บทที่ 28 การฝึกฝนการโจมตีด้วยคลื่นเสียง

หยางป๋อกระโดดขึ้นมาทันที เขาเพิ่งครุ่นคิดได้เมื่อกี้นี้ มีนักดนตรีหลายคนที่ใช้คลื่นเสียงทำให้แก้วแตกได้ ตัวเขาก็เลยลองทำตามเล่นๆ...เฮ้ย ก็ได้ผลนี่นา

หยางป๋อไม่สนใจสาวๆ ที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องข้างๆ รีบลุกขึ้นไปซื้อของมากมายที่ทำมมาจาก โลหะ เซรามิก ไม้ แก้ว และพลาสติก

ทั้งหมดเป็นของตกแต่งชิ้นเล็กๆ จุดประสงค์หลักคือเพื่อทดลองดูว่าวัสดุเหล่านี้ต้องใช้การโจมตีแบบไหน

หยางป๋อเพิ่งตระหนักได้เมื่อไม่นานมานี้ว่าระดับของทักษะเองไม่ได้แสดงถึงระดับพลังที่แท้จริง ยังต้องอาศัยพลังของตัวเขาเองในการสนับสนุนด้วย เหมือนอย่างตอนนี้ หยางป๋อรู้สึกว่าพลังของตัวเองยังไม่สูงพอ ไม่สามารถใช้ประโยชน์จากการควบคุมคลื่นเสียงระดับปรมาจารย์ได้เต็มที่

แต่พลังของตัวเขาเองก็ไม่สามารถเพิ่มขึ้นได้อย่างรวดเร็ว แต่สำหรับตอนนี้ หยางป๋อก็รู้สึกพอใจมากแล้ว

วันรุ่งขึ้น หยางป๋อใช้เวลาครึ่งวันในการเรียนรู้วิธีโจมตีวัสดุประเภทต่างๆ

หยางป๋อดีดนิ้วเบาๆ ทำให้ของตกแต่งที่เป็นโลหะชิ้นหนึ่งที่วางไว้ข้างประตูแตกออกเป็นชิ้นๆ ในชั่วพริบตา แม้จะเป็นของตกแต่งชิ้นเดียวกัน แต่รอยแตกก็ไม่เหมือนกัน

หยางป๋อดีดนิ้วอีกครั้ง ตอนนี้เขาอยู่ในระยะไกลสุดของห้อง ประมาณเจ็ดแปดเมตรจากหน้าต่างบานใหญ่จนถึงหน้าประตู เขาดีดนิ้วเบาๆ ทำให้ของตกแต่งแก้วแตกกระจายในทันที

เขาพบว่าไม้เป็นวัสดุที่ทนทานที่สุดต่อการโจมตีด้วยคลื่นเสียง

ยังมีอีกหนึ่งวัสดุที่หยางป๋อแทบไม่สามารถทำอะไรได้เลย นั่นก็คือพลาสติกอ่อนหรือซิลิโคน ไม่ว่าจะโจมตียังไง ก็ไม่เป็นผล

นอกจากนี้ วัสดุผสมก็ไม่ได้ผลเช่นกัน เช่นของตกแต่งบางชนิดที่มีโครงเหล็กค้ำยัน

หยางป๋อรู้สึกไม่พอใจกับวิธีที่เขาใช้ในตอนนี้ เขาใคร่ครวญในใจว่า "การทำให้ของแตกเป็นชิ้นๆ โดยที่ภายนอกไม่มีร่องรอย นั่นถึงจะดีที่สุด"

พูดแล้วก็ลงมือทำ หยางป๋อไม่มีเวลาไปเล่นเกมแล้ว เข้าไปเล่นเกมหุ่นยนต์ก็เพื่ออะไร ก็เพื่อเพิ่มพลังของตัวเองนั่นแหละ

ตอนนี้หยางป๋อก็กำลังฝึกพลังของตัวเองอยู่นั้น ในช่วงบ่ายของวันที่สอง หยางป๋อพบเทคนิคบางอย่าง แต่ก็ยังห่างไกลจากที่คิดไว้มาก

ตอนนี้ต้องผ่านการจำลองการประเมินของบริษัทให้ได้ก่อน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแล้ว กลับมาตอนกลางคืนค่อยหาโอกาสอัปเกรดทักษะการควบคุมคลื่นเสียงไปสู่ระดับปรมาจารย์ พวกค้างคาวน่าจะกลับเขาไปในถ้ำหมดแล้ว

มาถึงที่ทำงานในวันต่อมา หลิวจื้อเจี๋ยหยิบรายการงานขึ้นมาแล้วพูดว่า "งานที่เหลือก็มีแค่นี้แหละ นายมาช้าที่สุดเลย"

หยางป๋อดูแล้ว เป็นงานทำความสะอาดจริงๆ เขาต้องดูแลการทำความสะอาดบริเวณหนึ่ง เวลาทำงานตั้งแต่สี่ทุ่มถึงตีสี่ ทำความสะอาดห้องแสดงสินค้าของบริษัทไฮเทคแห่งหนึ่งหลังห้องปิด

"ไม่มีปัญหาครับ เจ้านาย" หยางป๋อไม่คิดว่าตัวเองจะมาช้าที่สุด แต่อย่างนี้ก็ดี

"งั้นก็ไปได้เลย เดี๋ยวมีคนจัดการให้เมื่อไปถึง"

หยางป๋อถือแผ่นรายการงาน คราวนี้ผู้ว่าจ้างไม่ได้มารับ หยางป๋อต้องไปเอง พอมาถึงแล้ว

ก็พบว่าว่าที่นี่อยู่ไม่ไกลจากที่พักของเขาเลย เป็นโดมสวนสนุกอันที่ซวน ศูนย์บันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ คล้ายสนามฟุตบอลในโลก แต่โดมนี้ปิดล้อมทั้งหมด ทั้งโดมใช้ระบบภาพเสมือนจริงที่ล้ำสมัยที่สุด...

ใต้โดมสวนสนุกอันที่ซวนยังมีห้องแสดงสินค้าขนาดใหญ่อีกหลายห้อง จริงๆ แล้วคืออาคารวงกลมที่อยู่นอกของโดมสวนสนุกอันที่ซวน ที่สูงกว่าสิบเมตร ขณะนี้กำลังจัดห้องแสดงสินค้า ผู้รับผิดชอบที่นี่พาหยางป๋อมาที่ห้องแสดงสินค้าห้องหนึ่ง "คุณต้องรับผิดชอบห้องนี้นะครับ ทำความสะอาดพื้นให้เรียบร้อยในเวลาทำงาน"

"เพียงแค่เข็นเครื่องดูดฝุ่นนี้วนรอบห้องก็พอ อีกอย่าง ขณะที่เข้ามาทำความสะอาด ต้องถอดนาฬิกาข้อมือวางไว้ข้างนอก"

หยางป๋อมองเครื่องดูดฝุ่นที่ดูเหมือนรถเข็น กว้างประมาณเมตรครึ่ง ยาวเมตรห้า สูงเจ็ดแปดสิบเซนติเมตร พื้นที่ทั้งหมดที่ต้องทำความสะอาดกว้างประมาณพันตารางเมตร ตอนนี้ห้องว่างเปล่า

"มีปัญหาอะไรมั้ยครับ?"

"ไม่มีครับ" หยางป๋อดูคู่มืออย่างละเอียด ง่ายมาก เครื่องนี้ใช้ไฟจากแบตเตอรี่ แค่เข็นวนรอบห้องก็พอแล้ว ถ้าขยะเยอะ ก็ต้องเปลี่ยนถุงขยะด้วยตัวเอง

หยางป๋อลงทะเบียนที่นี่และได้บัตรพนักงานมาใบหนึ่ง บัตรนี้จะใช้เข้ามาได้แค่ตอนสี่ทุ่มเท่านั้น ได้ยินว่าครั้งนี้บัตรคอนเสิร์ตของหลี่ไอตั๋ว ราคาต่ำสุดก็เป็นหมื่นเครดิต ห้องแสดงสินค้าเหล่านี้เป็นที่โชว์สินค้าของบริษัทใหญ่ๆ

หยางป๋อเดินเล่นกลับบ้าน ตอนกลางคืนค่อยมาทำงาน เดินยี่สิบกว่านาทีก็ถึงบ้านแล้ว รู้สึกว่างานนี้ดี งานนี้ต้องทำอยู่ประมาณ 40 วัน เริ่มจากคืนนี้จนกระทั่งจบคอนเสิร์ตของหลี่ไอตั๋ว แล้วบริษัทที่มาจัดงานก็จะทยอยถอนตัวกันออกไป

โดมสวนสนุกอันที่ซวนมีพนักงาน แต่บางบริษัทไม่ชอบใช้คนที่มีไบโอชิป อีกอย่างพนักงานของโดมสวนสนุกอันที่ซวนก็มีจำกัด กิจกรรมใหญ่ๆ แบบนี้มักจะจ้างคนจากข้างนอกมาช่วย

เข้ากะดึก นี่ถือเป็นจุดแข็งของหยางป๋อเลย จะทำยังไงได้ล่ะ ชาติที่แล้วไม่ทำงานกะดึก ไม่ทำโอที ก็ไม่มีเงินสักเท่าไหร่ พูดกันตามตรงนะเงินเดือนเป็นหมื่น แต่จริงๆ แล้วต้องแลกด้วยร่างกาย พอได้เงินมา อายุมากขึ้นหน่อยก็ต้องไปเสียเงินที่โรงพยาบาล แล้วก็ต้องทำโอทีเพื่อหาเงิน แล้วก็ไปใช้เงินที่โรงพยาบาลอีก ออมเงิน จะให้ฉันออมเงินได้ยังไง แถมยังถูกเอาเปรียบอีก...

อยากลองความสามารถของตัวเองข้างนอกดูบ้างจัง แต่คิดแล้วก็ช่างมันเถอะ

กลับถึงบ้าน หยางป๋อคำนวณดูแล้ว การซื้อบ้านน่าจะไม่มีปัญหา แต่การซื้อบ้านต้องจ่ายค่าใช้จ่ายต่างๆ อย่างน้อยปีละสิบเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้ที่พักฟรีก็ดีอยู่แล้ว ชาติที่แล้วตอนออกไปทำงาน หยางป๋อไม่เคยอยู่ที่พักดีๆ แบบนี้เลย ถึงแม้ระดับความเจริญจะแตกต่างกัน

แถมหอพักของบริษัทอันจื๋อเจี๋ยน่าจะปลอดภัยกว่าบ้านตัวเองอีก ชุมชนนี้เป็นชุมชนระดับสูง หากจะซื้อบ้านขนาดเท่ากัน หยางป๋อดูแล้ว คงต้องใช้ประมาณสี่ห้าล้านเครดิต และต้องจ่ายภาษีอื่นๆ อีกหลายล้านต่อปี

"ช่างมันเถอะ รอก่อนแล้วกัน" หยางป๋อคิดแค่สามวินาที ก็ตัดสินใจเพิ่มพลังของตัวเองก่อน

"เข้าเกม" หยางป๋อตั้งใจจะเข้าไปในเกมโลกของหุ่นยนต์ สำหรับคนอื่นมันคือเกม แต่สำหรับตัวเขาคือการเพิ่มพลัง

สิ่งที่หยางป๋อไม่รู้คือ ชื่อเสียงของจอมสับนกนั้นโด่งดังมาก ไอ้หมอนี่ภายในสามวันก็โดนทางการทำลายหุ่นยนต์ถึงสองครั้งติดต่อกัน เป็นคนแรกในประวัติศาสตร์เกม

แค่นี้ก็พอแล้ว แต่พฤติกรรมประหลาดของมัน ตอนแรกคือการสับนก หุ่นยนต์สูงแปดเมตร ถืออาวุธมีดยาวห้าเมตร โจมตีนกตัวเล็กๆ น่าสงสารจากอากาศ... นี่มันพฤติกรรมที่คนปกติจะทำเหรอ?

ต่อมาก็ตัดหญ้า... ขอร้อง ใช้หุ่นยนต์ตัดหญ้าเนี่ยนะ สมองแกหายไปไหน?

ในการตั้งค่าระบบ หยางป๋อปิดการเพิ่มเพื่อนของคนอื่นทั้งหมด รวมถึงคำเชิญต่างๆ ด้วย ตัวเขาไม่ได้ตั้งใจจะไปสู้กับสัตว์กลายพันธุ์หรือมนุษย์กลายพันธุ์อยู่แล้ว

หยางป๋อแขวนระเบิดคลื่นกระแทกไว้ทั่วตัว แล้วแขวนระเบิดมินิไฮโดรเจนบอมบ์อีกสองลูก จากนั้นก็ออกเดินทาง!

หยางป๋อไม่รู้ตัวเลยว่าตอนออกจากฐาน เขาก็ถูกผู้เล่นคนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้เคียงจำได้ เพราะหุ่นยนต์ของหยางป๋อไม่ได้ตกแต่งอะไรเลย ในภาษาพูดเรียกว่า "กระดาษเปล่า" อีกทั้งเป็นหุ่นยนต์รุ่นเก่าที่ใช้น้อยที่สุดในเกม หุ่นยนต์ลิเปาจัดเป็นหุ่นยนต์รุ่นที่สาม ส่วนรุ่นล่าสุดนั้นพัฒนาไปถึงสิบกว่ารุ่นแล้ว

"โอ้โห จอมสับนกจะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย!?" หุ่นยนต์ลิเปาที่แขวนระเบิดเต็มตัว ถึงจะแปลกแต่ก็ให้ความรู้สึกเหมือนจะไปไม่กลับจริงๆ

หยางป๋อเปลี่ยนทิศทางใหม่ คราวนี้จุดหมายยังคงเป็นพวกค้างคาว เป็นทางเข้าใต้ดิน ในโลกเกมมีใต้ดินอันกว้างใหญ่ ว่ากันว่าถูกสร้างขึ้นโดยสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ใต้ดิน

(จบบท)