บทที่ 271 สกิลเตะ

"ช่างมันเถอะ เราโชคร้ายซะแล้วสิ" หยางป๋อทักแชทส่วนตัวไปหาอีกสองคนทันที พบว่าชื่อในเกมของพวกเขาเกือบจะเหมือนกันเลย คนหนึ่งเป็นหนึ่งปากกาสีเหลือง อีกคนเป็นสองปากกาสีเหลือง

อีกสองคนก็เห็นชื่อในเกมของหยางป๋อ "นักดาบทะเลทราย" เข้าเช่นกัน พูดในใจว่ามันคือชื่ออะไรโบราณๆแบบนี้

หยางป๋อในใจจริงๆแล้วก็ยังคาใจเกี่ยวกับทั้งสองอยู่เหมือนกัน ไม่แน่ใจว่าสามคนนั้นถูกทั้งสองเรียกมาหรือเปล่า แต่ช่างมันเถอะ ตัวเองไม่ได้จะเอาไอเทมภารกิจอยู่แล้ว เขาต้องการสกิลต่างหาก

"ครั้งนี้ขาดทุนก็ขาดทุนไป ขั้นต่อไปก็ไปหาฟาร์มเลี้ยงสัตว์ให้ได้สัก 2-3 แห่ง แต่ครั้งหน้าต้องเตรียมพร้อมให้มากกว่านี้ เร่งความเร็วให้เร็วขึ้น"

"พวกเราสามคนร่วมมือกันไหม คุณก็เห็นแล้ว กำจัดฟาร์มเลี้ยงสัตว์แต่ละที่ต้องใช้กระสุนจำนวนมาก ถ้าผมจะวิ่งไปทำคนเดียวก็ลำบาก เรื่องผลตอบแทนนี่เอาไอเทมภารกิจสุดท้าย ผมก็แบ่งให้คุณสองส่วน ส่วนไอเทมภารกิจอย่างอื่นผมไม่ต้องการทั้งนั้น" หยางป๋อพิมพ์ข้อความส่งตรงไปให้อีกสองคน

"พี่ชาย แบบนี้คุณจะไม่ขาดทุนหรือไง?" อีกสองคนในใจดีใจมาก แต่ก็ยังพิมพ์กลับไปถาม

"ก่อนอื่นเราเปลี่ยนไปใช้ชุดอุปกรณ์ใหม่ก่อนดีกว่า ชุดพวกคุณที่ใช้อยู่อาจจะโดนคนอื่นจำได้" หยางป๋อกล่าวออกมาก่อน

อีกสองคนก็เลยรีบไปเปลี่ยนชุดด้อยกว่าทันที คนหนึ่งชื่อปากกาสีเหลืองเอ่ยขึ้นมา "พี่ชาย ไหนเรามาตั้งทีมกันดีไหม จะได้คุยกันสะดวก แถมยังแชร์ตำแหน่งกันได้ด้วย"

"อืม" หยางป๋อพิมพ์ตอบ การแชร์ตำแหน่งต้องเปิดเองสิ จะเปิดโดยอัตโนมัติไม่ได้ แล้วยังปิดได้ด้วย

"เฮ้ย พี่ชาย นี่น่ะเป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมเห็นไอเทมภารกิจของดาวดวง" คนอีกคนร้องบอก

หยางป๋อไม่ได้ตอบอะไร เพราะไม่แน่ใจเรื่องนี้เหมือนกัน

"ครั้งนี้พี่ชายเสียเปรียบมากเลย" อีกสองคนได้เห็นข่าวในฟอรัมเช่นกัน

หยางป๋อยังพิมพ์ส่งต่อไป "ต่อไปพวกเราต้องเร็วกว่านี้นะ ครั้งนี้เสียเวลาไปเยอะ นี่คือแผนที่ พวกเราแยกกันไปหาสถานที่ที่เหมาะสม ที่ไหนมีสัตว์อยู่รวมกันเยอะๆก็ใช้ได้ทั้งนั้น"

"พี่ชาย สวนสัตว์ใช้ได้มั้ย ผมจำได้ว่าตอนไปสวนสัตว์พบว่าสัตว์ข้างในก็มีหัวจ่าฝูงนะ"

อีกสองคนเห็นหยางป๋อแชร์แผนที่มาให้ก็ไม่แปลกใจ พอได้ยินหยางป๋อบอกให้ไปหาสัตว์ที่อยู่รวมกัน ก็รีบเอ่ยปากขึ้นมาทันที

พอหยางป๋อได้ยินคำพูดของทั้งสอง ก็หันไปมองที่สวนสัตว์ทันที แล้วพิมพ์ต่อ "ใช้ได้ ไปสำรวจภูมิประเทศกันก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

"พี่ชาย เรื่องลาดตระเวนแบบพวกเรายังไหว แต่ถ้าต้องสู้กับซอมบี้คงไม่ไหว ทำได้แค่วิ่งหนีก็พอ เราสองคนขอไปสำรวจสวนสัตว์นะ" อีกสองคนเอ่ยปากพูด น้ำเสียงก็คล้ายๆกัน ชัดเจนว่าเป็นชุดเสียงมาตรฐานของเกม

หยางป๋อก็พิมพ์ตอบกลับไปทันที "ดีมาก เราจะไปสำรวจฟาร์มเลี้ยงสัตว์อีกแห่งละกัน"

สวนสัตว์ตั้งอยู่ข้างๆเมือง พื้นที่ก็ไม่ใช่น้อยๆ จะสำรวจให้ทั่วก็ยากลำบากมาก

"พี่ชาย มีอะไรก็ส่งข้อความบอกนะ" อีกสองคนก็ค่อนข้างตื่นเต้น เพราะว่าครั้งนี้ซื้อกระสุนไปเยอะเลย แม้จะเสียเงินในเกมไม่น้อย แต่ก็ยังคุ้มอยู่ดี

"พี่ชาย คะแนนภารกิจสามารถซื้อเวลาออนไลน์ได้นะ" คราวนี้อีกสองคนเอ่ยขึ้นมา

ตอนแรกหยางป๋อก็งง ด้วยเครดิตหลายร้อยต่อชั่วโมง ผู้พัฒนาเกมคิดอะไรอยู่ ที่แท้ก็มีไม้ตายอีกที ซึ่งก็คือให้คุณค้นหาสิ่งที่มีประโยชน์เท่านั้น

หยางป๋อไม่ได้ไปหาฟาร์มเลี้ยงสัตว์อย่างที่บอก แต่กลับอ่านข่าวในฟอรัมแทน

สามคนที่ทวงให้หยางป๋อส่งมอบไอเทมภารกิจนั้น มีหนึ่งคนที่ตัวละครโดนทำลายไปแล้ว

สำคัญคือตัวละครคนนี้ยังมีเขาแกะอีกอันติดตัวอยู่ด้วย

แล้วตอนหลังเขาแกะมูลค่า 30,000 ก็ถูกคนอื่นแย่งไป คนที่แย่งไปยังไปโพสต์รูปในฟอรัมอีก

"สามตัวประหลาดพวกนี้คงโมโหจัดแน่ๆ" หยางป๋อมองโพสต์ของตัวเองที่มีคอมเมนต์กว่า 3000 แล้ว

มีบางคนประณามการกระทำของหยางป๋อว่าเป็นการยั่วยุให้ผู้เล่นขัดแย้งกัน

มีคนสตรีมสดไลฟ์ไล่ล่าอีกสองคนด้วย มีคนในห้องสตรีมส่งเสียงให้คนไล่ลาสังหารทั้งสอง ใครฆ่าได้จะให้รางวัล

ชัดเจนว่าสามคนนี้ไม่ได้ปล้นแค่หยางป๋อคนเดียว แน่นอนว่ายังมีคนใจร้ายซ้ำเติมอีก เอาน้ำมันมาราดตอนที่พวกเขากำลังลำบากอยู่

"นี่มันสนุกกว่าดูหนังอีก"

"วิธีการต่อสู้โบราณแบบนี้ก็ยังน่าดูอยู่หรอก"

"น่าเสียดายที่มีคนพกปืนเลเซอร์"

"พวกเราไปถ่ายหนังสงครามโบราณในเกมนี้ได้ไหมนะ?"

"ผมว่าเราเคลียร์พื้นที่ให้สะอาดได้เลย แล้วค่อยสร้างฉากขึ้นมา"

"แบบนี้ต้นทุนจะถูกกว่าทำเอฟเฟกต์อีก!"

"แต่ทำยากนะ ในเกมหุ่นยนต์มีคนเคยลอง แต่มีผู้เล่นคนอื่นมารบกวนทำให้ทำอะไรไม่ได้เลย"

"ก็ไปหาที่ภูมิประเทศพิเศษหน่อย จัดการรอบๆก่อน ใครมายุ่งก็ระเบิดมันซะ"

พวกที่ดูไลฟ์สตรีมคิดไอเดียกันใหญ่

หยางป๋อออกจากเกม คิดไตร่ตรองเกี่ยวกับผลลัพธ์การเล่นเกมในวันนี้อย่างละเอียด

"ก่อนอื่นก็คือเจอสกิลที่เพิ่มพลังจิต แบบนี้ต่อไปจะได้ล่าสัตว์เจาะจงมากขึ้น"

"ถ้าฆ่าจ่าฝูงในฝูงสัตว์ป่าได้ แล้วจะเกิดจ่าฝูงตัวใหม่ได้ไหมนะ?"

หยางป๋อรู้ว่าถ้้าฆ่าจ่าฝูงในกลุ่มสัตว์ได้ จ่าฝูงตัวใหม่ก็จะเกิดขึ้นมาแทน

แต่นี่ต้องใช้เวลาสักพัก และโลกนี้ก็ยังมีสัตว์ปกติอยู่ด้วย

ดังนั้นเรื่องนี้ต้องลองสังเกตกันดู ค่อยๆทดลองไปเรื่อยๆ

"ในหมู่ซอมบี้จะมีจ่าฝูงเกิดขึ้นมั้ยนะ?"

"หรือว่าผู้นำหรือคนดังของโลกนี้ในอดีต อาจให้สกิลพลังจิตก็ได้" หยางป๋อลุกขึ้นยืน ขยับเขยื้อนร่างกายไปด้วย สมองก็คิดไปด้วยถึงเรื่องที่จะลองทำดูต่อไป

หยางป๋อไม่ใช่คนโง่ รู้ดีว่าพลังจิตที่แข็งแกร่งนำมาซึ่งประโยชน์มากมาย อย่างน้อยที่สุดคือทำให้พลังพิเศษของตัวเองล็อคเป้าหมายคู่ต่อสู้ได้ไกลขึ้น และยังสามารถควบคุมพลังพิเศษได้อีกด้วย

พลังจิตยิ่งเข้มแข็ง ระยะการโจมตีด้วยพลังพิเศษที่ควบคุมได้ก็ยิ่งไกลขึ้น ภูมิประเทศและสภาพแวดล้อมต่างกันทำให้ล็อคเป้าได้ในระยะที่ต่างกันด้วย

"ถ้าต่อไปปล่อยลำแสงเลเซอร์ออกมาแล้วบังคับให้มันเลี้ยวโค้งได้ก็ดีสิ"

"แต่ถ้าแบบนั้นคงจะควบคุมไม่ทันแน่ๆ ยิ่งความเร็วของลำแสงเลเซอร์เร็วมากด้วย"

"งั้นการโจมตีด้วยพลังแสงนี่ลดความเร็วลงได้บ้างไหมนะ?"

เรื่องของพลังจิตทำให้หยางป๋อนึกถึงหลายประเด็นที่ลึกซึ้งขึ้น

"ถ้าทำให้การโจมตีด้วยพลังแสงที่ปล่อยออกมาช้าลงได้ในระดับที่ต้องการ คงจะเจ๋งมาก"

คิดถึงภาพในอนาคตที่ปล่อยลำแสงเลเซอร์ออกไป แล้วมันไล่ก็ตามศัตรู ตัวเองจะบังคับให้เร็วแค่ไหนก็ได้

"เฮ่ๆ!" แค่คิดว่าต่อไปจะมีภาพแบบนี้ หยางป๋อก็อดหัวเราะเบาๆไม่ได้

"น่าจะไม่นานก็พิสูจน์ได้แล้วว่าจ่าฝูงสัตว์ป่าจะให้พลังจิตเราเพิ่มขึ้นได้รึเปล่า?" แต่ก่อนจะมีการทดสอบครั้งที่สองยืนยันผล ก็ยังเป็นแค่ข้อคิดเห็นเฉยๆ

"ต่อไปถ้าเข้าสำนักจะทำยังไงดี?"

"ก็คงต้องทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปก่อน ค่อยๆดูไป"

"แค่ไม่รู้ว่าสำนักจะมีกฎระเบียบแปลกๆอะไรบ้าง เดี๋ยวจะถูกกดขี่เอาหละมั้ง"

สำหรับสำนัก หยางป๋อไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ สำนักที่สืบทอดมานาน ยิ่งแสดงว่าความสัมพันธ์ภายในยิ่งซับซ้อน การจะหนีออกไปไม่ใช่เรื่องง่าย

"ศึกษาให้ชัดเจนก่อน ถ้าไม่ดีก็ไม่ต้องเข้าสำนักแล้วกัน ยังไงทักษะการปลดล็อคก็เรียนรู้ไปแล้ว ต่อให้เก่งขึ้นกว่านี้ ก็แค่บอกไปว่าเป็นผลจากการฝึกฝนเองก็พอ"

หยางป๋อคิดเผื่อไว้สองทางแล้ว

ตอนที่หยางป๋อกำลังออกกำลังกายอยู่ในโลกความจริง ในเกมเพื่อนร่วมทีมสองคนของเขาก็ยังไม่ได้ไปสำรวจสวนสัตว์ แต่ยังคงอ่านกระทู้ดูคลิปในฟอรัมอยู่

"ไอ้สามตัวนั่นสมควรโดนแล้ว"

"แค่ล้างพิษของพวกเราสองคน ก็ใช้เงินในเกมไปมากกว่าหมื่นแล้ว"

"แถมเขาแกะอีกตั้งหลายชิ้นที่ยังไม่ได้เอามา"

"แต่หัวหน้าทีมของเราใช้วิธีที่ดีมากๆ"

"ถ้าเป็นคนอื่นก็ต้องลองดูก่อน อย่างน้อยก็เอาหัวแกะติดตัวไป"

"ไม่รู้ว่าหัวหน้าทีมของเรานี่จะมีนิสัยยังไง ตอนก่อนเล่นเกมหุ่นยนต์เจอหัวหน้าทีมที่หยิ่งผยองซะไม่มี"

"ตามเขาไปอีกสองวันก่อนแล้วกัน ถ้ามีประโยชน์ก็ร่วมทีมต่อ ถ้าไม่มีก็ไม่ทำแล้ว"

"ฟังดูมีเหตุผลดี พวกเรามาเล่นเกมเพื่อหาเงินกันนะ"

ที่แท้สามคนที่มีปัญหากับหยางป๋อถูกผู้เล่นคนอื่นระเบิดตายไปหมดแล้ว สองในนั้นเกิดใหม่ที่จุดเกิด แล้วก็สบถเสียงดังไปทั่ว

จะบอกว่าค่าเกิดใหม่แต่ละครั้งมันแพงเป็นแสน สำหรับผู้เล่นที่มาหาเงินในเกมนี่แทบขาดใจตายทีเดียว

แต่น่าเสียดายที่สามคนนั้นไม่มีหลักฐานว่าเป็นหยางป๋อทำหัวแกะเสียหาย

คนที่ไปแย่งชิงของคนอื่นก็คงไม่บันทึกวิดีโอหรอก

คิดไม่ถึงว่าจะถูกหยางป๋อหลอก แม้กระทั่งคนอื่นที่ไปแย่งชิงก็ตีกันจนเละไปหมด

ตามสถิติครั้งนี้มีผู้เล่นตายไปไม่ต่ำกว่า 11 คน

ต้องซื้อเหรียญฟื้นคืนชีพมาเป็นแสน หรือไม่ก็รออีกปีนึง

บางคนคิดว่าจะหาเงินเป็นแสนได้ในปีนี้ก็ยอมฟื้นคืนชีพ บางคนคิดว่าหาไม่ได้ก็ไม่ฟื้นคืนชีพ

นี่ก็เป็นกลไกของเกมอีกอย่าง หนึ่งก็เพื่อคัดเลือกผู้เล่นชั้นยอด มือใหม่ที่ตายบ่อย ก็คงเลิกเล่นไปเอง

สองคือตอนนี้ยอมจ่ายเงินฟื้นคืนชีพ ก็ต้องพยายามไปหาไอเทมภารกิจต่างๆให้มากขึ้น

พูดตรงๆ เลยก็คือการควบคุมระยะไกลของเกมนี้ ก็คือการรวบรวมเสบียงต่างๆ ให้กับกองทัพ

ทุกอย่างเป็นไปตามนี้ หยางป๋อเข้าใจกฎแปลกๆของเกมนี้ดี แต่สำหรับคนอื่นแล้ว มันก็แค่เกมบ้าๆเท่านั้นเอง

หยางป๋อเข้าเกมอีกครั้ง ได้ยินใครบางคนสบถด่าตัวเองอยู่ที่จุดเกิดใหม่

แต่ว่าเขาก็เปลี่ยนชุดไปหมดแล้ว ยังไงทั้งสองฝ่ายก็ไม่รู้ชื่อกันอยู่ดี

นอกจากจะอยู่ในทีมเดียวกัน หรือบอกชื่อให้อีกฝ่ายจำไว้เอง

"สมควรแล้ว" หยางป๋อเห็นตอนจบในฟอรัมไปแล้ว สามคนนั้นมีหนึ่งคนยังไม่ได้ฟื้น อีกสองคนฟื้นแล้วแต่ของหายหมด รวมถึงไอเทมในภารกิจด้วย

ยังมีคนอื่นที่ตายเพราะเหตุการณ์นี้ มาด่ากันอยู่ตรงจุดเกิดอีก

หยางป๋อออกจากจุดเกิด แล้วหยิบแผนที่ขึ้นมาดูอย่างละเอียด

"เหมือนจะไม่มีฟาร์มวัวนะ?" หยางป๋อเห็นฟาร์มวัว เขาจำได้ว่าวัวน่าจะไม่มีตัวจ่าฝูง โดยเฉพาะที่เลี้ยงกันเป็นฟาร์มใหญ่ๆ

"ฟาร์มเลี้ยงไก่ก็เหมือนไม่มี ฟาร์มไก่ส่วนใหญ่ก็มีแต่แม่ไก่ นอกจากพวกฟาร์มเลี้ยงไก่อิสระ"

"แต่ดูแผนที่แล้วจำแนกไม่ออกหรอกว่าฟาร์มไก่ไหนเป็นไก่อิสระ ฟาร์มไหนเป็นฟาร์มไก่ไข่"

ดูแค่แผนที่อย่างเดียว หยางป๋อก็เดาไม่ได้ว่าในฟาร์มเลี้ยงอะไร

สัตว์บางชนิดไม่มีจ่าฝูงหรอก

สุดท้ายหยางป๋อเลือกฟาร์มเล็กๆห่างออกไปไม่ใกล้ไม่ไกลมาก

ถ้าเลือกเป้าหมายไกลเกินไปจะเสียเวลา ใกล้เกินบางทีก็อาจถูกคนไม่หวังดีจับตามอง

ครั้งนี้ระยะทางห่างกว่า 20 กิโลเมตร ใช้เวลาวิ่งไปประมาณ 40 นาทีสำหรับมนุษย์เทียม

แถมยังต้องดูสภาพถนนด้วย ถ้าบนถนนมีวัชพืชหรือถนนพังก็อาจจะต้องเสียเวลา

โชคดีที่ถนนสภาพค่อนข้างดี อย่างน้อยก็ไม่พังทลาย

แถบนี้ในแผนที่เป็นพื้นที่ภูเขา ฟาร์มและสถานที่เลี้ยงสัตว์จะตั้งอยู่ค่อนไกล

หลังจากใช้เวลา 40 นาทีก็มาถึงจุดหมาย หยางป๋อเห็นซอมบี้ประมาณสิบกว่าตัวเดินเตร่อยู่ข้างใน

ฟาร์มแห่งนี้อยู่บนเนินเขา มีถนนตัดขึ้นมาถึงกลางเนิน

ดูเหมือนจะมีพื้นที่เพาะปลูกทั้งด้านหน้าและหลังของฟาร์ม แต่ตอนนี้รกร้างจนจำแทบไม่ได้ นอกจากถนนทางเข้าที่มองเห็นเส้นทางชัดเจน ที่อื่นก็กลายเป็นป่ารกไปหมด

อาคารด้านข้างเป็นตึกปูน แต่โลหะบนตึกก็ผุพังไปหมด หน้าต่างที่เคยติดไว้ก็ร่วงหล่นลงพื้น โผล่ให้เห็นแต่ช่องลึกมืดครึ้ม

ภาพรวมให้ความรู้สึกวังเวงชอบกล

หยางป๋อหยิบหินขึ้นมา ออกแรงขว้าง

หินกระทบกับตึกร้าง ส่งเสียงกึกก้อง

ซอมบี้กว่าสิบตัวที่เดินวนเวียนอยู่รอบอาคาร พากันร้องโหยหวนขึ้นมา

"ไปเป้าหมายที่สองกันเถอะ" หยางป๋อสังเกตดูรอบๆแล้ว ไม่มีสัตว์อะไรน่าสนใจ ตามหลักควรจะมีไก่เป็ดอะไรพวกนี้ แต่กลับไม่มี

ก่อนจะออกเดินทาง หยางป๋อเลือกเป้าหมายที่สองไว้แล้ว ห่างจากจุดนี้ไปอีกหนึ่งกิโลเมตร ก็เป็นฟาร์มเหมือนกัน แต่ดูจากแผนที่แล้ว ใหญ่กว่าอีกมากโข

เป้าหมายที่สองอยู่ถัดขึ้นไปบนเขา บนยอดเขาเลยทีเดียว

ระหว่างทางหยางป๋อต้องระวังตัวให้มากหน่อย เพราะใครจะรู้ว่าในพงหญ้านี่จะมีสัตว์ประหลาดโผล่ออกมาหรือเปล่า

แต่แล้วก็มีเสียงคำรามดังขึ้น ตามด้วยเสียงคำรามกึกก้องมาจากพงหญ้ารอบๆ

หยางป๋อหันหลังวิ่งหนีทันที ฟังจากเสียงแล้วต้องมีหลายสิบหรือหลายร้อยตัว

พอหยางป๋อวิ่งออกมาได้ มีร่างสีดำพุ่งออกมาจากพงหญ้าทันที

"ไก่ซอมบี้!" หยางป๋อจำได้ทันทีว่านี่คือสิ่งที่กำลังตามหา

พวกไก่เปลี่ยนไปจนจำแทบไม่ได้ ขนบนตัวหลุดหมด เหลือแต่ตัวผอมแห้งสีเข้มอมดำ คอยาวแขนงขายื่นออกมา หัวฟ่อแห้งผอม

ให้ความรู้สึกน่ากลัวชวนขนลุกอย่างยิ่ง

หยางป๋อยิงปืนสวนทันที พวกนี่กระโดดปุ๊บปั๊บ ความเร็วยังไวเป็นบ้าอีก

การเตะ + 2!

ไก่ตัวหนึ่งโดนยิงกระจุยเละ สกิลที่ได้ทำให้หยางป๋อประหลาดใจ นี่มันสกิลอะไรกัน?

แล้วหยางป๋อก็รีบวิ่งต่ออีกสองกิโลเมตร ด้านหลังมีซอมบี้ไล่ตามมาอีกสิบกว่าตัว ตอนแรกที่ไล่ตามเขามา ฝูงใหญ่กลับไปแล้ว

ในสิบกว่าตัวที่ไล่ตามมา มีทั้งกระต่าย ไก่ป่า และหมูป่าหนึ่งตัว

กับหนูอีก 7-8 ตัว พวกหนูเหมือนศพหนูที่ผึ่งแห้ง ขนาดตัวเล็กแต่วิ่งเร็วจี๋

หยางป๋อพาพวกซอมบี้มายังพื้นที่โล่ง แล้วเริ่มสังหารทีละตัว

หมูป่า: พุ่งชน +2!

กระต่าย: การฟัง +2!

ไก่ป่า: การเตะ +2!

หนู: การมองเห็นแบบไดนามิก +2!

กลุ่มสัตว์พวกนี้ให้สกิลมาแบบนี้ หยางป๋อมองที่สกิลที่ได้จากหมูป่า ตาก็ลุกวาว สิ่งนี้สามารถเพิ่มพลังกายได้

"ถ้าเจอฟาร์มหมูขนาดใหญ่ๆก็ดีสิ!"

(จบบท)