บทที่ 70 การอพยพเริ่มต้นขึ้น

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!

เสียงเตือนภัยจากหุ่นยนต์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง หยางป๋อจึงตัดสินใจปิดเสียงเตือนภัยทิ้งไป

มนุษย์กลายพันธุ์กลุ่มหนึ่ง อย่างน้อยก็มีเป็นสิบคนที่มีอาวุธพลังงานและชุดเกราะพลังงานติดตัว คนเหล่านี้สูงกว่า 2 เมตร ใบหน้าดูเหมือนลิงกอริลลาเลยทีเดียว

หยางป๋อไม่กล้าขยับเขยื้อน เรดาร์แจ้งเตือนว่าพวกนี้อันตรายมาก อันตรายสุดๆ อันตรายสุดขีด

อาวุธพลังงานที่พวกเขาใช้ตัดหุ่นยนต์ของหยางป๋อ เหมือนกับการตัดเต้าหู้เลย

มีชายคนหนึ่งสวมชุดเกราะสีทองเดินมาจากที่ไกลๆ ใบหน้าของเขาทำไมถึงคล้ายเสือนะ?

มนุษย์กลายพันธุ์ที่อยู่รอบๆ ต่างร้องเรียกอะไรสักอย่างอย่างคารวะ หยางป๋อคาดว่านี่คือภาษาเฉพาะของพวกเขา

"ดาวหายนะ ดีใจที่ได้เจอนาย" ขณะที่หยางป๋อกำลังงุนงงว่าพวกนี้จะจัดการเขายังไง มนุษย์กลายพันธุ์ในชุดเกราะทองคนนั้นตะโกนขึ้น ตัวเขาสูงเกือบ 3 เมตร ถึงแม้ไม่ได้ถืออาวุธพลังงานแต่ถุงมือสีทองคู่นั้นก็ดูโดดเด่นเป็นพิเศษ

"นายพูดภาษาอวกาศได้เหรอ?" หลังจากได้ยินอีกฝ่ายร้องถาม หยางป๋อรีบพิมพ์ข้อความและส่งด้วยเสียง ตัวเขาเองเป็นผู้มีพลังวิเศษด้านคลื่นเสียง แน่นอนว่าจะไม่ใช้เสียงตัวเอง

หยางป๋อใช้งานระบบเสียงของหัวหน้ากลุ่มความยุติธรรม หึๆ...!

"ฮ่าๆ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ พวกเรากเป็นพลเมืองแห่งอวกาศเหมือนกัน" ราชาหน้าเสือมองหุ่นยนต์รุ่นสามที่สูง 8 เมตร ในสายตาของเขา มันเป็นเพียงกองขยะ

หยางป๋อพิมพ์ต่อไป "นายจะไม่ฆ่าฉันหรือ?"

"ก็แค่เศษหุ่นยนต์พังๆ ฮ่าๆ พูดมากก็ไม่มีประโยชน์ เดี๋ยวจะส่งคนพานายไปส่งถึงพื้นดิน" ราชาหน้าเสืออยากจะพูดว่าพวกนายไม่ใช่แค่กำลังเล่นเกมอยู่เหรอ แต่ก็เปลี่ยนใจ นี่มันดาวหายนะ

และราชาหน้าเสือก็รู้สึกว่าหยางป๋อน่าสนใจมาก ถึงแม้หยางป๋อจะไม่ใช่มนุษย์จริงๆ การทำลายหุ่นของเขาก็เท่ากับการทำลายเศษขยะเท่านั้น ไม่คุ้มที่จะลงมือด้วยตัวเอง ปล่อยให้เจ้านี่ออกไปก่อกวนเพื่อนบ้านของเขาต่อดีกว่า

ครั้งนี้เพื่อนบ้านอีกคนของเขาโชคร้ายละ ทุกครั้งที่หยางป๋อออกมา คนข้างๆ ต้องเดือดร้อนทุกที

"อืม...ทำไมล่ะ?" หยางป๋อถามต่อด้วยการพิมพ์อีก

"ไม่มีทำไม ฉันชอบแบบนี้แหละ ฮ่าๆๆ จินกัง พาไอ้นั่นออกไปซะ" ราชาหน้าเสือนึกถึงเพื่อนบ้านของตัวเองที่ต้องหิวโหย เหมืองแร่ก็ไม่มี คนก็ตายไปเยอะ ในใจเขารู้สึกดีใจยิ่งนัก

ที่แท้โลกใต้ดินก็มีอาณาเขตของตัวเองด้วย มนุษย์กลายพันธุ์จะปล่อยให้สิ่งมีชีวิตมากมายอาศัยอยู่ เช่น กิ้งก่าถ้ำ ทำไมกิ้งก่าถ้ำถึงขยายพันธุ์ได้มากมาย โดยไม่มีผู้ล่าในห่วงโซ่อาหารล่ะ?

ก็เพราะผู้ล่าถูกมนุษย์กลายพันธุ์กำจัดไปหมดแล้ว ทุกระยะเวลาหนึ่ง มนุษย์กลายพันธุ์เหล่านี้จะผสมพันธุ์สิ่งมีชีวิตหลายชนิด เช่น กิ้งก่าในถ้ำ เหตุใดกิ้งก่าในถ้ำจึงสามารถสืบพันธุ์ได้มากและไม่มีผู้ล่าในห่วงโซ่ทางชีววิทยา?

เป็นเพราะผู้ล่าถูกกำจัดโดยมนุษย์กลายพันธุ์ มนุษย์กลายพันธุ์จะใช้วิธีพิเศษในการเรียกกิ้งก่าถ้ำเหล่านี้ไปยังสถานที่เป็นระยะ ๆ เพื่อเป็นอาหารสำรอง

แต่ละครั้งต้องใช้พื้นที่มหาศาล โดยทั่วไปจะจัดการปีละครั้งหรือหลายปีครั้ง ตอนนี้ราชาหน้าเสืออยากจะลงมือเสียแล้ว ในระบบชนเผ่ามนุษย์กลายพันธุ์ พอเผ่าไหนไม่มีอาหารก็มักจะเกิดความวุ่นวายภายใน

ชายร่างสูงใหญ่สูง 2.5 เมตร ถือดาบยาวสองเล่ม ชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง

หยางป๋อตาโต สงสัย งุนงงในสิ่งที่เกิดขึ้น นี่มันเรื่องอะไรกัน?

"ดาวหายนะ?" หยางป๋อสงสัย ทำไมถึงเรียกเขาแบบนี้ ทำไมถึงปล่อยเขาไป?

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หยางป๋อมองแสงแดด แล้วหันกลับไปมองถ้ำหลังหลัง นี่มัน...

"จอมสับนกกลับมาแล้ว"

"จอมสับนกกลับมาแล้ว"

"บ้าฉิบ!" หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์กลับฐานทัพ เวลาซ่อมแซมรู้สึกปวดใจมาก บอร์ดข่าวกระหน่ำโพสต์แทบระเบิด

ทั้งกลุ่มความยุติธรรมและกลุ่มสับนก ต่างโกรธหยางป๋อจนกัดฟันกรอด นายจะไม่ตายไปเลยเหรอ ไม่ตายสักทีเลยเหรอ...

หยางป๋อเข้าไปดูในบอร์ด กลุ่มความยุติธรรมโดนหลอกหรือเปล่า

"ห๊ะ!" หยางป๋อดูช่วงเวลาเด็ดสุดที่ยาวแค่ไม่ถึงสิบนาที ตั้งแต่ตนหนีออกมา กลุ่มยุติธรรมเจอมนุษย์กลายพันธุ์ ฆ่าตายไปเป็นสิบ แล้วก็โดนมนุษย์กลายพันธุ์ระเบิดหุ่นยนต์

ในบอร์ดส่วนใหญ่จะเป็นพวกคอมเมนต์สนุกๆ เช่น อยากดูไลฟ์แบบนี้อีก มันสนุกมาก พวกมนุษย์กลายพันธุ์เจ๋งจัง เป็นต้น

"เฮ้อ กลุ่มคนพวกนี้ก็คือพวกที่เมื่อครั้งก่อนข้าดึงดูดมาที่ทะเลสาบนั่นแหละ กลุ่มยุติธรรมครั้งก่อนเสียไปเกือบครึ่ง ครั้งนี้โดนกวาดล้างทั้งหมดเลย อ่ะฮ่าๆ บรรลุเป้าแล้วไง" หยางป๋อรู้สึกแฮปปี้มาก จากนั้นก็ออกจากเกม

ในใจเขาท่องทักษะ ตาเป็นประกาย มีการเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ที่สุดสองอย่าง

หนึ่ง การอำพราง: ระดับปรมาจารย์ (ใช้ตัวอย่างชีวภาพของเป้าหมายที่จะอำพราง จะไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างทางลักษณะทางชีวภาพได้ แต่ความทรงจำ และความสามารถของเป้าหมายไม่สามารถอำพรางได้)

"อ่ะฮ่าๆๆ!" หยางป๋อเกือบจะหัวเราะลั่น ก็แปลว่าแค่ได้ตัวอย่างชีวภาพของคนอื่นมา ก็จะกลายเป็นคนๆนั้นได้ ระดับพันธุกรรมเลย แต่จะไม่สามารถอำพรางความทรงจำและความสามารถของคนคนนั้นได้

"ถ้างั้นถ้าได้ตัวอย่างชีวภาพของผู้หญิงละก็...อี๋ๆ น่าขยะแขยง!"

มองต่อไป เพิ่มอีกสกิลคือ การเรียกสัตว์: ระดับสูง (162/1000)

"ตอนนี้เป็นสกิลระดับปรมาจารย์ถึงสามอย่างแล้ว ว่ายน้ำ การควบคุมคลื่นเสียง การอำพราง"

"ชีวิตยังอีกยาวไกล"

หยางป๋อเริ่มชาร์จไฟให้ตัวเอง ตอนนี้ต้องชาร์จช้าๆ หน่อย ไม่งั้นแบตเตอรี่คงระเบิดแน่ๆ

"ต้องไปหาหินประเภทเดียวกันมาให้ได้ พอมีมันเมื่อไหร่ ก็จะไปได้ทุกที่แล้ว แต่ไม่รู้จะสร้างหินประเภทเดียวกันได้ยังไง?"

หยางป๋อออกมาเดินเล่น เตรียมจะสำรวจดาวเคราะห์ดวงนี้อีกครั้ง ทุกวันจะมีร่องรอยของลำแสงเลเซอร์สาดลงมาบนดาวเคราะห์ดวงนี้

จริงๆ แล้ว คนที่มีพลังวิเศษส่วนใหญ่ไม่ได้ไปรายงานตัวกับรัฐบาล เพราะต้องไปรายงานตัวเอง อีกอย่างคนอย่างหยางป๋อที่เป็นผู้อยู่อาศัยแบบพิเศษเมื่อก่อน ต้องไปตรวจร่างกายเป็นประจำ ส่วนผู้อยู่อาศัยปกติคนอื่นๆ จะไม่ถูกบังคับให้ตรวจร่างกาย

"อ้าว?" หยางป๋อเห็นขนนกอยู่บนพื้น ในใจคิดอะไรบางอย่าง นี่คือตัวอย่างชีวภาพหรือป่าว?

แต่ตรงนี้เป็นพื้นที่สาธารณะ หยางป๋อนึกอะไรบางอย่างในใจ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เก็บมัน

กลับถึงบ้าน หยางป๋อก็เข้าเน็ตไปดูของประดับต่างๆ โดยเฉพาะดูว่ามีวัสดุจากสัตว์อะไรบ้าง แต่แล้วก็เอามือตบหน้าผาก เนื้อที่ตัวเองซื้อมานับได้มั้ยเนี่ย?

"น่าเสียดายจริงๆ" พอเอาเนื้อมาลองแล้ว หยางป๋อก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ อำพรางไม่ได้

สิ่งที่หยางป๋อไม่รู้คือ เนื้อที่ซื้อมานั้นผ่านการแปรรูปมาแล้ว เซลล์ไม่มีชีวิตใดๆ เหลืออยู่ ต่อให้ใช้เทคโนโลยีที่ล้ำสมัยที่สุดก็ไม่สามารถโคลนนิ่งได้

ช่วงต่อๆ มา หยางป๋อไม่ได้เข้าเกม แต่ไปทำรหัสเกมขึ้นมาก่อน เพื่อว่าเมื่อเขาไปอยู่ที่ใหม่ ก็จะสามารถใช้รหัสนี้เข้าถึงข้อมูลในเกมของตัวเองได้ ส่วนใหญ่ก็คือระเบิดไฮโดรเจนและระเบิดคลื่นกระแทกที่มีอยู่ในคลัง ไม่อย่างนั้นหยางป๋อคงไม่อยากเสียเวลาทำระบบนี้หรอก

ส่วนใหญ่หยางป๋อฝึกการควบคุมโลหะเป็นหลัก โดยเฉพาะการควบคุมการเปลี่ยนแปลงของโลหะพลังงาน พยายามเข้าใจกลไกให้ถ่องแท้

ในที่สุด ก็ถึงเวลาออกเดินทางแล้ว เจ้านายอ้วนมารับหยางป๋อถึงบ้านเลย แถมยังจัดการเรื่องหอพักให้เสร็จสิ้น

"คนเยอะจัง" หยางป๋อพบว่าเจ้านายอ้วนมีลูกน้องเป็นสิบๆ คน รวมกับครอบครัวแล้วมีถึงห้าหกร้อยคน มีคนนึงเหมือนจะมีเมียถึงสามคนเลย...นี่มันสังคมอารยะรึเปล่าเนี่ย

"หยางป๋อ ผู้อยู่อาศัยก็ต้องนั่งแคปซูลป้องกันพลังงานแบบนี้แหละ ตอนนี้เราไปที่ท่าอวกาศกันก่อน" ผิดไปจากที่คิดไว้ เจ้านายอ้วนกลับเช่าเครื่องบินขนส่งทางอวกาศลำหนึ่งมาเลย ทุกคนมีที่นั่งเป็นของตัวเอง ที่นั่งจะถูกปิดมิดชิด มีฝาครอบใสป้องกัน มันเป็นแคปซูลป้องกันพลังงานอะไรสักอย่าง

พอคนข้างๆ นั่งลง ศีรษะก็ถูกหมวกกันน็อคใสคลุมไว้ จากนั้นด้านนอกก็มีของเหลวสีฟ้าไหลออกมา หุ้มร่างกายทั้งหมด

หยางป๋อนั่งลง ก็มีหมวกกันน็อคใสขึ้นมา ร่างกายถูกของเหลวอุ่นๆ ห่อหุ้มไว้ หยางป๋อพบว่าหมวกกันน็อคใสนี้สามารถดูหนังได้ด้วย แถมยังปรับอุณหภูมิของเหลวป้องกันพลังงานได้อีก

"แหม ไม่แปลกใจเลย ที่ต้องเปลี่ยนชุดพิเศษตอนขึ้นเครื่องขนส่ง" หยางป๋อใช้คำสั่งเสียงให้หมวกกันน็อคแสดงภาพด้านนอกเครื่องขนส่ง พลางครุ่นคิดในใจ

(จบบทนี้)