บทที่ 293 หกล้าน

หยางป๋อวางสายและครุ่นคิดในใจ "หลังจากเกมจบ จะใช้ตัวตนที่สมาคมนักล่าเงินรางวัลให้มาออกไปเดินเล่น เผื่อจะไม่พลาดข่าวสารที่สมาคมส่งมาให้"

หยางป๋อรู้สึกตื่นเต้นในใจ สงสัยว่าสองกลุ่มที่โจวรุ่ยพูดถึงจะนำความสามารถพิเศษแปลกๆ อะไรมาให้ตน

ครั้งที่แล้ว พลังบ้าคลั่งเป็นความสามารถที่ดีมาก แต่มันคืออะไรกันแน่? เพราะสถานะของซานเย่สูงเกินไป จึงไม่กล้าถาม

หยางป๋อเข้าเกมอย่างรวดเร็ว พบว่าทีมผู้เล่นที่เพิ่งเข้าไปเมื่อครู่วิ่งหนีออกมาอย่างอเนจอนาถ พลางโยนระเบิดไปด้วย จากสิบคนเหลือกลับออกมาแค่ห้าคน

"พวกเขาเพิ่งเข้าไปไม่นาน ก็เจอลิง ลิงส่งเสียงร้องดังลั่น เรียกซอมบี้ออกมา"

"ฝูงซอมบี้มหึมา แน่นขนัด คนพวกนี้พกระเบิดมาไม่น้อย แต่ระเบิดกลับดึงดูดซอมบี้มากขึ้น"

"คนที่ดูอยู่ด้านหลังใช้ปืนเลเซอร์โจมตีจากระยะไกล แต่ไม่ค่อยได้ผล ต้องเป็นปืนใหญ่เลเซอร์ถึงจะได้"

อาวุธเลเซอร์มีระยะยิงตามกำลังไฟ อาวุธเลเซอร์บนยานรบในอวกาศมีระยะยิงถึงหลายล้านกิโลเมตร

ส่วนแบบถือได้ก็ตามกำลังไฟ โดยทั่วไปสูงสุดราว 10 กิโลเมตร

แต่อาวุธพลังงานมีข้อจำกัดคือตัวกลาง เช่น เมฆหมอกจะส่งผลต่อประสิทธิภาพ

ที่นี่ปัญหาหลักคือต้นไม้ในสวนสัตว์หนาแน่นเกินไป ส่งผลต่อประสิทธิภาพของอาวุธเลเซอร์

อาวุธเลเซอร์อาจยิงสัตว์ตายในทีเดียว แต่กลับทำลายต้นไม้ได้

สัตว์ต่างๆ แค่โดนจุดสำคัญก็ตายทันที แต่ต้นไม้ไม่เหมือนกัน ข้างในยังมีน้ำ

ในความเป็นจริง ต้นไม้มีความต้านทานสูงกว่ามนุษย์ อีกอย่าง ซอมบี้ถ้าไม่ยิงหัวแตก ก็ไม่ตายง่ายๆ หยางป๋อเคยยิงกระต่าย แม้หัวจะอยู่บนพื้น ก็ยังกัดดุ่ยๆ ไปทั่ว

หยางป๋อได้ยินเรื่องอาวุธเลเซอร์ก็คิดขึ้นมา ตนสามารถตรวจจับตำแหน่งจ่าฝูงได้ แล้วใช้อาวุธเลเซอร์โจมตีจากระยะไกล

"แต่จ่าฝูงต้องไม่อยู่ในซากปรักหักพัง" หยางป๋อส่ายหน้า ซอมบี้ส่วนใหญ่ไม่ชอบแสงสว่าง จึงมักซ่อนตัวในที่มืด

สัตว์ในสวนสัตว์แต่เดิมก็มีที่อยู่อาศัย ก็คืออาคารคอนกรีต

ปืนเลเซอร์เป็นอาวุธที่ยิงได้แค่หนึ่งในพันวินาที นานกว่านั้นเครื่องยิงเลเซอร์จะรับไม่ไหว การจะทะลุอาคารคอนกรีตจึงยาก เว้นแต่จะเป็นปืนใหญ่เลเซอร์กำลังสูง

แต่ทางการทหารจำกัดอาวุธเหล่านี้ เพราะต้องการวัสดุ

นี่คือเหตุผลที่ในเกมมีปืนดินดำโบราณ เพราะการควบคุมระยะไกลในเกมนี้ก็เพื่อหาทรัพยากร หรือกำจัดซอมบี้ที่นี่

"ผมมีวิธีแล้ว เราไปแลกระเบิดกัน" หยางป๋อมองเขาลิงที่รกทึบ นั่นคือที่อยู่ของลิง เพราะจำลองที่อยู่ของลิง จึงมีถ้ำมากมายให้ลิงอาศัย

หยางป๋อเตรียมใช้ระเบิดล้าง แต่ต้องใช้ระเบิดจำนวนมาก

เสี่ยวหวงและเสี่ยวหงได้ยินก็ไม่ว่าอะไร หยางป๋อจึงให้เหรียญเกมแก่ทุกคน ให้ไปซื้อระเบิด

ผู้เล่นรอบนี้ถอยไป ทำให้คนอื่นที่ดูเหตุการณ์กระจายตัวไป ทุกชั่วโมงต้องเสียค่าธรรมเนียมหลายร้อยเหรียญเกม เว้นแต่จะทำเงินได้แล้วใช้คะแนนแลกเวลา

ทุกคนมาหาเงิน ไม่จำเป็นต้องรออยู่ที่นี่ แต่ก็มีคนว่างมาดูเหตุการณ์ ถ่ายวิดีโอไปขายในฟอรัม

ทีมห้าคนของหยางป๋อดึงดูดความสนใจผู้อื่นอย่างรวดเร็ว คนถ่ายวิดีโอต่างตื่นตัว

การวางระเบิดต้องระวัง อย่าให้ผู้เล่นอื่นเห็น บางคนเห็นคุณวางระเบิดก็จะทำลาย

หาที่แล้ว หยางป๋อให้สี่คนเฝ้าหนึ่งคน ที่เหลือกลับไปซื้อระเบิด

คุณหนูน้อยลูบหมาเฝ้ากองระเบิดที่วางบนพื้น แต่รอบๆ มองไม่เห็น ไม่งั้นระวังโดนยิงระเบิด

คุณหนูน้อยลูบหมาดูหยางป๋อใช้เชือกมัดระเบิดทีละลูกอย่างชำนาญ แล้วหิ้วไปใต้ต้นไม้ใหญ่ ใช้มีดฟันสองสามที แล้วติดระเบิดบนลำต้น

หนึ่ง สอง สาม สี่ สามคนวิ่งไปวิ่งมาแทบไม่พอให้หยางป๋อใช้

สองชั่วโมงผ่านไป คนดูด้านหลังเบื่อแล้ว หยางป๋อจึงลงมือ

"พวกคุณถอยไป เตรียมกระสุนให้ผมตรงนี้" หยางป๋อสั่ง

เพื่อนร่วมทีมยังงงๆ เพราะเมื่อครู่หยางป๋อใช้เงินหลายแสนเหรียญเกมซื้อระเบิดมากมาย

หยางป๋อคนเดียวถือปืนมาใกล้เขาลิง ลิงยามเห็นหยางป๋อแอบๆ มองๆ มานานแล้ว แต่ไม่ได้เข้าอาณาเขตเขาลิง จึงไม่ร้อง ตอนนี้หยางป๋อชัดเจนว่ามาหาพวกมัน ลิงยามจึงร้องใส่หยางป๋อจากระยะไกล

จากนั้นลิงมากมายก็ปีนขึ้นต้นไม้ ส่งเสียงคำรามใส่หยางป๋อ

หยางป๋อหยิบระเบิดลูกหนึ่ง ดึงสลัก วิ่งเหวี่ยงไปทางลิง

บึ้ม!

ลิงเห็นหยางป๋อโยนของ พากันวิ่งหนีพลางขว้างหินใส่หยางป๋อจากระยะไกล แต่ก็มีลิงบางส่วนโดนระเบิด

อา! อา! อา! ลิงทั้งหมดร้องแล้ววิ่งไปด้านหลังเขาลิง ชัดเจนว่าไปล่อซอมบี้

หยางป๋อมองพุ่มไม้และหญ้ารกที่ถูกซอมบี้เหยียบย่ำ เห็นชัดว่าซอมบี้มาจากทางไหน

นำหน้ามาคือนกตัวหนึ่ง ดูเหมือนเคยเป็นนกกระเรียน แต่น่าเสียดายที่บินไม่ได้ ปีกลีบๆ กระพือพลางวิ่งด้วยขายาว

หยางป๋อยกปืนขึ้น ยิงหัวทีเดียว

ควบคุมจิตใจ +4!

หยางป๋อรีบลากศพนกวิ่งหนี ด้านหลังเป็นซอมบี้คล้ายม้า อ้าปากพ่นพิษ

ม้าตัวนี้นำหน้า ทิ้งห่างด้านหลัง หยางป๋อลากศพนก ผ่านต้นไม้ต้นหนึ่ง ดึงเชือกทันที

ระเบิดเริ่มนับถอยหลัง

บึ้ม!

ระเบิดทำให้ต้นไม้หัก ล้มลงมา กั้นกองทัพซอมบี้กับม้าซอมบี้

ปังปังปัง

หยางป๋อยิงขาหน้าม้าซอมบี้ก่อน ข้อต่อของม้าซอมบี้หนามาก แต่ก็ทนกระสุนไม่ได้

สามนัดทำลายขาหน้าหนึ่งข้าง ม้าซอมบี้ไม่ทันตั้งตัวล้มลงกับพื้น

แล้วม้าก็นอนกับพื้น ปากพ่นพิษไม่หยุด เต็มไปหมด

หยางป๋อจึงยิงทะลุเบ้าตาแห้งเข้าสมองม้า ตั้งใจจะเอาสมอง... แต่ตอนนี้ดูยุ่งยาก

ควบคุมจิตใจ +4!

ตอนนี้ลิงมาแล้ว หยิบหินขว้างใส่หยางป๋อ แล้วยังร้องบนต้นไม้ใหญ่ข้างๆ ไม่หยุด ล่อให้ซอมบี้ไล่ตามหยางป๋อ

หยางป๋อรีบวิ่ง ตอนนี้เสี่ยวหงมาช่วย ลากศพนกไป ขนนกบนตัวนกก็มีราคา รวมทั้งกรงเล็บ...

ต้นไม้ต้นเดียวกั้นซอมบี้ได้ไม่นาน ซอมบี้เต่าพ่นพิษ พิษกัดกร่อนต้นไม้ที่ล้มลงจนเป็นถ่าน แม้แต่ซอมบี้อื่นที่โดนพิษก็กลายเป็นสีดำ... แม้ว่าซอมบี้เองก็ดำอยู่แล้ว

เห็นท่าทางของเต่า หยางป๋อรีบถอยหลังอีก เต่านำหน้าเหมือนลอยอยู่บนพื้น

หยางป๋อใช้วิธีเดิม ใช้ต้นไม้กั้นซอมบี้ด้านหลัง...

"หัวหน้าฉลาดจัง"

"ใช่เลย" เสี่ยวหงและคนอื่นๆ เห็นหยางป๋อใช้ต้นไม้แยกฝูงซอมบี้ ก็เข้าใจกลยุทธ์ของเขาทันที

ดังนั้นเมื่อหยางป๋อยิงหัวเต่าแล้วลากหางที่เหี่ยวแห้งกลับมา ทุกคนก็รีบเข้าไปช่วย

ควบคุมจิตใจ +4!

"โอ้โห" เสี่ยวหงเห็นกระดองเต่ามีมูลค่าสามแสนเหรียญเกมก็ตกตะลึง

หยางป๋อคาดการณ์ไว้แล้ว กระดองนี้เป็นชิ้นเดียว วัสดุดี ขนาดใหญ่ ถ้าจัดการดีๆ จะเป็นโล่ธรรมชาติชั้นดี...

"อีกไม่นานคงได้เห็นโล่ป้องกันกระดองเต่าในคลังอุปกรณ์ ราคาหลายแสนเครดิต" หยางป๋อคิดในใจ

"แกะกระดองออกก่อน เก็บไว้ในคลังชั่วคราว อย่าเพิ่งส่งภารกิจ เรารอไปหาฟาร์มเลี้ยงเต่าหรือตลาดดอกไม้และนกเพื่อไปล่ามอนสเตอร์" หยางป๋อรีบเตือน

คุณหนูน้อยลูบหมาถามอย่างสงสัย "ทำไมล่ะคะ?"

"เธอโง่เหมือนอาชีเลย พวกเราอยู่บนอันดับความมั่งคั่ง ถ้าส่งกระดองเต่าแล้วเงินเพิ่มเท่าไหร่ คนอื่นดูก็รู้เลยไม่ใช่หรือ?" คุณหนูลูบแมวพูดอย่างหงุดหงิด

"เธอฉลาด เธอก็เหมือนอาเมี้ยว..."

ลิงบนต้นไม้เห็นซอมบี้ถูกหยางป๋อลากไป ก็ไปเก็บหินมาขว้างอีก

ตอนนี้หยางป๋อให้คนอื่นไปแล้ว ลิงออกห่างจากเขาลิงแล้ว เห็นลิงหลายสิบตัวไล่ตามมา

วินาทีต่อมา หยางป๋อดึงเชือกทันที

บึ้ม บึ้ม บึ้ม บึ้ม!

เสียงระเบิดมหึมาดึงดูดซอมบี้ทั้งเมือง ต่างส่งเสียงร้อง แต่เสียงคำรามต่ำๆ จากกลางเมืองทำให้เสียงอื่นหยุดลง

"เฮ้ย ไอ้นี่ใช้ระเบิดไปเท่าไหร่วะ"

"ที่แท้ไอ้นี่ฉลาดขนาดนี้"

"คงหลายพันลูกมั้ง"

"ต้องเป็นลูกเศรษฐีแน่ๆ..."

ระเบิดพวกนี้ทำให้ต้นไม้หัก คนดูอยู่ไกลๆ เห็นลิงฝูงหนึ่งติดอยู่บนต้นไม้ใหญ่เจ็ดแปดต้น ส่วนต้นไม้ใหญ่รอบๆ ในระยะหนึ่งถูกระเบิดหักหมด

แรงระเบิดไม่เพียงฆ่าซอมบี้ไปไม่น้อย ยังทำให้ซอมบี้บนพื้นติดอยู่ในกิ่งไม้มากมาย ถูกกดทับ

สำคัญคือลิงถูกแยกออกมาแล้ว ลิงรู้ว่าซอมบี้อันตราย ไม่กล้าลงจากต้นไม้ ได้แต่ร้องอยู่บนนั้น

หยางป๋อยิ้มเบาๆ แล้วพูด "ไปเอากระสุนมา จัดการซอมบี้ก่อน"

แล้วหยางป๋อก็สังหารซอมบี้ที่ถูกกิ่งไม้มากมายปกคลุมอย่างง่ายดาย เพราะครั้งนี้เป้าหมายหลักคือลิงกลายพันธุ์ จึงไม่คิดจะเก็บสมองซอมบี้พวกนี้

"หัวหน้า มีไอเทมภารกิจออกมาแล้ว ร้านค้ามีปืนยาสลบชนิดหนึ่ง รับฟรี" เสี่ยวหงกำลังซื้อกระสุนก็พูดขึ้น

หยางป๋อไม่แปลกใจเลย ทางกองทัพต้องกำลังเฝ้าดูอยู่แน่ เสียงดังขนาดนี้ จึงให้เสี่ยวหงรับปืนยาสลบมาทันที

หยางป๋อหยิบปืนยาสลบยิงใส่ลิงปุๆ ไม่นานลิงก็ร่วงลงพื้น ลิงพวกนี้ไม่กล้าลงมาแล้ว แม้หยางป๋อจะกำจัดซอมบี้บนพื้นหมดแล้ว

ลิงมีชีวิตตัวหนึ่งราคาต่ำสุดสองแสนเหรียญเกม จ่าฝูงลิงเพราะแข็งแรง ตอนหยางป๋อจับยาสลบไม่พอ โจมตีหยางป๋อ โดนหยางป๋อฟันคอขาดด้วยดาบ

ล่อลวง +8! จ่าฝูงลิงตัวนี้ให้ทักษะนี้ ที่จริงหยางป๋อไม่ได้ยิงยาสลบเพิ่มก็เพราะต้องการทักษะของหัวหน้าลิง

"ดูเหมือนจะเป็นทักษะด้านพลังจิตเหมือนกัน" หยางป๋อครุ่นคิด

ลิงมีชีวิต 29 ตัว รวมให้ 7,250,000 เหรียญเกม หัวหน้าลิงให้ 350,000 รวมหนังและซากด้วย

"ฮือๆ หัวหน้าเก่งจังเลยค่ะ"

"1,520,000 บวกกับนกซอมบี้อีก 80,000 เป็น 1,600,000 พวกเราสี่คนคนละ 400,000 เงินนี้หาเงินง่ายจังเลยนะ" คุณหนูน้อยลูบหมาก็ตกใจ 400,000 เป็นเงินค่าขนมหลายวันของเธอ คุณหนูน้อยลูบหมาเป็นลูกเศรษฐี แต่ไม่ใช่คนโง่ รู้ดีว่า 400,000 หมายถึงอะไร

ส่วนที่ปกติดูเหมือนใช้เงินมือเติบ ก็เพราะไม่ใช้ก็ไม่ได้เงิน ล้วนเป็นการใช้จ่ายผ่านบัตร ไม่ใช่ว่าวันนี้ใช้น้อยลง 500,000 ตระกูลจะให้ 500,000 เครดิต ไม่มีทางหรอก

ตระกูลใหญ่ใช้เศรษฐกิจควบคุมทายาท ให้ทายาทรู้จักพลังของเศรษฐกิจตั้งแต่เด็ก...

"หัวหน้าได้กำไร 6 ล้านกว่า"

"6,080,000"

"ไม่มีใครคิดว่าจะมีภารกิจ ลิงมีชีวิตมีค่าสูงขนาดนั้น"

"ใช่ๆ"

"ยังมีกระดองเต่ารอขายอีก"

"ใช่แล้ว"

"ดูหัวหน้าไม่สนใจเงินเลย รู้สึกเหมือนมือสังหารเก่า บางทีอาจเป็นพวกเกษียณ ไม่มีอะไรทำเลยมาเล่นเกมลองความตื่นเต้นของการฆ่า"

"ฉันก็ว่างั้น ดูพวกนั้นสิ ได้ไอเทมภารกิจทีก็โวยวายลั่น"

เสี่ยวหวงและคนอื่นๆ เห็นผู้เล่นมากมายบุกเข้าสวนสัตว์เก็บซอมบี้ที่ทีมตัวเองฆ่า ก็ได้แต่บ่น "เกมห่วยๆ นี่ทำไมไม่มีการป้องกันไอเทมตกหล่นล่ะ?"

หยางป๋อตอนนั้นเดาว่าถ้าลิงตายเลือดอะไรมีประโยชน์มาก งั้นถ้ามีชีวิตต้องมีค่ามากกว่า สุดท้ายตอนส่งภารกิจ หยางป๋อเห็นภาพจริงคือซากหัวหน้าลิงถูกใส่ในตู้แช่แข็ง มนุษย์เทียมยกตู้ขึ้นยานอวกาศ ลิงมีชีวิตก็ถูกส่งขึ้นยานด้วย

ยานมาเร็วไปเร็ว เข้าใจได้ ดาวดวงนี้ไม่เป็นมิตรกับโลหะเอาเสียเลย...

แน่นอนในเกมไม่ได้แสดงออกมา หยางป๋อเห็นผ่านพลังพิเศษแสงและไฟฟ้า

"ดูเหมือนสัตว์กลายพันธุ์จะให้ความสามารถดีๆ ทั้งนั้นเลยนะ"

หยางป๋อออกจากเกมแล้วใช้การล่องหนออกจากบ้าน เปลี่ยนเป็นตัวตนผู้อยู่อาศัยที่โจวรุ่ยให้มา พลางคิดในใจ พลางเพลิดเพลินกับแสงแดด แล้วกลับบ้านของตัวตนนี้

อพาร์ตเมนต์ ก็คือตึกสูงขนาดเล็กบนโลก ที่นี่เป็นที่อยู่ของคนทั่วไปบนดาวเคราะห์

หยางป๋อเดินช้าๆ ด้วยเหตุผลสองประการ หนึ่งคือนานแล้วที่ไม่ได้ออกมาอาบแดด อีกอย่างคือนี่เป็นครั้งแรกที่มา ต้องดูให้ดีว่าควรเดินไปทางไหน

มาถึงลิฟต์ของตึกที่อยู่ มีชายชราท่าทางใจดีคนหนึ่งเดินออกมา กำลังพูดคุยหัวเราะกับผู้โดยสารในลิฟต์ ถึงขั้นทำให้หญิงสาวสวยคนหนึ่งหัวเราะคิกคัก

"จุ๊ๆ" หยางป๋อเห็นชายชราแวบแรกก็เห็นความไม่จริงใจ เห็นถึงความเสแสร้งและดุร้ายที่ซ่อนอยู่ในกระดูก

"โชคดีของเราหรือเปล่านี่?" หยางป๋อขึ้นลิฟต์ คิดในใจ

(จบบท)