บทที่ 152 ที่มาของเจ้าอ้วน

หยางป๋อนั่งรถไปที่ที่ดินที่เขาซื้อไว้ ที่ดินทั้งหมดมีรูปร่างเป็นสามเหลี่ยมหน้าจั่ว มีแม่น้ำสายหนึ่งเป็นขอบเขตด้านขวา ด้านซ้ายคือทะเลกว้าง จุดบรรจบของแม่น้ำกับทะเลคือบริเวณยอดของสามเหลี่ยม และมีพื้นที่ราบราว 10% อยู่ตรงนี้

นอกจากนั้นแล้วก็เป็นเนินเขาลาดเอียงไปเรื่อยๆ ด้านหลัง จนพอถึงด้านหลังของที่ดิน เกือบทั้งสองด้านเป็นหน้าผาสูง ทางริมแม่น้ำมีหน้าผาสูงกว่าร้อยเมตร ทางด้านทะเลหน้าผายิ่งสูงใหญ่ เกิดเป็นพื้นที่เหมือนสันหลังสุกรยาวๆ

จริงๆ แล้ว ตรงนี้คือส่วนหนึ่งของแนวเขาที่ยืดยาวออกมา

หลังเนินเขานี้คือเทือกเขาสีแดงที่โผล่พ้นขึ้นมาสูง

พูดให้ถูกคือ ที่นี่อยู่ในเมืองออร์ม่าทางตะวันออกเฉียงเหนือ ไม่ถือว่าเป็นที่ราบของเมืองออร์ม่าแล้ว มีเนื้อที่ทั้งหมด 21,572 ตารางกิโลเมตร

พื้นที่กว้างใหญ่มาก แต่เสียดายที่ตอนนี้หยางป๋อข้ามไปไม่ได้ เพราะแม่น้ำกว้างเกือบร้อยเมตร แม่น้ำสายนี้ไหลมาจากเทือกเขาหินแดงด้านหลัง เทือกเขาหินแดงตามชื่อก็คือ มีหินสีแดงมากมาย ใช่แล้ว ในนั้นอุดมไปด้วยธาตุเหล็ก

"ใหญ่โตเกินไปแล้ว" หยางป๋อตอนที่เห็นสองหมื่นตารางกิโลเมตร ไม่รู้สึกว่ากว้างเลย แต่ตอนนี้พอมาดู ด้านใกล้แม่น้ำก็ยาวเกือบ 280 กิโลเมตรแล้ว ทางด้านทะเลยิ่งยาวไปใหญ่

"แค่จะสร้างกำแพงล้อมรอบก็คงต้องใช้เงินไม่น้อยแน่ๆ"

"ดีที่มีบริเวณชายหาดนะ" หยางป๋อมองบริเวณที่แม่น้ำบรรจบกับทะเล ที่นี่มีหาดทรายสีขาวยาวหลายกิโลเมตร

"ก็แค่ว่าฮวงจุ้ยแบบนี้คงดีไม่ได้"

ตอนที่หยางป๋ออยู่ทางนี้ กำลังดูที่ดินของตัวเอง ที่สำนักงานสาขาดาวซันเหยว่ของบริษัทบริการอันจื๋อเจี๋ย เจ้านายอ้วนเพิ่งส่งรายงานรวมถึงสำนักงานใหญ่เสร็จ ก็มีโทรศัพท์เข้ามา

"เจี๋ยอ้วน เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ดาวพาโดโดนคนของหงเป่ยจวี่ยึดแล้ว" ทันทีที่รับสาย ก็ได้ยินเสียงคนข้างใน

แค่ก แค่ก! หลิวจื่อเจี๋ยเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามาแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ กำลังดื่มน้ำอยู่พอดี ไม่รู้ว่าจะได้ยินข่าวนี้

"ไม่น่าเป็นไปได้ ระบบเตือนภัยดาว กองเรือดาว ดาวพาโดแม้จะไม่มีกองเรือหลัก แต่ก็ยังมีเรือรบอยู่หลายลำนะ" หลิวจื่อเจี๋ยกลั้นไอ ถามด้วยสีหน้าตกใจ

"เจ้าหน้าที่กองเรือครึ่งหนึ่งเป็นคนของหงเป่ยจวี่ พวกเขาใช้ข้ออ้างอัปเกรดระบบเตือนภัยดาวพาโดจากพลเรือนเป็นทหาร แล้วก็ควบคุมระบบเตือนภัยดาวได้สำเร็จ สมาชิกสภาดาวพาโดและคนที่หนีไม่ทัน ล้วนถูกจับเป็นตัวประกัน จากนั้นก็เรียกร้องให้สภายอมรับว่าดาวพาโดเป็นอิสระ" คนในโทรศัพท์พูดต่อ

หลิวจื่อเจี๋ยได้ฟังดังนั้น ก็ถอนหายใจ "ฉันก็รู้สึกแล้วว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล เมื่อครั้งก่อนพวกหงเป่ยจวี่ก็ควบคุมห้องควบคุมหลักของโดมความบันเทิงได้ง่ายเหลือเกิน ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง?"

"สหภาพปิดกั้นจุดกระโดดอวกาศไปดาวพาโดแล้ว และยึดจุดกระโดดอีกด้านไว้ได้ด้วย" คนในโทรศัพท์ยังคงพูดต่อ

"พวกหงเป่ยจวี่ไม่เอาไหนเลย ถ้าปิดจุดกระโดดได้ตั้งแต่แรกก็คงจบแล้ว" หลิวจื่อเจี๋ยพูดอย่างเหมือนดูเรื่องสนุกไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่

"ก็โชคไม่ดีน่ะสิ เจอกองเรือที่กำลังกลับจากดาวปีศาจเขียวไปพักฟื้นที่สภาพอดี ถึงแม้ตอนรบกับโจรสลัด กองเรือดาวปีศาจเขียวจะเสียหายหนัก แต่เรือหลักของพวกเขาเป็นชั้นคิงคอง กำลังยิงปืนใหญ่ ระบบป้องกันพลังงาน ไม่ได้อยู่ระดับเดียวกันเลย ได้ยินว่าฆ่าเรือรบกบฏไปสามลำ ตอนนี้ดาวพาโดเหลือเรือรบแค่สองลำเท่านั้น" คนในโทรศัพท์พูดต่อ

หลิวจื่อเจี๋ยได้ฟังถึงตรงนี้ ดื่มน้ำอีกอึก "เหอะๆ ผู้บัญชาการกองเรือดาวปีศาจเขียว คราวนี้คงได้เลื่อนขั้นเป็นนายพลแน่ๆ"

"แน่นอน แต่เสียดายที่ตระกูลเขาไม่มีคนหนุ่มอัจฉริยะ ผู้บัญชาการกองเรือคนนี้เป็นผู้หญิงอายุ 36 ยังไม่แต่งงาน เดิมทีมียศพลตรี ฆ่าเรือรบชั้นหมาป่าสองลำของโจรสลัด หัวหน้าโจรสลัดก็ถูกจับเป็นเชลยด้วย ในช่วงเวลาที่เธอรับตำแหน่ง ดาวปีศาจเขียวได้รับเอกราช สหภาพมีดาวทรัพยากรต้นยาพันธุกรรมใหญ่ขึ้นอีก"

"ตอนนี้ก็เจอกบฏที่หาได้ยากร้อยปีจะมีสักครั้ง โชคดีขนาดนี้ก็ไม่มีใครเกินเธอแล้ว" คนปลายสายพูดต่อ

หลิวจื่อเจี๋ยก็ได้แต่ถอนหายใจ "พวกเราตระกูลนักเลงแบบนี้ เขาไม่แยแสหรอก"

"พูดบ้าอะไรของแก ตระกูลหวังของพวกเขา แต่ก่อนบรรพบุรุษเคยทำอะไรมา พวกเราก็ดีกว่าพวกนั้นอีก"

"ก็เพราะมีคนอย่างแกที่พูดถึงบรรพบุรุษอยู่เรื่อย ตระกูลเราถึงได้ตกต่ำ ไปเอาตัวรอดในโลกมืด ทำแต่งานสกปรกให้คนอื่น" หลิวจื่อเจี๋ยพูดอย่างไม่พอใจ

"เจี๋ยอ้วน มีปัญญาก็อย่ากลับตระกูล ไม่งั้นฉันเจอแกทีก็จะตบแกที บรรพบุรุษมีอะไรผิด?" ฝ่ายตรงข้ามโดนหลิวจื่อเจี๋ยเสียดสี ก็โมโหขึ้นมาทันที

หลิวจื่อเจี๋ยพูดอย่างไม่แยแส "ฉันไม่กลับไปแล้วล่ะ จะทำไม ฉันทนเห็นหน้าพวกแกไม่ได้จริงๆ วันๆ พูดแต่เรื่องบรรพบุรุษ บรรพบุรุษ ไม่ทำอะไรที่เป็นเรื่องเป็นราว"

"เจี๋ยอ้วน ไอ้อ้วนบ้า รอปีหน้าแกจะถึงอายุแต่งงานปีสุดท้ายแล้ว กลับมาเตรียมตัวโดนตีได้เลย" ฝ่ายตรงข้ามโกรธจัด พูดด้วยเสียงหัวเราะเย็นชา

หลิวจื่อเจี๋ยได้ยินดังนั้น ก็หดคอ จากนั้นก็ได้ยินอีกประโยค "อ้อใช่ พวกองค์กรฮุยจิ่นอาจจะไปหาเรื่องคนที่กลับมาจากดาวปีศาจเขียว ระวังไว้หน่อยนะ พวกที่มาปฏิบัติภารกิจได้ ล้วนซ่อนตัวอยู่ลึกมาก ในสหภาพมีการประกาศเงินรางวัลสูงมาก อย่าได้ประมาทเชียว"

"อืมๆ พวกนายรับตำแหน่งที่ว่างขององค์กรฮุยจิ่นต่อหรือไม่?" หลิวจื่อเจี๋ยพยักหน้าแล้วถาม

"ตระกูลเรา ตระกูลโจว ตระกูลเหมย สามตระกูลร่วมมือกัน บรรลุข้อตกลงกับสหภาพแล้ว"

"อ้อใช่ ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้ที่ดาวปีศาจเขียว เกิดเหตุการณ์ที่มีระดับชั้นความลับสูงมาก กองเรือที่มาช่วยแกกำลังปฏิบัติภารกิจลับอยู่ รู้แค่ว่าจุดหมายปลายทางของกองเรือเป็นเขตที่มีชั้นความลับสูงสุด" อีกฝ่ายพูดต่อ

หลิวจื่อเจี๋ยตกใจในใจ "เรื่องอะไรกัน?"

"ไม่รู้เหมือนกัน ฝ่ายสภารู้เรื่องนี้น้อยคน รู้แค่ว่าครั้งนี้สภาเปิดกระบวนการพิเศษ ผู้บังคับบัญชาทหารสูงสุด ประธานศาลฎีกา ต่างยอมรับว่ากระบวนการนี้ถูกต้องตามกฎหมาย มีผลบังคับใช้" คู่สนทนายังคงพูดต่อ

หลิวจื่อเจี๋ยวางสาย ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ดูเหมือนพวกหงเป่ยจวี่จะฉลาดขึ้นกว่าเมือหลายร้อยปีก่อน แต่โชคไม่ดีหน่อยนะ"

หยางป๋อเดินเล่นอยู่รอบนึง แล้วก็กลับมาที่หอพัก เห็นซอฟต์แวร์ในมือ ก็ตั้งใจจะลองเข้าอินเทอร์เน็ตดู

เปิดดูข่าวก่อน พอเห็นข่าว หยางป๋ออึ้งไปเลย ดาวพาโดถูกหงเป่ยจวี่ยึด หงเป่ยจวี่ลักพาตัวบุคคลสำคัญและนักการเมืองไปหลายพันคน

หยางป๋อเองก็ช็อคไม่ใช่น้อย คิดอีกทีอย่างละเอียด ครั้งก่อนที่ทหารกองเรือที่เขาโดยสารมามีปัญหา ส่วนใหญ่ก็น่าจะเป็นฝีมือของหงเป่ยจวี่ที่พยายามเบี่ยงเบนความสนใจของกองทัพ

ต่อมาก็ได้อ่านดูอย่างละเอียด ถึงได้รู้ว่าแม้แต่ระบบเตือนภัยดาวพาโดก็ถูกหงเป่ยจวี่ควบคุม โดยอ้างว่าอัปเกรดระบบพลเรือนเป็นระบบทหาร เพื่อควบคุมมัน

แม้แต่กองเรือดาวพาโดเองก็ก่อกบฏ แต่กองเรือดาวพาโดไม่มีเรือรบหลัก

ภาพแล้วภาพเล่า ชัดเจนว่าถูกปล่อยออกมาโดยคนของหงเป่ยจวี่ ในภาพคนเหล่านี้ถูกสวมปลอกคอ เป็นแบบล็อคพลังพิเศษ จากนั้นก็เรียกร้องให้ประชาชนทั้งหมดลงประชามติแยกตัวเป็นอิสระ

ยังมีการใช้บัตรลงคะแนนกระดาษอย่างจริงจัง มีหน่วยเลือกตั้ง แต่แต่ละจุดมีหุ่นยนต์ติดอาวุธ...ใครกล้าไม่เห็นด้วย คงโดนฆ่าตายตั้งแต่ตอนนั้นแหละ

"ดีแล้วที่หนีมาเร็ว" หยางป๋อตบอก ในสถานการณ์ที่ระบบเตือนภัยดาวถูกควบคุม พลังของปัจเจกบุคคลมีจำกัด

"แต่ตอนนี้ตัวฉันก็ยังไม่แน่ใจนะ" แต่ในใจหยางป๋อก็มั่นใจในตัวเองอยู่บ้าง ถึงยังไงสู้ไม่ได้ก็วิ่งหนีได้ใช่มั้ย?

(จบบท)