บทที่ 266 ล่าสังหาร

"ยากจังเลย!" หยางป๋อสำรวจหุบเขาอย่างละเอียด การจุดไฟไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะหญ้าที่รกยังไม่แห้งพอที่จะติดไฟ

นอกจากนี้ ซอมบี้พวกนี้อยู่กระจายออกไปไกลเกินไป ไม่สามารถล่อพวกมันไปยังสถานที่ที่มีภูมิประเทศอันตรายได้

หญ้าเหล่านี้ต้องตัดและตากแดดสักสองสามวันก่อนถึงจะจุดไฟเผาได้ และหยางป๋อก็ไม่แน่ใจว่าถ้าเขาเล่นเกมแบบนี้ มันจะเป็นการควบคุมจากระยะไกลหรือโดนให้เล่นเกมจริง

ทางฝั่งบริษัทเกมทำอะไรไร้จรรยาบรรณแบบนี้ได้ เพราะผู้เล่นที่สะสมระเบิดในเกมหุ่นยนต์ก็มองเห็นแบบเสมือนจริง

นั่นคือบริษัทเกมสามารถเปลี่ยนจากการควบคุมระยะไกลเป็นการเล่นเกมจริงได้ตลอดเวลา

หลังจากสำรวจภูมิประเทศรอบๆ อย่างละเอียด หยางป๋อก็มีแผนที่กล้าหาญ

เขาวิ่งไปมาที่จุดเกิดใหม่หลายรอบ สองรอบแรกขนเชือกมาทั้งหมด ส่วนอีกสองสามรอบหลังนั้นขนแต่กระสุน

เขายังนำระเบิดขว้างมาด้วย คล้ายๆ กับระเบิดมือ แต่ใหญ่กว่า

จากนั้นหยางป๋อก็ไปหาต้นไม้ใหญ่สองสามต้นที่สองฝั่งของหุบเขา ผูกเชือกข้ามตรงกลางหุบเขา เพราะกลัวว่าเชือกเส้นเดียวจะไม่แข็งแรงพอ จึงใช้เชือกถักสองเส้นด้วยกัน

หยางป๋อปีนขึ้นไปลองดู พบว่าเชือกสามารถรับน้ำหนักมนุษย์เทียมของเขาได้อย่างสบาย

เชือกอยู่สูงจากพื้นประมาณ 50 เมตร หยางป๋อเอาระเบิดมัดติดกับเชือก แล้วแขวนไว้ที่ต้นไม้ด้านหนึ่ง เพียงแค่เขาอยู่ตรงกลางแล้วดึงเชือก ระเบิดก็จะร่วงจากต้นไม้ แล้วเขาก็สามารถดึงระเบิดมาอีกฝั่งได้

อีกด้านหนึ่งก็แขวนกระสุนกับปืนไว้ พอปืนพังก็โยนทิ้ง แล้วก็ดึงกระสุนกับปืนมาแทน

พอเตรียมของครบทั้งสองฝั่ง หยางป๋อก็เริ่มลงมือ

หยางป๋อเข้าใกล้ฟาร์มเลี้ยงสัตว์ จากนั้นปาระเบิดขว้างลูกแรกจากระยะไกล

ได้สกิลพุ่งชน +2 สามครั้ง

จากนั้นก็รีบวิ่งหนี แกะซอมบี้ข้างหลังไล่ตามมาเป็นทิวแถว

หยางป๋อมาถึงใต้เชือก กระโดดคว้าเชือกทันที แล้วผูกเชือกไว้ที่เอว ใช้แรงปีนขึ้นไป

เพิ่งจะปีนไปได้ครึ่งทาง พวกแกะซอมบี้ก็มาถึง หยางป๋อรีบปาระเบิดลงไปอีกลูก

พุ่งชน +2 อีกชุดหนึ่งก็ปรากฏขึ้น

ตอนที่หยางป๋อปีนขึ้นไปสูง 50 เมตร ด้านล่างก็เต็มไปด้วยแกะซอมบี้จนดำสนิท

จากนั้นหยางป๋อก็หยิบปืนขึ้นมายิงแกะซอมบี้ที่อยู่ไกลออกไป

ที่ไม่ยิงตรงใต้ตัว ด้านหนึ่งเพราะลำบากต่อการเล็ง อีกด้านเพราะถ้ายิงตายมากเกินไปอาจจะกองซ้อนกันเป็นภูเขาศพ

แกะซอมบี้ตัวที่กระโดดสูงสุดอยู่ที่ประมาณ 5 เมตร

เมื่อกระสุนยิงออกไปเรื่อยๆ ข้อมูลสกิลพุ่งชน +2 ก็ปรากฏในสมองชุดแล้วชุดเล่า

กระสุนที่พกมาในไม่ช้าก็หมด หยางป๋อจึงดึงเชือกไปอีกฝั่งที่มัดกระสุนและปืนเอาไว้

ที่ไม่แขวนไว้ตรงกลางตั้งแต่แรก เพราะกลัวว่าเชือกจะรับน้ำหนักไม่ไหว

ส่วนที่ซื้อปืนมาสองกระบอก เพราะปืนมีความทนทาน

หยางป๋อเข้าใจเรื่องนี้ เพราะลำกล้องปืนต้องมีการสึกหรออยู่แล้ว อีกอย่างบริษัทเกมจะต้องเรียกคืนต้นทุน เพราะการควบคุมมนุษย์เทียมจากระยะไกลต้องลงทุนไม่น้อยแน่ๆ

ถึงลำกล้องไม่สึกก็จะทำให้ใช้ไม่ได้ พูดง่ายๆ คือต้องจ่ายตังค์

เมื่อมีกระสุนเพียงพอ หยางป๋อก็ไม่หยุดยิงเลย

หยางป๋อยิงด้วยความเร็วสูงมาก โอกาสที่กระสุนจะยิงเข้าหัวถึง 99.99% ไม่ใช่ไม่มีพลาดเลย แต่โอกาสพลาดต่ำมาก

"เจ๋งว่ะ!"

"โอ้ย!" มีผู้เล่นสองคนที่กำลังหาของสำหรับเควสต์อยู่บนภูเขา เพราะในเมืองอันตรายเกินไป นอกจากจะมีซอมบี้เป็นจำนวนมากแล้ว ผู้เล่นก็ยังโจมตีกันเองโดยไม่สนว่าเป็นฝ่ายไหน

ผู้เล่นสองคนข้ามสันเขาลูกหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงแปลกๆ มีทั้งเสียงคำรามของซอมบี้ และเสียงที่คล้ายเสียงปืน

ทั้งสองหยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมา ก็เห็นสภาพปัจจุบันของหยางป๋อ

"แต่ไอ้หมอนี่มันบ้าเหรอเนี่ย?"

"ยิงซอมบี้ตัวเดียว อย่างน้อยก็ต้องขาดทุนยี่สิบเหรีญนเกม”

"หรือมันไปเจออะไรดีๆ ในฟาร์มเลี้ยงสัตว์นั่นหรือเปล่า?"

"เราลองดูดีๆ ก่อนแล้วกัน!" ผู้เล่นทั้งสองก็เริ่มค้นหาด้วยกล้องส่องทางไกลอย่างระมัดระวัง

ทั้งสองค้นหารอบๆ อย่างละเอียด แต่ไม่พบสิ่งใดที่มีค่า อย่างน้อยก็เท่าที่มองไกลๆ แล้ว

"แกะซอมบี้ตั้งเยอะแยะเลย"

"ต้องมีเหตุผลแน่ๆ เรามาคอยดูก่อนดีกว่า" ผู้เล่นทั้งสองเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิด ไม่เชื่อว่าหยางป๋อจะยอมเล่นเกมแบบขาดทุน ต้องมีของดีอะไรแน่ๆ

ผู้เล่นทั้งสองคนหนึ่งถือโล่กับหอกสั้น อีกคนถือปืนไรเฟิลและติดเครื่องเก็บเสียงด้วย

"ฉันว่าถ้าอัดคลิปไว้น่าจะดังนะ"

"จริงด้วย ไอ้หมอนี่เก่งจริงๆ แต่กระสุนทุกนัดขาดทุนยี่สิบเครดิต แค่นาทีเดียวก็ขาดทุนไปหลายพันเครดิตแล้ว"

"คลิปต้องดังแน่ๆ คนที่มาเล่นเกมนี้ล้วนมาเพื่อเงินเท่านั้น ประสบการณ์ในเกมนี้แย่มาก"

"ฉันว่าก็ใช่ เราเลือกหัวข้อที่ดีหน่อยดีกว่า"

"จอมสับแกะ หัวข้อนี้เป็นไงบ้าง?"

ฝั่งหยางป๋อกำลังมุ่งมั่นฆ่าแกะซอมบี้อย่างเอาเป็นเอาตาย หลังจากสิบกว่านาที แกะซอมบี้กลุ่มแรกก็ถูกสังหารหมด

ปืนกระบอกแรกก็พังไปแล้ว ปืนกระบอกหนึ่งยิงได้ 1,000 นัด ความทนทานก็จะเป็นศูนย์แล้ว

ปืนกระบอกที่สองก็ใกล้จะหมดแล้ว

"น่าจะมีอย่างน้อยสี่ห้าพันตัว" หยางป๋อมองดูแกะที่เหลืออยู่อีกไกลโข

ยังไม่แน่ใจจำนวนที่แน่นอน แต่ในโลกจริง หยางป๋อรู้สึกกล้ามเนื้อทุกส่วนเกร็ง เหมือนมีกาวทาบนผิวหนังชั้นหนึ่ง

ดังนั้นหยางป๋อจึงปิดเกมแล้วลุกขึ้นมาขยับเขยื้อนตัวสักพัก

ทันทีที่เขายืนขึ้น ร่างกายก็มีเสียงกรอบแกรบดังขึ้น

หลังจากขยับเขยื้อนประมาณสิบกว่านาที ความรู้สึกตึงเครียดนั้นก็ดีขึ้นเล็กน้อย

"ร่างกายแข็งแกร่งขึ้นหลายเท่าตัวเลยล่ะนี่!"

"แต่รู้สึกหิวนิดหน่อยนะ"

"อยู่บ้านคนอื่นก็ไม่สะดวกจริงๆ ถ้าอยู่บ้านตัวเองก็สามารถชาร์จไฟได้" หยางป๋อรู้สึกหิว จึงเปิดประตูเดินออกไป

มาถึงห้องนั่งเล่นชั้นล่าง พบว่าเจ้านายอ้วนกับโจวรุ่ยกำลังนั่งบนโซฟามองหน้ากันอยู่

"พวกคุณคุยกันต่อเลย ผมแค่มาหยิบนมขวดหนึ่ง ช่วงนี้ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าใช้พลังงานเยอะไปหน่อย" หยางป๋อเดินตรงไปที่ตู้เก็บนม หยิบนมมาขวดใหญ่

เจ้านายอ้วนได้ยินประโยคนี้ก็เอ่ยขึ้นมาว่า "ถ้ารู้สึกหิวก็กินได้ตามสบาย พวกเราผู้มีพลังพิเศษไม่กลัวกินของเยอะหรอก"

"ใช่แล้ว!" โจวรุ่ยก็พยักหน้ามองหยางป๋อ

หยางป๋อกลับมาชั้นบน ปิดประตู ในใจพึมพำว่าสองคนนั้นกำลังทำอะไรกันอยู่

แต่เพิ่งเข้ามาในห้องเล่นเกมเสมือนจริง ก็พบว่าตัวละครในเกมกำลังถูกอะไรบางอย่างโจมตีอยู่

ผู้เล่นสองคนในเกมมองหยางป๋อฆ่าแกะซอมบี้ไปกลุ่มใหญ่ กำลังสงสัยว่าทำไมหยางป๋อถึงไม่ขยับเขยื้อนเลย

"ไอ้หมอนี่ทำไมไม่ขยับเลยวะ?"

"ห้อยอยู่กลางอากาศสนุกหรือไง?"

ที่ผู้เล่นทั้งสองสงสัยแบบนี้ เพราะเวลาในเกมต้องเสียค่าบริการนั่นเอง

หลังจากรออยู่สิบนาที ตัวละครของหยางป๋อยังไม่ขยับ ทั้งสองยิ่งสงสัยใหญ่

"ดูบนท้องฟ้าสิ!" ผู้เล่นคนหนึ่งชี้ไปที่ท้องฟ้าทันที

"เฮ้ย ไอ้หมอนี่รู้มาก่อนแล้วหรือเปล่าว่าแบบนี้จะล่อให้พวกสัตว์ประหลาดพวกนั้นมา?"

"สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งก็มีมูลค่าหลักหมื่นเครดิตแล้ว"

"มาตั้งหกตัวเชียวนะ นี่มันก็เป็นแสนเครดิตไปแล้ว"

"ช่วงนี้อย่าอัดคลิปนะ เคยได้ยินมาว่ามีคนจับสัตว์ประหลาดบินแบบนี้ได้ตัวหนึ่ง แลกมาได้เจ็ดแปดหมื่นเครดิตเลย"

"หรือว่าจะเป็นไอ้หมอนี่ที่เรากำลังเห็นอยู่นี่?"

"ไม่แปลกใจเลยที่ไอ้หมอนี่ไม่ขยับ ที่แท้ก็ใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ"

ทั้งสองสังเกตสัตว์ประหลาดบนท้องฟ้าอย่างละเอียด สัตว์ประหลาดบนท้องฟ้าโฉบวนไปมาอยู่ หลังจากห้านาที สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งก็พุ่งลงมาโจมตีตัวละครของหยางป๋อ

แบบนี้แหละ ตัวละครของหยางป๋อยังคงไม่ขยับเขยื้อน

สัตว์ประหลาดโจมตีไปหลายครั้ง ตัวละครของหยางป๋อก็ยังไม่ขยับ สัตว์ประหลาดบินนั่นจึงส่งเสียงคำรามแล้วร่อนลงมาบนพื้น

ส่วนสัตว์ประหลาดบนท้องฟ้าก็ทยอยร่อนลงมาเรื่อยๆ สัตว์ประหลาดบางตัวยังเหวี่ยงกรงเล็บใส่ตัวละครของหยางป๋อด้วย

ส่วนในโลกจริง หยางป๋อเพิ่งเห็นว่ามีสัตว์ประหลาดโจมตีตัวละครของตัวเอง จึงรีบวิ่งกลับมา เพราะถ้ามนุษย์เทียมที่ควบคุมระยะไกลพัง ก็ต้องใช้เหรียญฟื้นคืนชีพราคาหลายแสนเครดิต

หยางป๋อเพิ่งนั่งลง ก็เห็นสัตว์ประหลาดที่ตัวเองฆ่าไว้ตอนอยู่บนฟาร์มบนภูเขาตอนนี้อยู่บนพื้น สัตว์ประหลาดพวกนี้มีรูปร่างแปลกประหลาด

บางตัวมีปีกเป็นเนื้อ บางตัวมีปีกขนนก บางตัวมีหัวหนูแต่ตัวเป็นเป็ด บางตัวมีตัวคล้ายนกกระจอกเทศแต่หัวเป็นงู

บางตัวมีเกล็ดขึ้นเต็มตัว บางตัวมีขนปกคลุม บางตัวตัวเปล่าเปลือย

"โจมตีแบบรอบจู่โจมนับว่ามีฝีมือตรงไหน?" หยางป๋อดูตัวละครแล้ว เห็นว่าได้รับความเสียหายไม่น้อย

หยางป๋อหยิบปืนขึ้นมา เล็งไปที่สัตว์ประหลาดทั้งหกตัวด้านล่างทันที แล้วยิงทีเดียวหลายนัด

แต่สัตว์ประหลาดด้านล่าทั้งหกตัวดูเหมือนจะระวังตัวมาก เห็นตัวละครของหยางป๋อขยับปุ๊บ ก็แยกตัวกันบินขึ้นไปในอากาศทันที

หยางป๋อยิงสัตว์ประหลาดตกมาได้สองตัว จากที่เหลืออีกสี่ตัว สองตัวโดนยิงเข้าที่ตัว บินหนีไปพร้อมกับเสียงร้องโหยหวน หยางป๋อตอนนี้ไม่มีกระสุนในปืนแล้ว จึงรีบเปลี่ยนแม็กกาซีน

ก็ในตอนนั้นเอง จากป่าไม้ไกลๆ ก็มีเสียงปืนดังขึ้นมา

จากสัตว์ประหลาดอีกสี่ตัวที่เหลือ ตัวหนึ่งโดนกระสุนจากในป่ายิงตก ที่เหลืออีกสามตัวโดนยิงจนบินวนเวียนไปมาในอากาศ

ตอนนี้หยางป๋อเปลี่ยนกระสุนเสร็จแล้ว ก็ยิงรัวเป็นชุดทันที

สัตว์ประหลาดทั้งหมดร่วงลงมาบนพื้น

ฉีกกระชาก +8 หกครั้ง!

"พี่ใหญ่ ผมไม่มีเจตนาร้ายนะ!" ผู้เล่นสองคนโผล่หน้าออกมาจากป่า ตะโกนเสียงดัง

หยางป๋อปีนไปตามเชือกไปอีกฝั่งหนึ่งของภูเขา เพราะด้านล่างเต็มไปด้วยซากศพแกะซอมบี้ ถ้าไปเปื้อนซากพวกนั้น ตัวละครจะได้รับพิษ

"ขอบใจที่ช่วยนะ สัตว์ประหลาดสี่ตัวนั่น เราแบ่งกันคนละครึ่งละกัน" หลังจากหยางป๋อมาถึง มองผู้เล่นทั้งสองที่หนึ่งใช้อาวุธเย็นกับโล่ อีกคนใช้ปืน จึงพูดขึ้น

สัตว์ประหลาดสี่ตัวที่หยางป๋อพูดถึงไม่นับสองตัวที่เขายิงตกมาเอง

"ขอบคุณพี่ใหญ่!" ผู้เล่นทั้งสองก็ตื่นเต้นมาก สัตว์ประหลาดสองตัวมีมูลค่าหลักหมื่นเครดิต

หยางป๋อบังคับตัวละครเก็บเลือดของสัตว์ประหลาดทั้งสี่ตัว

"พี่ใหญ่ เขาแกะของพวกแกะซอมบี้นั่น พี่ไม่เอาหรือครับ?" จู่ๆ ผู้เล่นอีกสองคนก็ถามขึ้นมา

"ไม่เอาหรอก พวกนายเก็บไปเถอะ พอเก็บเสร็จแล้วก็เผาซากศพทิ้ง พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่ นอกจากนี้ ขนนกอะไรของสัตว์ประหลาดบินพวกนั้นก็ให้พวกนายไปเลย" หยางป๋อมองเขาแกะในหุบเขาอย่างละเอียด มีแต่เขาแกะตัวผู้เท่านั้นที่มีประโยชน์ ราคาอันละ 50 เครดิต

"ขอบคุณพี่ใหญ่ งั้นพรุ่งนี้เราเอากระสุนมาให้พี่นะ?" ผู้เล่นสองคนได้ยินหยางป๋อใจกว้างขนาดนี้ ก็อดรู้สึกเกรงใจไม่ได้ รีบพูดขึ้นมา

"งั้นก็ขอบใจล่วงหน้าละกัน" ตอนนี้หยางป๋อจำเป็นต้องกลับไป เพราะเกมแจ้งว่าตัวละครของเขาได้รับพิษและบาดเจ็บสาหัส จำเป็นต้องกลับไปรักษาที่จุดเกิดใหม่

หยางป๋อรู้ว่ามนุษย์เทียมที่เขาควบคุมระยะไกลอยู่บาดเจ็บ

ยิ่งมีแกะซอมบี้พวกนี้ด้านล่าง พอสองผู้เล่นนี้เก็บกวาดเผาแล้ว เขาก็จะกลับมาล่ารอบต่อไป

"เจ๋งจริงๆ พี่ใหญ่คนนี้"

"พวกเขาคงเป็นคนรวยล่ะมั้ง"

"เดี๋ยวพอเราเสร็จงานแล้ว เอากระสุนไปส่งให้พี่ใหญ่อีกหน่อยนะ"

"นายว่าถ้าเราช่วยเหลืองานพี่ใหญ่ แล้วเก็บของที่พี่ใหญ่ไม่เอา เราจะรวยเลยมั้ย?"

"พรุ่งนี้เราไปถามพี่ใหญ่ดูก่อน อย่างน้อยที่นี่ก็มีแกะตัวผู้ 500 ตัว มีเขาแกะเกือบ 1,000 อัน หลายหมื่นเครดิตเลยนะ"

"งั้นเร่งมือทำงานเลย" ผู้เล่นทั้งสองจึงเริ่มถอนขนของสัตว์ประหลาดออกก่อน แล้วจึงเริ่มจัดการเก็บกวาดแกะซอมบี้

หยางป๋อใช้พลังพิเศษดู ก็เห็นว่ามนุษย์เทียมที่เขาควบคุมระยะไกลนั้นในสภาพยับเยิน ชั้นป้องกันภายนอกพังเสียหาย เห็นโครงกระดูกและระบบควบคุมภายในบางส่วน

"วันนี้ก็น่าจะเล่นพอดีแล้วล่ะ" หยางป๋อพบว่าวันนี้เวลาที่เขาออนไลน์เกือบจะครบแล้ว

การซ่อมแซมมนุษย์เทียมที่ควบคุมระยะไกลไม่สามารถทำได้รวดเร็วขนาดนั้น นอกจากนี้ การที่เขามีพัฒนาการทางร่างกายก็ต้องออกกำลังกายให้มากหน่อย

"ถ้าคิดดูแล้ววันนี้ก็ได้กำไรไม่น้อยเลยนะ" หลังจากส่งงานเควสต์ที่จุดเกิดใหม่ หยางป๋อก็ได้รับรางวัลเกือบ 200,000 เครดิต ซึ่งก็คือเลือดของสัตว์ประหลาดสี่ตัวนั่นแหละ ส่วนค่ารักษาตัวละครก็ใช้ไป 5,000 เครดิต รวมกระสุนอะไรแล้ว ก็ยังได้กำไรก้อนโตอยู่ดี

"ไม่น่าเชื่อเลยว่ามีสัตว์ประหลาดกินซอมบี้ด้วย?" หลังส่งเควสต์เสร็จ หยางป๋อก็ออฟไลน์ เขาเดินไปๆ มาๆ ในห้องพักเพื่อขยับเขยื้อนร่างกาย ในใจก็คิดถึงเรื่องต่างๆ ในเกม

"จากร่องรอยความเสียหายของมนุษย์เทียม ทักษะฉีกกระชากน่าจะเป็นการโจมตีที่มีผลแบบฉีกขาดนะ" หยางป๋อขยับเขยื้อนร่างกายไปพลางคิดถึงสกิลใหม่ของตัวเองไปพลาง

ตอนที่หยางป๋ออยู่ในห้องพัก ขยับเขยื้อนร่างกายและดื่มนมไปด้วยนั้น โจวรุ่ยใช้เวลาคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก็ตกลงตามคำขอของเจ้านายอ้วนในที่สุด

ทั้งคู่ลงนามในสัญญาลับฉบับหนึ่ง โดยที่โจวรุ่ยต้องช่วยเจ้านายอ้วนหาชุดเกราะพลังงานและอาวุธพลังงานที่เหมาะสมภายในหนึ่งปี หากไม่สามารถทำได้ภายในหนึ่งปี เธอจะต้องชดใช้ค่าเสียหายให้เจ้านายอ้วนหนึ่งร้อยล้านเครดิต

นอกจากนี้ เจ้านายอ้วนได้ลงนามในข้อตกลงความร่วมมือเชิงกลยุทธ์กับตระกูลของประธานสมาคมนักล่าเงินรางวัลสาขาซานเยว่อีกด้วย โดยมีหัวหน้าตระกูลประธานสมาคมนักล่าเงินรางวัลลงนามผ่านวิดีโอคอนเฟอเรนซ์

"คุณมีความสัมพันธ์แบบไหนกับประธานฝ่ายนี้เหรอ?" เจ้านายอ้วนอยากรู้มากว่าตัวตนของโจวรุ่ยคือใครแทนที่จะเป็นเพียงการลงนามข้อตกลงกับเขา

"เรื่องนี้คุณไม่จำเป็นต้องสนใจ" โจวรุ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"ตอนนี้คุณบอกได้แล้วนะว่าความสามารถพิเศษของหยางป๋อคืออะไร?" โจวรุ่ยถามด้วยความสงสัย

"ความสามารถพิเศษหนึ่งอย่างของหยางป๋อคือการปรุงยา นี่เป็นคนที่มีพรสวรรค์ด้านการปรุงยาสูงที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา" เจ้านายอ้วนเปิดปากพูด

ที่เจ้านายอ้วนยินดีเปิดเผยความสามารถพิเศษของหยางป๋อ เพราะตัวเขาเองก็หาวัตถุดิบยาเสริมพันธุกรรมระดับสูงได้ยาก มีแต่ต้องหาผ่านตลาดมืด แต่ก็มีความเสี่ยงที่จะถูกเปิดโปง

ส่วนทางสมาคมนักล่าเงินรางวัลนั้นไม่มีปัญหานี้ เพราะโจวรุ่ยเป็นตัวแทนของประธานสมาคมนักล่าเงินรางวัล ประธานมีความสามารถพอที่จะได้วัตถุดิบยาเสริมพันธุกรรมระดับสูงโดยไม่รู้ตัว

"พรสวรรค์ด้านการปรุงยา?" โจวรุ่ยได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

(จบบท)