บทที่ 57 ไร้ยางอาย

ราชาหน้าเสือนำลูกน้องไปเยี่ยมเยียนเพื่อนบ้าน ดูว่าต้องการความช่วยเหลืออะไรไหม ถ้าเพื่อนบ้านสบายดีก็จะแวะเยี่ยม แต่หากเพื่อนบ้านไม่ดี ราชาหน้าเสือก็จะเป็นเจ้าบ้าน เอาของที่ควรเอา ขนของที่ควรขน ฆ่าคนที่ควรฆ่า...

หยางป๋อมองดูคำว่าควบคุมโลหะ +8! ที่ปรากฏขึ้นเรื่อยๆ เขานับอย่างละเอียดแล้วมีถึง 9 ครั้ง

จู่ๆหุ่นยนต์ก็ส่งเสียงเตือนภัย หยางป๋อมองไป เห็นแรดเกราะเงินโผล่หัวออกมาจากปากถ้ำในหุบเขา มันก้มหัวลงแล้วใช้เขาเหวี่ยงเงาคนขึ้นมา คนผู้นั้นตัวสั่นเทาอยู่บนหัวแรดเกราะเงิน

"แรดเกราะเงินนี่ไปปะทะกับใครล่ะ หรือว่ามันปะทะกับมนุษย์กลายพันธุ์ที่โจมตีหุ่นยนต์ระดับสูงเหล่านั้น?" ตอนนี้สมองของหยางป๋อเริ่มกลับมาปกติบ้างแล้ว เมื่อกี้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีนั้นช่างน่าขนลุกจริงๆ จนเขาลืมไปว่ากำลังเล่นเกมอยู่ เหมือนกำลังหนีตายจริงๆ

การที่มนุษย์กลายพันธุ์อยู่ใต้ดินนั้นเป็นเรื่องปกติ เพราะถ้าพวกมันบินขึ้นมาก็จะถูกปืนใหญ่วงโคจรไล่ล่า ในเรื่องนี้หยางป๋อพูดได้เต็มปากที่สุด

เขาควบคุมหุ่นยนต์ใช้โล่พลังงานวางไว้ด้านหน้า เพื่อป้องกันการโจมตีจู่โจมจากแรดเกราะเงิน ระหว่างจ้องมองแรดตัวนั้น ในหัวของหยางป๋อก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้น

"ข้อกำหนดอย่างเป็นทางการของเกมต้องการให้จับมันมาเป็นตัวอย่าง ผู้เล่นคนอื่นๆไม่มาฆ่ามัน เพราะมันไม่มีผลกำไร"

"แต่ฉันไม่ต้องการผลกำไร ฉันเล่นเกมแบบขาดทุนมาตลอด ฆ่าสัตว์เล็กๆน้อยๆก็พอใจแล้ว ถ้างั้นฉันจะล่อแรดตัวนี้ให้ออกมา แล้วปืนใหญ่วงโคจรจะยิงมันไหมนะ?"

"ลองดูก็แล้วกัน ถ้าปืนใหญ่วงโคจรไม่ยิง ต่อไปเจอสัตว์กลายพันธุ์ที่เกมประกาศอย่างเป็นทางการให้จับมาได้ ฉันก็จะหลบให้ไกลๆ"

ที่หยางป๋อไม่กลัวมนุษย์กลายพันธุ์ก็เพราะเขาพึ่งพาปืนใหญ่วงโคจร ครั้งที่แล้วที่ฆ่าวัวก็เป็นเช่นนี้ มนุษย์กลายพันธุ์ที่บินขึ้นมากลายเป็นยังไงล่ะ? ก็กลายเป็นมอนสเตอร์ช่วยเก็บค่าประสบการณ์ให้เขาไปแล้ว

หยางป๋อมองดูระเบิดคลื่นกระแทกที่เหลืออยู่ในหุ่นยนต์ แล้วก็ควบคุมให้หุ่นยนต์ขว้างระเบิดคลื่นกระแทกใส่แรดเกราะเงินอย่างเต็มแรง เพื่อยั่วยุมัน

ตูม!

ไม่คาดคิดว่าเขาเดียวของแรดเกราะเงินจะปล่อยแสงพลังออกมา ทำให้ระเบิดคลื่นกระแทกระเบิดกลางอากาศ

"ความสามารถของมันช่างประหลาดจริงๆ" เสียงเตือนภัยของหุ่นยนต์ดังขึ้นเพราะหยางป๋อถูกแรงสะเทือน

แล้วหยางป๋อก็ตาค้าง เขาเห็นแรดเกราะเงินเอามนุษย์กลายพันธุ์ตัวนั้นวางไว้ข้างหน้า แล้วใช้ขาหนาๆที่มีเกราะเงินปกคลุมเหยียบย่ำไปมา แถมยังพลิกตัวเหยียบอีก

"พี่ชาย นายคงไม่คิดหรอกว่ามนุษย์กลายพันธุ์นั่นเป็นพวกเดียวกับฉันใช่ไหม"

"เป็นไปได้สูง ต้องยั่วโมโหมันอีกสักรอบ ปล่อยให้แรดเกราะเงินฆ่ามนุษย์กลายพันธุ์นั่น ดูว่ามันมีพลังอะไรอีก"

หยางป๋อพูดจบก็ควบคุมหุ่นยนต์ลงไปในหุบเขา แค่ไม่กี่วินาทีก็ถอดแขนหุ่นยนต์ออกมาได้

"เอ๊ะ ทำไมฉันถึงรู้โครงสร้างหุ่นยนต์ดีจัง?"

"หรือว่าทักษะซ่อมแซมหุ่นยนต์ทำงานอยู่?" หยางป๋อถอดแขนหุ่นยนต์ระดับสูงออกมาได้ในเวลาไม่ถึง 5 วินาที เขาครุ่นคิดครึ่งวินาที

แล้วก็หยิบแขนหุ่นยนต์ระดับสูงขึ้นมา ฟาดใส่แรดเกราะเงินอย่างเต็มแรง

รอบนี้แรดเกราะเงินถอยกลับไป แขนหุ่นยนต์ตกลงไปบนตัวมนุษย์กลายพันธุ์ที่ถูกมันเหยียบจนตัวกระตุก

ฉากต่อมาทำให้หยางป๋อตาค้างอีกครั้ง ในมุมที่เขาอยู่ตอนนี้สามารถมองเห็นโพรงถ้ำที่แรดเกราะเงินอยู่ได้พอดี เขาเห็นแรดเกราะเงินอ้าปากกว้าง แล้วกลืนกินแขนหุ่นยนต์เหมือนมันเป็นขนมแท่งเลย กินเพียงสองสามคำก็หมดแล้ว

"นี่มัน..."

หลังจากตกใจกับภาพที่เห็น ความคิดยังไม่สุกงอมก็ผุดขึ้นในหัวของหยางป๋อ

"สติปัญญาของมันถ้าว่าไม่สูงก็ได้ มันรู้จักใช้มนุษย์กลายพันธุ์มายั่วโมโหเรา"

"แต่ถ้าจะว่าสูง มันก็รู้ชัดๆว่ามนุษย์กลายพันธุ์นั่นไม่ใช่ฝ่ายเดียวกับเรา แสดงว่ามันอาจจะโง่ๆหน่อย"

"มันอาจจะเป็นหนึ่งในแหล่งทรัพยากรสำคัญของเกมนี้...หรือไม่ก็ดาวเคราะห์นี้ ไม่งั้นมันคงมีชีวิตมาได้ไม่นานขนาดนี้"

หยางป๋อมีความคิดคร่าวๆในหัว แต่ดูเหมือนไม่ค่อยสมเหตุสมผล ความคิดนี้ค่อนข้างเพ้อฝัน นั่นคือการคบหากับสิ่งมีชีวิตโง่ๆนี่

แน่นอนว่าส่วนใหญ่เพราะหุ่นยนต์พวกนี้ถูกทิ้งร้างและไม่มีใครเอาด้วย ถ้าปล่อยทิ้งไว้ก็จะถูกมนุษย์กลายพันธุ์ขโมยไป ส่วนตัวเขาถ้าไปเก็บมาก็จะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะว่าเป็นคนเก็บขยะ

ดังนั้นหยางป๋อจึงเริ่มรื้อหุ่นยนต์ทั้งแปดตัวออก ทั้งขาและแขน

รื้อเสร็จแล้วเขาก็โยนเศษชิ้นส่วนหุ่นยนต์ให้แรดเกราะเงิน ซึ่งมันก็กินจริงๆ ไม่ได้ดูโมโหฉุนเฉียวหรือกัดแทะอะไรเลย

ไม่ถึงสิบนาทีก็รื้อหุ่นยนต์ทั้งแปดตัวเสร็จหมดแล้ว แล้วโยนให้แรดเกราะเงินกินจนเกือบหมด เหลือก็แต่แบตเตอรี่ที่หุ่นยนต์ใช้เท่านั้น

แบตเตอรี่นี่ก็ใช้การไม่ได้ เพราะมันเป็นแบตเตอรี่ที่ออกแบบมาเฉพาะสำหรับแต่ละหุ่นยนต์ ใช้กับอย่างอื่นไม่ได้ มีระบบรักษาความปลอดภัยอยู่

หยางป๋อโยนแบตเตอรี่ไปให้อีกอัน คราวนี้แรดเกราะเงินไม่ยอมกิน มันจ้องมองหยางป๋อด้วยดวงตาคู่นั้น

จากนั้นมันก็เตะมนุษย์กลายพันธุ์ที่อยู่ตรงปากถ้ำลอยมาหาหยางป๋อ

มนุษย์กลายพันธุ์คนนั้นตกลงบนพื้นห่างจากหยางป๋อไปหลายสิบเมตร สภาพของเขาดูแปลกๆ ทั้งตัวแข็งทื่อเหมือนเป็นโรคอะไรสักอย่าง

มนุษย์กลายพันธุ์คนนั้นจ้องหยางป๋ออย่างโกรธแค้น แต่น่าเสียดายที่ตัวเขาเองเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ที่แปรสภาพเป็นโลหะที่แข็งแกร่งมาก แต่พอเจอแรดเกราะเงิน พลังที่มันปล่อยออกมาสามารถทำให้โลหะเสื่อมสภาพได้

หลังจากกลุ่มมนุษย์กลายพันธุ์โจมตีหุ่นยนต์ระดับสูงสำเร็จ พวกเขาก็หลบเข้าไปในถ้ำ พอได้ยินเสียงโครมครามในถ้ำ ก็กำลังจะรวมตัวกันเพื่อไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่กลับโดนหยางป๋อเข้าใจผิด ใส่ระเบิดไฮโดรเจนสองลูกเข้าไปในอุโมงค์เลย มนุษย์กลายพันธุ์พวกนั้นถึงกับงงไปเลย

ระเบิดไฮโดรเจนสองลูกแทบจะทำให้ภูเขาถล่มทลายไปทั้งลูก โชคดีที่พวกมนุษย์กลายพันธุ์มีพลังพิเศษ ทำให้หลบหลีกการโจมตีของระเบิดไฮโดรเจนขนาดเล็กไปได้ แต่พอวินาทีถัดมา พวกเขาก็ถูกแรดเกราะเงินตัวโหดจ้องเห็นเข้า

จากนั้นมนุษย์กลายพันธุ์กลุ่มนี้ก็โดนจัดการเหมือนผักบุ้ง ถ้าพวกเขามีชัยชนะเหนือแรดเกราะเงินได้ มันคงโดนฆ่าตายไปนานแล้ว

พื้นที่แคบใต้ดิน มนุษย์กลายพันธุ์ไม่มีที่ให้หลบหนีเลย นอกจากไม่กี่คนที่วิ่งหนีทัน ที่เหลือก็ถูกแรดเกราะเงินสังหารหมด

ในสายตาของแรดเกราะเงิน สิ่งมีชีวิตสองขาอยู่ฝ่ายเดียวกันทั้งนั้น มันยังผูกใจเจ็บกับหุ่นยนต์ของหยางป๋ออยู่ จึงได้เก็บไอ้ที่แข็งแกร่งที่สุดไว้ เพื่อยั่วยุหยางป๋อ

ใครจะรู้ว่าหยางป๋อดันเอาโลหะจากหุ่นยนต์ให้มันกิน ซึ่งเป็นโลหะที่แรดเกราะเงินต้องการพอดี ไอ้ตัวโง่นี่อาจจะคิดว่าการปล่อยมนุษย์กลายพันธุ์ไปก็เหมือนเป็นการให้เกียรติกับหยางป๋อ เลยเตะมนุษย์กลายพันธุ์มาให้เขา

ตอนแรกหยางป๋อก็ไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดี มนุษย์กลายพันธุ์คนนี้เป็นใคร? มีพลังอะไร?

โชคดีที่หยางป๋อไม่ต้องลังเลนานถึงสิบวินาที หุ่นยนต์สีเงินตัวหนึ่งก็ลงจอดข้างหุ่นยนต์ของเขาห่างออกไปยี่สิบเมตร

ตูม! ตอนนั้นฟ้าถึงส่งเสียงระเบิดดังลั่น

หยางป๋อตกใจจนสะดุ้ง โอ้โห คนมาเก็บผลไม้เมื่อพร้อมแล้วนี่นา เขาเลื่อนคันบังคับในมือ ควบคุมหุ่นยนต์ให้กวัดแกว่งดาบพลาสม่ายาวห้าเมตร ฟันลงไปที่มนุษย์กลายพันธุ์อย่างทุ่มเทสุดแรง

ควบคุมโลหะ +16!

หุ่นยนต์สีเงินอึ้งไปเลย มันรีบร้อนไล่ล่าเพื่อจับหัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์มาเป็นตัวอย่างโดยไม่ให้ตาย แต่ใครจะรู้ว่าหุ่นยนต์ลิเบอเรเตอร์ดันบ้าคลั่งขึ้นมา

ตอนนั้นเอง แรดเกราะเงินที่อยู่ในถ้ำไกลออกไปก็เตะมนุษย์กลายพันธุ์ที่กำลังจะตายอีกคนมาให้หยางป๋อ

"ไม่ไหวแล้วโว้ย..." หยางป๋อกำลังจะลงมือ แต่จอก็ดับดำไปซะก่อน เขาโกรธจัดจนสบถด่าไม่หยุดปาก

พอด่าเสร็จ เกมก็กลับมาเป็นปกติ แต่ไม่เห็นมนุษย์กลายพันธุ์ที่ยังมีชีวิตแล้ว มีแต่เงาหุ่นยนต์สีเงินที่บินขึ้นไป...

"ไร้ยางอาย ไร้ยางอาย ไร้ยางอาย"

"ฉันจะร้องเรียน"

"เอาเปรียบกันชัดๆ!"

(จบบท)