บทที่ 149 การเปลี่ยนแปลงของเกม

หยางป๋อพยักหน้า "แน่นอนว่าต้องทำต่อสิ ถึงตังค์ชดเชยจะเยอะ แต่ผมกลัวว่าจะไม่พอ"

"เงินเยอะขนาดนั้น นายจะเอาไปทำอะไร?" เจ้านายอ้วนถามด้วยความสงสัย

"ผมว่าจะสร้างที่หลบภัยสำหรับวันสิ้นโลกอะไรทำนองนั้น ถ้าวันหน้าเจออันตราย ต่อให้อยู่ในนั้น 8-10 ปีก็ไม่มีปัญหา" หยางป๋อมองถนนสองข้างทาง ปลูกต้นไม้เขียวชะอุ่มน้อยมาก บนหลังคาก็มีของแปลกๆ เต็มไปหมด

หลิวจื่อเจี๋ยแทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง ที่หลบภัยวันสิ้นโลกงั้นเหรอ สู้ซื้อยานขนาดเล็กยังจะดีกว่า แต่พอคิดอีกทีว่าซื้อยานเล็กก็ได้ แต่ค่าบริการต่อเนื่องแพงเกินไป ไม่ว่าจะดูแลรักษา ซ่อมบำรุง รวมทั้งแหล่งพลังงาน ระบบสารสนเทศ อะไรพวกนี้

"เหมือนจะไม่จำเป็นเลยนะ?" เจ้านายอ้วนคิดว่าหยางป๋อเป็นลูกน้องสนิทของตน แนะนำเบาๆ อาจจะดีกว่า

"เจ้านาย คุณไม่ต้องห้ามผมหรอก ยังไงผมก็มีตังค์" หยางป๋อรีบพูดขึ้นมาทันที

แล้วหยางป๋อก็ถามต่อ "เจ้านาย บนหลังคานี่เป็นอะไรเหรอ?"

"นั่นคือสายไฟฟ้าแรงสูง ที่นี่มีสัตว์เยอะแยะ ส่วนใหญ่มักจะค่อนข้างอันตราย จริงๆ แล้วตอนเริ่มพัฒนาดาวเคราะห์ไหน ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น แต่สัตว์ที่อันตรายถึงชีวิตแทบจะไม่มีแล้ว ส่วนใหญ่โดนระบบป้องกันเมืองกำจัดไปหมดแล้ว"

"แน่นอนว่าก็มีบางตัวหลุดรอดออกมาบ้าง ยังไงระบบเฝ้าระวังของดาวเคราะห์นี่ก็ยังไม่แข็งแกร่งเท่าดาวบริหารเก่าๆ หลายดวง แต่ก็เพราะแบบนี้ล่ะ ธุรกิจของเราถึงไปได้ดี" หลิวจื่อเจี๋ยพูดต่อ

หยางป๋อพยักหน้า บริษัทบริการอันจื๋อเจี๋ยนี่คือบริษัทที่ทำงานสกปรกโดยเฉพาะ ทั้งถูกกฎหมายและผิดกฎหมายก็ทำ และยังช่วยกำจัดหลักฐานให้ลูกค้าอีกด้วย

แถมดาวเคราะห์ใหม่ๆ ก็เหมือนยุคตะลุยตะวันตกของอเมริกาในอดีต อาชญากรรมที่เกิดขึ้นอาจจะมากกว่าเสียอีก...

"อ้อใช่ ต่อไปอย่าพูดให้คนอื่นรู้นะว่านายได้ค่าชดเชยร้อยล้านหรืออะไรทำนองนั้น ไม่งั้นถูกคนอื่นเพ่งเล็งจะไม่ดีเอา" ตอนจะลงจากรถ เจ้านายอ้วนกำชับเสียงเบา เขารู้อยู่แล้วว่าองค์กรฮุยจิ่นกำลังตามล่าคนที่เปิดเผยความลับครั้งนี้ แต่มองท่าทางหยางป๋อ เห็นได้ชัดว่าไม่รู้เรื่องรู้ราว

อีกทั้งองค์กรฮุยจิ่นกำลังเจ็บตัวหนัก องค์กรใต้ดินอื่นๆ ก็ต้องถือโอกาสซ้ำเติมแน่ เจ้านายอ้วนรู้ว่าบริษัทของตนเองสังหารสมาชิกของฮุยจิ่นไปหลายคนเหมือนกัน

ยิ่งมีชื่อเสียงมากแค่ไหน พอล้มก็ยิ่งมีคนมาเตะซ้ำมากเท่านั้น คนอื่นไม่รู้ แต่คนที่เคยติดต่อกับองค์กรนี้จะไม่รู้ได้ไง? เจอกันเมื่อไหร่ จัดการทันที

"ผมรู้แล้ว ผมจะไม่พูดแน่ นอกจากเจ้านายที่ดีกับผม" หยางป๋อทำหน้าตาจริงใจ

"หอพักของพวกเราอยู่นี่แหละ ตรงข้ามก็คือบริษัท ใกล้มาก ไปทำงานสะดวก" เจ้านายอ้วนชี้ไปที่ตึก 4 ชั้นหลังหนึ่ง แล้วก็ชี้ไปที่ตึกอีกหลังตรงข้าม

พาหยางป๋อมาที่พัก และให้เลือกห้องเอง หยางป๋อเลือกชั้นสอง เพราะชั้นบนสุดมีไฟฟ้าแรงสูง ใครจะไปรู้ว่าจะมีเรื่องซวยๆ เกิดขึ้นไหม

"ตอนนี้มีแต่นายคนเดียวที่พักอยู่ที่นี่" เจ้านายอ้วนพาหยางป๋อไปที่หอ เป็นห้องสองห้องนอน หนึ่งห้องนั่งเล่น มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน

แถมหยางป๋อเห็นว่าภายนอกตึกยังมีการติดตั้งอะไรบางอย่างคล้ายเกราะเรือรบด้วย

"พวกนั้นซื้อบ้านกันแล้ว พวกเราในครั้งนี้เจอเรื่องระหว่างทาง ทางนี่เลยจ่ายเงินชดเชยให้จำนวนมาก โดยเฉพาะเด็กๆ และผู้หญิง ได้รับการชดเชยมากกว่า แถมรัฐบาลยังให้ส่วนลด ยกเว้นภาษี 10 ปีแรก ทางบริษัทก็อุดหนุนอีกส่วนหนึ่ง...ครอบครัวที่ได้ชดเชยมากที่สุด ได้ไปถึง 40 ล้าน" เจ้านายอ้วนยักไหล่พูด

หยางป๋อพยักหน้า เด็กและผู้หญิงเป็นกลุ่มคนอ่อนแอที่สุดจริงๆ

"ที่นี่ปลอดภัยมาก นั่นคือปืนระวังภัยของเมือง" เจ้านายอ้วนชี้ไปไกลๆ

"นายพักก่อนเถอะ ตอนเย็นฉันจะเลี้ยงข้าว พรุ่งนี้ไปจัดการเรื่องของนายก่อน ช่วงบ่ายค่อยลองดูเรื่องพลังของนาย แต่อย่าไปลงทะเบียนกับรัฐบาลล่ะ พวกเราที่เป็นผู้อยู่อาศัยมีสวัสดิการเยอะ ซื้อของเกือบทุกอย่างได้ในราคายกเว้นภาษี" เจ้านายอ้วนจัดการให้หยางป๋ออย่างเรียบร้อย

หยางป๋อพยักหน้า บริษัทบริการอันจื๋อเจี๋ยมีพนักงานที่เป็นผู้กลายพันธุ์จำนวนมาก แต่ทุกคนไม่มีข้อยกเว้น ล้วนเป็นพลเมืองระดับต่ำสุด พอซื้อบ้านแล้ว ภาษีที่ต้องจ่ายในแต่ละปีจะถูกลดลงมาก รวมถึงภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาก็ต่ำมากๆ ยิ่งเป็นพลเมืองระดับสูง ยิ่งต้องจ่ายภาษีเยอะ แต่แน่นอนว่าคนเหล่านั้นย่อมต้องหาเงินได้มากกว่าอยู่แล้ว

หยางป๋อพยักหน้า แล้วเจ้านายอ้วนก็กลับไป

"ก็ไม่เลวนี่" หยางป๋อเปิดตู้เย็น แล้วเห็นมีอาหารและเครื่องดื่มอยู่ไม่น้อย

พูดไปด้วย หยางป๋อใช้คลื่นเสียงตรวจสอบรอบๆ ห้องไปด้วย พบว่าห้องนี้มีความสามารถในการปิดกั้นสูง ดูเหมือนในผนังจะมีวัสดุที่ใช้ปิดกั้นรังสีคล้ายยานรบ

"ดูเหมือนดาวเคราะห์นี่จะน่าสนใจนะ" หยางป๋อหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา เป็นหนังสือที่รวบรวมสิ่งมีชีวิตอันตรายทั่วไปบนดาวซันเหยว่

"กว่า 630 สายพันธุ์ นี่น่ากลัวยิ่งกว่าป่าฝนเขตร้อนซะอีก" หยางป๋อเปิดดูสารบัญ แล้วพบว่ามีสิ่งมีชีวิตเยอะขนาดนี้ ส่วนใหญ่เป็นพวกสัตว์เลื้อยคลาน และสัตว์เลื้อยคลานที่ปลอมตัวเป็นพืช

มีผีเสื้อกินเลือด มดที่ชอบแทะกินโลหะ มดพวกนี้จะพ่นกรดที่กัดกร่อนรุนแรง กัดกร่อนโลหะ แล้วดูดกินของเหลวโลหะที่ถูกกัดกร่อน

มียังสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังอีกชนิดที่คลานไปได้ทั่ว เป็นส่วนผสมระหว่างปลิงน้ำกับยุง จะรับรู้ความร้อนที่เกิดขึ้นจากร่างกายคน และสามารถคลานเข้าหาได้

แมงมุมขนาดเท่ากำปั้นก็กินเนื้อดูดเลือด และจะเข้าโจมตีมนุษย์ด้วย

มีกว่า 630 สายพันธุ์ ในนั้นมีแค่ 30 กว่าสายพันธุ์ที่เป็นอันตรายถึงชีวิต ส่วนอีกกว่า 600 สายพันธุ์มีความอันตรายในระดับหนึ่ง ส่วนใหญ่ก็คือทำร้ายมนุษย์ มีพิษ เช่น พิษต่อระบบประสาท พิษในเลือด แม้จะไม่ถึงตาย แต่ก็ทรมานมาก

นอกจากนี้ยังมีคำเตือนไม่ให้ทุกคนออกไปผจญภัยในป่าตามลำพัง เพราะในป่ามีสิ่งมีชีวิตอันตรายที่จำแนกไม่ได้อีกมากมาย

หากจะไปผจญภัยในป่า ต้องขอใบอนุญาตเสียก่อน และต้องผ่านการสอบว่าสามารถจัดการกับสัตว์อันตรายต่างๆ ได้

ยังมีคำเตือนอีกว่าถ้าจะไปเล่นที่ชายทะเล อย่าลงไปในน้ำลึกเกิน 5 เมตร เพราะในทะเลก็มีสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักอีกมากมาย แต่ในเมืองออร์มามีพื้นที่ชายหาดที่จัดไว้ให้เล่นโดยเฉพาะ ตรงนั้นจะมีการป้องกันอันตรายแล้ว

"ลองเข้าเกมหุ่นยนต์ดูก่อนดีไหมนะ?" หยางป๋อล้างหน้าเสร็จ ก็ตัดสินใจจะเล่นเกมก่อน ดูว่ายังเล่นเกมหุ่นยนต์ได้อยู่ไหม

ใส่ข้อมูลและรหัสผ่านเข้าไป หยางป๋อก็ล็อกอินเข้าเกม แล้วพบว่าทุกอย่างในเกมดูเหมือนปกติดี ป้อมปราการหมายเลข 16 ก็ยังอยู่

ประกาศจากผู้ดูแลเกมบอกว่า กิจกรรมช่วงนี้ ถ้าหุ่นยนต์เสียหาย ก็แค่จ่ายค่าซ่อมเล็กน้อย ก็สามารถเอาหุ่นยนต์กลับมาใช้ได้ใหม่แล้ว แต่มีระยะเวลาจำกัด

"ท่าทางนี่จะกลายเป็นเกมจริงๆ ซะแล้วสิ!" หยางป๋อรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย นี่ดูยังไงก็เหมือนเกมปลอมๆ ป้อมปราการหมายเลข 16 ก็ถูกทำลายไปแล้ว

หยางป๋อบังคับหุ่นยนต์ออกไปเดินเล่นสักรอบ ฆ่าหนูไปสองตัว ก็พบว่าทักษะไม่ขึ้นเลย ยิ่งยืนยันสิ่งที่เขาคาดเดาไว้

"ถึงผู้เล่นที่รัก เกมกำลังจะอัปเกรดเวอร์ชันในเร็วๆ นี้ โปรดติดตามประกาศบนเว็บไซต์หลักของเกม นอกจากนี้เกมหุ่นยนต์ยังจะเปิดด่านรองเกมวันสิ้นโลกเป็นด่านที่สองด้วย" หยางป๋อเปิดดูกล่องจดหมาย พบข่าวประกาศเมื่อไม่กี่วันก่อน แล้วก็งงไปหมด

"หรือว่าเกมหุ่นยนต์ยังจะทำต่อ?" เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว หยางป๋อก็เริ่มคาดเดา หากมนุษย์กลายพันธุ์ยอมจำนน ก็น่าจะยังต้องเก็บวัตถุดิบทำยาพันธุกรรมอยู่ ยังไงต้นทุนของผู้เล่นก็น่าจะต่ำกว่าฝั่งมนุษย์กลายพันธุ์อยู่ดี

"ไม่รู้สินะว่าผู้ดูแลระบบเกมจะจัดการเรื่องมนุษย์กลายพันธุ์ยังไง จะออกแพทช์อัปเดตขนาดใหญ่หรือเปล่า?" หยางป๋อไม่เข้าใจว่าเกมจะดำเนินต่อไปยังไง พร้อมกันนั้นก็ยังคาดหวังกับด่านรองเกมวันสิ้นโลกอีกด้วย

"ดูเหมือนว่า หลังจากนี้กองทัพจะสามารถใช้การควบคุมระยะไกลมาทำภารกิจในพื้นที่อื่นๆ ได้แล้ว หรือว่าสหภาพยังมีสงครามที่ไหนอีกหรือเปล่า?" หยางป๋อเริ่มเดาไปต่างๆ นานา

พอหยางป๋อปิดเกมอย่างผิดหวัง เพิ่งจะลุกขึ้นมายืน ก็ต้องตบขาดังฉาดแล้วรีบกลับเข้าเกมอีกครั้ง "เกมจำลองนี่ดีจัง ข้อมูลในเกมจำลองต้องเป็นของจริงแน่ๆ เป็นโอกาสดีเลยที่จะได้ไปดูตามพื้นที่อันตรายต่างๆ ว่ามีของดีอะไรบ้าง"

(จบบท)