บทที่ 347 โดนหลอกเอาเปรียบ

ป.ล. จากผู้แปลนะครับ พอดีไปหาคำมาแทน พลังแสงและไฟฟ้า มันน่าจะเป็น ไฟฟ้าที่เกิดจากการกระทำของแสง หลังจากนี้เรียกว่า ”โฟโตอิเล็กทริก” จะสื่อความกมายในนิยายได้ดีกว่านะครับ

"หัวหน้า ความเร็วมือของไอ้หมอนี่เร็วกว่าข้อมูลของนักขับหุ่นรบระดับปรมาจารย์ทั่วไปซะอีก" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพูดขึ้นอย่างตกตะลึงเมื่อเห็นข้อมูลในระบบ

"ไอ้หมอนี่น่าจะเป็นคนจากสำนักใดสำนักหนึ่ง ดูเส้นทางการถอยและท่าทางของมันสิ" อีกคนชี้ไปที่ลักษณะการถอยหลังของหยางป๋อ

ทุกคนจึงสังเกตเห็นว่าข้อมูลการถอยหลังของมนุษย์เทียมคนนี้มีความสม่ำเสมอและสร้างเส้นโค้งที่สมบูรณ์แบบ

"หัวหน้า ไอ้หมอนี่ควบคุมแบบอิสระนะ" มีคนเตือน

"ชิบหาย!" พันเอกอุทานเมื่อเห็นข้อมูลที่น่าตกใจ นั่นหมายความว่าไอ้หมอนี่กำลังควบคุมทั้งแขนและเท้าของมนุษย์เทียมพร้อมกัน ไม่ใช่แค่กดปุ่มถอยหลังธรรมดาๆ

"ไอ้หมอนี่ไม่ธรรมดาเลย การโจมตีของซอมบี้ไม่มีรูปแบบที่แน่นอน แต่การเคลื่อนไหวทุกครั้งของมันหลบหลีกซอมบี้ตัวอื่นได้หมด"

"ในสภาพแวดล้อมแคบๆ แบบนี้ น่ากลัวที่สุดคือซอมบี้จะฉีกชั้นป้องกันด้านนอกของมนุษย์เทียม ถ้าชั้นป้องกันเสียหายแม้แต่หนึ่งมิลลิเมตร พลังงานด้านลบจะแทรกซึมเข้าไปทำลายระบบทั้งหมดของมนุษย์เทียม นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้คนก่อนหน้านี้ล้มเหลว"

แต่ก็มีคนไม่เห็นด้วย "การควบคุมหุ่นรบกับมนุษย์เทียมมีความยากต่างกัน หุ่นรบเร็วกว่ามาก การควบคุมหุ่นรบไม่ใช่แค่เรื่องความเร็วมือ แต่ต้องใช้ความสามารถในการตอบสนองของระบบประสาทด้วย หุ่นรบที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วหลายมัค คนทั่วไปตอบสนองไม่ทัน"

"ฉันอยากจะติดต่อกับไอ้หมอนี่ในเกม" พันเอกพยักหน้า เขาเห็นด้วยว่าหุ่นรบแตกต่างจากมนุษย์เทียม สนามรบก็ไม่เหมือนกัน แต่ไอ้หมอนี่ก็แสดงฝีมือชั้นเยี่ยมในการทดสอบระดับ S ในอวกาศด้วย

"หัวหน้า ไอ้หมอนี่ลงไปชั้นที่สองแล้ว ถ้าเร็วขนาดนี้ คงใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็จะกวาดล้างศูนย์วิจัยนี้เสร็จ"

"ปลดล็อกความสามารถของมนุษย์เทียมเพิ่มอีก 10%" พันเอกสั่งการด้วยความสนใจ

"ครับ"

ทางด้านหยางป๋อก็ถอนหายใจโล่งอก เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีนี้ประสาทเครียดมาก ต้องรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยจากซอมบี้ ต้องระวังไม่ให้กรงเล็บของพวกมันแตะโดน ขณะที่โบกแขนก็ต้องระวังไม่ให้สัมผัสกับกรงเล็บของซอมบี้ ถ้าชั้นป้องกันด้านนอกของมนุษย์เทียมแตกเมื่อไหร่ก็จบเห่ ที่นี่ไม่มีทางกลับไปยังจุดเกิดใหม่แน่นอน

"ห้าสิบสองคน สามสิบห้าคนได้ทักษะการปรุงยา ที่เหลือได้ชกมวย? หรือว่าชั้นนี้มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสิบเจ็ดคน?" หยางป๋อครุ่นคิดเมื่อเห็นทักษะที่ได้รับครั้งนี้

"อาชีพอ่อนแอ" หยางป๋อรู้สึกไม่พอใจกับคุณสมบัติของตัวละครตัวเอง

หยางป๋อเดินวนรอบชั้นแรก เห็นแต่ห้องทดลองเรียงรายไปมา ไม่มีซอมบี้

"คุณทำภารกิจได้อย่างยอดเยี่ยม ได้รับบัฟความกล้าหาญ คุณสมบัติทั้งหมดเพิ่มขึ้น 10%" ข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอเสมือน

"ดูเหมือนพวกทหารจะพอใจกับผลงานของเรา เลยปลดล็อกความสามารถของมนุษย์เทียมเพิ่มอีก 10%" หยางป๋อคิดในใจ

หยางป๋อกำลังสงสัยว่าทำไมชั้นแรกวุ่นวายขนาดนั้น แต่ชั้นที่สองกลับไม่มีซอมบี้เลย จนกระทั่งเขาพบประตูกระจกขนาดใหญ่สองบาน กระจกเป็นแผ่นเดียวทั้งบาน

"ของพวกนี้เลื่อนซ้ายขวา หรือขึ้นลงกันนะ?" หยางป๋อมองดูแล้วพบว่ากระจกหนามาก

หยางป๋อไม่สนใจ เดินขึ้นไปชั้นที่สาม ที่นี่รวมสองชั้นเข้าด้วยกัน ชั้นที่สี่ถูกขุดลงไป มองเห็นโหลแก้วขนาดใหญ่มากมาย แต่ทั้งหมดล้มระเนระนาด

โครม! พอโผล่หน้าออกไปก็เห็นซอมบี้คล้ายลิงตัวใหญ่สูงห้าเมตรกระโดดข้ามระยะทางกว่ายี่สิบเมตรพุ่งเข้าใส่หยางป๋อ

ไม่ใช่แค่ตัวเดียว มีฝูงซอมบี้แบบนี้ ตัวใหญ่สุดสูงห้าเมตร ตัวเล็กสุดสูงสามเมตรกว่า

หยางป๋อรีบชักปืนออกมา วิ่งไปตามชั้นที่สามพลางยิงไปด้วย

ซอมบี้ขนาดยักษ์ถูกกระสุนของหยางป๋อยิงเข้าที่เบ้าตาสองนัดติดกันขณะลอยอยู่กลางอากาศ

ควบคุมจิตใจ+16！

เสียงคำรามขาดห้วงกลางอากาศ แต่ด้วยแรงเฉื่อยมหาศาล ซอมบี้ยักษ์ก็ยังพุ่งชนลงมาตรงที่หยางป๋อเพิ่งวิ่งผ่านไป

ซอมบี้ที่เหลือส่วนใหญ่ก็พุ่งลงมาตรงจุดที่ซอมบี้ยักษ์ตัวแรกลงมา แล้วหันกลับมาโจมตีหยางป๋ออีกครั้ง

หยางป๋อไม่ตื่นตระหนก เพราะพวกซอมบี้พวกนี้พอกระโดดแล้วก็เปลี่ยนทิศทางกลางอากาศไม่ได้ เหมือนการหลบกระสุนปืนใหญ่

ฉีกกระชาก+8！

ฉีกกระชาก+6！

ฉีกกระชาก+6！

ข้อความผุดขึ้นในสมองเป็นระยะ หยางป๋อยังคงใจเย็น เล็งปืนไปที่เบ้าตาของซอมบี้พวกนี้ ดวงตาของพวกมันเป็นโพรงมืดใหญ่กว่ากำปั้น

"ไอ้พวกนี้" หยางป๋อไม่รู้สึกอะไร พวกซอมบี้ประหลาดพวกนี้พอกระโดดขึ้นมาก็เปลี่ยนทิศทางไม่ได้ แต่ในห้องควบคุมเกม ทุกคนเห็นซอมบี้ยักษ์หลายสิบตัวกระเด้งไปมาเหมือนลูกบอล แล้วก็น้อยลงเรื่อยๆ

"ให้ทักษะฉีกกระชาก เยอะขนาดนี้ จะให้ไปฉีกหุ่นรบเหรอ?" หยางป๋อบ่นอย่างเซ็ง ให้ทักษะอื่นบ้างสิ

ส่วนนักวิจัยที่นี่ หยางป๋อไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน และไม่รู้ว่าถ้าเจอกับพวกสัตว์ประหลาดพวกนี้จะเป็นยังไง

หยางป๋อมองลิฟต์ข้างๆ แล้วคิดว่าของที่เตรียมมาคงไม่มีประโยชน์

แต่จู่ๆ หยางป๋อก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังมาจากช่องลิฟต์

"หรือว่า..." หยางป๋อนึกถึงแผนผังของศูนย์วิจัยที่เคยเห็น ชั้นล่างสุดน่าจะเป็นระบบพลังงานและระบบบำบัดน้ำเสีย

หยางป๋อหยิบของชิ้นหนึ่งขึ้นมาโยนลงไปในช่องลิฟต์ แล้วก็มีประกายไฟสว่างวาบพุ่งออกมา

หยางป๋อตกใจ จึงหยิบดาบเลเซอร์ออกมา เปิดสวิตช์แล้วโยนลงไป จากนั้นก็รีบวิ่งหนี

การกระทำของหยางป๋อทำให้คนในห้องควบคุมเกมงงไปหมด ไม่รู้ว่าไอ้หมอนี่ทำอะไร

แล้วในวินาถัดมา เสียงคำรามดังสนั่น กรงเล็บขนาดใหญ่งอกออกมาจากช่องลิฟต์ กรงเล็บใหญ่ถึงครึ่งเมตร จากนั้นก็เห็นดาบเลเซอร์ปักอยู่บนหัวหนูยักษ์ หัวหนูขนาดมหึมากำลังพยายามมุดออกมาจากช่องลิฟต์

"สัตว์กลายพันธุ์ระดับสูง" เจ้าหน้าที่ในห้องควบคุมเกมอุทานด้วยความตื่นเต้น

"ตัวนี้มีคุณค่าทางการวิจัยสูงมาก"

"ดูซิว่าไอ้หมอนั่นจะจัดการยังไง"

พันเอกและคนอื่นๆ ตื่นเต้นมาก สัตว์กลายพันธุ์ระดับสูงแบบนี้มีคุณค่าทางการวิจัยมหาศาล ตอนนี้ต้องดูผลลัพธ์

หยางป๋อยืนดูอยู่ที่บันได เห็นกรงเล็บยักษ์ ตามด้วยหัวหนูขนาดมหึมา เขาจึงชักปืนออกมายิงทันที

เคร้ง! แต่หนูยักษ์กลับกะพริบตา และทุกครั้งที่กะพริบตา เปลือกตาก็สกัดกระสุนให้กระเด็นออกไป กระสุนกระทบกำแพงคอนกรีตเกิดประกายไฟ

"เชี่ย!" หยางป๋อยิงหมดหนึ่งแม็กกาซีน แต่หนูยักษ์ก็แค่กะพริบตาไม่หยุด

"เดี๋ยวนะ ตอนก่อนหน้านี้หนูให้ทักษะการมองเห็นแบบไดนามิก ไอ้หมอนี่คงวิวัฒนาการไปในทางนั้นสินะ" หยางป๋อมองหัวหนูที่ใหญ่เท่ารถเล็ก

หนูยักษ์พยายามปีนออกมาจากช่องลิฟต์ โลหะทั้งหมดผุกร่อนไปแล้ว เหลือแค่ช่องคอนกรีตเปล่าๆ

หยางป๋อหยิบดาบเลเซอร์ออกมา แต่หนูยักษ์กลับสะบัดหัวอย่างแรง หยางป๋อเห็นท่าไม่ดีจึงรีบหลบ

วินาทีถัดมา ลูกไฟฟ้าพุ่งออกมาจากปากหนู พูดให้ถูกคือฟันของมันเหมือนเครื่องสร้างลูกไฟฟ้า

โครม!

ลูกไฟฟ้าพุ่งชนกำแพงคอนกรีต เสียงระเบิดดังสนั่น เศษคอนกรีตกระเด็น

ทันใดนั้น หนูยักษ์ก็ส่งเสียงคำรามดังลั่น พร้อมกับเสียงคำรามของซอมบี้

หยางป๋อรีบลงไปชั้นใต้ดินที่สอง ใช้ดาบเลเซอร์ทำลายประตูกระจกหนาสองชั้น พอเข้าไปก็เห็นช่องลิฟต์ ยังมีเศษกระจกแตกอยู่ เสียงคำรามดังมาจากช่องลิฟต์ไม่หยุด

หยางป๋อชะโงกดู แล้วก็ตกตะลึง

หนูยักษ์ติดอยู่ที่ช่องลิฟต์ชั้นล่าง ดูเหมือนจะปลุกซอมบี้ชั้นบน หยางป๋อมองเศษกระจกแตกที่เท้า ซอมบี้คงลงไปแล้ว

แล้วก็ติดอยู่ ซอมบี้หลายตัวถูกร่างอ้วนของหนูยักษ์บีบอัดติดผนังช่องลิฟต์ แล้วก็เริ่มกัดกินอย่างบ้าคลั่ง

"โอ้โห" หยางป๋อไม่คิดว่าหนูยักษ์จะโชคร้ายขนาดนี้

หยางป๋อได้ยินเสียงระเบิดดังมาจากด้านล่างไม่หยุด

เขารีบลงไปดู พบว่ากรงเล็บหน้าของหนูยักษ์ขุดคอนกรีตพังหมดแล้ว แต่ก็ยังปีนออกมาไม่ได้ มันคำรามพลางปล่อยลูกไฟฟ้าไม่หยุด

"เชี่ย ต่อไปไม่ทำภารกิจแบบนี้อีกแล้ว ฆ่าศัตรูตัวเล็กๆ สนุกกว่าเยอะ" หยางป๋อบ่นอย่างเซ็ง เขาชอบฆ่าศัตรูตัวเล็กๆ ในเกม ตัวใหญ่สุดให้แค่ 32 แต้ม ส่วนตัวเล็กให้ 2 แต้มเลย ฆ่า 16 ตัวเล็กใช้กระสุนไม่ถึงหนึ่งแม็ก แต่ฆ่าตัวใหญ่หนึ่งตัวไม่รู้ต้องใช้กี่แม็ก

จู่ๆ หนูยักษ์ก็ออกแรงสุดตัว ร่างทั้งร่างหลุดออกมาในทีเดียว แต่ก็เป็นโศกนาฏกรรม

ดาบเลเซอร์ที่หยางป๋อโยนลงไปตอนแรกปักอยู่ที่ต้นคอของหนู คราวนี้หนูใช้แรงมากเกินไป ชนเพดานเข้าอย่างจัง ดาบเลเซอร์จึงฝังลึกเข้าไป

ครึ่งหลังของร่างหนูยักษ์เป็นอัมพาตทันที เหลือแค่หัวที่ยังขยับได้

"ขอแสดงความยินดี คุณทำภารกิจศูนย์วิจัยลึกลับสำเร็จอย่างยอดเยี่ยม ได้รับเหรียญตราวีรบุรุษถาวร" ข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอตอนที่หยางป๋อกำลังจะจัดการหนูยักษ์

หยางป๋อดูเหรียญตราวีรบุรุษ สวมใส่แล้วเพิ่มคุณสมบัติทั้งหมด 20% แต่ตายแล้วร่วงทุกครั้ง

"โคตรจะหลอก เหมือนซื้อรถไฟฟ้า ติดตั้งอุปกรณ์ให้ครบ แต่ต้องจ่ายเงินถึงจะเปิดใช้งานได้" หยางป๋อรู้ดีว่า 20% นี้คืออะไร ก็คือความสามารถของมนุษย์เทียมที่ถูกตัดออกไปนั่นแหละ

ทันใดนั้น ภาพในเกมก็สั่นไหว ตามด้วยการนับถอยหลัง 30 วินาที ที่นี่กำลังจะถล่ม

แต่ความจริงไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยางป๋อจำใจควบคุมตัวละครวิ่งออกไป แล้วก็เห็นมนุษย์เทียมหลายตัวเดินลงไปชั้นใต้ดินผ่านการควบคุมระยะไกล

พอออกมาด้านนอก ในเกมไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในความเป็นจริง เครื่องบินรบไร้คนขับลำหนึ่งบินมาจากที่ไกลๆ ไม่ถึงหนึ่งนาที หนูยักษ์ที่เป็นอัมพาตก็ถูกมนุษย์เทียมหลายตัวยกขึ้นเครื่องบิน แล้วเครื่องบินก็บินจากไปอย่างรวดเร็ว

"แหะๆ พวกนี้หลอกเอาเปรียบเราชัดๆ" หยางป๋อบ่นอย่างเซ็ง ภารกิจนี้ดูเหมือนจะให้รางวัลเยอะ แต่จริงๆ แล้วก็แค่ความสามารถที่มนุษย์เทียมมีอยู่แล้ว

"ช่างเถอะ คนอยู่ใต้ชายคาเขา ก็ต้องก้มหัว" หยางป๋อมองศูนย์วิจัยที่พังในเกม แต่ในความเป็นจริงศูนย์วิจัยยังอยู่ดี

หยางป๋อครุ่นคิดครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าจะทำภารกิจเสร็จเร็วขนาดนี้ เวลาบินยังไม่หมด จึงหยิบแผนที่ขึ้นมาศึกษาอย่างละเอียดอีกครั้ง

"โรงงานยา" หยางป๋อพบว่าไม่ไกลจากที่นี่มีโรงงานยาแห่งหนึ่ง

แต่ทันใดนั้น หน้าจอเกมก็แสดงคำเตือน: การถล่มของศูนย์วิจัยดึงดูดซอมบี้จำนวนมาก

หยางป๋อตกใจ จึงใช้พลังพิเศษโฟโตอิเล็กทริกตรวจสอบระยะไกล แล้วก็เห็นจุดสว่างบนท้องฟ้า พอมองดีๆ ก็เห็นว่าเป็นขีปนาวุธลูกหนึ่งพุ่งตรงมาที่ศูนย์วิจัย

"เชี่ย!" หยางป๋อรีบควบคุมตัวละครวิ่งหนีสุดชีวิต

โครม!

ไม่กี่วินาทีต่อมา ในเกมไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในความเป็นจริง ขีปนาวุธลูกหนึ่งพุ่งชนศูนย์วิจัยจนพังพินาศ

การปรุงยา+16！

การปรุงยา+8！

การปรุงยา+8！

ชกมวย+4！

ชกมวย+4！

ข้อความผุดขึ้นมาเป็นชุด ชัดเจนว่าซอมบี้ในศูนย์วิจัยใต้ดินถูกกำจัดหมด

"ดูเหมือนทางการทหารต้องการแค่สัตว์กลายพันธุ์พวกนี้ หรือไม่ก็วัสดุบางอย่างเพื่อการวิจัย"

"ว่าแต่ทำไมหนูยักษ์ถึงปล่อยไฟฟ้าได้ หรือว่าเกี่ยวกับศูนย์พลังงานใต้ดิน?"

"แล้วหนูยักษ์นี่มีตัวเดียวหรือหลายตัวกันแน่?"

"ใต้ดินคงไม่ได้ถูกหนูขุดจนโล่งหมดใช่ไหม" หยางป๋อมองเห็นซอมบี้มากมายจากระยะไกล พวกมันถูกดึงดูดด้วยเสียงระเบิดจากด้านหลัง กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

แล้วหยางป๋อก็ถูกพบตัว ตอนนี้เขาคิดแต่จะหนีให้พ้น ไม่มีทางสู้ไหวแน่

โชคดีที่ตอนนี้มีเหรียญตราวีรบุรุษเพิ่มคุณสมบัติทั้งหมด 20% หยางป๋อวิ่งปรู๊ดปร๊าดเหมือนนักวิ่งพาร์กัวร์ ด้านหลังเป็นซอมบี้ ด้านหน้าก็เป็นซอมบี้

โชคดีที่ซอมบี้พวกนี้วิ่งช้ากว่า แต่พอหยางป๋อข้ามถนนวงแหวน เขาก็เห็นซอมบี้ตัวดำมะเมื่อมสูงกว่าหกเมตรตัวหนึ่ง ร่างกายมันมีเกราะกระดูกปกคลุม

มันคำรามเสียงดัง วิ่งเร็วกว่าซอมบี้ตัวอื่นเป็นเท่าตัว หยางป๋อเห็นแบบนี้ก็รีบวิ่งหนี ตัวละครวิ่งสุดแรงแล้วกระโดดขึ้นไปบนตึกที่อยู่ห่างจากถนนวงแหวนไม่กี่เมตร หยางป๋อลงเท้าบนผนังตึก ไม่กล้าเหยียบหลังคาเพราะไม่แน่ใจว่าจะผุพังหรือเปล่า

พอลงบนผนังตึก หยางป๋อก็วิ่งต่อ แล้วใช้แรงส่งกระโดดขึ้นไปบนตึกคอนกรีตอีกหลังที่อยู่ห่างออกไปเจ็ดแปดเมตร

โครม!

ซอมบี้ยักษ์ตัวนั้นก็กระโดดตามมาลงบนตึกที่หยางป๋อเพิ่งกระโดดออกมา แต่น่าเสียดายที่มันลงบนหลังคา หลังคาผุพังทำให้มันตกลงไปในตึก

แล้วมันก็พังกำแพงออกมา ไล่ตามหยางป๋อไม่ลดละ

"ฮิๆ" หยางป๋อเห็นแบบนี้ก็หยิบปืนขึ้นมารอบนตึกข้างๆ

แน่นอนว่าพอมันพังกำแพงออกมา มันก็โดนหยางป๋อเทกระสุนใส่หนึ่งแม็กทันที

มันเพิ่งพังกำแพงออกมาก็โดนกระสุนเจาะทะลุตาข้างหนึ่ง มันเงยหน้าร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วก็โดนกระสุนยิงเข้าปากที่อ้ากว้าง ท้ายทอยถูกยิงจนกระเด็นออกมา

ควบคุมจิตใจ+32！

"เชี่ย!"

"เชี่ย!"

ในห้องควบคุมเกม คนที่เห็นภาพนี้หลายคนอุทานด้วยความตกใจ ซอมบี้ดำตัวใหญ่นี่เป็นซอมบี้ระดับสูงที่วิวัฒนาการ ยากมากที่จะจัดการ ทางการทหารเคยส่งหุ่นยนต์ไปจับ แต่ไม่มีคุณค่าทางการวิจัยเท่าไหร่ แต่ก็ยากมากที่จะกำจัด แต่ตอนนี้กลับถูกปืนเล็กๆ กระบอกเดียวจัดการได้

"ไอ้สัดนี่ ถ้าเล่นเกมจริงๆ ฉันยังสงสัยว่ามันเปิดโปรแกรมโกงแล้ว"

"ใช่ แต่น่าเสียดายที่เราไม่มีทางเปิดโปรแกรมโกงได้"

พันเอกดูวิดีโอซ้ำแล้วซ้ำอีก แล้วพูดว่า "ผมยิ่งมั่นใจว่าคนนี้เป็นนักศิลปะการต่อสู้โบราณจากสำนักไหนสักแห่ง ในศิลปะการต่อสู้โบราณมีวิชาหนึ่งชื่อว่าฟังเสียงหาตำแหน่ง"

"หัวหน้า อันนั้นมันของปลอมไม่ใช่เหรอ?"

"ฮึ จะเป็นไปได้ยังไง แต่ก็มีอีกความเป็นไปได้หนึ่ง นั่นคือโชคช่วย" พันเอกพูดต่อ

(จบบท)