บทที่ 120 ก้อนหินประหลาด

คราวนี้หยางป๋อจึงได้สังเกตงูยักษ์ตัวนี้อย่างละเอียด มองไม่ออกว่ามันยาวเท่าไร แต่ลำตัวมีเส้นผ่านศูนย์กลางราวสองเมตร ส่วนหัวกว่าสามเมตร ตอนนี้ดูย่ำแย่ไปหน่อยเพราะโดนปืนเลเซอร์ของหุ่นยนต์ซัดมาหนึ่งรอบแล้ว

โพรงนี้ค่อนข้างกว้างขวาง หากหยางป๋อเป็นฝ่ายเข้าโจมตีคนเดียว งูยักษ์คงมีที่หลบหลีกได้ แต่น่าเสียดายที่มันเป็นการปะทะกันสองทาง

ดาบพลังงานของหุ่นยนต์ยาวห้าเมตร พุ่งปักเข้าที่หัวของงูยักษ์ในพริบตา

งูยักษ์ไม่คิดว่าคราวนี้จะเป็นหุ่นยนต์ที่มีคนขับ ปัญหาคือที่นี่ไม่กว้างขวาง ไม่อย่างนั้นมันคงใช้หางฟาดหุ่นยนต์ที่หยางป๋อโยนเข้ามาแล้ว

ตอนนี้งูยักษ์มีโล่พลังงานปกป้อง แต่น่าเสียดายที่หยางป๋อกำลังใช้อาวุธพลังงานเช่นกัน เมื่อพลังงานปะทะกัน งูยักษ์ไร้ทางป้องกัน มันระวังแค่ซากชิ้นส่วนหุ่นยนต์ที่ระเบิดเท่านั้น

แถมยังเป็นการปะทะด้วยแรงสองด้านซึ่งรุนแรงยิ่งกว่า

หุ่นยนต์พลังงานที่หยางป๋อควบคุมแทงดาบเข้าที่ศีรษะงูยักษ์ ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย งูยักษ์เหวี่ยงหุ่นยนต์ของหยางป๋อกระแทกกำแพงหิน

หุ่นยนต์ส่งสัญญาณเตือนอย่างบ้าคลั่ง แต่หยางป๋อยังคงนิ่งสงบ

การควบคุมพลังงานไฟ +32!

เพราะมีข้อความบอกให้รู้ว่างูยักษ์ตายแล้ว

ขณะนั้นเอง เทียหนิวและเพื่อนของมันเพิ่งมาถึงปากโพรง เห็นหยางป๋อกำลังดึงอาวุธพลังงานออกจากหัวงูยักษ์ สองตาเบิกกว้างไม่อยากเชื่อ

ที่นี่เดิมเป็นดินแดนของเผ่าเทียหนิว ใครจะรู้ว่าหลายปีก่อนได้มีโพรงหนึ่งปรากฎขึ้นที่นี่ มีงูบางตัวในโพรงเข้าจู่โจมเผ่าเทียหนิว

ดังนั้นเผ่าเทียหนิวจึงต้องย้ายไปอาศัยอยู่อีกฝั่งของหุบเขา

"น่าเสียดาย" หยางป๋อยืนอยู่ที่ปากโพรง มองกองทัพหุ่นยนต์ระเบิดที่ตนเองพามา เขาเคยคิดว่าด้วยหุ่นยนต์พวกนี้จะสามารถออกอาละวาดได้ทั่วใต้ดิน แต่กลับมาเสียเปล่าที่นี่ถึงสองในสาม ของเหลวที่งูยักษ์พ่นออกมามีฤทธิ์กัดกร่อนรุนแรงมาก มีแค่หุ่นยนต์ที่ทำจากโลหะพลังงานไม่กี่ตัวที่รอดมาได้ นอกนั้นกลายเป็นก้อนหินสีดำกองเรียงราย

หยางป๋อก็ลากงูยักษ์ไม่ไหว มันใหญ่เกินไป และตัวมันคดเคี้ยวอยู่ในโพรง

"ข้างในมีของดีๆหรือเปล่า?" หยางป๋อมองโพรง ใต้รังของสัตว์ประหลาดระดับนี้น่าจะมีของดีกระมัง

หยางป๋อกระโดดออกจากหุ่นยนต์ แล้วมุดเข้าไปในร่างล่องหน เขามีชุดเกราะอยู่แล้ว

ภายในโพรงเละเทะ ผนังหินระเบิดเป็นชิ้นๆ มีศพงูอีกหลายตัว ดูท่าว่าพวกงูเป็นฝูงเดียวกัน

นี่เป็นฝีมือของหยางป๋อเอง โดยใช้ระเบิดไฮโดรเจนขนาดจิ๋วและระเบิดคลื่นกระแทก

โพรงลึกมาก ที่ความลึก 500 เมตร ยังมีงูตัวเดิมอีกหลายตัว 600 เมตร 700 เมตร 800 เมตร

หยางป๋อเดินลึกลงไปเกือบครึ่งชั่วโมงจนถึง 2,000 กว่าเมตร ส่วนใหญ่ต้องเดินไปพลางสังเกตไปพลางป้องกันสัตว์ประหลาดตัวอื่น

พอมาถึงด้านล่าง หยางป๋อก็อึ้งไปเลย ที่นี่มีถ้ำหนึ่ง ตรงกลางมีทะเลสาบลาวาขนาด 100 ตารางเมตร โดยรอบทะเลสาบลาวามีไข่งูมากมาย ไข่งูมีทั้งเม็ดใหญ่เม็ดเล็ก เม็ดใหญ่สูงเกือบเท่าตัวคน เม็ดเล็กก็ใหญ่พอๆกับไข่นกกระจอกเทศ

หยางป๋อพบว่าที่ด้านหนึ่งของถ้ำมีส่วนที่เรียบลื่นเป็นพิเศษ คาดว่าเป็นรังของงูยักษ์

เขามองซ้ายมองขวา ไม่มีของดีอะไรเลย เรดาร์ของหุ่นยนต์ถูกรบกวนมากเกินไปที่นี่ คาดว่าลาวาอุดมไปด้วยพลังงานที่ไม่รู้จักบางอย่าง

"ไอ้งูจน" หยางป๋อผิดหวังเล็กน้อย แกไม่มีของดีอะไรเลยเหรอ?

หยางป๋อตรวจสอบโดยรอบแล้วก็ไม่มีอะไรอันตราย จึงออกจากโพรง มาด้านนอกแล้วก็ตั้งค่าหุ่นยนต์ที่เหลือใหม่ เก็บหุ่นยนต์ของตนเองไว้ เหลืออีก 23 ตัวที่ยังสภาพดี

หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์อีกตัวให้นำ แล้วบุกเข้าไปในโพรง

ภายในโพรงมีแสงสว่างวาบ ตามมาด้วยข้อมูลการควบคุมพลังงานไฟที่ขึ้นเต็มจอ ไม่ใช่ว่าหยางป๋อไม่เคยคิดที่จะทิ้งสถานที่แห่งนี้ไว้ คาดว่าคงทำแบบนั้นไม่ได้ งูที่รอดชีวิตคงย้ายบ้านไปแน่ หลังจากถูกโจมตีไปหนหนึ่งแล้ว

ตลอดทางเลเซอร์ของหุ่นยนต์ระดับสูง 23 ตัวก็เหมือนเคียวเทวันตร์

การควบคุมพลังงานไฟ +2!

การควบคุมพลังงานไฟ +4!

...

ข้อมูลทักษะปรากฏขึ้นเต็มจอตลอด หยางป๋อยิ้มจนแก้มปริ มันดีจริงๆ ดีจังเลย

สองชั่วโมงต่อมา หยางป๋อพาหุ่นยนต์มาถึงส่วนที่ลึกที่สุดของโพรง แล้วก็เข้าโจมตีไข่งูพวกนี้

หยางป๋อก็เคยคิดจะทิ้งไข่งูไว้ หรือพากลับไปฟักเอง แต่คงไม่สมจริงนัก อีกอย่าง เมื่อกี้หนีไปเยอะแล้ว ต่อไปขอแค่อยู่ใต้ดินก็คงหาเจอได้

เทียหนิวและเพื่อนของมันตามหุ่นยนต์ลงมาตลอด สายตาที่มองหยางป๋อเต็มไปด้วยความเป็นมิตรและเลื่อมใสเล็กน้อย

กลับขึ้นมาบนพื้นดิน หยางป๋อเริ่มแยกชิ้นส่วนหุ่นยนต์ เอาโลหะของหุ่นยนต์ระดับสูงทั้งหมดถอดแยกวางไว้ที่หนึ่ง ส่วนคอมพิวเตอร์ควอนตัมกับส่วนอื่นๆกองไว้อีกที่

หยางป๋อไม่คิดจะเพิ่มทักษะใหม่อีกแล้ว สิ่งเดียวที่ต้องทำตอนนี้คือผสมผสานพลังแสง พลังไฟฟ้า แรงโน้มถ่วง พลังงานไฟ คลื่นเสียงเข้าด้วยกัน สร้างเป็นรูปแบบการต่อสู้เฉพาะของเขาเอง ทั้งในแบบการต่อสู้ระยะประชิดหรือการแอบลอบลงมือในที่มืด

เทียหนิวกับเพื่อนน้อยเห็นหุ่นยนต์พวกนี้ทีไรก็อึ้งทุกที

หลังจากแยกชิ้นส่วนแล้ว หยางป๋อก็มอบโลหะให้เทียหนิว ส่วนตัวเองก็ควบคุมหุ่นยนต์ เหลือระเบิดไฮโดรเจนกับระเบิดกระแทกคลื่นเล็กน้อย

คอมพิวเตอร์ควอนตัมของหุ่นยนต์ก็โยนลงในทะเลสาบลาวาที่ก้นโพรง ส่วนระเบิดไฮโดรเจนที่เหลือหยางป๋อวางไว้ทั่วโพรง ตั้งใจจะระเบิดโพรงให้ถล่มลง

เขายังแบ่งระเบิดไฮโดรเจนส่วนหนึ่งมาถอดไว้ ตั้งใจจะเอาไปโยนในที่ที่มีปลาไหลไฟใต้ดินอีก เน้นเล่นเกมโหมก AFK ยังไงหละ

"ถ้าเข้าเกมหุ่นยนต์ครั้งหน้าก็มาที่นี่ได้ พอมีเผ่าเทียหนิวอยู่ อยากทำอะไรก็สะดวกกว่าเยอะ" หยางป๋อตั้งเวลาระเบิดทุกลูกเสร็จแล้ว

สุดท้าย เมื่อมาถึงปากโพรง หยางป๋อมองหัวของงูยักษ์ แล้วนึกอะไรขึ้นมาได้

"สัตว์ประหลาดพวกนี้ชอบกลืนของดีๆไว้ในตัวหรือเปล่า?" หยางป๋อนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ สัตว์ประหลาดที่ชอบอะไรมักจะกลืนมันลงท้องหรือเปล่า?

อย่างเทียหนิวที่กลืนหินพลังงานไปตั้งเยอะ ไม่ใช่เก็บสะสมไว้หรอกเหรอ?

ใช่แล้ว สัตว์ประหลาดไม่มีกระเป๋าบรรจุสิ่งของอะไร

เมื่อคิดได้ หยางป๋อรีบเรียกหุ่นยนต์พลังงานของตน แล้วใช้อาวุธพลังงานผ่าตัวงูยักษ์

พอผ่าถึงตำแหน่งหนึ่ง เรดาร์ของหุ่นยนต์ก็จับการแกว่งของพลังงานผิดปกติมากได้จริงๆ หยางป๋อไม่ทันได้ดูให้ละเอียด เพราะระเบิดข้างล่างใกล้จะระเบิดแล้ว

ไม่ถึงสิบวินาทีหลังจากที่หุ่นยนต์กระโดดออกจากโพรง พื้นดินสั่นสะเทือน ควันพวยพุ่งขึ้นฟ้าจากโพรงที่ถูกถล่มทับไปแล้ว

หยางป๋อค่อยเก็บหุ่นยนต์ แล้วดูของที่หุ่นยนต์หยิบออกมา มันคล้ายกระเพาะอะไรสักอย่างของงูยักษ์ แต่อาจเป็นเพราะงูตายแล้ว เนื้อเยื่อพวกนี้จึงสูญเสียความต้านทานจนกักเก็บพลังงานข้างในไม่อยู่

หยางป๋อใส่ชุดเกราะ ใช้อาวุธพลังงานผ่าสิ่งนี้ออก มันกลับเป็นโลหะสีบรอนซ์ทรงกลมขนาดเท่าไข่นกกระจอกเทศ

เขางงไปเล็กน้อย นี่มันอะไรเนี่ย? ขณะที่ยืนอยู่ข้างๆ มีแสงวาบออกมาจากเขาเดียวของเทียหนิว ส่องตรงลงบนโลหะสีบรอนซ์นี้โดยตรง

"เทียหนิว พวกนายรู้หรือเปล่าว่านี่คืออะไร?" หยางป๋อตกใจ เทียหนิวทำแบบนี้ได้ยังไง?