บทที่ 387 พบคุณจางอีกครั้ง

หยางป๋อรู้สึกว่าคำว่า "น้องชาย" ที่ได้ยินนั้นฟังแปลกๆ คล้ายกับสาวใหญ่ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่เรียกใครๆ ว่าน้องชายไปหมด

แน่นอนว่าหยางป๋อไม่กล้าคัดค้าน ไม่งั้นโจวรุ่ยอาจจะเรียกเขาว่า "น้องชายป๋อ" อีก

"พี่รุ่ยมาแล้ว พวกเรากำลังคุยกันเรื่องหุ่นรบครับ" หยางป๋อได้ยินแบบนั้นก็รีบอธิบาย

"หยางป๋อ ช่วงนี้เธอต้องระวังตัวหน่อยนะ ดาวซันเหยว่จะวุ่นวายอีกแค่สองสามปีเท่านั้น หลังจากที่พบสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ครั้งนี้ ก็จะมีเงินทุนเพียงพอในการสร้างระบบป้องกันดาวเคราะห์" โจวรุ่ยพูดพลางนั่งลง เจ้านายอ้วนก็รินชาให้โจวรุ่ยอีกถ้วย

"ทำไมผมถึงรู้สึกว่าระบบป้องกันของดาวดวงนี้ไม่มีช่องโหว่เลยล่ะครับ?" หยางป๋อได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกสงสัย

"พวกองค์กรที่ทำเรื่องผิดกฎหมายย่อมรู้ดีว่ามีช่องโหว่มากมาย... เอ่อ" โจวรุ่ยพูดจบก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย เพราะสมาคมนักล่าเงินรางวัลก็เป็นองค์กรผิดกฎหมาย รู้ช่องโหว่มากมาย ไม่งั้นคงไม่มีตัวตนปลอมมากมายขนาดนี้

เจ้านายอ้วนได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะเบาๆ โจวรุ่ยรีบเปลี่ยนเรื่อง "หยางป๋อ เธอตัดสินใจจะเอาหุ่นรบแล้วเหรอ?"

"เจ้านายบอกว่าหุ่นรบมีระบบควบคุมอัจฉริยะ อย่างมากผมก็ใช้เป็นยานบินก็ได้ ถ้าเจอเรื่องอันตรายหุ่นรบก็จะป้องกันผมได้" หยางป๋อตอบ

โจวรุ่ยถามต่อ "อยากลองทดสอบด้วยอุปกรณ์มืออาชีพไหม?"

"ผมเล่นเกมจำลองหุ่นรบยังผ่านไม่ได้เลย รู้สึกว่าความเร็วในนั้นเร็วเกินไป มือตามไม่ทัน" หยางป๋อตอบ

เจ้านายอ้วนได้ยินแบบนั้นก็พูดว่า "หยางป๋อใช้ระบบอัจฉริยะของหุ่นรบหนีภัยจะดีที่สุด ถึงแม้จะผ่านการทดสอบขั้นต่ำได้ก็ตาม"

"ต่อไปก็ต้องใช้พลังงาน เวลา และเงินจำนวนมากในการฝึกการต่อสู้ด้วยหุ่นรบ การฝึกต่อสู้ด้วยหุ่นรบต้องทดสอบทั้งความสามารถในการตอบสนองและความคิด นักขับหุ่นรบระดับกลางคนเดียวสามารถเอาชนะนักขับหุ่นรบระดับต้นสิบกว่าคนได้ ดังนั้นการผ่านแค่การทดสอบความเร็วของมือไม่มีความหมายอะไรเลย"

"หยางป๋อ นายก็คงไม่มีทางทุ่มเทพลังงานมากมายไปกับการฝึกเป็นนักขับหุ่นรบหรอก ยังไงก็ให้คุณจางติดตั้งระบบอัจฉริยะสำหรับหนีภัยดีกว่า เหมือนที่นายบอกว่าจะใช้เป็นยานบินนั่นแหละ"

โจวรุ่ยได้ยินคำอธิบายของเจ้านายอ้วนก็พยักหน้าเห็นด้วย เพราะความสามารถในการปรุงยาของหยางป๋อนั้นเหนือธรรมชาติมากอยู่แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะทิ้งการปรุงยาไปฝึกการต่อสู้ด้วยหุ่นรบ

"เอกสารที่ดินของนายกำลังจะเสร็จแล้ว คุณจางนั่นเร่งความเร็วให้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร" เจ้านายอ้วนพูดต่อ

"การคว่ำบาตรของสมาคมนักปรุงยามีผลกระทบต่อพวกเราไหมครับ?" หยางป๋อถามคำถามนี้อีกครั้ง

เจ้านายอ้วนจิบชาแล้วตอบว่า "ผลกระทบต่อพวกเราไม่มากนัก ดาวของเราห่างไกลและมีคนไม่มาก"

"มีผลกระทบต่อสหภาพบ้าง แต่สมาคมนักปรุงยาก็ไม่กล้าปะทะกับสหภาพโดยตรง เพราะสหภาพมีวัสดุระดับสูงมากมายในมือ"

"เทคนิคการปรุงยาของเภสัชกรในสมาคมนักปรุงยาถือว่าเป็นระดับสุดยอดจริงๆ โดยเฉพาะในด้านการวิจัยวัตถุดิบยาและสูตรยา"

หยางป๋อถามต่อ "คนที่หนีออกมาจากห้องทดลอง SSS นั้นอยู่บนดาวของเราจริงๆ เหรอครับ?"

"พูดไม่ได้หรอก แต่การที่หน่วยบังคับใช้กฎหมายของสมาคมนักปรุงยามาที่นี่คงไม่ใช่เรื่องโกหก"

"อาจจะมาเพื่อแลกเปลี่ยนก็ได้ สมาคมนักปรุงยาคงอยากได้สูตรยาล่องหนมากๆ"

โจวรุ่ยพูดขึ้นว่า "ยังไงเรื่องนี้ก็ดูแปลกๆ ไปหมด ห้องทดลองระดับสูงขนาดนั้นจะเกิดเรื่องง่ายๆ ได้ยังไง ข้างๆ อาจจะมียานรบคอยคุ้มกันอยู่ด้วยซ้ำ"

เจ้านายอ้วนส่ายหน้า "พวกเราทำหน้าที่ของเราก็พอ เรื่องพวกนี้อาจจะมีอะไรแอบแฝงอยู่ก็ได้"

"กองยานของพลเอกหวังเพิ่มกำลังพล 20% เมื่อเร็วๆ นี้ ตอนนี้ยังไม่มีแผนจะเพิ่มคนอีก โมดูลหน่วยของกองยานนี้น้อยกว่าปกติอยู่แล้ว ดังนั้นจำนวนคนก็สามารถลดลงได้"

"ที่สำคัญคือถ้าคนเยอะเกินไป ค่าใช้จ่ายก็จะสูงมาก"

หยางป๋อได้ยินแบบนั้นก็สงสัยถามว่า "แล้วทางการทหารกับสภาไม่ได้จัดสรรงบประมาณให้เพียงพอเหรอครับ?"

"สภากับทางการทหารเป็นองค์กรที่ขัดแย้งกัน ในแง่หนึ่งสหภาพต้องการกำลังทหาร แต่อีกแง่หนึ่งก็กลัวว่าทหารจะพลิกกลับมายึดอำนาจ ในประวัติศาสตร์เคยเกิดรัฐบาลทหารมาแล้วหลายครั้ง"

"ดังนั้นในเรื่องงบประมาณ สภาจึงควบคุมอย่างเข้มงวด หลายครั้งทางการทหารขอมา 100 เครดิต สภาอาจจะอนุมัติแค่ 50"

"ภายในกองทัพยังมีการจัดสรรอีกที พลเอกหวังได้รับแค่งบประมาณพื้นฐานในการดูแลกองยาน มีค่าใช้จ่ายหลายด้าน ถ้ากองยานไม่มีแหล่งรายได้เอง ก็จะถูกกองทัพควบคุมได้ง่าย"

"เช่น อุปกรณ์ที่กองทัพแจกจ่ายมาค่อนข้างห่วย ถ้าอยากให้กองยานมีกำลังรบที่แข็งแกร่งขึ้น ก็ต้องควักเงินเองเพื่อเปลี่ยนอุปกรณ์"

"คนจัดซื้อของกองทัพไม่สนหรอกว่าทหารใช้แล้วดีหรือไม่ พวกเขาสนใจแค่ผลประโยชน์ที่ได้ ทหารของคุณตายไป พวกเขาอาจจะได้เงินจากเงินทำขวัญด้วยซ้ำ"

"กองทัพเติบโตมาจนถึงตอนนี้กลายเป็นสวนหลังบ้านของตระกูลใหญ่ไปแล้ว พวกเขาพยายามทุกวิถีทางที่จะผลักดันคนของตัวเองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว"

"สภาก็เหมือนกัน ไม่งั้นทำไมผมถึงมาอยู่ดาวที่ห่างไกลแบบนี้ล่ะ ดาวที่พัฒนาแล้วแม้จะมีธุรกิจเฟื่องฟู แต่ก็ถูกแบ่งสรรกันหมดแล้ว"

"ผลประโยชน์ที่นั่นซับซ้อนมาก นายเชื่อไหมว่าร้านอาหารร้านหนึ่งอาจจะมีสมาชิกสภาอยู่เบื้องหลัง"

"ดาวที่ห่างไกลอย่างดาวซันเหยว่ถึงจะมีโอกาสให้คนอย่างพวกเราได้พัฒนา แน่นอนว่าต้องเตรียมพร้อมรับมือกับความล้มเหลวด้วย เพราะไม่รู้ว่าดาวแบบนี้จะพัฒนาขึ้นมาได้หรือเปล่า"

หยางป๋อพยักหน้า เพราะชาติก่อนเขาชอบไปร้านคาราโอเกะแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านที่ดำเนินกิจการดีที่สุด ถ้าใครทำธุรกิจแข่งแล้วดีกว่า ไม่นานก็จะต้องเจอเรื่องซวย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง

แน่นอนว่าในฐานะลูกค้า เขาค่อนข้างชอบร้านคาราโอเกะแบบนี้ เพราะสามารถสนุกได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกังวลอะไร

"หยางป๋อ นายแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะเอาหุ่นรบ ถ้าอย่างนั้นฉันจะรีบบอกคุณจาง" เจ้านายอ้วนถามอีกครั้ง

หยางป๋อพยักหน้า "เอาเลยครับ ยังไงคุณจางก็รวยอยู่แล้ว"

"ได้ครับ"

"แล้ววัตถุดิบสำหรับปรุงยากลับมาหรือยังครับ ถ้ากลับมาแล้วผมจะได้ปรุงยาเลย" หยางป๋อถาม

"กลับมาแล้ว คราวนี้มีวัตถุดิบคุณภาพเยี่ยมด้วย" เจ้านายอ้วนตอบ

"แต่คราวนี้มีสูตรยาใหม่สองสูตร คุณอยากดูวิดีโอก่อนไหม?" เจ้านายอ้วนถามต่อ

"งั้นดูก่อนก็ได้ครับ"

ทั้งสามคนลงไปที่ห้องทดลองใต้ดิน หยางป๋อดูข้อมูลวิดีโอก่อน พบว่ายาสองชนิดนี้คือยาปลอมตัวและยาคืนสภาพเดิม

ในขณะที่หยางป๋อกำลังดูวิดีโอ เจ้านายอ้วนก็ไปติดต่อกับคุณจางเรื่องที่หยางป๋อต้องการหุ่นรบ

ส่วนโจวรุ่ยไม่มีธุระอะไร ก็เลยยืนดูหยางป๋อดูวิดีโออยู่ข้างๆ

หลังจากดูไปหลายรอบ หยางป๋อก็พยักหน้า "งั้นผมจะเริ่มปรุงยาแล้วนะครับ"

"เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?" โจวรุ่ยแปลกใจที่หยางป๋อดูแค่ไม่กี่รอบ

"ส่วนใหญ่ก็แค่ดูลำดับของวัตถุดิบครับ" หยางป๋อพยักหน้า

จากนั้นหยางป๋อก็เข้าไปในห้องทดลองปรุงยาข้างๆ และปิดประตู เริ่มปรุงยาคนเดียว

โจวรุ่ยที่อยู่ข้างนอกมองหยางป๋อปิดประตูห้องทดลองปรุงยา รู้สึกกังวลใจ

แม้ว่าหยางป๋อจะประสบความสำเร็จทุกครั้ง และคุณภาพยาก็สูงมาก แต่โจวรุ่ยก็ยังรู้สึกว่ามันไม่สมจริง

สาเหตุหลักคือพรสวรรค์ในการปรุงยาของหยางป๋อนั้นเหนือธรรมชาติเกินไป โจวรุ่ยยังคิดไม่ออกว่าจะดึงดูดหยางป๋อมาผูกมัดกับตัวเองอย่างลึกซึ้งได้อย่างไร

พ่อของโจวรุ่ยออกไปเก็บวัสดุสำหรับทำชุดเกราะ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา

และตอนนี้แค่ชุดเกราะชุดเดียว อาจจะไม่สำคัญสำหรับหยางป๋อแล้ว

"ปวดหัวจริง หยางป๋อดูเหมือนไม่สนใจผู้หญิงเลย วันนี้ฉันแต่งตัวสวยขนาดนี้ ไอ้หมอนี่ก็ไม่มองฉันสักนิด" โจวรุ่ยถอนหายใจอยู่ข้างนอก

"พรสวรรค์ของหยางป๋อเหนือธรรมชาติเกินไป ทำให้ฉันไม่มั่นใจเลย" โจวรุ่ยไม่มั่นใจว่าจะผูกมัดหยางป๋อได้

หยางป๋อไม่ใช่แค่มีพรสวรรค์ในการปรุงยา แต่ยังมีพรสวรรค์ด้านพลังพิเศษด้วย แค่พลังพิเศษของหยางป๋อ ถ้าอยู่ที่อื่นก็ถือว่าเป็นอัจฉริยะแล้ว

เจ้านายอ้วนไปพบผู้จัดการของคุณจางด้วยตัวเอง เล่าเรื่องของหยางป๋อให้ฟังทั้งหมด

หนิวป๋อผู้จัดการของคุณจางก็บอกให้เจ้านายอ้วนพาหยางป๋อมา เพื่อให้เลือกหุ่นรบที่ต้องการได้เอง

เจ้านายอ้วนดีใจมาก รีบกลับมาทันที

หลังจากเจ้านายอ้วนกลับมา ก็รออยู่ข้างนอกอีกสองชั่วโมงกว่า ในที่สุดหยางป๋อก็เปิดประตูห้องทดลอง

"หยางป๋อ รู้สึกยังไงบ้าง?" เจ้านายอ้วนเห็นหยางป๋อเปิดประตูก็รีบถาม

"รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยครับ" หยางป๋อตอบ

"เหนื่อยมากเลยสินะ!" โจวรุ่ยถือนมขวดหนึ่งส่งให้หยางป๋อ

"ไม่เหนื่อยหรอกครับ แต่ละคนก็มีหน้าที่ต่างกัน" หยางป๋อตอบอย่างถ่อมตัว

"ยาทั้งหมดอยู่ในนั้น สำเร็จหมดแล้วครับ" หยางป๋อพูดต่อ

"นายขึ้นไปดื่มชาพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวเรากินข้าวกัน" เจ้านายอ้วนมองนาฬิกา เห็นว่าใกล้เที่ยงแล้วจึงพูด

"งั้นผมกลับไปพักที่บ้านดีกว่าครับ" หยางป๋อได้ยินแบบนั้นก็พูด

"กินข้าวเสร็จ บ่ายนี้ฉันจะพานายไปพบคุณจาง เขามีหุ่นรบหลายตัว ให้นายเลือกเอง" เจ้านายอ้วนรีบพูด

หยางป๋อตั้งใจจะกลับบ้าน แต่พอได้ยินแบบนี้ก็สนใจขึ้นมา

คุณจางคนนี้เป็นลูกค้าที่มีศักยภาพของเขา พี่น้องของเขาต้องมีของดีๆ แน่ เขาจะไปสำรวจดูว่าคุณจางอยู่ที่ไหน แล้วค่อยใช้ตัวตนนักรบรับจ้างอิสระไปให้เซอร์ไพรส์ จะได้ให้เขามาหาตัวเองถ้ามีธุระ

"งั้นก็ได้ครับ" หยางป๋อคิดแบบนี้แล้วก็ไม่ปฏิเสธ จากนั้นก็ขึ้นไปดื่มชา

จริงๆ แล้วหยางป๋อไม่ได้เหนื่อยอะไรเลย แค่บอกว่าใช้เครื่องมือปรุงยาทำให้เสียเวลา ไม่ได้เร็วเท่ากับใช้พลังพิเศษปรุงยา

ในเรื่องการปรุงยา หยางป๋อยังมีความคิดอีกมาก เช่น ใช้พลังจิตปรุงยาโดยตรง คือไม่ต้องใช้เครื่องมืออะไรเลย ใช้พลังจิตควบคุมวัตถุดิบต่างๆ โดยตรง

แน่นอนว่าความคิดนี้ หยางป๋อต้องรอให้พลังจิตแข็งแกร่งขึ้นก่อนถึงจะทดลองได้

เพราะหยางป๋อรู้สึกว่าแบบนี้จะสามารถควบคุมปฏิกิริยาพลังงานในวัตถุดิบได้อย่างแม่นยำ

"บางทีอาจจะใช้วัตถุดิบธรรมดาปรุงยาระดับห้าดาวได้" หยางป๋อนั่งดื่มชาอยู่บนชั้นบน มองนมที่โจวรุ่ยให้มา พบว่ารสชาติของนมนี้ดีกว่าปกติ กลิ่นหอมเข้มข้นกว่า

"ไม่รู้ว่าแอนนี่กับซีย่าจะผ่านการทดสอบหุ่นรบได้ไหม"

"แต่มีหุ่นรบสองตัวไว้ที่บ้านก็ดีนะ ยังไงหุ่นรบก็มีระบบอัจฉริยะ" สาเหตุที่หยางป๋อต้องการหาเพื่อนร่วมทีมสองคนเพราะรู้สึกว่าบางครั้งตัวเองคนเดียวไม่สามารถทำการอำพรางได้

เพราะตอนนี้หยางป๋อออกไปครั้งหนึ่ง บางทีต้องดูข้อความในนาฬิกาข้อมือก่อนว่ามีใครหาหรือเปล่า โดยเฉพาะเจ้านายอ้วนกับโจวรุ่ย

ถ้าสองคนนี้ส่งข้อความมาหาตัวเอง แล้วตัวเองไม่ตอบกลับ อาจจะทำให้สองคนไปหาที่บ้านของตัวเอง

อีกอย่างนิสัยของแอนนี่กับซีย่าก็ไม่เลวร้าย และไม่มีชิปชีวภาพ

ถ้าจำเป็นจริงๆ ก็สามารถฝึกฝนสองคนนี้ให้ช่วยจัดการดินแดนของตัวเองได้ ดินแดนบนดาวปีศาจเขียวไม่สามารถทิ้งร้างไว้ตลอดได้

แต่ถ้าจะจัดการดินแดน อย่างน้อยต้องมีความสามารถป้องกันตัวเองได้ ไม่งั้นถ้าเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็อาจถูกฆ่าตายได้ ซึ่งจะยุ่งยากมาก

"ปวดหัวจริง!" หยางป๋อนึกถึงว่าตัวเองยังมีดินแดนอีกสองแห่ง และระยะทางก็ไกลจากที่นี่มาก ตามหลักการแล้วเทคโนโลยีอินเทอร์เน็ตที่ก้าวหน้าในปัจจุบันสามารถจัดการระยะไกลได้อย่างสมบูรณ์

แต่ถ้าไม่มีคนที่ไว้ใจได้ ดาวปีศาจเขียวยังพอไหว มีเผ่าพันธุ์เทียหนิวอยู่ที่นั่น

แต่ที่จักรวรรดิสุ่ยหลานก็พูดยาก ถ้าไม่มีคนที่มีอำนาจแข็งแกร่งไปจัดการ ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง

เพราะการติดต่อกับคนอันตรายกว่าการติดต่อกับสัตว์มาก

"ไม่รู้ว่าระเบิดที่เก็บไว้ในดินแดนของเราจะได้ขายเมื่อไหร่"

"ต้องหาโอกาสดูว่าพวกกลุ่มความยุติธรรมยังอยู่ไหม แล้วจะได้ส่งขนมไปให้พวกเทียหนิวอีก?"

"ถ้าเผ่าพันธุ์เทียหนิวเติบโตได้ดี ดินแดนของเราก็จะยิ่งปลอดภัย" หยางป๋อจิบนมไปพลางคิดถึงแผนในอนาคตไปพลาง

เจ้านายอ้วนกับโจวรุ่ยจัดการยาที่หยางป๋อผลิตออกมาให้เรียบร้อย

จากนั้นก็พาหยางป๋อไปกินอาหารกลางวันที่ภัตตาคารหรู พูดตามตรงการกินอาหารท่ามกลางพายุฝนอันรุนแรงแบบนี้ พลางมองลมฝนที่พัดกระหน่ำอยู่ด้านนอก ให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป

หลังจากกินข้าวเสร็จ โจวรุ่ยก็แยกตัวไปส่งยาให้กับหวังมู่เสวีย

เจ้านายอ้วนขับยานพาหยางป๋อมุ่งหน้าไปหาคุณจาง

หยางป๋อถึงได้รู้ว่าจางป๋อเจิ้นไม่ได้อาศัยอยู่ในเมืองออร์ม่า แต่อยู่ในเขตภูเขาห่างจากเมืองออร์ม่าไปกว่า 400 กิโลเมตร และอาศัยอยู่บนยอดเขา

สำคัญที่สุดคือภูเขาลูกนี้สูงมาก ด้านล่างเป็นพายุฝนรุนแรง แต่บนยอดเขากลับมีแสงแดดสาดส่อง หิมะขาวโพลน มีอาคารที่ดูธรรมดาตั้งตระหง่านอยู่บนยอดเขา

"คุณจางนี่เลือกที่อยู่เก่งจริงๆ" หยางป๋อมองทะเลเมฆด้านล่างยานบิน รู้สึกทึ่งมาก

"บริเวณรอบๆ ที่อยู่ของเขาในรัศมี 200 กว่ากิโลเมตรล้วนเป็นที่ดินส่วนตัว ถ้าไม่ได้รับอนุญาต ยานบินที่ไม่รู้จักบินเข้ามาจะถูกเตือนหรือถึงขั้นถูกโจมตี" เจ้านายอ้วนพยักหน้า

"อาคารหลังนี้คงไม่ธรรมดาใช่ไหมครับ?" หยางป๋อถามต่อ

"สามารถต้านทานปืนใหญ่หลักของยานรบได้ ภูเขาถูกขุดเจาะออกบางส่วน แล้วยัดเกราะของยานรบเข้าไปจำนวนมาก อาจจะมีระบบป้องกันพลังงานด้วย" เจ้านายอ้วนพยักหน้า ขณะที่ยานบินเข้าใกล้ ทางด้านภูเขาก็เปิดช่องกว้างประมาณ 10 เมตร นี่คือที่จอดยานบิน

ช่องนี้กว้างพอให้ยานบินบินเข้าไปได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็จอด

"น้องชายหยาง ยินดีต้อนรับที่มาเยือนบ้านของผม" จางป๋อเจิ้นพาผู้จัดการมารอรับอยู่ที่โรงจอดยานแล้ว

"พี่สี่ครับ คุณเกรงใจไปแล้ว" หยางป๋อเป็นคนที่ถ้าคุณเคารพฉัน ฉันก็จะเคารพคุณ คุณดีกับฉัน ฉันก็จะดีกับคุณ อีกฝ่ายอุตส่าห์มาต้อนรับด้วยตัวเอง ท่าทีของตัวเองก็ต้องถ่อมตัวลงบ้าง

(จบบท)