บทที่ 124 งานแลกเปลี่ยนของล้ำค่า

"ใช้เวลาประมาณสามวันก็น่าจะเสร็จครับ แต่ค่าบริการของเราค่อนข้างสูงนะ จริงๆ เจ้าของค้อนกระดูกเคยมาหาเราเหมือนกัน แต่ตอนนั้นเทคนิคของเรายังไม่สมบูรณ์ เลยปฏิเสธไป" หัวหน้าพูดยิ้มๆ ไม่คิดว่าเมื่อเทคนิคเสร็จสมบูรณ์แล้วจะมีลูกค้ามาหาถึงที่ นี่ถือเป็นลางดีจริงๆ

"ได้ ถึงเวลานั้นค่อยว่ากันอีกที" หยางป๋อได้ยินดังนั้นก็พยักหน้ารับ

หัวหน้าได้ยินก็เอ่ยถามขึ้นมา "ท่านนายพลจะไปร่วมงานแลกเปลี่ยนของล้ำค่าที่จัดโดยองค์กรฮุยจิ่นหรือเปล่า"

"หืม?" หยางป๋อได้ยินดังนั้นใจก็เต้นตึกตัก แต่ก็ส่งเสียงรำคาญใจออกมา

"เอ่อ ไม่ทราบว่าท่านนายพลจะให้เราทำเป็นรูปแบบอะไรดีครับ" หัวหน้าได้ยินน้ำเสียงรำคาญของหยางป๋อก็รีบยิ้มแห้งๆ ถามกลับ พวกมนุษย์กลายพันธุ์นี่นิสัยประหลาดจริงๆ

"ทำเป็นดาบได้ไหม" หยางป๋อลองถามดู

"เรื่องนี้ต้องขออภัย เทคนิคของเรายังไม่ถึงระดับนั้น ตอนนี้เราทำได้แค่ปรับปรุงเท่านั้น ยังแปรรูปใหม่ไม่ได้...นั่นก็คือโครงร่างหลักๆ จะไม่เปลี่ยนแปลงมาก" หัวหน้าคิดว่าตัวเองอธิบายซับซ้อนไปหน่อย จึงเปลี่ยนคำพูดใหม่

"งั้นทำเป็นค้อนแบนด้านหนึ่ง แหลมอีกด้านหนึ่งก็แล้วกัน" หยางป๋อนึกถึงค้อนที่ตัวเองเคยใช้ทำงานบ่อยที่สุดในชาติก่อน ใช้ถนัดมือ

หัวหน้ายิ้มพยักหน้า "ได้ครับ ไม่มีปัญหา"

แต่ในใจหัวหน้าก็บ่นในใจ "พวกมนุษย์กลายพันธุ์นี่มีระดับการชื่นชมศิลปะแค่นี้เอง"

รอจนหยางป๋อเดินจากไปแล้ว สองคนที่สวมหุ่นยนต์ชีวภาพจึงค่อยขนค้อนกระดูกเข้าไป หัวหน้ามองตามหลังของหยางป๋อ "นายพลดาบดำนี่ยกค้อนกระดูกขนาดนี้ได้อย่างง่ายดาย เจ้านี่มีพลังอะไรกันนะ"

พวกมนุษย์กลายพันธุ์เก็บงำเรื่องพลังของตัวเองเป็นความลับ โดยเฉพาะหัวหน้า ดังนั้นหัวหน้าก็ไม่รู้

หยางป๋อล่องหนกลับมาอีกครั้ง เห็นค้อนกระดูกของตัวเองถูกคนสองคนใส่ชุดหุ่นยนต์ชีวภาพหามเข้าไป ก็สงสัยในใจ "ก็ไม่ได้หนักขนาดนั้นนี่นา"

ค้อนกระดูกถูกวางในภาชนะขนาดใหญ่ สองคนที่สวมชุดป้องกันควบคุมไปพักหนึ่งจึงปิดภาชนะลง

จากนั้นทั้งสองก็เข้าห้องควบคุม ถอดหมวกนิรภัยออก คนหนึ่งพูดว่า "ค้อนกระดูกนี่มาครั้งที่สองแล้วเหรอ"

"ใช่แล้ว ครั้งก่อนมาให้เราทำ แต่เราทำไม่ได้"

"จะลองวิเคราะห์ข้อมูลดูไหม"

"ไม่มีประโยชน์หรอก เราเคยวิเคราะห์กระดูกสัตว์กลายพันธุ์มามากแล้ว ถึงจะรู้ส่วนประกอบ แต่ก็ยังปรับแต่งใหม่ไม่ได้ เหมือนโลหะพลังงาน จนถึงตอนนี้ก็มีแต่ขุดๆ ส่วนที่ทำขึ้นเองนั่นเหมือนขยะชัดๆ"

"นี่คงเป็นเสน่ห์ของวิทยาศาสตร์วัสดุ วัสดุเดียวกัน ต่างเทคนิค ได้ผลิตภัณฑ์สำเร็จต่างกัน"

"เรื่องนี้ไม่ใช่แค่วิทยาศาสตร์วัสดุเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวกับพันธุศาสตร์ด้วย บางคนยังสงสัยเลยว่ามันเกี่ยวกับอาหารและสภาพแวดล้อมที่สิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ด้วย"

"เจ้านี่เป็นพันธุ์อะไรนะ"

"ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนอาวุธพลังงานพวกนั้นแหละ ถ้าไม่มีพลังงานต้นกำเนิดเดียวกันมากระตุ้น ก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นพันธุ์อะไร ไม่งั้นคนขายอาวุธพลังงานคงรวยไปแล้ว"

"น่าเสียดายจัง..."

หยางป๋อยืนฟังอยู่ข้างๆ รู้สึกว่ามีเหตุผลดี แต่ก็ยังคิดจะลองดูก่อน ถ้าที่นี่เป็นฐานของศัตรู ฮึๆ!

หลังจากทั้งสองคนควบคุมอุปกรณ์อยู่พักหนึ่ง ก็มีคนถามขึ้นมาว่า "จะเลือกทำเป็นรูปร่างอะไรดี"

"พวกมนุษย์กลายพันธุ์นี่ไม่มีสุนทรียภาพเลย ด้านหนึ่งแหลม อีกด้านหนึ่งแบน"

"นี่มันก็คือค้อนเหล็กทั่วๆ ไปเลยนี่หว่า"

"ฮ่าๆ จริงด้วย ฮ่าๆ ระดับการชื่นชมของพวกมนุษย์กลายพันธุ์นี่น่าสงสารจริงๆ" "งั้นก็ทำแบบนี้ละกัน?"

หยางป๋อมองสองคนควบคุมอุปกรณ์ แต่เขามองไม่เห็นว่าสองคนนั้นใส่แว่นเสมือนจริงชนิดที่มีสายต่อ หยางป๋อสงสัยว่าด้านล่างอาจมีการแผ่รังสีพลังงานที่ไม่รู้จัก ไม่อย่างนั้นน่าจะทำแบบไร้สายได้สบายๆ

"จะไปงานแลกเปลี่ยนของล้ำค่าขององค์กรฮุยจิ่นไหม ครั้งก่อนมีนักวิจัยคนหนึ่งเอาโลหะพลังงานหายากไปแลกมาก้อนหนึ่ง ตอนกลับไปเลื่อนขึ้นเป็นหัวหน้าเลยนะ"

"ไปดูก็ได้ แต่ช่วงนี้พวกมนุษย์กลายพันธุ์ต้มตุ๋นยากขึ้นเยอะ ชอบเรียกราคาเอาเองตามใจชอบ"

"คนฝั่งเราเองก็พอเห็นของดีๆ ก็แย่งกันประมูลราคาขึ้น"

"ก็ไม่มีทางอื่นนี่นา บางอย่างก็จำเป็นต้องมีทรัพยากรใหม่มาเติมอยู่เรื่อยๆ"

หยางป๋อไม่ได้วางแผนจะเอาค้อนกระดูกไปตอนนี้ แต่จะตามพวกนี้ไปดูว่าที่เรียกว่างานแลกเปลี่ยนของล้ำค่านั่นหลอกมนุษย์กลายพันธุ์ยังไง

ตัวเองจะไปทำอะไรก็ต้องไปดูสิ อย่างแรกก็อยากเห็นกับตา ส่วนอย่างที่สองก็อยากรู้ว่าบริษัทยาพันธุกรรมที่เป็นศัตรูตัวฉกาจของเขามีสาขาอยู่ที่นี่หรือเปล่า ถ้ามี อย่าว่าพี่ชายคนนี้ใจดำนะ

หยางป๋อไม่ใช่พวกที่ชอบฆ่าคนเรื่อยเปื่อย แต่สำหรับศัตรูคู่อาฆาตพวกนั้น ต้องตาย!

หยางป๋อก็ศึกษาเรื่องหุ่นยนต์ชีวภาพอย่างละเอียด ก็พบว่ามันก็แค่นั้นแหละ

ที่เรียกว่าหุ่นยนต์ชีวภาพ จริงๆ แล้วก็คือการเพาะเลี้ยงอวัยวะบางส่วนของสัตว์กลายพันธุ์ เอาอวัยวะเหล่านี้มาเลี้ยงแยกต่างหาก ให้สารอาหารต่างๆ กัน ส่วนที่แยกเลี้ยงเหล่านี้ไม่มีจิตสำนึกเป็นของตัวเอง พออายุครบก็นำไปแปรรูปเพื่อนำมาใช้งาน

หุ่นยนต์ชีวภาพที่ประกอบขึ้นมาสุดท้ายก็เหมือนหุ่นเชิดที่มีชีวิต ไม่มีจิตสำนึกของตัวเอง ต้องใช้มนุษย์กลายพันธุ์ควบคุมทั้งหมด

ส่วนคุณสมบัติของหุ่นยนต์ชีวภาพก็ขึ้นอยู่กับสารอาหารที่ใช้ คุณภาพของหุ่นยนต์ชีวภาพวัดจากอัตราการเปลี่ยนพลังงาน

อัตราการเปลี่ยนพลังงานถ้าได้ถึง 90% ขึ้นไปก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว นั่นก็คือหุ่นยนต์ชีวภาพนี้จะกินพลังงานจากผู้ใช้ไปบางส่วน

"ก็พอๆ กับหุ่นยนต์นั่นแหละ อัตราการเปลี่ยนพลังงานของหุ่นยนต์ก็มีการสูญเสียไปบางส่วน"

"แต่ว่า หุ่นยนต์กินแบตเตอรี่ ส่วนหุ่นยนต์ชีวภาพกินพลังงานจากตัวมนุษย์กลายพันธุ์เอง" หยางป๋อวิเคราะห์แล้วก็เข้าใจทันทีว่าทำไมหุ่นยนต์ชีวภาพถึงไม่ค่อยพัฒนาในหมู่มนุษย์

หยางป๋อยังรู้อีกว่าที่นี่สามารถสั่งทำหุ่นยนต์ชีวภาพได้ด้วย นั่นคือถ้าคุณเอาตัวอย่างชีวภาพมาให้ เขาก็สามารถสั่งทำหุ่นยนต์ชีวภาพให้เข้ากับพันธุกรรมของคุณได้ ซึ่งหุ่นยนต์ชีวภาพที่ทำตามสั่งแบบนี้จะมีประสิทธิภาพดีกว่าแน่นอน แต่โดยทั่วไปมักจะเป็นหัวหน้าเผ่าสั่งทำให้ลูกน้อง

บริษัทนี้หยางป๋อสรุปได้ในที่สุดว่าไม่ใช่บริษัทยาพันธุกรรมคู่อริของเขา แต่เป็นบริษัทผลิตหุ่นยนต์ สถาบันวิจัยแห่งนี้ศึกษาเรื่องหุ่นยนต์ชีวภาพเป็นหลัก และแลกหุ่นยนต์ชีวภาพกับแร่หายากอย่างโลหะพลังงาน เป็นต้น

หยางป๋อยังรู้อีกว่าโลหะพลังงานส่วนใหญ่ตอนนี้มนุษย์ผลิตเองไม่ได้ มีแต่ต้องขุดหาจากธรรมชาติ และตามที่ประเมินกันว่าดาวปีศาจเขียวแห่งนี้มีแหล่งโลหะพลังงานมหาศาล

และดาวปีศาจเขียวยังแผ่คลื่นพลังงานประหลาดออกมา ทำให้อุปกรณ์ตรวจวัดของมนุษย์ส่วนใหญ่สามารถสำรวจพื้นผิวได้คร่าวๆ เท่านั้น ส่วนลึกใต้พื้นดินนี่ไม่สามารถตรวจวัดได้เลย

มีองค์กรหนึ่งเคยเจาะบ่อสำรวจลึกหลายพันเมตรที่นี่ แต่ไม่ได้ข้อมูลอะไรเลย เพราะอุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์ที่หย่อนลงไปในบ่อนั้นไม่เจออะไรสักอย่าง

แต่หยางป๋อก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ เขาฝึกพลังของตัวเองอยู่ห่างจากฐานนี้ในระยะที่ปลอดภัย

เปลวไฟพวยพุ่งออกจากมือซ้าย แล้วหยางป๋อปาไฟก้อนหนึ่งออกไปห่างเป็นสิบๆ เมตรในพริบตา ไฟก้อนนั้นโค้งเข้าไปในโพรงเล็กๆ ข้างทาง

ในโพรงมีหนูตัวหนึ่งตาเบิกโพลง แล้วก็ถูกไฟที่ระเบิดเข้ามากะทันหันเผาไหม้ทั้งตัว

"พลังไฟที่บีบอัดจนแน่นสามารถทำให้เป้าหมายระเบิดเป็นไฟได้" หยางป๋อพอใจมาก

(จบตอน)