บทที่ 109 เจอคนคุ้นเคยแล้ว

"โลกใต้พิภพนี่ก็ใช้ชีวิตยากจริงๆ เผ่ามันเยอะเกินไป ถ้าปลอมตัวไม่ดี เจอศัตรูเข้าก็แย่แน่ๆ" หยางป๋อค่อยๆ แทรกตัวไปในอุโมงค์ใต้ดินอย่างระมัดระวัง เดินไปตามทางที่ไม่ค่อยมีคนผ่าน เจอสัตว์เล็กสัตว์น้อยตามทางก็ไม่มีแรงไปสนใจมัน!

แน่นอน เพราะเจ้ากิ้งก่านั่นทำให้ทักษะการปลอมตัวของเขาถึงระดับปรมาจารย์แล้ว หยางป๋อไม่คิดจะฟาร์มเลเวลกับมันอีก ฆ่ากิ้งก่าไปก็จะเป็นการเปิดเผยร่องรอยตัวเองด้วย

ทันใดนั้น หยางป๋อก็ได้ยินเสียงคล้ายมีคนกำลังร้องไห้ เขาจึงรีบมุดเข้าไปดูใกล้ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เสียงร้องไห้ หยางป๋อก็ยิ่งต้องระวังตัวมากขึ้น ถึงเขาจะมีพลังล่องหน แต่ใครจะไปรู้ว่ามีพลังอะไรที่จะมาสยบพลังของเขาได้หรือเปล่า พอชะโงกหน้าไปดูที่พื้น ก็เห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาเข้าให้!

"ราชาหน้าคุ้นๆ?" หยางป๋อมองกลุ่มชายฉกรรจ์ตรงหน้า รวมแล้วมีมากกว่า 300 คน โดย 200 คนดูเหมือนจะเป็นคนเผ่าเดียวกัน ส่วนหัวหน้ากลุ่มนั่นหยางป๋อก็เคยเห็นมาก่อน เป็นผู้ชายใบหน้าเสือนั่นเอง เหมือนจะเป็นหัวหน้าเผ่าไหนสักเผ่า ก็คนที่เคยไว้ชีวิตเขาไว้ไงล่ะ

"ไอ้หมอนี่ไปปล้นของเพื่อนเผ่าอื่นเนี่ยนะ ดันฉวยโอกาสตอนพวกนั้นไปโจมตีป้อมของสหภาพ แล้วบุกไปกวาดเอาข้าวของเขามา ไม่คิดจะรักษาหน้าอะไรเลย" หยางป๋อเห็นได้ชัดว่ากลุ่มพวกนี้มีของมากมายอยู่ในมือ ที่ติดตามมาด้วยยังมีผู้หญิงหนุ่มสาวอีกจำนวนหนึ่ง ถึงจะเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ แต่แค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วล่ะว่าเป็นผู้หญิง ส่วนพวกเธอนั่นร้องไห้กันระงม ชัดเจนว่าไม่ได้สมัครใจมาหรอก

"ครั้งก่อนไอ้หมอนี่ปล่อยฉันไป จริงๆ แล้วมันปล่อยทำไมกันนะ?" ความสงสัยก็แล่นเข้ามาในหัวของหยางป๋ออีก ก่อนหน้านี้ที่มันไม่ทำอะไรกับหุ่นยนต์ของเขา เรื่องนี้ยังทำให้เขาคิดหนักมาตลอดเลย

"แต่ก็ช่างเถอะ ตามมันกลับไปถึงหมู่บ้าน เดี๋ยวข้าก็จะรู้แล้วว่าต้องไปป้อมปราการที่ 16 ยังไง อย่างน้อยจะได้ไปเยี่ยมเทียวหนิว แล้วก็ไปตามล่าหาหนูล่องหนด้วย" หยางป๋อเลยวางแผนจะตามพวกนี้ไป เดินไปเรื่อยเปื่อยคนเดียวในโลกใต้พิภพก็ไม่รู้หรอกว่าจะไปเจออะไร

ไม่แน่อาจจะเจอสัตว์กลายพันธุ์หรือมนุษย์กลายพันธุ์ที่แข็งแกร่งก็ได้ ราชาหน้าเสือกับลูกน้องดูเหมือนจะมีกำลังไม่น้อย คงไม่ค่อยมีใครกล้ามายุ่งกับพวกเขาแน่

กลุ่มคนเหล่านี้กำลังนั่งพักอยู่ข้างล่าง แถมยังกินของกินอะไรสักอย่างด้วย พวกผู้หญิงแรกๆ ไม่ยอมกิน แต่โดนลูกน้องราชาหน้าเสือตบไปทีสองที ก็ต้องร้องไห้น้ำตาไหลพราก ค่อยๆ รับของกินมากินบ้าง แต่พวกเธอเหล่านี้ทำให้หยางป๋อรู้สึกไม่ค่อยดีนัก อย่างแรกเลยคือสาวๆ ส่วนใหญ่ดูมีลักษณะคล้ายสัตว์ป่า

เสื้อผ้าที่ใส่ก็ค่อนข้างโป๊เปลือย ปัญหาคือลักษณะคล้ายสัตว์ป่านี่ไม่น่ามองเท่าไหร่ ถ้าเป็นแมวน้อยหรือสาวแมวแบบนั้น หยางป๋อก็ไม่รังเกียจที่จะมองนานๆ หน่อย รูปร่างของสาวๆ เหล่านี้ดูดีอยู่หรอก แต่ผิวหนังมีเกล็ดหรือไม่ก็อะไรประมาณนั้น มองแล้วรู้สึกขนลุกไปหมด

พอพักผ่อนเสร็จสรรพ ราชาหน้าเสือก็นำกลุ่มคนเดินทางต่อไป ดูออกเลยว่าเขาส่งคนไปลาดตระเวนข้างหน้าและข้างหลัง

หยางป๋อใช้การได้ยินนำทางตามคนของราชาหน้าเสือไป เดินมาได้ราวหนึ่งชั่วโมงแบบไม่มีอะไรน่าตกใจใหญ่โต

"ท่านราชา มีคนตามพวกเรามาด้วย!" จู่ๆ คนที่คอยสอดแนมด้านหลังก็มารายงานราชาหน้าเสือ

"พาคนไปก่อนเลย คนของข้าจะอยู่เอง" ราชาหน้าเสือไม่มีทีท่าตื่นตระหนกแม้แต่น้อย สั่งการอย่างมั่นอกมั่นใจ

เสียงคำสั่งดังชัดเจนในหูของหยางป๋อ แต่ภาษาที่มนุษย์กลายพันธุ์พูดนี่เขาฟังไม่เข้าใจหรอก เหมือนมันจะเป็นภาษาเฉพาะเผ่านู่นนา สงสัยว่าแต่ทำไมเมื่อก่อนที่หมอนี่พูดมา เราถึงได้เข้าใจล่ะ

หยางป๋อเห็นคนของราชาหน้าเสือแบ่งแยกออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มใหญ่ที่มีผู้หญิงและของที่ปล้นมาเดินทางต่อไปก่อน ส่วนตัวราชาหน้าเสือเองและลูกน้องบางส่วนยืนรออยู่ตรงนั้น

จนกระทั่งหยางป๋อมองเห็นกลุ่มคนที่ตามมา เขาแทบจะหลุดหัวเราะออกมาเลย ไม่ใช่พวกโชคร้ายที่เพิ่งตามล่าเขาหรอกเหรอเนี่ย?

คนพวกนี้โรงตีเหล็กถูกเขาบุกจู่โจม บ้านเกิดก็โดนราชาหน้าเสือย่องไปกวาดต้อนเอาไปอีกต่างหาก

"หวงเหลาซาน แกอยากตายใช่ไหมวะ?" นายพลดาบดำตามร่องรอยมาจนถึงที่นี่ พอเห็นกลุ่มคนข้างหน้าก็รู้ทันทีว่าเป็นเพื่อนบ้านตัวดีของตน จึงตะโกนด่าทันที

"เฮยโกวจื่อ ระวังปากหน่อย อย่าบังคับข้าให้ลงไม้ลงมือนะ" ราชาหน้าเสือเห็นจำนวนคนที่ตามมา ใจก็ชื้นขึ้นไปอีก

หยางป๋อชักสนใจตรงนี้ สองคนนี้กำลังพูดภาษากลางของสหภาพ นั่นก็แปลว่าในโลกใต้ดินนี้ใช้ภาษากลางของสหภาพเป็นภาษาหลัก ส่วนแต่ละเผ่าก็ใช้ภาษาถิ่นหรือภาษาเฉพาะเผ่าของตัวเองสินะ

"หวงเหลาซาน แกนี่มันจริงๆ นะ พวกเราไปตีป้อมของสหภาพ แกดันลอบมาฉกของข้า รีบคืนของให้ข้า แล้วก็ขอโทษมาซะ ไม่งั้นเราไม่จบกันแค่นี้แน่" นายพลดาบดำยกนิ้วชี้จมูกราชาหน้าเสือแล้วพูด

ราชาหน้าเสือได้ยินแบบนั้นก็หันไปถามลูกน้องสองข้าง "พวกแกไปบ้านเฮยโกวจื่อมาหรือเปล่า?"

ลูกน้องของราชาหน้าเสือต่างตอบออกมาทีละคน "ท่านราชา พวกข้าน้อยไม่มีเวลาว่างไปบ้านใคร เรากำลังลาดตระเวนหาศัตรูกับท่านอยู่นะ"

"ท่านราชา อีกฝ่ายจงใจหาเรื่องเราหรือเปล่า คงเพราะไปปล้นสหภาพแล้วไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือ ก็เลยอยากมาขู่กรรโชกเอาจากท่านแทน"

"ท่านราชา ไอ้พวกหน้าไม่อายแบบนี้ทำได้ทุกเรื่อง พวกเราต้องระวังหน่อย"

ราชาหน้าเสือได้ยินลูกน้องพูดก็ทำสีหน้าอยากชกปาก "เฮยโกวจื่อ เห็นหรือยัง? พวกเราไม่รู้เรื่องอะไรที่แกพูดเลย ถ้าแกพูดเหลวไหลอีก ระวังข้าจะไม่ปล่อยแกไว้แน่"

นายพลดาบดำโมโหจนแทบระเบิดปอด ชี้หน้าราชาหน้าเสือแล้วตะโกน "แกมีปัญญาก็หลบไปสิ ข้าจะได้ไล่ตามพวกนั้น!"

ราชาหน้าเสือเลยหลบทางให้จริงๆ แล้วพูดว่า "ไปสิ เฮยโกวจื่อ พวกเราไม่รู้เห็นอะไรเลย แต่ต่อไปนี้พูดอะไรก็ต้องมีหลักฐาน ถ้ายังพูดเหลวไหลอยู่ อย่าโทษพวกเราละกันที่ต้องลงมือ ครั้งนี้ดูท่าแกคงได้อะไรจากสหภาพไม่คุ้มเลยสินะ เหลือแค่ลูกน้องไม่กี่คนนี้น่ะ"

นายพลดาบดำได้ยินที่ราชาหน้าเสือพูดแล้วเลยอึ้งไปเลย ตอนนี้จะให้ข้าบุกเดี่ยวเหรอ ข้างหน้าต้องมีคนของราชาหน้าเสือแน่ๆ ข้าบุ่มบ่ามไป สุดท้ายก็โดนราชาหน้าเสือหนีบหน้าหลังซะอย่างนั้น

นายพลดาบดำพาลูกน้องมาแค่สิบกว่าคน ก็เพราะข้างเผ่าตัวเองยังต้องเหลือคนไว้เก็บกวาด ต้องมีคนเฝ้าดูข้าวของ แล้วก็พาคนจากโรงตีเหล็กกลับไปที่เผ่าอีกส่วนหนึ่ง

"หวงเหลาซาน จำไว้ ฉันกับแกยังไม่จบ คนของแกอย่าให้ออกมาเชียว ไม่งั้นออกมาทีข้าฆ่าทิ้งที" นายพลดาบดำไม่กล้าอยู่ต่อ แค่รู้ว่าใครเป็นคนทำก็พอ สุภาพบุรุษแก้แค้น สิบปีก็ไม่สาย

หยางป๋อมองไอคนโชคร้ายที่อยู่ดีๆ ก็หันหลังเดินจากไป ในใจก็อดแปลกใจไม่ได้ "หัวหน้าเผ่านี้ฉลาดนี่หว่า ตัวเองสูญเสียไปเยอะ ถ้ามาปะทะกันที่นี่ ชนะแพ้ยังไม่แน่เลย พอแพ้ปุ๊บ ทั้งเผ่าก็คงไม่เหลือแล้ว!"

"ท่านราชา เราต้องระวังไอ้หมอนั่นหน่อย" เห็นนายพลดาบดำจากไป ลูกน้องของราชาหน้าเสือก็พูดเสียงเบา

"กลัวอะไร พวกเรามีกำลังคนมากกว่า ฝ่ายมันเสียหายไปเยอะ พวกที่อยู่รอบๆ ตัวมันก็มีแต่คนที่เป็นศัตรูกับมัน เดี๋ยวข้าจะส่งคนไปบอกเพื่อนบ้านมันอีกที" ราชาหน้าเสือแสยะยิ้มแล้วพูด

"ไอหมอนี่ร้ายกาจฉกาจเหลือเกิน!" หยางป๋อได้ยินดังนั้นก็ตาค้างปากหวอ ไม่คิดเลยว่าการต่อสู้ระหว่างพวกมนุษย์กลายพันธุ์จะดุเดือดขนาดนี้ แทบจะเป็นสงครามล้างเผ่าพันธุ์เลยทีเดียว

(จบตอน)