บทที่ 115 ความคิดแปลกๆ

"ฉันก็บอกอยู่ว่าปืนเลเซอร์พวกนี้ต้องมีช่องทางซ่อมบำรุงแน่ๆ" หยางป๋อกลายเป็นโลหะทั้งตัว วางมือลงข้างๆปืนเลเซอร์ที่ชำรุด ไม่นานก็สัมผัสได้ว่าข้างปืนเลเซอร์มีช่องทางเล็กๆอยู่ แต่ถูกปกคลุมด้วยเกราะป้องกันที่หนาเตอะ ถึงยังไงก็ตาม ต่อให้มีคนมองจากอวกาศ เกราะด้านนอกของตัวเองก็ยังเป็นเกราะของมนุษย์กลายพันธุ์อยู่

หนึ่งนาทีผ่านไป ทางเดินซ่อมบำรุงก็เปิดออกจากข้างใน หยางป๋อรีบกระโดดเข้าไป แล้วก็ปิดและล็อกประตูทางเข้าไว้

หยางป๋อเดินอย่างไม่ยี่หระตามทางเข้าช่องซ่อมบำรุงเข้ามา ในเมื่อตอนนี้ตัวเองปลอมเป็นมนุษย์กลายพันธุ์อยู่ จะต้องกลัวอะไรกัน? การที่มนุษย์กลายพันธุ์จะมาขโมยของที่นี่ก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

ทางเดินซ่อมบำรุงนี้ค่อนข้างแคบ และยังคดเคี้ยวไปมา แต่ตามทางเดินนี้ไปก็จะเป็นเส้นทางที่จ่ายพลังงานให้ปืนเลเซอร์ด้านนอก

หยางป๋อเดินตามทางเดินช้าๆ มาถึงที่ที่คาดว่าน่าจะเป็นสถานีควบคุมการซ่อมบำรุง ที่นี่มีหุ่นยนต์อยู่บ้าง และมีชิ้นส่วนอะไหล่เยอะแยะ แม้กระทั่งปืนเลเซอร์ใหม่ๆก็มีอีกจำนวนหนึ่ง

หยางป๋อนับอย่างตั้งใจแล้วเก็บไว้ในความทรงจำ ที่นี่มีปืนเลเซอร์ขนาดใหญ่อยู่ถึง 30 กว่ากระบอกเลยทีเดียว

"ขอให้มีทางไปถึงห้องพลังงานหลักได้เถอะ แล้วค่อยติดตั้งปืนพลังงานขนาดใหญ่ไว้ที่นั่นสักสองสามกระบอก พวกมนุษย์กลายพันธุ์ที่เข้ามาต้องกลายเป็นผงธุลีไปเลย" หยางป๋อมองปืนพลังงานขนาดใหญ่เหล่านี้แล้วน้ำลายเกือบไหล พลังทำลายล้างของมันนี่สุดยอดมากๆ นี่คือของที่ฐานใช้สำหรับป้องกันภัยทางอากาศโดยเฉพาะเลย

หยางป๋อดูแผนผังของสถานีซ่อมบำรุงโดยละเอียด แล้วก็พบว่ามีช่องทางลงไปใต้ดิน เขาเดินมายังทางเข้าช่องทางนั้น แล้วเห็นประตูสีเงินขาวบานหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าประตูนี้เป็นอีกชั้นหนึ่งของการป้องกันไม่ให้มนุษย์กลายพันธุ์เข้าไปถึงห้องพลังงานหลัก

หยางป๋อแนบตัวเข้ากับประตูสีเงินขาวบานนั้น มือข้างหนึ่งของเขาแปลงเป็นโลหะ แล้วทั้งตัวก็ค่อยๆกลายเป็นโลหะทั้งหมด ในเมื่อด้านนอกมีเกราะหุ้มอยู่แล้ว ถ้าไม่มองตรงๆก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าผิวของตัวเองเป็นโลหะ

หนึ่งนาทีผ่านไป ประตูสีเงินก็เปิดออก ประตูนี้มีระบบรหัสแยกเฉพาะ และยังมีระบบฮาร์ดแวร์ด้วย ถ้าไม่มีสิทธิ์ก็ไม่มีทางเข้ามาได้แน่นอน

"เป็นระบบอิสระก็ดีนะเนี่ย ชั้นชอบระบบอิสระที่สุดเลย!" หยางป๋อหัวเราะอย่างสะใจในใจ วัสดุของประตูนี้ก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน ตอนกลับค่อยถอดเอาไปฝากเทียหนิวแล้วกัน

ระหว่างเดินไป หยางป๋อก็ใช้พลังควบคุมโลหะสำรวจดูว่าช่องทางนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า เขาไม่กล้าประมาทเลยแม้แต่น้อย แต่ในไม่ช้าก็เจอประตูที่สองที่เป็นสีเงินขาวเช่นกัน

หยางป๋อแปะมือลงบนประตูอีกครั้ง แล้วก็รออีกหนึ่งนาที ประตูก็เปิดออก

วินาทีต่อมา เสียงสัญญาณเตือนรัวๆ ก็ดังขึ้น หยางป๋อรีบล่องหนในทันที

นี่คือห้องพลังงานหลักของฐานทหารหมายเลข 16 เหรอ?

หยางป๋อมองไม่ออกเลยว่านี่เป็นระบบพลังงานแบบไหน มันถูกห่อหุ้มอยู่ในกระป๋องโลหะทรงกระบอก ดูท่าแล้วไม่น่าจะเป็นของที่ควรเล่นด้วย

ในห้องควบคุมหลักมีห้องสังเกตการณ์อยู่ หยางป๋อมองเห็นมนุษย์กลายพันธุ์จำนวนหนึ่งกำลังพยายามทำลายประตูเงินยักษ์นอกห้องอยู่ คงเป็นเพราะอย่างนั้นถึงได้มีเสียงเตือนดังขึ้น

หยางป๋อเดินสำรวจรอบๆอย่างละเอียด แล้วพบว่าไม่เห็นมีระบบอาวุธอยู่ที่นี่เลย

แต่ก็สมควรแล้วล่ะ สถานที่แบบนี้ถ้าโดนปืนเลเซอร์ยิงเข้าสักนัด ทั้งที่นี่อาจจะระเบิดพังพินาศเลยก็ได้

หยางป๋อค้นหาไปทั่ว แล้วก็เจอของดีมากมาย มีหุ่นยนต์เกือบร้อยตัว ตั้งแต่รุ่นเก้าไปจนถึงรุ่นสิบสี่ ล้วนแต่เป็นหุ่นระดับสูงทั้งนั้น

ไม่มีหุ่นระดับต่ำเลย เห็นได้ชัดว่าหุ่นระดับต่ำไม่คู่ควรจะอยู่ในที่แห่งนี้

อีกจุดหนึ่งมีระเบิดเก็บอยู่พอสมควร ระเบิดคลื่นกระแทก ระเบิดมินิไฮโดรเจนบอร์ม

สุดท้าย หยางป๋อก็เจอหินพลังงาน แต่มีไม่มาก มีแค่สิบสองแท่งเท่านั้น หนึ่งแท่งน่าจะหนักแค่ห้ากิโลกรัมเอง

"ฐานป้อมปราการหนึ่งฐานมีหินพลังงานเท่านี้ก็ถือว่าพอใช้แล้ว แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าหน่วยลาดตระเวนประจำดาวเคราะห์จะถูกโจรสลัดโจมตี แน่นอนก็ต้องขอบคุณพวกโจรสลัดด้วยล่ะนะ ไม่งั้นฉันก็คงหาได้ไม่ง่ายขนาดนี้หรอก" ตอนนี้หยางป๋อตัดสินใจว่าจะเอาแค่หินพลังงานไปก่อน ค่อยมาเอาหุ่นยนต์ทีหลัง

แต่หยางป๋อก็ใช้พลังพิเศษของตัวเองได้สิทธิ์ควบคุมหุ่นยนต์มาสิบตัว ทุกตัวมีปืนเลเซอร์ติดอยู่ จากนั้นเขาก็นำหุ่นเหล่านั้นมาจอดไว้ที่ทางเข้าห้องควบคุมหลัก แล้วเปิดโหมดป้องกันอัตโนมัติ

"พอใช้งานเสร็จแล้วก็เอาไปให้เทียหนิวกินต่อพอดีเลย!" หยางป๋อมองหุ่นยนต์ระดับสูงสิบตัวที่จัดวางไว้ หุ่นยนต์ระดับสูงสิบตัวนี้ยืนและคุกเข่าเรียงกันเป็นวงกลมเพื่อป้องกัน ถ้าหากมนุษย์กลายพันธุ์บุกเข้ามาจากประตู พวกมันจะต้องเจอการรุมยำจากปืนแสงของหุ่นยนต์ระดับสูงสิบตัวนี้แน่ๆ

"น่าตื่นเต้นชะมัด!" หยางป๋อแค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้น ไม่รู้ว่าพอมนุษย์กลายพันธุ์พวกนั้นเปิดประตูห้องพลังงานหลักแล้วเห็นหุ่นยนต์ระดับสูงสิบตัว พวกมันจะตกใจจนฉี่ราดหรือเปล่า

หินพลังงานถูกแช่อยู่ในของเหลวสีฟ้าในถังทรงกระบอก

หยางป๋อหยิบกล่องใบหนึ่งมาตามทางเดินซ่อมบำรุง จากนั้นก็ปิดทางเดินนั้นอีกครั้ง ก็ตอนนั้นเองที่เขาเห็นยานรบบินโฉบมาจากไกลๆ

เขาสบถด่าในใจ แล้วรีบโยนกล่องเข้าไปในพงหญ้าข้างทาง ส่วนตัวเองก็กระโดดลงไปด้วย

บนเรือรบในอวกาศ ผู้บังคับบัญชาหญิงมองเห็นมนุษย์กลายพันธุ์คนหนึ่งออกมาจากช่องทางซ่อมบำรุงของฐานทหาร พร้อมกับถือกล่องใบหนึ่งมาด้วย เธอจึงรีบสั่งให้ยานรบบินไปสกัดกั้นทันที แต่ใครจะไปรู้ มนุษย์กลายพันธุ์ตนนั้นกลับหายตัวไปพร้อมกับกล่องในพงหญ้า

ผู้บังคับบัญชาหญิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะคำสั่งแรกจากสภาคือการช่วยเหลือพลเมืองของสหภาพบนดาวปีศาจเขียวอย่างเต็มที่ ไม่ใช่การขับไล่มนุษย์กลายพันธุ์ ยานรบทั้งหมดให้ความสำคัญกับการค้นหาพลเมืองเป็นอันดับแรก แม้จะเสียชีวิตไปแล้วก็ต้องพยายามหาร่างให้เจอ ก่อนที่จะค้นพบพลเมืองทั้งหมด ก็ไม่สามารถโจมตีมนุษย์กลายพันธุ์ได้ สาเหตุหลักก็เพราะตอนนี้กำลังทหารในมือของผู้บังคับบัญชาหญิงมีจำกัด

อีกด้านหนึ่งก็ต้องกวาดล้างซากเรือรบในอวกาศ ค้นหาของมีค่าที่อยู่ในนั้น เช่น ข้อมูลบางอย่างในเรือรบของโจรสลัด นอกจากนั้นก็ยังต้องระวังว่าจะมีเรือรบโจรสลัดลำอื่นๆซุ่มรออยู่ด้านข้างหรือไม่ หรือมีชาติมหาอำนาจอื่นด้วย

ความลับของดาวปีศาจเขียวไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับอีกสองประเทศนั้น พวกเขาพยายามแทรกแซงดาวดวงนี้มาตลอด ไม่เช่นนั้นสหภาพคงไม่ส่งเรือรบระดับคิงคองมาประจำการที่นี่หรอก แต่ครั้งนี้กลับโดนเรือรบโจรสลัดโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว ในเรื่องนี้ต้องมีแผนร้ายอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ ไม่งั้นพวกโจรสลัดคงไม่กล้าเสี่ยงขนาดนี้เพื่อโจมตีหรอก

เรือรบสนับสนุนอีกกองกำลังจะมาถึงอีกหนึ่งเดือน ในช่วงนี้คงได้แต่มองมนุษย์กลายพันธุ์อาละวาดอยู่บนดาวเคราะห์ไปก่อน

"เกือบโดนฝ่ายเดียวกันยิงซะแล้ว!" หยางป๋อคว้ากล่องวิ่งอย่างรวดเร็วไปในพงหญ้า

ระหว่างทาง เขาเห็นราชาหน้าเสือนำลูกน้องนับร้อยรีบร้อนวิ่งผ่านพงหญ้า ดูท่าทางจะมุ่งหน้าไปยังฐานทัพหมายเลข 16 เหมือนกัน

"เอ้อ หมอนั่นถ้าไปตายเอาดื้อๆล่ะก็ ฉันจะไปส่องดูที่หมู่บ้านมันหน่อยว่ามีของดีอะไรบ้าง" หยางป๋อรีบหลบไปให้ไกล

หยางป๋อกลับมาถึงถ้ำที่เทียหนิวอาศัย เขาเปิดกล่องโลหะออก หยิบภาชนะบรรจุหินพลังงานขึ้นมาอวดเทียหนิวเล็กน้อย

"เฮ้ย!..." เทียหนิวทำตาเล็กๆมองด้วยความงุนงง หยางป๋อตบหน้าผากตัวเอง เทียหนิวไม่รู้จักของพวกนี้แน่ๆ

เมื่อหยางป๋อเปิดภาชนะตามคำแนะนำ แล้วหยิบแท่งหินพลังงานรูปสามเหลี่ยมออกมา ก้อนหินในปากเทียหนิวร่วงหล่นกระจายเต็มพื้น น้ำลายก็ไหลย้อยเยิ้มอีกเป็นจำนวนมาก

"ไม่รู้ว่าน้ำลายพวกนี้จะเอาไปเป็นส่วนผสมของยาพันธุกรรมได้รึเปล่านะ?" แต่ตอนนี้ในหัวของหยางป๋อกลับมีความคิดประหลาดๆผุดขึ้นมา

(จบตอน)