บทที่ 64 การตัดสินใจของเจ้านายอ้วน

หยางป๋อเองก็คาดหวังมากว่าเทียหนิวจะนำของดีอะไรมาให้ตัวเองบ้าง

ระหว่างนี้ หยางป๋อก็เปิดเข้าไปดูในฟอรัม จะได้รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง ทำไมมันถึงแตกต่างจากที่คิดไว้

พอเปิดฟอรัมเข้าไปดู หยางป๋อก็ตาค้าง มีสองกลุ่มกำลังทะเลาะกันอยู่ กลุ่มนึงก็คือพวกที่หลอกสังหารเขานั่นแหละ ก็คือพวกที่ด่าเขาไง ส่วนอีกกลุ่มกลับเข้าข้างเขา พวกนี้ก็คือหุ่นที่มีปืนใหญ่ปืนเล็กเต็มไปหมดนั่น

แต่พอหยางป๋อดูให้ดี ก็พบว่าพวกที่เข้าข้างเขาจริงๆ แล้วไม่ได้แคร์เขาหรอก พวกเขาแคร์เรื่องคัดค้านพวกที่หลอกเขามากกว่า ทั้งสองฝ่ายต่างสาดเสียงด่ากันในฟอรัมชนิดไม่ยอมกันเลยทีเดียว

เมื่อเห็นถึงตรงนี้ หยางป๋อหัวเราะเบาๆ "สมควรแล้วที่จะมีคนออกมาจัดการซักที นี่มันก็แค่เกมนะ ยังจะเก๋าขนาดนี้ในเกมอีกเหรอ"

แต่หยางป๋อก็รู้ บางคนก็แค่มั่นใจในตัวเองไง ในโลกนี้มีประเทศหนึ่งที่ผู้หญิงเพียงแค่มีผู้ชายเข้าใกล้ พวกเธอก็อ้างว่าผู้ชายคุกคามทางเพศแล้ว สุดท้ายเลยต้องจัดขบวนรถไฟส่วนตัวให้ผู้หญิงโดยเฉพาะเพื่อเอาใจพวกเธอ

หลายคนไม่รู้เลยว่า ที่จริงแล้วขบวนรถไฟผู้หญิงนั้นไม่ได้จัดขึ้นเพื่อปกป้องผู้หญิง แต่เพื่อปกป้องผู้ชายต่างหาก

แบบเดียวกัน กฎหมายของโลกนี้ก็ประหลาดมาก กฎหมายปกป้องสัตว์เล็กเยอะกว่าปกป้องคนซะอีก

หยางป๋อเห็นชัดแจ้งแล้ว ตราบใดที่ยังเป็นสังคมมนุษย์ จะไม่มีอะไรแบบอุดมคติหรอก แต่ละคนต่างมีความคิดของตัวเอง เป็นไปไม่ได้ที่คนจะเต็มใจรับใช้คนอื่นหรอก

ก่อนหน้านี้หยางป๋อยังคิดว่าประเทศที่เขาอาศัยอยู่นี้เป็นประชาธิปไตยอย่างแท้จริงเสียอีก ตอนนี้ได้รู้บางอย่างแล้ว ถึงพบว่ามันก็ถูกควบคุมโดยพรรคการเมืองหลักๆ ตระกูลใหญ่ๆ และกลุ่มทุนใหญ่นั่นแหละ

ฝ่ายค้านบ่อยครั้งก็คัดค้านไปงั่นๆ แท้จริงแล้วไม่ได้สนใจเนื้อหาเรื่องจริงๆ ว่ามันสมเหตุสมผลหรือเปล่า

หลังจากดูพักหนึ่ง หยางป๋อก็ออกจากฟอรัม ตอนนี้เองเทียหนิวก็ปรากฏตัวที่ปากถ้ำอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ของที่มันเตะมาด้วยขาทำเอาหยางป๋อตาค้างไปเลย

ทำไมเป็นเขาเดียวล่ะ เหมือนเขาของเทียหนิว แต่ด้านในกลวง เหมือนเป็นเขาที่ลอกออกมา หรือว่าอะไรยังไงนะ?

"โอเคๆ งั้นฉันไปก่อนล่ะ" หยางป๋อเห็นเทียหนิวใช้ตาเล็กๆ จ้องมองตัวเขา ก็หยิบเขานั่นขึ้นมา แล้วก็โบกมือลาไป

ตอนนี้เขาไม่มีระเบิดเหลือมากพอ แถมยังมีมนุษย์กลายพันธุ์ที่ไม่รู้ว่าซ่อนตัวอยู่ที่ไหนอีก หยางป๋อรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเพิ่งออกจากฐานก็ถูกสังเกตเห็นแล้ว ไม่งั้นมนุษย์กลายพันธุ์พวกนั้นคงไม่มาเร็วขนาดนี้หรอก

ครั้งที่แล้วที่ฆ่านกตัวนั้น แล้วไม่ได้ทักษะอะไรเลย ก็รู้อยู่แล้วว่ามันไม่ปกติ ไบโอเทคโนโลยีของมนุษย์กลายพันธุ์พวกนี้ล้ำหน้าผิดปรกติมากๆ

"ฮ่าๆ ช่างเป็นดาวหายนะจริงๆ ครั้งนี้เพื่อนบ้านของเราบาดเจ็บสาหัสเลย ให้เด็กๆ ข้างล่าง จับตาหุ่นยนตัวนั้นให้ดี ส่งข้อมูลให้เพื่อนบ้านของเราตลอดเวลา พอเพื่อนบ้านของเราหายดีเมื่อไหร่ ต้องออกไปอีกแน่ๆ เพื่อนบ้านของเราน่ะขี้อิจฉาขี้หวงนัก ครั้งนี้เสียหายขนาดนี้ คงต้องหาทางเอาคืนแน่ ไม่งั้นทุกคนจะหัวเราะเยาะเขามั้ง" ในพื้นที่ใต้ดินแห่งหนึ่ง ราชาหน้าเสือหัวเราะลั่น ครั้งนี้เพื่อนบ้านของเขาเองก็บาดเจ็บไปด้วย ซ้ำยังถูกคลื่นกระแทกจากระเบิดมินิไฮโดรเจนบอมบ์สองลูกบาดเจ็บสาหัสด้วย

คลื่นกระแทกจากระเบิดไฮโดรเจนในน้ำนั้น ร้ายแรงกว่าในอากาศมากโข ส่วนหนึ่งเพราะมนุษย์กลายพันธุ์พวกนั้นอยู่ใกล้บริเวณที่ระเบิดมากเกินไป

"รอให้พวกกลุ่มความยุติธรรมเติมหุ่นให้ครบ จากนั้นฉันจะพาพวกมันไปเที่ยวใต้พิภพสักหน่อย เอ่อ เฮ่อ เฮ่อ" หยางป๋อเอาหุ่นกลับมาที่ฐาน แล้วก็ออกจากเกม

ก่อนหน้านี้หยางป๋อไม่กล้าเข้าไปในพื้นที่อันตราก เพราะตัวเองมีแต่หุ่นเก่าๆ แต่ตอนนี้มี(เพื่อนร่วมทีม)แล้ว ถึงจะเป็น(เพื่อนร่วมทีม)ในวงเล็บก็เถอะ แต่พอเจอเรื่อง แค่หนีให้เร็วกว่าเพื่อนร่วมทีมก็พอ เพื่อนตายไม่เป็นไร ขอแค่เราไม่ตายก็พอแล้ว

ที่คิดจะไปโลกใต้พิภพ ก็เพราะหุ่นระดับสูงบินได้ ถ้าเจอเรื่องจริงๆ อยู่ข้างนอกแบบนี้ ตัวเองคงหนีไม่ทันคนอื่นแน่

"หมอนั่นเป็นคนดีจริงๆ" หยางป๋อยังไม่รู้เลยว่าของที่เทียหนิวให้ตัวเองมีค่าแค่ไหน ทางเกมบอกว่าต้องประเมินก่อน

หลังออกจากเกม หยางป๋อก็ฝึกการอำพรางตัวต่อ เขามองตัวเองในกระจก มีใบหน้าแบบซิลเวสเตอร์ สตอลโลน เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ กำยำล่ำสัน

หยางป๋อเตรียมเทมเพลตหน้าตาหลายแบบ พอถึงเวลาจำเป็นก็จะได้เปลี่ยนแปลงตัวเองได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากทานข้าวเสร็จ หยางป๋อกำลังครุ่นคิดว่าจะฝึกควบคุมโลหะต่อดีไหม ก็ได้รับข้อความจากเจ้านายอ้วน

แล้วเขาก็ออกจากบ้าน พอมาถึงชุมชนก็เห็นเสาเหล็กสูงๆ สองต้น บนยอดเสามีลูกบอลกลมๆ กำลังก่อสร้างอยู่ มาดูใกล้ๆ โธ่เอ๊ย มันเป็นอุปกรณ์ตรวจจับพลังงานเชียวนะ แถมยังเกรดทางทหารอีกต่างหาก

ส่ายหัวแล้ว หยางป๋อก็ไปที่บริษัท

พอมาถึงบริษัท เจ้านายอ้วนก็หยิบเอกสารออกมาพูดก่อนเลยว่า "หยางป๋อ ครั้งนี้รัฐบาลจ่ายเงินชดเชยให้นายเป็นจำนวน 1.25 ล้านเครดิต รวมค่าสินไหมทดแทนความเสียหายทางจิตใจแล้ว ส่วนบริษัทจ่ายชดเชยให้นาย 8 แสนเครดิต อีกทั้งโดมความบันเทิงยังจ่ายอีก 3 แสนเครดิต แล้วก็เงินเดือนที่ผ่านมาเป็นต้น"

หยางป๋อเช็คดูให้ดี แล้วก็เซ็นชื่อ เจ้านายอ้วนพูดต่อ "หยางป๋อ ฉันตั้งใจจะออกจากดาวเคราะห์นี้แล้ว ไม่ใช่แค่ฉัน แต่หลายคนด้วย เรื่องที่พูดคราวก่อนนายคิดยังไงบ้าง?"

"เจ้านาย จะไปที่ไหนเหรอครับ?" หยางป๋อถาม

"ดาวจันทร์สาม ที่นั่นเป็นดาวเคราะห์ที่เพิ่งเปิดให้ตั้งถิ่นฐานใหม่ มีโอกาสเยอะ จุดเด่นที่สุดของที่นั่นคือมีดวงจันทร์ยักษ์สามดวง ถ้าไปคราวนี้ เวลาระหว่างทางก็นับรวมเป็นค่าจ้างด้วย แถมเงินชดเชยที่ให้นายมานั่นพอจะซื้อบ้านหลังใหญ่ได้เลย ยิ่งเป็นดาวเคราะห์ใหม่ด้วยแล้ว เรื่องการมีลูกก็ผ่อนปรนกว่าเยอะ" เจ้านายอ้วนยื่นเอกสารให้หยางป๋อ

จากนั้นเจ้านายอ้วนก็พูดกับตัวเองว่า "ตอนนี้ดาวพาโดเพิ่มอุปกรณ์ตรวจจับพลังงานขึ้นมาอีกหลายหมื่นตัว ถ้าคนที่มีพลังพิเศษไม่รายงานตัว แล้วถูกตรวจจับได้ล่ะก็ ต้องเดือดร้อนหนักแน่ๆ"

ในใจของหยางป๋อคิดอะไรบางอย่าง ครั้งก่อนอู๋ปิงก็พูดไว้ คนจำนวนไม่น้อยที่ดูเหมือนชาวบ้าน แต่จริงๆ แล้วมีพลังพิเศษ

"เจ้านายครับ ทำไมคนอย่างพวกเราถึงมีลูกด้วยวิธีแม่พันธุ์โรงงานได้ล่ะครับ ตามหลักแล้ว พวกเราที่ฉีดยาเสริมพันธุกรรมแล้วล้มเหลว พันธุกรรมเสียหาย น่าจะมีลูกไม่ได้นี่ครับ?" หยางป๋อถามคำถามที่อยากถามมานานแล้ว

เจ้านายอ้วนถอนหายใจ "เพราะยาเสริมพันธุกรรมที่ฉีด ถ้าสำเร็จ ก็พอจะคาดเดาทิศทางการวิวัฒนาการทางพันธุกรรมได้แล้ว ยาเสริมพันธุกรรมก็มีหลายตระกูล หลายชนิด คนที่วิวัฒนาการด้วยยาเสริมพลังงานไฟ 99% ก็จะมีพลังพิเศษเกี่ยวกับไฟทั้งนั้น"

"แต่พันธุกรรมที่เสียหายเมื่อรวมกัน ก็มีโอกาสบางส่วนจะก่อกำเนิดพลังพิเศษใหม่ๆ ขึ้นมา ถึงแม้โอกาสจะน้อย แต่คนดังหลายคนก็เกิดจากแม่พันธุ์โรงงานทั้งนั้น" เจ้านายอ้วนอธิบายต่อ

หยางป๋อเข้าใจแล้ว ทุกอย่างลงล็อคหมด เพราะข้อจำกัดด้านวัตถุดิบ ยาเสริมพันธุกรรมนั้นถ้าใช้สำเร็จ พลังพิเศษที่ได้ก็จะไปในทิศทางนั้นๆ ถ้าอยากได้พลังพิเศษสายใหม่ๆ ก็ต้องรอให้ตื่นขึ้นมาเอง

"เป็นไง ไปด้วยกันไหม คราวนี้บริษัทแม่จะให้โอกาสในการวิวัฒนาการทางพันธุกรรมหนึ่งครั้ง จะเป็นศิลปะการต่อสู้โบราณหรือเทคนิคลับก็ได้ แน่นอนว่าบริษัทก็จะพยายามสืบว่านายเคยฉีดยาเสริมพันธุกรรมอะไร แบบนี้ก็จะได้เลือกยาเสริมพันธุกรรมที่ไม่ขัดแย้งกับตัวเดิมของนายได้" เจ้านายอ้วนมองหยางป๋อถาม

(จบบทนี้)