บทที่ 161 เรียนรู้เทคนิค

เมื่อมาถึงดาดฟ้า หยางป๋อถึงได้รู้ว่าทำไมถึงต้องเชิญผู้อยู่อาศัยมาทำความสะอาดที่นี่ นี่ไม่ใช่ระบบไฟฟ้าธรรมดาเลย

ตรงกลางเห็นได้ชัดว่าเป็นตัวยิง โดยรอบมีซากสัตว์ต่างๆ กระจัดกระจายอยู่ ทั้งที่มีขนและคล้ายค้างคาว รวมถึงแมลงต่างๆ อีกมากมาย

"น่าจะเป็นอาวุธอะไรสักอย่าง" หยางป๋อมองตัวยิงที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 3 เมตรและหนาครึ่งเมตร เขาไม่เชื่อว่ามันจะเป็นระบบไฟฟ้า

สิ่งนี้ยิ่งพิสูจน์ให้เห็นว่าดาวซันเหยว่ไม่ธรรมดา หยางป๋อสามารถรู้สึกได้ถึงเสียงของชุดป้องกันที่ดังเปรี๊ยะๆ ขณะที่เดินอยู่

"ทำได้ยังไง?" หยางป๋อรู้สึกสงสัยมาก เขาอยู่ห่างจากตัวยิงมากขนาดนี้ แล้วตัวยิงสามารถสร้างกระแสไฟฟ้าแรงสูงรอบๆ ตัวเขาได้อย่างไร

ขณะที่เดิน ชุดป้องกันบนแขนกับตัวเกิดประกายไฟฟ้าส่องแสงวูบวาบและยังมีเสียงดังเปรี๊ยะๆ อีกด้วย

"สนามไฟฟ้า?"

"สนามพลังงาน?" ตาของหยางป๋อเป็นประกาย ถ้าเขาเรียนรู้สิ่งนี้ได้ ก็จะไม่ต้องปล่อยสายฟ้าให้เห็นได้ชัดเจนแบบนั้น จะเงียบและไร้ร่องรอย

นกตัวหนึ่งบินมาจากที่ไกลๆ บางทีมันมองเห็นว่าที่นี่มีที่สูง จึงบินตรงมาทันที แต่ทันทีที่มันมาถึงเหนือดาดฟ้า นกก็ร่วงลงมาทันทีและตัวแข็งทื่อ

"พื้นก็แปลกด้วย?" หยางป๋อมองซากนก เห็นได้ชัดว่านกโดนไฟฟ้าช็อตน้อยกว่าตัวเขาในตอนนี้มาก ถ้ากระแสไฟฟ้าที่ตัวเขามีอยู่ไปโดนนก นกตัวนี้คงกลายเป็นถ่านไปแล้ว

ด้วยความสงสัยเต็มหัว หยางป๋อก็ทำความสะอาดดาดฟ้าจนเรียบร้อยสะอาดหมดจด เก็บกวาดซากสัตว์และแมลงต่างๆ ไปหลายสิบกิโลกรัม

ใช้เวลาหลายชั่วโมง ส่วนใหญ่เป็นการเก็บซากสัตว์ให้สะอาด บางตัวที่คล้ายผีเสื้อกลางคืนยังทิ้งผงไว้ ต้องใช้เครื่องดูดฝุ่นทำความสะอาด และสุดท้ายยังต้องฆ่าเชื้ออีกรอบ อุปกรณ์ที่ใช้ล้วนแต่เป็นอุปกรณ์เฉพาะทาง

หยางป๋อมาที่นี่ก็เพราะอยากจะมาดูห้องสมุดว่ามีข้อจำกัดอะไรหรือเปล่า ความสามารถของเขาหลายอย่างจำเป็นต้องมีความรู้พื้นฐาน ตอนนี้ได้เห็นอาวุธแบบใหม่แล้วยิ่งดีใจ

"หยางป๋อ สนใจที่จะเรียนรู้เทคนิคเพื่อหาเงินไหม?" หลังจากส่งงานที่บริษัท หยางป๋อกำลังคิดว่าจะไปดูที่ห้องสมุดว่ามีสิ่งที่ต้องการหรือเปล่า ก็ได้ยินเจ้านายอ้วนถามแบบนี้

"เจ้านาย คุณหมายความว่ายังไงครับ? บริษัทจะเปิดการฝึกอบรมทักษะหรือครับ?" หยางป๋อได้ยินแล้วถามด้วยความสงสัย

เจ้านายอ้วนบอกให้หยางป๋ออย่าเพิ่งรีบร้อน จากนั้นก็ชงชาให้หยางป๋อหนึ่งถ้วยและตัวเองอีกหนึ่งถ้วย "บริษัทของเรามีสาขาทั่วทั้งสหภาพ พนักงานของเรามีความสามารถต่างๆ บางคนถึงขั้นขับยานอวกาศได้"

"นอกจากนี้ ฉันยังเป็นนักขับหุ่นยนต์ด้วย อู๋ปิงที่พาคุณไปครั้งแรกก็เป็นนักขับหุ่นยนต์เหมือนกัน"

"นักขับหุ่นยนต์?" หยางป๋อแสร้งทำท่าประหลาดใจ

ก่อนหน้านี้ หยางป๋อคิดว่านักขับหุ่นยนต์เป็นอาชีพที่สูงส่งมาก แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น

นักขับหุ่นยนต์เป็นอาชีพที่ตายง่าย ในสังคมจึงโฆษณาว่าเป็นสถานะสูง ผู้คนจำนวนมากฝันที่จะเป็นนักขับหุ่นยนต์ จุดประสงค์ของการโฆษณาเช่นนี้คืออะไร? หยางป๋อตอนนี้รู้ดีแล้ว

"ใช่แล้ว ที่จริงตอนนี้คุณมีพลังพิเศษแล้ว ก็ลองเป็นนักขับหุ่นยนต์ได้นะ" เจ้านายอ้วนพอใจกับปฏิกิริยาของหยางป๋อมาก เพราะทั้งสังคมต่างเคารพบูชานักขับหุ่นยนต์

หยางป๋อจิบชาแล้วส่ายหัวพูดว่า "เจ้านาย ผมคงไม่ใช่คนประเภทนั้นหรอก นักขับหุ่นยนต์ต้องมีความเร็วในการตอบสนองทางประสาทสูงมาก ตอนนี้ผมมีแค่พละกำลังที่แข็งแรงกว่าคนอื่นเท่านั้น"

"ที่นี่เรายังมีทางเลือกทักษะอื่นๆ อีก นายคงรู้จักยาพันธุกรรม แต่นายรู้ไหมว่ายาพันธุกรรมผลิตอย่างไร? ที่นี่ฉันมีช่องทางให้นายเรียนรู้เรื่องนี้" เจ้านายอ้วนได้ฟังแล้วก็พยักหน้า การเป็นนักขับหุ่นยนต์นั้นไม่ง่ายเลย ต้องใช้ความเร็วในการตอบสนองที่สูงมาก

หยางป๋อชั่วขณะหนึ่งรู้สึกงุนงง เจ้านายของเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่?

"ไม่มีอะไรแปลก ทุกอย่างล้วนเป็นฝีมือมนุษย์ทั้งสิ้น รวมถึงหุ่นยนต์และยานรบเหล่านี้ก็เป็นฝีมือมนุษย์เหมือนกัน บริษัทของเราใหญ่ขนาดนี้ ย่อมมีคนมีความสามารถหลากหลาย อาจไม่กล้าพูดว่าจะให้นายได้เรียนเทคนิคที่ล้ำสมัยที่สุด แต่ถ้าได้ฝึกฝนทักษะสักอย่าง การหาเงินก็ไม่ใช่ปัญหาเลย" เจ้านายอ้วนเห็นท่าทางของหยางป๋อแล้วรู้สึกพอใจมาก

ในสายตาของเจ้านายอ้วน นี่เป็นโอกาสดีเลิศที่เขาให้กับหยางป๋อ ต่อให้หยางป๋อเรียนไม่ได้ ก็ยังจะรู้สึกขอบคุณเขาอยู่ดี

ส่วนว่าหยางป๋อจะเรียนได้หรือไม่?

เจ้านายอ้วนไม่กล้าคิดถึงเรื่องนี้ เพราะพรสวรรค์ที่จำเป็นในด้านการปรุงยาสูงมาก ทั้งตระกูลและบริษัทของเขาก็มีเภสัชกรชั้นสูงไม่กี่คน เภสัชกรผู้เชี่ยวชาญด้านยาพันธุกรรมชั้นสูงหมายถึงอะไร? มันหมายถึงการผลิตยาพันธุกรรมชั้นสูงอย่างต่อเนื่อง และการผลิตยาพันธุกรรมชั้นสูงอย่างต่อเนื่องหมายถึงอะไร? นั่นคือจำนวนผู้มีพลังพิเศษระดับสูงจำนวนมาก แม้ว่าตระกูลของเจ้านายอ้วนจะไม่สนับสนุนการใช้ยาพันธุกรรม แต่พนักงานในบริษัทของตระกูลไม่มีข้อจำกัดนี้

"เจ้านายครับ คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม? ผมก็เรียนทำยาพันธุกรรมได้ด้วยหลอ ซึ่งเป็นสาขาวิชาชั้นสูงสุด?" หยางป๋อคิดว่าเจ้านายอ้วนกำลังล้อเล่นกับเขา

เจ้านายอ้วนหัวเราะเบาๆ แล้วหันหลังหยิบหนังสือเล่มหนึ่งยื่นให้หยางป๋อ "ในนี้มีวิธีการผลิตยาพันธุกรรมระดับเริ่มต้นสามชนิด"

"ยาพันธุกรรมไม่จำเป็นต้องเข้าใจเหตุผลภายใน แค่ทำตามขั้นตอนการผลิตก็พอแล้ว การวิจัยยาพันธุกรรมเป็นเรื่องที่มีแต่เภสัชกรระดับปรมาจารย์เท่านั้นที่ทำได้ ส่วนเภสัชกรอื่นๆ เพียงแค่ผลิตตามสูตรที่เภสัชกรระดับปรมาจารย์ให้มาก็พอ" เจ้านายอ้วนอธิบาย

หยางป๋อย่อมรู้ดีถึงความยากของการเป็นเภสัชกรปรุงยาพันธุกรรม แต่ก็ยังถามออกไปว่า "ถ้ามันง่ายขนาดนั้น เจ้านาย คุณเรียนได้หรือยังครับ?"

เจ้านายอ้วนได้ฟังก็ถอนหายใจ "พูดง่ายๆ แต่มีรายละเอียดปลีกย่อยมากมาย"

"ประการแรก วัตถุดิบยาพันธุกรรมแต่ละชุดมีความแตกต่างกันในด้านพลังงานอย่างละเอียดอ่อน จนเครื่องมือของเราไม่สามารถตรวจจับได้"

"นอกจากความแตกต่างด้านพลังงานแล้ว ก็ยังมีปริมาณของธาตุอื่นๆ อีกมากมาย พอธาตุเหล่านี้ทำปฏิกิริยากับธาตุปริมาณน้อยบางตัวในวัตถุดิบอื่น ก็จะทำให้เกิดความแตกต่างเล็กน้อยของเวลาในกระบวนการผลิต การควบคุมเวลาไม่ดีพอก็จะทำให้การผลิตยาพันธุกรรมล้มเหลวหรือกลายเป็นยาคุณภาพต่ำ" เจ้านายอ้วนอธิบายต่อ

หยางป๋อคิดสักพักแล้วถามว่า "งั้นทำไมไม่ทำให้วัตถุดิบบริสุทธิ์ยิ่งขึ้นอีกล่ะครับ?"

"ความว่องไว วัตถุดิบแต่ละชนิดมีจำกัดทั้งจำนวนครั้งและวิธีการที่สามารถทำให้บริสุทธิ์ได้ ยิ่งทำให้บริสุทธิ์มากเท่าไหร่ ความว่องไวของวัตถุดิบก็จะยิ่งลดลง ทำให้คุณภาพของวัตถุดิบแย่ลง"

"ยกตัวอย่างเช่น วัตถุดิบเกรด C แต่ถ้าทำให้บริสุทธิ์มากเกินไป ก็จะตกไปเป็นวัตถุดิบเกรด D" เจ้านายอ้วนอธิบายอีก

"นายลองดูขั้นตอนการผลิตให้ดีก็จะเข้าใจ ขั้นตอนการผลิตจะให้เวลาคร่าวๆ ไม่ได้ระบุแน่นอนว่ากี่วินาที แล้วก็ยังมีอุณหภูมิอีก สิ่งที่ผมพูดมาทั้งหมดมีผลต่ออุณหภูมิในการผสม ตอนนี้ก็ต้องอาศัยความสามารถเฉพาะตัวของเภสัชกรแล้ว" เจ้านายอ้วนพูดแบบนี้ หยางป๋อก็เข้าใจแล้ว

"แล้ววัตถุดิบยาพันธุกรรมไปซื้อที่ไหนครับ?" หยางป๋อถามต่อ

"นายสามารถซื้อจากบริษัทหรือไปซื้อในตลาดมืดก็ได้ ส่วนยาที่ผลิตออกมาก็นำไปขายในตลาดมืดได้เหมือนกัน" เจ้านายอ้วนคิดว่าหยางป๋ออยากเรียนยาพันธุกรรม ในใจเขาดีใจมาก เพราะเรื่องนี้กินทุนมหาศาล จำตอนที่เขาคิดว่าตัวเองก็ทำได้ ไม่รู้ว่าใช้เงินไปมากเท่าไหร่ สุดท้ายถึงได้พบว่าเรื่องนี้ลึกซึ้งมากทีเดียว

(จบบท)