บทที่ 108 บรรลุเป้าหมาย

อย่างไรก็ตาม หยางป๋อไม่ได้อยู่นานนัก เขาควบคุมหุ่นยนต์ออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว แค่เพียงไม่กี่นาทีหลังจากที่หยางป๋อจากไป นายพลดาบดำก็นำกำลังมาถึงพอดี เมื่อนายพลดาบดำเห็นมนุษย์กลายพันธุ์ที่ตายอยู่บนพื้น

"ไอ้เวรเอ้ย รีบไล่ตามมันให้ข้า" นายพลดาบดำตะโกนด้วยความโมโหจนตัวสั่น ก่อนจะนำทีมตามล่าออกไปทันที เพราะพวกที่ถูกสังหารนี่ล้วนเป็นคนที่เขาจัดให้มารอรับของที่ได้มา เป็นคนในเผ่าของตัวเอง หลังจากปล้นได้ของมาแล้ว ก็ให้คนเหล่านี้เอากลับไปเผ่าตนเอง

ส่วนวัตถุดิบบางส่วนก็จะส่งไปที่โรงตีเหล็กเพื่อนำไปสร้างชุดเกราะพลังงาน ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอหุ่นยนต์ที่นี่ การเจอใครในโลกใต้พิภพนี่มีโอกาสน้อยมากๆ

มนุษย์กลายพันธุ์นับร้อยตามหลังนายพลดาบดำไป พากันไล่ตามหยางป๋ออย่างบ้าคลั่ง

"เหมือนข้างล่างนี่จะมีลาวาอยู่นะ อยู่ตรงไหนล่ะ" หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์ไปพลาง พลางก็มองข้อมูลที่เรดาร์ตรวจจับได้ รวมถึงข้อมูลสภาพแวดล้อมภายนอกที่หุ่นยนต์ตรวจพบด้วย

ใช่แล้ว หยางป๋อจะโยนหุ่นยนต์ลงไปในลาวา แล้วก็ทำลายหลักฐานไปเลย ความลับที่ตัวเองสามารถควบคุมหุ่นยนต์ได้ห้ามรั่วไหลออกไปเด็ดขาด

ส่วนผู้บังคับบัญชาหญิงนั่นน่ะ ปล่อยให้เธอคิดไปเถอะ ยังไงก็ไม่มีหลักฐานอยู่ดี พูดยังไงก็พูดได้...

อีกอย่าง ตอนนี้ตัวเขาก็ไม่ใช่ตัวเขาแล้ว ใครจะรู้ว่าคนที่แท้จริงเป็นใคร

ยิ่งตอนนี้บนดาวมีแต่ความวุ่นวาย อาจจะเป็นคนของโจรสลัด หรือไม่ก็คนของกองเรือ หรือบางทีอาจเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ก็ได้ ใครจะไปรู้ว่าใครเป็นใคร

แล้วไม่นาน ข้อมูลที่หุ่นยนต์รับมาก็บอกหยางป๋อว่าพบลาวาแล้ว ลาวามักจะปล่อยแก๊สพิษออกมาบ้าง แล้วแก๊สพวกนี้ก็จะลอยขึ้นไปตามอุโมงค์

หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์เคลื่อนที่ไปในโลกใต้พิภพอย่างต่อเนื่อง ทั้งยังรวดเร็วด้วย สภาพแวดล้อมแบบนี้สำหรับหยางป๋อแล้วช่างคุ้นเคยเหลือเกิน

อีกทั้งอุโมงค์ใต้ดินยังมีร่องรอยให้เห็น อุโมงค์ใหญ่ที่มีคนหรือสัตว์ผ่านไปมาบ่อยๆ แต่อุโมงค์ที่ดูเหมือนจะใหญ่ทว่าพื้นไม่ค่อยมีรอยเท้าเหยียบ ก็มักจะเป็นทางตัน

ยิ่งค่าความเป็นพิษในอากาศที่ตรวจจับได้สูงขึ้นเรื่อยๆ หยางป๋อก็ยิ่งดีใจ เมื่อเขาพบว่าแก๊สพิษเข้มข้นมากพอแล้ว จู่ๆ ก็เห็นแสงจากที่ไกลๆ หุ่นยนต์ทั้งตัวก็กระโดดพรวดออกไปทันที!

วินาทีถัดมา หยางป๋อก็อึ้งไปเลย ที่นี่มีทะเลสาบลาวาจริงๆ แต่ข้างๆ ยังมีมนุษย์กลายพันธุ์อีกนับร้อย ดูเหมือนพวกมันกำลังผลิตอะไรบางอย่าง

หยางป๋อเปิดโหมดยิงอัตโนมัติของปืนเลเซอร์ทันที ภายใต้การโจมตีอัตโนมัติ ความถี่การยิงของปืนเลเซอร์สามารถทำได้ถึงหลายร้อยครั้งต่อวินาที แน่นอนว่าตัวเลขนี้ขึ้นอยู่กับระดับพลังงานของเป้าหมายที่ตรวจจับได้ อย่างนกหรือหนูธรรมดา บางทียิงได้เป็นพันครั้งต่อวินาทีเลย ก็ไม่แน่

ส่วนเรื่องที่ว่ามนุษย์กลายพันธุ์เคยเป็นพลเมืองของสหภาพมาก่อน แบบนี้มันจะเกี่ยวอะไรกับหยางป๋อ ตอนนี้ตัวเขากระโดดออกไปแล้ว พวกนั้นจะมองเขาเป็นคนบ้านเดียวกันได้เหรอ อย่ามาพูดเหลวไหลน่า

พวกมนุษย์กลายพันธุ์เหล่านี้ก็งงไปเลย ทำไมถึงมีหุ่นยนต์ของสหภาพมาอยู่ที่นี่ อีกไม่กี่วินาทีต่อมา มนุษย์กลายพันธุ์จำนวนไม่น้อยก็โดนปืนเลเซอร์ยิงเข้าให้ ส่วนพวกที่เหลือก็รีบหลบซ่อน

ทักษะการตีเหล็ก + 2!

ทักษะการตีเหล็ก + 8!

ทักษะการตีเหล็ก + 2!

...

สารพัดข้อความที่ผุดขึ้นมาทำให้หยางป๋องงไปหมด เขามองพวกมันอย่างละเอียด เหมือนพวกมันกำลังตีเหล็กเพื่อสร้างชุดเกราะพลังงาน

ตอนที่หยางป๋อกำลังจะมองให้ชัดๆ ก็ได้ยินเสียงเตือนแหลมๆ จากในหุ่นยนต์ เขาเลยตัดสินใจกดคันบังคับหุ่นยนต์โดยสัญชาตญาณ พร้อมกับเปิดเจ็ทแพ็ค แล้วหุ่นยนต์ทั้งตัวก็กระโจนข้ามทะเลสาบลาวาไปในทันที

"แย่แล้ว!" หยางป๋อร่อนลงมาบนแท่งหินสีดำอีกด้านหนึ่งของทะเลสาบลาวา หันกลับไปมองก็เห็นมนุษย์กลายพันธุ์หลายร้อยคนในชุดเกราะพลังงาน แถมยังมีพวกใส่หุ่นยนต์ชีวภาพอีกสองสามตัว หุ่นยนต์ชีวภาพนี่รูปร่างต่างจากหุ่นยนต์โลกสหภาพมนุษย์โดยสิ้นเชิง ส่วนใหญ่จะคงลักษณะทางชีวภาพเอาไว้บ้าง

"อ๊ากกก!!!" นายพลดาบดำมองภาพตรงหน้าแล้วก็ตะโกนด้วยความโกรธจัด ที่นี่เป็นแหล่งตีเหล็กสร้างชุดเกราะของเผ่าเขาเอง แถมยังเป็นที่ปิดลับที่สุด ไอ้หมอนี่มันหาเจอได้ยังไง

หยางป๋อเห็นสถานการณ์แล้วก็รีบสั่งให้หุ่นยนต์กระโดดอีกครั้ง ไปลงบนแท่นเล็กๆ เหนือทะเลสาบลาวา จากนั้นก็เปิดห้องนักบินหุ่นยนต์

หลังจากนั้นเขาก็แปลงร่างเป็นโลหะทั้งตัว วางมือลงบนตัวหุ่น สั่งให้หุ่นยนต์ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วหุ่นยนต์ขนาดยักษ์ก็ทำให้ดังสนั่นก่อนจะตกลงสู่ทะเลสาบลาวาข้างล่าง

ส่วนหยางป๋อเองก็รีบล่องหนหายตัวไปตามอุโมงค์บนแท่นทันที ที่นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นฐานที่มั่นสำคัญของเผ่ามนุษย์กลายพันธุ์เผ่าหนึ่ง

นายพลดาบดำมองหุ่นยนต์เหนือทะเลสาบลาวา กำลังจะเตรียมโจมตีพอดี ก็เห็นมันกระโดดหนีไปก่อน เขาจึงรีบซ่อนตัวทันที เพราะปืนเลเซอร์ของหุ่นนั่นมีพลังทำลายล้างสูงมาก

วินาทีถัดมา หุ่นยนต์ลำนั้นกลับร่วงลงไปในลาวา นายพลดาบดำเห็นแล้วก็อึ้งงันไปเลย

"ท่านนายพล! ไม่ดีแล้ว ไม่ดีแล้ว หมู่บ้านเราโดนปล้นครับ ผู้คนและทรัพย์สมบัติถูกขโมยไปหมด" ตอนที่นายพลดาบดำกำลังเซ่อ จู่ๆ ก็มีเสียงคนตะโกนดังก้องมาจากอุโมงค์ที่เขาเดินเข้ามา

นายพลดาบดำได้ยินแล้วก็โมโหจนตัวสั่นไปหมดทันที "ใครกัน ใครไปปล้นเผ่าพวกเรา!"

"ไม่ทันเห็นหน้าชัดๆ ฝ่ายนั้นแข็งแกร่งมาก แถมยังรู้จักระบบป้องกันของหมู่บ้านเราดีด้วย ทหารยามของเราได้แต่ถอยร่นลงมา ส่วนอีกฝ่ายก็ตะครุบเอาของไปรอบนึงแล้วก็หนี พวกเราไม่กล้าไล่ตามด้วยซ้ำ!"

"ครั้งนี้หมู่บ้านเราเสียหายหนัก คลังโลหะพลังงานกับคลังหินพลังงานถูกขนย้ายจนหมด แถมยังมีหญิงสาวบางส่วนถูกจับตัวไป คนที่ขัดขืนก็ถูกฆ่าตายอีกหลายราย" ชายคนนั้นเล่าด้วยท่าทางร้อนรน

"พวกแกนำคนพวกนี้มาให้หมด ข้าจะกลับไปดูให้เอง" นายพลดาบดำได้ยินดังนั้นแล้วก็แทบจะเป็นลมล้มพับไป เพราะโลหะพลังงานกับหินพลังงานนี่มันของมีค่าชั้นยอดเลยนะ

มันไม่มีเวลาไปสนใจคนที่ถูกหยางป๋อฆ่าตาย ก็ไม่มีเวลาไปดูว่าหุ่นของหยางป๋อทำไมถึงร่วงลงไปในลาวา

หยางป๋อล่องหนอยู่ในอุโมงค์ใต้ดิน รอบนี้เขาเดินไปตามทิศทางลมพัดขึ้นสู่ผิวดิน

อากาศร้อนจากทะเลสาบลาวาจะค่อยๆ แผ่ซ่านจากอุโมงค์ไปยังพื้นดิน แค่เดินย้อนกลับไปตามลมร้อนลู่นี้ก็น่าจะพ้นจากบริเวณนี้ได้แล้ว

"ไม่รู้ว่ายังมีหนูล่องหนเหลืออยู่อีกไหม คงยังไม่สูญพันธุ์หรอกมั้ง ตอนนี้ฉันมาถึงที่นี่แล้ว ลองไปดักจับมาเลี้ยงขยายพันธุ์ดีไหมนะ"

"หนูเหมือนจะออกลูกเดือนละครอกใช่ไหม แต่ไม่รู้ว่าหนูล่องหนนี่ออกลูกกี่เดือนต่อครอก"

"ทักษะล่องหนนี่เก็บยากจัง แต่ควบคุมพลังงานไฟฟ้าน่าจะเก็บง่ายกว่า เก็บจนชำนาญก็ใช้ได้อยู่"

"ถ้าช่างตีเหล็กคนนี้กำลังตีชุดเกราะพลังงาน นี่มันเจ๋งสุดๆ ไปแล้ว เมื่อไหร่หาโอกาสลองดูซักหน่อยดีกว่า"

"ไม่รู้ว่าบนดาวนี้มีผลผลิตอะไรที่มีค่าในสหภาพบ้าง พอกลับไปจะได้ลองถือติดไม้ติดมือกลับไปด้วย"

"ว่าแต่พลังพิเศษของเทียวหนิวนั่นก็เท่มากเลยนะ ทำไมมันถึงได้ทักษะแบบนั้นมานะ ลองเอาเลือดมันมาดูดีไหม เพราะการทำให้โลหะทื่อนี่มันไม่เป็นมิตรกับอุปกรณ์เทคโนโลยีซะเลย!"

(จบตอน)