโลหะ เพราะงั้นต้องสร้างด้วยหินแทน"

"พวกเราก็ไม่มีทางใช้ระบบป้องกันด้วยปืนเลเซอร์ของสหภาพหรอก ระบบเป็นของคนอื่น ใครจะรู้ว่าตอนนั้นจะเอามายิงพวกเราเองหรือเปล่า"

"ผมว่าความคิดนี้ก็ดีนะ หนึ่งเมืองต้องให้คนมาประจำอย่างน้อยสักหลายร้อยคน แล้วก็ต้องคอยดูแลเผ่าเดิมใต้ดินด้วย" บางหัวหน้าเผ่าที่ค่อนข้างอ่อนแอ ฟังคำแนะนำนี้แล้วรู้สึกว่าใช้ได้

"ทุกคนลองไปปรึกษากันสักพัก แล้วค่อยมาคุยกันอีกทีเรื่องอาณาเขต อาณาเขตนี่ ฉันว่าพวกคุณก็ไม่จำเป็นต้องเน้นขนาดอันใหญ่โต ตรงกันข้าม สถานที่ที่พวกคุณคุ้นเคยนั่นแหละดีที่สุด ต่อให้ให้พวกคุณพื้นที่กว้างใหญ่ที่พวกคุณไม่คุ้น พวกคุณก็ไม่กล้าไปหรอก" หยางป๋อพูดต่อ

"งั้นก็ได้ พวกเราจะไปคุยกันให้รอบคอบอีกที" หวงเหลาซานคิดว่าตัวเองสามารถสร้างเมืองได้ แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่มีกำลังขนาดนั้น ปัญหาอันดับแรกก็คือขาดแรงงาน

หยางป๋อพาหมู่มนุษย์กลายพันธุ์มาถึงภูเขา โบกมือขึ้นฟ้า

ในไม่ช้า ยานไร้คนขับลำหนึ่งก็บินดังสวบสาบมาจากที่ไกลๆ แล้วก็ลอยตัวอยู่ตรงหน้าหยางป๋อกับพวก

"มีอะไรรึเปล่าครับ?" ผู้บังคับบัญชาหญิงของกองเรือในอวกาศมองหยางป๋อกับพวก ก็แค่พวกนี้ ทำให้ตอนนี้สหภาพข้างในทะเลาะกันวุ่นวาย

"พวกเรามาแจ้งว่า สมาชิกที่เหลือขององค์กรฮุยจิ่นที่พยายามจะมาช่วยคนที่ถูกพวกเราจับไป ถูกพวกเราจัดการไปเรียบร้อยแล้ว" หยางป๋อพูด

ผู้บังคับบัญชาหญิงฟังแล้วก็พูดได้อย่างเดียว "พวกเราจะรายงานขึ้นไป"

"แล้วก็ พวกคุณขอแผนผังการกระจายตัวของสัตว์กลายพันธุ์มาให้พวกเราหน่อยได้มั้ย? เวลาที่เผ่าของพวกเราจะสร้างเมืองนั้น จะได้หลบเลี่ยงสัตว์กลายพันธุ์ได้ เพราะสัตว์กลายพันธุ์พวกนี้สำคัญกับสหภาพอย่างยิ่ง" หยางป๋อตั้งเป้ากับกองทัพอีกรอบ ฝ่ายทหารต้องมีแผนผังการกระจายตัวของสัตว์กลายพันธุ์ละเอียดกว่าแน่ๆ

"ไม่งั้นถ้าครั้นเอาสัตว์กลายพันธุ์พวกนี้ไว้ในพื้นที่ของพวกเรา แล้วเกิดขัดแย้งกันขึ้นมา จะไม่รู้เลยว่ากฎหมายสหภาพจะบังคับใช้ยังไงกับเรื่องนี้" หยางป๋อพยายามอธิบายอีกนิดหน่อย

"ได้ครับ ฉันจะรายงานขึ้นไปพร้อมกัน!" ตอนนี้ผู้บังคับบัญชาหญิงทำอะไรไม่ได้มาก

"ที่นี่พวกเรามีโจรสลัดมากกว่า 200 คน ในนั้นมีหัวหน้าโจรสลัดสองคน พวกเราต้องการเอาพวกมันแลกเปลี่ยนเสบียงบางอย่าง จะได้มั้ย?" หยางป๋อรู้ว่าผู้บัญชาการกองเรือนี่ต้องเกลียดชังโจรสลัดเป็นที่สุด เลยจะมาขายหน้าดีซะหน่อย

ผู้บังคับบัญชาหญิงได้ฟังก็ตกใจ แล้วลมหายใจก็เริ่มถี่ "ได้!"

"พวกเราสอบปากคำพวกมันจนครบถ้วนแล้ว อย่างไรสำหรับพวกเราแล้ว การจัดการเรื่องนี้ถนัดกว่าหน่อย อันนี้ก็จะยกให้พวกคุณไปทั้งหมดเลย" หยางป๋อรู้ว่าต่อให้พาโจรสลัดไปส่งถึงยานรบแล้ว พอไปรับโทษตามกฎหมายสหภาพ พวกหมาพวกนี้ก็ยังมีสิทธิมากมาย

แบบนั้นอย่าให้เสียเวลาเลย ให้มนุษย์กลายพันธุ์ขึ้นมาสอบปากคำสักรอบ อยากพูดก็พูด ไม่อยากพูดก็จัดการเลย

"ขอบคุณ" ผู้บังคับบัญชาหญิงรู้สึกดีต่อมนุษย์กลายพันธุ์ตรงหน้านิดๆ โดยไม่ทราบสาเหตุ เธอเลยพูดขอบคุณออกมาประโยคหนึ่ง

"พวกนายต้องการเสบียงอะไรก็รีบมาตกลงกันเร็วๆ เข้า" หยางป๋อหันไปบอกหวงเหลาซานพวกนั้นต่อ

หวงเหลาซานพวกนั้นดีใจจนออกนอกหน้า เพราะเรื่องนี้ต้องบอกว่าหัวหน้าเผ่าหลายคนก่อนหน้านี้เคยอยู่ในสังคมอารยะมาแล้ว เลยคิดถึงของใช้หลายอย่างในสังคมมาก แต่บนดาวดวงนี้ไม่มีของพวกนั้นเลย

พอคนในกองเรือเห็นของที่มนุษย์กลายพันธุ์ต้องการ ก็ตกใจกันถ้วนหน้า นี่มีเครื่องดื่มอะไรบ้าง กาแฟ บุหรี่ น้ำอัดลม บางคนถึงกับอยากได้โซฟา

เสบียงพวกนี้ยานรบก็ยังพอมีสำรองอยู่ค่อนข้างเยอะ เวลาขนส่งโจรสลัด ก็แถมเอาเสบียงพวกนี้ส่งไปให้มนุษย์กลายพันธุ์ฝ่ายนั้นด้วยเลย

ตาเดียวกับหัวล้าน หัวหน้าโจรสลัดทั้งสองคนหน้าตาไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้จะโดนสหภาพจับได้ พวกเขาใช้ชีวิตอย่างระแวดระวังในช่วงนี้ เพราะมนุษย์กลายพันธุ์ต้องการให้พวกเขาสารภาพความจริงเกี่ยวกับอาชญากรรมของตัวเองอย่างซื่อสัตย์ ไม่งั้นก็จะจัดการทันที

ทั้งสองเลยต้องเล่าเรื่องร้ายที่ตัวเองทำตั้งแต่เด็กออกมาหมด ไม่กล้าไม่พูด เพราะฝ่ายมนุษย์กลายพันธุ์นี่จะไม่มาพูดเรื่องกฎหมายสิทธิมนุษยชนอะไรกับนายหรอก

ไม่ใช่แค่ต้องพูดออกมา แต่ยังต้องเขียนออกมาเอง ถ้าไม่พอใจนิดหน่อยก็จะโดนมนุษย์กลายพันธุ์คว้าตัวไปลงมือเลย

"ที่แท้ก็เป็นสองหัวหน้าโจรสลัดที่ชื่อเสียงโด่งดัง" ผู้บังคับบัญชาหญิงมองหัวหน้าโจรสลัดทั้งสองที่มีปลอกคอใส่อยู่ ในใจรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก

"พวกเราขอเป็นพยานคดีมลทิน! ขอให้มีทนาย! พวกเราขอให้ได้รับการปฏิบัติด้วยสิทธิมนุษยชนขั้นต่ำ ยังจะขอให้ปกป้องครอบครัวพวกเราด้วย!" หัวหน้าโจรสลัดทั้งสองรีบตะโกนเสียงดังทันที พวกเขาจะต้องเป็นพยานคดีมลทินแน่ๆ เพราะสารภาพเรื่องทุกอย่างออกมาแล้ว ซึ่งพัวพันกับคนใหญ่คนโตมากมาย

ผู้บังคับบัญชาหญิงมองลูกน้องของเธอที่กำลังโกรธจัดอยู่หลายคน แล้วพยักหน้า "ได้ แต่เพราะยานรบของเราเสียหาย เพราะงั้นบางครั้งกล้องวงจรปิดอะไรพวกนี้อาจจะใช้การไม่ได้..."

"ไม่ นี่เป็นการทำผิดกฎหมาย" หัวหน้าโจรสลัดทั้งสองกรีดร้องอย่างหวาดกลัว พลางถูกทหารบนยานรบนำตัวลงไป

ส่วนหยางป๋อกำลังใช้ความคิด "ไปหาเทียหนิวดีกว่า จะได้ฝึกทักษะชนกระแทกไปด้วย ถ้าเทียหนิวสามารถเลี้ยงวัวให้ฉันได้ในอนาคตก็ดีสิน่า...?"

(จบบท)