บทที่ 384 ผลลัพธ์

"ตระกูลหวัง?" ชายร่างกำยำที่เปลือยกายถามด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินหยางป๋อย้อนถาม

หยางป๋อหัวเราะเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม "เรามาเล่นเกมถาม-ตอบกันดีกว่า ฉันจะถามคำถาม แล้วนายต้องตอบให้เร็วที่สุด ไม่งั้นอาวุธพลังงานในมือฉันอาจจะควบคุมไม่อยู่นะ"

พร้อมกับน้ำเสียงติดตลกของหยางป๋อ อาวุธพลังงานที่คอของชายคนนั้นก็เริ่มเปล่งแสงจ้า

หยางป๋อรู้สึกได้ชัดว่าหัวใจของชายเปลือยคนนี้เต้นเร็วขึ้น คลื่นจิตก็ผิดปกติไปด้วย

"โปรดฟังให้ดี..." หยางป๋อกำลังจะเริ่มถาม

"เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน!" ตอนนี้เหงื่อออกท่วมตัวชายเปลือย เพราะพลังที่แผ่ออกมาจากอาวุธพลังงานบ่งบอกว่าคนตรงหน้าเป็นยิดฝีมือ

"ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคำถามที่คุณถามมีคำตอบหรือเปล่า?" ชายเปลือยรีบพูดอย่างรวดเร็ว

"ถ้านายไม่รู้ ก็แย่หน่อยนะ นายควรอธิษฐานให้ความรู้ของตัวเองกว้างขวางพอ" หยางป๋อไม่สนใจที่อีกฝ่ายจะพูดอะไร

"ฉัน..." ชายเปลือยกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้สึกว่าอาวุธพลังงานข้างๆ สว่างขึ้นอีก

"โปรดฟังคำถามของฉันให้ดี ตอบให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าฉันได้ยินว่านายลังเลแม้แต่นิดเดียว นายก็จะกลายเป็นศพเหมือนสัตว์ที่อยู่ข้างนอกนั่น" หยางป๋อพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

ชายเปลือยตกใจกับน้ำเสียงของหยางป๋อ เขาเกร็งไปทั้งตัว ภาวนาในใจว่าตัวเองจะตอบคำถามของหยางป๋อได้

"โปรดฟังคำถาม สูตรของยาล่องหนคืออะไร?" หยางป๋อถามคำถามแรกออกมาตรงๆ

"K324, LD4012, HGT3, ..." ชายเปลือยตอบออกมาโดยอัตโนมัติ พอเขารู้ตัวอีกที ก็รู้สึกว่าอาวุธพลังงานข้างๆ ขยับอีกครั้ง เขาจึงไม่กล้าประมาท รีบบอกสูตรออกมาอย่างรวดเร็ว

หยางป๋อได้ยินส่วนผสมเหล่านี้ก็พอจะรู้ว่ามันคืออะไร เพราะวัสดุแต่ละอย่างมีรหัสของมันเอง

ชายเปลือยพูดจบในคราวเดียว ไม่กล้าหยุดชะงักแม้แต่น้อย และเขาก็ไม่กล้าโกหก เพราะเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายถามคำถามนี้ออกมาเพื่อต้องการสูตร

เมื่ออีกฝ่ายมาเพื่อสูตร ก็แน่นอนว่าต้องเข้าใจเรื่องการปรุงยา โดยเฉพาะเรื่องสูตร

แน่นอนว่ามีโอกาสพอสมควรที่อีกฝ่ายอาจไม่รู้เรื่อง แต่ชายเปลือยไม่กล้าเสี่ยง

เพราะสูตรยาหนึ่งสูตร คนที่เชี่ยวชาญมองแวบเดียวก็รู้ว่ามีปัญหาหรือไม่

"ฮึๆ!" หยางป๋อหัวเราะเบาๆ โดยไม่แสดงความคิดเห็นอื่นใด

หยางป๋อไม่เข้าใจเรื่องสูตรเลย เพราะเขาเป็นคนหัวทึบมาแต่ไหนแต่ไร แม้แต่เรื่องทั่วไปยังเรียนไม่ได้ แล้วจะพูดถึงเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร

หยางป๋อรู้ว่าที่ตัวเองสามารถปรุงยาได้ก็เพราะทักษะการปรุงยาเท่านั้น

ถ้าไม่มีทักษะการปรุงยา เขาก็ไม่มีทางปรุงยาได้ ดังนั้นชายเปลือยตรงหน้านี้จึงไม่มีประโยชน์อะไรกับหยางป๋อเลย

ถ้าหยางป๋อเป็นคนหัวดี เขาก็อาจจะจับตัวคนนี้ขังไว้แล้วรีดเค้นความรู้ออกมา

แต่หยางป๋อรู้ว่าตัวเองไม่ใช่ ชาติก่อนก็เป็นคนหัวทึบ ชาตินี้ก็ยังเป็นคนหัวทึบอยู่ดี อีกอย่างหยางป๋อก็ไม่คิดจะไปศึกษาเรื่องสูตรอะไร

ถ้าถึงเวลาที่จำเป็นต้องศึกษาจริงๆ ก็แค่ไปจับตัวคนมาไม่ดีกว่าหรือ

"ยินดีด้วย" หยางป๋อตบไหล่ของชายคนนั้นที่กำลังคุกเข่าอยู่กับพื้น

ในขณะเดียวกัน หยางป๋อก็ฉวยโอกาสนี้ใช้ความสามารถแบ่งปันการมองเห็น

ชายคนนั้นตกใจสุดขีดเมื่อถูกหยางป๋อตบไหล่กะทันหัน เกือบจะกระโดดขึ้นมา เขาไม่ทันสังเกตเลยว่าหยางป๋อกำลังปล่อยพลังงานมืดมนของทักษะนี้ออกมา

ที่หยางป๋อกล้าปล่อยทักษะใส่คนนี้ก็เพราะเจ้าของทักษะนี้เคยใช้กับตาแก่เจ้าเล่ห์คนนั้นมาก่อน

ตาแก่เจ้าเล่ห์คนนั้นไม่เคยรู้ตัวเลยว่ามีคนใช้ทักษะนี้กับเขาตอนที่เขากำลังทำเรื่องชั่วๆ ดังนั้นหยางป๋อจึงลองเสี่ยงดู

ส่วนเหตุผลที่หยางป๋อไม่ฆ่าคนนี้แล้วเอาตัวอย่างชีวภาพของเขาไป เพื่อที่จะได้ปลอมตัวเป็นคนอื่นไปทำเรื่องไม่ดีในอนาคต

นั่นเป็นเพราะหยางป๋อปลอมตัวได้แค่บนดาวดวงนี้เท่านั้น แต่คนคนนี้คงจะหนีไปหลังจากที่ถูกเขาทำให้ตกใจ

คนที่เดินทางไปทั่วจักรวาลกับคนที่ปรากฏตัวแค่ที่เดียว

คนส่วนใหญ่คงจะสงสัยกับคนประเภทหลังมากกว่า อาจจะมีการสืบสวนลับๆ ก็ได้

หยางป๋อไม่จำเป็นต้องเอาตัวอย่างชีวภาพของอีกฝ่าย เพราะเขาคงไม่แสดงตัวตนปลอมให้คนอื่นเห็นอยู่แล้ว

คนอื่นจะได้แค่สงสัยว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของคนคนนี้ แต่ไม่มีหลักฐาน

ถ้าหยางป๋อเอาตัวอย่างชีวภาพของคนอื่นมาแล้วใส่ร้ายป้ายสี อาจจะทำให้คนนี้ถูกจับได้ในอนาคต แล้วก็จบเห่เลย

"คุณปล่อยฉันจริงๆ เหรอ?" ชายเปลือยยังไม่กล้าเชื่อ

"หรือว่านายไม่อยากให้ฉันปล่อย?" หยางป๋อได้ยินแบบนั้นก็ย้อนถาม

"คุณไม่ใช่คนของสมาคมนักปรุงยาเหรอ?" ชายเปลือยพูดขึ้นมาทันที

"ฉันเป็นใครมันสำคัญด้วยเหรอ?" หยางป๋อได้ยินแบบนั้นก็ไม่ยอมรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ

"คุณไม่รู้จริงๆ เหรอว่าผมยังมีของดีอย่างอื่นอีก?" ชายเปลือยถามด้วยความสงสัย

จากนั้นชายคนนั้นก็รู้สึกถึงแรงมหาศาลที่กระทำกับศีรษะของตัวเอง แล้วก็มืดไปทั้งหัว

หยางป๋อยักไหล่ แล้วออกไปข้างนอกหยิบกิ่งไม้มาขุดที่ที่ชายคนนั้นซ่อนของไว้ ดูซิว่าเขาซ่อนของดีอะไรไว้

ข้างในมีเสื้อผ้าสองสามชุด และของจิปาถะอื่นๆ สิ่งที่เด่นที่สุดคือกล่องเล็กๆ ใบหนึ่ง

กล่องนี้เป็นกล่องธรรมดาที่ใช้ป้องกันการรั่วไหลของพลังงาน ใช้เก็บหินพลังงานหรืออะไรทำนองนั้น ไม่ได้หายากอะไร ร้านขายเครื่องประดับหินพลังงานก็มีของแบบนี้

กล่องมีสองชั้น ชั้นนอกใหญ่ ชั้นในเล็ก

จากนั้นหยางป๋อก็พบว่าในกล่องเล็กมีหลอดทดลองยา 5 หลอด ยาวประมาณ 5 เซนติเมตร เส้นผ่านศูนย์กลาง 1 เซนติเมตรในจำนวนนั้นมีสามหลอดเป็นยาเสริมพันธุกรรม ส่วนอีกสองหลอดดูเหมือนจะเป็นวัตถุดิบ

"ไอ้หมอนี่..." หยางป๋อมองหลอดทดลองยาเหล่านี้แล้วจมอยู่ในภวังค์ความคิด

เพราะหยางป๋อรู้ว่าการพกพาของในสภาพล่องหนมีความเป็นไปได้อย่างเดียว นั่นคือการยัดของเข้าไปในร่างกาย

วิธีนี้จะทำให้สนามพลังงานที่ห่อหุ้มร่างกายในสภาพล่องหนสามารถปกปิดสิ่งของเหล่านี้ได้

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหลอดทดลองทั้งห้านี้ถูกซ่อนไว้ที่ไหน

ชายเปลือยสะดุ้งตื่นเพราะถูกน้ำสาด พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทำไมที่คอถึงมีอะไรเพิ่มขึ้นมา?

"ในหลอดทดลองทั้งห้านี้มีอะไรอยู่ ถ้านายตอบถูก ฉันจะปล่อยนายไป แต่ถ้าตอบผิด ฉันจะทุบมันทิ้งทันที" หยางป๋อวางหลอดทดลองยาทั้งห้าไว้ข้างๆ มืออีกข้างถืออาวุธพลังงานชี้ไปที่หลอดทดลองเหล่านั้น

ชายเปลือยถูกหยางป๋อสวมปลอกคอควบคุมไว้

เมื่อเห็นท่าทางของหยางป๋อตอนนี้ ชายคนนั้นรู้สึกขนลุกซู่

ในด้านหนึ่งเขาไม่แน่ใจว่าหยางป๋อพูดจริงหรือไม่ อีกด้านหนึ่งถ้าเขาพูดออกไปแล้วอีกฝ่ายเกิดโลภอยากได้ขึ้นมาจะทำอย่างไร?

แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่เชื่อแล้วทุบยาทิ้ง แล้วจะทำอย่างไร?

"สามหลอดนี้เป็นยาล่องหนที่ออกมาจากห้องทดลอง แต่เพราะเหตุผลบางอย่าง ประสิทธิภาพจึงไม่เสถียร"

"หลอดนี้เป็นวัตถุดิบของยาล่องหน"

"หลอดสุดท้ายนี้ว่ากันว่าเป็นวัตถุดิบของสิ่งมีชีวิตพลังงานบริสุทธิ์ ถือเป็นวัตถุดิบที่หายากมากอย่างหนึ่งในห้องทดลอง SSS"

"คุณอยากรู้ความจริงไหม?" ชายเปลือยรีบถามทันทีที่พูดจบ

หยางป๋อหัวเราะเบาๆ "ยังไงก็ต้องฟังทางการพูดแบบกลับด้านอยู่แล้ว ฉันพอจะเดาได้ว่าการทดลองครั้งนี้ถูกทำลายเพราะการต่อสู้ภายใน อาจจะเป็นเพราะบางคนอยากครอบครองยาล่องหนไว้คนเดียว หรือไม่ก็มีคนกลัวว่ายาแบบนี้จะออกมาแล้วคุกคามพวกเขา เช่น พวกสมาชิกสภาที่ไม่รู้จักอาย"

ชายเปลือยตกตะลึง "ไม่นึกเลยว่าคุณจะเดาความจริงได้ คนในห้องทดลองกว่า 300 คนกลายเป็นเหยื่อในการต่อสู้ของพวกเขา ผมต้องเปิดโปงเรื่องนี้ให้คนเห็นหน้าตาที่แท้จริงของพวกเขา"

หยางป๋อไม่สนใจว่าเรื่องพวกนี้จริงหรือเท็จ เขาพูดว่า "ฉันจะเอาหลอดยานี้แลกกับชีวิตของนาย นายมีปัญหาอะไรไหม?"

ชายเปลือยมองหยางป๋อที่ชี้ไปที่หลอดที่ว่ากันว่าเป็นตัวอย่างวัตถุดิบของสิ่งมีชีวิตพลังงาน แล้วพูดกับตัวเอง

ช่างไม่รู้จักอาย ในโลกนี้ยังมีคนที่ไม่รู้จักอายขนาดนี้อีกหรือ ไม่ต่างกับการปล้นกันซึ่งๆหน้าเลย

"แน่นอนว่าไม่มีปัญหา" ชายเปลือยไม่กล้าพูดอะไรอื่น คนตรงหน้านี้มีพลังเหนือกว่ามาก และจากน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบทางสหภาพสักเท่าไหร่ ชายเปลือยจึงงงว่าอีกฝ่ายมาจากไหนกันแน่

"ดีมาก แต่ฉันแนะนำให้นายรีบออกไปจากที่นี่ เพราะที่นี่กำลังจะเกิดเรื่องบางอย่าง ถึงตอนนั้นนายคงออกไปไม่ได้แล้ว" หยางป๋อฝืนใจหยิบหลอดตัวอย่างวัตถุดิบนั้นขึ้นมาถือไว้

ไม่ทันที่ชายเปลือยจะพูดอะไร หยางป๋อก็ยื่นมือไปถอดปลอกคอควบคุมออก

"คุณไม่สนใจยาล่องหนเลยเหรอครับ?" ชายเปลือยถามอย่างไม่อยากเชื่อ

"ฉันอายุปูนนี้แล้ว ไม่กล้าเสี่ยงฉีดยาหรอก การชนกันของพลังงานอาจจะเอาชีวิตไม่รอด อีกอย่างของในมือนายก็จะนำมาซึ่งปัญหามากมายเท่านั้นแหละ" หยางป๋อพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนแก่

จากนั้นหยางป๋อก็จากไป ชายเปลือยไม่อยากเชื่อ ตบหน้าตัวเองอย่างแรง

"นี่เจอใครกันแน่เนี่ย?" ชายเปลือยสงสัยในใจ

แล้วเขาก็หยิบหลอดยาขึ้นมา ออกไปข้างนอกแล้วเริ่มกินเหยื่อที่ล่าได้สดๆ

เมื่อพลังงานในร่างกายหมด ก็จำเป็นต้องกินอาหารที่มีสารอาหารมากๆ หรือไม่ก็แท่งพลังงานโดยเฉพาะ

ความเร็วในการฟื้นฟูพลังของผู้มีพลังพิเศษหลังจากใช้ความสามารถหมดแล้วนั้น ขึ้นอยู่กับร่างกายของแต่ละคนและอาหารที่กิน

คนที่ชาร์จไฟโดยตรงแบบหยางป๋อนี้ไม่ใช่ว่าจะไม่มี แต่หายากมาก โดยเฉพาะคนที่มีชิปชีวภาพ การสัมผัสกระแสไฟฟ้าโดยตรงอาจทำให้ชิปชีวภาพเสียหายได้

"จุ๊ๆ" หยางป๋อมองเห็นอีกฝ่ายกำลังฉีกเนื้อเหยื่อที่ล่าได้กินผ่านความสามารถแบ่งปันการมองเห็น แล้วก็ปิดความสามารถนี้ชั่วคราว

"ตอนนี้จะไปไหนดี?" หยางป๋อหาที่ซ่อนหลอดวัตถุดิบที่ได้มาไว้ในกล่องในมิติ

หยางป๋อออกห่างจากที่นี่ แล้วเริ่มค้นหาในหุบเขาและป่า

ในที่สุดก็พบฝูงสัตว์ป่าบนไหล่เขาแห่งหนึ่ง ฝูงสัตว์ป่านี้กำลังหลบฝนอยู่ในถ้ำ

สัตว์พวกนี้ดูคล้ายหมีกระเป๋าบนโลก แต่ไม่มีขน มีแต่ผิวเปล่าๆ

พวกมันตัวใหญ่กว่ามาก ตัวที่ใหญ่ที่สุดคงหนักราว 180 กิโลกรัม เขี้ยวที่ปากดูเหมือนเขี้ยวหมูป่า กรงเล็บก็คมมาก

มี 9 ตัวใหญ่ 5 ตัวเล็ก หยางป๋อไม่ได้รบกวนสัตว์เหล่านี้ แต่ใช้การเจาะทะลุพลังจิตเลย

"เจาะทะลุพลังจิต" หยางป๋อใช้การเจาะทะลุพลังจิตกับสัตว์ป่าตัวขนาดกลางตัวหนึ่งจากระยะ 100 เมตร

ทักษะขุดรู +1!

สัตว์ในถ้ำไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย แต่หยางป๋อได้รับสัญญาณว่าอีกฝ่ายตายแล้ว

"เจ๋งขนาดนี้เลยเหรอ?" หยางป๋อไม่คิดว่าจากระยะ 100 เมตรจะสามารถฆ่าอีกฝ่ายได้ง่ายๆ แบบนี้

จากนั้นหยางป๋อก็ลองใช้การแบ่งปันการมองเห็นอีกครั้ง คราวนี้สำเร็จ

"อย่างมากก็รับประกันได้แค่ 3-4 การแบ่งปันการมองเห็นสินะ?" เหตุผลที่หยางป๋อทำการทดลองนี้ ส่วนหนึ่งก็เพื่อดูว่าจะสามารถใช้สองทักษะพร้อมกันได้หรือไม่ ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะทำได้

อีกอย่างก็เพื่อดูว่าสิ่งมีชีวิตขนาดนี้สามารถรองรับทักษะการแบ่งปันการมองเห็นได้หรือไม่ เพราะตอนที่ทดลองกับหนูทะเลทรายครั้งที่แล้ว มันตายไปเลย

จากนั้นหยางป๋อก็ถอยหลังไปอีก 200 เมตรอย่างเงียบๆ แล้วใช้การเจาะทะลุพลังจิตอีกครั้งสัตว์ป่าในฝูงที่ดูแข็งแรงและอายุน้อยอีกตัวก็ตายไปอีก

ได้รับทักษะขุดรูเพิ่มอีกนิดหน่อย

"คงเป็นเพราะฉันแข็งแกร่งเกินไป" หยางป๋อเตรียมใจกับผลการทดลองแบบนี้แล้ว

หยางป๋อไม่คิดจะทดลองกับฝูงสัตว์ป่านี้อีก แล้วก็เริ่มมองหาเป้าหมายใหม่

ในถ้ำอีกแห่งหนึ่ง เขาพบฝูงงู งูพวกนี้มีขนาดใหญ่เท่าท่อระบายน้ำในบ้าน ยาว 7-8 เมตร

ตัวเป็นสีน้ำตาลเข้ม ในถ้ำนี้น่าจะมีงูอยู่ราว 20-30 ตัว

โดยทั่วไปแล้วในฝูงงูจะไม่มีงูตัวเล็กมาก เพราะงูตัวใหญ่จะกินงูตัวเล็ก

หยางป๋อเล็งไปที่งูสองตัว แล้วใช้การเจาะทะลุพลังจิตพร้อมกัน

ทักษะติดตาม +1!

ทักษะติดตาม +1! งูสองตัวให้ทักษะติดตามสองคะแนน

จากนั้นหยางป๋อก็ใช้การเจาะทะลุพลังจิตกับงูพร้อมกันสามตัว

ได้รับทักษะติดตามเพิ่มอีกสามคะแนน

ฝูงงูนี้ถูกหยางป๋อจัดการหมด สำหรับสัตว์เลื้อยคลานพวกนี้ หยางป๋อไม่รู้สึกดีด้วยเลย

ทั้งหมดให้ทักษะติดตาม และหยางป๋อพบว่าสามารถโจมตีเป้าหมายพร้อมกันได้ 5 ตัว

หยางป๋อหาฝูงกิ้งก่ามาทดลองอีก

กิ้งก่าให้ทักษะปลอมตัว

"สรุปแล้วโจมตีได้พร้อมกันมากสุด 5 เป้าหมาย!" กิ้งก่าในถ้ำกว่า 30 ตัว ตายไปเกือบครึ่ง แต่กิ้งก่าที่เหลือไม่รู้เลยว่าเพื่อนๆ ตายไปแล้ว

"ถึงเวลากลับบ้านแล้ว!" หยางป๋อดูทิศทาง แล้วเตรียมตัวกลับ

"เอ๊ะ?" หยางป๋อเดินตรงกลับบ้าน พอลงจากภูเขาลูกหนึ่ง ก็เห็นภูเขาฝั่งตรงข้ามเกิดดินถล่ม

ในขณะที่เกิดดินถล่ม หยางป๋อเห็นแสงพลังงานวาบขึ้นมาจากเชิงเขา

พอมองดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าเป็นพืชประหลาดที่มีลูกกลมอยู่ใต้ดินที่เขาเคยเจอมาก่อน พืชชนิดนี้มีคลื่นพลังงานอ่อนๆ แผ่ออกมา

หยางป๋อไม่ปิดบังความสามารถต้านแรงโน้มถ่วงของตัวเองอีกต่อไป ใช้ความสามารถทันที พร้อมกับปล่อยสัญญาณรบกวนออกมาด้วย

หยางป๋ออยู่ห่างจากพืชต้นนี้ราว 700-800 เมตร พืชต้นนี้ถูกดินถล่มพัดออกมา ดูเหมือนกำลังจะถูกพัดลงแม่น้ำ

หยางป๋อคว้ามันไว้ได้ทัน แล้วตัวเองก็หายวับไปในพริบตา

พอดีตอนนั้นฟ้าร้องฟ้าแลบ ระบบเฝ้าระวังดาวเคราะห์ตรวจพบว่าบริเวณนี้มีสัญญาณรบกวน แต่พอตรวจสอบเชิงรุกก็ไม่พบแหล่งกำเนิดสัญญาณรบกวนอีก จึงได้แต่ส่งโดรนมาตรวจสอบ

แต่หยางป๋อกลับเจอเรื่องไม่คาดฝัน เขาอุ้มต้นไม้เอาไว้ ใช้ความสามารถต้านแรงโน้มถ่วงมุดเข้าไปในถ้ำแห่งหนึ่ง หลักๆ เพราะกลัวว่าจะมีโดรนมาตรวจสอบบนท้องฟ้า จึงหาที่หลบ

ไม่คิดว่าในถ้ำนี้จะมีคนอยู่ และหนึ่งในนั้นเป็นคนคุ้นหน้า ก็คือชายเปลือยเมื่อครู่นี้ ถูกชายสามคนที่สวมชุดเกราะล้อมเอาไว้

(จบบท)