บทที่ 277 คิดอะไรก็ได้อย่างนั้น

"หัวหน้าครับ คุณขาดทุนไปเยอะเลย พวกเราชดเชยให้คุณไหมครับ?" เสี่ยวหวงพิมพ์ข้อความระหว่างที่พวกเขาทั้งสามคนเดินทางไปด้วยกัน

หยางป๋อก็เดินไปพร้อมกับพิมพ์ตอบกลับ "ไม่จำเป็นหรอก พวกนายก็ลำบากมากแล้ว"

"หัวหน้าครับ คุณเป็นใครกันแน่?" เสี่ยวหงพิมพ์ถามจากอีกด้านหนึ่ง

หยางป๋อรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยในใจ ทำไมคนพวกนี้ถึงถามเรื่องส่วนตัวของคนอื่น แต่ก็ยังคงพิมพ์ตอบกลับว่า "ผมเป็นพลเมืองธรรมดาครับ!"

"หัวหน้าครับ พลเมืองธรรมดามีเงินมากขนาดนี้เลยเหรอครับ?" เสี่ยวหวงตอบกลับอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก

"ผมหาเงินได้บ้างจากการเล่นเกมหุ่นยนต์น่ะ" หยางป๋อตอบกลับอีกประโยค

เสี่ยวหงเห็นคำตอบแบบนั้นแล้วก็แอบคุยกับเสี่ยวหวงทางเสียงส่วนตัว "คนคนนี้ไม่น่าจะเป็นพลเมืองธรรมดานะ"

เสี่ยวหวงทั้งคุยกับหยางป๋อและคุยกับเสี่ยวหงไปพร้อมๆ กัน "คงไม่ใช่พลเมืองธรรมดาหรอก เกมหุ่นยนต์ต้องมีพรสวรรค์ถึงจะเล่นได้ น่าจะเป็นอาชีพอื่นมากกว่า"

"ใช่เลย พวกเราเป็นนักขับหุ่นยนต์ระดับต้นยังไม่ค่อยได้เงินเลย พลเมืองธรรมดาจะหาเงินจากเกมหุ่นยนต์ได้ยังไง?"

"ช่างเถอะ พวกเราหาเงินเองใช้เอง ไม่ต้องสนใจสายตาคนอื่น"

"นั่นสิ หาเงินเองใช้เอง ไม่ต้องกลัวใคร ใช้เงินนิดหน่อยพวกคนน่ารำคาญในบ้านก็เอามาพูดทุกเทศกาลแล้ว"

"ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้พวกเราเป็นคนไร้ค่าของตระกูลล่ะ แม้แต่คนจัดการธรรมดาๆ ก็ยังทำหน้าใส่พวกเรา"

"ที่บ้านนายมีคนแนะนำคู่ให้รึยัง?"

"มีแล้วล่ะ ผู้หญิงคนนั้นแอบเป็นคนวุ่นวายมาก เข้าร่วมสมาคมแปลกๆ มากมาย ช่วยไม่ได้ คนอย่างพวกเราไม่มีทางเลือกที่จะพูดถึงความรักหรอก"

"ตอนนี้ฉันหวังแค่ว่าลูกชายฉันจะมีพรสวรรค์ดีๆ แล้วจะได้พลิกชีวิตในตระกูลซะที"

"ความคิดนายเป็นไปไม่ได้หรอก พวกที่มีอำนาจในบ้านต้องจัดการให้นายแต่งงานกับผู้หญิงที่มีพันธุกรรมแย่ๆ แน่"

"อย่าพูดแบบนั้นสิ มีตัวอย่างให้เห็นนะ"

"แล้วตัวอย่างแบบนั้นกี่ปีจะมีสักคน?"

"พูดถึงตอนนี้ ปกติพาลูกน้องออกไปโวยวายเสียงดัง แต่ตอนนี้โดนขังแล้วต้องเป็นลูกน้องคนอื่น รู้สึกไม่เหมือนเดิมเลย"

"ใครจะคิดว่าพวกโง่ๆ ฝั่งตรงข้ามจะเป็นคนจากตระกูลใหญ่จริงๆ นายว่าพวกเขาสมองมีปัญหารึเปล่า ออกมาประท้วงเรื่องห้ามขับรถ ยังบอกว่ารถต้านแรงโน้มถ่วงมีรังสีอีก โดนรถชนแล้วยังมาหาเรื่องพวกเราอีก"

ถ้าหยางป๋อรู้ว่าสองคนนี้พูดแบบนี้ก็คงจะงงเหมือนกัน รถสมัยนี้ทันสมัยขนาดไหน โอกาสที่จะชนคนน้อยมากๆ ส่วนใหญ่คงเป็นพวกนี้ควบคุมด้วยมือเองแล้วไปชนคนอื่นมากกว่า

"คนพวกนี้อยากดังชัดๆ ไม่มีทางยืนหยัดในตระกูลได้แล้วจากทางอื่น ก็เลยต้องหาทางเข้าร่วมสมาคมแปลกๆ พวกนี้ แล้วพาคนในสมาคมออกมาก่อเรื่อง"

"งั้นพวกเราก็ตั้งสมาคมกันเองไหม?"

"แล้วสมาคมเราจะมีจุดประสงค์อะไร? อะไรที่คิดได้ คนอื่นก็คิดได้หมดแล้ว"

"นายดูสมาคมห้องน้ำสิ แต่ก่อนมีห้องน้ำสองห้อง พวกเขาประท้วง ตอนนี้แยกห้องน้ำให้พวกเขาต่างหาก พวกเขาก็บอกว่าเลือกปฏิบัติ ตอนนี้ห้องน้ำในสหภาพไม่แบ่งเพศแล้ว เข้าได้ตามใจชอบ"

"แล้วพวกเขาก็บอกว่าไม่ดูแลกลุ่มพิเศษของพวกเขาอีกเหรอ?"

"ไม่พูดถึงความจริงนะ คนที่ทำเรื่องพวกนี้เก่งจริงๆ ตอนนี้เป็นสมาชิกสภาของดาวบริหารบางดวงแล้ว"

"โธ่ ทำไมตอนนั้นพวกเราไม่คิดเรื่องแบบนี้บ้างนะ?"

"แล้วพวกที่โดนขังอีกไม่กี่คนนั่น เรียกมาเล่นเกมด้วยกันไหม?"

"ยังไงหัวหน้าก็ต้องการคน ไม่ต้องแบ่งเงินให้เขาด้วย"

"พวกนั้นคงกำลังเมาหัวราน้ำอยู่ที่บ้าน"

"ดื่มเหล้าเยอะๆ ก็แค่นั้นแหละ"

"ดูก่อนแล้วกัน ถ้าหัวหน้าคนนี้หมดเงิน หัวหน้าทำแบบนี้เพื่ออะไรกันนะ?"

"ใครจะรู้ล่ะ โลกนี้มีคนแปลกๆ ตั้งเยอะ"

"ฉันว่าหัวหน้าคนนี้ลงมือเด็ดขาดนะ วิธีการสู้รบเหมือนกับที่พวกเขาเรียกว่าคนเข้าสังคมยังไงยังงั้น"

"จริงด้วย ฉันเคยได้ยินว่ามีนักฆ่าที่ทำงานไม่ได้แล้ว ไปเล่นเกมยังหาเงินได้ตั้งเยอะ"

"ใช่ ตอนแรกที่พวกเราเห็นหัวหน้าฆ่าแกะซอมบี้ไปตั้งเยอะ ยังทำใจไม่ได้เลย"

"ถ้าหัวหน้าเป็นนักฆ่าจริง ต่อไปถ้าเจอเรื่องอะไรเราอาจจะแอบหาเขาได้นะ พวกเราเก็บเงินไว้ในเกม บางทีอาจจะช่วยชีวิตได้"

"คนในบ้านจับตาดูอยู่ บางคนคิดว่าแค่ควบคุมเงินของพวกเราก็ควบคุมพวกเราได้แล้ว"

"กลัวแต่ว่าพวกโง่ๆ บางคนจะก่อเรื่อง แล้วให้พวกเรามาแบกรับ พวกคนโง่ในสังคมก็ไม่คิดบ้างว่าคนอย่างพวกเราจะใช้ทรัพยากรของตระกูลมาทำเรื่องไร้สาระพวกนั้นได้ยังไง"

"ก็เพื่อตระกูลไงล่ะ..."

"อยู่ในสหภาพยังดีหน่อย อย่างน้อยก็กินอิ่มนอนหลับ ยังเข้าคุกส่วนตัวได้"

"พูดถึงเรื่องนี้ เกมนี้ทำได้ดีจริงๆ คราวก่อนโดนซอมบี้ฝูงใหญ่ไล่ ความกลัวนั้นทำให้ฉันตื่นเต้นมาก"

เมื่อเข้าสู่พื้นที่รกร้าง หยางป๋อก็เพิ่มความระมัดระวังขึ้น ส่วนการสนทนาส่วนตัวของสองคนนั้น หยางป๋อไม่ได้สนใจเลย

จากชื่อเล่นของสองคนนั้น หยางป๋อสงสัยว่าพวกเขารู้จักกัน หรืออาจจะเป็นคู่รักกันก็ได้

แน่นอนว่าในสหภาพ เพศของคู่รักไม่ได้จำกัดแค่ชายหญิง ใครที่บอกว่าคู่รักต้องเป็นชายหญิงเท่านั้นจะถูกกล่าวหาว่าเลือกปฏิบัติและถูกประณามอย่างรุนแรง

หยางป๋อเดินไปพลางก็เก็บก้อนหินขึ้นมาขว้างไปไกลๆ กระทบกับก้อนหิน ลำต้นไม้ และสิ่งอื่นๆ

ในขณะเดียวกันก็ใช้เสียงเพื่อตรวจจับซอมบี้ในบริเวณใกล้เคียงและไล่สัตว์ต่างๆ ออกไป

โลกนี้ก็มีสัตว์ปกติด้วยหยางป๋อพบว่าความสัมพันธ์ระหว่างสัตว์ปกติกับซอมบี้แปลกมาก ส่วนใหญ่แล้วพวกมันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกัน แต่ก็มีบางครั้งที่ซอมบี้กินสัตว์ แต่มักจะไล่ไม่ทัน และบางครั้งก็มีสัตว์ที่กินซอมบี้

ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้ หยางป๋อยังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้

หลังจากเดินมาประมาณชั่วโมงกว่า ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงฟาร์มเลี้ยงสัตว์ แต่เมื่อมาถึงก็พบว่าที่นี่เกิดดินถล่ม ลำธารเล็กๆ ที่เคยมีอยู่ถูกน้ำท่วมไปแล้ว

ฟาร์มเลี้ยงสัตว์อยู่ฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำ สามารถเห็นแกะซอมบี้จำนวนมากอยู่ท่ามกลางหญ้ารกและพุ่มไม้ หยางป๋อสังเกตว่าซอมบี้ทั่วไปมักจะไม่เคลื่อนไหวถ้าไม่มีเสียงรบกวน สามารถเข้าใกล้ได้ถึง 50 เมตรก่อนที่จะถูกมองเห็น

ส่วนพวกที่เป็นจ่าฝูงจะมองเห็นได้ไกลกว่า ประมาณ 80 เมตร นอกจากนี้ตราบใดที่ไม่มีเสียงรบกวน ซอมบี้พวกนี้ก็จะไม่ขยับเขยื้อนเลย

ดังนั้นหยางป๋อและคณะจึงสามารถมองเห็นแกะซอมบี้ฝั่งตรงข้ามได้จากถนนร้างที่พวกเขายืนอยู่ โดยที่ฝูงแกะซอมบี้ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

"หัวหน้าครับ เราต้องข้ามทะเลสาบที่เกิดจากดินถล่มนี่เหรอครับ?" ทั้งสามคนมองดูอย่างละเอียด พบว่าต้องเดินไปอีกหลายกิโลเมตรเพื่อไปยังจุดที่ดินถล่มทำให้เกิดทะเลสาบ และทะเลสาบที่เกิดขึ้นนี้มีรูปร่างคดเคี้ยว ไม่รู้ว่าจะต้องอ้อมไปไกลแค่ไหน

"เรามาต่อเรือกันดีกว่า" หยางป๋อมองดูป่าไผ่รอบๆ แล้วพูดขึ้น

"ต่อเรือเหรอครับ?" เสี่ยวหวงและเสี่ยวหงทั้งสองคนได้ยินแล้วก็ประหลาดใจไม่น้อย

หยางป๋อมองดูอย่างละเอียดแล้วหยิบมีดพกที่พกติดตัวมาออกมา เดินเข้าไปในป่าไผ่ข้างๆ

เสี่ยวหงและเสี่ยวหวงตกตะลึงเมื่อเห็นหยางป๋อควบคุมตัวละครอย่างคล่องแคล่วในการตัดไผ่และลอกเปลือกไผ่

"โอ้โห ความเร็วขนาดนี้ต้องเป็นนักขับหุ่นยนต์ระดับสูงแน่ๆ" เสี่ยวหวงลองทดสอบดู แต่ไม่สามารถควบคุมตัวละครให้เคลื่อนไหวได้อย่างเป็นธรรมชาติเหมือนคนจริงๆ แบบนั้นได้

"ไม่แปลกใจเลยที่บอกว่าหาเงินได้จากเกมหุ่นยนต์ บางทีอาจจะเป็นพลเมืองจริงๆ ก็ได้ พลเมืองได้รับสวัสดิการดี แถมอยู่ชั้นล่างสุด แม้แต่พวกเราเจอพลเมืองพวกนี้ยังต้องระวังคำพูด ไม่งั้นโดนหาว่าเลือกปฏิบัติจะยุ่งเอา"

"หัวหน้าคนนี้เก่งจริงๆ" สองคนลองควบคุมตัวละครของตัวเองตัดไผ่บ้าง แต่ไม่สามารถทำได้คล่องแคล่วเหมือนอีกฝ่าย

เมื่อหยางป๋อตัดไผ่เสร็จแล้วก็หาเถาวัลย์มาเริ่มทำแพไม้ไผ่ ทำให้สองคนยิ่งตกตะลึง สามารถควบคุมตัวละครได้คล่องแคล่วขนาดนี้เลยหรือ?

ในเกมนี้ตัวละครมีโหมดควบคุมสองแบบ แบบแรกคือโหมดมาตรฐานที่ทางการเกมจัดให้ ควบคุมการเดิน วิ่ง กระโดด ยิง และเก็บของผ่านปุ่มต่างๆ โดยตรง

เช่นการเก็บของ แค่หันตัวละครไปทางวัตถุที่ต้องการเก็บแล้วกดปุ่มเก็บของ ตัวละครก็จะเก็บโดยอัตโนมัติ

อีกแบบหนึ่งคือโหมดอิสระ ซึ่งมีการออกแบบที่ซับซ้อนกว่า เป็นชุดคำสั่งผสมที่ทำให้ตัวละครทำท่าทางนอกเหนือจากท่าทางมาตรฐานได้มากมาย

เช่นตอนนี้ที่หยางป๋อใช้เถาวัลย์มัดปล้องไม้ไผ่ นี่เป็นท่าทางที่ไม่ใช่มาตรฐาน ต้องคุ้นเคยกับโค้ดควบคุมตัวละครเป็นอย่างดีถึงจะทำให้ตัวละครเคลื่อนไหวได้ลื่นไหลขนาดนี้

ยิ่งตัวละครเคลื่อนไหวลื่นไหลเท่าไหร่ ก็ยิ่งแสดงว่าคนควบคุมมีความเร็วมือสูงเท่านั้น ตัวอย่างง่ายๆ ก็เหมือนกับคนขับรถแบคโฮ บางคนทำงานดูสวยงามลื่นไหล แต่บางคนกลับดูติดขัดไม่ราบรื่น

จริงๆ แล้วตอนที่หยางป๋ออยู่กับสองคนนี้ พวกเขาแทบไม่เคยเห็นหยางป๋อทำอะไรด้วยตัวเองเลย เพราะส่วนใหญ่พวกเขาจะตามหลังหยางป๋อไปเก็บของตามภารกิจ หรือไม่ก็วิ่งไปซื้อกระสุน

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นหยางป๋อทำท่าทางที่ไม่ใช่มาตรฐานแบบนี้ ทำให้ทั้งสองคนตกตะลึง

ทั้งสองคนไม่ใช่ว่าไม่มีประสบการณ์ แต่เพราะมีประสบการณ์มากพอจึงรู้ว่าการทำแบบนี้ยากแค่ไหน

ที่มันยากก็เพราะว่าหุ่นยนต์จำลองที่ควบคุมจากระยะไกลนั้น แต่ละข้อต่อของร่างกายล้วนมีตัวควบคุม และแต่ละตัวควบคุมต้องใช้โค้ดหลายตัวในการควบคุม

แค่การงอนิ้วง่ายๆ หรือเหยียดนิ้วออก ก็ต้องใช้ตัวควบคุมหลายตัวแล้ว

ดังนั้นเมื่อมาแสดงออกในการควบคุมตัวละครแบบอิสระ ความเร็วมือของหยางป๋อตอนนี้ต้องถึงระดับนักขับหุ่นยนต์ระดับสูงแล้ว

"สมแล้วที่คนที่เล่นเกมนี้ได้ต้องมีฝีมือจริงๆ"

"ไม่แปลกใจเลยที่บางคนหาเงินได้จากเกม นักขับหุ่นยนต์ระดับสูงในโลกจริงรายได้ปีหนึ่งก็หลายสิบล้าน เป็นร้อยล้านก็มี"

"พวกเราคงได้แต่ตามเก็บเงินไปเรื่อยๆ แล้วล่ะ" เสี่ยวหวงกับเสี่ยวหงลองทำดูบ้าง แต่ไม่สามารถทำได้ดีเท่าหยางป๋อ

ตอนตัดไผ่ เพราะใช้วิธีไม่ถูก ไผ่ก็แตกจากด้านล่างเลย

ส่วนการใช้เถาวัลย์มัดแพไม้ไผ่ สองคนลองควบคุมดูแล้วแทบทำไม่ได้เลย

หยางป๋อรู้ดีว่าการทำท่าทางที่ไม่ใช่มาตรฐานกับหุ่นยนต์จำลองต้องใช้เทคนิคระดับสูง

แต่หยางป๋อใช้พลังพิเศษโดยตรง เพราะขีดจำกัดการตอบสนองของหุ่นยนต์จำลองมีเพียงเท่านี้

ฮาร์ดแวร์จำกัดความเร็ว และหยางป๋อคิดว่าไม่จำเป็นต้องทำให้เร็วเกินไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา แพไม้ไผ่ก็สร้างเสร็จ ผิวน้ำกว้างประมาณ 30 เมตร ฟาร์มเลี้ยงสัตว์อยู่บนเนินเขา แต่ตอนนี้อยู่ที่เชิงเขาแล้วเพราะด้านล่างถูกน้ำท่วม

หยางป๋อเลื่อนแพไม้ไผ่ลงน้ำ เตรียมสังเกตการณ์ก่อน แต่เสี่ยวหวงก็ตะโกนในช่องสนทนา "ใต้น้ำมีซอมบี้ครับ!"

ทุกคนรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว หยางป๋อหยิบก้อนหินขว้างไปไกลๆ

ซอมบี้ในน้ำที่กำลังมุ่งหน้ามาทางแพก็เปลี่ยนทิศทางไล่ตามเสียงก้อนหินที่ขว้างไป

ซอมบี้ในน้ำมีหลากหลายรูปแบบแปลกประหลาด มีทั้งสัตว์นานาชนิด ปลา และมนุษย์

สภาพของซอมบี้ในน้ำนั้นแปลกมาก บางตัวลอยคว้างอยู่ในน้ำ บางตัวอยู่ใต้น้ำ และบางตัวลอยอยู่บนผิวน้ำ

ซอมบี้ที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ ถ้าลอยออกไปไกลเกินระยะหนึ่ง มันจะบิดตัวกลับมายังตำแหน่งเดิม แล้วลอยต่อไป

"ผมจะข้ามไปดูก่อน!" หยางป๋อถือไม้พายที่ทำจากไม้ไผ่ พูดในช่องสื่อสารกับสองคนนั้น

"อีกแล้ว ท่าทางที่ไม่ใช่มาตรฐาน!" เห็นหยางป๋อพายแพข้ามไป เสี่ยวหวงกับเสี่ยวหงก็คุยกันเป็นการส่วนตัวอีก

"หาทางสืบเรื่องของหัวหน้าหน่อย บางทีในอยาคตนี่อาจจะเป็นผู้มีพระคุณของพวกเรา"

"พวกเราแบบนี้ไม่รู้ว่าวันไหนจะถูกใช้เป็นแพะรับบาป"

"รอก่อน พวกเรายังไม่มีเงินเลย"

"แต่พวกเรามีข่าวสารนะ"

"รอดูท่าทีก่อนแล้วกัน" เสี่ยวหวงกับเสี่ยวหงเห็นหยางป๋อพายแพข้ามไป กระโดดขึ้นไปบนก้อนหินใหญ่ แล้วหยิบปืนออกมายิง

ที่แท้เป็นฝูงแกะซอมบี้ จากนั้นทั้งสองก็เห็นหยางป๋อขว้างระเบิดไปไกลๆ แล้วกระโดดกลับขึ้นแพพายกลับมา

"ผมล่อพวกสัตว์ประหลาดมาทางพวกคุณ จะได้สะดวกในการเก็บวัตถุดิบตามภารกิจ" หยางป๋อพูดในช่องสื่อสาร

แกะซอมบี้พวกนี้ต้องเก็บสมองในหัวมัน สัตว์ตัวเล็กมีสมองน้อยมาก เช่น ไก่ เป็ด ห่าน กระต่าย แทบไม่คุ้มค่าแรงเลย

หยางป๋อไม่ได้ตั้งใจจะล่อสัตว์ประหลาดมาให้สองคนนั้นโดยเฉพาะ แต่เขาต้องการกระสุน ตัวเองมีกระสุนแค่ 200 นัด ซึ่งไม่พอสำหรับแกะซอมบี้ฝั่งนั้นแน่ๆ

นอกจากนี้ มีแม่น้ำกั้นอยู่ จะทำให้ความเร็วของแกะซอมบี้ลดลง

หยางป๋อกระโดดลงจากแพ แล้วหยิบระเบิดออกมาลูกหนึ่ง โยนลงไปในน้ำ

ตอนนี้ซอมบี้ในน้ำก็ถูกดึงดูดมาด้วย

หยางป๋อยืนอยู่ริมฝั่ง รอให้ซอมบี้ปีนขึ้นมาทีละตัว พวกแกะซอมบี้ในน้ำบิดตัวไปมา ความเร็วลดลงไปมาก

20 กว่านาทีต่อมา มีซอมบี้หลากหลายชนิดรวมกันกว่า 500 ตัว

เสี่ยวหวงออกไปซื้อกระสุนให้หยางป๋อตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว

เสี่ยวหงรับหน้าที่เก็บวัตถุดิบตามภารกิจ ซากซอมบี้ที่เก็บวัตถุดิบแล้วจะถูกหยางป๋อใช้ไม้ยาวๆ โยนทิ้งไปไกลๆ

ทักษะ พุ่งชน +2! ทุกครั้งที่เสี่ยวหงเก็บสมองจากแกะซอมบี้เสร็จ ก็จะให้ทักษะกับหยางป๋อ

สองคนร่วมมือกันอย่างลงตัว 20 กว่านาทีต่อมา เสี่ยวหงที่เก็บวัตถุดิบเสร็จแล้วก็รีบกลับไป เพื่อนำวัตถุดิบไปขาย แล้วซื้อกระสุนมาให้หยางป๋ออีก

"คนน้อยไปหน่อยนะ" หยางป๋อรู้สึกว่าคนในทีมน้อยเกินไป

การไปกลับจุดเกิดใหม่ต้องใช้เวลาสองชั่วโมงกว่า รวมเวลาเก็บวัตถุดิบด้วยก็สองชั่วโมงครึ่ง

เฉลี่ยแล้วสองคนต้องใช้เวลาคนละหนึ่งชั่วโมงสิบห้านาที

ในขณะที่ตัวเองใช้เวลาแค่ 20 นาทีก็เคลียร์ได้หนึ่งรอบ แต่ละรอบใช้กระสุนหลายร้อยนัด

"เดี๋ยวถามความเห็นสองคนนั้นดู" หยางป๋อรู้ว่ายิ่งไปทำภารกิจไกลเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องเดินทางไกลขึ้นเท่านั้น

เมื่อเสี่ยวหวงนำกระสุนมาให้ ก็เห็นหยางป๋อนั่งพักอยู่ข้างๆ ส่วนแกะซอมบี้ถูกจัดเรียงเป็นแถวๆ

เพราะคอหัก พวกมันจึงส่งเสียงร้องพร้อมกับขบฟันกัดไปมาอย่างไร้ทิศทาง เสี่ยวหวงถึงกับต้องปิดเสียงเพราะมันน่ากลัวเกินไป

"หัวหน้าครับ การเดินทางไปกลับไกลมาก พวกเรามีเพื่อนอีกสองคน จะให้พวกเขามาช่วยด้วยได้ไหมครับ?" เสี่ยวหวงตัดสินใจลองถามดู

"พวกนายไม่กลัวว่าพวกเขาจะมาแบ่งเงินของนายเหรอ?" หยางป๋อไม่คิดว่าตัวเองจะคิดอะไรแล้วได้อย่างนั้นจริงๆ

"ไม่เป็นไรครับ พวกเราส่งกระสุนได้เร็ว ส่วนหัวหน้าก็เคลียร์ได้เร็ว" เสี่ยวหวงรีบตอบ

"พวกนายสองคนรู้จักกันในชีวิตจริงใช่ไหม?" หยางป๋อได้ยินคำตอบแบบนี้ก็ช่วยเสี่ยวหวงโยนซากแกะซอมบี้ที่เก็บวัตถุดิบแล้วไปอีกทาง พลางถาม

(จบบท)