บทที่ 78 โลกนี้เป็นอย่างไรกันแน่?

"ไม่น้อย!" คนที่ตรวจสอบรีบเปิดตู้นิรภัยอีกหลายตู้ ภายในก็มีแต่ของแบบเดียวกัน

หยางป๋ออ้าปากค้าง "มีเยอะขนาดนี้เลยเหรอ ใครกล้าทำแบบนี้กันนะ?"

"รีบเอาไปเร็ว" ได้ยินแบบนี้ เพื่อนร่วมทีมอีกฝ่ายก็รีบตะโกน

"ไม่ได้ ต้องหาตัวคนก่อน ไม่งั้นฉันจะจะถูกเปิดเผย ทั้งครอบครัวของฉัน ถ้าพวกมันสืบรอยฉันเจอ ก็จะรู้แหล่งที่มาของหินพลังงานพวกนี้" คนในห้องรีบพูด

"รอยตัดยังใหม่อยู่ ตัวคนต้องยังหนีไปไม่ไกลแน่ๆ รีบตามหากันเร็ว" คนในห้องพินิจดูรอยตัดที่ตู้นิรภัยแล้วร้องบอก

"ย้ายของไปก่อน นี่คือสมบัติเกือบทั้งหมดของพวกพี่น้องเรา" คนตรงประตูไม่เห็นด้วย พูดเสียงดัง

คนข้างนอกตะโกนบอก "ที่นี่มีร่องรอย แต่ไม่รู้ว่าเป็นร่องรอยอะไร"

หยางป๋ออึ้งไปเลย ส่วนใหญ่น่าจะเป็นที่ที่เขาฝึกซ้อมหุ่นยนต์เมื่อครู่นี้ล่ะมั้ง...

"นายรีบไปรายงานพี่ใหญ่ เราสองคนจะตามหาคนก่อน"

"เอาหินพลังงานไปก่อน ไม่แน่คนอื่นอาจจะกลับมาเอามันอีกก็ได้ ร่องรอยบนพื้นส่วนใหญ่ก็น่าจะเป็นการเตรียมอุปกรณ์เพื่อเคลื่อนย้ายหินพลังงาน พอเห็นพวกเรามาเลยหนีไป"

"งั้นยิ่งต้องหาตัวให้เจอ"

หยางป๋อได้ยินเสียงโต้เถียงกันอย่างดุเดือดจากข้างนอก เขาเลยลอบย่องออกมาเงียบๆ เตรียมจะหนี

"ไม่ได้ คนบนเรือปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้ เดี๋ยวพวกเราค่อยขึ้นแคปซูลอพยพแล้วทิ้งระเบิดทำลายยานขนส่งลำนี้ซะ ไม่งั้นช่องทางลำเลียงของของพวกเราจะถูกเปิดเผยซะหมด"

"ได้ เอาหินพลังงานใส่แคปซูลอพยพแล้วโยนออกไปก็พอ"

หยางป๋อแรกๆตั้งใจจะหนี พอได้ยินอย่างนั้นกลับไม่อยากหนีแล้ว ถ้าพวกนี้ทำจริงตามที่ว่า ตัวเขาก็จะย่อยยับน่ะสิ!

เขาด่าในใจว่าพวกหมานรกเอ๊ย อยากตายใช่มั้ย แล้วก็กลับไปที่ห้องเล็กเมื่อครู่

สองคนบรรลุข้อตกลงกัน ตัดสินใจเอาหินพลังงานไปก่อน ไม่ตามหาคนแล้ว

"นายไปเอารถขนของมา ฉันจะเข้าไปขนของออกมาก่อน"

คนหนึ่งก็เข้าไปขนหินพลังงาน ภาชนะบรรจุนี่ช่วยบดบังการสั่นสะเทือนของหินพลังงานได้ ทำให้ตรวจจับไม่พบ

คนคนนั้นกำลังเตรียมเปิดตู้นิรภัยอีกตู้ แต่พลันก็ชะงักงัน อะไรนะ มีผู้ชายลอยอยู่ในอากาศแบบไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเนี่ยนะ?

แล้วสายตาก็มืดมิดไปเลย เพราะอาวุธพลังงานปักตรงข้างหน้าหมวกกันกระสุนที่เขาใส่อยู่ แค่ห่างแค่ 1 มิลลิเมตร

การซ่อมแซมเรือรบ +8!

มือหยางป๋อสั่นน้อยๆ รีบถอดชุดเกราะของคนคนนั้นออก แล้วยัดศพเข้าไปไว้ในตู้เก็บเสื้อผ้าในห้องพัก เปลี่ยนอาวุธพลังงานของตัวเองให้กลายเป็นเหมือนของคนนั้น ดึงเส้นผมของศพหนึ่งเส้น แล้วก็ใช้ทักษะอำพรางในใจ

มองดูตัวเองอีกที เปลี่ยนไปแล้ว!

แล้วก็ใส่ชุดเกราะของศพอีก ทั้งยังเอาประตูตู้นิรภัยที่ถูกตัดเมื่อครู่ ไปวางพิงไว้กับประตูตู้ที่ใช้ซ่อนศพอีกด้วย

"ให้ฉันช่วยมั้ย" คนที่ไปเอารถขนของมาถาม

"อืม" หยางป๋อตอบรับ แล้วทั้งสองก็ช่วยกันขนของ รวมทั้งหมดถึงร้อยชิ้น

ขนของเสร็จแล้ว หยางป๋อให้อีกคนมาขับรถ ขั้นต่อไปนี้หยางป๋อยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ต้องตามพวกนี้ไปที่ยานรบของโจรสลัดหรือไง?

"ก็ดูเหมือนจะต้องเป็นแบบนั้น อย่างน้อยก็ปลอดภัย" หยางป๋อรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่แรกๆคิดว่าที่นี่ไม่น่าจะมีใคร ใครจะไปรู้ว่าจะมีสายให้กับอีกฝ่ายแอบอยู่ที่นี่ด้วย สงสัยว่าทำไมพวกโจรสลัดถึงสามารถควบคุมยานขนส่งลำนี้ได้ ก็เพราะพวกคนซ่อมเรือนี่ไงถึงได้ทำอะไรได้ง่ายถึงขนาดนี้

ไม่นานก็มีหุ่นยนต์สองตัว กับคนในชุดเกราะพลังงานอีกสี่คนมาเจอหยางป๋อกับลูกน้องอีกคน แล้วพวกเขาก็พากันคุ้มกันสินค้าพวกนี้ไป

หยางป๋อไม่รู้หรอกว่าจะไปที่ไหน ทั้งหมดเดินไปครึ่งชั่วโมง เพราะทุกคนเป็นถึงผู้กลายพันธุ์กันทั้งนั้น เดินเร็วมาก ถ้าเป็นคนธรรมดาต้องใช้เท้าเดินในยานรบที่ยาว 18 กิโลเมตร สูงหลายร้อยเมตรนี่ ต้องแย่แน่ๆ

"ที่นี่คือที่ไหนกัน?" พอหยางป๋อเดินออกมาจากช่องทาง ก็เห็นเหมือนสนามกีฬาหนึ่ง ตรงกลางมีคนยืงอยู่หลายคน โดยมีหุ่นยนต์ล้อมรอบอยู่สิบสองตัว กับคนอีกยี่สิบกว่าคน...

ต่อไปนี้หยางป๋อไม่รู้ว่าควรทำอะไรดี เขามองไปไกลๆก็เห็นคนบนอัฒจันทร์คนหนึ่ง ในใจคิดอย่างตกใจ "หัวหน้าโจรสลัด?"

"แค่กๆ!" หยางป๋อเห็นคนที่มากับเขาเมื่อครู่ ไปกระซิบอะไรบางอย่างกับหัวหน้าโจรสลัด เขาเลยไอออกมาหน่อย แล้วใช้ทักษะคลื่นเสียงระบุตำแหน่งเพื่อลักลอบฟังว่าสองคนนั้นคุยกันว่าอะไร

"ตอนนี้ยังไปไม่ได้ ฆ่าเขาเถอะ หลายปีมานี้ไอ้เพื่อนรักคนนั้นของเรามันก็กินค่าจ้างจากพี่น้องเราเป็นกอบเป็นกำ ถ้าเราหนีไปได้แล้วเราค่อยไปส่งข้อความให้พวกมัน ครอบครัวทั้งหมดของมันจะต้องสูญสิ้นไป" หัวหน้าโจรสลัดพูดเสียงเบา นี่คือสิ่งที่หยางป๋อได้ยิน แม้จะอยู่ไกลกันร่วมหลายร้อยเมตร และเสียงจะเบามากๆ แต่น่าเสียดายที่ทักษะคลื่นเสียงของหยางป๋อนั้นอยู่ในระดับปรมาจารย์แล้ว

ใบหน้าของหยางป๋อถึงกับซีดเขียว แย่แล้วสิ ทำไมตัวเขาถึงได้โชคร้ายขนาดนี้นะ แถมยังคิดจะแอบไปอยู่บนยานโจรสลัด รอจังหวะแล้วค่อยหนีอีก

ตอนนี้หุ่นยนต์หนึ่งตัวที่มาพร้อมกัน คนขับก็เดินลงมา และเดินไปยังช่องทางอีกด้านหนึ่ง

"ฉันก็ไปด้วยแล้วกัน" หยางป๋อมองดูสัญลักษณ์ของช่องทางนั้น เป็นสัญลักษณ์ห้องน้ำ เขารีบร้องบอกแล้วตามอีกคนไปที่ห้องน้ำ

หยางป๋อคิดว่าโจรสลัดคนอื่นคงจะสงสัย แต่จริงๆแล้วโจรสลัดคนอื่นไม่ได้สงสัยเลย เพราะพวกเขาอยู่ด้วยกันมานาน ความสัมพันธ์จึงสนิทสนมกันมาก เหมือนเป็นพี่น้องกันไปแล้ว

ปุ๊บ!

พอเพิ่งก้าวเข้าห้องน้ำ หยางป๋อก็ฟาดอาวุธพลังงานในมือลงไป ฆ่าอีกฝ่ายตายคาที่

การขับหุ่นยนต์ +8!

"พวกหมาเอ๊ย คอยดูละกัน!" แล้วหยางป๋อก็รีบวิ่งหนีทันที ตรงดิ่งกลับไปที่ที่ขนของเมื่อครู่ก่อน เอาชุดเกราะใส่ให้ศพ แล้วปล่อยพลังงานไฟฟ้า เผาศพจนกลายเป็นถ่านไปเลย เพื่อทำลายหลักฐาน ไม่งั้นหากพวกนั้นพบศพก่อน อาจจะทำให้ความสามารถของเขาถูกเปิดเผย ตอนนี้ทำแบบนี้ พวกนั้นคงคิดว่าไอ้หมอนี่กลับมาทำอะไรสักอย่าง แล้วเจอดักซะก่อน

สิ่งที่หยางป๋อไม่รู้ก็คือ หลังจากที่เขาจากไปได้สิบกว่านาที พวกที่กำลังจะกำจัดคนที่หยางป๋ออำพรางเป็นอยู่นั้น ก็งงในใจว่าทำไมคนคนนั้นยังไม่กลับมา พวกมันจึงตัดสินใจไปที่ห้องน้ำ เพื่อจัดการอีกฝ่ายให้เรียบร้อยตามคำสั่งของหัวหน้าไปเลย

แต่ไม่คาดคิดว่า พอเข้าไปในห้องน้ำ กลับพบว่าคนขับหุ่นยนต์ถูกฆ่าตายแล้ว

"ไอ้ทรยศ ไอ้หมาเอ๊ย!" พี่ใหญ่โมโหจัด นักขับหุ่นยนต์นะ เป็นนักขับหุ่นยนต์เชียวนะ! แถมยังเป็นเพื่อนซี้อีกต่างหาก ที่แย่ยิ่งกว่าคือพวกหุ่นยนต์ส่วนใหญ่จะตั้งค่าไว้ตามผู้ใช้ ไอ้พวกนิสัยบ้าบอ คำสั่งโปรแกรมอะไรเทือกนั้นน่ะ พวกโจรอย่างเรานี่มันจะไปมีคีย์ล็อคหรือไง แต่ไปยืมของไอ้พวกนั้นมาขับมันก็ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ว่ะ

"พี่ใหญ่ เราไปจัดการไอ้ทรยศนั่นก่อนเถอะ!"

"พี่ใหญ่ ไอ้หมอนั่นรู้เรื่องของเรามากเกินไปแล้ว"

"ใช่แล้วพี่ใหญ่"

"เหลือไว้สามตัวก็พอ คนอีกห้าคน ที่เหลือทุกคนต้องหาให้เจอให้ได้ ถ้าจริงๆแล้วทำไม่ได้ ก็ค่อยเช็คเป็นห้องๆไป พังทีละห้อง ให้ไอ้พวกสารเลวพวกนี้กลายเป็นขยะอวกาศไปเลย" หัวหน้ากัดฟันพูดอย่างเกรี้ยวกราด

"วิธีนี้ดีเลยพี่ใหญ่"

ส่วนด้านหยางป๋อนั้น ก็มาถึงคลังสินค้าแล้ว คลังสินค้าที่นี่ใหญ่โตมโหฬาร ข้างในเต็มไปด้วยสินค้ากองพะเนินเทินทึก สินค้าที่อยู่ที่นี่ถูกยึดอยู่กับที่ เพราะอยู่ในอวกาศ ดังนั้นจึงลอยอยู่ในอากาศ คลังสินค้ามีความสูง ความใหญ่มาก และมีบันไดวนอยู่รอบๆ มีลิฟต์ด้วยแต่ใช้ไม่ได้แล้ว ที่คลังสินค้านี่ใช้หุ่นยนต์ในการขนย้ายทั้งหมด

"หลบในตู้คอนเทนเนอร์สักหน่อยดีกว่า" หยางป๋อจึงวางแผนที่จะซ่อนตัวในตู้คอนเทนเนอร์สักพัก

หยางป๋อยังได้ยินเสียงคนทะเลาะกันด้วย ในใจสบถด่าไม่หยุด ก่อนจะหนีให้ไกลจากพวกนั้น

"อะไรนี่!" หยางป๋อใช้ความสามารถควบคุมโลหะเปิดตู้คอนเทนเนอร์ใบหนึ่งแบบสุ่ม แล้วก็อึ้งไปเลย

อาวุธพลังงานเพียบ! ทั้งหมดถูกยึดอยู่กับชั้นวางในตู้คอนเทนเนอร์ หยางป๋อเห็นเกราะพลังงานที่เขาเคยเห็นในร้านอาวุธพลังงานตอนนั้น เพียงแค่ชั่วพริบตา

"ฮ่าๆ โชคมาแล้วเพื่อน" หยางป๋อรีบเข้าไปหยิบเกราะพลังงาน นี่มันของดีชัดๆ

(จบบทนี้)