บทที่ 303 ความงุนงงของหยางป๋อ

หยางป๋อค้นหาข้อมูลรอบหนึ่งแล้วรู้สึกว่าตัวเองไม่สนใจอะไรเลย จึงตัดสินใจล้มเลิก "พรุ่งนี้ให้ไอ้หมอนั่นเสนอมาเอง ถ้าชอบก็แลกเปลี่ยน ถ้าไม่ชอบก็แกล้งให้มันอึดอัดซะหน่อย"

โจวรุ่ยกลับที่พัก ก็กำลังครุ่นคิดถึงสถานการณ์ปัจจุบัน ตอนนี้ยังมีกลุ่มอำนาจหนึ่งที่ไม่รู้จัก นักฆ่าของสมาคมพี่น้อง นักฆ่าเดี่ยวปาจิงเหลียน และยังมีอีกกลุ่มอำนาจหนึ่ง แต่สืบยังไงก็สืบไม่ออก

"ไม่รู้ว่าซานเย่จะสืบออกไหม?" โจวรุ่ยรู้สึกกังวลเล็กน้อยกับสถานการณ์ที่ไม่รู้ กลัวว่าจะเกิดเรื่องใหญ่

สำหรับสถานการณ์แบบนี้ โจวรุ่ยทั้งรักทั้งเกลียด รักเพราะเพราะสถานการณ์วุ่นวายแบบนี้ สมาคมนักล่าเงินรางวัลถึงจะพัฒนาได้ เกลียดเพราะถ้าสถานการณ์วุ่นวายแบบนี้เกิดความเสียหายขึ้นมาจะแย่

เช้าวันรุ่งขึ้น หยางป๋อตื่นขึ้นมาเข้าเกม ถึงได้เห็นว่าตัวเองได้รับรางวัลอันดับหนึ่งการฆ่ามอนสเตอร์เดี่ยว 10 ล้านเหรียญเกม อันดับหนึ่งภารกิจเดี่ยว 10 ล้านเหรียญเกม

ทีมได้อันดับหนึ่งการฆ่ามอนสเตอร์เป็นทีม อันดับหนึ่งภารกิจทีม ได้รับรางวัลทีมละ 10 ล้าน หยางป๋อในฐานะหัวหน้าทีมได้ส่วนแบ่ง 10% คือรายการละ 1 ล้าน ที่เหลือ 9 ล้านทีมแบ่งกัน คนละ 1.8 ล้าน

หยางป๋อได้รับทั้งหมด 25.6 ล้าน อันดับหนึ่งสองรายการเดี่ยว 20 ล้าน บวกกับสองรายการทีม 2.89 ล้าน

ข่าวนี้สร้างความตื่นตระหนกไปทั่วเกม ถึงขนาดที่หยางป๋อเข้าเกมมาแล้วพบว่าผู้เล่นดูเหมือนจะออกไปฆ่ามอนสเตอร์และทำภารกิจกันหมด

"หัวหน้า การตั้งแก๊งต้องใช้โทเค็นแก๊ง ไม่รู้ว่าบอสตัวไหนจะดรอป พูดถึงเกมนี้ห่วยจริงๆ ดรอปแต่ไอเทมภารกิจ" เสี่ยวหวงพูดทันทีที่หยางป๋อเข้าเกม

หยางป๋อคิดในใจ "นั่นต้องดูว่าผู้มีอำนาจจากทางทหารจะให้เมื่อไหร่"

"หัวหน้า ขอบคุณครับ"

"หัวหน้า หนูรักคุณค่ะ" คุณหนูลูบแมวกับคุณหนูน้อยลูบหมาเข้าเกมมาเห็นรางวัลที่ได้รับ ก็ตื่นเต้นมาก

แม้แต่คุณชายคุณหนูจากตระกูลใหญ่ นี่ก็เป็นเงินก้อนโตทีเดียว โดยเฉพาะลูกหลานที่ไม่ได้รับความสนใจในตระกูล

ลูกหลานพวกนี้ดูเหมือนจะซื้อรถบินอะไรต่อมิอะไร แต่ถ้าสืบให้ดีจะพบว่าทั้งหมดอยู่ในชื่อบริษัท เพราะการซื้อของหรูหราสามารถลดหย่อนภาษีได้บางส่วน

นั่นหมายความว่าถึงไม่มีคนพวกนี้ รถพวกนี้ก็จะถูกซื้อแล้วเก็บไว้ในโกดังเฉยๆ

ทั้งหมดเป็นทรัพย์สินของตระกูล ลูกหลานที่ไม่เอาไหนพวกนี้ก็แค่มีสิทธิ์ใช้เท่านั้น

หยางป๋อไม่สนใจ พูดว่า "พักสองวันก่อน ช่วงนี้คงจะวุ่นวายแน่ๆ อาจจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้"

หยางป๋อคิดว่าตัวเองอาจจะถูกทางการทหารสังเกตเห็น เตรียมหลบไปสักพัก การถูกคนสนใจไม่ใช่เรื่องดี หยางป๋อแค่อยากจะฆ่ามอนสเตอร์อย่างเงียบๆ เท่านั้น

"ไม่มีปัญหา พวกเราพอดีจะแลกเงินออกไปเที่ยวกัน" คุณหนูน้อยลูบหมาตอบทันที

จากนั้นหยางป๋อก็ออกจากเกม คนอื่นๆ ก็แลกเหรียญเกมบางส่วนแล้วออกไปสนุกกัน ลูกหลานตระกูลใหญ่ที่ไม่เอาไหนพวกนี้ จะไปทุ่มเทกับเกมได้ยังไง

ออกจากเกมแล้วหยางป๋อเข้าฟอรัมดู เห็นหลายคนมองคำว่า "ไร้นาม" บนกระดานอันดับแล้วต่างพากันบอกว่าเป็นการโกงของทางการอะไรทำนองนั้น

ส่วนฉากที่ตัวเองเผชิญหน้ากับซอมบี้ยักษ์ก็ถูกคนถ่ายวิดีโอไว้ กระแสร้อนแรงมาก ทุกคนบอกว่าตัวเองเป็นมือฉมัง

หลังจากออกจากเกมเมื่อวาน หยางป๋อยังได้รับทักษะมากมายเป็นระยะๆ โดยเฉพาะการปรุงยาและวิชาดาบเพิ่มขึ้นมาก ส่วนที่เหลือเพิ่มขึ้นน้อย

"ดูเหมือนซอมบี้พวกนั้นจะเป็นคนงานจากโรงฆ่าสัตว์และโรงงานยาสัตว์" หยางป๋อมาถึงป้อมใต้ดิน มองตัวเองในกระจก มือถือดาบแต่ไม่รู้จะใช้ยังไง เพราะไม่มีเป้าหมาย

เขาจึงหยิบผลไม้ขึ้นมาลูกหนึ่ง โยนขึ้นไป หลังจากแสงดาบวูบหนึ่ง ผลไม้ก็กลายเป็นกว่าร้อยชิ้น

หยางป๋อรู้สึกว่าวิชาดาบของตัวเองถึงขั้นไร้ท่าแล้ว รับมือได้ทุกสถานการณ์ ถึงขั้นที่ศัตรูไม่ขยับ ตัวเองก็ไม่ขยับ

ไม่มีเป้าหมายก็ไม่มีท่า มีเป้าหมายก็มีท่า...

"ดูเหมือนต้องหาคู่ต่อสู้มาทดสอบผลลัพธ์ของตัวเองหน่อยแล้ว" หยางป๋อคิดในใจ

จากนั้นก็แปลงร่างเป็นยักษ์สักพักเพื่อทำความคุ้นเคยกับร่างยักษ์ของตัวเอง

ตอนเที่ยง หยางป๋อก็ปรากฏตัวที่บ้านของโจฮันอีกครั้ง มองดูสัตว์ตัวน้อยที่นอนหลับสบายในโพรงไม้ มันเป็นสัตว์กลางคืน

จากนั้นก็หยิบนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูอย่างละเอียด ไม่มีข้อความอะไร

ปู้เลอพาพ่อบ้านของตัวเองและสาวใช้สองคนมาที่หน้าอพาร์ตเมนต์ เพราะหยางป๋อยืนยันข้อมูลการเยี่ยมเยียนของพวกเขาแล้ว ทุกคนจึงเข้ามาได้อย่างง่ายดาย

"ที่นี่อยู่กันแต่ไพร่ ไอ้คนจน"

"ที่แคบๆ แบบนี้ แม้แต่สัตว์ในบ้านฉันยังอยู่กว้างกว่า" เข้าลิฟต์มา ปู้เลอมองลิฟต์แคบๆ และสภาพแวดล้อมรอบข้าง อดบ่นไม่ได้

พ่อบ้านฟังแล้วคิดว่าสิ่งที่ปู้เลอพูดเป็นความจริง "นายท่านครับ ไพร่แถวนี้ก็เหมือนสัตว์นั่นแหละครับ"

"ใช่" ประตูลิฟต์เปิดออก พบว่ามีชายห้าคนยืนอยู่หน้าประตู ชายทั้งห้าคนมองปู้เลอ

นี่คือห้าคนจากสมาคมพี่น้อง ไป๋โถวมองสาวใช้สองคนด้านหลังปู้เลอ กลืนน้ำลายเบาๆ คิดในใจ "ของชั้นเลิศ"

"ขอทางหน่อย" พ่อบ้านเห็นไป๋โถวในกลุ่มห้าคนจ้องสาวใช้ของนายท่านตัวเอง จึงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี

"ฮึ" สมาชิกสมาคมพี่น้องเป็นนักฆ่าระดับสูงอยู่แล้ว ไม่ได้มองคนรอบข้างเป็นคน เพราะถ้าอยากจะทำอะไร คนธรรมดาพวกนี้ก็เหมือนลูกไก่ในกำมือพวกเขา บีบทีเดียวก็ตาย เห็นปู้เลอท่าทางไม่ธรรมดา จึงหัวเราะเบาๆ แล้วหลีกทาง

ไป๋โถวและคนอื่นๆ เข้าลิฟต์ตามลำดับ ก่อนประตูลิฟต์จะปิด พวกเขาเห็นปู้เลอและคณะมาถึงหน้าห้องของหยางป๋อ ก็รู้สึกประหลาดใจ

"ที่แท้ก็เป็นขุนนางจากจักรวรรดิของเรานี่เอง" หลังจากออกจากลิฟต์ ขณะเดินอยู่บนทางเดิน หัวหน้าทีมจึงพูดเบาๆ

"ใช่ครับ ผมเห็นตราประจำตระกูลขุนนาง และได้กลิ่นความเป็นขุนนางจากพวกเขาด้วย" หนึ่งในทีมพยักหน้า

"หัวหน้าครับ คุณว่าขุนนางคนนี้มาทำอะไรที่นี่ เราจะลงมือสักทีไหมครับ?" ไป๋โถวเลียริมฝีปากถาม

หัวหน้าพยักหน้า "ดูก่อนว่าเป็นใคร ถ้าไม่ใช่พวกของท่านดยุกของเรา ฆ่าก็ฆ่าเลย"

"ฮี่ฮี่!" ทุกคนหัวเราะคิกคัก องค์กรผิดกฎหมายชอบขุนนางที่สุด แม้แต่ขุนนางที่ตกอับ บางทีบรรพบุรุษอาจจะมีของมีค่าอะไรไว้ แต่ในจักรวรดิสุ่ยหลาน วิธีการกับขุนนางส่วนใหญ่ทำได้แค่วางกับดัก แต่นอกจักรวรรดิ นี่คือทรัพย์สินที่ได้มาลอยๆ

หยางป๋อเปิดประตู มองดูปู้เลอทั้งสี่คน นึกถึงสิ่งที่เห็นเมื่อคืน รู้สึกขยะแขยง "พวกคุณคิดจะเอาอะไรมาแลกกับสัตว์เลี้ยงน่ารักของฉัน?" หยางป๋อถามตรงๆ ที่หน้าประตู

"นี่เป็นมารยาทต้อนรับแขกของสหภาพพวกเธอหรือ?" พ่อบ้านเห็นสีหน้าบึ้งตึงของนายท่านตัวเองจึงถามหยางป๋อเสียงเย็น

"ไม่ใช่ ที่นี่มีกล้องวงจรปิด ผมคิดว่านี่จะดีกับพวกเราทุกคน" หยางป๋อยิ้มชี้ไปที่กล้อง ความจริงไม่อยากคุยอะไรกับปู้เลอเลย

"ตั้งราคามาเลย หนึ่งล้านเครดิตเป็นไง?" ปู้เลอมองหยางป๋อด้วยสายตาดูถูก

หยางป๋อหัวเราะเบาๆ "คุณ สัตว์เลี้ยงน้อยของผมไม่มีราคา ในสายตาเจ้าของ สัตว์เลี้ยงคือครอบครัว ไม่สามารถตีค่าด้วยเงินได้ ท่าทีของคุณยิ่งพิสูจน์ว่าคุณไม่เหมาะกับสัตว์เลี้ยงน้อยของผม"

หยางป๋อกำลังแสดงละคร แสร้งทำเป็นชายที่ดีที่ได้รับการศึกษาจากสหภาพควรจะพูด

ปู้เลอพูดเสียงเย็น "ห้าล้าน คุณสามารถซื้อบ้านหลังใหญ่กว่านี้ได้ มีผู้หญิงสวยกว่านี้ได้ ซื้อของหรูหราได้มากมาย ไปเที่ยวอวกาศได้ และที่สำคัญที่สุดคือ คุณจะได้มิตรภาพจากผม"

"ดูเสื้อผ้าราคาถูกของคุณสิ แล้วดูอายุของคุณ คุณคิดว่าคุณมีเวลาเหลืออีกกี่ปีที่จะมีความสุข?" ปู้เลอรู้ว่าในสหภาพ เงินมีความสำคัญมาก อย่างน้อยเมื่อปู้เลอใช้เงินเปิดทาง หลายครั้งก็ได้ผลดี

"คุณ ผมขอย้ำอีกครั้ง สัตว์เลี้ยงน้อยของผมคือครอบครัว ไม่สามารถตีค่าด้วยเงินได้" หยางป๋อยังไม่ยอมอ่อนข้อ ไม่ได้บอกว่าเครดิตที่คุณให้มาไม่มีประโยชน์กับผม แค่ย้ำว่าสัตว์ตัวนี้สำคัญมาก

ปู้เลอชี้นิ้วใส่จมูกหยางป๋อ "ไอ้โง่ ฉันจะจ้างทนายที่ดีที่สุด แกมีเงินจ่ายค่าทนายพอไหม? สิบล้านบวกยาเสริมพันธุกรรมหนึ่งขวด"

"ทำให้คุณเป็นพลเมืองระดับสูงขึ้นได้ ทำให้คุณมีชีวิตยืนยาวขึ้นได้อีกหลายสิบปี สามารถสนุกกับชีวิตได้"

หยางป๋อหัวเราะเบาๆ "คุณเข้าใจระบบพลเมืองของสหภาพเราจริงๆ หรือ? คุณคิดว่าผมเป็แค่ผู้อยู่อาศัยจริงๆ หรือ?"

"แก...!" ปู้เลอได้ยินคำพูดนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปทันที หันหลังเดินจากไป

พ่อบ้านงุนงง สาวใช้สองคนรีบตามไป หยางป๋อมองปู้เลอที่หนีไปอย่างรีบร้อน คิดในใจ "แค่นี้ก็ตกใจแล้วเหรอ?"

ในลิฟต์ พ่อบ้านสีหน้าไม่ดี พูดว่า "นายท่านครับ ไอ้ไพร่นั่นไม่รู้จักดี ผมว่าเราควรจะ..."

"แกหาทางสืบดูว่ามันเป็นใครอีกที" ตอนนี้ปู้เลอพบว่าตัวเองเสียท่าไปเมื่อกี้ ที่สำคัญคือการสูญเสียสัตว์เลี้ยง ทำให้ปู้เลอเสียที่พึ่งที่สำคัญที่สุด ภายใต้คำพูดที่ดูโอหังนั้น ความจริงแล้วคือความกลัว ถ้าเอาสัตว์เลี้ยงกลับคืนมาไม่ได้ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก

"นายท่านครับ ไอ้หมอนี่ไม่รู้จักดี ให้สิบล้านยังไม่ยอมแลก ผมว่ามันคงกำลังรอราคาสูงขึ้น" ลิฟต์มาถึงชั้นล่าง พ่อบ้านเดินพลางวิเคราะห์ให้ปู้เลอฟัง

"ไอ้ลูกผสมบ้านี่ แกกลับไปเพิ่มราคาอีก แล้วก็จ้างทนายมืออาชีพ ไม่ว่าจะเสียเงินเท่าไหร่ก็ได้ แล้วดูองค์กรการกุศลในท้องถิ่นด้วย ว่ามีความสัมพันธ์กับหน่วยงานยุติธรรมไหม ไม่เป็นไร ฉันบริจาคก็ได้" ปู้เลอพูดต่อ

"ครับ นายท่าน" พ่อบ้านพยักหน้า

มาถึงรถด้านนอก ปู้เลอมองกระเป๋าที่พ่อบ้านถือมา พูดว่า "แกไปอีกรอบ ต้องดูให้ได้ว่าอีกฝ่ายมีจุดประสงค์อะไร ถ้าแค่อยากได้ของ ก็ตกลงทั้งหมด ขอแค่ยอมคืนสัตว์เลี้ยง"

"อีกอย่าง เขาอยู่ที่นี่ ต้องมีคนรู้จัก ไปหาคนรู้จักสืบถาม อย่ากลัวเสียเงิน"

พ่อบ้านเห็นปู้เลอมองกระเป๋าในมือตัวเอง ข้างในล้วนเป็นของดีๆ ยังไม่ได้โชว์เลย จึงพยักหน้า "ได้ครับ ผมจะไปจัดการทันที"

พูดจบพ่อบ้านก็ลงจากรถ โค้งส่งเจ้านายจากไป แล้วก็หันกลับมาอีกครั้ง

ฝ่ายหยางป๋อได้รับข้อความทางนาฬิกาข้อมือ มีคนขอเข้าพบ ดูแล้วเป็นพ่อบ้าน จึงให้ขึ้นมา

พ่อบ้านเข้ามาในห้องของหยางป๋อครั้งนี้ มองดูห้องที่หยางป๋ออาศัยอยู่ ดีกว่าบ้านของสามัญชนส่วนใหญ่ในจักรวรรดิ แต่ก็ไม่ดีเท่าที่ทาสในบ้านอยู่

"คุณโจฮันครับ นี่เป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากพวกเรา" พ่อบ้านยิ้มเปิดกระเป๋า

"เครื่องประดับในนี้ล้วนหายากมาก และหลายชิ้นผลิตจากดาวบ้านเกิด คุณโจฮันเอาของพวกนี้ไป สามารถย้ายถิ่นไปสหพันธรัฐได้เลย ผมจำได้ว่าสหพันธรัฐมีหลายดาวเคราะห์ที่อนุญาตให้มีภรรยาหลายคน ตอนนั้นคุณโจฮันอยากได้ผู้หญิงกี่คนก็ได้เท่านั้น ดูเหมือนที่นั่นการหาผู้หญิงจะถูกกฎหมายด้วย"

"นอกจากนี้ เจ้านายของผมยังจะให้ยาเสริมพันธุกรรมคุณโจฮันหนึ่งขวด คุณโจฮันคงไม่รู้ว่าพอเป็นผู้มีพลังพิเศษแล้ว ในบางด้านจะแข็งแกร่งขึ้นนะครับ" พ่อบ้านยิ้มพูดกับหยางป๋อ

หยางป๋อลูบสัตว์เลี้ยงตัวน้อย หัวเราะเบาๆ "ผมชอบสภาพแวดล้อมแบบนี้ เครื่องประดับพวกนี้ผมไม่ชอบ ส่วนยาเสริมพันธุกรรม อันนี้ผมสนใจ"

"เจ้านายของคุณเป็นขุนนาง แต่เอาของไม่ดีพวกนี้มาให้ผม ไม่เสียเกียรติขุนนางหรือ?" หยางป๋อหัวเราะถาม

พ่อบ้านได้ยินแล้วประหลาดใจมาก แต่ไม่แสดงออกทางสีหน้าเลย "คุณโจฮันรู้สถานะของเจ้านายผมด้วยหรือ?"

"คุณก็รู้ชื่อผมนี่ แล้วไม่ใช่แค่คนเดียวที่อยากรับอุปการะสัตว์เลี้ยงของผม ดูเหมือนจะเป็นคนจากจักรวรรดิของคุณ คนจักรวรรดิสุ่ยหลานเดินหน้าเชิด พูดจาก็แปลกๆ" หยางป๋อยิ้มพูด

คนที่มาเที่ยวสหภาพได้ แทบไม่มีสามัญชนจากจักรวรรดิสุ่ยหลานเลย เพราะสามัญชนไม่มีกำลังทรัพย์ขนาดนั้น คนที่มาเที่ยวสหภาพได้ ในจักรวรรดิสุ่ยหลานต้องมีตำแหน่งไม่ต่ำแน่

คนพวกนี้ในจักรวรรดิสุ่ยหลานชินกับการมีสิทธิพิเศษ ดังนั้นพอออกมาข้างนอก พูดจาทำอะไรก็จะยโสโอหัง

"ฮ่าๆ คุณโจฮัน ดูเหมือนการเปลี่ยนเจ้าของสัตว์เลี้ยงจะไม่ง่ายนักนะครับ" พ่อบ้านหัวเราะ

"แล้วถ้า อยู่ๆก็หายตัวไปล่ะ?" หยางป๋อตอบเรียบๆ

พ่อบ้านได้ยินแล้วอึ้งไป ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่มีกล้องวงจรปิดแสดงตัวเป็นคนเคารพกฎหมาย แต่ตอนนี้ล่ะ?

"ตอนนี้ชีวิตผมก็ดีอยู่แล้ว สถานะผู้อยู่อาศัย ไม่มีภาษี สหภาพนี้แม้จะมีปัญหามากมาย แต่ก็ปลอดภัย โดยเฉพาะพวกเราที่ไม่ใช่ผู้มีพลังพิเศษ อยู่ที่นี่สบายมาก พวกเราไปอยู่สหพันธรัฐหรือจักรวรรดิของคุณ จะมีชีวิตยังไงก็พอจะเดาได้"

"ดังนั้นผมไม่สนใจอะไรหลายอย่าง แต่เจ้านายคุณดูรีบร้อนแบบนี้ เอาของดีๆ มาให้ขนาดนี้ สัตว์ตัวน้อยนี่คงมีความลับอะไรสินะ?" หยางป๋อยิ้มมองพ่อบ้านพูด

พ่อบ้านหัวเราะเบาๆ "คุณโจฮันจะว่ายังไงก็ตามใจ สัตว์ตัวน้อยนี่สำคัญเพราะมีความผูกพันกับเจ้านายผมน่ะครับ"

"คำอธิบายก็คือการปิดบัง จริงๆ แล้วผมไม่ชอบเลี้ยงสัตว์ ยุ่งยาก พลาดนิดเดียวก็เข้าคุกได้ เจ้านายคุณอาจจะยังไม่รู้ตัว เขาอาจจะต้องติดคุกในสหภาพนะ ฝ่ายผมพูดง่าย แต่ศูนย์คุ้มครองสัตว์ กฎหมายเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยง นั่นต่างหากที่เจ้านายคุณต้องเผชิญจริงๆ" หยางป๋อเตรียมบีบให้อีกฝ่ายพูด

"ฮ่าๆ คุณโจฮันอาจจะไม่รู้ พวกเราสามารถบริจาคให้องค์กรการกุศลของศูนย์คุ้มครองสัตว์ได้ และยังสามารถบริจาคให้องค์กรการกุศลลึกลับอื่นๆ ได้ด้วย"

"ผมเข้าใจความหมายของคุณโจฮันแล้ว คราวหน้าผมจะเอาของที่คุณชอบมาให้ ส่วนคนอื่นๆ คุณไม่ต้องสนใจหรอกครับ" พ่อบ้านยิ้มพูดจบ แล้วเดินออกไปโดยไม่เอากระเป๋าไปด้วย

หยางป๋องุนงง ผมพูดอะไรไป? ผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไร แต่คุณรู้ว่าผมต้องการอะไรแล้วเหรอ?

(จบบท)