บทที่ 132 สถานการณ์ย่ำแย่

"หวงเหลาซาน นายอย่าล้อเล่นนะ!" หลิวขาพิการรู้ว่าหมอนี่ไม่พูดอะไรเลอะเทอะหรอก ในเมื่อมาบอกเองแบบนี้ ต้องมีหลักฐานชัวร์แน่ๆ

"พวกเรารู้จักกันมา 100 กว่าปีแล้ว ฉันจะโกหกนายเหรอ แต่แค่รู้สึกไม่ค่อยมั่นใจน่ะสิ" หวงเหลาซานพยักหน้า

"งั้นก็ลองพูดมาฟังหน่อยสิ สองคนช่วยกันคิดอาจจะดีกว่า" หลิวขาพิการมองท่าทางของหวงเหลาซานแล้วพูด

หวงเหลาซานเองก็ตั้งใจจะดึงคนเข้ามาแบ่งเบาอยู่แล้ว จึงเริ่มเล่า "ก่อนที่นายจะมาแจ้งเรื่องการพบกับหัวหน้าโจรสลัดสองชั่วโมง ฉันก็รู้เรื่องนี้แล้ว"

หลิวขาพิการพ่นน้ำออกมาอีกรอบ ก็เพิ่งไปฟังคนขององค์กรฮุยจิ่นมาเองนี่นา

"ฉันเจอคนปริศนาคนหนึ่ง เขารู้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ของพวกเราจริงๆแล้วเป็นแผนของใครบางคน นายลองคิดดูสิ ครั้งนี้พวกโจรสลัดเสียหายหนัก พวกเราก็เสียหายไม่น้อย กองเรือสหภาพเองก็เสียหายมาก แล้วใครกันที่ได้ประโยชน์?"

"ก่อนหน้านี้มีคนพยายามดึงฉันไปอยู่ฝ่ายเดียวกัน ไม่รู้ว่าเคยล่อนายไหม ตอนนั้นฉันปฏิเสธไป โชคดีที่ครั้งนี้ฉันหลบได้ทัน นายลองสังเกตพวกที่ไม่ค่อยเสียหาย แปลกใช่ไหมล่ะ? เดิมทีทุกคนก็ออกมาด้วยกัน แต่ไอ้พวกนั้นเสียหายไม่มากเลยไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม" หวงเหลาซานค่อยๆเล่าออกมา

หลิวขาพิการได้ฟังก็สีหน้าเปลี่ยนไป ครุ่นคิดในใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าบูดเบี้ยว "ฉันก็รู้สึกแปลกๆ ทำไมเรื่องนี้ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ? แถมยังร่วมมือกับโจรสลัดโจมตีกองเรือของสหภาพ ไอ้เดียโง่ๆแบบนี้หัวหน้าคนอื่นๆยังเห็นด้วยได้"

"ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว มันเป็นแผนการของใครบางคนที่อยากทำให้พวกเราอ่อนแอลง ให้ต้องพึ่งพาพวกมันมากขึ้น" หลิวขาพิการกล่าวต่อ

"ยังไม่หมดนะ ฐานผลิตหุ่นยนต์ชีวภาพที่ไหนสักแห่งก็พังไปด้วย ส่วนคนข้างในกลับไม่เป็นอะไร ของทุกอย่างถูกเผ่าโดยรอบสี่ห้าเผ่าขนย้ายไปหมด ขนาดห้องควบคุมพลังงานหลักยังถูกย้ายไปด้วย" หวงเหลาซานพูดเสียงเบาลง

"หมายความว่ายังไง?"

"คนปริศนาที่ฉันเจอ ฉันไม่รู้ที่มาของเขา แต่เขาบอกว่าให้พวกเราปกครองกันเอง"

"คุยกับสภาสหภาพโดยตรง ไม่ต้องมีพวกเวรพวกนี้มาเกี่ยวข้อง นายว่าแบบนี้พวกเราจะสร้างเมืองบนพื้นดินได้อย่างเปิดเผยไหม?" หวงเหลาซานพูดต่อ

หลิวขาพิการได้ยินก็ตาเบิกโพลง กลอกตาไปมา สุดท้ายก็ถาม "แล้วพวกเราต้องทำอะไรบ้าง?"

"นี่แหละที่ทำให้ฉันงง เขาบอกว่าไม่ต้องทำอะไร แค่ยืนหยัดในยามสำคัญก็พอ แต่ฉันรู้สึกว่าไม่ทำอะไรเลยก็แปลกๆ ที่มาของคนคนนี้ก็ลึกลับมาก ฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่ฉันก็มองไม่ออกว่าเขามีพลังแค่ไหน" หวงเหลาซานส่ายหน้า

หลิวขาพิการครุ่นคิดแล้วพูดว่า "หรือว่าจะเป็นคนของสหภาพ? หลายคนในสหภาพต่างอิจฉากับผลประโยชน์ทางนี้ แต่ก็เข้ามายุ่งไม่ได้"

"ก็เป็นไปได้"

"งั้นพวกเราก็ลองคอยดูท่าที แชร์ข้อมูลกับเขาไปเรื่อยๆ อีกอย่างเราต้องติดต่อเพื่อนสนิทที่ไว้ใจได้อีกสักพัก ถึงเวลานั้นเราสองสามเผ่ารวมตัวกันเป็นสหภาพ แล้วสร้างเมืองบนพื้นดินได้ ส่วนพวกที่สองหน้าสองมือ แล้วก็พวกพื้นเมืองไม่มีสมอง ต่อไปคงไม่ใช่พวกเดียวกันกับเราแล้ว"

"อีกอย่างพวกเราก็ไม่ได้เสียหายอะไร ยังไงก็ต้องรอดูจังหวะอยู่แล้ว พวกเราต่างก็เป็นเผ่าๆหนึ่งทั้งนั้น" หลิวขาพิการสรุปความเห็นของตัวเอง

หยางป๋อแอบเข้าไปอีกสองครั้ง สำรวจสถานการณ์ในอีกสองช่องทางจนชัดเจน ที่พักของโจรสลัดไม่ต้องพูดถึง ส่วนห้องติดกันอีกห้องเป็นที่พักของมนุษย์ ดูเหมือนจะเป็นสมาชิกต่างๆขององค์กรและหน่วยงานต่างๆที่นี่

ส่วนใหญ่เป็นพนักงานของฐานผลิตหุ่นยนต์ชีวภาพที่เพิ่งถูกทำลาย ที่เหลือมาจากที่ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นคนที่มาสำรวจ หรือมาทดลองที่นี่

อีกที่คือที่พักของคนจากองค์กรใหญ่ๆ ที่นั่นเองที่หยางป๋อเจอศัตรูตัวฉกาจอย่าง บริษัทผลิตยาพันธุกรรมซื่อไห่ มีคนของพวกเขามากกว่า 20 คน นอกจากนี้ยังได้ยินมาว่ามีแล็บลับซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งอีกกว่า 100 คน ส่วนใหญ่ทดลองกับสัตว์กลายพันธุ์ ว่าจะเอามาใช้เป็นส่วนประกอบของยาพันธุกรรมได้ไหม ผู้อยู่อาศัยที่มนุษย์กลายพันธุ์จับมานั้นก็ขายให้บริษัทนี้เพื่อนำไปทดสอบยา

ในเวลาเดียวกัน หยางป๋อก็ได้รู้ถึงผลของยาขัดขวาง มันมีไว้เพื่อให้ลูกหลานของมนุษย์กลายพันธุ์ไม่เกิดมาพิการหรือผิดปกตินั่นเอง

ส่วนเรื่องการพูดคุยระหว่างโจรสลัดกับหัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์นั้น หยางป๋อไม่ได้ไปด้วย เพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะมีคนล่องหนได้เหมือนเขาหรือเปล่า อย่าลืมว่าตัวเขาเองได้พลังล่องหนมาได้ยังไง

หัวหน้าขององค์กรฮุยจิ่นทำหน้าไม่สู้ดี เดิมทีจัดการพบปะระหว่างโจรสลัดกับหัวหน้ากลุ่มมนุษย์กลายพันธุ์ หวังให้ทั้งสองฝ่ายโต้เถียงกันก่อน แต่ไม่คิดว่าสองฝ่ายจะหันมารุมโจมตีตนเองซะก่อน

"เอาของที่พวกเรามอบให้พวกแกคืนมาทั้งหมด แถมต้องชดใช้ค่าเสียหายให้ด้วย ถ้าเผ่าพวกเราใช้ชีวิตลำบาก พวกแกก็อย่าหวังจะมีชีวิตที่ดี" มนุษย์กลายพันธุ์คนหนึ่งลุกขึ้นพูดเสียงดัง

หวงเหลาซานที่อยู่อีกฝั่งพยักหน้าเห็นด้วย คนที่พูดนี่เป็นมนุษย์กลายพันธุ์พื้นเมือง คือไม่เคยใช้ชีวิตในสังคมเทคโนโลยีสูง เป็นมนุษย์กลายพันธุ์รุ่นที่ 2 หรือ 3 แล้ว

พวกนี้ยึดหลักเดียวคือ ถ้านอยอ่อนแอข้าวของเจ้าก็คือของข้า ไม่สนใจเรื่องอะไรอื่นเลย

"ใช่ เอาของพวกเราคืนมาก่อน นี่เป็นของที่คนในเผ่าเราต้องเสี่ยงชีวิตไปเอามา แถมครั้งนี้เผ่าพวกเราสูญเสียนักรบไปกว่า 30 คน ทุกคนล้วนมีหุ่นยนต์ชีวภาพประจำตัว พวกแกต้องจ่ายค่าชดเชยอย่างน้อย 50 ชุดหุ่นยนต์ชีวภาพให้พวกเรา"

"ใช่! เผ่าพวกเราก็เสียนักรบไป 40 คน ทุกคนก็มีหุ่นยนต์ชีวภาพ ยานรบของสหภาพโจมตีหุ่นยนต์ชีวภาพก่อนเป็นอันดับแรก" หัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์คนอื่นๆพากันเปิดปากพูดขึ้น แต่ก็ยังมีบางส่วนเงียบอยู่

หน้าของหัวหน้าองค์กรฮุยจิ่นเริ่มบูดเบี้ยว ทำไมตัวเองถึงไม่ได้รับข่าว พอมองไปยังหัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์ที่ฝักใฝ่กับฝ่ายตน พวกนั้นก็ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องนี้ นี่ไม่ใช่ข่าวดีแน่ๆ ดูท่าในหมู่มนุษย์กลายพันธุ์เองก็มีอะไรเปลี่ยนแปลง

โจรสลัดตาเดียวกับโจรสลัดหัวล้านคิดไว้แต่แรกว่ามนุษย์กลายพันธุ์จะมาทะเลาะกับพวกตน ไม่คิดว่าพวกนั้นจะมีสมองกันบ้าง จึงเปิดปากขึ้นมาบ้าง "การส่งข่าวกรองผิดพลาดของพวกแก ทำให้พวกเราต้องเสียเรือรบไปสองลำ ตอนนี้ก็ต้องพูดถึงกันแล้ว ไหนจะพวกพี่น้องของเราอีกหลายหมื่นคนที่เสียชีวิต ไม่รู้ว่ามีสักกี่คนจะหนีรอดออกมา"

"ฉันสงสัยจริงๆ การซื้อขายครั้งนี้ พวกเรามนุษย์กลายพันธุ์เสียหาย แล้วพวกโจรสลัดพวกแกก็เสียหายเช่นกัน แล้วใครกันแน่ที่ได้ประโยชน์จากเรื่องนี้?" หัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์อีกคนถามขึ้น

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็หันไปมององค์กรฮุยจิ่น เหตุการณ์ครั้งนี้ถูกจัดการโดยองค์กรนี้ และแน่นอนว่าพวกเขาคงได้ผลประโยชน์จากเรื่องนี้ไม่น้อย

"ทุกคนอย่ามองพวกเราแบบนั้น ชื่อเสียงของเราเองก็สร้างมาทีละเล็กทีละน้อย ครั้งนี้เป็นเพราะข่าวกรองของเราพลาดจริงๆ เรื่องค่าชดเชย เราไม่คิดจะปัดความรับผิดชอบ ตอนนี้ฉันมีภารกิจหนึ่งอยู่ในมือ ช่วยฉันตามหาคนคนนี้หน่อย ถ้าหาเจอจะมีรางวัลงามๆให้" หัวหน้าองค์กรฮุยจิ่นพูดพลางหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งขึ้นมา บนรูปเป็นหุ่นยนต์ชีวภาพตัวหนึ่ง

(จบบท)