บทที่ 127 ปล้นสะดม

หยางป๋อไม่เพียงแต่จะเอาค้อนกระดูกของตัวเองคืนมาเท่านั้น แต่ยังจะยึดฐานผลิตหุ่นยนต์ชีวภาพแห่งนั้นด้วย แน่นอนว่าไม่ใช่หยางป๋อไปปล้นเอง แต่เป็นสองเผ่าที่อยู่ใกล้เคียงต่างหาก

แม้จะบอกว่าใกล้ แต่จริงๆแล้วก็ยังห่างพอสมควร

แผนการง่ายมาก ก่อนอื่นต้องทำลายแหล่งพลังงานหลักก่อน จากนั้นก็บุกโจมตีอย่างรุนแรง แถมยังต้องมีเวลาสำหรับเอาเสบียงแห้ง...แท่งหินพลังงานกลับมาให้เทียวหนิวด้วย

สิ่งเดียวที่หยางป๋อไม่รู้ก็คือ โรงงานหุ่นยนต์ชีวภาพแห่งนี้ใช้อะไรมาเป็นระบบป้องกันกันแน่ ถึงได้ไม่มีใครในพื้นที่นี้กล้าไปยุ่ง

หรือว่าจะมีแค่ป้อมปราการไม่กี่แห่งที่เห็น กับพวกคนติดอาวุธในชุดหุ่นยนต์ชีวภาพเท่านั้น?

มาถึงฐานผลิตหุ่นยนต์ชีวภาพอีกครั้ง...ไม่สิ พูดให้ถูกก็คือฐานเพาะเลี้ยงหุ่นยนต์ชีวภาพมากกว่า หยางป๋อเดินสำรวจรอบๆอย่างละเอียด

"ปวดไข่!" หยางป๋อเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้านายอ้วนถึงได้บอกว่าคนดังหลายคนไม่ชอบอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์

หยางป๋อมองประตูเหล็กหนาๆ แล้วก็ส่ายหัว ยุคสมัยอะไรกันแล้วยังใช้กุญแจเชิงกลแบบเก่าๆอยู่อีก...

แต่ก็นะ การเปิดประตูบานนี้ ยากกว่าการควบคุมด้วยระบบอิเล็กทรอนิกส์ซะอีก ส่วนการควบคุมประตูด้วยระบบอิเล็กทรอนิกส์นั้น หยางป๋อแค่สัมผัสเบาๆ ประตูก็เปิดเองแล้ว

ในฐานแห่งนี้มีหลายจุดที่เป็นแบบนี้ ห้องควบคุมหลัก ทุกคนมีกุญแจคนละดอก และหลังจากเปิดประตูแล้ว ด้านหลังประตูก็ยังมีกระดิ่งที่พอสัมผัสปุ๊บก็ดังขึ้นมาอีก

หยางป๋อฉวยโอกาสตามคนอื่นเข้าไป

ส่วนบริเวณพื้นที่ตรงนี้ก็ปิดล็อคตลอด ไม่มีใครเข้ามาด้วย

"หรือว่าคนข้างในไม่กินข้าวกันเหรอ?" หยางป๋อรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง คนทำงานที่นี่ไม่ได้มีเยอะมาก รวมกับยามแล้วก็ประมาณสี่ห้าร้อยคน ครึ่งหนึ่งเป็นนักวิจัยเทคนิค อีกครึ่งเป็นยาม

"หุ่นยนต์!" หยางป๋อตบหัวตัวเองเบาๆ ก็ยังจำกัดความคิดตัวเองอยู่ดี

ครั้งที่แล้วตอนที่หยางป๋อมาเดินเล่นที่นี่ คนก็ต้องกินข้าวอยู่แล้ว บางคนที่มีพลังพิเศษอาจไม่ต้องกินข้าวก็ได้ แต่ก็มีน้อย แม้แต่ครั้งที่แล้วเขาก็ยังงงอยู่เลยว่าคนหลังประตูพวกนี้ไม่กินข้าวเหรอ?

"อย่างนี้นี่เอง ถึงได้ดูเหมือนที่นี่มียามไม่เยอะ งั้นถ้ามีหุ่นยนต์ก็พอเข้าใจได้"

พอคิดออกแล้วหยางป๋อก็พร้อมลงมือ ส่วนที่ว่าถ้ามีหุ่นยนต์โจมตีจะทำยังไง?

นั่นมันเกี่ยวอะไรกับตัวเองด้วย? ก็ไม่ได้ต้องเป็นตัวเองไปจัดการสักหน่อย พวกผู้กลายพันธุ์เอาไว้ทำอะไรกัน?

แถมถ้าหุ่นยนต์ใช้ได้ดีขนาดนั้น ดาวปีศาจเขียวนี่ต้องถูกพิชิตไปนานแล้ว ต้องมีข้อเสียแน่ๆ

จากนั้นหยางป๋อก็ย้อนกลับไปตามเส้นทางเดิม มาถึงบริเวณชายแดนของสองเผ่าที่เขาไปยั่วมา

"ไม่รู้ว่าครั้งนี้ฉันจะได้หุ่นยนต์มาแบ่งบ้างไหมนะ"

"อย่าคิดเลย ฉันก็คงได้พอๆกัน"

"หวังว่าราชาจะปล้นได้เยอะๆหน่อยนะ"

"เงียบ! ที่ราชาไปปล้นหุ่นยนต์ชีวภาพพวกนั้น เป็นความลับ ห้ามพูด!"

"อ๋อๆ แล้วเมื่อไหร่จะไปรวมพล?"

"ก็ตอน..."

กองลาดตระเวนทั้งสองฝ่ายต่างได้ยินบทสนทนาของกองลาดตระเวนอีกฝ่ายโดยไม่ตั้งใจ ทำเอาหยางป๋อเหนื่อยสุดๆ หลังจากที่หยางป๋อต่อสู้เสร็จ ก็เก็บตัวอย่างชีวภาพ เส้นผมอะไรพวกนั้นไปบ้าง อีกฝ่ายไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ ตอนนี้แม้แต่เสียงก็ปลอมเป็นคนอื่นด้วย

เป็นข้างบ้านกันทั้งนั้น คุ้นเคยกันดี พอได้ยินเสียงก็รู้ทันที เอะ นี่ไม่ใช่หัวหน้ากองไม่เอาไหนคนนั้นเหรอ?

พอสองผู้นำเผ่าได้ยินอย่างนี้ ถึงจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่ก็ต้องไปดูหน่อย พอไปดูก็ต้องตกใจ โอ้โห คนของอีกฝ่ายแอบซุ่มอยู่ใกล้ๆโรงงานหุ่นยนต์ชีวภาพจริงด้วย

หยางป๋อเห็นผู้นำของผู้กลายพันธุ์ทั้งสองฝ่ายเพิ่มคนเงียบๆ ในใจก็หายใจโล่งอย่างบอกไม่ถูก

ในฐานเพาะเลี้ยงหุ่นยนต์ชีวภาพ หยางป๋อเห็นปุ่มสัญญานเตือนขนาดใหญ่ มีตัวอักษรเขียนไว้ข้างใต้ว่า กดปุ่มแล้ววิ่งไปห้องปลอดภัยภายใน 30 วินาที

แม้ตอนนี้จะไม่มีใคร แต่หยางป๋อออกไปข้างนอกแล้วแปลงร่างเป็นผู้กลายพันธุ์เข้ามา จากนั้นก็กดปุ่มลงไป เพราะกลัวว่าจะมีอุปกรณ์บันทึกอะไรแถวนี้

ตู้ ตู้ ตู้ ตู้!

ตู้ ตู้ ตู้!

ทันใดนั้น เสียงเตือนภัยที่ดังรัวก็ดังขึ้นทั่วทั้งฐาน ทุกคนตกใจ วินาทีต่อมาก็รีบวิ่งหนีกันใหญ่

ตอนนี้หยางป๋อก็มาที่โกดังก่อน ทุบทำลายประตูโกดังอย่างรุนแรง แล้วก็โยนค้อนกระดูกเข้าไปในห้องเก็บของหุ่นยนต์ จากนั้นก็ใช้พลังไฟฟ้าทำลายคอมพิวเตอร์ควอนตัมระบบหลัก เพราะมีพลังควบคุมโลหะ จึงรู้ว่าคอมพิวเตอร์ควอนตัมอยู่ตรงไหน ต่อให้เป็นการกู้ข้อมูล ภายหลังเห็นตัวเองใช้ค้อนกระดูกเนี่ยนะ?

ตอนนี้กล้าใช้ค้อนกระดูกอย่างเปิดเผยแบบนี้แล้ว ยังกลัวใครจะมาหาเรื่องอีกเหรอ อีกอย่างโกดังที่นี่กำลังจะถูกผู้กลายพันธุ์ปล้นอยู่แล้ว ส่วนที่ซื้อมาจากตลาดมืด ที่ริบมาจากมือผู้กลายพันธุ์ไม่ได้หรือไง?

หลังจากนั้นหยางป๋อก็หายตัวเข้าไปในห้องพลังงานหลัก แม้ว่าห้องนี้จะป้องกันอย่างแน่นหนา แต่น่าเสียดายที่อยู่ต่อหน้าหยางป๋อแล้ว ก็เป็นเรื่องง่ายๆ 30 วินาทีประตูก็เปิดออกอัตโนมัติแล้ว

การจัดวางข้างในก็คล้ายๆกับห้องพลังงานหลักของป้อมด้านบน หยางป๋อเปิดตู้นิรภัยออกมาตรงๆ ข้างในมีแท่งหินพลังงานอัดแน่นเป็นแท่งๆ

เอาแท่งหินพลังงานใส่กระเป๋าให้ครบก่อน รวมแล้วถึง 24 แท่งเชียวนะ...

"หรูหราเกินแม้แต่ฐานของทหารยังเทียบไม่ติด แต่ก็ใช่แหละ ที่นี่ไม่ได้มีการสนับสนุนจากภายนอกสักเท่าไหร่" หยางป๋อพูดด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง จากนั้นก็เรียกหุ่นยนต์มา รูปร่างภายนอกของหุ่นยนต์ก็ดูคล้ายหุ่นยนต์ชีวภาพ แต่ก็แค่ภายนอกเท่านั้น แล้วก็หยิบอาวุธพลังงานขึ้นมาฟาดฟันอย่างบ้าคลั่ง

แสงไฟทั้งฐานดับวูบลงในพริบตา หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์ กอดกล่องใส่แท่งหินพลังงานไว้แน่น แล้ววิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

ผู้นำเผ่าผู้กลายพันธุ์ทั้งสองที่สังเกตการณ์อยู่ข้างนอก เห็นยามประจำทางวิ่งหนีอย่างร้อนรน ก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล รออยู่สักพักก็เห็นไฟดับอีก

ทั้งสองฝ่ายอดทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เห็นไองั่งหนึ่งคนในชุดหุ่นยนต์ชีวภาพ กอดกล่องขนาดใหญ่วิ่งออกมาจากด้านใน

"ท่านราชา รีบเข้าไปเร็ว" หุ่นยนต์ชีวภาพตัวนี้ตะโกนลั่น แล้วก็เห็นหุ่นยนต์ชีวภาพอีกจำนวนมาก รวมถึงพวกผู้กลายพันธุ์โผล่ออกมา

"พวกแกเป็นใคร..." หยางป๋อแสร้งทำเป็นไม่รู้จักพวกมัน แล้วหันหลังวิ่งหนี ด้วยความตื่นตระหนกถึงกับทำตลับแท่งหินพลังงานร่วงหล่นไปหนึ่งอัน โชคร้ายที่หุ่นยนต์เหยียบมันแตกซะได้

การเปลี่ยนแปลงของพลังงานอย่างรุนแรงทำให้ผู้กลายพันธุ์สองกลุ่มหายใจกระชั้นขึ้นมาทันที

"บุกเข้าไป!" ผู้นำทั้งสองมองหน้ากัน แล้วก็ตะโกนออกคำสั่ง โดยที่ไม่เปิดศึกกันเองอย่างเป็นเอกภาพ

"ท่านราชา ท่านราชา รวยแล้ว รวยแล้ว ข้างในเป็นหุ่นยนต์ติดอาวุธล้วนๆเลย แต่พวกเราจัดการมันได้หมดแล้ว แถมมันพลังงานเหลือน้อยด้วย"

"แล้วห้องพลังงานหลักก็ถูกเปิดออกด้วย" ผู้นำทั้งสองรออยู่ข้างนอก สองสามนาทีให้หลังก็มีผู้กลายพันธุ์ในชุดหุ่นยนต์ชีวภาพที่ชำรุดไปบางส่วนวิ่งออกมา ตะโกนลั่นสนั่นหวั่นไหว

ปล้น!

หยางป๋อซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด แล้วหัวเราะหึๆ พวกผู้กลายพันธุ์เก่งขนาดไหน ดูที่ฐานหมายเลข 16 ก็รู้แล้ว แม้แต่ผนังโลหะก็ยังถูกแงะออกมาได้หนึ่งชั้นเลย

ส่วนเรื่องความปลอดภัยของคนข้างใน? หยางป๋อคิดว่าในเมื่อมีห้องปลอดภัยอยู่แล้ว ก็คงปลอดภัยแหละ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หยางป๋อเห็นผู้กลายพันธุ์แม้กระทั่งแคปซูลเพาะเลี้ยงก็ยังถอดไป ผู้กลายพันธุ์สูงสองเมตรในชุดเกราะรบ แบกแคปซูลเพาะเลี้ยงที่แตกไปครึ่งหนึ่ง วิ่งได้ไวยิ่งกว่ากระต่ายซะอีก

อีกสองชั่วโมงต่อมา หยางป๋อพบว่ามีผู้กลายพันธุ์จากอีกสองเผ่าเพิ่มเข้ามาอีก...

ผู้กลายพันธุ์จำนวนมากแน่นขนัด มีสีสันราวกับงานเทศกาล... ทั้งสายไฟ, กล่อง, เสื้อผ้า, ปิ่นโต, ท่อ, จนถึงโถส้วมโลหะก็ยังถอดกันไปหมด...อืม

ฉากนี้ทำให้หยางป๋อนึกถึงหนังที่ตัวเองเคยดู สงครามราชา เครื่องบินจอดสิบห้านาที แล้วอาวุธสงครามทั้งลำก็หายไปหมด...หายหมด

หลังจากผ่านไป 18 ชั่วโมง หยางป๋อหายตัวเข้าไปในฐานวิจัยขั้นสูงของบริษัทหุ่นยนต์แห่งนี้

สภาพน่าสังเวช!

มันเหลือแต่ผนังหิน แม้กระทั่งห้องพลังงานหลักก็ยังถูกรื้อไปหมด มองเห็นตำแหน่งที่เคยติดตั้งอุปกรณ์ต่างๆได้

"อืม ไม่แปลกใจเลยที่พวกนี้จะซ่อมหุ่นยนต์เป็น ถอดของพวกนี้กลัวจะเป็นวิชาสืบทอดมาจากบรรพบุรุษซะละมั้ง" หยางป๋อส่ายหัว ตัวเองยังไม่รู้เลยว่าระบบห้องพลังงานหลักนั่นรื้อยังไง พวกนี้ถอดออกไปได้เนี่ยนะ?

สถานที่ที่หยางป๋อคาดเดาว่าเป็นที่อยู่ของหุ่นยนต์ ด้านในก็เหลือแต่ความว่างเปล่า ไม่มีอะไรแม้แต่บานประตูก็ไม่เหลือ มีก็แต่สลักเกลียวที่ฝังอยู่กับหินจำนวนมากมาย บ่งบอกถึงความรุ่งเรืองในอดีตเท่านั้น

ห้องปลอดภัยก็คือปลอดภัยจริงๆ ใช้ประตูชนิดเดียวกับห้องพลังงานหลัก แถมดูท่าจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าด้วย

"เสร็จงานแล้ว ไปดูงานแลกเปลี่ยนสมบัตินั่นบ้างดีกว่า" หยางป๋อรู้สึกพอใจมาก

(จบบท)