บทที่ 138 ขอให้ประธานศาลฎีกาเข้ามามีส่วนร่วม

เครื่องบินรบไร้คนขับบินมาอย่างคำรามเสียงดัง หวงเหลาซานและคนอื่นๆต่างรู้สึกเครียด มนุษย์กลายพันธุ์กว่าร้อยเผ่าที่มานั้น เกินครึ่งพากันไปที่ฐานขององค์กร สถาบัน หรือบริษัทในสหภาพ หวงเหลาซานและพวกสัญญาว่าจะไม่แตะต้องทรัพยากรในฐานเหล่านี้แม้แต่ชิ้นเดียว ต้องการเพียงแค่คน

หัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์พวกนี้เป็นแค่รุ่นสองหรือสาม ไม่เคยซึมซับอารยธรรม ไม่รู้เลยว่าการปกครองตนเองหากสำเร็จจะมีประโยชน์มากเพียงใด

อีกห้าสิบกว่าเผ่าที่เหลือ รออยู่ห่างๆอย่างเงียบๆ

หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์ฉุดคนขึ้นมาคนหนึ่ง ไม่กลัวเครื่องบินรบเลย จนหวงเหลาซานรู้สึกชาที่ฝ่าเท้า

เครื่องบินรบไร้คนขับลงจอดห่างออกไปสิบเมตร เครื่องนี้ใหญ่กว่าเครื่องบินรบบนโลกอีกหนึ่งเท่า ยาวกว่าสามสิบเมตร กว้างสี่สิบกว่าเมตร ไม่มีห้องโดยสารอะไรทั้งนั้น เป็นโครงสร้างชิ้นเดียว

"พวกคุณจะทำอะไร?" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากเครื่องบินรบ

"นี่คือดาวของพวกเรามนุษย์กลายพันธุ์ เราต้องการเอกราช ต้องการปกครองตัวเอง เราต้องการเจรจากับสภาพันธมิตร เพื่อแสดงความจริงใจ ผู้อยู่อาศัยผู้บริสุทธิ์ของสหภาพประมาณสามสิบคนอยู่ที่นี่ ในมือเรายังมีอีกกว่าพันสามร้อยคน ทั้งหมดเป็นพลเมืองของสหภาพ เป็นนักวิจัยจากยี่สิบกว่าบริษัทและองค์กร ถ้าไม่ยอมรับเงื่อนไข พวกเขาทั้งหมดจะถูกฆ่า"

"แต่ถ้ายอมให้เราปกครองตนเอง เราจะยอมรับอำนาจของสหภาพ สหภาพสามารถส่งเจ้าหน้าที่จัดเก็บภาษีมาได้ เราจะมอบทรัพยากรบนดาวให้สหภาพด้วย เเละเราไม่เรียกร้องอำนาจทางทหาร" หยางป๋อพูดรวดเดียวจบ

แปะ!

แปะ!

แปะ!

คนในห้องควบคุมต่างอ้าปากค้าง ปกครองตนเองงั้นเหรอ? มนุษย์กลายพันธุ์จะแยกตัวเป็นอิสระ? นี่มันละครแฟนตาซีรึเปล่าเนี่ย?

"ท่านผู้อยู่อาศัยทั้งหลาย ประชาชนที่หายตัวไปจากดาวคุณถูกองค์กรเหล่านี้ลักพาตัวมาทดลองบนดาวเรา หัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์ผู้นี้ก็ถูกนำตัวมาขายเมื่อหลายปีก่อน เกือบถูกองค์กรพวกนี้ฆ่าตายไปแล้ว"

"ตอนนี้คุณเป็นอิสระแล้ว เดินไปที่เครื่องบินรบเลย ระบบจดจำใบหน้าจะระบุตัวตนของพวกคุณเอง" หยางป๋อโบกมือ หวงเหลาซานและคนอื่นๆก็ปล่อยผู้อยู่อาศัยเหล่านี้ไป พวกนี้คือเพื่อนร่วมชะตากรรมที่แย่ของหยางป๋อ และบางคนเป็นทหารของกองเรือดาวเคราะห์ด้วย

อึ้งและงงไปหมด กัปตันหญิงหายใจเข้าลึกๆ กดเปิดระบบจดจำใบหน้า แล้วก็เห็นว่าคนที่มนุษย์กลายพันธุ์ปล่อยตัวมานั้น ล้วนมีประวัติบันทึกไว้

คนในห้องควบคุมมองหน้ากัน วันนี้มันวันอะไรกันแน่?

"เราจะติดต่อสภาให้เร็วที่สุด"

"หนึ่งชั่วโมง พาคนของบริษัทซื่อไห่ขึ้นมา" หยางป๋อหัวเราะเย็นชาในใจ ทำหน้าดีใส่พวกเราซะอย่างงั้น

พนักงานบริษัทซื่อไห่ที่นี่มีสามสิบกว่าคน ถูกมนุษย์กลายพันธุ์ทำให้คุกเข่าอยู่

"มาทีละคน บอกมาว่าพวกแกรู้เรื่องอะไรที่บริษัทซื่อไห่ทำผิดกฎหมายบ้าง" หยางป๋อเอ่ยปาก

"ผม..." คนแรกลังเลใจอยู่

แปะ! หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์ตบลงไปทีเดียว

การผลิตยาพันธุกรรม +4!

"ผมรู้ พวกมันใช้ผู้อยู่อาศัยที่ผลการทดสอบพันธุกรรมไม่ดีมาทดลองยา หลายตัวมีอัตราการตายสูง บางตัวเกินสี่สิบเปอร์เซ็นต์" คนที่สองรีบพูด

"ดีมาก บอกหมายเลขประชาชนของนายมา" หยางป๋อพอใจมาก

"ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย ผมเป็นคน...ดาวไทรา...หมายเลขประชาชน..." นักวิจัยคนนั้นร้องไห้และตะโกนไปพร้อมกัน

"เห็นไหม ทั้งหมดนี่เป็นพลเมืองของสหภาพนะ ภายในหนึ่งชั่วโมง ถ้าติดต่อสภาไม่ได้ คนพวกนี้จะต้องตายหมด ถึงอย่างไรพวกเรามนุษย์กลายพันธุ์ก็แค่กลับไปใช้ชีวิตใต้ดินเหมือนเดิม แต่พวกคุณทั้งกองเรือจะถูกคนทั้งสหภาพดูถูกเหยียดหยามไปตลอดชีวิตที่เหลือ "

"อ้อใช่ เรายังจับโจรสลัดมาได้ไม่น้อยด้วย" หยางป๋อพูดเรียบๆ

บนยานรบ ทุกคนหันไปมองกัปตัน ในเมื่อพิสูจน์ได้เเล้วว่าคนเหล่านั้นเป็นผู้อาศัยจริงๆ ถ้าคนเหล่านี้ตายหมด คนทั้งกองเรือจะต้องขึ้นศาลทหารแน่ โดยเฉพาะผู้อยู่อาศัยบริสุทธิ์หลายสิบคน ส่วนนักวิจัยอาชญากรพวกนั้นพอจะอธิบายได้

กัปตันหญิงรีบรายงานไปยังกองทัพ พร้อมทั้งรายงานต่อไปยังสภาด้วย พวกในกองทัพไม่แน่ใจว่าจะตัดสินใจอย่างไรดี

ฝั่งสภาพันธมิตรกำลังโต้เถียงกันอย่างเข้มข้น ทันใดประธานสภาได้รับข้อความ รีบร้องเรียกความสงบทันที "เงียบ! ผู้บัญชาการกองเรือดาวปีศาจเขียวขอสนทนาระดับสูงสุด"

เหล่าสมาชิกสภาที่เถียงกันอยากลุกไปต่อสู้ตัวต่อตัว ต่างนั่งลงทันที บรรยากาศเงียบสงบในพริบตา

เมื่อสายวิดีโอเปิดออกมา กัปตันหญิงคนหนึ่งกำลังรายงาน "ไดน่า ผู้บัญชาการกองเรือดาวปีศาจเขียวขอรายงานต่อสภา"

"นายพลไดน่า เชิญพูด" ประธานสภาตอบตามระเบียบ

"เรื่องนี้ข้าพเจ้าก็ไม่รู้จะรายงานอย่างไร ขอเชิญท่านสมาชิกสภาดูวิดีโอนี้ มันเกิดขึ้นเมื่อห้านาทีก่อน" กัปตันหญิงดายน่าพูดอย่างลังเล

สมาชิกสภาต่างแปลกใจไม่น้อย แล้วก็เห็นภาพมนุษย์กลายพันธุ์ในชุดหุ่นยนต์ชีวภาพ กำลังโบกอาวุธในมือ "นี่คือดาวของเรามนุษย์กลายพันธุ์ เราขอปกครองตนเอง เราเรียกร้องเอกราช สหภาพส่งเจ้าหน้าที่ภาษีมาได้ เราจะค้าขายกับสหภาพตามปกติ..."

แปะ!

แปะ!

แปะ!

แค่ก แค่ก แค่ก!

ชั่วขณะหนึ่ง สมาชิกสภาในที่ประชุมต่างอึ้งไปหมด ถึงจะเป็นผู้กลายพันธุ์ด้วยกันทั้งนั้น ก็ยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหัน มนุษย์กลายพันธุ์ประกาศเป็นเอกราช? นี่มันอะไรกัน? สงครามเอกราชงั้นเหรอ?

เมื่อสมาชิกสภาเห็นนักวิจัยบริษัทซื่อไห่ถูกตบตาย ไม่มีใครแปลกใจเลย แล้วพอเห็นนักวิจัยคนอื่นบอกว่าซื่อไห่ใช้ชาวบ้านทำการทดลองผิดกฎหมาย

หลายคนราวกับถูกฉีดเลือดนก รีบแข่งกันตะโกน "ปิดล้อมบริษัทซื่อไห่! จับกุมพนักงานซื่อไห่ทุกคน!"

"เอาหุ้นส่วนซื่อไห่ทั้งหมดมาแขวนคอ!"

"ใช่แล้ว!"

"เจ้าพูดบ้าอะไร นั่นแค่คำพูดของคนอื่น อีกอย่างดาวปีศาจเขียวไม่ได้อยู่ใต้การปกครองของสหภาพ"

"เจ้าต่างหากที่พูดบ้า สหภาพปกครองดาวปีศาจเขียวมาหลายร้อยปีแล้ว เจ้าตั้งกองเรือมากี่ปีแล้ว แกรับเงินใต้โต๊ะจากซื่อไห่ใช่ไหม!"

ชั่วขณะหนึ่งที่ประชุมสภาเกิดความวุ่นวาย ผู้คนส่วนใหญ่เหมือนโดนฉีดยากระตุ้น มีส่วนน้อยที่หน้าซีดเผือด เพราะบนดาวปีศาจเขียวมีมากกว่าองค์กรเดียว สถาบันเดียว หรือบริษัทเดียว

ประธานสภามองภาพตรงหน้าแล้วรู้ว่าแย่แล้ว การปกครองตนเองของดาวปีศาจเขียวน่าจะเป็นไปได้แล้ว เริ่มจากสมาชิกส่วนใหญ่ที่ไม่ได้ผลประโยชน์จะเห็นด้วย ส่วนคนที่ได้ผลประโยชน์น้อยหน่อยก็ไม่กล้าขัดขืน...

"ยังมีอีกคลิปหนึ่ง" กัปตันหญิงดายน่าพูดต่อ

เมื่อท่านสมาชิกสภาเห็นหยางป๋อคนเดียวไปจัดการยานอวกาศ ก็รู้สึกว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น แล้วก็เห็นว่าหยางป๋อทำสำเร็จด้วย

"ระดับ A+ เชียวเหรอ?" สมาชิกหลายคนเห็นภาพนี้แล้วตื่นเต้นไม่น้อย เพราะผู้กลายพันธุ์ยิ่งมีระดับสูง อายุยิ่งยืนยาว ดาวปีศาจเขียวให้กำเนิดมนุษย์กลายพันธุ์ระดับ A+ ได้ แสดงว่าต่อไปพวกเขาก็มีโอกาสเหมือนกัน

เมื่อครึ่งชั่วโมงต่อมา สมาชิกสภาสนทนากับมนุษย์กลายพันธุ์บนดาวปีศาจเขียว แต่ประโยคหนึ่งของฝั่งตรงข้ามทำให้ทั้งสภาเงียบกริบ

"ข้าขอให้ประธานศาลฎีกาของสหภาพเข้ามามีส่วนร่วมในเรื่องนี้ด้วย" ถึงหยางป๋อจะไม่รู้ว่าผู้พิพากษามีประโยชน์อะไร แต่ในตอนนี้ยิ่งมีคนเข้ามาร่วมมากเท่าไร ก็ยิ่งดี ภายในสหภาพมีหลายขั้วอำนาจ ยิ่งมีขั้วเข้ามามาก เรื่องก็จะยิ่งราบรื่น

(จบบท)