บทที่ 173 ลงมือ

โรเบิร์ตที่อยู่บนเรือยอชต์มองเห็นรถบินของหยางป๋อขับเข้าโรงรถ จากนั้นหยางป๋อก็เดินออกมาจากโรงรถ มองออกไปในทะเลแวบหนึ่งแล้วก็เข้าไปในบ้าน

โรเบิร์ตเตรียมแผนเอาไว้พร้อมแล้ว ต่อให้ฝั่งของหยางป๋อมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น เขาก็มีหลักฐานยืนยันว่าไม่ได้อยู่ที่เกิดเหตุ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีอุปกรณ์ล้ำสมัยที่สุดจากทางองค์กรอีกด้วย

ตอนนี้โรเบิร์ตก็ดูเหมือนเศรษฐีที่ออกเรือไปตกปลาทั่วไป

นั่งอยู่บนเรือยอชต์ เพลิดเพลินกับลมทะเลอย่างสบายใจ ทั้งที่แถบทะเลแห่งนี้อยู่ในเขตปลอดภัยทั้งหมด ไม่มีสิ่งมีชีวิตในทะเลขนาดใหญ่ที่เป็นภัยคุกคาม พวกมันถูกยานสำรวจไร้คนขับใต้ทะเลล่าเอาไว้หมดแล้ว

ยานสำรวจไร้คนขับเป็นเพียงตัวประกันความปลอดภัยของพื้นที่ทะเลเท่านั้น ไม่ใช่ทั้งทะเลทั้งหมด เพราะดูแลกันไม่หมดหรอก

ส่วนหยางป๋อกลับมาถึงบ้านแล้ว กำลังครุ่นคิดว่าจะจัดการไอ้ตัวที่บุกรุกเข้ามายังไง

"ทำไมต้องรอให้มันมาหาถึงที่ ออกไปหามันเองไม่ได้หรือไง?"

"แต่อยู่ในบ้านฉันน่าจะปลอดภัยกว่า การสั่นสะเทือนของพลังงานในบ้านฉันจะไม่รั่วไหลออกไป ถ้าไปหามันที่โน่น เผลอๆพลังงานอาจจะรั่วไหล แล้วทางการมายุ่งก็ยุ่งแย่เลยสิ" หยางป๋อไม่ได้ไม่อยากโจมตีก่อน แต่เป็นเพราะมีข้อจำกัดมากต่างหาก

หลังตกค่ำ โรเบิร์ตก็ใส่อุปกรณ์ของตัวเอง แล้วก็ดำดิ่งลงใต้ทะเลมุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทาง

โรเบิร์ตมาถึงฝั่งของหยางป๋อ แล้วพบว่าสิ่งที่เตรียมมาไว้ไม่ได้ใช้เลย

เพราะประตูใหญ่ที่ควรจะเปิดยากที่สุดกลับเปิดอ้าไว้ และเจ้าของบ้านก็กำลังเดินเล่นอยู่บนสนามหญ้าไกลๆ ไม่รู้กำลังมองอะไรอยู่

โรเบิร์ตดีใจในใจ แล้วก็ค่อยๆย่องเข้าไปในบ้าน พอเข้าไปก็หยิบลูกบอลกลมๆออกมาทันที

"ไม่มีอุปกรณ์ตรวจจับเลยเหรอ?" โรเบิร์ตรู้สึกประหลาดใจ นี่เป็นเรื่องผิดปกติอันที่สองแล้ว อันแรกคือประตูเปิดอยู่ อันที่สองคือภายในบ้านดูเรียบง่ายเกินไป

"ไม่มีอุปกรณ์อัจฉริยะเลย แม้แต่อุปกรณ์ตรวจจับก็ไม่มี" โรเบิร์ตสำรวจภายในห้องอย่างละเอียด

"เป็นเพราะไม่มีตังค์หรือเปล่า หรือว่าเพราะมีปัญหาทางจิตอะไรบางอย่าง?" โรเบิร์ตเดาว่าคนธรรมดาอย่างหยางป๋อ ไม่มีทางที่จะไม่ใช้อุปกรณ์อัจฉริยะหรอก

หยางป๋อรู้สึกไร้คำพูด ตัวเองเดินเล่นเป็นเวลาสองชั่วโมงอย่างเสแสร้งบนสนามหญ้า อีกฝ่ายถึงได้มา

รอจนกระทั่งอีกฝ่ายเข้ามาในบ้านแล้ว หยางป๋อก็ยังคงเดินเล่นต่ออีกสักพัก จากนั้นจึงกลับเข้าบ้านมา ทำเป็นล็อคประตูเล่นๆ แต่จริงๆแล้วเขาใช้พลังโลหะล็อคประตูเอาไว้หมดแล้ว

หยางป๋อใช้เสียงฝีเท้าระบุที่อยู่ของอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย ที่แท้ก็อยู่หลังประตูห้องนอนของเขาเอง

โรเบิร์ตได้ยินเสียงหยางป๋อเข้าไปในครัว แล้วได้ยินเสียงเปิดตู้ด้วย เขาคิดในใจ อีกฝ่ายจะทานข้าวอีกแล้วหรอ?

ที่จริงแล้วหยางป๋อไปเอาชุดเกราะรบที่ครัวต่างหาก ตู้ในครัวดูเหมือนจะเป็นตู้ธรรมดา แต่จริงๆแล้วเป็นตู้นิรภัย

หยางป๋อใส่ชุดเกราะรบ ถืออาวุธพลังงานมาที่หน้าประตูห้องของตัวเอง แล้วก็เตะประตูทันที

เหตุการณ์ไม่คาดฝันทำให้โรเบิร์ตไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ในเมื่อใครจะไปเตะประตูห้องตัวเองอย่างแรงล่ะ

ตึง!

แต่โรเบิร์ตก็ยกมือขึ้นต้านแรงกระแทกของประตูไว้ได้ทัน แล้วก็ผุดขึ้นมาที่หน้าประตูในชั่วพริบตา

แล้วตอนนั้น!

เขาก็ตาค้าง! บ้าฉิบ ไอ้คนที่เดินเล่นอยู่ข้างนอกเมื่อกี้หายไปไหน? คนตรงหน้าที่ใส่ชุดเกราะรบเปล่งประกายพลังงาน ถืออาวุธพลังงานเนี่ย โผล่มาจากที่ไหนกัน?

แล้วอีกวินาทีต่อมา ก็มีอาวุธพลังงานจ่ออยู่ใต้คอของตัวเอง

"เฮอะ" หยางป๋อคิดไว้แล้วว่าคงต้องต่อสู้กับอีกฝ่าย แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะโผล่ออกมา แล้วก็ชะงักไปชัดเจน หยางป๋อที่เตรียมจะเข้าจู่โจมเลยจ่ออาวุธพลังงานไปที่คออีกฝ่ายแทน

โรเบิร์ตไม่กล้าขยับแล้ว เพราะเขาเห็นแล้วว่าห้องนี้บ้าบออะไร มีแต่หุ่นยนต์เท่านั้นถึงจะพังได้

"นายเป็นใคร?" โรเบิร์ตไม่คิดว่าวันนี้จะเจออะไรแบบนี้ เขาพยายามทำใจเย็นลงแล้วถามออกมา

"ถอดชุดออก" หยางป๋อไม่ได้ไม่อยากลงมือก่อน แต่กลัวว่าจะทำลายอุปกรณ์บนตัวไอ้หมอนี่เสียหาย

แถมการทำให้ห้องตัวเองเลอะเทอะไปด้วยเลือดเนื้อ พอมาอยู่ทีหลังจะมีแผลในใจเอา

"นายรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าฉันมา?" โรเบิร์ตทำท่าจะยกมือถอดอุปกรณ์ แล้วก็ถามไปด้วย

"อย่าคิดทำอะไรมั่วๆ ห้องนี้ใช้เกราะเรือรบสองชั้น แม้แต่กระจกก็ใช้กระจกพิเศษของเรือรบโดยเฉพาะ เว้นเสียแต่ว่าตอนนี้นายมีหุ่นยนต์ที่พังห้องนี้ได้อยู่กับตัว" หยางป๋อพูดต่อ

หัวใจของโรเบิร์ตจมดิ่งลงเรื่อยๆ เมื่อกี้ตอนที่เจอเรื่องผิดปกติครั้งแรก เขาควรจะระวังตัวให้มาก พอเข้ามาในบ้านแล้ว แล้วเห็นเรื่องผิดปกติครั้งที่สองก็ควรจะถอยออกไปแล้ว

โรเบิร์ตไม่รู้ว่าฝั่งหยางป๋อมีคนกี่คน แต่อีกฝ่ายกล้าขวางอยู่ตรงประตูนี่แสดงว่าต้องมีหลังพิงแน่ๆ

"ผมคิดว่าพวกเราคงเข้าใจผิดกัน คุณเป็นคนของ บริษัทอันจื๋อเจี๋ย ใช่มั้ยครับ?" โรเบิร์ตถามไปพลางถอดอุปกรณ์ไปพลาง

"ให้เวลานายสามสิบวินาทีถอดอุปกรณ์" หยางป๋อไม่สนใจจะโต้ตอบอีกฝ่าย แต่สั่งตรงๆ อาวุธพลังงานในมือยิ่งปล่อยคลื่นพลังงานจนทำให้หวั่นใจ

โรเบิร์ตสมองเหมือนจะกลายเป็นแป้งเปียก ครั้งนี้วางแผนมาดีแท้ๆ ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้

"บอกมาสิว่าชุดนี้ใช้ทำอะไรได้บ้าง?" หลังจากที่โรเบิร์ตถอดอุปกรณ์บนตัวออกมา มันดูเหมือนชุดดำน้ำธรรมดา

"ท่าน..." โรเบิร์ตรู้สึกว่าหยางป๋อจับจ้องเขาตลอดเวลา ต่อให้อยากจะขยับทำอย่างอื่นก็ไม่มีโอกาส เขาตั้งใจจะใช้การสนทนาเพื่อหาช่องโอกาส

แล้ววินาทีต่อมา โรเบิร์ตก็รู้สึกเหมือนตัวเองโดนชนอย่างแรง จากนั้นก็ตาลายและหมดสติไป

ไม่รู้จักมารยาท!

นี่คือความคิดสุดท้ายที่ผุดขึ้นในสมองของโรเบิร์ต คนที่ใส่ชุดเกราะพลังงาน ชนคนที่ไม่ได้ใส่ชุดเกราะพลังงานอย่างแรง

ใครเสียเปรียบกว่ากัน?

ไม่ใช่ว่าโรเบิร์ตไม่มีชุดเกราะนะ แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า การแอบลอบเข้ามาธรรมดาๆแบบนี้จะกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง

ที่หยางป๋อไม่ลงมือตั้งแต่แรกเจอ ก็เพราะกลัวจะทำให้อุปกรณ์ไฮเทคเสียหาย

ดังนั้น พอคู่ต่อสู้ถอดอุปกรณ์ออกแล้ว หยางป๋อก็พุ่งชนทันที พูดก็พูดเถอะว่ามันโหดร้ายไปหน่อย ใส่ชุดเกราะพลังงานเต็มยศแล้วใช้ท่าชนส่งคนอื่นไปชนกำแพง

หยางป๋อควานเอาปลอกคอออกมาจากตู้ข้างๆ แล้วสวมใส่ให้โรเบิร์ตที่หมดสติไป

จากนั้นก็พาตัวโรเบิร์ตที่สลบไปแล้วไปที่ชั้นใต้ดิน ทิ้งเข้าไปในห้องมืดๆ แล้วตอนนี้ก็ปล่อยไว้แบบนั้นก่อน

ส่วนสำคัญคือหยางป๋อจะไปดูที่บ้านอีกฝ่ายว่ามีของดีๆอะไรบ้าง ส่วนโรเบิร์ตนี่จะเป็นจะตายยังไง เขาไม่มีความเห็น

"แม้แต่อุปกรณ์เทคโนโลยีระดับสูงสุดก็ยังมีจุดอ่อน" หยางป๋อกลายร่างเป็นโรเบิร์ตอย่างง่ายดาย แล้วได้สิทธิ์ใช้งานอุปกรณ์ด้วย เขาจึงพบว่าเทคโนโลยีไฮเอนด์ในจินตนาการของเขาก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบอะไรขนาดนั้น

ชุดนี้ช่วยให้ร่างกายกลมกลืนไปกับสภาพแวดล้อมรอบข้าง เพราะลดการสั่นสะเทือนของพลังงานลง จึงไม่ถูกตรวจจับจากระบบเฝ้าระวังของดาวเคราะห์ ดังนั้นการสั่นสะเทือนพลังงานของมันจึงต่ำมาก

ก็เพราะการสั่นสะเทือนพลังงานต่ำนั่นแหละ เมื่อสวมอุปกรณ์แล้วต้องจำกัดความเร็ว ถ้าเคลื่อนไหวเร็วเกินไป อุปกรณ์ไม่สามารถปรับพลังงานให้กลมกลืนไปกับสิ่งแวดล้อมได้ทัน

"ออกเดินทาง!" หยางป๋อตั้งใจจะลองสัมผัสประสิทธิภาพของอุปกรณ์ชนิดนี้ด้วยตัวเอง

(จบตอน)