บทที่ 147 การเจรจาสิ้นสุด

ทีมเจรจา 3 คนนี้ ผู้หญิงมีหน้าที่พูดเอาใจ ชายวัยกลางคนใช้วิธีดุ ส่วนหนุ่มอายุไม่ต่างกับตัวเขามากนัก ถ้าเกิดขัดแย้งกัน ก็จะโน้มน้าวในฐานะคนวัยเดียวกัน

หยางป๋อไม่อยากเสียเวลา อยากกลับไปพิสูจน์หลายสิ่งที่คิดไว้ในหัวให้เร็วที่สุด แน่นอนว่าเพื่อไม่ให้ผิดกฎหมาย สิ่งที่หยางป๋อสร้างขึ้น ก็จะใช้เอง พร้อมๆ กับเสาะหาคนที่พอจะฝึกฝนได้ แต่ถ้าไม่มี ก็ไม่เป็นไร เขาทำคนเดียวก็ได้

"เอ่อ คุณหยาง ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้หรอกนะ จริงๆ แล้ว พูดกันตรงๆ ในสามประเทศ สหภาพของเราดีที่สุดแล้ว โดยเฉพาะสำหรับชนชั้นล่าง จักรวรรดิสุ่ยหลานใช้ระบบทาส ส่วนสหพันธ์เฟยหงเป็นแบบเจ้าขุนมูลนายใหญ่ แต่ละดาวบริหารมีกฎหมายของตัวเอง" หญิงสาวเอ่ยปากพูด หน้าตาหวานใส เสียงพูดก็ไพเราะ คล้ายเสียงของหลี่ไอตั๋ว ยื่นกล่องนมให้หยางป๋ออีกกล่อง

เห็นเหตุการณ์นี้ หยางป๋อก็รู้ว่าที่คาดการณ์ไว้ถูกต้อง หญิงคนนี้มีหน้าที่พูดเอาใจ แต่หยางป๋อกลับสนใจเรื่องเจ้าของทาสซะอีก ไม่รู้ว่าเจ้าของทาสที่ว่ากันจะมีสิทธิ์หื่น รึเปล่า...เอ้อ เอ้อ

แน่นอนว่า หยางป๋อก็รู้ว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก สังคมศักดินาทั่วไปมักยึดถือเชื้อสาย ส่วนนายคนนอก อย่าฝันจะมาเป็นเจ้าของทาสพร้อมกับพวกเราเลย

"เสียงเธอทำเอาฉันรำคาญจริงๆ เหมือนหลี่ไอตั๋วเลย ถ้าเธอไม่มาจัดคอนเสิร์ตที่ดาวเรา ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก นางฟ้าแห่งความหายนะชัดๆ" หยางป๋อปฏิเสธอย่างไม่พอใจ

ทั้งสามได้ฟังแล้วรู้สึกปวดหัว เพราะรู้ข้อมูลของคนตรงหน้าหมดแล้ว แต่การเปลี่ยนแปลงแบบนี้... พิจารณาจากสภาพของอีกฝ่ายตอนนี้ ทั้งจิตใจและร่างกายที่ทนทุกข์ทรมาน ก็พอเข้าใจได้

"เรื่องนี้เราต้องรายงานก่อนนะ" ทั้งสามมองหน้ากัน แล้วพูด

"ได้"

หยางป๋อกับผู้อยู่อาศัยคนอื่นๆ อาศัยอยู่ด้วยกัน ซึ่งก็คืออยู่บนยานรบ และยานรบก็ไม่มีทีท่าว่าจะจากไป

ยิ่งไม่ได้เห็นข้อมูลจากภายนอกเลย หยางป๋อไม่รู้ว่าตนเองจะกลับไปที่ดาวบริหารได้เมื่อไหร่

ทีมแก้ไขปัญหาพิเศษของดาวซันเหยว่ ได้ติดต่อกับคนเหล่านี้ พบว่าเงื่อนไขที่หยางป๋อเสนอยังพอรับได้ คนอื่นๆ บางคนเสนออะไรเพี้ยนๆ มากกว่า

ส่วนใหญ่เป็นเพราะคนที่เกิดเรื่องครั้งนี้ คือผู้อยู่อาศัยระดับต่ำสุด ชนชั้นนี้ในสหภาพถูกสร้างภาพว่าเป็นผู้ที่ต้องได้รับการคุ้มครอง ทันทีที่มีอะไรผิดปกติ ก็จะถูกมองว่าเป็นการเลือกปฏิบัติ ซึ่งไม่ดีเลย

จริงๆ แล้วสหภาพนี้ค่อนข้างคล้ายกับอเมริกาเดิมทีชนชั้นสูงล้อหลอกผู้อยู่อาศัยระดับต่ำสุด แต่ไม่คิดว่าพลเมืองอื่นๆ จะเชื่อด้วย

เหมือนที่อเมริกาพูดถึงความเท่าเทียม เสรีภาพ สิ่งเหล่านี้แต่เดิมมีไว้หลอกลวงชนชั้นนำชนกลุ่มน้อย ใครจะไปรู้ว่าดันทำให้คนผิวขาวส่วนใหญ่หลงเชื่อไปด้วย

สุดท้ายเวลามีเรื่อง คนผิวขาวจำนวนมากจึงวิ่งออกมาตะโกนคำขวัญ จนชนชั้นนำพูดอะไรไม่ออก

"คุณหยาง ข้อเสนอของคุณครั้งที่แล้ว พวกเราเห็นด้วยโดยหลักการ แต่มีเงื่อนไขอยู่อย่างหนึ่ง คือเงินชดเชยนี้ใช้ได้ภายในดาวซันเหยว่เท่านั้น เพราะดาวซันเหยว่เป็นดาวบริหารที่พึ่งเริ่มพัฒนา สถานการณ์การคลังจึงไม่ค่อยดีเท่าไหร่" ทีมเจรจาทั้งสามมาพบหยางป๋ออีกครั้ง

"งั้นขอ 200 ล้าน"

"คุณอย่าพูดอะไรก่อนนะ ลองดูคูปองส่วนลดที่ใช้ได้แค่ในพื้นที่จำกัด มันเป็นจำนวนเงินมากๆ ไม่ใช่เหรอ" หยางป๋อรีบอ้าปากเรียกร้อง

"คุณหยาง งั้นอย่างนี้ดีไหม เงินก้อนนี้ คุณตั้งใจจะซื้อที่ดินใช่ไหม?" หนุ่มในทีมเจรจาถามต่อ

หยางป๋อพยักหน้า แน่นอนว่าต้องซื้อ ซื้อแล้วเขาถึงจะสามารถทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำได้

"นี่มีแผนที่ และที่ดินบางแปลงที่เตรียมจะขาย เราให้ส่วนลดกับคุณได้เยอะมากเลย" หนุ่มคนนั้นหยิบแท็บเล็ตมาให้หยางป๋อ

เพราะที่นี่เป็นยานรบ จะให้วางเครื่องมืออะไรตามใจชอบก็ไม่ได้

หยางป๋อก็เริ่มสนใจ เปิดดูแผนที่ ดาวซันเหยว่คล้ายโลกมาก มีพื้นที่ 49% เป็นมหาสมุทร 15% เป็นทะเลทราย และ 10% เป็นแถบขั้วโลกที่มีน้ำแข็งปกคลุม ส่วนที่เหลือก็เป็นแผ่นดิน

ดูแล้วดาวเคราะห์ดวงนี้เหมือนประกอบด้วยสองทวีปใหญ่ ซึ่งมีรูปร่างคล้ายทวีปอเมริกาเหนือและใต้กับทวีปแอฟริกาบนโลก แผนที่แสดงให้เห็นสองทวีปใหญ่ ที่คล้ายทวีปอเมริกาคือรัฐตะวันตก และทวีปที่เหมือนแอฟริกาคือรัฐตะวันออก

ส่วนบนของรัฐตะวันตกเรียกว่าทวีปเหนือ ส่วนล่างคือทวีปใต้

บนดาวซันเหยว่มีแค่ 3 เมือง ตั้งอยู่ในทวีปเหนือและทวีปใต้ของรัฐตะวันตก กับในรัฐตะวันออก

"อันนี้ตอนนี้ผมคงเลือกไม่ได้ เพราะผมยังทำงานที่บริษัทอยู่" หยางป๋อรู้สึกอยากได้ขึ้นมาเลย ที่ตรงไหนก็ดีไปหมด จะมีภูเขาก็มี จะมีทะเลสาบก็มี

"เรื่องนี้คุณหยางไม่ต้องกังวลหรอก ดาวซันเหยว่อนุญาตให้ใช้ยานส่วนตัวขนาดเล็กได้" พอได้ยินแบบนี้ ทั้งสามจึงพูดขึ้นมา

หยางป๋อเริ่มเข้าใจแล้ว ดาวเคราะห์นี้มีคนน้อยเกินไป ถ้าไม่ให้ใช้ยานส่วนตัว คงต้องมารวมกันอยู่ที่เดียวแน่ๆ

"ผมเป็นผู้อยู่อาศัย" หยางป๋อพูดเรียบๆ

"ที่อยู่จดทะเบียนของบริษัทบริการอันจื๋อเจี๋ยอยู่ที่เมืองออร์มา รัฐตะวันออก" หนุ่มคนนั้นรีบพูดขึ้นมาทันที

"เมืองออร์มา?" หยางป๋อเปิดดูตำแหน่งของเมืองออร์มา พบว่าที่นี่เป็นที่ราบกว้างใหญ่ ประมาณกว่า 300,000 ตารางกิโลเมตร ด้านหลังมีเทือกเขายักษ์ ถัดจากเทือกเขาไปเป็นทะเลสาบน้ำจืดขนาดใหญ่ บนที่ราบมีลำธารหลายสายกระจายอยู่ ซึ่งลำธารเหล่านี้ไหลมาจากเทือกเขา

"แถวนี้เหรอ?" หยางป๋อเลือกที่ใกล้ทะเล คิดในใจว่าความสามารถของปรมาจารย์ท่าว่ายน้ำของเขาจะได้ใช้ประโยชน์ในที่แบบนี้ได้ดีไหมนะ

"คุณหยาง ในทะเลแถวนี้มีสิ่งมีชีวิตแปลกๆ และอันตรายอยู่มากเลยนะ" หญิงสาวเตือนด้วยเจตนาดี

"ผมจะซื้อประกัน แล้วก็จะสร้างที่พักของผมให้เป็นที่หลบภัยแบบวันสิ้นโลก ต่อให้วันหน้าผมต้องถูกขังอยู่ในนั้นสิบปี ก็ยังใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ" หยางป๋อพูดอย่างฟันเฟือน

"งั้นก็ได้ค่ะ พวกเราจะรายงานเรื่องที่คุณต้องการนี่ขึ้นไปโดยเร็วที่สุด" ทั้งสามคนไม่เข้าใจสภาพจิตใจของหยางป๋อ

พวกเขากลับมาที่พักของตัวเอง รีบส่งเนื้อหาการเจรจาวันนี้ให้กับสำนักงานใหญ่ที่ดาวซันเหยว่ทันที

ฝั่งสำนักงานใหญ่ก็มีนักจิตวิทยาประเมินพฤติกรรมการแสดงออกของหยางป๋ออย่างรวดเร็ว "ความคิดแบบนี้ของหยางป๋อเป็นเรื่องปกติมาก เขาต้องหลบซ่อนอยู่ในหลุมใต้ดินที่ดาวปีศาจเขียวเป็นเวลานานมาก ไม่ค่อยรู้สึกปลอดภัยกับสิ่งแวดล้อมรอบตัวเลย"

"และอาจจะติดใจการใช้ชีวิตในหลุมด้วยซ้ำ นี่คือการพึ่งพา และเป็นการแสดงออกถึงความไม่มั่นคงปลอดภัย ไม่ถือว่าเป็นปัญหาอะไร"

"จริงๆ แล้วแบบนี้ก็ดีนะ บริเวณชายฝั่งมักจะมีอันตรายที่ไม่อาจคาดเดาอยู่เสมอ ถ้าหยางป๋อสร้างที่หลบภัยแบบวันสิ้นโลก ก็จะช่วยเสริมเรื่องการป้องกันได้พอดี แถมที่หลบภัยแบบนั้นก็ต้องใช้เงินเยอะมากเลยนะ" ผู้เชี่ยวชาญจากสำนักงานใหญ่เสริมอีก

แล้วหยางป๋อก็ได้พบกับทีมเจรจาอีกครั้ง

"คุณหยาง พวกเรายอมรับตามเงื่อนไขของคุณ ขอถามหน่อยว่าคุณจะเลือกแปลงที่ดินแบบไหน?"

"แปลงนี้ครับ" หยางป๋อเลือกแปลงที่ติดทะเลด้านหนึ่ง และติดเทือกเขาอีกด้าน

มีแม่น้ำเป็นพรมแดนธรรมชาติ แปลงที่ดินนี้กว้างถึง 20,000 ตารางกิโลเมตร เนื่องจากมีพื้นที่ภูเขาบางส่วนรวมอยู่ด้วย ราคาขายเพียง 10 ล้านเครดิต

ขณะที่แปลงที่เป็นที่ราบล้วนๆ นอกจากจะมีขนาดเล็กแล้ว ราคายังแพงอีกต่างหาก

"ก็ได้ครับ แต่เราต้องแจ้งให้คุณหยางทราบนะครับว่า ในบริเวณภูเขาก็มีสัตว์อันตรายอยู่เหมือนกัน" ทีมเจรจาทั้งสามอึ้ง นี่มันที่ไหนกัน ด้านหนึ่งติดทะเล อีกด้านติดภูเขา ที่นี่ราคาถูกก็เพราะทั้งในทะเลและบนภูเขามีสัตว์อันตรายนี่แหละ

"ผมจะติดตั้งระบบป้องกันทันสมัยที่สุด" หยางป๋อรีบบอก

ทีมเจรจาไม่พูดอะไรแล้ว คิดในใจ ไม่รู้หรือไงว่าระบบป้องกันไม่ได้ฟรี แค่ตัวระบบก็มีมูลค่าสูงมากแล้ว ยังไม่นับอุปกรณ์ประกอบอาวุธเลเซอร์ แหล่งพลังงาน หรืออย่างอื่นอีก

"คุณหยางจ่ายแค่ 1 ล้านเครดิตพอครับ แล้วเราจะให้สิทธิ์ยกเว้นภาษีตลอดชีวิตสำหรับคุณหยางเอง แต่เพื่อความเป็นธรรม ตอนนี้เรามาทำข้อตกลงเบื้องต้นกันก่อน แล้วค่อยไปเซ็นสัญญากันอย่างเป็นทางการต่อหน้าทนายที่ดาวซันเหยว่ ว่าไงครับ?" ทีมเจรจาคิดว่าอีกไม่นานหยางป๋อคงล้มละลายแน่ๆ

หยางป๋อหัวเราะเยาะในใจ อันตรายงั้นหรือ? ขอให้สัตว์ร้ายพวกนั้นอย่ามอบพลังพิเศษอะไรแปลกๆ ให้ตนเองก็แล้วกัน ไม่งั้นจะได้รู้กันไปเลยว่าใครอันตรายกว่ากัน แน่นอนถ้ารสชาติมันดี...ฮึๆๆ

จากนั้นก็เซ็นข้อตกลงรักษาความลับ และข้อตกลงเบื้องต้นเรื่องเงินชดเชย ส่วนเครดิตนั้นต้องรอจนกว่าจะเซ็นสัญญาอย่างเป็นทางการ

"โอ๊ย ฉันบอกแล้วไงว่ามีอะไรผิดปกติ" พอได้รับข้อมูลโดยละเอียดเกี่ยวกับที่ดินที่ซื้อ หยางป๋อก็ตบขาดังผัวะ

พวกสัตว์บนดาวซันเหยว่ ส่วนใหญ่หยางป๋อไม่เคยเห็น รูปร่างเหมือนเห็ด แต่จริงๆ แล้วเป็นหนอนกินเนื้อที่อันตราย คล้ายกับปลิงน้ำ สามารถปล่อยก๊าซมึนงง ทำให้เหยื่อเกิดภาพหลอน

ส่วนสัตว์ที่ดาวปีศาจเขียว ส่วนใหญ่อยู่ในการรับรู้ของหยางป๋อตอนอยู่โลกเดิมทั้งนั้น ไม่ว่าจะแรด เสือ งู หนู อะไรพวกนี้

บนดาวซันเหยว่ยังมีสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่คล้ายไดโนเสาร์ด้วย ทั้งในน้ำ และบนภูเขา ในทะเลยังมีปลาดาวห้าแฉกที่หนามแต่ละแฉกมีพิษ สามารถยิงออกไปโดนเป้าหมายที่อยู่ห่างออกไป 200 เมตรในน้ำได้

ผีเสื้อดูดเลือดขนาดเท่ากำปั้น หนูมีเกล็ด

ยังมีพืชอันตรายด้วย ผลไม้ระเบิดได้ ใบไม้พ่นพิษ คนเดินผ่านใต้ต้นไม้ ใบไม้พวกนี้จะฉีดพิษราวกับสายชำระ ทำให้คนหรือสัตว์ตายเน่าเปื่อย

"โอ้วว ไม่นะ" หยางป๋อไม่ได้กลัว กลับตื่นเต้นอย่างมาก ความคิดแรกคือ ของพวกนี้กินแล้วอร่อยไหมนะ ตามทฤษฎีในโลกเดิม สัตว์ยิ่งมีพิษ รสชาติก็ยิ่งอร่อย ส่วนความคิดที่สองคือ สิ่งเหล่านี้จะมอบทักษะอะไรให้เขาได้บ้าง?

ส่วนเจ้านายอ้วนหลิวจื๋อเจี๋ยที่อยู่ในเมืองออร์มาไกลออกไปนั้น ในที่สุดก็ได้รับข่าวคราวของหยางป๋อ เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก "ไอ้หนุ่มนี่ดวงดีจริงๆ เจอสงครามระหว่างดวงดาวแท้ๆ แต่ยังไม่เป็นอะไร ไม่รู้ว่าตอนอยู่ดาวปีศาจเขียวมันจะตื่นพลังพิเศษอะไรขึ้นมาบ้างรึเปล่า?"

"อืม องค์กรฮุยจิ่น(เถ้าถ่าน) ในสหภาพนี่พังไม่เป็นท่าเลย ถือว่าบริษัท อันจื๋อเจี๋ย ของพวกเราเป็นองค์กรใหญ่ที่สุดแล้วล่ะมั้ง" เจ้านายอ้วนพูดด้วยท่าทีภูมิใจยิ่ง องค์กรฮุยจิ่นคือผู้มีอิทธิพลเบื้องหลังอันดับหนึ่งเลยนะ คราวนี้สหภาพจัดการอย่างเด็ดขาด มีการสังหารคนนับหมื่นในที่เกิดเหตุ ข้าราชการที่เกี่ยวข้องและถูกจับกุมก็นับหมื่นคนเช่นกัน คนอื่นๆ ที่โดนด้วยก็ยิ่งเยอะแยะมากมาย

"ดาวเคราะห์นี่ยิ่งดีเลย มีสัตว์อันตรายเพียบ ธุรกิจของบริษัทเราคงจะรุ่งเรืองแน่ๆ" หลิวจื๋อเจี๋ยรู้สึกยินดีอย่างยิ่งที่ตัวเองมาดาวซันเหยว่ เพราะที่นี่มีสัตว์อันตรายเยอะมาก ผู้คนพอเห็นสัตว์ประหลาดต่างๆ ก็จะขอความช่วยเหลือจากหน่วยงานและผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทาง ปริมาณงานของบริษัทอันจื๋อเจี๋ยเยอะจนทำไม่ทันเลยทีเดียว

หยางป๋อเองก็กำลังลังเล "ควรจะโชว์พลังพิเศษอย่างใดอย่างหนึ่งให้เจ้านายอ้วนดูดีไหมนะ? บริษัทอันจื๋อเจี๋ยเป็นผู้มีอิทธิพลเบื้องหลัง ก็น่าจะเอามาใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างเลย"

(จบบท)