บทที่ 151 ทดสอบ

หยางป๋อหยิบเมนูขึ้นมา พบว่าเป็นเมนูกระดาษ ผลิตอย่างประณีตมาก สมกับเป็นภัตตาคารระดับไฮเอนด์จริงๆ

แล้วเขาก็เห็นเห็ดแบบที่พูดถึงข้างหน้า ไม่เพียงแต่ปล่อยพิษ แต่ยังดูดเลือดด้วย ที่นี่เอามาเป็นวัตถุดิบย่างซะนี่ เพราะตามการวิเคราะห์ทางวิทยาศาสตร์ พิษของเห็ดที่อุณหภูมิ 135 องศาจะสลายตัวกลายเป็นสารประกอบอย่างอื่น คล้ายอะไรกับไดโซเดียมกัวไนเลตอะไรทำนองนั้น...

"หยางป๋อ บนดาวเคราะห์นี้อย่าไปเชื่อคนแปลกหน้าง่ายๆ ล่ะ ดาวไหนก็ตามที่พึ่งเริ่มพัฒนา ช่วงนั้นจะวุ่นวายที่สุดเสมอ" เจ้านายอ้วนมองหยางป๋อที่กำลังดูเมนู พลางเอ่ยปากพูด

"เพราะคนที่สามารถทิ้งบ้านเกิดเมืองนอนมาดาวที่ไม่รู้จักได้ แบ่งได้ประมาณสองแบบ แบบแรกคือพวกที่อยู่บ้านเกิดไม่รอด อีกแบบคือพวกที่มีใจรักการผจญภัย คนสองแบบนี้น่าจะมีปัญหาทางจิตทั้งนั้น นอกจากนี้ก็ยังมีพวกองค์กรเถื่อนไม่น้อย ดาวเคราะห์ที่กำลังพัฒนาทุกดวง ล้วนหมายถึงโอกาสทองมหาศาล"

"อย่ามองว่าคนที่นั่งในร้านอาหารจะดูสุภาพเรียบร้อย พวกเขาอาจจะเป็นโจรสลัดอวกาศ องค์กรนักฆ่า หรืออะไรทำนองนั้นก็ได้ องค์กรพวกนี้มีธุรกิจเสริมเยอะแยะ และมีเงินสีเทาใช้ไม่หมดอีกต่างหาก ที่นี่ก็เลยมีโอกาสเพียบ..." เจ้านายอ้วนยังคงพูดต่อ

หยางป๋อมองเมนูไปด้วย พยักหน้าไปด้วย คิดในใจ "เจ้านายอ้วนพูดเรื่องพวกนี้กับเราทำไมนะ?"

หลังจากนั้นหยางป๋อก็สั่งอาหาร เห็ดชนิดนั้นจำกัดคนละ 300 กรัม ส่วนใหญ่ก็จำกัดปริมาณหมด

เห็ดมาเสิร์ฟแล้ว ถูกหั่นเป็นแผ่น เห็ดนี่ดูคล้ายเห็ดออรินจิหน่อย แต่เป็นสีเทาๆ แล้วก็ต้องบอกว่า ของนี่อร่อยจริงๆ

กินอาหารมื้อนั้นเสร็จ เจ้านายอ้วนก็พาหยางป๋อไปดื่มชาต่อ ยิ่งทำให้หยางป๋องงไปใหญ่

"อย่าลืมไปเซ็นข้อตกลงกับรัฐบาลพรุ่งนี้ล่ะ" ตอนแยกย้าย เจ้านายอ้วนเตือนไว้

หยางป๋อกลับมาหอพัก ครุ่นคิดในใจว่าทำไมเจ้านายอ้วนถึงปฏิบัติต่อตนแบบนี้ "เป็นเพราะเราตื่นพลังพิเศษหรือเปล่านะ?"

เจ้านายอ้วนกลับมาบ้านพักของตัวเอง เป็นบ้านเล็กๆ หลังหนึ่ง ภายในจัดแต่งอย่างเรียบง่าย เปิดห้องทำงานของตัวเอง ดูเอกสารบางส่วนที่ส่งมาจากสำนักใหญ่

"องค์กรฮุยจิ่นประกาศให้รางวัลนำจับ 3,000 ล้านเครดิต สำหรับคนสืบความจริงของเหตุการณ์ดาวปีศาจเขียว"

"สมาชิกองค์กรฮุยจิ่น 90% ถูกสหภาพกำจัดไปแล้ว ที่เหลือหลบซ่อนหรือหลบหนี"

"ข้าราชการที่เกี่ยวข้องเสียชีวิตอย่างกะทันหันไปบางส่วน"

"ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทผลิตยาพันธุกรรมซื่อไห่ถูกจับ 90% กรรมการผู้จัดการเสียชีวิตอย่างกะทันหัน โกดังเก็บข้อมูลถูกวางเพลิง"

"มนุษย์กลายพันธุ์บนดาวปีศาจเขียวตั้งสภา ได้รับการปกครองตัวเองอย่างเป็นทางการ มีผู้ปกครองทั้งหมด 76 คน ตามข่าวลือ หนึ่งในผู้ปกครองคือหัวโจกคดีครั้งนี้ จากข้อมูลภายใน คาดว่าน่าจะเป็นผู้มีพลังพิเศษระดับ A+ ได้ยินว่ายานรบอาวุธขององค์กรฮุยจิ่นถูกหัวโจกคนนี้ทำลายคนเดียว"

เจ้านายอ้วนอ่านข่าวจากสำนักใหญ่ ก็ต้องอ้าปากค้าง ยานรบอาวุธ น่าจะเป็นยานรบขนาดจิ๋ว บนนั้นมีปืนเลเซอร์อย่างน้อย 3-5 กระบอก คนธรรมดาจะสู้ได้หรือไง?

"อิจฉาจังเลย ถ้ามียอดฝีมือระดับนี้อยู่ ฝั่งสหภาพคงไม่กล้าเอาเปรียบมากมั้ง" เจ้านายอ้วนรู้ดีว่าพวกเจ้าของสหภาพกลัวตายขนาดไหน

ไม่ใช่แค่ไม่กล้าเอาเปรียบหรอก สหภาพปิดล้อมดาวปีศาจเขียวเข้มงวดกว่าเดิมอีก กลัวว่ายอดฝีมือขี่ค้อนทุบยานรบจะออกมา นี่เป็นภัยคุกคามโดยนัยสำหรับเจ้าของพวกนั้น

วันรุ่งขึ้น ไปเซ็นข้อตกลงที่รัฐบาล พอเจ้านายอ้วนเห็นผืนดินที่หยางป๋อเลือก ก็ต้องตกตะลึงเป็นที่สุด

"หยางป๋อ ทำไมนายเลือกตรงนั้นเล่า?" หลังออกจากที่เซ็นสัญญา เจ้านายอ้วนรีบถาม

"เจ้านาย ตรงนั้นที่ดินกว้าง ราคาก็ถูกอีกต่างหาก ลองดูที่อื่นสิ นอกจากจะเล็กแล้ว ยังแพงอีก" หยางป๋อหัวเราะฮิๆ พูดด้วยสีหน้าว่าตัวเองฉลาดเป็นกรด

เจ้านายอ้วนรีบอธิบาย "ที่ตรงนั้นติดภูเขาติดทะเล มีอันตรายเยอะแยะเลย"

"เจ้านาย ยังไงผมก็ตั้งใจจะสร้างที่หลบภัยแบบสิ้นโลก ยิ่งมีอันตรายก็ยิ่งดี จะได้ทดสอบระบบป้องกันของที่หลบภัย อีกอย่างที่ผมมองผืนดินที่ผมเลือกสามารถขออนุญาตมีปืนเลเซอร์ส่วนตัวได้ แต่ใช้ได้แค่ในบ้านของผมเท่านั้นแหละ" หยางป๋อพูดเสียงเบาเหมือนเรื่องลับ

เจ้านายอ้วนอยากตบหน้าหยางป๋อสองฉาดใจจะขาด ที่แบบนั้นจะลงทุนขนาดไหน แล้วต่อไปจะขายออกยังไง? ที่แบบนั้นเหมือนกำลังฆ่าตัวตาย คนอย่างเขาเองก็ไม่เอาหรอก

"เฮ้อ..." หลิวจื่อเจี๋ยได้แต่ถอนหายใจ ไม่มีทางแล้ว หยางป๋อเป็นแค่ผู้อยู่อาศัย แทบจะไม่เห็นเลยว่าพวกรัฐบาลพวกนี้มันแสบแค่ไหน...

"งั้นก็ได้" สุดท้ายเจ้านายอ้วนได้แต่พูดแบบนี้

"ไปกันเถอะ ไปทดสอบพละกำลังที่บริษัทก่อน ส่วนเรื่องพลังพิเศษ นายต้องคิดเอาเอง ว่าเป็นพลังประเภทอะไร พลังแบบไหน ก็ต้องอาศัยตัวนายเอง เดี๋ยวฉันจะให้ซอฟต์แวร์นายไปชุดหนึ่ง ฝึกความเร็วปฏิกิริยาอะไรพวกนี้ แล้วก็มีวีดีโอการต่อสู้ของผู้มีพลังพิเศษด้วย" เจ้านายอ้วนคาดหวังกับหยางป๋อมาก สงสัยว่าจะเป็นพลังพิเศษอะไรกันนะ

มาถึงห้องใต้ดินของบริษัท เจ้านายอ้วนก็พูดขึ้น "ตรงนี้ข้างนอกตรวจจับข้างในไม่ได้ ในนี้ยังมีที่ซ้อมสำหรับพนักงานด้วย พอนายตื่นพลังพิเศษขึ้นมาเป็นประเภทไหนให้แน่ชัด ก็มาฝึกที่นี่ได้เลย ไม่มีอุปกรณ์ตรวจตราอะไรทั้งนั้น"

มาถึงหน้าเครื่องทดสอบกำลัง สิ่งที่หยางป๋อต้องทำก็คือต่อยห้าหมัด

หมัดหนึ่งกระแทกลงบนเป้ากลม เจ้านายอ้วนมองเห็นตัวเลขแล้วก็ตกใจ "4.8 ตัน!"

เจ้านายอ้วนตกใจจริงๆ 5 ตันถือเป็นจุดแบ่งแยกแล้ว นั่นคือหยางป๋อตื่นพลังขึ้นมาก็ถึงพลังกำลังสูงสุดระดับ E แล้ว อีกนิดก็จะเข้าระดับ D แล้ว

แน่นอนว่าก็มีคนที่ตื่นพลังแล้วถึงระดับ D หรือแม้กระทั่งระดับ B ระดับ A เลย แต่พวกนั้นเป็นใคร เป็นคนจากตระกูลใหญ่ต่างๆ ทรัพยากรที่คนพวกนี้มีเป็นยังไง

ตามมาตรฐานของคนทั่วไป ศักยภาพแบบหยางป๋อถือว่ามากที่สุดแล้ว บางคนตื่นพลังแล้ว พลังกำลังก็มีแค่หนึ่งตันกว่า บางคนห่างจากหนึ่งตันอีก

ลองเทียบกันดู คนที่มีพลังกำลังหนึ่งตัน อาจจะใช้เวลาหนึ่งปี พัฒนาพลังได้แค่สองตัน นี่คือการเพิ่มเป็นสองเท่า ส่วนหยางป๋อแค่เพิ่ม 10% ก็ถึงระดับ D แล้ว นี่แหละคือความต่าง

พื้นฐานยิ่งดี ต่อให้อัตราการพัฒนาในภายหลังต่ำกว่าหน่อย ก็ทิ้งห่างคนอื่นไปไกลโข

"มาอีก" เจ้านายอ้วนตื่นเต้นเล็กน้อย

หยางป๋อทำตามคำสั่งอีกสองสามครั้ง สุดท้ายก็ได้ค่าเฉลี่ยออกมา 4.83 ตัน

"หยางป๋อ เฮ้อ นายโชคดีจริงๆ" เจ้านายอ้วนดูค่าสถิติการทดสอบ พูดกับหยางป๋อด้วยความดีใจ

หยางป๋อถามด้วยสีหน้างุนงง "เจ้านาย หมายความว่ายังไงครับ?"

"ไป คุยกันในห้องทำงานดีกว่า" เจ้านายอ้วนโอบไหล่หยางป๋อ

ในห้องทำงาน เจ้านายอ้วนเริ่มพูด "ผู้มีพลังพิเศษทุกคนมีอัตราการพัฒนา โดยปกติแล้วช่วงแรกอัตราการพัฒนาอาจถึง 80% แต่ยิ่งหลังจากนั้นก็จะยิ่งต่ำลง หลังจากตื่นพลังครบสิบปี ก็มักจะไม่พัฒนาแล้ว"

"พลังกำลังพื้นฐานของนายคือ 4.83 ตัน ถึงอัตราการพัฒนาในปีแรกจะแค่ 50% ปีหน้าก็เกิน 7.2 ตันได้แล้ว ไต่ระดับขึ้น D ได้ในครั้งเดียว ส่วนคนอื่นที่มีพลังกำลังแค่ 1 ตัน ต่อให้เพิ่มได้ 80% ก็ได้แค่ 1.8 ตันเท่านั้น"

"แน่นอนว่านี่เป็นข้อมูลของคนกลายพันธุ์ 99% ส่วนอีก 1% เป็นพวกตระกูลใหญ่ ไม่ต้องคิดถึงข้อมูลส่วนนั้น" หลิวจื่อเจี๋ยอธิบายอย่างละเอียด

ตอนนี้หยางป๋อเข้าใจแจ่มแจ้ง "เจ้านาย นั่นก็คือผมทำได้ดีมากสินะครับ"

"ใช่ ใช่" หลิวจื่อเจี๋ยรีบพยักหน้า

"แล้วเจ้านายจะขึ้นเงินเดือนให้ผมไหมครับ?" หยางป๋อมองหลิวจื่อเจี๋ยแล้วถาม

หลิวจื่อเจี๋ยหัวเราะฮิๆ "ได้สิ เมื่อกี้ที่ฉันพานายไปทดสอบก่อน แล้วค่อยให้นายเซ็นสัญญา เพราะว่าภายในบริษัท ระดับยิ่งสูง เงินเดือนก็ยิ่งสูง นอกจากนี้เรื่องการย้ายถิ่นฐาน มาตรฐานการชดเชยของบริษัทก็ไม่เหมือนกัน ถ้านายเดิมมีแค่ล้านเดียว ตอนนี้นายมีสองล้านแล้ว"

"ขอบคุณเจ้านาย ขอบคุณครับ" หยางป๋อทำหน้าดีใจมาก

หลิวจื่อเจี๋ยตัดสินใจจะปั้นหยางป๋อให้เป็นลูกน้องใกล้ชิดของตัวเอง ผู้มีพลังพิเศษระดับนี้ ปีหน้าก็ถึงระดับ D ได้แล้ว อีกสองปีก็ระดับ C ภายในสิบปี ถึงระดับ B คงไม่มีปัญหา ถ้าถึงระดับ A ได้ด้วย...ไม่กล้าคิด ไม่กล้าคิด

"หลังจากนี้ก็อย่าให้เจ้าหนุ่มนี่ไปทำภารกิจเสี่ยงอันตราย" หลิวจื่อเจี๋ยพึมพำในใจ เพราะภายในบริษัทอันจื๋อเจี๋ย แบ่งระดับตามกำลังคนของสาขา นั่นคือยิ่งสาขาไหนมีกำลังแข็งแกร่ง ยิ่งรับภารกิจได้มากขึ้น ดีขึ้น ภารกิจของบริษัทอันจื๋อเจี๋ยไม่ได้จำกัดอยู่แค่ดาวที่ตั้งสาขาเท่านั้น แต่จะมอบหมายตามความสามารถของแต่ละคน

ส่วนการประเมินความสามารถของพนักงานนั้น ไม่ได้ดูจากประเภทของพลังพิเศษ แต่ดูจากจำนวนภารกิจที่ทำสำเร็จ และภารกิจประเภทไหนที่มีอัตราความสำเร็จสูงสุด

หยางป๋อเซ็นสัญญากับบริษัทใหม่ เป็นสัญญาห้าปี แบบนี้รายงานต่อรัฐบาลก็ไม่มีปัญหาใดๆ

"อ้อใช่ อย่าลืมว่าที่นี่รัฐบาลอุดหนุนค่าที่พักให้พวกเรา 30% ด้วยนะ ไม่ว่านายจะสร้างหรือซื้อ ก็ได้รับเงินอุดหนุน 30% ทั้งนั้น นายจะทำตามที่ตั้งใจจริงๆ เหรอ?" เจ้านายอ้วนเตือนหยางป๋ออย่างใส่ใจ

หยางป๋อพยักหน้า "เจ้านาย ท่านรู้จักใครไหมครับ ผมจะจ้างเหมาทั้งหมดเลย ผมไม่รู้หรอกนะ"

"ไม่มีปัญหา เรื่องเล็กน้อยแบบนี้" พอได้ยินหยางป๋อพูดแบบนั้น เจ้านายอ้วนก็ตาลุกวาว การแนะนำมีประโยชน์แน่นอน

"อีกอย่าง ให้นายหยุดพักหนึ่งเดือนก่อน นี่เป็นสวัสดิการที่ทุกคนได้รับตอนแรกที่มา เงินเดือนยังจ่ายตามปกติ พอดีตอนนี้นายไปจัดการที่พักของตัวเองก่อนเลย" เจ้านายอ้วนพูดต่อ

"ขอบคุณครับเจ้านาย พอผมจัดการเสร็จแล้ว ผมจะรีบไปทำงานทันที"

"อื้ม ตรงนี้มีซอฟต์แวร์สองอัน อันหนึ่งคือซอฟต์แวร์ฝึกสำหรับผู้มีพลังพิเศษ พัฒนาทักษะการต่อสู้เป็นหลัก"

"อีกอันคือวิธีรับมือกับสัตว์อันตรายต่างๆ บนดาวซันเหยว่ ต้องสอบผ่าน ถึงจะรับภารกิจได้ แต่ละดาวจะมีสายพันธุ์พิเศษเฉพาะตัว"

"รับทราบครับ เจ้านาย"

"ฉันจะติดต่อให้นาย เป็นบริษัทมืออาชีพทั้งนั้น ถ้ามีข่าวอะไรจะแจ้งให้ทราบ คงไม่นานหรอก นายมีงบประมาณเท่าไหร่?"

"แค่ร้อยกว่าล้าน"

"...ก็ได้"

หยางป๋อออกจากบริษัท ตัดสินใจจะไปดูที่ดินของตัวเองก่อน ฝั่งเจ้านายอ้วนก็คิดอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ส่งข้อมูลพื้นฐานของหยางป๋อให้สำนักงานใหญ่ แต่แก้เป็น 1.4 ตัน

"ยังไงก็ต้องปรับหน่อยดีกว่า สำนักใหญ่มีไอ้พวกตัวแสบบางคน พอเห็นว่ามีต้นกล้าที่ดีก็ต้องหาทางดึงไปอยู่แล้ว แค่สุ่มมอบหมายภารกิจอะไรสักอย่าง คนก็หายตัวไป แล้วเผลอๆ หลายปีให้หลังดันโผล่ที่อื่นซะงั้น" เจ้านายอ้วนส่งรายงานไปด้วย คิดในใจไปด้วย

(จบบท)