บทที่ 74 โจรสลัดผู้โหดเหี้ยม

ทุกคนต่างมีสีหน้าหม่นหมอง มองยานรบอยู่ไกลๆ ยานรบมีทั้งขนาดเล็กและใหญ่ แต่ยานขนส่งขนาดใหญ่แค่ไหนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของยานรบหรอก อย่าดูถูกยานรบของศัตรูแม้จะเล็ก แต่พวกมันมีโล่พลังงาน ปืนเลเซอร์สำหรับยานรบ หรือแม้แต่อาวุธพลังงานอื่นๆ

สิ่งที่หยางป๋อไม่เข้าใจคือ พวกโจรสลัดพวกนี้มาบนยานขนส่งได้ยังไง อะไรนะ? แน่ใจนะว่านี่ไม่ใช่กับดัก?

ในมหาสมุทรแห่งดวงดาวที่กว้างใหญ่ การที่จะสกัดกั้นยานขนส่งสักลำนั้นยากแค่ไหน นี่มันไม่ใช่บนพื้นดินที่มีแค่เส้นทางเดียว…

"เจ้านาย ผมสงสัยว่าจะมีการสมรู้ร่วมคิด" ชายหนุ่มคนหนึ่งพูด หยางป๋อมองไป ก็ไอ้หมอที่อยู่ชั้นบนหอพักตัวเองนั่นแหละ

เจ้านายอ้วนสูดหายใจลึกๆ "อาจเป็นไอ้สารเลวจากจากดาวพาโด ฉันยังสงสัยเลยว่าทำไมการอนุมัติครั้งนี้ถึงได้ง่ายดาย ไอ้พวกสารเลว"

"เจ้านาย แล้วบริษัทเรา?"

"ทุกคนรออยู่ตรงนี้ก่อน ฉันจะหาทางเจรจาหน่อย ถ้าไม่ได้จริงๆ เราค่อยลงมือกัน" หลิวจื่อเจี๋ยคิดจะพึ่งชื่อเสียงของบริษัทดูก่อน

ในตอนนั้นเอง จอยักษ์ก็เริ่มถ่ายทอดสด โจรสลัดในนั้นร้องตะโกนอย่างหยิ่งผยอง "ด้านล่างนี่คือห้องโดยสารระดับสูงสุด มีผู้กลายพันธุ์ระดับ B ลงทะเบียนไว้สองคน และผู้กลายพันธุ์ระดับอื่นๆ อีกกว่า 20 คน เรามาดูกันว่ามีใครคัดค้านไหม"

โจรสลัดเปิดห้องโดยสาร หยางป๋อมองแล้วตกใจ ด้านในมีทั้งพื้นหญ้า สวน มองความสูงแล้วอย่างน้อยก็ 400 เมตร มีตึกเหมือนปราสาทโบราณอยู่สองสามหลัง ครอบคลุมพื้นที่สี่ห้าตารางกิโลเมตร บนพื้นหญ้ายังมีสัตว์เลี้ยงบางชนิด ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า นี่คือโลกของคนรวยชัดๆ มีท้องฟ้าสีคราม เมฆขาวรอบด้าน

โจรสลัดคนหนึ่งใช้ปืนเลเซอร์ยิงวัวตัวหนึ่ง วัวแตกกระจายเป็นชิ้นๆ ข้างในคือโครงสร้างโลหะ หัวหน้าโจรมีหุ่นยนต์ยืนอยู่ด้านหลัง และมีโจรสลัดอีกสิบกว่าคนสวมชุดเกราะพลังงาน

"ให้เวลาพวกแกหนึ่งนาที ถ้าไม่ออกมาภายในหนึ่งนาที พวกเราจะฆ่าทุกคน ฉันจะทำลายห้องโดยสาร ให้ขยะพวกนี้ลอยไปกับพวกแกในอวกาศ เป็นซากขยะอวกาศไปเลย" หัวหน้าโจรพูดอย่างหยิ่งผยอง

"กลุ่มโจรสลัดอวกาศหยินเยว่ล่ะสิ กลุ่มโจรสลัดที่ลึกลับที่สุด ยานขนส่งที่โดนกลุ่มนี้ปล้นทุกคนจะหายตัวไปหมดเลย" หลิวจื่อเจี๋ยพูด

"เหลืออีกสามสิบวินาที"

"เหลืออีกยี่สิบวินาที" หัวหน้าโจรตะโกนเสียงดังบนจอใหญ่

"ผมมีเงิน ผมมีเงินเยอะมาก" มีคนเดินออกมาจากปราสาทแล้วตะโกนด้วยเสียงดัง

"ทุกคนออกมา"

ตอนที่หยางป๋อกับคนอื่นๆ คิดว่าคนข้างในจะยอมออกมา จู่ๆ ก็มีเงาคนสองร่างพุ่งออกมาจากปราสาท ความเร็วของทั้งสองร่างสูงมาก

"ชุดเกราะพลังงาน อาวุธพลังงาน" แม้แต่เจ้านายอ้วนก็ร้องอุทานเบาๆ

ใช่แล้ว ทั้งสองคนดูเหมือนนักรบสวมเกราะในยุคกลาง ชุดเกราะบนตัวพวกเขาแนบเนื้อมาก มีแสงระยิบระยับเปล่งประกาย ดาบมือเดียวมีเปลวไฟลุกโชนราวกับกำลังถูกเผาไหม้

สองคนเคลื่อนที่เร็วมาก แทบจะเป็นไปได้ว่าพวกเขาวิ่งได้ระยะหลายร้อยเมตรในพริบตาเดียว

แต่ในหนึ่งวินาทีต่อมา ลำแสงเลเซอร์จำนวนมากซึ่งมองความหนาแน่นแล้วรู้ได้เลยว่าเป็นปืนเลเซอร์ของหุ่นยนต์ ยิงเข้าใส่ชุดเกราะพลังงานของทั้งสองคน ทำให้พวกเขาหยุดนิ่งกลางอากาศ

ไม่ถึงหนึ่งวินาที ทั้งสองคนก็ถูกปืนเลเซอร์ของหุ่นยนต์ยิงจนระเบิดไปพร้อมกัน ปืนเลเซอร์ยิงออกมาหลายร้อยนัดในเวลาอันสั้น นี่คืออำนาจของเทคโนโลยี

ยังมีปืนเลเซอร์ความถี่สูงอีก พลังงานในร่างกายมนุษย์จะสู้เทคโนโลยีได้ยังไง ผู้กลายพันธุ์ระดับ B สองคนที่มีทั้งชุดเกราะและอาวุธพลังงานก็สูญสิ้นไปในชั่วพริบตา

"การใช้กำลังเผชิญหน้าโดยตรงเช่นนี้ ถ้าไม่มีกำลังเสริมที่ดีก็ลำบากแย่” หลังจากดูจบ หยางป๋อก็ยิ่งมั่นใจว่า การสู้กับหุ่นยนต์พวกนี้ตรงๆ ไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง ต้องมีความสามารถพิเศษบางอย่าง

หยางป๋อมองไปพลางคิดในใจ หากเจอสถานการณ์แบบนี้ ตัวเองควรจะทำยังไงดี? ใช้วิธีอะไร?

"หมดเวลา" หัวหน้าโจรพูดเสียงดังอย่างสงบ ราวกับกำลังจับตาดูเวลา

แล้วภาพบนจอใหญ่ก็เปลี่ยน เห็นยานรบของพวกโจรสลัดที่ด้านนอก ปืนเลเซอร์บนยานรบยิงลำแสงออกมา

วินาทีต่อมา ด้านล่างของห้องโดยสารระดับ VIP หรูหราที่หยางป๋ออิจฉานี้ก็เกิดรูขนาดใหญ่ การอยู่ในสภาวะสุญญากาศของห้วงอวกาศ ก่อให้เกิดแรงดูดมหาศาล ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องโดยสารถูกดูดออกไปในอวกาศชั่วพริบตา

หุ่นยนต์จำนวนมากบินออกไป ด้านหลังของหุ่นยนต์แต่ละตัวมีแคปซูลอพยพ หุ่นยนต์กำลังใส่ผู้คนทีละคนเข้าไปในแคปซูล ปราสาท หญ้า ต้นไม้ ทั้งหมดถูกดูดเข้าไปในอวกาศในพริบตาเดียว

แต่ทันทีที่แคปซูลอพยพเปิดโหมดอัตโนมัติขึ้น ยานรบที่พุ่งเข้ามาก็ยิงลำแสงเลเซอร์ใส่แคปซูล ระเบิดมันเป็นชิ้นๆ ทันที

ผู้กลายพันธุ์บางคนเปิดแคปซูลอพยพออก แต่ในอีกวินาทีก็ถูกระเบิดเป็นชิ้นๆ เช่นกัน ร่างกายผู้กลายพันธุ์มีพลังงานอยู่ข้างใน ทันทีที่ถูกยิงด้วยลำแสงเลเซอร์ก็จะระเบิดเป็นเปลวไฟ

ส่วนโจรสลัดเหล่านั้นมีทั้งชุดเกราะและหุ่นยนต์ พวกเขาไม่กลัวสภาพแวดล้อมแบบสุญญากาศ

หยางป๋อเห็นว่ามีทั้งผู้หญิง เด็ก รวมหนึ่งร้อยหกสิบกว่าคน สูญสลายไปในชั่วพริบตา ระบบช่วยชีวิตของยานขนส่งเป็นระบบแยก หากห้องโดยสารที่ปิดผนึกห้องใดห้องหนึ่งมีปัญหา ระบบจะใส่ผู้คนเข้าในแคปซูลอพยพก่อนที่พวกเขาจะขาดอากาศหายใจ

น่าเสียดายที่แคปซูลอพยพไม่มีอำนาจป้องกันใดๆ เมื่อเผชิญหน้ากับยานรบในอวกาศ

คนที่เหลือต่างสูดลมหายใจดังเฮือกเมื่อเห็นว่าผู้คนกว่าร้อยชีวิตสูญสิ้นไปในชั่วพริบตา คนพวกนี้มีทรัพย์สมบัติมากมายแค่ไหน พวกเขายังมีอาวุธและชุดเกราะพลังงานด้วย

"นอกจากพวกเรามีหุ่นยนต์ด้วย ไม่งั้นคงไม่รอด"

"ครั้งนี้ต้องเป็นการสมรู้ร่วมคิดแน่ๆ การคุ้มกันยานขนส่งน่าจะมีหุ่นยนต์อยู่"

"แต่ไม่รู้ว่าหุ่นยนต์พวกนั้นอยู่ที่ไหน"

"คาดว่าโดนพวกโจรสลัดทำลายตั้งแต่แรกแล้วล่ะ"

"ถึงมีหุ่นยนต์ก็ไร้ประโยชน์ หุ่นยนต์ทุกตัวต้องมีระบบกุญแจนิรภัย"

"ฮือ...ครั้งนี้ซวยแน่"

ทุกคนคุยกันไปมองดูว่าโจรสลัดเหล่านั้นจะทำอะไรต่อไป

"ดีมาก คนต่อไป" หัวหน้าโจรมองห้องโดยสารที่ว่างเปล่า ตอนนี้มีแต่จอด้านบนที่ยังคงสว่าง นอกนั้นมองเห็นแต่ผนังโลหะสีดำสนิท หัวหน้าโจรตะโกนเสียงเย็น

โครงสร้างของยานขนส่งเป็นแบบรังผึ้งเหมือนห้องกันน้ำ หากห้องโดยสารห้องหนึ่งเสียหายจะไม่ส่งผลกระทบต่ออีกห้อง นี่เป็นเพราะบางครั้งอวกาศมีวัตถุเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง ยานขนส่งถูกชนก็เป็นเรื่องเล็ก

"จริงๆ แล้วพวกเราค่อนข้างยุ่ง เราแค่ตั้งใจจะทำลายยานขนส่งลำนี้ แต่มีคนจ่ายเงินซื้อพวกแกไปนะสิ"

"รู้ไหมทำไมกลุ่มโจรสลัดของพวกเราถึงไม่เคยมีเชลยเป็นๆ เพราะพวกเขากลายเป็นซากขยะอวกาศไปหมด บางทีอีกหลายร้อยปีหรือหลายพันปีข้างหน้าอาจจะมีใครมาเจอซากขยะอวกาศพวกนี้ พวกเขาอาจจะเอากลับไปศึกษาเป็นของโบราณก็ได้นะ"

"พวกแกอย่าหวังเลยว่าจะมียานรบมาช่วย เป็นไปไม่ได้หรอก เส้นทางเดินเรือของยานขนส่งถูกเปลี่ยนแล้ว ส่วนทหารอารักขาที่พวกแกจะถามถึงน่ะเหรอ?"

"ดูเอาเองแล้วกัน..."

ภาพบนจอใหญ่แสดงให้เห็นศพหลายร่างที่ถูกโยนเข้าไปในอวกาศ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาใส่ชุดพนักงานของยานขนส่งอยู่

"ต้องมีคนทรยศแน่ๆ" หลิวจื่อเจี๋ยสูดหายใจลึก

พวกเขาทั้งหมดต่างหน้าเคร่งเครียด กลุ่มโจรสลัดอวกาศหยินเยว่ช่างโหดเหี้ยมอำมหิตเสียจริง พอกลุ่มใดไม่ทำตามก็ฆ่าทิ้งหมด

"ทุกคน ดูท่าทางต่างคนต่างหนีตายกันเองแล้วล่ะ ฉันจะหาทางทำลายระบบ ยานขนส่งขนาดใหญ่ขนาดนี้ ต้องมีที่ให้ซ่อนตัวแน่ๆ แถมแคปซูลอพยพก็เป็นระบบแยก แคปซูลอพยพถูกออกแบบมาให้ต้านทานภัยคุกคามจากยานรบอยู่แล้ว จริงๆ แล้วโอกาสรอดค่อนข้างสูงนะ" หลิวจื่อเจี๋ยถอนหายใจพูด

"เจ้านาย" คนอื่นๆ อ้าปากค้างพูดไม่ออก เมื่อกี้เจ้านายไม่เห็นเหรอ? ยังพูดถึงโอกาสรอดอีกเหรอ?

(จบบท)