บทที่ 75 ผ่าท้องฟ้ากลับมาแล้ว?

"พวกเราค่อยเจอกันใหม่ที่ดาวซันเหยว่ ฉันจะไปทำลายระบบของพวกมันก่อน" หลิวจื่อเจี๋ยในใจเจ็บปวดยิ่งนัก แต่พอคิดว่าลูกน้องพวกนี้ตายไป ค่าเสียหายก็คงมหาศาลเลยสินะ ไม่ว่าจะเรียกร้องจากดาวซันเหยว่หรือจากบริษัทขนส่ง ก็คงไม่ขาดทุนมากนัก

"เจ้านาย แบบนี้ไม่ดีนะ พอทำให้อีกฝ่ายโกรธ พวกเราที่อยู่ในห้องโดยสารนี้ก็จบกันพอดี"

"ใช่แล้ว พวกนั้นขายพวกเราทิ้ง ในตอนนี้คงยังไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต พวกเราควรหาทางสู้กับโจรสลัดที่โหดเหี้ยมพวกนี้อย่างกล้าหาญ แล้วครอบครัวพวกเราจะทำยังไงล่ะ?"

"เจ้านาย อย่าได้ทำอะไรชุ่ยๆ ล่ะ โจรสลัดพวกนี้ขายพวกเรา แต่คงขายให้กลุ่มโจรสลัดอื่น ตอนนี้พวกเราคงยังไม่ตายง่ายๆ หรอก"

"ใช่ๆ เจ้านาย พวกเราเป็นผู้อพยพกลุ่มแรก ดาวเคราะห์ที่รับพวกเรา น่าจะได้รับข่าวแล้ว เรือรบจะมาช่วยพวกเราในไม่ช้าแน่ๆ"

เจ้านายอ้วนพูดยังไม่ทันจบ ก็มีคนออกมาคัดค้านทันที แถมยังเป็นลูกน้องของเจ้านายอ้วนเองด้วย

หยางป๋ออยู่ด้านข้างกลับไม่ตื่นตระหนก กลับรู้สึกอยากลองของซะด้วย รู้สึกอยากเอาพลังของตัวเองออกมาใช้บ้าง

แต่หยางป๋อก็ไม่ได้พูดอะไร ที่นี่ตัวเองอาวุโสน้อยสุด พลังก็อ่อนที่สุด ยังไม่ถึงคิวที่ตัวเองจะออกความเห็น

"พวกนายรู้มั้ยว่าพูดอะไรอยู่ โจรสลัดพวกนี้ควบคุมยานขนส่งได้อย่างง่ายดาย ต้องมีการวางแผนมาก่อนแน่ๆ อาจจะเป็นไอ้พวกดาวพาโดก็ได้ แล้วก็พวกเรานี่ทำอะไรกันอยู่ พวกนายก็น่าจะรู้ว่าเจ้านายระดับสูงพวกนั้นเพื่อรักษาความลับ บางทีอาจจะอยากฆ่าพวกเราเองด้วยซ้ำ เป้าหมายของโจรสลัดพวกนี้ บางทีอาจจะเป็นพวกเราก็ได้" เจ้านายอ้วนได้ยินแบบนั้นก็โมโหจัด รีบพูดทันที

ยังไม่ทันให้คนอื่นตอบ จอใหญ่ก็มีเสียงหัวหน้าโจรตะโกนดังลั่น "ไอ้อ้วนบริษัทอันจื๋อเจี๋ย แกอย่าคิดมากนักเลย พวกเรารู้ทุกอย่างของพวกแกหมดแล้ว ทำตัวดีๆ ไว้ อย่าคิดหนี รอบๆ ยานขนส่ง พวกเรามียานรบคอยอยู่ พวกแกหนีไม่รอดหรอก"

"แล้วก็พวกเรารู้ด้วยว่าครอบครัวของแกไอ้อ้วนตายยากอยู่ที่ไหน ถ้ากล้าทำลายแผนพวกเรา เชื่อมั้ยว่าพวกเราจะไปหาครอบครัวแก?" หัวหน้าโจรพูดเสียงดังอีก

เจ้านายอ้วนได้ยินแบบนั้นก็รู้ว่าที่นี่โดนจับตามองแล้ว เขาตะโกนเสียงดัง "ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นจะให้พวกเราไปต้องจ่ายเท่าไหร่ล่ะ คุยกันได้"

"ไอ้อ้วน นี่มันไม่ใช่เรื่องเงินนะ มันเกี่ยวกับชื่อเสียงของพวกเรา ตรงนี้ฉันบอกข้อมูลอย่างนึงได้ คนที่จะซื้อพวกแกไป จะไม่ทำร้ายพวกแกหรอก กลับจะต้อนรับพวกแกอย่างดีเสียอีก" หัวหน้าโจรปฏิเสธทันที

"นายจะเอาพวกเราไปขายให้กลุ่มก่อการร้ายต่อต้านรัฐบาลใช่มั้ย?" เจ้านายอ้วนได้ยินแบบนั้นก็ถามออกไปตรงๆ

"ใช่ กลุ่มก่อการร้ายต่อต้านรัฐบาลนี่แหละที่จะซื้อพวกแก พวกแกโชคดีแล้ว ไม่งั้นป่านนี้ก็เป็นขยะอวกาศไปแล้ว แล้วก็ทุกคำพูดการกระทำของพวกแก อยู่ในการเฝ้าระวังของพวกเราหมด ก็ยานขนส่งลำนี้ออกแบบมาดีจริงๆ นะ ระบบอัจฉริยะสุดๆ ไปเลย"

"แล้วก็ที่พวกเราควบคุมยานขนส่งได้อย่างเงียบๆ พวกแกคงไม่คิดหรอกว่าพวกเราจะบุกเข้าระบบยานได้ง่ายๆ น่ะ"

"ลองเอาสมองคิดดูอีกทีสิ ในเมื่อพวกเราทำแบบนี้ได้ จะมีใครมาช่วยพวกแกหรือไง? ต่อให้มีเรือรบมา ก็ต้องไปผิดทางแน่ๆ"

ได้ฟังแบบนั้น ทุกคนต่างเงียบกริบ หยางป๋อเห็นว่าทุกคนสีหน้าไม่ดี ส่วนคำพูดของโจรสลัดนั้น ก็ทำให้ความกล้าของพวกเขาหายวับไปเลย ทุกคนคิดจะสู้เพราะคิดว่าจะมีเรือรบมาช่วย

"โหดชะมัด นี่มันดำมืดสุดๆ" หยางป๋อบ่นในใจ

"ชิบหาย เรื่องที่หงเป่ยจวี่โจมตี ไอ้พวกดาวพาโดบางคนก็น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ไม่งั้นหงเป่ยจวี่จะควบคุมเมืองบันเทิงที่ล้ำสมัยที่สุดในโลกได้ง่ายๆ เหรอ?" หยางป๋อคิดถึงความเป็นไปได้อีกอย่าง

"ต่อไป ทุกคนออกมาจากห้องตัวเอง ให้ฉันเห็นหน้าพวกแกหน่อย ถ้าห้องโดยสารไหนคนไม่ครบตามทะเบียน พวกเราจะฆ่าทุกคนในห้องโดยสารนั้นทิ้ง" หัวหน้าโจรออกคำสั่งใหม่

"อย่ามองว่าพวกแกมีคนมากกว่าหมื่น แต่ถ้าเจอหุ่นยนต์พวกเรา ไม่ถึงนาทีก็จัดการพวกแกได้หมดแล้ว"

"ครั้งนี้พวกเราไม่อยากฆ่าใคร อย่าบังคับให้พวกเราต้องโยนพวกแกเข้าอวกาศ เผื่อว่าอีกไม่กี่ร้อยปีไม่กี่พันปี อาจจะมีใครไปเจอศพพวกแกในกองขยะอวกาศก็ได้นะ"

"พวกแกทุกคนก็มีครอบครัว มีคนรัก มีลูก จริงๆ แล้วไปอยู่กับกองกำลังต่อต้านรัฐบาลก็ดีนะ ที่นั่นก็ใช้ชีวิตได้สบายๆ เหมือนกัน"

"แล้วก็อีกโอกาสนึง ก็คือมาร่วมกับพวกเรา ตอนนี้ฝั่งพวกเราต้องการคนสักหน่อย ตำแหน่งนักขับหุ่นยนต์ระดับล่างสุด พวกเราต้องการ 3-5 คน ครอบครัวของ 3-5 คนนี้ ก็มาใช้ชีวิตกับพวกเราได้"

คำพูดของหัวหน้าโจร ทำให้หยางป๋อคิดว่าไม่ขัดขืนคือทางเลือกที่ดีที่สุด สำคัญคือยานขนส่งถูกคนควบคุม ถ้าฝั่งนั้นสั่งเรือรบยิง ทุกอย่างในห้องโดยสารจะถูกสุญญากาศในอวกาศดูดออกไป

ผู้มีพลังพิเศษก็เป็นมนุษย์ ไม่ใช่หุ่นเย็นชาหรอก แถมในอวกาศก็มีอุณหภูมิต่ำ อันตรายต่างๆ นานา แล้วก็เป็นสภาพแวดล้อมสุญญากาศด้วย ต่อให้ผู้มีพลังพิเศษจะอยู่รอดในสภาวะนี้ได้ชั่วครู่ แต่พอพลังงานในตัวหมด ก็จะกลายเป็นศพไปด้วย

"ดีมาก คนในห้องโดยสารนี้ดูดีทีเดียว" หัวหน้าโจรพวกนั้นเข้ามาในห้องเก็บของห้องหนึ่ง คนข้างในรออยู่พร้อมแล้ว

"นี่เป็นปลอกคอที่มีระเบิดจำกัดพลังของผู้มีพลังพิเศษ พอผู้มีพลังพิเศษใช้พลังงานเกินค่าที่กำหนด ระเบิดนี้ก็จะระเบิดทันที" หัวหน้าโจรหยิบปลอกคอออกมาใส่ให้คนในห้องเก็บของ

ทุกคนสีหน้าไม่ดีเลย แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร หยางป๋อเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้

ทุกคนได้แต่ยืนมองโจรสลัดค่อยๆ ใส่ปลอกคอให้ผู้คนทีละคน

หยางป๋อสังเกตเห็นอย่างชัดเจนว่าเด็กบางคนไม่ถูกใส่ปลอกคอ ส่วนผู้ใหญ่ทั้งชายหญิงถูกใส่หมด แต่ก็พอเข้าใจได้อยู่

ผู้คนเหล่านี้ถูกไล่ต้อนออกไป ภายใต้การควบคุมของโจรสลัด พวกเขาถือกระเป๋าสัมภาระของตัวเอง คาดว่าคงถูกส่งไปยังเรือรบ

เมื่อเผชิญกับหุ่นยนต์ เผชิญโจรสลัดในชุดเกราะพลังงานและถืออาวุธพลังงาน ไม่มีใครกล้าขัดขืน เพราะทุกคนรู้ดีว่าถ้าขัดขืนจะถูกฟันเป็นชิ้นๆ

ในยุคแห่งวิทยาการ หากพลังของบุคคลนั้นๆ ไม่ถึงขั้นวิปริตแล้วล่ะก็ ไม่มีทางต่อกรกับเทคโนโลยีได้เลย

ผู้มีพลังพิเศษระดับสุดเหวี่ยงนั้นมีอยู่น้อยมาก หากผู้มีพลังพิเศษสามารถเหยียบย่ำเทคโนโลยีได้ ป่านนี้โลกคงไม่สงบสุขขนาดนี้หรอก

ป่านนี้โลกก็คงถูกปกครองด้วยผู้มีพลังพิเศษไปแล้ว ที่ยังเห็นเทคโนโลยีครองโลกอยู่ ก็เลยรู้ได้ว่าเป็นเพราะอะไร

"จะทำยังไงดี จะทำยังไงดี" หยางป๋อร้อนใจมาก มองคนรอบข้าง ดูเหมือนทุกคนจะไม่คิดต่อต้าน

"ทำไมไม่มีใครขัดขืนบ้างล่ะ? พวกมันต้องต่อต้านสิ ตัวเองถึงจะได้จังหวะลงมือ" หยางป๋อไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมาถึงตัวเองเมื่อไหร่ แต่รู้ว่าไอ้ปลอกคอนั่นไม่ใช่ของดีแน่ๆ

"โอ้โห ทุกคนให้ความร่วมมือดีจัง เยี่ยม เยี่ยมมาก" โจรสลัดมีพอสมควร มองเห็นว่ามีห้าหกทีมโจรสลัด ราวๆ หนึ่งร้อยกว่าคน กำลังเปิดห้องโดยสารแต่ละห้อง แล้วใส่ปลอกคอให้ผู้ใหญ่ในนั้น แน่นอนว่ามีหุ่นยนต์คอยจ้องอยู่ข้างๆ หัวหน้าโจรอารมณ์ดีมาก ปรบมือพูด

จังหวะนั้นเอง จอใหญ่ก็สั่นครืนขึ้นมาครู่หนึ่ง วินาทีต่อมา ภาพบนจอก็เปลี่ยน เห็นยานขนส่งขนาดใหญ่โตกำลังเคลื่อนที่ กะทันหันก็เร่งความเร็ว พุ่งชนเข้าใส่เรือรบที่จอดคุมอยู่ข้างๆ

เห็นได้ชัดว่าเรือรบถูกยานขนส่งขนาดยักษ์กระแทกจนยุบเข้าไปเป็นช่วงใหญ่ ยานขนส่งกำลังอันมหาศาลก็ดีดเรือรบกระเด็นออกไป ตอนนี้เรือรบกำลังเตรียมรับตัวประกัน จึงไม่เพียงแต่จอดใกล้ยานขนส่ง แต่ยังไม่ได้เปิดโล่พลังงาน ยานรบที่บินวนเวียนอยู่สองลำ ลำหนึ่งโดนยานขนส่งที่กำลังคว่ำเหวี่ยงชนจนระเบิด

ยานขนส่งก็เสียหายไปเป็นวงกว้าง หุ่นยนต์แต่ละตัวกำลังช่วยชีวิตผู้คน แคปซูลอพยพนับสิบลำก็พุ่งออกไปรอบทิศ ยานรบที่เหลืออยู่ของโจรสลัดก็ไล่ตามไป แล้วภาพบนจอก็ชะงักงัน

"กลุ่มโจรสลัดอวกาศหยินเยว่ พวกแกไม่เคยสืบเลยหรือว่าใครกันที่เปิดเมืองดาวซันเหยว่?" เสียงหนึ่งดังขึ้น ขณะที่ภาพบนหน้าจอใหญ่ปรากฏห้องควบคุมของยานขนส่ง แสงสีฟ้าน้ำแข็งวูบวาบ โจรสลัดในชุดเกราะพลังงานเจ็ดแปดคนในห้องควบคุมถูกฟันเป็นชิ้นๆ ทันที

"ผ่าท้องฟ้า!" หยางป๋อร้องอุทานออกมา

(จบบท)