บทที่ 148 ความจริงใจ

"ไม่รู้ว่าเกมหุ่นยนต์เป็นยังไงบ้างแล้ว? กองทัพคงไม่ยอมแพ้หรอกนะ?" หลังจากจัดการเรื่องค่าชดเชยแล้ว หยางป๋อก็ยังรู้สึกหวั่นๆ อยู่ เมื่อครั้งก่อนโดยสารยานรบ ก็ประสบเหตุไม่คาดฝัน ครั้งนี้ก็ไม่รู้จะมีเหตุไม่คาดคิดอะไรไหม

ก็ไม่ได้มีความบันเทิงอะไรมากมาย แค่กินอาหารเสริมบ้างเท่านั้น ยานรบก็สบายกว่ายานขนส่ง เพราะข้างในใช้การออกแบบแบบต้านแรงโน้มถ่วง ไม่ต้องใส่ชุดพิเศษก็เดินได้เหมือนอยู่บนพื้นดิน

บนยานรบก็ใช้อินเทอร์เน็ตไม่ได้ด้วย เหมือนจะเป็นเพราะเรื่องความปลอดภัยอะไรสักอย่าง อย่างน้อยถ้าใช้อินเทอร์เน็ตก็อาจจะเปิดเผยที่อยู่ออกไป?

หยางป๋อก็เลยได้แต่ดูหนังดูหนังสือเท่านั้น แต่ก็ต้องบอกว่า หนังพวกนี้ถ่ายทำออกมาน่าดูมาก แต่หยางป๋อรู้สึกว่าหนังของสหภาพกำลังโจมตีอีกสองประเทศอะไรทำนองนั้น

วันนี้หยางป๋อดูหนังเรื่องหนึ่งที่ว่าร้ายจักรวรรดิสุ่ยหลาน เล่าถึงทาสคนหนึ่งที่ติดตามนายท่านออกศึก แล้วได้รับชัยชนะ ตอนกลับมาถึงแคว้น วันแต่งงานของตน ภรรยาของตัวเองก็ถูกนายท่านนั้นทำอะไรซะก่อน แล้วทาสคนนี้ก็รู้สึกไม่ยุติธรรม อะไรทำนองนั้น ต่อมาในการออกศึกครั้งต่อไป เขาก็ฆ่านายของตัวเองในช่วงเวลาสำคัญ พากองทัพศัตรูบุกกลับมาบ้านเกิด แต่คนในบ้านก็ถูกตระกูลของนายท่านแขวนคอตายหมดแล้ว แม้แต่เด็กๆ ก็ด้วย สุดท้ายพระเอกก็นำศึตรูบุกทะลวงปราสาทของตระกูลนายท่าน เพื่อแก้แค้น

"หือๆ" มองจากมุมของหยางป๋อ ก็รู้สึกว่าหนังเรื่องนี้สมเหตุสมผลดี แต่ถ้ามองจากมุมของพลเมืองสหภาพก็สมเหตุสมผล ส่วนคนจากจักรวรรดิสุ่ยหลานก็คงรู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผล

เพราะความคิดของคนมันสัมพันธ์กับการศึกษาที่ได้รับ ลองมองดูทาสขุนนางในสมัยโบราณบนโลกสิ กลับรู้สึกว่าตัวเองสูงส่งกว่าคนอื่นซะอีก

เหมือนกับเจ้าของร่างเดิมของหยางป๋อ ทำตามที่นาฬิกาอัจฉริยะบอกทุกอย่าง โดยไม่รู้สึกเลยว่ามันไม่สมเหตุสมผล กลับคิดว่ามันใช่แล้ว ต้องทำแบบนั้น

แน่นอนว่าหยางป๋อก็แค่ดูเอาสนุกเท่านั้น หนังเล่าถึงยุคโบราณ ต่อสู้ด้วยอาวุธเย็น หยางป๋อสังเกตเห็นว่าการต่อสู้ด้วยอาวุธเย็นในหนัง ไม่มีพลังพิเศษอะไรเลย?

"หือๆ ชนชั้นสูงปิดกั้นชนชั้นล่างไม่ค่อยได้ผลสินะ" หยางป๋อพึมพำในใจ

หยางป๋อเอาเอกสารรับรองและเครื่องหมายต่างๆ ของแคว้นหยกไปเก็บไว้ในห้องเก็บของในหุ่นยนต์ ยังไงก็ยังไม่ได้ตั้งใจจะมาอยู่ที่นี่ในตอนนี้ แน่นอนว่าถ้าภายหลังดาวปีศาจเขียวพัฒนาไปถึงระดับหนึ่ง เขาก็คงกลับมาได้เอง น่าจะเป็นไปได้ยากหน่อย ยังไงดาวเคราะห์แห่งนี้ก็ถือเป็นดาวทรัพยากรระดับสุดยอด และยังผลิตทรัพยากรได้อย่างต่อเนื่องด้วย ชนชั้นสูงคงไม่อนุญาตให้เข้ามาง่ายๆ หรอก เว้นเสียแต่ว่า...

หยางป๋อไม่ได้อยากจะก่อกบฏอะไรหรอก พื้นฐานแล้วเขาไม่ได้เป็นคนแบบนั้น

"ดูท่าดาวซันเหยว่ก็มีความลับเยอะเหมือนกันนะ" หยางป๋อก็ยังคิดถึงที่ที่ตัวเองจะไปอาศัยในอนาคต

ครึ่งเดือนต่อมา ในที่สุดก็จะเดินทางแล้ว หยางป๋อและคนอื่นๆ ถูกย้ายไปอยู่ในยานรบขนาดเล็กลง

หลังจากกระโดดข้ามอวกาศหนึ่งครั้ง หยางป๋อรู้สึกว่าหุ่นยนต์และอาวุธพลังงานในห้องเก็บของ รวมทั้งค้อนอันใหญ่นั่น เหมือนจะถูกหลอมรวมเข้าด้วยกันหนึ่งครั้ง แต่หุ่นยนต์ก็มีแค่โลหะพลังงานด้านนอกเท่านั้น

จากนั้นก็ไปต่อเรือขนส่งอีกลำหนึ่งตรงกลางอีก ค่อยกระโดดข้ามอวกาศไปอีกครั้ง ใช้เวลาร่วมสองเดือน ก็ไปถึงดาวซันเหยว่

ดาวซันเหยว่ดูคล้ายกับทวีปอเมริกากับทวีปแอฟริกาบนโลก แต่สองทวีปนี้ชิดกันค่อนข้างใกล้ที่ด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านถอยห่างจากกัน รัฐตะวันตกมีขั้วโลกเหนือใต้ แต่รัฐตะวันออกไม่มี ปลายสองข้างของรัฐตะวันออกเหมือนเป็นทะเลน้ำแข็ง

เมืองออร์มาอยู่ในรัฐตะวันออกซีกโลกเหนือ เห็นได้ชัดว่ากลางเส้นศูนย์สูตรในรัฐตะวันออกเป็นเขตทะเลทรายผืนใหญ่ ส่วนด้านบนล่างเขียวชอุ่ม

เมืองออร์มาตั้งอยู่ค่อนไปทางตอนบนเหนือเส้นศูนย์สูตรของรัฐตะวันออกหน่อย

"แม้แต่ลิฟต์อวกาศก็ไม่มี" หยางป๋อบ่นในใจ ที่นี่มีท่าอวกาศ แต่ไม่มีลิฟต์อวกาศ ต้องขึ้นลงด้วยยาน

หยางป๋อนั่งบนที่นั่งสำหรับผู้อยู่อาศัยโดยเฉพาะบนยาน ตัวทั้งตัวถูกของเหลวห่อหุ้ม ยานส่งลงจุดทั้งคนและสินค้าก็แยกตัวจากท่าอวกาศ แล้วบินลงสู่ด้านล่างของดาวเคราะห์

"เจ้านาย" พอหยางป๋อเดินออกจากทางออกหลังลงจากยาน ก็เห็นเจ้านายอ้วน

"หยางป๋อ ดีใจจริงๆ ที่ได้เจอนาย" เจ้านายอ้วนเห็นหยางป๋อดูอ้วนขึ้นหน่อย ก็อุทานในใจ

"เอกสารประจำตัวของนายอยู่นี่ เก็บไว้ให้ดีล่ะ จริงๆ จะไม่อัปเดตข้อมูลในนาฬิกาอัจฉริยะก็ไม่เป็นไร" หลิวจื่อเจี๋ยหยิบถุงหนึ่งยื่นให้หยางป๋อ

หยางป๋อพยักหน้า แล้วพูดอย่างลึกลับว่า "เจ้านาย ผมคิดว่าผมน่าจะมีพลังพิเศษแล้วนะ"

"หา!" ตาของเจ้านายอ้วนเบิกกว้าง

"อืม ผมรู้สึกว่าตัวเองแข็งแรงมาก แต่บอกรายละเอียดไม่ได้หรอก เพราะเซ็นข้อตกลงเก็บความลับแล้ว" หยางป๋อยังไม่รู้ว่าจะโชว์พลังพิเศษแบบไหนดี ตัวเลือกแรกคือ พลังงานแสง

ไม่ได้เป็นเพราะเรื่องอื่นหรอก อันนี้เด่นชัดเกินไป ปล่อยออกมาก็มองเห็นได้ไกลมาก ส่วนพลังไฟฟ้าอะไรพวกนั้น คงจะดีกว่า

"ลองเล่ารายละเอียดหน่อยสิ"

"ก็คือตอนอยู่ที่หนึ่ง ผมกินรากหญ้าเป็นเวลานานมาก ยานที่พวกเราโดยสารมาประสบเหตุ ผมก็เลยตกลงไปที่ดาวเต็มไปด้วยหญ้าป่า มีสัตว์ประหลาดน่ากลัวด้วย ผมก็ไปขุดหลุมอยู่ในที่มีหญ้าป่า...พอหิวมากๆ ก็กินหญ้า ทีหลังตอนขุดหลุมต่อ ก็ไปเจอรากหญ้าอ่อนๆ กินแล้วไม่เลวเลย"

"ตอนพวกเขากู้ผมครั้งแรก น้ำหนักผมเหลือแค่ 35 กิโล พอขึ้นยานไปก็อ้วนขึ้นอีก" หยางป๋อพูดอู้อี้

เจ้านายอ้วนตกใจจนหายใจหายคอ เขารู้เรื่องดาวปีศาจเขียวอยู่แล้ว ครั้งนี้สถานการณ์ซับซ้อน ที่หยางป๋ออยู่รอดมาได้ ถือเป็นปาฏิหาริย์ชัดๆ

"จริงๆ แล้วสิ่งที่เจ้าเจอก็คล้ายกับเทคนิคลับนั่นแหละ ในเทคนิคลับก็มีวิธีไม่ต้องกินอะไรอยู่แล้ว เจ้าลืมไปแล้วเหรอ?" เจ้านายอ้วนพาหยางป๋อขึ้นรถของบริษัท แล้วก็พูดขึ้น

หยางป๋อนึกขึ้นได้ "อ้อ พอเจ้านายพูดแบบนี้ ผมนึกออกแล้ว ก็แค่ไม่รู้ว่าตื่นพลังพิเศษอะไรขึ้นมา แค่รู้สึกว่าตัวเองแข็งแรงมาก"

"อันนี้ค่อยๆ มาเถอะ ครั้งนี้หอพักสภาพดี ตอนยานประสบอุบัติเหตุครั้งก่อน ก็ได้ค่าชดเชย 4 แสนเครดิต ครั้งนี้นายคงจะได้ชดเชยไม่น้อยเหมือนกันสินะ?" เจ้านายอ้วนหัวเราะฮิฮิ ถามขึ้นมา

"อืมๆ ได้ชดเชย 1 ร้อยล้าน" หยางป๋อพยักหน้า ดูไร้เล่ห์เหลี่ยมสิ้นดี

เจ้านายอ้วนแทบจะหัวใจวายตาย คิดในใจว่าถ้ารู้ว่าได้ค่าชดเชยเยอะขนาดนี้ เขาน่าจะไปเองด้วยเหมือนกัน

"ผมยังได้ซื้อที่ดินในราคาถูกด้วย แถมยกเว้นภาษีตลอดชีพอีก" หยางป๋อพูดอย่างภูมิใจ เพราะต้องอาศัยความสัมพันธ์ของเจ้านายอ้วน เพื่อหาบริษัทก่อสร้างที่เหมาะสม

เจ้านายอ้วนยิ่งอิจฉา ยกเว้นภาษีเชียวนะ ตอนนี้ดาวซันเหยว่มีสิทธิประโยชน์ทางภาษี แต่นั่นมันตอนนี้ พอพัฒนาขึ้นมา พวกเขาไม่เก็บภาษีก็แปลกแล้ว

"เจ้านาย ผมขอทนายความสักคน ไปเซ็นข้อตกลงเรื่องค่าชดเชยกับทางการหน่อย" หยางป๋อพูดอีก

"ไม่มีปัญหา" เจ้านายอ้วนถือว่าหยางป๋อเป็นลูกน้องใกล้ชิดของตัวเองแล้ว ยังไงก็เป็นคนที่ตนปั้นขึ้นมากับมือ และก็พูดอะไรกับตนทุกเรื่อง

"หยางป๋อ งั้นนายจะต่อสัญญากับบริษัทต่อไปไหม?" เจ้านายอ้วนฟังแล้วว่าหยางป๋อมีเงินมากขนาดนั้น ก็เริ่มสงสัย เลยถามขึ้นมา

(จบบท)