บทที่ 171 อาการชาของเจ้าอ้วน

หยางป๋อสังเกตการณ์อยู่ด้านนอกเรือยอชต์ เพราะหลังจากชายคนนี้เข้าไปในเรือแล้ว ก็ปิดประตูเรือแล้วเข้าไปในห้องด้านใน ไม่รู้ว่าไปทำอะไร

หลังจากรออยู่ประมาณสิบกว่านาที หยางป๋อก็เห็นชายวัยกลางคนในชุดลำลองเดินมาที่ห้องควบคุมเรือ แล้วก็ขับเรือมุ่งหน้าสู่ฝั่ง

ชายวัยกลางคนไม่รู้ว่ามีคนแอบอยู่บนเรือของเขา เมื่อเรือเทียบท่าแล้ว พนักงานที่ท่าเรือก็ทักทายอย่างสนิทสนม "คุณโรเบิร์ต สวัสดียามค่ำครับ!"

โรเบิร์ตถือกล่องตกปลาและคันเบ็ดสองสามอัน ได้ยินเสียงทักทายก็ยิ้มตอบ "คุณโรเซ่น สวัสดียามค่ำ ขอบคุณครับ"

"คุณโรเบิร์ต ช่วงนี้ทางรัฐบาลออกประกาศเตือนแล้วนะครับ ออกทะเลต้องระวังด้วย"

"ขอบคุณครับ ผมก็เห็นประกาศแล้ว คงไม่มีปัญหาอะไรมากหรอก"

หลังจากชายวัยกลางคนคุยกับพนักงานเสร็จก็เดินออกไป ตอนที่หยางป๋อคิดว่าอีกฝ่ายจะขึ้นรถ แต่กลับเดินกลับไปที่บ้าน

"หมอนี่ ในกล่องตกปลานั่นจะใช่อุปกรณ์ไฮเทคของเขารึเปล่านะ" หยางป๋อครุ่นคิดในใจ

20 นาทีต่อมา หยางป๋อก็งงอีก "นี่มันที่เดียวกับที่ตัวเองมาทำภารกิจตอนกลางวันไม่ใช่เหรอ? ไอ้แก่นี่ปล่อยงานมาสังเกตการณ์เราหรือไง?"

ชายวัยกลางคนเอาคันเบ็ดกับกล่องตกปลาไปไว้ในตึกย่อยแล้วก็ล็อคประตู เดินมาทางตึกหลัก

ชายวัยกลางคนเปิดประตู แต่ไม่ได้เข้าไปทันที แต่กลับสังเกตุสัญลักษณ์ที่ตัวเองทำเอาไว้อย่างละเอียด ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

หยางป๋อไม่ได้ตามอีกฝ่ายเข้าไป เพราะรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายอาศัยอยู่ที่นี่ รอจนกว่าไอ้หมอนี่จะมาที่บ้านเรา เราจะจัดการมันแล้วก็ปลอมตัวเป็นมัน แล้วก็มาหาของที่นี่อย่างเปิดเผยได้เลย

"น่าจะเป็นพวกองค์กรฮุยจิ่น ตอนก่อนเราได้รหัสติดต่อขององค์กรฮุยจิ่นมา ไม่รู้ว่าพวกเขาเปลี่ยนรหัสรึยัง" หยางป๋อครุ่นคิดในใจ ขณะที่ล่องหนกลับบ้าน

"ถ้าเป็นคนขององค์กรฮุยจิ่น ต้องเป็นคนที่ซ่อนตัวอย่างแนบเนียนมาก คนพวกนี้ต้องมีของไฮเทคเยอะแน่ๆ พอดีเราก็ใช้ได้"

"จะปรับปรุงประตูให้อีกฝ่ายเข้ามาง่ายขึ้นดีมั้ยนะ" หยางป๋อเองก็มีพลังล่องหน ตอนสร้างคฤหาสน์ก็ต้องสร้างให้แน่นหนาอยู่แล้ว

พอกลับถึงบ้าน ความคิดมากมายก็วนเวียนอยู่ในหัวของหยางป๋อ สุดท้ายก็ตัดสินใจรออีกฝ่ายมาหาถึงที่ ตัวเองค่อยเข้าจู่โจมเอง แบบนี้จะได้ทำลายศพให้หายไปไม่ยาก แต่ถ้าอีกฝ่ายมาหาเราเอง เรามีวิธีกำจัดศพมันได้หลายแบบ

แล้วก็จะปลอมตัวเป็นมัน ไปค้นหาข้อมูลในบ้านของมันอย่างละเอียด ของที่พกพาไม่สะดวก ก็เอาขึ้นเรือยอชต์ได้อย่างเปิดเผย แล้วก็หายไปในทะเล

"พี่ชาย อย่าทำให้ผมผิดหวังนะ คุณต้องมีของดีๆบ้าง" หยางป๋อภาวนาในใจ

"แต่ไม่รู้ว่าระบบกำจัดขยะในห้องใต้ดินของเราจะกำจัดศพมันได้หมดรึเปล่า"

"หาโอกาสโยนทิ้งก้นทะเลก็คงไม่มีปัญหา" พอหยางป๋อคิดแผนได้ก็ไปนอน

ประตูทั้งหมดในบ้านของหยางป๋อเป็นเกราะของเรือรบ ระบบอากาศก็เป็นระบบหมุนเวียนภายใน

และทุกครั้งที่หยางป๋อออกจากบ้าน จะแกล้งทำเป็นล็อคประตูจากข้างนอก แต่จริงๆแล้วใช้พลังควบคุมโลหะล็อคประตูจากข้างในด้วยกลไก หากจะเปิดประตู ก็ต้องใช้กำลังทำลายประตูทั้งบาน หรือมีพลังควบคุมโลหะเช่นกัน

ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร หยางป๋อก็ไม่คิดจะรายงานรัฐบาล ร่ำรวยเงียบๆดีกว่า ส่วนการบอกเจ้านายอ้วน หยางป๋อก็ไม่คิดจะพูดเช่นกัน

วันต่อมา หยางป๋อไปทำงานที่บริษัทตามปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ตอนเลิกงาน หยางป๋อแวะซื้ออุปกรณ์ตกปลาที่ซูเปอร์มาร์เก็ต พื้นที่ทะเลใกล้หมู่บ้านของหยางป๋อนั้น เขามีสิทธิ์ใช้ส่วนหนึ่ง

ปลาที่ตกได้ในทะเล บางส่วนกินได้ แต่ก็มีสัตว์สงวนด้วย แต่ถ้าตกปลาที่ท่าเรือตัวเอง ถึงจะเอาปลาสงวนกลับไปกิน ตราบใดที่ไม่โดนจับได้ ก็ไม่มีปัญหาอะไร

แต่มันก็พูดยากนะ เพราะถ้าคุณตกปลาที่ท่าเรือ อาจจะมีอุปกรณ์ตรวจจับที่ไหนสักแห่งจับตาดูคุณ พอเห็นคุณใส่สัตว์สงวนลงกล่องตกปลา ก็รอให้ทางการจับตัวคุณได้เลย

ที่หยางป๋อซื้อพวกนี้มาก็เพื่ออำพราง เผื่อได้ของดีจากอีกฝ่ายมา ก็ต้องหาทางเอากลับบ้านให้ได้ รายละเอียดค่อยว่ากันอีกที

"ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมาเมื่อไหร่ ถ้าไม่อย่างนั้นก็จะกระทบกับแผนไปพื้นที่ตอนใน" คืนวันที่สอง หยางป๋อรออยู่ที่บ้านทั้งคืน แต่ก็ไม่เห็นอีกฝ่ายมา

เช้าวันที่สาม หยางป๋อออกจากบ้านเพื่อไปทำงาน จึงนึกขึ้นมาได้ "หมอนั่นจะมาที่นี่ ก็ต้องขับเรือยอชต์ออกมาสิ เราเห็นเรือยอชต์ของมันอยู่กลางทะเลตอนไหน มันก็ต้องมาจัดการเราแล้วแหละ"

ตอนบ่ายหลังเลิกงาน หยางป๋อมองออกไปในทะเลอย่างละเอียด แต่ไม่เห็นเรือยอชต์ของอีกฝ่ายออกมา ในใจก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

วันเสาร์ หยางป๋อมาที่บริษัท แต่วันนี้ไม่ได้รับงาน เป็นเพราะเจ้านายอ้วนซื้อวัตถุดิบทำยามาอีก

"หยางป๋อ คราวนี้ฉันซื้อวัตถุดิบมา 20 ชุด สูตรแรกซื้อมา 10 ชุด สูตรที่สองซื้อมา 10 ชุด นายจะทำที่บ้านหรือจะทำที่นี่ล่ะ" เจ้านายอ้วนเรียกหยางป๋อมาที่ห้องทำงาน แล้วก็รินน้ำชาให้หยางป๋อ ก่อนจะนั่งลงถาม

หยางป๋อหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาแล้วจึงพูด "เจ้านาย เรามีสัญญาร่วมกันอยู่แล้ว ผมจะทำยาที่นี่ เพราะคุณเป็นคนออกเงิน"

"จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอก" เจ้านายอ้วนได้ยินคำพูดของหยางป๋อก็ยังรู้สึกดีใจ เพราะอย่างนี้ถึงจะเรียกว่าเป็นการร่วมมือกัน

แน่นอนว่า ถึงหยางป๋อจะเอายากลับไปทำที่บ้าน เจ้านายอ้วนก็คงไม่ว่าอะไร แต่ในใจก็ต้องจดจำไว้อยู่ดี

"ดื่มชาเสร็จแล้ว เราก็ไปที่ห้องแล็บกันเถอะ" เจ้านายอ้วนพูดขึ้นอีกครั้ง

หยางป๋อพยักหน้า ดื่มชาเสร็จแล้วก็ไปที่ห้องแล็บพร้อมกับเจ้านายอ้วน

อุปกรณ์การทดลองต่างๆก็เตรียมพร้อมแล้ว หยางป๋อไม่ต้องรอให้เจ้านายอ้วนสั่ง ก็ใส่ชุดป้องกันแล้วเตรียมพร้อมจะเริ่มทำงาน

ในเวลาเพียงสามนาที ยาพันธุกรรมขวดแรกก็เสร็จ เจ้านายอ้วนหยิบเครื่องตรวจวัดพลังงานสเปกตรัมมาอย่างใจจดใจจ่อ

"สี่ดาว!" เจ้านายอ้วนโล่งใจไปที เพราะช่วงนี้ในใจเขาก็วิตกกังวลอยู่ ไม่รู้ว่าฝีมือของหยางป๋อจะรักษาระดับนี้ได้นานแค่ไหน อัจฉริยะอย่างนี้เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่อาจเป็นเพราะคนอื่นๆปิดบังเอาไว้ก็ได้

ยาขวดที่สองผลิตเสร็จ เจ้านายอ้วนก็ยังคงตรวจสอบด้วยอารมณ์ตื่นเต้น "ก็ยังคงเป็นสี่ดาวอีก!"

ในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง เจ้านายอ้วนมองยาพันธุกรรมที่เรียงเป็นระเบียบสิบขวด ทุกขวดคุณภาพสี่ดาว เขารู้สึกชาไปหมด มันเป็นไปได้ยังไงกับยอดฝีมือขนาดนี้?

"หยางป๋อ สูตรยาใหม่นี่ นายลองดูคลิปก่อนไหม" วัตถุดิบอีกสิบชุดเป็นสูตรอื่น เจ้านายอ้วนเสนอ

"เจ้านาย ผมดูคลิปมาแล้ว ลองผลิตเลยไหมครับ" หยางป๋อว่าไม่จำเป็นต้องดูคลิป เพราะการดูคลิปกับการผลิตยาให้สำเร็จดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกัน มันเป็นแค่ลำดับการใส่วัตถุดิบเท่านั้น

(จบบท)