บทที่ 187 ไม่เข้าใจ

หยางป๋อเดินออกจากฐานทัพทหาร เคลื่อนไปทางรอบนอกและพบพื้นที่การต่อสู้อย่างรุนแรงในแผนที่ย่อย

มันเป็นโรงงาน ไม่รู้ว่าผลิตอะไร แต่มีหุ่นยนต์เจ็ดแปดตัวกำลังสู้กับคนในโรงงานอย่างดุเดือด

โรงงานนี้มีขนาดใหญ่ ทุกอาคารมีโครงสร้างเป็นรูปสี่เหลี่ยม มีอาคารสี่เหลี่ยมหลายหลังและถังโลหะกลมๆ รวมถึงหอระบายความร้อนสูงๆ

การต่อสู้เกิดขึ้นในอาคารสี่เหลี่ยม มีความยาวประมาณหนึ่งพันเมตร และสูงประมาณสามร้อยเมตร ผนังอาคารมีเกราะของยานรบด้วย หยางป๋อรู้สึกแปลกใจ

“ที่แท้ก็เป็นโรงงานซ่อมแซมเรือขนส่ง” หยางป๋อหมุนไปรอบๆ จนพบว่าเป็นโรงงานซ่อมแซมเรือขนส่ง ถึงว่าเลยดูยิ่งใหญ่

“ที่นี่ไม่รู้ว่ามีกี่คน”

“ถึงว่าอาคารนี้สร้างมาแข็งแรง” หยางป๋อเข้าใจแล้ว

โรงงานซ่อมแซมนี้สามารถเปิดส่วนบนได้ เรือขนส่งจะลงมาจากด้านบนเพื่อซ่อมแซมและจะออกจากด้านบนเมื่อซ่อมแซมเสร็จ ดังนั้นโครงสร้างต้องใช้วัสดุที่มีความแข็งแรงสูง

ยิ่งไปกว่านั้นยังสูงถึงสามร้อยเมตร แต่ที่นี่เป็นที่ซ่อมเรือขนส่งขนาดเล็ก

สำหรับยานรบและเรือขนส่งขนาดใหญ่ จะซ่อมแซมในท่าอวกาศ ไม่สามารถลงจอดบนพื้นผิวดาวเคราะห์ได้

ฝั่งตรงข้ามมีหุ่นยนต์ประมาณสิบกว่าตัว ยึดครองพื้นที่ที่ได้เปรียบในโรงงาน อีกส่วนหนึ่งมีอาวุธปืนเลเซอร์ในมือ

“ภูมิประเทศซับซ้อน” หยางป๋อมองดูโครงสร้างเหล็กที่แน่นหนาของโรงงาน

อาคารภายในนี้ทั้งหมดสร้างด้วยเหล็ก เนื่องจากต้องซ่อมแซมเรือขนส่ง จึงมีอุปกรณ์ขนาดใหญ่และต้องการหุ่นยนต์เคลื่อนย้ายขึ้นลง

ดังนั้นภายในโรงงานจึงดูเหมือนโครงสร้างโลหะของหอปล่อยจรวดบนโลก

หยางป๋อเดินวนอยู่ข้างนอกโรงงาน ทำให้บรรดาผู้นำกองทัพไม่พอใจ

“ที่นี่ไม่ใช่สถานที่สำคัญ หมอนี่มาทำอะไรที่นี่?”

“หมอนี่ควรไปที่ฐานทัพทหาร ตอนนี้ฐานทัพทหารกำลังสูญเสียหนัก”

“นี่แสดงให้เห็นถึงความไม่มีระเบียบวินัย”

“ผู้เล่นเกมเป็นแบบนี้ ไม่มีวินัยเหมือนนักขับหุ่นยนต์ที่เราอบรม”

“ภายในโรงงานซ่อมแซมเรือขนส่งมีความซับซ้อนและเขาไม่คุ้นเคยกับที่นั่น”

เมื่อรู้ว่าโครงสร้างภายในโรงงานซับซ้อน หยางป๋อรู้สึกผิดหวัง: “พวกนี้ทำไมไม่ไปอยู่ในอาคารสาธารณะ?”

“การต่อสู้ถึงขั้นนี้ สถานที่ง่ายๆ คงจะโดนทำลายหมดแล้ว หุ่นยนต์ไร้คนขับสามารถเติมเต็มได้อย่างรวดเร็ว อีกฝ่ายสู้ไม่ได้แน่”

“ดูเหมือนว่ากลุ่มสุดท้ายจะต้องไปที่ฐานทัพทหาร”

หยางป๋อหมุนวนรอบโรงงาน เจอคนยิงเลเซอร์ใส่หุ่นยนต์ของเขาจากช่องว่างของโรงงานแล้วหนีไป จะเข้าไปจับตัวคนนี้ยากมาก

หยางป๋อมองดูสิ่งของที่ถูกทิ้งไว้ข้างโรงงาน ซึ่งมีลักษณะเหมือนกระดิ่งขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางห้าเมตรและสูงเจ็ดเมตร รู้สึกคุ้นตา

สิ่งนี้ดูสนิมเขรอะและดำคล้ำเหมือนเคลือบด้วยอะไรบางอย่าง

หยางป๋อหยิบอาวุธของหุ่นยนต์มาแซะดู พบว่าข้างในยังคงดำคล้ำ

“นี่คืออะไร?” หยางป๋อสังเกตดีๆ และจำได้ว่าสิ่งนี้คืออะไร

“ที่ป้องกันเครื่องกำเนิดพลังงานของเรือขนส่ง” หยางป๋อจำได้ว่าเป็นอะไร เพราะมีรูปร่างกลมๆ สี่เหลี่ยมอยู่ข้างๆ ถ้าไม่มีจะดูเหมือนเศษเหล็กธรรมดา

หยางป๋อจึงควบคุมหุ่นยนต์หาแท่งเหล็กมายกสิ่งนี้ขึ้นและปีนเข้าไปข้างใน

“พอใช้ได้” เมื่อเข้าไปแล้ว หน้าจอภายในมืดสนิท ข้อมูลบนเรดาร์ก็สับสนเพราะเรดาร์ไม่สามารถตรวจจับภายนอกได้

หลังจากปรับแต่งสักพัก หยางป๋อสามารถมองเห็นภายนอกจากรูปร่างกลมๆ และสี่เหลี่ยม

“ฮ่าๆ” หยางป๋อหัวเราะในใจ

เขาจึงดันสิ่งของดำคล้ำนี้ไปที่ฐานทัพทหาร

เพราะเรดาร์ไม่ทำงาน หยางป๋อต้องใช้กล้องของหุ่นยนต์เพื่อดูภายนอก

บางครั้งมือทั้งสองข้างของหุ่นยนต์ขยับเล็กน้อย เพื่อมองเห็นภายนอกจากรูที่มี

การกระทำของหยางป๋อทำให้คนในกองทัพต่างสงสัยและมองไปที่พันเอกผู้รับผิดชอบปฏิบัติการนี้

พันเอกเหงื่อไหลเต็มหน้า เพราะยังไม่มีใครตรวจสอบว่าสิ่งดำคล้ำนี้คืออะไร

“ช้าไปหน่อย” หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์เดินทาง สิ่งเดียวที่ไม่ดีคือเดินช้า เพราะเส้นผ่านศูนย์กลางเล็กไป ทำให้การก้าวขาของหุ่นยนต์ถูกจำกัด

มองดูแล้วตลกเหมือนคนที่อยู่ในถังน้ำคว่ำ เดินก้าวสั้นๆ

“ยังไม่พบว่าคืออะไรหรือ?” ผู้นำกองทัพมองผ่านไปสองสามนาที พันเอกผู้รับผิดชอบยังไม่อธิบาย จึงถามขึ้น

พันเอกมองลูกน้องที่กำลังค้นหาทั่ว แต่สิ่งดำคล้ำนี้ไม่มีป้ายบอกและไม่รู้ว่าทำจากวัสดุอะไร ของที่คล้ายกันก็มีมากเกินไป

ใช้เวลาประมาณสิบกว่านาที หยางป๋อถึงฐานทัพทหาร เพราะถ้าวิ่งเปิดโล่งจะใช้เวลาแค่สองสามนาทีเท่านั้น

ผู้เล่นเกมเห็นสิ่งดำคล้ำที่มาแต่ไกล ถ้าไม่มีสัญลักษณ์เรดาร์ว่าเป็นมิตร พวกเขาคงยิงแล้ว

เห็นหุ่นยนต์ที่ดันสิ่งดำคล้ำตรงไปที่ประตูฐานทัพทหาร

“ประตูนั้นมีปืนใหญ่รักษาความปลอดภัย หมอนี่ไปหาที่ตายหรือ?”

“สิ่งที่บนหัวหมอนี่ดันอยู่คืออะไร?”

“ไม่เคยเห็น?” สิ่งที่หยางป๋อหุ่นยนต์ดันเป็นสิ่งดำคล้ำและไม่มีลักษณะพิเศษอะไร ดังนั้นผู้เล่นเกมก็ไม่เคยเห็น

ปืนใหญ่รักษาความปลอดภัยของฐานทัพทหารเริ่มยิง ยิงใส่สิ่งดำคล้ำที่หยางป๋อดันอยู่

หยางป๋อต้องใช้กล้องของหุ่นยนต์ในการประเมินตำแหน่งตัวเอง เพราะไม่สามารถใช้รูดูตรงจุดฐานทัพได้

ทันใดนั้นหุ่นยนต์สั่นเล็กน้อย หยางป๋อมองดูข้อมูลของหุ่นยนต์ก็ไม่มีปัญหาใดๆ

“ดีแล้ว” หยางป๋อรู้ว่าการคาดเดาของเขาถูกต้อง

ผู้เล่นเกมและผู้นำกองทัพต่างตกตะลึง ปืนใหญ่รักษาความปลอดภัยยิงหุ่นยนต์เพียงนัดเดียวก็สามารถทำลายได้

ปืนใหญ่รักษาความปลอดภัยนี้สร้างขึ้นเพื่อจัดการกับหุ่นยนต์ แต่สิ่งดำคล้ำนี้กลับทนการโจมตีของปืนใหญ่รักษาความปลอดภัยได้ และยังไม่มีความเสียหายใหญ่โต

เหตุการณ์แปลกประหลาดเกิดขึ้นที่ประตูฐานทัพทหาร ปืนใหญ่รักษาความปลอดภัยยิงต่อเนื่องทุกวินาทีหลายครั้ง แต่สิ่งดำคล้ำนี้ยังคงเดินช้าๆ ไปที่ประตูฐานทัพ

ตอนนี้หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์เดินในท่านั่ง เพราะถ้าให้เท้าโผล่ออกมา อาจถูกโจมตีได้

“ยังไม่รู้ว่านี่คืออะไร?” ผู้นำกองทัพมองพันเอกที่ยังไม่อธิบาย และถามอย่างไม่พอใจ

(จบบท)