บทที่ 114 มาถึงฐานทัพหมายเลข 16

"ถ้ารู้ว่าเทียหนิวอยากกินหินพลังงาน ฉันน่าจะไปขโมยจากเรือรบมาบ้าง แต่เหมือนเรือรบจะมีเศษซากตกหล่นลงมา ไม่รู้ว่าหินพลังงานจะถูกยานรบที่รอดชีวิตเก็บกลับไปหรือเปล่านะ" หยางป๋อคิดไม่ถึงเลยว่า เทียหนิวจะเลียกินหินพลังงานด้วย รู้อย่างนี้น่าจะเอามาให้มันบ้างแล้ว

"แต่ก็ยังต้องชาร์จไฟอยู่ดี ดูท่าทางคงต้องออกไปหาหุ่นยนต์สักตัวแล้วถอดแบตเตอรี่มันซะแล้ว" หุ่นยนต์ส่วนใหญ่ใช้แบตเตอรี่นิวเคลียร์กัน ส่วนน้อยที่ใช้แบตเตอรี่ต้านสสาร

แบตเตอรี่ต้านสสารนั้นมีพลังระเบิดที่รุนแรง อายุการใช้งานก็ยาวนาน แต่จุดเสียอย่างหนึ่งของมันก็คือระเบิดง่าย นั่นก็คือถ้าหุ่นยนต์โดนโจมตี สุดท้ายมักจะกลายเป็นระเบิดไปเลย

แน่นอนนี่เป็นเพียงสิ่งที่หยางป๋อได้ยินมา เขาเองก็ไม่เคยเจอระเบิดจริงๆ หรอก ส่วนคนที่เคยโดนระเบิดนั้น โอกาสที่จะมาเล่าให้ฟังก็มีน้อยมาก เพราะส่วนใหญ่ก็ระเบิดตายกันไปหมด เหมือนที่เป้สะพายร่มชูชีพไม่เคยมีคนมาบ่นว่าใช้แล้วไม่ดียังไงเลย

พอคิดได้แล้ว หยางป๋อจึงใช้พลังล่องหนออกไปหาหุ่นยนต์ เทียหนิวเห็นหยางป๋อเดินเข้ามาแล้วก็เดินออกไปอีก

ตาเล็กๆของมันฉายแววสงสัย แต่ก็ไม่ได้ตามหยางป๋อออกไปอะไรมากมาย หยางป๋อคาดว่าเทียหนิวต้องได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับมนุษย์กลายพันธุ์ตัวนั้นแน่ๆ ตอนนี้กำลังพักฟื้นอยู่

"ลองหาหินพลังงานให้เทียหนิวมากินหน่อยดีกว่า เลี้ยงมันให้หายดีก่อน แล้วค่อยชวนมันไปเที่ยวเล่นในโลกใต้พิภพสักรอบ!"

"แอบยืมแบตเตอรี่หุ่นยนต์มาเยอะๆ แงะออกเอาสารกัมมันตรังสีข้างในไปทิ้งในแม่น้ำใต้ดิน ปล่อยให้คนอื่นช่วยเราฟาร์มมอนสเตอร์ไปเลย"

"ต่อไปถ้าเข้าเกมได้ ฉันจะลองเปลี่ยนหุ่นยนต์ใหม่ แล้วแฝงตัวเข้าไปในกลุ่มความยุติธรรม หลอกหุ่นยนต์ระดับสูงพวกนั้นมาให้เทียหนิวกิน เหมือนสั่งอาหารนอกมาเลี้ยงมันนั่นแหละ!" หยางป๋อนึกถึงกลุ่มความยุติธรรมที่กำลังจ้องจะจับตัวเขาอยู่ จึงตัดสินใจว่าจะใช้หุ่นยนต์ระดับสูงของพวกเขาให้เกิดประโยชน์หน่อย

ความเร็วในการล่องหนของหยางป๋อไม่ได้เร็วมากนัก พลังล่องหนนี้ไม่ได้ช่วยเพิ่มความเร็วมากเท่าไหร่ ทุกอย่างต้องอาศัยพละกำลังของร่างกายเอง แต่ตอนนี้ร่างกายของหยางป๋อก็แข็งแรงมากแล้ว

บนท้องฟ้ามีเสียงเครื่องบินรบหวีดหวิว ยานไร้คนขับพวกนี้เหมือนจะกำลังตามหาคน ไม่ค่อยได้ยิงปืนเลเซอร์เท่าไหร่ มีเพียงไม่กี่ครั้งที่เห็นยานไร้คนขับยิงเลเซอร์ แต่พอยิงปุ๊บ ก็มียานไร้คนขับอีกจำนวนมากรวมตัวกันในทันที แต่บนท้องฟ้ากลับไม่เห็นเรือรบเลย

"ไปดูที่ฐานทัพหมายเลข 16 หน่อยดีกว่า น่าจะยังมีห้องลับอะไรดีๆอยู่บ้าง แน่นอนว่าของดีๆคงไม่วางไว้ข้างนอกหรอก แล้วก็ยังไม่รู้อีกว่าฐานทัพนี่ใช้แหล่งพลังงานแบบไหนด้วย" หยางป๋อเหลือบไปเห็นฐานทหารหมายเลข 16 อยู่ไกลๆ จึงตั้งใจจะไปสำรวจดู

ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมง หยางป๋อก็มาถึงฐานทหารหมายเลข 16 แล้ว ฐานทหารหมายเลข 16 นี้ดูสภาพย่ำแย่มาก ปืนเลเซอร์ด้านบนกลายเป็นเศษเหล็กไปหมดแล้ว ดูเหมือนมันจะบิดเบี้ยว บางส่วนถูกรื้อถอนไปจนไม่เหลือด้วยซ้ำ ประตูใหญ่ก็พังเสียหาย เกราะด้านนอกยังค่อนข้างสมบูรณ์ แต่มีรอยขีดข่วนมากมาย

หยางป๋อเข้าไปในฐานทัพหมายเลข 16 ห้องโถงกว้างที่เคยสว่างไสวตอนนี้เต็มไปด้วยขยะ และมีของบางอย่างที่ไม่รู้ว่าคืออะไรวางระเกะระกะอยู่ ดูแล้วน่าจะเป็นร่องรอยของคนที่เสียชีวิต ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์กลายพันธุ์หรือทหารก็ตาม

ยังพบเห็นเศษซากเครื่องใช้ต่างๆที่หักพังอีก แต่ถ้าเป็นของที่ถอดเอาไปใช้ได้ก็เกือบไม่เหลือแล้ว ไม่รู้ว่ามนุษย์กลายพันธุ์พวกนั้นเอาไปทำอะไรกัน

"ไอ้พวกยากจนนี่ขนเก้าอี้ไปด้วยเหรอ?" หยางป๋อจำได้ว่าที่นี่เหมือนจะมีเก้าอี้อยู่บ้าง ไม่รู้ว่าพวกนั้นจะเอาเก้าอี้ไปใส่หุ่นยนต์ทำไม แต่ตอนนี้มันไม่มีอยู่แล้ว

หยางป๋อมาถึงที่ที่ตัวเองเคยเก็บหุ่นยนต์ไว้ ที่นั่นก็ถูกทำลายไปเกลี้ยง ทั้งที่เมื่อก่อนมีห้องสำหรับเก็บหุ่นยนต์แยกเป็นห้องๆเลย ตอนนี้ประตูห้องก็ถูกพัง หุ่นยนต์และชิ้นส่วนอะไหล่ต่างๆก็หายไปหมด

"น่าจะยังมีที่อื่นอีกนะ ไม่น่าจะถูกทำลายไปทั้งหมดหรอก!" หยางป๋อพึมพำในใจ

แล้วจู่ๆก็มีคลื่นพลังงานปะทุขึ้นมาจากที่ใดที่หนึ่ง หยางป๋อรีบวิ่งไปทันที แน่นอนว่าเขาใช้พลังล่องหนไปด้วย

พอมาถึงจุดนั้น ก็พบว่ามีมนุษย์กลายพันธุ์อยู่ราวๆ 500-600 คน มนุษย์กลายพันธุ์เหล่านี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าทางเดินที่มีประตูเงินสีขาวอยู่ด้านบน และมีอีกสองสามคนที่กำลังพ่นไฟเผาประตูสีขาวนั้นอยู่

"พลังพิเศษของพวกนี้คือไฟสินะ" หยางป๋อดูจากเครื่องแต่งกายแล้ว พวกนี้น่าจะมาจาก 4 เผ่า มนุษย์กลายพันธุ์นี่ไม่ใช่ว่าหนึ่งเผ่าจะมีมนุษย์กลายพันธุ์ประเภทเดียว ฝั่งนี้ดูแล้วหนึ่งเผ่าจะมีหลายประเภทเลย เพียงแต่สีของชุดเกราะจะแตกต่างกันไป เหมือนตอนที่ราชาหน้าเสือยึดเผ่าข้างๆไปแล้ว คนของเผ่าข้างๆก็มาเข้าเป็นสมาชิกของเผ่าราชาหน้าเสือ แล้วก็เปลี่ยนสีชุดเกราะตามเผ่าใหม่ด้วย

"พวกแกทำได้หรือเปล่า? มัวแต่เสียเวลาอยู่ได้ นี่มันผ่านมาทั้งวันแล้วนะ ถ้านานกว่านี้ เดี๋ยวเรือรบของสหภาพก็มาหรอก" หยางป๋อมองไปที่หัวหน้าเผ่าทั้งสี่ที่ดูเด่นชัดว่าต้องเป็นผู้นำแน่ๆ หัวหน้าเผ่าที่นี่ไม่ได้ใส่หุ่นยนต์ชีวภาพ แต่ใส่ชุดเกราะเต็มยศแทน

ที่นี่น่าจะมีมนุษย์กลายพันธุ์ราวครึ่งหนึ่งที่มีหุ่นยนต์ชีวภาพประจำตัว

แน่นอนว่าหัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์เหล่านั้นอาจจะเก็บหุ่นยนต์ชีวภาพไว้ที่บ้านแล้วไม่ได้เอามาด้วยก็ได้

จริงๆแล้วการใช้หุ่นยนต์ชีวภาพบนพื้นที่โล่งอย่างทุ่งหญ้าแบบนี้ก็เหมือนเป็นเป้านิ่ง สู้ใส่ชุดเกราะพลังงานแล้วหมอบซ่อนตัวในพงหญ้ารกๆยังจะยากถูกตรวจพบกว่าอีก

แน่นอนว่าเหตุผลสำคัญก็คือ มนุษย์กลายพันธุ์ธรรมดาไม่คุ้มค่าพอที่จะให้อาวุธใหญ่อย่างปืนใหญ่วงโคจรเปลืองกระสุนใส่หรอก ถึงแม้พลังงานของปืนใหญ่วงโคจรจะเหลือเฟือ แต่อุปกรณ์ฮาร์ดแวร์เองก็มีอายุการใช้งานจำกัดเหมือนกัน

"ถ้าอยากได้คนมาช่วย ก็ไปเรียกคนของแกมาเองสิ คนของข้ากำลังเหนื่อยอยู่กับการทำลายป้อมปราการนี่ แกยังมาพูดจาข่มขู่ข้าอีก ไอ้บ้าเอ๊ย!" สมกับเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ นิสัยก็หงุดหงิดโมโหร้ายไม่เบาจริงๆ

แน่นอนว่ามนุษย์กลายพันธุ์นั้นมีลักษณะเหมือนสัตว์ป่าอยู่บ้าง สัตว์ป่าก็ใช้กฎเดียวคือเอาแต่กินกันไป ไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งนั้น ดังนั้นนิสัยใจคอแบบสัตว์เดรัจฉานก็ยิ่งฝังลึกในตัวมนุษย์กลายพันธุ์

"พอแล้ว สองคนนั้นอย่าทะเลาะกันเลย นายพลดาบดำมาหรือยัง? เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้นะ" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

หยางป๋อมองให้ถี่ถ้วน แล้วก็ตกใจเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้สูงถึงสองเมตรครึ่ง รูปร่างทั้งหมดเหมือนกอริลลาตัวโต ถึงแม้จะยัดร่างอยู่ในชุดเกราะ แต่ใครเห็นหุ่นขนาดนี้ก็คงไม่มีใครคิดว่าเป็นผู้หญิงแน่ แต่เสียงของเธอกลับเป็นเสียงผู้หญิงชัดๆ

"ถ้าเปิดระบบพลังงานของฐานนี้ได้ก็ดีสิ ข้างในต้องมีหินพลังงานเยอะแน่ๆ"

"แถมยังต้องมีแร่หายากและโลหะพลังงานอีกตั้งเยอะ"

หยางป๋อได้ยินบทสนทนาพึมพำของมนุษย์กลายพันธุ์ ในที่สุดก็รู้แล้วว่าที่นี่คือศูนย์พลังงานหลักของฐานทหาร

"ไม่ได้ ฉันต้องเข้าไปดูข้างในก่อน ถ้าด้านล่างมีคลังอาวุธก็ยิ่งดี จัดฉากวางระเบิดไฮโดรเจนหรือระเบิดนิวเคลียร์ซักไม่กี่พันกิโลกรัม เอาพวกตัวปะหลาดพวกนี้ไปเป็นค่าประสบการณ์ให้หมด ถ้าดีๆอาจจะได้พลังควบคุมธาตุไฟออกมาด้วยก็ได้"

"เมื่อกี้ก็มีไอ้หมอนั่นให้พลังควบคุมแรงโน้มถ่วงมาแล้ว ถ้าได้พลังธาตุไฟมาอีกก็เพอร์เฟ็กต์เลย ส่วนพลังอย่างน้ำหรืออะไรอื่นๆไม่เอาหรอก ถ้าวิเคราะห์ตามหลักห้าธาตุแล้ว ฉันมีไฟฟ้า มีโลหะ งั้นก็ต้องเป็นฝ่ายหยางแน่ๆ พลังไฟนี่น่าจะเรียกออกมาได้" เห็นมนุษย์กลายพันธุ์เป็นจำนวนมากขนาดนี้ หยางป๋อเลยตัดสินใจหาทางกำจัดพวกมัน

"น่าจะมีทางเข้าออกมากกว่าหนึ่งทางนะ น่าจะยังมีช่องลมหรืออะไรทำนองนั้นอีก เดี๋ยวลองออกไปดูข้างนอกซะหน่อย"

หยางป๋อมองไปที่ห้องควบคุมหลัก แล้วก็ออกมาข้างนอก แต่งตัวปลอมเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ ในเมื่อมนุษย์กลายพันธุ์ก็มีชุดเกราะปิดตัวมิดชิดอยู่แล้ว เขาเดินสำรวจไปรอบๆ จนมาถึงด้านบนสุดของฐานทัพ พบปืนเลเซอร์ที่ถูกทำลายเสียหายอยู่หนึ่งกระบอก หยางป๋อสังเกตดูรอบๆแล้วก็มั่นใจในใจว่า ปืนเลเซอร์กระบอกนี้ต้องมีทางเดินสำหรับการซ่อมบำรุงแน่ๆ ไม่งั้นถ้ามันเสียตอนกำลังสู้รบ จะต้องปีนขึ้นมาซ่อมมันบนหลังคาอย่างนั้นเหรอ?

(จบบท)