บทที่ 134 เส้นทางถอยของฝ่ายตรงข้าม

"อื้อหือ พวกนี้น่ะเหรอ" หยางป๋อมองคลังสินค้า นี่คือคลังขององค์กรฮุยจิ่น แบ่งออกเป็นหลายโซน ชั้นหนึ่งกว้างถึงสองพันตารางเมตร ที่นี่มีทั้งหมดหกชั้น ผนังโดยรอบเป็นเกราะป้องกันของเรือรบทั้งหมด

ภายในยังมีสัตว์ประหลาดหลากหลาย สัตว์พวกนี้ต่างหลับใหล มีปลอกคอคล้ายๆกับสร้อยคอ สัตว์ประหลาดมีหลายแบบ มีทั้งงูสองหัวด้วย

บริเวณนี้สัตว์ประหลาดไม่ได้มีมากนัก คงถูกส่งออกไปแล้วส่วนหนึ่ง นอกจากนี้ยังมีพืชแปลกประหลาดบางชนิด ในภาชนะปิดสนิท มีเห็ดก้อนหนึ่งกำลังเคลื่อนที่ช้าๆ ด้านนอกภาชนะมีป้ายเตือนอันตราย

ส่วนใหญ่เป็นโลหะพลังงาน หินพลังงาน หินพลังงานคุณสมบัติ และอีกมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นคือโลหะพลังงานคุณสมบัติ เช่น โลหะที่มีพลังไฟในตัว พวกนี้เป็นวัตถุดิบในการสร้างชุดเกราะชั้นสูง

ลองนึกภาพดูสิว่า ถ้าชุดเกราะของหยางป๋อเก็บพลังงานไฟฟ้าไว้พอ ตอนต่อสู้จะเป็นยังไงบ้าง?

สิ่งเดียวที่ไม่ดีคือที่นี่ใช้ระบบกลไก และคนควบคุมทั้งหมด ไม่ค่อยเป็นระบบและอัตโนมัติเท่าไหร่

พื้นที่ฐานขององค์กรฮุยจิ่นนี้ เกือบจะสำรวจครบหมดแล้ว รวมถึงที่พักของสมาชิกในองค์กรฮุยจิ่นเอง แต่ยังไม่เห็นทางหนีเลย

หยางป๋อเดาว่าคงจะสำคัญมาก เปิดได้ก็แต่หัวหน้าขององค์กรฮุยจิ่นเท่านั้น แถมยังเป็นแบบกลไลทั้งหมด ซึ่งจุดนี้ไม่ค่อยดีตรงที่ไม่สามารถค้นหาได้ผ่านระบบ

เขาค้นพบห้องควบคุมพลังงานหลักด้วย แต่ไม่ได้เข้าไป จริงๆแล้วที่นั่นไม่ค่อยมีคนเข้าไปหรอก

หยางป๋อมองหัวหน้าองค์กรฮุยจิ่นจากระยะไกล แน่นอนว่าต้องเป็นแบบที่หวงเหลาซานบอกว่าหน้าตาเป็นยังไง มันทำให้หยางป๋อรู้สึกแปลกๆ รู้สึกอันตรายมาก...

งานจับคู่แลกเปลี่ยนหยุดไปแล้ว หัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์หลายร้อยคนแต่ละวันก็มาหาองค์กรฮุยจิ่นเรียกร้องให้ชดใช้ความเสียหาย ไม่งั้นจะระงับการแลกเปลี่ยน ฝั่งโจรสลัดก็เหมือนกัน ชั่วขณะหนึ่งบรรยากาศมีแแต่ความตึงเครียด

หวงเหลาซานหยิบแผนที่ออกมาแล้วพูดว่า "ตามข้อมูลที่ฉันสืบมาได้ล่าสุด ที่นี่มีทะเลสาบอยู่แห่งหนึ่ง ห่างออกไป 300 กว่ากิโลเมตร มีปลาไหลไฟฟ้าอยู่เยอะ คนของพวกเราแทบจะไม่มีใครไปที่นั่นเลย"

"อีกด้านหนึ่งห่างออกไป 600 กว่ากิโลเมตร เป็นบึงแห่งหนึ่ง แต่มีพิษ สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนั้นล้วนเป็นพวกมีพิษทั้งนั้น"

"อีกด้านเป็นทางออกของแม่น้ำใต้ดิน กระแสน้ำไหลเชี่ยว แต่ในนั้นแทบไม่มีสิ่งมีชีวิตอะไร คนเลยไม่ค่อยไป"

หยางป๋อรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แม้ว่าระยะห่างไม่กี่ร้อยกิโลไม่ได้ไกลมาก แต่ที่นี่ไม่ใช่โลกเทคโนโลยี เว้นเสียแต่ว่ามีการสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกในการหนีหายนะขึ้นอย่างมโหฬาร

"เทคโนโลยี!" เมื่อส่งหวงเหลาซานกลับ หยางป๋อครุ่นคิดในใจ เห็นได้จากการจัดวางภายในฐานขององค์กรฮุยจิ่นนี่เอง ที่พวกเขายังต้องพึ่งพาคือเทคโนโลยี

อย่างแรกคือปืนเลเซอร์บนเรือ ถึงจะควบคุมโดยคนก็เถอะ แต่ก็แค่ยิงใส่ช่องทางแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก จัดเตรียมผู้กลายพันธุ์ขั้นสูงไว้คนหนึ่ง ใครมาก็ตายหมด

แถมองค์กรฮุยจิ่นนี้มีลักษณะเป็นสังคมแบบมนุษย์ กระต่ายเจ้าเล่ห์ย่อมมีถึงสามรัง พอมีเรื่องเมื่อไหร่ก็จะหนีไปด้วยความเร็วสูงสุดทันที

"ถ้ามีอุโมงค์ความเร็วสูงใต้ดินล่ะก็ น่าจะหลบหนีได้อย่างรวดเร็วเลยนะ"

"แต่งั้นจะมีต้นทุนมากแค่ไหนล่ะ แถมยิ่งลงไปลึก การรบกวนก็ยิ่งแรงขึ้น"

"อีกอย่างก็ไม่กลัวว่าจะถูกมนุษย์กลายพันธุ์ค้นพบหรอกเหรอ พวกในโลกใต้ดินนี่นาน่ากลัวกว่าอีก..."

หยางป๋อเดินออกมาจากโลกใต้ดิน มนุษย์กลายพันธุ์เข้าๆออกๆกันไปมา เขาไม่ได้สนใจอะไรมากมาย

ชะโงกหน้ามองท้องฟ้า ในใจของหยางป๋อเกิดความคิดที่กล้าหาญขึ้นมา ถ้าจะซ่อนยานบินไว้ในเมฆหมอกของหลุมยุบนี่ล่ะ?

จะไม่ใช่วิธีที่เร็วและทันท่วงทีที่สุดหรอกหรือ? แถมด้านบนยังมีสัญญาณรบกวนน้อยด้วย ถ้าติดตั้งอาวุธที่ทรงพลังให้ยานนี้ ต่อให้ข้างล่างมีคนมากแค่ไหนก็ไม่ต้องกลัวใช่ไหม?

"ลองนึกภาพดู ถ้าตอนนั้นมีมนุษย์กลายพันธุ์มากมายรุมโจมตีฐาน ยานของฮุยจิ่นกำลังลอยอยู่ด้านนอกเหนือหลุมยุบ ปืนเลเซอร์ก็เปิดฉาก...อื้อหือ" หยางป๋อพึมพำในใจ

องค์กรอย่างฮุยจิ่นนี่มักจะเลือดเย็นและโหดเหี้ยมที่สุด ถ้าสูญเสียฐานที่มั่นไป ก็คงไม่ปล่อยให้คนอื่นอยู่ดีมีสุข

หยางป๋อเดินสำรวจรอบๆ มนุษย์กลายพันธุ์แทบไม่มีการแลกเปลี่ยนแล้ว นานๆทีจะมีมนุษย์กลายพันธุ์มาคนเดียวเอาของมา แต่กลับถูกหัวหน้าเผ่าอื่นๆดุด่าไล่

หลังจากออกมา หยางป๋อก็ล่องหนไปที่ด้านนอกหลุมยุบ พินิจมองลงไปในหลุม พบว่าในนั้นเต็มไปด้วยเมฆหมอก ไม่แน่ใจว่าลึกเท่าไหร่

เขาเดินไปรอบๆภายนอกหลุมยุบสักพัก ไม่พบอะไรผิดปกติ มีนก มีสัตว์ต่างๆ

"หรือว่าจะเดาผิด?" หยางป๋อครุ่นคิดในใจ

แต่พอนึกถึงตัวเองเคยฆ่านกที่เป็นทั้งสิ่งมีชีวิตและเครื่องจักรได้ หยางป๋อก็ตัดสินใจมองดูให้ละเอียด ดูนกพวกนี้ ดูสัตว์พวกนี้

จนกระทั่งฟ้ามืด หยางป๋อเผยรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก ต้องขอบคุณความสามารถแบบพาสซีฟอย่าง 'การมองเห็นแบบไดนามิก'

การมองเห็นแบบไดนามิกเป็นความสามารถเดียวที่ยังใช้ได้แม้จะล่องหน มันเป็นแบบพาสซีฟ ขอแค่มองเห็นสิ่งต่างๆ ก็จะมีความสามารถนี้แล้ว

"ในฝูงนกจริงสามฝูง แอบมีนกปลอมห้าตัว"

"การันตีได้ว่าจะมีนกคอยเฝ้ามองหลุมนี้ตลอด อื้อหือ" ในที่สุดหยางป๋อก็สังเกตเห็น นกปลอมพวกนี้จะกระโดดไปมาบนต้นไม้ กินอาหาร แต่มีอย่างหนึ่งที่พวกมันไม่ทำ

นั่นก็คือ ขนร่วงไง!

ใช่แล้ว นกจริงๆน่ะตอนบินก็ย่อมมีขนหลุดร่วงบ้างเล็กน้อย โดยเฉพาะตอนกระโดดไปมาในพุ่มไม้

"งั้นจะไปสืบต่อยังไงดีล่ะ?" หยางป๋อครุ่นคิดในใจอีกครั้ง

ของพวกนี้ลอยอยู่กลางอากาศ เขาสามารถแปลงเป็นนกไปดูได้ แต่อาจจะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น แต่ถ้าบังเอิญไม่อยู่ในนั้นล่ะ?

หยางป๋อไม่กล้าการันตีหรอกว่าจะมียานอยู่ในนี้ สำคัญคือตอนล่องหนแล้วใช้พลังอื่นไม่ได้ โดยเฉพาะพลังไฟฟ้า แสง หรือแรงโน้มถ่วง

ถ้าใช้ก็ล่องหนไม่ได้แล้ว แถมดูจากระยะข้างในที่กว้างมาก แม้จะมียานจริง คงจะมีระบบหลบหลีกอัตโนมัติเปิดอยู่แล้ว

ความรู้สึกหงุดหงิดเกิดขึ้นในใจหยางป๋อ อยากจะไม่ยุ่งกับเรื่องที่นี่เลย แต่ไอ้บริษัทซื่อไห่บ้าบออะไรนั่น รวมถึงตัวเองที่โดนเล่นงานหนักขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีการค้ามนุษย์อีก แค่เรื่องเดียวก็ทำให้เขาโมโหมากแล้ว นี่ยังจะมีเรื่องอื่นอีกเหรอ

"ช่างมันเถอะ ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น ถ้าสกัดกั้นคนของฮุยจิ่นได้ก็ดี ทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ก็ฉันมีแค่คนเดียว..." หยางป๋อล่องหนกลับสู่โลกใต้ดิน ในใจรู้สึกเซ็งเล็กน้อย

"เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ยังมีเทียหนิวอีกนี่" ตาของหยางป๋อสว่างวาบ ถ้าเป็นยานจริงๆ การให้เทียหนิวกับพวกไปจัดการคงจะเหมาะที่สุด

หยางป๋อรีบรี่ไปหาเทียหนิวทันที ต้องทำให้ไว ไม่งั้นกลัวว่างานจับคู่แลกเปลี่ยนจะจบลงซะก่อน

ด้วยการควบคุมแรงโน้มถ่วงเต็มกำลัง หยางป๋อพุ่งทะยานอยู่ในโลกใต้ดินราวกับกระสุนปืน ตอนแรกแทบจะชนเข้ากับหินผา พออยู่ไปสักพักก็คุ้นชินขึ้น

"เทียหนิว" หยางป๋อแปลงกายเป็นพวกเดียวกับเทียหนิว แล้วคุยอะไรสักพักกับเทียหนิวและลูกน้องของมัน จากนั้นเทียหนิวก็แยกจากพรรคพวก แล้วไปยังบริเวณหลุมยุบพร้อมกับหยางป๋อ

หยางป๋อได้ยินมาว่า พี่น้องของเทียหนิวจะต้องคอยเฝ้าบ้าน ปกป้องดินแดนของชนเผ่าตัวเอง

หยางป๋อพาเทียหนิวมาถึงจุดซ่อนตัวห่างจากหลุมยุบประมาณหนึ่งกิโลเมตร ให้เทียหนิวจ้องไปที่หลุมยุบ พอมีอะไรเหล็กๆลอยขึ้นมาก็ให้ยิงมันทันที ยิงเสร็จก็รีบหนี

นี่จริงๆแล้วเป็นวิธีเอาไว้ป้องกันกรณีฉุกเฉิน หยางป๋อคิดว่าตัวเองน่าจะสามารถขัดขวางการหนีของอีกฝ่ายได้ มันเป็นแค่แผนสำรองเท่านั้น

หลังจากคุยกันอยู่พักใหญ่ เทียหนิวก็พยักหน้า แสดงว่าเข้าใจแล้ว

ตอนนี้ร่างของเทียหนิวก็มีลวดลายสีทองมากขึ้น แต่ไม่รู้ว่าพอดูดซับแท่งพลังงานเสร็จแล้วจะเติบโตไปถึงขั้นไหน

"น้องชาย ทำไมเพิ่งมาตอนนี้ล่ะ ทางฮุยจิ่นประกาศแล้วว่าพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายของงานจับคู่แลกเปลี่ยน" หวงเหลาซานเห็นหยางป๋อมา ก็พูดด้วยความร้อนรน

(จบบท)