บทที่ 358 การพบหน้า
หยางป๋อกลับมาที่ห้องของตัวเอง แล้วแช่ตัวลงในอ่างอาบน้ำ
เรื่องที่หวังมู่เสวียเล่าเมื่อครู่นี้ หยางป๋อเพียงแค่ฟังเป็นนิทานเท่านั้น
ตัวละครเอกในเรื่องจะทุกข์ทรมานหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา
"ความรัก สิ่งนั้นมีแต่คนรวยถึงจะเล่นได้ พวกเราคนจนๆ แบบนี้ ยังคงต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ การร่วมมือกันเป็นทางที่ปลอดภัยที่สุด" ส่วนที่หวังมู่เสวียพูดถึงความปรารถนาในความรักนั้น
ในสายตาของหยางป๋อ ก็แค่หญิงแกร่งที่รู้สึกว่างเปล่า เหงา และเย็นชาเท่านั้น
อีกอย่าง ตระกูลอย่างหวังมู่เสวีย ถึงแม้จะไม่ได้มีชีวิตที่ดีนัก แต่ก็ยังดีกว่าคนอื่นๆ อีกมากมาย
อย่างน้อยก็ไม่ต้องถูกใช้เป็นหนูทดลองฉีดยาเสริมพันธุกรรม
และไม่ต้องถูกระบบอัจฉริยะสั่งการไปทั่ว แนะนำโน่นแนะนำนี่
หยางป๋อชาติก่อนก็อายุปูนนี้แล้ว ไม่มีอะไรที่ไม่เคยผ่านมา มาคุยเรื่องความรักกับเขา ยังไม่เท่าเอาของจริงๆ มาให้จะดีกว่า
"ถ้าร่วมมือกันได้ดีก็ร่วมมือกันต่อไป ถ้าในการร่วมมือกันต่อไปรู้สึกว่าทั้งสองฝ่ายถูกชะตากัน ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้"
"แต่สถานะรูปแบบจักรกล(ที่ทำตัวเองเป็นผิวโลหะแล้วใช้ความสามารถอื่นๆ ไม่ได้ครับ)ของฉัน จะสามารถได้รับสิทธิ์ในยานรบของเธอไหมนะ" หยางป๋อนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ คิดเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย
ถ้าหวังมู่เสวียรู้ว่าชายหนุ่มข้างห้องคนนี้เริ่มคิดถึงยานรบของเธอ ไม่รู้ว่าจะมีความรู้สึกอย่างไร
"แต่การร่วมมือกับหวังมู่เสวียก็มีข้อดี ตำแหน่งของเธอมีสิทธิ์สูง สามารถได้รับข้อมูลที่ตัวเองไม่รู้อีกมากมาย" หยางป๋อเพียงแค่คิดว่าหวังมู่เสวียเป็นเพียงหุ้นส่วนธุรกิจเท่านั้น
แน่นอนว่าถ้าหญิงแกร่งรู้สึกว่างเปล่า ต้องการผู้ชายที่แข็งแกร่งมาปลอบประโลม หยางป๋อรู้สึกว่าตัวเองก็พอจะรับหน้าที่นี้ได้
อย่างไรก็ตาม ทัศนคติของหยางป๋อตอนนี้คือไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น ต้องดูการร่วมมือกันจริงๆ ของทุกคนในภายหลัง
ชาติก่อนเข้าคาราโอเกะ เคยเห็นคำหวานๆ มามากมาย พอหมดเวลาแล้ว อีกฝ่ายก็จากไปอย่างไร้ความปรานี
"ยาไร้ธาตุ ดูเหมือนตอนนี้ยังเอาออกมาไม่ได้ งั้นจะไปหาวัสดุจากสัตว์กลายพันธุ์ที่ไหนมาลองทำดูล่ะ" หยางป๋อคิดถึงธุรกิจของตัวเองอย่างรวดเร็ว
"หาเวลาไปเดินเล่นในภูเขาสักหน่อย!" หยางป๋อตั้งใจว่าจะหาเวลาไปเดินเล่นในภูเขาด้านหลัง
วันรุ่งขึ้นที่บ้านของหยางป๋อ เจ้านายอ้วนมองหวังมู่เสวียที่ปรากฏตัวในบ้านของหยางป๋อด้วยความตกตะลึง
ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะแต่งตัวเรียบร้อย แต่ในหัวของเจ้านายอ้วนก็คิดไปไกลแล้ว
ในใจสงสัยว่าไอ้หนุ่มหยางป๋อนี่มันยังไงกัน? เมื่อวานยังทำหน้าไม่เต็มใจ วันนี้กลับถูกพลเอกสาวคนนี้ทำให้ยอมจำนนแล้วหรือ?
โจวรุ่ยที่อยู่ข้างๆ สีหน้าก็ไม่ค่อยดีนัก เพราะเช้าตรู่ได้รับข้อความจากทั้งสองคนว่าจะมาพูดคุยเรื่องความร่วมมือ
พอเปิดประตูก็เห็นคู่ชายหญิงนี้อยู่ด้วยกัน นี่มาถึงเช้านี้หรือว่าอยู่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อคืน?
โจวรุ่ยตอนนี้รู้สึกเสียใจอยู่บ้าง ที่เมื่อวานแนะนำพี่สาวของตัวเองให้รู้จักกับหยางป๋อ
"ฉันดูแลแค่เรื่องปรุงยา ส่วนที่เหลือพวกคุยกันเอง!" หยางป๋อทิ้งสามคนไว้ในห้อง แล้วเดินออกไปข้างนอก
หยางป๋อมาถึงที่เล่นเกมออนไลน์ ปิดประตูแล้วเข้าเกมเพื่อโอนเงินเดือนให้แอนนี่และซีย่าก่อน สองหนูทดลองนี่ต้องไม่ให้หนีไปได้
แน่นอนว่าการเรียกว่าหนูทดลองฟังดูไม่ค่อยดี แต่หยางป๋อกล้ารับประกันว่ายาเสริมพันธุกรรมที่ให้นั้นเป็นของจริงแน่นอน
ถ้าสองสาวไปฉีดยาเสริมพันธุกรรมที่หน่วยงานรัฐเอง ไม่รู้ว่าจะเป็นของปลอมของเทียมหรือเปล่า หรือไม่ก็อาจเป็นยาทดลองไปเลย
เพราะในตอนนี้ คนส่วนใหญ่ไม่มีครอบครัว ไม่มีลูกหลาน ถ้าตายไป รัฐบาลก็แค่ออกเอกสารรับรองอะไรสักอย่าง ก็ถือว่าตายตามธรรมชาติหรืออะไรก็ว่าไป
"ก็ไม่แปลกที่ตอนนี้คนในสหภาพมากมายถึงได้นอนแผ่!" หยางป๋อมองเห็นชัดเจนแล้ว คุณจะหาเงินได้มากแค่ไหน ไม่มีครอบครัว ไม่มีลูกหลาน สุดท้ายก็เป็นของรัฐ แล้วจะไม่ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานตอนนี้ได้ยังไง
หยางป๋อโอนเงินเดือนให้ทั้งสองคนแล้วก็ออกจากเกม รอฟังผลการประชุมของทั้งสามคนอย่างเงียบๆ
ที่หยางป๋อไม่เข้าร่วมเรื่องนี้ชั่วคราว เพราะอำนาจการตัดสินใจอยู่ในมือตัวเอง
ดูว่าผลการเจรจาของทั้งสามคนเป็นอย่างไร ไม่ว่าดีหรือไม่ดีก็สามารถร่วมมือกันก่อนได้ แต่ถ้าทำตัวน่าเกลียดเกินไป อย่าโทษว่าตัวเองจะหักหลังทีหลัง
ตัวเองไม่ใช่แกะน้อย มีความสามารถที่จะพลิกโต๊ะได้ทุกเมื่อ
ถึงแม้ว่าเงื่อนไขจะไม่เป็นไปตามที่ต้องการ หยางป๋อก็จะไม่โวยวาย เพราะตอนนี้ยังต้องการพวกเขาอยู่
ทั้งสามคนปรึกษากันกว่าหนึ่งชั่วโมง เจ้านายอ้วนเปิดประตู
หยางป๋อถึงเข้าไปในห้องนั้น
"นายได้กำไรร้อยละสี่สิบ ที่เหลือพวกเราสามคนคนละยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ต้นทุนคิดรวมกัน ในต้นทุนรวมถึงทุกอย่างที่หยางป๋อนายต้องการในการปรุงยา เช่น เอกสารใดๆ สูตรยา รวมถึงวัสดุที่ใช้ในการทดลอง"
"แน่นอนว่าอุปกรณ์ป้องกันส่วนตัวของนายก็คิดรวมในต้นทุนด้วย เพราะนี่ก็เป็นการปกป้องนาย พ่อของโจวรุ่ยกำลังรวบรวมวัสดุอยู่ข้างนอก เพื่อสร้างชุดเกราะเฉพาะตัวให้นาย ต้นทุนนี้ก็คิดรวมในต้นทุนทั้งหมดด้วย"
"นอกจากนี้ รายได้เกี่ยวกับกองยาน พลเอกหวังได้ร้อยละหกสิบ หยางป๋อนายได้ร้อยละยี่สิบ ฉันกับโจวรุ่ยได้คนละร้อยละสิบ" เจ้านายอ้วนเอ่ยกับหยางป๋อ
"กองยานยังมีรายได้ด้วยหรือ?" หยางป๋อได้ยินคำพูดนี้รู้สึกแปลกใจ
หวังมู่เสวียพยักหน้า "ยานทุกลำที่บินในเขตอวกาศนี้ จะต้องบริจาคเงินให้กองยาน"
"ถ้าไม่บริจาคเงินให้กองยาน กองยานอาจจะไม่สามารถช่วยเหลือได้ทันเวลาในเวลาวิกฤตเพราะเหตุผลต่างๆ"
หยางป๋อฟังออกว่า นี่ก็คือค่าคุ้มครองนั่นเอง
"หยางป๋อ นายไม่มีคนของตัวเอง เลยให้รายได้เพิ่มอีกสิบเปอร์เซ็นต์ ส่วนฉันกับโจวรุ่ยมีคนที่สามารถเข้าร่วมกองยานได้" เจ้านายอ้วนอธิบายเพิ่มเติม
"ผมไม่มีข้อโต้แย้ง!" หยางป๋อเห็นด้วยกับแผนนี้ สิ่งที่เขาต้องการก็คือข้อมูลเกี่ยวกับการปรุงยา การตีเหล็ก พลังพิเศษ หุ่นรบ ปืนเลเซอร์ ปืนพลาสมา แม้แต่อาวุธในตำนานที่สามารถทำลายดาวเคราะห์ได้ ข้อมูลหลายๆ ด้าน
ส่วนเรื่องที่สามฝ่ายนี้จะรังแกเขาหรือไม่ หยางป๋อไม่กังวลเลย เพราะเขามีความสามารถที่จะทำให้คนที่รังแกเขาต้องเสียใจ
จากนั้นทุกคนก็ทำข้อตกลงลับกัน
โจวรุ่ยและเจ้านายอ้วนหลังจากลงนามในข้อตกลงลับแล้ว ก็รีบกลับไปคัดเลือกคนเพื่อแนะนำเข้าสู่กองยาน
"นี่คือทุกอย่างที่ฉันรู้เกี่ยวกับยาไร้ธาตุ ถ้าต้องการวัสดุอะไรเพิ่มเติม สามารถติดต่อฉันโดยตรง" หวังมู่เสวียหยิบกระดาษสิบกว่าแผ่นส่งให้หยางป๋อ
หยางป๋อพยักหน้า ไม่พูดอะไร ตอนนี้ทุกคนต่างรู้จักกันพอสมควรแล้ว
"ฉันเอายาเสริมพันธุกรรมห้าดาวของนายสามสิบหลอด จะหาทางแลกเป็นหุ่นรบที่ดีที่สุดสองตัว นายมีข้อกำหนดอะไรเกี่ยวกับหุ่นรบไหม?" หวังมู่เสวียถามหยางป๋อ
"จะไม่ทำให้หน่วยงานรัฐสนใจใช่ไหม?" หยางป๋อถาม
"แน่นอนว่าไม่ต้องกลัว พวกเราช่วยโรงงานทดสอบหุ่นรบ สิทธิ์ของผู้บัญชาการกองยานหลักสูงมาก ในสหภาพทั้งหมดรวมกองยานของฉัน มีเพียงเก้ากองเท่านั้น" หวังมู่เสวียพูดด้วยความภาคภูมิใจเล็กน้อย
ตอนนี้หยางป๋อรู้สึกลำบากใจ ผู้หญิงตรงหน้านี้รู้ข้อมูลมากเกินไป ถ้าเขาพูดออกไปส่วนใหญ่ก็จะถูกเธอจับความสามารถที่แท้จริงได้
แต่ถ้าไม่พูดก็เสียดายหุ่นรบ ชัดเจนว่าหุ่นรบนี้เตรียมไว้ให้เขา
เขาควรจะยอมรับหรือไม่ยอมรับดี?
เอาหรือไม่เอาดี?
"ผมไม่เคยสัมผัสหุ่นรบมาก่อน แล้วจู่ๆ จะให้หุ่นรบที่ดีที่สุดเลย คงไม่เหมาะสมนะครับ?" หยางป๋อพูด ในใจกำลังคิดว่าจะรับมืออย่างไร
ควรจะซ่อนเรื่องหุ่นรบนี้ไว้หรือไม่ นี่ก็ถือเป็นไพ่ตายใบใหญ่อย่างหนึ่ง
"ทุกคนล้วนมีความฝันเกี่ยวกับหุ่นรบ นายชอบหุ่นรบแบบไหนล่ะ?" หวังมู่เสวียได้ยินหยางป๋อพูดแบบนี้ ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
"เรื่องนี้แล้วแต่เธอเลย ผมดูเหมือนไม่มีพรสวรรค์ด้านหุ่นรบสักเท่าไหร่" หยางป๋อผลักเรื่องนี้ให้หวังมู่เสวีย
เพราะหยางป๋อคิดว่าหวังมู่เสวียก็ไม่ใช่คนที่รู้ไปหมดทุกอย่าง น่าจะต้องอาศัยข้อมูลบางอย่างมาคาดเดา ดังนั้นถ้าตัวเองให้ข้อมูลที่คลุมเครือ หรือแม้แต่ปฏิเสธที่จะให้ข้อมูล ก็จะส่งผลต่อการตัดสินใจของอีกฝ่าย
"งั้นฉันจะเตรียมให้หลายๆ แบบ!" หวังมู่เสวียมองหยางป๋อด้วยรอยยิ้ม ในใจคิดว่าเจ้าหนุ่มคนนี้เอาชนะยากจริงๆ ข้อมูลที่ให้มาล้วนคลุมเครือ
"แล้วยาห้าดาวสามสิบหลอดของผมไม่ควรนับรวมในนี้นะ เพราะผมยังไม่รู้ว่าจะขับหุ่นรบได้หรือเปล่า ไม่อยากให้ยาสามสิบหลอดของผมสูญเปล่า" หยางป๋อพูดถึงยาห้าดาวสามสิบหลอดอีกครั้ง
"ก็ได้ นายอยากได้อะไรล่ะ?" หวังมู่เสวียพบว่าเจ้าหนุ่มตรงหน้านี้ สมองหมุนเร็วมาก
"ให้ข้อมูลเกี่ยวกับปืนเลเซอร์หรือปืนใหญ่เลเซอร์ผมหน่อย ผมสนใจเรื่องนี้" หยางป๋อตัดสินใจให้ข้อมูลที่ทำให้หวังมู่เสวียเข้าใจผิดบ้าง
"ไม่มีปัญหา เรื่องยาสามสิบหลอดนี้ค่อยๆ คิดบัญชีกันทีหลังได้ ตอนนี้ฉันต้องไปก่อน มีเรื่องต้องจัดการ" หวังมู่เสวียตัดสินใจจากไปก่อน ส่วนเรื่องจะล้วงความลับของเจ้าหนุ่มคนนี้อย่างไร ยังมีเวลาอีกยาว
หยางป๋อให้ยานบินส่งหวังมู่เสวียกลับไป
"ผู้หญิงคนนี้ฉลาดเกินไป!" หยางป๋อนึกย้อนอย่างละเอียด พบว่าหวังมู่เสวียฉลาดเกินไป
ในประโยคสุดท้ายไม่กี่ประโยค ถ้าตอบไม่ถูก ก็จะเปิดเผยความลับไปมากเท่าไหร่
"ต่อไปต้องคบหากับคนพวกนี้ให้น้อยลง!"
"ช่วงเวลาสั้นๆ อีกฝ่ายคงไม่มีเวลามาที่นี่ ถ้าจำเป็นจริงๆ พอสร้างกองยานเสร็จ ก็หาเรื่องให้เธอสักหน่อยแล้วกัน"
หยางป๋อได้รับข้อมูลเกี่ยวกับยาไร้ธาตุที่หวังมู่เสวียเขียนให้ บนนั้นมีสูตรสองสูตร แบ่งเป็นสูตรบวกและลบ
"ไม่รู้ว่าหวังมู่เสวียจะปิดบังอะไรไว้หรือเปล่า?" หยางป๋อสงสัยหวังมู่เสวียเล็กน้อย
"คิดแบบคนชั่วก่อน แล้วค่อยคิดแบบคนดี!" นี่คือประสบการณ์ที่หยางป๋อสรุปได้จากชาติก่อน เมื่อเจอเรื่องอะไรหรือใครก็ตาม อย่าคิดว่าอีกฝ่ายดีเกินไป ไม่งั้นอาจจะได้รับบาดเจ็บอย่างหนักในภายหลัง
คิดไปคิดมาก็ไม่ผิดกฎหมายอะไร
"แต่ว่าการทำยาไร้ธาตุ ต้องซื้อวัสดุเหล่านี้สินะ?"
"วัสดุเหล่านี้จะเป็นของต้องห้ามหรือเปล่า? ถ้าซื้อแล้วจะถูกสังเกตการณ์"
"จะหาโอกาสไปปล้นพ่อค้าวัสดุสักทีดีไหม?" ตอนนี้หยางป๋อไม่อยากให้หวังมู่เสวียซื้อวัสดุที่เกี่ยวข้อง
"ติดต่อกับคนฉลาดพวกนี้ ช่างยุ่งยากจริงๆ!" หยางป๋อจดจำทุกอย่างที่หวังมู่เสวียเขียนไว้ แล้วเผากระดาษทิ้ง
คิดอยู่สักพัก ก็ยังไม่มีวิธีที่ดี หยางป๋อตัดสินใจไม่คิดเรื่องพวกนี้ชั่วคราว
"ยังมีวัสดุทำยาล่องหนอีก!" หยางป๋อรู้สึกปวดหัว สุดท้ายตัวเองก็ยังระมัดระวังจนเกินไป
แต่ถ้าไม่ระมัดระวังก็ไม่ได้ หวังมู่เสวียสามารถเป็นถึงพลเอกได้ ถ้าคิดว่าเธอพึ่งแค่โชคดี นั่นก็ผิดถนัด
อย่าเอาความสำเร็จของคนอื่นไปโยงกับโชค เพราะโชคก็เป็นความสามารถอย่างหนึ่ง
"ดาวซันเหยว่ไม่มีสมาคมนักปรุงยา ไม่งั้นไปปล้นสมาคมสักที แล้วก็จุดไฟเผาซะ!"
"เออ นึกออกแล้ว คราวก่อนเจ้านายบอกว่าอีกไม่นานจะพาเราไปเห็นโลกที่ตระกูลของเขา นี่ไม่ใช่โอกาสดีหรอกหรือ!" หยางป๋อนึกถึงโอกาสหนึ่งขึ้นมาทันที
จากนั้นหยางป๋อก็ผ่อนคลายลง ไม่ต้องปวดหัวกับเรื่องวัสดุทำยาอีกต่อไป
ส่วนเรื่องไปปล้นหรือขโมยวัสดุของคนอื่นนั้นผิดกฎหมาย
หยางป๋อไม่สนใจเรื่องนี้ กฎหมายมีไว้ควบคุมคนอ่อนแอเท่านั้น คนแข็งแกร่งมีหลายวิธีที่จะหลบเลี่ยงการลงโทษทางกฎหมายได้
"เข้าเกมดีกว่า!" หยางป๋อตัดสินใจเข้าเกมก่อน อีกไม่นานก็จะสิ้นเดือนแล้ว ตอนนั้นอันดับในตารางก็จะได้เงินอีกก้อน
ส่วนสถานที่ผลิตยานั้น อยู่ที่บ้านพักตากอากาศของโจวรุ่ย แน่นอนว่าการวิจัยส่วนตัวของหยางป๋อ ยังคงอยู่ในห้องทดลองของตัวเอง
หยางป๋อเข้าเกมแล้วพบว่าแอนนี่กับซีย่าสองคนยังคงอยู่ในเกมเรียนรู้ทักษะสนับสนุน
"หัวหน้า เสร็จธุระแล้วเหรอคะ?" แอนนี่เห็นหยางป๋อออนไลน์ก็ส่งข้อความเสียงส่วนตัวมา
"เสร็จแล้ว"
"นี่เบอร์โซเชียลของผม" หยางป๋อรู้ว่าตอนนี้แอนนี่กำลังร้อนใจอยากใช้ยาเสริมวิวัฒนาการพันธุกรรม
สำหรับคนธรรมดาแล้ว การฉีดยาเสริมวิวัฒนาการพันธุกรรมเป็นสิ่งที่พวกเขาปรารถนามาก
"หนูเพิ่มเพื่อนคุณเดี๋ยวนี้เลยค่ะ" แอนนี่ได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกตื่นเต้น
"ได้เลย!" อีกไม่นานหยางป๋อก็จะมีวัสดุทำยาเสริมพันธุกรรมมากมาย จะได้ทำยาเสริมวิวัฒนาการพันธุกรรมตามความต้องการของแอนนี่
เพราะหวังมู่เสวียกำลังจะต้องการยาเสริมพันธุกรรมหลากหลายธาตุ นอกจากนี้ยังต้องตรวจสอบธาตุตัวอย่างชีวภาพของคนบางส่วน นี่เป็นโอกาสดีที่หยางป๋อจะได้ฝึกฝน
หยางป๋อออกจากเกมแล้วเพิ่มบัญชีโซเชียลของแอนนี่
"หัวหน้า?" แอนนี่ส่งข้อความมาแค่สองคำ
"ครับ ผมอยู่" หยางป๋อตอบกลับอย่างรวดเร็ว
"หัวหน้าอยู่ดาวไหนคะ?" แอนนี่รู้สึกกังวลใจมากขณะพิมพ์ข้อความนี้
เพราะถ้าหยางป๋ออยู่ไกลมาก ค่าเดินทางก็จะเป็นเงินก้อนใหญ่ อีกทั้งการไปยังดินแดนของคนอื่นก็ทำให้รู้สึกไม่มั่นใจ
"ผมอยู่ที่เมืองออร์ม่าบนดาวซันเหยว่ครับ" หยางป๋อตอบกลับตรงๆ
อีกด้านหนึ่ง แอนนี่เห็นข้อความตอบกลับของหยางป๋อก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ
ซีย่าที่กำลังเล่นเกมอยู่ข้างๆ ตกใจมาก รีบถอดแว่นเสมือนจริงออก ถามด้วยความเป็นห่วง "เป็นอะไรไป?"
"หัวหน้า บอกว่าเขาอยู่ที่เมืองออร์ม่าบนดาวซันเหยว่" แอนนี่ยื่นโทรศัพท์ให้ซีย่าดูข้อความ
"บังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ?"
"จะเป็นคนที่เรารู้จักไหมนะ?"
"เราสองคนเล่นเกมบอกคนอื่นหรือเปล่า?" แอนนี่ได้ยินแบบนี้ก็ถามขึ้น
ซีย่าได้ยินคำถามนี้ก็คิดอย่างละเอียด "ดูเหมือนจะไม่ได้บอกใครนะ?"
"จุดเกิดในเกมก็สุ่ม คนที่รู้จักเรา เว้นแต่จะสามารถเข้าถึงระบบหลังบ้านของเกม...!" แอนนี่พูดมาถึงตรงนี้ตัวเองก็ไม่มั่นใจแล้ว
"นัดเขาออกมาเจอกัน ให้ฉันดูหน่อยว่าเขาเป็นคนยังไง" ซีย่าได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองคิดมากไป จึงรีบพูดขึ้น
"เธออย่าเริ่มยั่วยวนนะ หัวหน้าทีมคนนี้น่าจะเป็นคนค่อนข้างเคร่งครัด" แอนนี่พูดเตือนซีย่าขณะส่งข้อความ
"เธอไม่รู้หรอก ผู้ชายสิบคนมีเก้าคนครึ่งที่ชอบฉันแบบนั้น"
"งั้นฉันไปเจอเขาเองก็ได้"
"โอเค โอเค ทำเหมือนฉันไม่รู้จักแสดงเป็นกุลสตรีงั้นเหรอ" ซีย่าที่อยู่ข้างๆ ยอมแพ้อย่างไม่เต็มใจ
(จบบท)
Copyright © 2025 xxxxx.com, All Right Reserved