ร่องรอยเหล่านี้ทำให้หยางป๋อนึกถึงภาพที่ตัวเองเห็นครั้งก่อน นั่นก็คือมนุษย์กลายพันธุ์ต้อนสัตว์

หยางป๋อรู้สึกว่า การที่พวกมนุษย์กลายพันธุ์สามารถมีชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้ น่าจะเป็นเพราะทางสหภาพไม่ได้จัดการอย่างเต็มที่ เพราะแค่คิดเองก็นึกออกหลายวิธีโหดๆ ที่จะกำจัดมนุษย์กลายพันธุ์ได้แล้ว

แต่แน่นอน บางทีมนุษย์กลายพันธุ์อาจจะมีวิธีการบางอย่างที่ไม่รู้จัก

หุ่นยนต์เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วในอุโมงค์ใต้ดิน บางครั้งโลกใต้พิภพก็มีข้อเสียตรงที่บางที่แคบ ยิ่งเดินยิ่งเล็ก โอกาสเจอทางตันสูงมาก

นี่เป็นเหตุผลที่หยางป๋อต้องติดตามร่องรอยไป เพราะเส้นทางที่มีร่องรอยแบบนี้ไม่น่าจะเป็นทางตัน

ส่วนเรื่องจะหลงทางหรือเปล่า ตอนนี้หยางป๋อมีวิธีที่จะออกไปบนพื้นดินได้อย่างราบรื่นแล้ว ที่สำคัญคือใช้กลุ่มความยุติธรรมตามหลังเป็นแพะรับบาปสักรอบ พวกนี้ช่างไม่มีเหตุผลจริงๆ ก็แค่เกมหนึ่งเอง ยังจะมายุ่งกับตัวเขาอีก

อาจเป็นเพราะเหตุผลจากชาติก่อน เลยเกลียดพวกที่ชอบพูดจาสบายปากแต่ทำไม่ได้จริงนัก

"แน่นอนว่าต้องมีเล่ห์กล" ไม่ถึงสิบนาที หยางป๋อก็ได้ยินเสียงราง ๆ ความถี่เสียงนี้คล้ายกับเสียงแตรที่เขาเคยได้ยินในหลุมยุบ

ซึ่งก็คือ มีคนกำลังไล่ต้อนหรือล่อสัตว์เหล่านี้

หยางป๋อรู้ว่า คลื่นเสียงสามารถดึงดูดหรือขับไล่สัตว์ ในโลกมีบางคนใช้วิธีนี้ล่าสัตว์บางชนิด อย่างนกหรือสัตว์อื่น ๆ หรือไล่สัตว์ป่า

"เกมหุ่นยนต์ใช้ช่องทางสื่อสารอะไรกัน ทำไมเรดาร์ฉันใช้ไม่ค่อยได้ที่นี่ แต่ภาพในเกมไม่มีดีเลย์หรืออะไรเลย?" ระบบการสื่อสารของโลกนี้ทำให้หยางป๋อรู้สึกว่ามีบางอย่างมหัศจรรย์ เกมหุ่นยนต์นี้อยู่ห่างจากดาวที่เขาอยู่ตอนนี้ไม่รู้เท่าไหร่ แต่ภาพไม่มีดีเลย์เลย แถมโลกใต้ดินนี้ส่งผลกระทบต่อการตรวจจับของเรดาร์อย่างมาก แต่กลับไม่มีผลต่อการสื่อสาร

หยางป๋อเคลื่อนที่เร็ว ส่วนพวกกลุ่มความยุติธรรมก็ไม่ได้ช้า พวกนี้สามารถควบคุมหุ่นยนต์ระดับสูงได้ ปัญหาจึงไม่ได้อยู่ที่ตัวพวกเขาเอง แต่โลกใต้ดินแห่งนี้ทำให้ยากต่อการควบคุม ไม่สามารถเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงได้

ส่วนพวกกลุ่มสับนกข้างหลัง กลับเหมือนคุ้นเคยกับข้างล่างนี้ การเคลื่อนไหวของหุ่นยนต์ราบรื่นเหมือนเมฆลอยน้ำไหล

"พี่ชาย ดูท่าจอมสับนกจะลงไปข้างล่างนะ พวกเราจะตามไปไหม?"

"ไปสิ ไปทำไมต้องกลัวด้วย พวกเราวิ่งไม่เร็วเท่าสัตว์กลายพันธุ์พวกนั้น แต่จะวิ่งไม่เร็วเท่ากลุ่มความยุติธรรมเหรอ?"

"ใช่แล้ว ไป ตอนนี้มีคนดูเก้าหมื่นแล้ว ได้เงินมาเก้าล้านเหรียญเกมแล้ว แถมยังแลกได้ตามใจชอบอีก"

"จริง ๆ สมัยก่อนหาเงินแต่ละทีก็ต้องล้างเงินก่อนถึงใช้ได้"

ในช่องพูดคุยของกลุ่มสับนก ทุกคนคุยกันอย่างคึกคัก

ส่วนหยางป๋อที่อยู่ด้านหน้าสุด ด้วยความสามารถควบคุมคลื่นเสียง เขาคาดเดาตำแหน่งของอีกฝ่ายได้คร่าว ๆ จึงพุ่งเข้าไปทางนั้นทันที บนพื้นยังมีร่องรอยด้วย

ทันใดนั้น หยางป๋อเห็นสิ่งมีชีวิตเต็มไปหมดบนเรดาร์ ในอีกสิบกว่าวินาที หยางป๋อมองเห็นถ้ำใต้ดินขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยกิ้งก่าถ้ำนับไม่ถ้วน

กิ้งก่าเหล่านี้กำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ขณะเดียวกันเรดาร์ก็ส่งเสียงเตือนดังแหลม

"ฮ่า ๆ!" หยางป๋อหัวเราะเสียงดังในห้อง กิ้งก่าพวกนี้เข้ากันได้ดีกับความสามารถอำพราง

ส่วนเสียงเตือนนั่น เพราะพวกมนุษย์กลายพันธุ์พบตัวเขาแล้ว ระเบิดมินิไฮโดรเจนไม่กี่ลูกในมือปาไปทันที แล้วหุ่นยนต์ก็รีบพุ่งเข้าไปในอุโมงค์ทางด้านข้าง

"คำราม!" มนุษย์กลายพันธุ์สิบกว่าคนเพิ่งเห็นหุ่นยนต์ของหยางป๋อก็ชะงัก รีบวิ่งเข้ามาอย่างไว พอเห็นมินิไฮโดรเจนบอมบ์ก็คำรามไม่หยุด มนุษย์กลายพันธุ์พวกนี้ปล่อยพลังงานหลากสีออกมาจากตัว ร่างวาบหนึ่งก็ไล่ตามหยางป๋อไปทันที

แต่วินาทีถัดมา หุ่นยนต์ระดับสูงอีกหลายตัวปรากฏตัวขึ้น พวกกลุ่มความยุติธรรมตรวจพบมนุษย์กลายพันธุ์บนเรดาร์ คิดในใจว่าถือโอกาสสกัดจอมสับนก ระเบิดหุ่นมันซะ

แต่พอเจอะหน้ากันปุ๊บ พวกมนุษย์กลายพันธุ์ก็พุ่งเข้ามาทันที แม้หุ่นยนต์ระดับสูงจะเปิดระบบโจมตีอัตโนมัติแล้วก็ตาม

ลำแสงเลเซอร์และอนุภาคพลังงานสูงทะลักออกมาในชั่วพริบตา แต่พวกมนุษย์กลายพันธุ์ไม่รู้มาก่อนว่ามีหุ่นระดับสูงอยู่ที่นั่น

ตูมตาม!

พอดีกับจังหวะที่มินิไฮโดรเจนบอมบ์สองสามลูกระเบิด ทำให้ภูเขาสั่นสะเทือน

หลังจากปามินิไฮโดรเจนไป หยางป๋อก็หันหลังเข้าอุโมงค์ด้านข้างทันที ทิ้งระเบิดคลื่นกระแทกสองลูกแล้วรีบวิ่ง

ภูเขาสั่นสะเทือน แม้จะควบคุมระยะไกล แต่หยางป๋อรู้สึกว่าหุ่นของตัวเองโดนคลื่นกระแทกอย่างรุนแรง ทำให้ทั้งตัวหุ่นเสียหลักจนกระเด็นออกไปในอุโมงค์

อำพราง +1!

อำพราง +1!

หยางป๋อถึงกับหลับตา เพราะหุ่นยนต์สูญเสียการควบคุมแล้ว ก็นะ คลื่นกระแทกจากมินิไฮโดรเจนไม่กี่ลูก เหมือนอยู่ในที่ที่อากาศค่อนข้างหนาแน่น

ในสมองมีแต่ อำพราง +1! เต็มไปหมด

พอหยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์ได้ ก็พบว่าตัวเองตกลงไปในแม่น้ำใต้ดินอันเชี่ยวกราก แรงปะทะที่รุนแรงทำให้หยางป๋อแทบควบคุมหุ่นยนต์ไม่อยู่

เสียงเตือนจากหุ่นยนต์ดังไม่หยุด บ่งบอกว่ามีสิ่งมีชีวิตอันตรายในน้ำ หยางป๋อรีบไต่ขึ้นฝั่ง

หันไปมองแม่น้ำเชี่ยวกราก เห็นเป็นฝูงเงาดำ จึงรีบโยนระเบิดคลื่นกระแทกอีกหนึ่งลูกแล้ววิ่งหนี

ควบคุมไฟฟ้า +8!

ควบคุมไฟฟ้า +8!

....

ข้อความที่ขึ้นมาเรียงกันทำให้หยางป๋อตกใจสุดๆ เมื่อกี้นี้เป็นฝูงปลาไหลไฟฟ้าเหรอ?

น่าเสียดาย ไม่มีระเบิดเหลือแล้ว ไม่อย่างงั้น...อ๊าย!

"โอ๊ย เฮ้ย" หยางป๋อมองแผนที่ พบว่าตัวเองอยู่ลึกใต้ดินประมาณ 1,500 เมตร เมื่อกี้กลิ้งไกลขนาดนั้นเลยเหรอ?

ทำเครื่องหมายตรงนี้ไว้ หยางป๋อรีบเดินต่อ และยังมีข้อความ อำพราง +1 ขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

"นี่มันที่ไหนกัน?" มองอุโมงค์ตรงหน้า หยางป๋อรู้สึกสงสัย เพราะอุโมงค์เหมือนมนุษย์สร้างขึ้น

ซ้าย ขวา! หยางป๋อมองซ้ายมองขวา ควรจะไปทางไหนดี

"วัดใจทหารม้า วัดถึง..." หยางป๋อมองซ้ายมองขวา พึมพำแล้วเดินไปทางซ้าย

"ไม่เป็นไร สุดท้ายมากสุดก็แค่หุ่นยนต์พัง" หยางป๋อคิดสบาย ๆ ยังไงก็เป็นแบบนี้แล้ว จะทำยังไง?

เพิ่งเดินไปได้นิด เรดาร์ของหยางป๋อยิ่งใช้การไม่ได้ ในใจไม่มั่นใจมากขึ้น

ติ๊ง ติ๋ง ติง ตอง! ติ๊ง ติ๋ง ติง ตอง!

เสียงเป็นจังหวะแว่วเข้ามาในหู เรดาร์รับสัญญาณรบกวนมากขึ้นเรื่อย ๆ

"เหมืองงั้นเหรอ?" ไม่นาน หยางป๋อก็พบว่า ในถ้ำกว้างหนึ่ง มีพื้นที่อย่างน้อยพันกว่าตารางเมตร สูงกว่ายี่สิบเมตร มีคนไม่น้อยกำลังทำงานอยู่ สกัดแร่จากหินทีละก้อน ๆ แล้วเลือกเอาบางอย่างออกมา

บนผนังหินด้านหนึ่งยังมีช่องที่ขุดขึ้นด้วยฝีมือมนุษย์ ได้ยินเสียง ติ๊ง ติ๋ง ติง ตอง มากขึ้นจากด้านใน

พอดีกับตอนนั้น หยางป๋อได้ยินเสียงดังสนั่นหวั่นไหว หันกลับไปมองก็เห็นสายน้ำไหลทะลักเข้ามา สายน้ำนี้เชี่ยวกรากยิ่งนัก ไม่นานก็กลายเป็นน้ำท่วมใหญ่

"ห๊ะ อย่าบอกนะว่าฉันไปทำให้อ่างเก็บน้ำใต้ดินถล่ม?" หยางป๋อคิดได้ทันที รีบวิ่งหนีขึ้นไป

น้ำเชี่ยวกรากซัดไปถึงบริเวณที่คนกลุ่มนั้นอยู่ พวกเขารีบตะโกนหนี ส่วนในน้ำมีเงาดำว่ายไปมาไม่หยุด

"ปลาไหลไฟเมื่อกี้" หยางป๋อมองน้ำเชี่ยวกรากพัดท่วมบริเวณที่ดูเหมือนเหมือง คนที่วิ่งหนีช้าก็กระตุกทั้งตัวล้มลง แล้วถูกสัตว์ในน้ำลากไป

(จบตอน)