บทที่ 89 พี่ใหญ่ที่แท้ทรู

"พี่ใหญ่ ตอนนี้เหลือพวกเราแค่ไม่กี่คนแล้ว คนอื่นๆ หายไปหมด พวกเราค้นหาอยู่พักใหญ่ เห็นร่องรอยการต่อสู้และเลือด พวกพ้องคนอื่นๆ คงไม่รอดแล้ว"

"พี่ใหญ่ บนเรือลำนี้คงมีไอ้พวกยอดฝีมืออีกหลายตัว ไม่งั้นทีมของเราคงไม่โดนกำจัดได้ง่ายๆ ขนาดนี้ แม้แต่คนเดียวยังหนีไม่รอด!"

หยางป๋อได้ฟังดังนั้น ก็พยักหน้าแล้วถามว่า "พี่น้องทั้งหลาย ตอนนี้พวกเจ้ามีความคิดยังไงบ้าง จะรอให้เรือรบของอีกฝ่ายมาถึง หรือว่าพวกเรารีบหาทางหนีไปก่อนดี ข้าไม่เชื่อหรอกว่าอีกฝ่ายจะสามารถสกัดกั้นแคปซูลอพยพของพวกเราได้ทั้งหมด"

"พี่ใหญ่ แบบนี้พวกเราเอาพวกตัวประกันกับคนอื่นๆ ยัดใส่แคปซูลอพยพ แล้วพวกเราก็หนีไป ใครหนีรอดก็หนีรอด" มีโจรสลัดคนหนึ่งได้ยินดังนั้นก็รีบเห็นด้วย แล้วคิดอะไรออกอีกอย่าง

"ผมว่ามันไม่ดีนะ อย่างแรกเขตอวกาศแถวนี้แทบจะไม่มียานอะไรอยู่เลย แถมโอกาสที่จะโดนยานของเจ้าหน้าที่เจอก็สูงมาก ผมว่าพวกเราน่าจะต่อรองกับอีกฝ่ายนะ อย่างน้อยตอนนี้พวกเรามีตัวประกันในมืออยู่ตั้งหลายคน!"

"พี่ใหญ่ ผมก็ว่าน่าจะต่อรองได้นะ ถ้าไม่ได้ พวกเราก็ต้องยอมเป็นพยานที่ได้รับความคุ้มครอง แต่มีเงื่อนไขว่าพวกมันต้องปกป้องครอบครัวพวกเราให้ดีด้วย!"

"ใช่แล้ว พี่ใหญ่ พวกเรารู้ข้อมูลของโจรสลัดอื่นๆ ไม่น้อยเลย แถมผมว่าพวกเราคราวนี้โดนหลอกซะแล้ว!"

"พี่ใหญ่ พวกไอ้ขยะจากดาวพาโดน่ะไม่ได้คิดดีแน่ๆ ให้ข่าวกรองผิดๆ ถึงทำให้เกิดสถานการณ์แบบนี้?"

"พี่ใหญ่ ผมก็รู้สึกว่าดาวพาโดนั่นมีอะไรแปลกๆ ครั้งที่แล้วที่หงเป่ยจวี่โจมตีมันง่ายเกินไป?"

"หงเป่ยจวี่หายไปหลายร้อยปีแล้ว ไม่รู้ว่าแทรกซึมไปถึงไหนบ้าง ยังไงผมรู้สึกช่วงนี้ไม่สงบเท่าไหร่ พี่ใหญ่ เราไปหลบที่ดาวซันเหยว่สักพักไหม ถึงจะต้องเป็นพยานแต่ก็น่าจะติดคุกไม่นานหรอก"

"พี่ใหญ่ พวกเราเป็นโจรสลัด จะมายอมแพ้แบบนี้ไม่ได้ เราจับพวกตัวประกันเอาไว้ แล้วบอกให้อีกฝ่ายส่งเรือรบมา ถ้าไม่ส่งมา พวกเราก็ฆ่าไอ้พวกนี้ทิ้ง แล้วแยกย้ายหนีไปเอง!"

"ผมว่าไม่ดีนะ ตอนนี้การสื่อสารของเราขาดหายไปแล้ว ข้างนอกไม่รู้เรื่องอะไรของเราเลย ถ้าไปยั่วโมโหอีกฝ่าย พวกมันอาจจะโจมตีเราแบบไม่ทันตั้งตัว ทำให้พวกเราต้องตายพร้อมเรือขนส่งลำนี้!"

"พี่ใหญ่ พี่ว่ายังไงพวกผมก็ทำตามนั้น"

หยางป๋อมองดูพวกลูกน้องแล้วก็ชี้ไปที่คนสองสามคนพูดว่า "พวกเจ้าไปติดต่อกับคนที่อยู่บนเรือรบ พวกเราต้องต่อรองเงื่อนไข ต้องการการันตีความปลอดภัยของพี่น้องทุกคน ส่วนตัวข้าไม่ว่ายังไง พอถึงเวลาข้าจะหาทางหนีเอง พวกเจ้าก็ผลักความผิดทั้งหมดใส่ข้า!"

"พี่ใหญ่ไม่ได้! พี่ทิ้งพวกผมไม่ได้นะ!"

"ใช่ พี่ใหญ่!"

"พี่ใหญ่ คนที่ฆ่าไอ้พวกนั้นเป็นผมเอง ผมจะรับผิดเอง!"

หยางป๋อเห็นโจรสลัดพวกนี้ทำเพื่อตนแบบนี้ก็รู้สึกซาบซึ้งอยู่บ้าง แต่ตำแหน่งหัวหน้าโจรสลัดนี้ยังใช้ประโยชน์ได้อีกมาก จึงต้องเลือกที่จะหายตัวไป

"พูดพอแล้ว พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์เลือกหรอก อีกอย่างพวกเจ้าในฐานะผู้ช่วยเหลือก็โดนตัดสินไม่กี่ปีหรอก เผื่อตอนพวกเจ้าออกมา ข้าจะรออยู่ข้างนอก แล้วพวกเรามาลุยกันใหม่!" หยางป๋อจะปล่อยให้หัวหน้าโจรสลัดโดนจับได้ยังไง เดี๋ยวตัวเองจะเป็นยังไง ต้องคิดวิธีหนีออกไปให้ได้

ฝั่งโจรสลัดก็คิดไปคนละทิศละทาง ตอนนี้แทบจะถึงทางตันแล้ว บางคนก็อยากจะยอมแพ้ บางคนก็อยากจะมันส์สุดท้ายก่อนตาย พอได้ยินหยางป๋อพูดแบบนั้น ความคิดที่จะมันส์ครั้งสุดท้ายก็หายไป

อย่างน้อยถ้าโยนความผิดทั้งหมดให้พี่ใหญ่ ความผิดของตัวเองก็จะลดลงไปเยอะ ยังไงถ้าพี่ใหญ่โดนจับก็ต้องติดคุกด้วยกันอยู่แล้ว แต่ถ้าพี่ใหญ่หนีรอดไปได้ พวกตนเองก็น่าจะพ้นผิด หรืออย่างน้อยก็ได้รับโทษน้อยลง

"พี่ใหญ่!"

"พี่ใหญ่!" โจรสลัดพวกนี้ได้ยินก็ซึ้งใจไม่น้อย

"ไปกัน ข้าจะไปคุยเงื่อนไขกับพวกมัน แล้วรับเอาความผิดทั้งหมดต่อหน้าพวกมัน พวกเจ้าก็รอดูจังหวะเอาไว้ ข้าจะคอยอยู่ข้างนอก รอพวกเจ้าออกมาช่วยกันสร้างอาณาจักรต่อไป แค้นนี้พวกเราต้องล้างแน่!"

"ฉันว่าเรื่องครั้งนี้ก็แปลกๆ ข่าวกรองที่ดาวพาโดให้มา ต้องมีปัญหาแน่ๆ" หยางป๋อพูดออกไปอย่างเลื่อนลอย แต่ก็เพื่อเผื่อเอาไว้สำหรับอนาคต เผื่อวันหน้าตนเองเอาตัวไม่รอด กลับมาเป็นโจรสลัดก็ยังได้

อนาคตเรื่องใครจะไปรู้ล่ะ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา หยางป๋อก็พาโจรสลัดอีกไม่กี่คนไปติดต่อกับเรือรบ

ปล่อยตัวทวนสัญญาณไว้นอกเรือขนส่ง แล้วหยางป๋อกับพวกก็คุยผ่านวิดีโอกับอีกฝ่ายอยู่ในเรือขนส่ง ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันเหมือนเสือสองตัวเจอกัน!

"ไอ้หน้าไม่อาย กล้าดียังไงไปที่เรือรบพวกเรา!" หยางป๋อพูดประณามอีกฝ่ายก่อน แม้ในใจจะซาบซึ้งที่อีกฝ่ายยอมเสี่ยงไปที่เรือรบ แต่ตอนนี้ตนเป็นโจรสลัด ก็ต้องทำท่าให้ได้!

"เห็นท่าทางโมโหร้อนตัวแบบนั้น ก็รู้แล้วว่าเจ้าคงหาทางออกไม่ได้สินะ" ชายหนุ่มบนเรือรบกำลังเล่นผ่าท้องฟ้า มองจอที่มีหัวหน้าโจรสลัดด้วยสายตาเย็นชา

"ไอ้สมองกลวง พูดได้ยังไงว่าข้าคิดไม่ออก กล้าดียังไงมาคุยต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ พวกเราฆ่าตัวประกันบนเรือทิ้งเดี๋ยวนี้ แน่นอนว่าพวกโจรสลัดอย่างเราต้องโดนกฎหมายจัดการ แต่แล้วเจ้าล่ะจะเป็นยังไงน่ะ?" หยางป๋อหัวเราะเยาะหยัน

"ไอ้เลว!" หนุ่มคนที่เมื่อกี้ว่าคนอื่นโมโหร้อนตัว พอได้ยินแบบนั้นก็พูดผ่านไรฟันออกมาสองคำ

หนุ่มคนนั้นรู้ดีว่าถ้าเป็นแบบนั้นอนาคตของตนคงหมดแน่ๆ อาจจะติดคุกด้วยซ้ำ ในเมื่อมีคนตายไปมากขนาดนั้น ต้องมีคนรับผิดชอบอยู่แล้ว

"ฮ่าๆๆ เห็นท่าทางแกโมโหร้อนรนแบบนี้ ก็รู้แล้วว่าแกคงคิดไม่ออกสินะ!" หยางป๋อก็พูดเลียนแบบอีกฝ่าย แล้วหัวเราะเสียงดัง

โจรสลัดคนอื่นๆ ที่เห็นภาพนี้ก็ยิ่งเคารพในตัวพี่ใหญ่ของพวกเขามากขึ้น!

"ข้าพูดมากก็ไม่มีประโยชน์ ครั้งนี้ข้ามาเพื่อมาต่อรองกับพวกเจ้า ถ้าเงื่อนไขโอเค ตัวประกันบนเรือขนส่งก็จะไม่เป็นอะไร แต่ถ้าต่อรองไม่ลงตัว พวกเราก็จะฆ่าพวกมันทิ้งให้หมด!" หยางป๋อพูดเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆ

"พูดมา!"

"อันดับแรก เจ้าต้องเรียกพลเมืองของดาวซันเหยว่ทั้งหมดมาที่นี่ เพื่อให้พวกเขาเป็นพยานที่เที่ยงธรรมระหว่างเจ้ากับข้า ข้าเชื่อว่าเจ้าคงไม่กล้าฆ่าพลเมืองตัวเองเป็นสิบๆ คนเพื่อปิดปากหรอกนะ!" หยางป๋อพูดเสียงเรียบ

แม้หยางป๋อจะไม่ได้คิดอะไรออกมากมาย แต่เขาดูหนังดูละครมามากพอ เรื่องการใช้จริยธรรมมาบีบคนอื่นนี่ใครจะไม่เป็นกัน?

หนุ่มอีกฝ่ายแทบจะกัดฟันจนแตก ถ้ารู้ว่าหัวหน้าโจรสลัดจะเลวขนาดนี้ ตั้งแต่แรกน่าจะย้ายพลเมืองพวกนั้นไปไว้ที่อื่น ส่วนพวกโจรสลัดก็ช่างหัวพวกมันสิ!

"ประการแรก พวกลูกน้องโจรสลัดของข้าทั้งหมดนี้ต่างก็ทำตามคำสั่งของข้า การฆ่าและปล้นสะดมในอดีตล้วนเป็นคำสั่งจากพี่ใหญ่อย่างข้าทั้งสิ้น ตรงนี้ต่อหน้าพลเมืองมากมาย ข้าขอสารภาพผิด!" หยางป๋อเปิดฉากพูดก่อน

เมื่อได้ยินแบบนั้น โจรสลัดอีกสองสามคนที่อยู่ตรงนั้นก็ตื่นเต้นจนตัวสั่นไปหมด ด้วยคำพูดนี้ของพี่ใหญ่ ต่อให้ขึ้นศาลจริง พวกตนก็คงติดคุกไม่นานนัก เพราะเป็นแค่ผู้สมรู้ร่วมคิดเท่านั้น

"ข้าขอให้เจ้าใช้ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยรักษาความสงบสูงสุดของเจ้ารับรองว่าพวกเราจะได้รับการพิจารณาคดีอย่างเป็นธรรม!" หยางป๋อใช้มาตรฐานทางจริยธรรมบีบคั้นอีกฝ่ายอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายอยากจะฆ่าตนให้ตายไปเลยตอนนี้ แต่จะทำไงได้ล่ะ ในเมื่อเขาเป็นเจ้าหน้าที่กฎหมาย!

"ข้ารับรอง!" หนุ่มคนนั้นไม่คิดเลยว่าสถานการณ์ที่ตนได้เปรียบชัดเจนจะกลับมาถูกอีกฝ่ายคุกคามแบบนี้ เขากัดฟันกรอดๆ ต้องหาโอกาสฆ่าไอ้หมอนี่ให้ได้ ถ้าพูดถึงกฎหมายแล้วใครจะเก่งกว่าเขา บางครั้งคนตายก็ไม่มีโอกาสได้แก้ตัวอะไรหรอก!

(จบบท)