บทที่ 214: การหลบหนี

“ไม่น่าใช่นะ ฆ่าเจ้าพวกแมลงกลายพันธุ์พวกนี้ ทำไมถึงไม่ได้ทักษะอะไรเลย?” หยางป๋อรู้สึกถึงปัญหาขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เขาคิดทบทวนดูแล้ว แต่ไม่พบคำตอบ จึงเริ่มระแวดระวังมากขึ้น

เมื่อเปิดรถขุดเหมืองที่บรรจุหินพลังงานอยู่ก็พบภาพที่แตกต่างออกไป

รถขุดเหมืองคันนี้ดูเหมือนไม่แตกต่างจากคันอื่นๆ หากใครต้องการขโมยหินพลังงาน การหาจากรถขุดเหมืองจำนวนมากเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย

“รวยแล้ว รวยแล้ว” หยางป๋อยื่นมือเข้าไปที่ระบบควบคุมของรถขุดเหมือง เปิดส่วนที่เก็บหินพลังงานออก

หินพลังงานถูกบรรจุในภาชนะที่มีของเหลวสีน้ำเงิน หากหินพลังงานที่มีคุณสมบัติพลังงานต่างกันถูกผสมกัน จะทำให้พลังงานในหินพลังงานถูกใช้จนหมด หินพลังงานที่มีคุณสมบัติเหมือนกันจึงถูกเก็บไว้ด้วยกัน

หยางป๋อสำรวจไปรอบๆ และพบว่ามีทางเดินที่ถูกทิ้งร้างอยู่ไม่ไกล ไม่แน่ใจว่าเคยใช้ทำอะไร

จากนั้นหยางป๋อก็เริ่มขนย้ายภาชนะเหล่านี้ไปยังทางเดินนั้น

เมื่อขนย้ายเสร็จแล้วหลายรอบ เขาก็เอาหุ่นยนต์ออกมาและบรรจุภาชนะที่มีหินพลังงานเข้าไปในพื้นที่เก็บของของหุ่นยนต์

จากนั้นเขารีบเก็บหุ่นยนต์แล้วกลับไปที่รถขุดเหมือง ทำลายระบบของรถขุดเหมืองทันที

ระบบของเครื่องแยกแร่ก็ถูกทำลายเช่นกัน แม้ว่าจะมีคนสามารถซ่อมแซมอุปกรณ์เหล่านี้ได้อีกครั้งก็จะไม่สามารถหาแหล่งข้อมูลภายในได้

“โชคดีที่สวมชุดป้องกันหนัก ไม่เช่นนั้นถ้าควบคุมหุ่นยนต์เองคงไม่สามารถเอาหินพลังงานออกมาได้” หยางป๋อจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เตรียมตัวออกไป

หุ่นยนต์ของทีมหยางป๋อมีฟังก์ชั่นการบันทึกวิดีโอ หุ่นยนต์นี้ถูกจัดหาโดยบริษัทเหมืองแร่ และยานอวกาศก็เช่นกัน

ฟังก์ชั่นการบันทึกวิดีโอของหุ่นยนต์จะบันทึกการทำงานทั้งหมดของทีม ป้องกันการขโมยหินพลังงานในระหว่างทำภารกิจ

แต่ชุดป้องกันหนักของหยางป๋อไม่มีอุปกรณ์บันทึกวิดีโอ เช่นเดียวกับชุดเกราะรบของเจ้านายอ้วน

ขณะที่หยางป๋อกำลังเดินไปทางทางขึ้น เขารู้สึกถึงบางอย่างไม่ถูกต้อง และเห็นแมลงกลายพันธุ์จำนวนมากปรากฏขึ้น

แมลงกลายพันธุ์เหล่านี้มีลักษณะเหมือนแมลงสาบขนาดใหญ่ บางตัวมีขนาดถึงสองเมตร ขณะที่ตัวเล็กก็ยังมีขนาดหลายสิบเซนติเมตร

พวกมันกำลังเคี้ยวอุปกรณ์ของลิฟต์ ลิฟต์จึงเสียหาย

แมลงกลายพันธุ์เหล่านี้มีสีน้ำตาลเข้ม ปากขนาดใหญ่ หนวดที่ยาว และขาที่แข็งแรง

“แย่แล้ว” หยางป๋อหยิบปืนเลเซอร์ขึ้นมายิงใส่พวกแมลงแล้วรีบลงไปข้างล่าง

แมลงเหล่านี้เมื่อตายจะระเบิดออก แต่ก็ไม่ให้ทักษะอะไรแก่หยางป๋อ

ในทางเดินก็เต็มไปด้วยแมลงเหล่านี้ บางส่วนพุ่งตรงไปที่รถขุดเหมืองอีกคันหนึ่งแล้วเริ่มเคี้ยว

“หรือจะเป็นเหมือนกับที่ฉันเคยเจอที่ดาวปีศาจเขียว?” ฆ่าแมลงเหล่านี้ไม่ได้ทักษะอะไร ทำให้หยางป๋อคิดถึงครั้งหนึ่งในเกมหุ่นยนต์ที่เขาเคยเล่นที่ฆ่านกบางตัวแล้วก็ไม่ได้ทักษะ

ภายหลังหยางป๋อจึงรู้ว่าพวกนั้นเป็นฝีมือของชนเผ่ากลายพันธุ์ที่ดาวปีศาจเขียว ซึ่งใช้เทคโนโลยีชีวภาพในการเลี้ยงดูพวกมัน

หยางป๋อรีบเดินลงไปอีกช่วงหนึ่งแล้วพบว่าแมลงเหล่านี้ไม่ได้ตามมา

“เจ้านายอ้วนก็เหมือนกับดาวหายนะ อยู่กับเขาไม่มีวันดีเลย!” หยางป๋อถอนหายใจ ทุกครั้งที่อยู่กับเจ้านายอ้วนต้องมีเรื่องยุ่งยากเสมอ

“ดูท่าปีหน้าคงไม่ควรไปที่ครอบครัวของเจ้านายอ้วน บางทีอาจจะเกิดเรื่องอีก”

แม้ว่าหยางป๋อจะบ่น แต่ก็ไม่ได้กังวล เพราะด้วยความสามารถของเขาเอง ยังไงก็สามารถหาทางออกมาได้

“เจ้านายอ้วน พวกนี้เจอเรื่องอะไรกันนะ?”

“แมลงพวกนี้ดูเหมือนถูกเพาะพันธุ์มาเพื่อเคี้ยวโลหะ การพังทลายด้านบนอาจเกิดจากแมลงพวกนี้ที่เคี้ยวโครงเหล็กของเหมืองหมดแล้ว”

เมื่อมาถึงชั้นที่ 33 ชั้นนี้ของเหมืองก็ถูกทิ้งร้างเช่นกัน เนื่องจากไม่มีศูนย์แยกแร่ จึงดูโล่งและมีเสาค้ำยันเพียงไม่กี่ต้นที่ค้ำหลังคาไว้

ในขณะนั้นไฟในเหมืองดับไป ชั่วครู่หนึ่งไฟบางส่วนกลับมาสว่างอีกครั้ง

นั่นคือการใช้แหล่งพลังงานฉุกเฉิน หมายความว่าอุปกรณ์ที่สว่างอยู่มีแบตเตอรี่ในตัว เมื่อไฟฟ้าภายนอกดับลง แบตเตอรี่จะให้พลังงานแก่ไฟเหล่านั้น

หยางป๋อมาถึงชั้นที่ 34 ที่ดูเหมือนกับชั้นบน ก็ถูกขุดหมดแล้ว

ชั้นที่ 35 เขาเห็นรถขุดเหมืองหลายคัน

ทางเดินในชั้นนี้ดูยาวมาก จากข้อมูลที่หยางป๋อได้เห็น ความยาวของเหมืองนี้ถึง 20 กิโลเมตร

แน่นอนว่าเมื่อทำภารกิจ ข้อมูลที่ได้รับมาเป็นเพียงข้อมูลอ้างอิง หยางป๋อเคยเจอปัญหาครั้งแรกที่ทำภารกิจกับอู๋ปิง ต้องติดต่อกับฝ่ายที่ให้ข้อมูลใหม่

อย่าเชื่อข้อมูลภารกิจมากเกินไป มันจะทำให้ตนเองตกอยู่ในอันตราย

“ปืนเลเซอร์นี่ก็ห่วยเกินไป ยิงถี่แล้วพลังโจมตีก็ต่ำ ยิงแรงแล้วก็ยิงช้า” หยางป๋อมองปืนเลเซอร์ในมือด้วยความรังเกียจ

จากนั้นเขาก็เดินตามทางเดินในเหมืองไป คิดในใจว่า “ถ้าไม่ไหวจริงๆ คงต้องถอดชุดป้องกันหนักนี้ออก แล้วใช้เครื่องมือพลังงานเจาะทางออกไปถึงผิวดาว”

“เจ้านายอ้วนกับพรรคพวกจะตายกันหมดหรือเปล่านะ?”

“ไม่น่าจะนะ พวกเขาล้วนมีประสบการณ์มาก”

“แต่เจ้านายอ้วนมีนิสัยทิ้งคนอื่นเป็นประจำ วันหนึ่งต้องให้เขารู้สึกบ้างว่าถูกทิ้งมันเป็นยังไง”

“เจ้านายอ้วน ดูเหมือนว่าฉันกับเขาจะไม่เข้ากัน” หยางป๋อเดินอย่างรวดเร็ว เพราะแมลงจำนวนมากกำลังเคี้ยวศูนย์แยกแร่ ไม่ต้องใช้เวลานาน

เดินตามทางเดินในเหมืองไปอีกหนึ่งกิโลเมตร หยางป๋อรู้สึกถึงการสั่นไหวเล็กน้อยของพื้นดิน คิดในใจว่า น่าจะเป็นเสาค้ำยันในศูนย์แยกแร่ที่ถูกแมลงเคี้ยวแล้ว

“เหมืองชั้นนี้ดูเหมือนจะไม่เหมือนเดิม?” หยางป๋อมองดูเหมืองชั้นนี้ สีสันเหมือนจะต่างออกไป

เดินต่อไปอีกสองกิโลเมตร เครื่องวัดรังสีที่ข้อมือของชุดป้องกันหนักส่งสัญญาณเตือน หยางป๋อดูแล้วพบว่าระดับรังสีเกินมาตรฐาน

รังสีมีอยู่ทุกที่ในจักรวาล แต่สิ่งมีชีวิตสามารถทนต่อรังสีได้ในระดับหนึ่ง ผู้มีพลังพิเศษสามารถทนต่อรังสีได้มากกว่ามนุษย์ทั่วไป

“ที่นี่มีรอยแยก?” เดินไปอีกหลายกิโลเมตร หยางป๋อพบรอยแยกขนาดใหญ่ในภูเขา กว้างถึงสี่ถึงห้าเมตร ด้านบนเห็นได้ว่ามีโลหะค้ำยันและมีบางสิ่งปิดกั้นอยู่

ข้างๆ เหมืองเห็นรอยแยกขนาดใหญ่

“รอยแยกนี้ไปถึงผิวดาวหรือเปล่านะ?”

“ไปดูหน้างานขุดเหมืองก่อน” หยางป๋อมองรอยแยกนี้แล้ววิ่งต่อไปข้างหน้า

“หินพลังงานเยอะจริง!” หยางป๋อมาถึงหน้างานขุดเหมือง เห็นอุปกรณ์ขนาดใหญ่หลายเครื่อง ด้านหน้ามีลูกบอลขนาดใหญ่ มีฟันขนาดใหญ่ติดอยู่ เหมืองนี้ถูกขุดโดยเครื่องจักรขนาดใหญ่เครื่องนี้

ความแข็งของหินพลังงานสูงมาก ไม่กลัวว่าจะถูกขุดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย หินพลังงานที่ขุดออกมาจะถูกขนย้ายไปยังศูนย์แยกแร่

“โลหะพลังงาน?” หยางป๋อพบว่าฟันของเครื่องจักรขนาดใหญ่ทำจากโลหะพลังงาน

“เหมืองนี้มีมูลค่าสูง” หยางป๋อมองเห็นสีของอนุภาคพลังงาน ดูที่หน้างานขุดเหมือง เห็นสีสันที่แวววาวเป็นก้อนๆ ซึ่งเป็นหินพลังงานที่ฝังอยู่ในหิน

แต่หยางป๋อไม่ได้เข้าไปยุ่งกับหินพลังงานเหล่านั้น เพราะมันฝังอยู่ในหิน

เขาถอดถุงมือออก วางมือบนอุปกรณ์ขนาดใหญ่เหล่านี้ สัมผัสระบบควบคุมของอุปกรณ์เหล่านี้ เข้าใจรูปแบบการทำงานของอุปกรณ์เหล่านี้คร่าวๆ

“ต่อไปคงต้องสร้างอุปกรณ์ขุดแบบนี้ใต้ทะเลบ้าง” สิบนาทีต่อมาหยางป๋อถอนมือออก

จากนั้นเขารีบถอยกลับ เพราะหากแมลงเหล่านี้มาเคี้ยวเสาค้ำยันโลหะในเหมือง เหมืองอาจพังทลายได้

หลังคาเหมืองไม่เป็นชิ้นเดียว บางส่วนเป็นชิ้นเดียว บางส่วนแตกหัก แม้แต่ส่วนที่เรียบก็ต้องมีเสาค้ำยัน ส่วนที่แตกหักยิ่งต้องมีเสาค้ำยันมากขึ้น

วิธีการสร้างเสาค้ำยันและระยะห่างเท่าไหร่นั้นขึ้นอยู่กับสภาพภูมิประเทศ

เมื่อมาถึงรอยแยกของภูเขา หยางป๋อก็มุดเข้าไป

“มีคนเข้ามาที่นี่?” หยางป๋อเพิ่งเข้าไปในรอยแยกของภูเขาก็พบร่องรอย ซึ่งเป็นร่องรอยที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน

หยางป๋อระวังมากขึ้นทันที ชาร์จปืนเลเซอร์ในมือ

“ประมาณครึ่งเดือน มีคนเดินผ่านที่นี่” หยางป๋อตรวจสอบร่องรอยบนพื้น

รอยแยกในหินนี้มีขนาดใหญ่มาก บางช่วงสูงถึงห้าสิบถึงหกสิบเมตร บางช่วงต่ำสุดก็สิบกว่าเมตร ส่วนที่กว้างก็สิบกว่าเมตร ส่วนที่แคบที่สุดก็ไม่ถึงหนึ่งเมตร

“น่าเสียดายที่ความรู้ด้านธรณีวิทยาของฉันมีน้อย ไม่รู้ว่าพื้นผิวหินเหล่านี้เกิดขึ้นได้อย่างไร” หยางป๋อดูร่องรอยการหลอมบนพื้นผิวหิน คิดในใจ

โชคดีที่ทางเดินนี้เอียงขึ้นเรื่อยๆ

“ใช้พลังพิเศษไปข้างบนก่อนดีกว่า” เดินต่อไปอีกพักหนึ่งหยางป๋อรู้สึกเบื่อ

เขาหาที่เหมาะสมแล้วเอาหุ่นยนต์ออกมา ถอดชุดป้องกันหนักออก ใส่ปืนเลเซอร์ลงในถุงขยะขนาดใหญ่แล้วเก็บไว้ในห้องขับของหุ่นยนต์

จากนั้นเก็บหุ่นยนต์แล้วเปลี่ยนเป็นชุดเกราะรบ หยิบเครื่องมือพลังงานออกมา

ใช้พลังพิเศษต้านแรงโน้มถ่วงกับตัวเอง หยางป๋อเหมือนซูเปอร์แมน บินอย่างรวดเร็วในรอยแยกของหินนี้

“ถึงพื้นผิวดาวจริงๆ ด้วย” บินไม่ถึงห้านาที หยางป๋อก็พบว่าตัวเองมาถึงพื้นผิวดาวแล้ว

ที่นี่เป็นหุบเขาที่กว้างหลายสิบกิโลเมตร

“ยานรบ?” หยางป๋อเห็นที่หน้าผาไกลๆ ด้านล่างมี ยานรบลำหนึ่งซ่อนอยู่

“หรือว่าเป็นฝีมือของคนทำลาย?”

หยางป๋อบินไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว แต่เนื่องจากต้องล่องหน จึงไม่สามารถใช้พลังพิเศษอื่นๆ ได้ ทำให้เขาบินได้ช้าลง

“เป็นยานรบจริงๆ” หยางป๋อมาถึงที่นั้น มองดูอย่างละเอียดก็รู้สึกหนักใจ

เหตุที่หยางป๋อหนักใจเพราะยานรบนี้จะไม่อยู่เพียงลำเดียว ต้องมี ยานแม่ด้วย

“ดูท่าจะมีคนจ้องเหมืองหินพลังงานนี้อยู่ และเตรียมพร้อมแล้ว” หยางป๋อเข้าใจทันที เมื่อเหมืองมีปัญหา แมลงกลายพันธุ์เคี้ยวอุปกรณ์ของบริษัทเหมืองแร่จนหมด คนที่มาปล้นเหมืองก็จะปรากฏตัว

คิดว่ามียานแม่ซ่อนอยู่ในอวกาศ หยางป๋อก็รู้สึกหวาดกลัว

“จะหาวิธีเข้าไปในยานรบยังไงดี?” หยางป๋อล่องหนบินวนรอบยานรบ แต่ไม่พบทางเข้า รู้สึกกังวล

“หรือจะต้องให้โจรสลัดมาช่วย?” หากไม่ไหวจริงๆ หยางป๋อคิดจะใช้วิธีรุนแรง

(จบบท)