บทที่ 270 พวกที่มาป่วนเกม

หยางป๋อคิดในใจว่าน่าเสียดาย ตอนนี้เขาสามารถใช้คลื่นเสียงควบคุมระยะไกลได้เท่านั้น

ความสามารถพิเศษด้านแสงและพลังงานไฟฟ้าก็ใช้ได้ สามารถเปลี่ยนแปลงโปรแกรมบางอย่างของมนุษย์เทียมได้ แต่ก็จะโดนจับได้แน่ๆ มีแค่ทักษะคลื่นเสียงแบบพาสซีฟเท่านั้นที่ใช้กับมนุษย์เทียมได้

แต่นี่ก็ไม่ธรรมดาแล้ว มนุษย์เทียมมีร่างกายเล็กๆ แต่ต้องรวมระบบต่างๆ เข้าด้วยกัน ดังนั้นระบบภาพและระบบเรดาร์จึงไม่สามารถทำได้ดีกว่านี้หรือใหญ่กว่านี้ได้

เรดาร์ที่ดีกว่า ใหญ่กว่า และทนต่อการรบกวนได้มากกว่า หมายถึงการเพิ่มการบริโภคพลังงานและขนาดที่ใหญ่ขึ้น

และโลกนี้มีการรบกวนเรดาร์มาก ดูเหมือนจะมีรังสีหรือพลังงานประหลาดบางอย่าง

ดังนั้นสิ่งที่เห็นบนแผนที่เล็กอาจจะไม่ถูกต้องนัก เช่นตอนนี้หยางป๋อเห็นสระน้ำที่มีซอมบี้อยู่ แต่ในแผนที่เล็กกลับไม่ได้พบ

พอเหล่าซอมบี้เหล่านี้เห็นมนุษย์เทียมที่หยางป๋อควบคุมอยู่ ก็โห่ร้องขู่คำราม

"พวกซอมบี้พวกนี้จะเห็นมนุษย์เทียมของฉันได้ยังไง?" จนถึงตอนนี้หยางป๋อก็ยังไม่เข้าใจว่าพวกซอมบี้มองเห็นเขาได้ยังไง

โดยหลักการแล้ว ซอมบี้มีตาแบบนี้ไม่น่าจะเห็นอะไรได้ แต่กลับเห็นได้พอดี

พอยิงเสร็จ พวกซอมบี้ก็นอนแน่นิ่งในสระน้ำสกปรก

หยางป๋อเดินต่อไป ฟาร์มเลี้ยงสัตว์เดิมเต็มไปด้วยวัชพืชและพุ่มไม้ แต่หลังจากที่แกะซอมบี้หลายพันตัวเหยียบย่ำไปแล้ว ก็กลายเป็นเศษซากไปหมด

ก้อนหินและอาคารคอนกรีตยังคงอยู่ครบส่วนใหญ่ แต่หลังคาโลหะหายไปแล้ว

แกะซอมบี้ตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งขาหน้าติดอยู่ในหลุม แต่พอหยางป๋อโผล่หน้าออกมา เจ้าตัวเล็กหน้าเหี้ยมนี่ก็เริ่มคำรามขึ้นมา

ยิงไปลูกเดียว ฟาร์มเลี้ยงสัตว์นี้มีการจัดวางแบบขั้นบันได ระดับแรกกว้าง 30 เมตร ยาว 100 เมตร มีทั้งหมด 7 ระดับ ด้านบนยังมีส่วนที่เพิ่งเริ่มก่อสร้าง

หยางป๋อควบคุมมนุษย์เทียมให้ย่องเบาๆ แต่ก็ไม่เห็นอะไรแปลกๆ ส่วนใหญ่ก็แค่แกะซอมบี้ไม่กี่ตัวที่ด้วยเหตุต่างๆ จึงไม่สามารถไปกับฝูงใหญ่ได้

และมีจำนวนไม่มาก แต่หยางป๋อก็ไม่ได้ประมาท

พอค้นถึงระดับที่ 4 หยางป๋อก็ใช้คลื่นเสียงตรวจจับว่ามีที่ที่น่าจะมีซอมบี้อยู่ จริงๆ แล้วหยางป๋อรู้อยู่แล้ว แต่ต้องค้นหาอย่างช้าๆ ทั้งเพื่อดูว่ามีไอเทมที่มีค่าสูงอยู่หรือเปล่า และเพื่อดูว่ามีซอมบี้ระดับสูงไหม แล้วซอมบี้ระดับสูงจะให้ความสามารถแบบไหนกับเขา

พอดีกับตอนนั้นเอง หยางป๋อได้ยินเสียงปืน ดูเหมือนจะมาจากพื้นที่ที่เขาสังหารแกะซอมบี้พอดี

เสียงเบามาก เบามากๆ หยางป๋อคิดว่าไม่เป็นไรแต่แล้วก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นมา

ครั้งนี้เสียงดังพอสมควร ส่วนสิ่งที่น่าจะเป็นซอมบี้นั่น กลับยังไม่ขยับ

"นี่มันเรื่องอะไรกัน?" หยางป๋อสงสัยในใจ มันเป็นไปได้ยังไงที่จะมีเสียงระเบิด

หยางป๋อตัดสินใจตรวจสอบก่อนว่าสิ่งที่เขาตรวจจับด้วยคลื่นเสียงมันถูกต้องไหม...

ในอาคารคอนกรีตที่ทรุดโทรมนี้ มีแกะสีดำสนิทตัวหนึ่งเหมือนกับปีศาจในตำนาน โชว์ฟันออกมาทั้งหมด ตอนนี้มันกำลังเดินไปเดินมาอยู่ในคอกคอนกรีตสูง 2 เมตร

"อย่างนี้นี่เอง" หยางป๋อเข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงไม่วิ่งออกมา

เพราะว่าหัวของแกะตัวนี้มียางรถคลุมอยู่ หยางป๋อรู้ว่านี่คือพ่อพันธุ์แกะ ใส่ยางรถเพื่อป้องกันไม่ให้ชนคนหรือชนกันเอง เพราะถ้าชนกันแรงๆ อาจทำให้คนตายหรือแกะตัวอื่นตายได้

แน่นอนว่ายางล้อครึ่งวงนี้ทำขึ้นตอนที่เขายังเด็กๆ แล้วครอบเขาแกะไว้ ยางล้อครึ่งวงนี้ยังรบกวนการมองเห็นของเจ้าตัวนี้ด้วย

ปุ๊บ!!

พอหยางป๋อก้าวไปหนึ่งก้าว แกะซอมบี้ใหญ่ๆ นี่กลับเงยหน้าขึ้น เห็นหยางป๋อแล้ว จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน อ้าปากพ่นของเหลวสีเขียวออกมา

หยางป๋อหลบทันตั้งแต่ตอนที่พวกซอมบี้ลุกขึ้นแล้ว

ซู่ซ่า!

ของเหลวสีเขียวเหล่านี้หยดลงบนอาคารคอนกรีต ปุ๊บเดียวก็ควันพวยพุ่ง

"ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นที่ค้นพบเควสต์ลับ" แล้วก็มีข้อความตัวใหญ่ๆ ไร้ยางอายจากผู้ดูแลเกมโผล่ขึ้นมา

"ดูเหมือนผู้ดูแลเกมจะกำลังจับตาดูมนุษย์เทียมอยู่ชัดๆ นี่มันมีคุณค่าต่อการวิจัยชัดๆ"

พอหยางป๋อหลบได้ แกะซอมบี้ก็คำรามขึ้นมา

พอตรงนี้คำราม ด้านหลังฟาร์มเลี้ยงสัตว์ก็มีเสียงแกะคำรามดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกัน

จากนั้นหยางป๋อก็ได้ยินเสียงคน กับเสียงยิงปืน

หยางป๋อปีนขึ้นกำแพงคอนกรีตบุบสลาย แอบมองเห็นว่ามีคนสามคนโผล่มา คนหนึ่งถือโล่ อาวุธเย็นเหมือนส้อม อยู่ด้านหน้าป้องกัน ส่วนอีกสองคนข้างหลัง คนหนึ่งถือปืนเลเซอร์ อีกคนถือปืนกระสุนธรรมดา

หยางป๋อรีบถ่ายรูป สามคนนี้ชัดๆ ว่ามาไม่ดีแน่

สามคนกำลังยิงใส่พวกแกะซอมบี้ที่วิ่งออกมาจากด้านหลัง แต่พวกแกะซอมบี้พวกนี้ กลับไม่ได้วิ่งเข้าหาผู้เล่นสามคนนั่น แต่กลับวิ่งมาทางหยางป๋อ ในขณะที่แกะตัวผู้ข้างในส่งเสียงคำราม

หยางป๋อรู้สึกว่าบางทีตัวเองอาจจะเจอเรื่องดีๆ แล้ว

เขารีบมุ่งหน้าไปที่คอกแกะ ตีขาหลังของแกะตัวผู้ข้างในหักไปข้างหนึ่ง

ตอนนี้มันลุกไม่ขึ้นแล้ว หยางป๋อเลยตีขาหลังอีกข้างหักอีก ตอนนี้เหลือแค่ขาหน้าแล้ว มันยังคงคลานมาหยางป๋ออย่างรวดเร็ว แม้จะมีแค่ขาหน้าสองข้าง

เสียงดังโครม! กำแพงคอนกรีตที่ชำรุดเก่าแก่ถึงกับแตกเป็นรูใหญ่

ปุ๊บปุ๊บ! หยางป๋อยิงคอมันไปสองนัด มันถึงได้หยุดนิ่งไป

ตอนนั้นเอง มีเสียงเตือนหยางป๋อ ระเบิดลูกหนึ่งร่วงลงมาจากบนฟ้า หยางป๋อรีบยิง

"พวกแกเป็นบ้าเหรอ?" หยางป๋อรู้ว่าเป็นพวกสามคนนั่นที่ปามา

"ฮ่าๆ พวกเราเป็นบ้า แกมียารักษาป่ะ?"

"ข้างในมีของดีอะไรบ้าง เอามาแบ่งปันกัน" สามคนข้างนอกก็ตะโกนกลับมา

หยางป๋อนิ่งอึ้ง สามคนนี้มาจากไหนกัน สองคนเมื่อกี้อยู่ไหนล่ะ? หรือว่าสองคนนั้นเรียกมา?

หยางป๋อยิงไม่หยุด เพราะแกะซอมบี้ยังวิ่งเข้ามาหาเขาอยู่ แกะซอมบี้ที่ถูกยิงคอขาดก็ยังส่งเสียงแหลมแหลมน่ารังเกียจ

"ของดีอะไร?" หยางป๋อไม่ได้โกรธอะไรมากหรอก ชาติที่แล้วเล่นเกมโดนเศรษฐีรังแกไม่รู้ตั้งกี่ครั้งเชียว

คนอ่อนแอไม่มีสิทธิ์โวยวาย เพราะเกมจะไม่มาเข้าข้างคนจนอย่างคุณแน่นอน ถ้าจะแกล้งได้ต้องแกล้งหน่อยแล้ว

"การเคลื่อนไหวแปลกๆ ของแกะซอมบี้พวกนี้ จะต้องมีแกะซอมบี้ระดับสูงกว่าข้างในแน่ๆ มีคนได้เงินรางวัลเป็นหมื่นๆ เลยนะจากตรงนี้" มีคนข้างนอกตะโกนมา

"แล้วถ้าฉันไม่ยอมให้ล่ะ?"

"โทษทีนะ เรามีระเบิดเยอะแยะ"

"แล้วสองคนเมื่อกี้ล่ะ?"

"ไอ้สองคนงี่เง่านั่นน่ะเหรอ แน่นอนสิ รีบกลับไปรักษาตัวแล้ว ถูกศพซอมบี้ที่ระเบิดโดนนิดหน่อยก็ต้องรีบกลับจุดเกิดใหม่รักษาตัว ไม่งั้นตัวละครตายแน่ เหรียญฟื้นคืนชีพไม่ถูกนะ"

หยางป๋อได้ยินแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ในใจ ไม่คิดว่าจะมีวิธีนี้ด้วย

"พวกแกไม่กลัวผู้ดูแลเกมหรือไง?" หยางป๋อตะโกนกลับไป แน่นอนว่าเป็นมนุษย์เทียมตะโกนหลังจากพิมพ์ข้อความ หยางป๋อรู้สึกไม่ค่อยสบายที่ต้องตะโกนเล่นเกมไปพร้อมกัน

"เกมห่วยแตกนี่มีผู้ดูแลที่ไหนกัน?"

"ฮิๆ เกมนี้สนุกกว่าเกมหุ่นยนต์ตั้งเยอะ คนข้างใน รีบเอาไอเทมเควสต์ส่งมา ไม่งั้นพวกเราจะโยนระเบิดเข้าไปเลย" สามคนข้างนอกใช้น้ำเสียงหยาบคายมาก

หยางป๋อมองหัวแกะตรงหน้า ถ่ายรูปก่อน แล้วยิงทะลุหัวไปเลย

การควบคุมจิตใจ +4!

ข้อความข้อหนึ่งผุดขึ้นในความคิดของหยางป๋อ

"อย่างนี้นี่เอง" หยางป๋อเข้าใจในทันที แกะตัวนี้เป็นจ่าฝูง ในสัตว์ที่อยู่รวมกันเป็นกลุ่มก็จะมีจ่าฝูงหนึ่งตัว

"ลูกๆ เข้ามาดูไอเทมเควสต์ที่พวกแกใฝ่ฝันถึงได้แล้วนะ" หยางป๋อหัวเราะฮ่าๆ ครั้งนี้ได้มาเยอะมาก

ต้องรู้ว่ามีสัตว์จำนวนมากที่อาศัยเป็นกลุ่มในป่า การควบคุมจิตใจชัดเจนเพิ่มพลังจิต หยางป๋อดีใจมากเลยเอาฝีปากมาประชดคนอื่น

แต่อีกฝ่ายได้ยินแค่เสียงปืนดังอยู่ข้างใน ไม่รู้ว่าผู้ดูแลเกมจงใจหรือเปล่า เสียงนี้เสียดแทงหูผู้เล่นทุกคน เพราะพอได้ยินเสียงนี้ แปลว่าอีกฝ่ายกำลังด่าคุณอยู่

สามคนข้างนอกก็ด่ากลับมา แล้วโยนระเบิดมา

ตอนนี้หยางป๋อกระโดดออกไปอีกทางแล้ว ในเกมห้ามเล็งอาวุธใส่ผู้เล่นอื่น เลยต้องใช้ระเบิด

สามคนเห็นเงาร่างของหยางป๋อวิ่งผ่านหลังกำแพงคอนกรีตบุบสลาย ก็รีบยิงสวนกลับไป

แล้วพุ่งเข้ามา ส่วนหยางป๋อก็โยนระเบิดลูกหนึ่งไปที่แกะตัวผู้ไกลๆ

จากนั้นก็มีเสียงด่าดังมาจากอีกฝ่าย

หยางป๋อรีบออกจากฟาร์มเลี้ยงสัตว์ อีกฝ่ายมีระเบิดเยอะกว่าเขาแน่ๆ

พอออกจากฟาร์มมาแล้ว หยางป๋อก็รีบเข้าห้องสนทนา โพสต์รูปสามคนนั่น กับรูปหัวแกะทั้งตัว แล้วบอกพิกัด บอกด้วยว่าตัวเองลงทุนเท่าไหร่ ฆ่าแกะซอมบี้ไปหลายพันตัว แล้วก็ถูกคนอื่นแย่งไป

แล้วกลับมาเล่นเกมต่อ ไปที่จุดฆ่าแกะซอมบี้จำนวนมากก่อน สถานที่นี้โดนระเบิดจนพังเละเทะ

จากนั้นมาดูห้องสนทนา เห็นว่าคนดูมีร้อยกว่าคนแล้ว แต่ไม่มีใครตอบสักคน

"ฮิๆ" หยางป๋อรู้ดีว่าคนเล่นเกมนี้ต่างก็มาเพื่อเงินทั้งนั้น ประสบการณ์การเล่นเกมไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

หยางป๋ออยู่บนภูเขาใกล้ๆ มองเห็นสามคนนั่นอยู่ในฟาร์ม ยังคงค้นหาอยู่

สิบกว่านาทีต่อมา หยางป๋อเห็นมีผู้เล่นสองคนเข้ามาในหุบเขา สองคนนี้เห็นศพแกะซอมบี้สองพันกว่าตัวก่อน จากนั้นก็เห็นเชือกที่แขวนอยู่กลางอากาศ เชื่อขึ้นมาทันที

ไม่เพียงแต่ไม่เข้าไป สองคนยังถอยกลับออกไปอีก...

จากนั้นหยางป๋อเปิดดูห้องสนทนา เห็นโพสต์เสียเงินสิบเหรียญเกมใต้โพสต์ของเขา หยางป๋อจ่ายเงินแล้วเห็นว่ามีคนถ่ายรูปฉากที่แกะซอมบี้กว่าสองพันตัวถูกฆ่า

มีคนดูมากถึงห้าร้อยกว่า ยังเพิ่มอยู่เรื่อยๆ...

"ฮ่าๆ!" หยางป๋อรู้สึกสะใจมาก แล้วรีบเดินต่อ ผู้เล่นเป็นคนบ้าขนาดไหนเขารู้ดี

และคาดเดาได้ว่า การต่อสู้ด้านหลังต้องมีคนโพสต์แน่

"ดูเหมือนว่าต่อไปเวลาเล่นเกมต้องพกระเบิดมาเยอะๆ"

"เกมห่วยแตกนี่ทำไมไม่เปิดระบบPKวะ คาลามิตัวน้อยทั้งสามก็จัดการมันได้ด้วยตัวเอง" หยางป๋อไม่พอใจ เพราะการควบคุมระยะไกลทำให้ผู้เล่นฆ่ากันไม่ได้ เขาก็ไม่อยากเสียเวลา ยังไงตัวเองก็ได้มาเยอะมากแล้ว

แล้วหยางป๋อก็ข้ามภูเขาลูกนี้ไปยังหุบเขาอีกลูกหนึ่ง หาที่ปลอดภัย แล้วดูห้องสนทนาต่อ

"พวกห่า เราไม่ได้ไอเทมเควสต์เลย" ในโพสต์ของหยางป๋อ มีรูปถ่ายสามคน พร้อมหัวแกะขนาดใหญ่ที่ถูกยิงจนสมองกระเด็น

"ฮิๆ" ข้างล่างมีคนตอบฮิๆ หนึ่งคำ

เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครเชื่อหรอกว่า จะมีพวกห่วยแตกฆ่าแกะซอมบี้เป็นพันตัว แล้วไปยิงหัวแกะทิ้งเอง

ดังนั้นข้อสรุปเดียวคือ สามคนนั่นได้ไอเทมเควสต์แล้ว แล้วจงใจยิงทำลายหัวแกะ

ถึงแม้ไอเทมเควสต์ในเกมนี้จะแย่งกันไม่ได้ แต่ถ้าแกไม่ยอมให้เหรียญเกมพวกเราก็หาทางฆ่าแก

ส่วนผู้ดูแลเกมจะไม่จัดการ?

มีผู้ดูแลเกมด้วยเหรอ?

โพสต์ของหยางป๋อมีคนดูหลายพันแล้ว แต่ประหลาดที่มีคนตอบแค่คนเดียว ซึ่งผิดปกติมาก

"ไปก่อนละกัน" หยางป๋อตัดสินใจกลับจุดเกิดใหม่ก่อน เพราะต้องเคลียร์ฟาร์มอื่นๆ คนๆ เดียวเขาคงไม่ไหว กระสุนมีจำกัด

"หาลูกน้องวิ่งส่งกระสุนสักสองสามคน" หยางป๋อคิดในใจ

หยางป๋อกลับมาถึงจุดเกิดใหม่อย่างราบรื่น แล้วเข้าไปดูโพสต์ของตัวเองในห้องสนทนาต่อ พบว่ามีคนโพสต์รูปแล้ว เป็นรูปยางรถบนหัวแกะ เขาแกะหายไปแล้ว

"ฮิๆ" หยางป๋อเห็นแล้วก็รู้ว่าอีกฝ่ายจะลำบากแน่ๆ รู้สึกปลื้มอกปลื้มใจ

สามคนนั้นไม่รู้ว่าหยางป๋อหน้าตาเป็นยังไง ใส่ชุดเกราะแบบไหน เพราะหยางป๋ออยู่ในคอกแกะร้างตลอด

แต่สามคนนั้นโดนหยางป๋อถ่ายรูปไปแล้ว

"สามตัวห่านี่ชอบขโมยของชาวบ้าน ฉันก็โดนแย่งมาแล้ว"

"พวกนรกเอ๊ย พวกมันอยู่ที่ไหนวะ?"

ในห้องสนทนามีคนโพสต์มาแล้ว ไม่ว่าใครก็โดนสามคนนั้นแย่งไปหมด

"ผมได้เขาแกะมาอันนึงครับ ดูรูป" จากนั้นก็มีรูปเขาแกะไอเทมเควสต์โผล่ขึ้นมา แสดงให้เห็นว่าเป็นของดาวเดียว มูลค่าห้าหมื่นเหรียญเกม

"เขาแกะเท่านี้ก็เทพขนาดนี้แล้ว งั้นสมองต้องหนึ่งแสนขึ้นไปแน่ๆ"

"โชคดีจริงๆ ใช้ระเบิดห้าลูกถึงได้มา กระเป๋าเป้ของมันคนนึงโดนสะเก็ดระเบิด แล้วร่วงหล่นออกมาหนึ่งอัน"

"โชคดีจริงๆ ห้าหมื่นเชียวนะ!"

"พี่น้องทั้งหลาย สมองต้องสองแสนขึ้นไปแน่ๆ ลองคิดดู เขาแกะธรรมดาราคาแค่ไม่กี่เหรีญน แต่สมองจะมีมูลค่าเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า"

หยางป๋อเห็นโพสต์ใต้กระทู้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกสมน้ำหน้าสามคนนั้น สมองแกะที่ดูดออกมาเก็บในร่างมนุษย์เทียม ถือเป็นไอเทมที่ไม่ร่วงหล่น

แต่เขาแกะใหญ่ขนาดนี้ เท่ากะอ่างล้างหน้า ใส่ในเป้ด้านหลังของมนุษย์เทียม ก็กลายเป็นไอเทมเควสต์ที่ร่วงหล่นได้

หยางป๋อยังเห็นมีคนไลฟ์สตรีมไล่ล่าด้วย ผู้เล่นรวมตัวกันเป็นกลุ่มสาม ห้าคน คอยระวังกันและกัน ส่วนสามคนด้านหน้าก็ซวยซะแล้ว มีระเบิดปาออกมาเป็นระยะๆ

ถึงจะปาใส่กันตรงๆ ไม่ได้ แต่ก็ปาไปใกล้ๆ ได้ ทำให้เกิดศึกไล่ล่าในป่าใกล้ฟาร์มเลี้ยงสัตว์ชั่วครู่

"พี่ใหญ่?" จังหวะนี้เอง มีคนในเกมเรียกเขา

หยางป๋อหันกลับไปเล่นเกม มองผู้เล่นสองคนที่ปรากฏตัวขึ้น ถามอย่างสงสัย "พวกนายเองเหรอ?"

"พี่ใหญ่ครับ พวกผมเอง ครั้งนี้พี่ใหญ่ขาดทุนไปเยอะเลย เขาแกะและของอื่นๆ ที่พวกผมเก็บได้รวมกันประมาณหกหมื่นเหรียญเกม พี่ใหญ่เอาครึ่งนึงไหมครับ?" คนตรงหน้ารีบพยักหน้า แล้วพูด

(จบบท)