บทที่ 220 การแย่งชิง

หยางป๋อไม่รู้เลยว่าประธานสมาคมนักล่าเงินรางวัลจะเป็นคนที่จัดการเรื่องต่าง ๆ ได้ดีขนาดนี้ เขากำลังสวมเสื้อคลุมพรางตัวและเดินจากช่องแคบในหุบเขามุ่งหน้าไปยังทางเข้าของเหมือง ซึ่งเป็นทางเดียวกับที่เจ้านายอ้วนและคนอื่น ๆ ใช้เข้ามา

“เสื้อคลุมพรางตัวนี้ดูดซับได้ดีจริง ๆ” หยางป๋อรู้ว่าเสื้อคลุมพรางตัวนี้ทำงานอย่างไรเมื่อสวมใส่มัน

มันเหมือนกับเครื่องบินล่องหนของโลก ดูดซับคลื่นเรดาร์ เสื้อคลุมพรางตัวนี้ทำจากวัสดุพิเศษที่สามารถดูดซับคลื่นเรดาร์จากอุปกรณ์สอดแนม

“ฉันก็น่าจะทำได้เหมือนกันนะ?” หยางป๋อได้แรงบันดาลใจจากเสื้อคลุมพรางตัวนี้ ความสามารถพิเศษด้านแสงและพลังงานไฟฟ้าของเขาน่าจะทำได้เช่นกัน

อย่างไรก็ตามเขายังไม่รู้ว่าจะเริ่มทำอย่างไร อีกทั้งยังต้องมีอุปกรณ์ที่เหมาะสมในการทดลอง มิฉะนั้นการทดลองก็จะไม่มีผลลัพธ์ที่ชัดเจน

“โชคดีที่มีเสื้อคลุมสองตัว กลับไปจะศึกษาดูละเอียด”

“เสื้อคลุมนี้ไม่ล่องหนได้เหมือนกับตอนใช้สกิล แต่ก็ช่วยให้ทำเรื่องต่าง ๆ ได้สะดวกขึ้น”

“เสื้อคลุมจากสมาคมนักล่าเงินรางวัลนี้น่าจะดีกว่าที่ซื้อจากตลาดมืด”

“กลับไปดูที่ดาวซันเหยว่ว่ามีใครเป็นอาชญากรร้ายแรงบ้าง โดยเฉพาะพวกที่เกี่ยวกับการผลิตยา”

เมื่อสวมเสื้อคลุมพรางตัว หยางป๋อก็ไม่กลัวเรือรบในอวกาศ ไม่ว่าจะเป็นเรือรบอะไรก็ตาม ระบบโจมตีต้องล็อกเป้าหมายด้วยเรดาร์ก่อนถึงจะโจมตีได้

เสื้อคลุมพรางตัวทำให้เรดาร์ไม่สามารถตรวจจับได้ แน่นอนว่าตามองเห็นได้ แต่เรือรบและยานรบส่วนใหญ่ใช้เรดาร์ในการตรวจจับเป้าหมาย

เสื้อคลุมพรางตัวนี้สามารถหลบเลี่ยงเรดาร์ของระบบเตือนภัยดาวเคราะห์ได้ ดังนั้นเรดาร์ของเรือดัดแปลงเล็ก ๆ นี้ยิ่งไม่มีปัญหา

“ใช้ตัวตนโจรสลัดเข้าไปในเหมืองแล้วหายตัวไป ให้คนรู้สึกถึงความลึกลับ” หยางป๋อตั้งใจจะใช้โอกาสนี้เปลี่ยนตัวตน

“เข้าไปดูในเหมืองหาเอาหินพลังงานมาก ๆ จากสมาคมนักล่าเงินรางวัลน่าจะขายได้ง่าย” หยางป๋อไม่ได้มองแค่รางวัลจากภารกิจ

“ต้องออกจากเหมืองภายใน 20 ชั่วโมง” หยางป๋อรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะปล่อยเหยื่อล่อเพื่อฆ่าแมลงกลายพันธุ์ภายใน 20 ชั่วโมง

ประตูโลหะของเหมืองสามารถเห็นรูหลายรูจากระยะไกล แมลงกลายพันธุ์จำนวนมากคลานไปมาอยู่ที่นั่น

แมลงเหล่านี้สามารถอยู่รอดในสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้ ทำให้หยางป๋อรู้สึกถึงอันตรายเล็กน้อย

“เทคโนโลยีชีวภาพที่ดีเกินไปก็ไม่ดี หากแมลงกลายพันธุ์เหล่านี้หลุดการควบคุมหรือกลายพันธุ์อีกครั้ง จะเกิดปัญหาใหญ่”

“แต่ก็ไม่แน่ อาจเป็นได้ว่าแมลงเหล่านี้สามารถอยู่ในสภาพแวดล้อมนี้ได้ แต่ในสภาพแวดล้อมที่มีออกซิเจนมากอาจอยู่ไม่ได้”

“สิ่งนี้ไม่ใช่ผลิตภัณฑ์ที่ได้รับการควบคุมจากรัฐบาลสหภาพแน่”

“หวังว่าจะไม่มีวิกฤตแบบนี้เกิดขึ้น” หยางป๋อมุดเข้าไปในช่องแคบข้าง ๆ ภูเขา เอาหุ่นยนต์ออกมาเก็บเสื้อคลุมพรางตัวและอุปกรณ์สื่อสารภารกิจของสมาคมนักล่าเงินรางวัลไว้ในหุ่นยนต์

“เมื่อไหร่จะหาโลหะต้นกำเนิดเดียวกันทำกล่องเก็บของได้” หยางป๋อเก็บหุ่นยนต์กลับไป แล้วล่องหนเดินไปยังเหมือง

แมลงที่นี่ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ตัวใหญ่ที่สุดมีความยาวสองถึงสามเมตร แมลงเหล่านี้คล้ายแมลงสาบ แต่ไม่มีปีก มีเพียงตัวสีดำ

หยางป๋อไม่ชอบพวกมัน ไม่รู้ทำไมแมลงพวกนี้ไม่ให้ทักษะอะไร

เหมืองข้างล่างถล่มไปมาก แต่ยังมีหลายที่ที่ไม่ถล่ม โดยเฉพาะส่วนบนของเหมืองที่เป็นหินชิ้นเดียว

โลหะทั้งหมดถูกกินไป เหลือแต่สิ่งที่ไม่ใช่โลหะ

แมลงเหล่านี้คลานไปมาข้างใน กินหินที่ถล่มออกไปเป็นทางเดิน ทางเดินเหล่านี้มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณสามเมตร

หยางป๋อเดินไปยังส่วนล่างสุดของเหมืองอย่างรวดเร็ว ต้องไปถึงก่อนที่สมาคมนักล่าเงินรางวัลจะมาถึง

“เจ้านายอ้วนครั้งนี้เสียหายมาก แต่ตามนิสัยของเขาน่าจะหาผู้สนับสนุนมาชดใช้”

หยางป๋อถึงชั้นที่ 33 ก็รู้สึกถึงคลื่นพลังงานจากปืนเลเซอร์

หยางป๋อรีบหาที่เอาหุ่นยนต์ออกมา แล้วสวมชุดป้องกันหนักพร้อมถือปืนเลเซอร์

เมื่อสวมชุดป้องกันหนัก ก็ได้ยินเสียงจากช่องสื่อสารสาธารณะ

“พวกนายเป็นใคร? หินพลังงานนี้พวกเราเจอก่อน”

“นายเจอก่อนแล้วไง? พวกเราก็เห็น หินพลังงานยังอยู่ในหิน ยังไม่อยู่ในมือนาย”

“ทำไมพวกนายหน้าด้านแบบนี้? ทุกคนทำภารกิจเหมือนกัน ไม่มีมารยาทเลยเหรอ?”

“เรารู้มารยาท นายมาก่อนเอาไปหกส่วน พวกเราเอาสี่ส่วน”

“พูดอะไร? ถ้าพวกนายมาช้าสองนาที พวกเราก็เอามาได้แล้ว นี่มันขโมยกันชัด ๆ”

“มารยาทนั้นใช้ได้ในที่ไม่มีเจ้าของ เหมืองนี้มีเจ้าของ เห็นก่อนก็ได้ แต่ไม่ได้แบ่งครึ่งให้ก็ดีแล้ว นายต้องการอะไรอีก?” ในช่องสื่อสารสาธารณะคนสองกลุ่มทะเลาะกัน ดูเหมือนจะเพื่อหินพลังงาน

“พวกเขามาเร็วขนาดนี้?” หยางป๋อแอบเข้ามาเห็นคนสองกลุ่มกำลังยิงปืนเลเซอร์ใส่กัน

กลุ่มหนึ่งคือสมาคมนักล่าเงินรางวัลอยู่ระหว่างชั้นที่ 34 กับชั้นที่ 33 อีกกลุ่มหนึ่งมีห้าคนอยู่ที่ชั้น 33

สมาคมนักล่าเงินรางวัลมาจากช่องแคบภูเขาลงมาถึงชั้นที่ 35 แล้วขึ้นมา

ที่ด้านบนของเหมืองเป็นหินชิ้นเดียว ไม่มีการถล่ม หินพลังงานขนาดกำปั้นที่อยู่บนหินถล่มอยู่ห่างจากทั้งสองกลุ่มไม่กี่เมตร กำลังเปล่งแสงสีฟ้า

หินพลังงานในเหมืองไม่สามารถตรวจจับได้ เพราะหินรอบหินพลังงานสามารถบล็อกเครื่องมือสอดแนม แต่หินรอบหินพลังงานมีความหนาแน่นต่างจากหินอื่น ๆ จึงสามารถบอกแนวทางของเหมืองได้คร่าว ๆ

นอกจากหินพลังงานสีฟ้าก้อนนั้น ยังมีหินพลังงานขนาดต่าง ๆ มากมาย

ก้อนเล็กขนาดเท่าเม็ดถั่วเขียว ก้อนใหญ่ขนาดเท่าไข่นกกระทา

เหมืองหินพลังงานคล้ายกับเหมืองเพชรบนโลก อาจมีหินพลังงานหลายก้อนอยู่ในหินก้อนเดียว

สมาคมนักล่าเงินรางวัลมีหกคน ฝ่ายตรงข้ามมีห้าคน ทั้งสองฝ่ายยิงปืนเลเซอร์ใส่กันแต่ไม่มีใครถูกยิง

ทั้งสองฝ่ายอยู่ห่างกันไม่ถึง 50 เมตร ต่างฝ่ายต่างซ่อนตัวกลัวถูกยิง

หยางป๋อมองเห็นหินพลังงานขนาดไข่นกกระทาบนหินไกล ๆ แล้วยิงปืนเลเซอร์ไป

แล้วรีบหลบข้าง ๆ ปืนเลเซอร์ยิงหินพลังงานจะทำให้เกิดการระเบิด

เศษหินและฝุ่นพุ่งกระจายไปในช่องทางที่หยางป๋อหลบ

ในช่องสื่อสารสาธารณะเต็มไปด้วยเสียงด่า: “ใครวะ? อยากตายเหรอ?”

“บ้าไปแล้วเหรอ? ยิงปืนมั่ว ๆ”

“นี่จะให้เราตายกันหมดที่นี่เหรอ”

“ใครมันโง่ขนาดนี้?” ทั้งสองฝ่ายด่ากันในช่องสื่อสาร

แต่ระหว่างด่าทั้งสองฝ่ายก็เข้าต่อสู้กัน การระเบิดใหญ่ทำให้ฝุ่นละอองหนาทำให้ปืนเลเซอร์ใช้งานไม่สะดวก

ทั้งสองฝ่ายใส่ชุดเกราะพลังงานต่อสู้กัน หยางป๋อยังยิงปืนเลเซอร์เข้าไปมั่ว ๆ

“อย่าตีกัน พวกบ้า”

“พวกเรามาหาเงิน ไม่ได้มาหาที่ตาย”

“หยุด หยุด อย่าตีกัน มีคนบ้ายิงปืนอยู่” ทั้งสองฝ่ายที่กำลังต่อสู้กันเห็นแสงเลเซอร์พุ่งเข้ามาก็ตกใจรีบหยุดมือ

พวกเขามาหาเงิน หยางป๋อยิงปืนใส่หินพลังงานทำให้ทุกคนปวดหัว

ทั้งสองฝ่ายมองหยางป๋อในชุดป้องกันหนักด้วยท่าทีต่างกัน

ฝ่ายสมาคมนักล่าเงินรางวัลเห็นหยางป๋อก็คิดว่าภารกิจง่าย ๆ ก็สำเร็จแล้ว

ฝ่ายตรงข้ามไม่อยากเชื่อ ไม่มีเกราะก็กล้ามา ดาวนอกโลกตอนนี้คนเก่งกันขนาดนี้แล้วเหรอ?

เพราะชุดป้องกันหนักที่หยางป๋อใส่นี้เป็นอุปกรณ์พื้นฐานที่สุด

“หยางป๋อ?” เสียงเรียกจากช่องสื่อสารส่วนตัวของหยางป๋อ

“ใคร?” หยางป๋อยกปืนเลเซอร์ขึ้นทำท่าระวังตัว

“พวกเราถูกหลิวจื๋อเจี๋ยส่งมา นายรีบมานี่ พวกนั้นคือพวกที่ทำลายยานของพวกนาย” คนจากสมาคมนักล่าเงินรางวัลรู้จักช่องสื่อสารของหยางป๋อ เพราะเจ้านายอ้วนเขียนข้อมูลในภารกิจ

“นายจ้างของพวกเรามีกี่คน?” หยางป๋อแกล้งทำเป็นระวังตัวถาม

“นายจ้างสี่คนอยู่ในยานของเรา พวกเรามารับนาย” สมาคมนักล่าเงินรางวัลพูดกับหยางป๋ออย่างระมัดระวัง ในสถานที่แบบนี้ไม่ควรเชื่อคนแปลกหน้า

และหยางป๋อมีเงินรางวัล 30,000 เครดิตจากการหาตัว และ 100,000 เครดิตจากการส่งกลับไป เงินนี้ทุกคนสามารถแบ่งได้

“ขอบคุณ” หยางป๋อแกล้งทำเป็นขอบคุณ แล้ววิ่งไปหาคนจากสมาคมนักล่าเงินรางวัล

“พวกเรามีเจ็ดคน ฝ่ายนายห้าคน แบ่งกันตามสัดส่วนนี้” คนจากสมาคมนักล่าเงินรางวัลพูด

“พูดบ้าอะไร ระเบิดหินพลังงานก้อนหนึ่งไปแล้ว” ฝ่ายตรงข้ามไม่พอใจ

หยางป๋อรู้สึกแปลกใจ สมาคมนักล่าเงินรางวัลไม่ใจดีขนาดนี้ พวกนี้เห็นแก่เงินมาก

และสมาคมนักล่าเงินรางวัลมาจับฝ่ายตรงข้าม รับภารกิจหาหยางป๋อ และสำรวจสถานะเหมือง

“นั่นไม่ใช่หินพลังงานของพวกนาย มันเป็นของเจ้าของเหมือง” สมาคมนักล่าเงินรางวัลไม่ยอมแพ้

“ข้างนอกพวกเรามีคนอยู่ พวกนายจะไม่กลับไปเหรอ?” ฝ่ายตรงข้ามคิดว่ามีหลายยานรบ พูดเยาะเย้ย

คนจากสมาคมนักล่าเงินรางวัลหัวเราะ “พวกนายมียานรบ พวกเราไม่มีเหรอ?”

“อย่าให้มันเกินไป พวกเรามาทำงานแบบนี้ ทำไมต้องกดดันกันมาก ถ้าพวกเราไม่ไหวก็ทำลายหินพลังงานไป” ฝ่ายตรงข้ามพูดอย่างไม่พอใจ

“พวกนายคิดว่าไง?” สมาคมนักล่าเงินรางวัลทำท่าทางกลัว ถามฝ่ายตรงข้ามอย่างอ่อนข้อ