หลังจากที่ทั้งสองคนได้เลือกร้านอาหารและกำลังจะเดินทางไปที่นั่น ระหว่างทาง ฉินหยุนก็ถือโอกาสจับมือของเซียวหลานอีกครั้ง

ในเวลานี้เซียวหลานไม่ได้รู้สึกประหม่าเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว เธอมองไปที่ฉินหยุนที่กำลังแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ พลางเอ่ยถามว่า "นักศึกษาฉินหยุน นายกำลังทำอะไร"

เธอยกมือข้างที่ถูกจับขึ้นมา

"เธอพูดเรื่องอะไร?" ฉินหยุนถามด้วยใบหน้าจริงจัง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวหลานก็รู้สึกโกรธปนขำทันที เธอกล่าวว่า "ฉินหยุน นายจับมือของฉันและยังมาถามฉันว่าพูดเรื่องอะไรอีกงั้นเหรอ?"

ฉินหยุนยิ้ม เขาชอบความรู้สึกของการเดินจับมือมาก และเขาก็รู้สึกชอบเซียวหลานด้วยเช่นกัน ส่วนเธอเองก็รู้สึกเหมือนกันกับเขา ดังนั้นจึงไม่ความจำเป็นที่จะมามัวเขินอายอยู่

"เธออยากฟังเหตุผลไหมล่ะ?"

ใบหน้าของฉินหยุนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมจริงจัง

หลังจากที่ได้ยินคำกล่าวของเขา เซียวหลานก็ชะงักไป เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็กล่าวว่า "ฉันยังไม่อยากฟังตอนนี้"

"งั้นก็ดีแล้ว"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินหยุนจึงยิ้มและกล่าวว่า "เมื่อมีโอกาสฉันจะบอกกับเธอเอง"

เขาเข้าใจว่าเซียวหลานหมายถึงอะไร ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเหมาะสมที่เขาจะสารภาพรักกับเธอ ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่เพิ่งเริ่มต้นขึ้นจากคำว่าเพื่อนอย่างกระทันหัน คาดว่าเซียวหลานยังไม่ได้เตรียมใจกับผลลัพธ์นี้

ถึงกระนั้นฉินหยุนก็ยังคงจับมือของเซียวหลานไว้ และไม่ปล่อยเลยจนกระทั่งถึงร้านอาหาร

หลังจากทั้งสองรับประทานอาหารเสร็จ พวกเขาก็เดินเล่นอยู่ข้างนอกสักพัก จากนั้นฉินหยุนก็ไปส่งเธอที่บ้าน

หลังจากส่งเซียวหลานเข้าบ้านเสร็จ ฉินหยุนก็ไม่ได้เลือกกลับไปที่บ้านของเขา แต่เขาเรียกรถแท็กซี่แล้วไปที่ร้านขายเสื้อผ้าต่อ

เมื่อเขามาถึง ผู้จัดการร้านหูเชียนก็อยู่ที่นี่พอดี เธอกำลังยืนอยู่ในร้าน ด้านหน้าของเธอมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่

เมื่อเห็นหญิงสาวคนนี้ ฉินหยุนก็ผงะ

"โจวเสี่ยวเค่อ?"

เธอคือรูมเมทของจางเสี่ยวเยว่ มองจากภายนอกเธอดูธรรมดา และมักจะไม่ค่อยพูดมากนัก เธอดูราวกับอากาศเล็กน้อย

"โอเค ข้อกำหนดของคุณสอดคล้องกับสถานการณ์ในร้านของเรา หลังจากการอบรมในวันพรุ่งนี้จบลง คุณสามารถเริ่มทำงานได้ตามปกติ" หูเชียนมองไปที่โจวเสี่ยวเค่อพลางกล่าวออกมา

สำหรับงานพาร์ทไทม์ในร้านค้าทั่วไปเงินเดือนไม่ได้สูงมากนัก ดังนั้นข้อกำหนดต่างๆจึงไม่ได้เข้มงวดมากเกินไป

"ขอบคุณค่ะผู้จัดการร้าน" เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของโจวเสี่ยวเกอก็แสดงความดีใจออกมาทันที เธอรีบเอ่ยขอบคุณขึ้นอย่างรวดเร็ว

ทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่ เธอจะได้เงิน 15 หยวนต่อชั่วโมง รวมแล้วเธอจะได้เงิน 200 กว่าหยวนต่อสัปดาห์

หลังจากที่กล่าวขอบคุณอีกเล็กน้อย โจวเสี่ยวเค่อก็สังเกตเห็นร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่งไม่ไกลจากเธอ

"ฉินหยุน?"

โจวเสี่ยวเค่อเห็นฉินหยุนเดินตรงมาทางนี้

แน่นอนว่าเธอต้องรู้จักฉินหยุนอยู่แล้ว แถมรู้ว่าหลินเมิ่งเมิ่งในห้องพักของเธอแอบชอบฉินหยุนอีกด้วย แต่ผ่านมามากกว่าหนึ่งเดือนแล้วที่เธอกับฉินหยุนไม่ได้พูดคุยอะไรด้วยกันเลยสักคำ

วันนี้หลายๆคนในห้องพักก็กำลังพูดถึงฉินหยุนเรื่องที่เขาเช่าบ้านอยู่นอกมหาลัยอยู่เลย

"บอสฉินคะ"

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ในใจ หูเชียนรีบก้าวไปข้างหน้าและเอ่ยทักทายออกมาทันที

"นี่คือรายชื่อทั้งหมดของคนที่มาสมัครทำงานพาร์ทไทม์ในร้านเราเมื่อเร็วๆนี้ค่ะ" เธอกล่าวพลางยื่นเอกสารบางอย่างในมือให้ฉินหยุน

"อืม" ฉินหยุนพยักหน้าและรับเอกสารมา

เขายิ้มให้โจวเสี่ยวเค่อ แต่ไม่ได้กล่าวอะไรกับเธอ

และสิ่งที่ทั้งคู่สนทนากันก็ได้ยินโดยโจวเสี่ยวเค่อด้วย ซึ่งมันทำให้ใบหน้าของเธอถึงกับเปลี่ยนสีเลยทีเดียว

ความจริงที่ว่าเธอพูดน้อยนั้น ไม่ได้หมายความว่าเธอโง่ ไม่ว่าใครก็ตามที่สามารถเข้ามหาลัยเจียงหยวนได้นั้นต้องฉลาดมากแน่นอน ผู้จัดการร้านที่เป็นคนสัมภาษณ์เธอในร้านขายเสื้อผ้าเมื่อสักครู่นี้ เรียกว่าฉินหยุนว่าบอสฉินโดยตรง ซึ่งก็หมายความว่าฉินหยุนเป็นเจ้าของร้านขายเสื้อผ้าแห่งนี้!

ร้านนี้มีพื้นที่มากกว่า 200 ตารางเมตร และมีลูกค้าจำนวนมากที่เข้ามาซื้อเสื้อผ้า ซึ่งก่อนหน้านี้ ทั้งจางเสี่ยวเยว่ เจียงอี หลินเมิ่งเมิ่ง และคนอื่นๆในห้องพัก ต่างก็ซื้อเสื้อผ้ากันคนละตัวสองตัว

ราคาเสื้อผ้าที่เธอเห็นก็ไม่แพงมาก เธอเองก็ยังคิดว่าถ้าจะซื้อเสื้อผ้า ในอนาคตเธอก็จะมาซื้อที่นี่ด้วย

ในความคิดของเธอ คนที่สามารถเปิดร้านขายเสื้อผ้าแห่งนี้ได้ จะต้องมีทักษะการบริหารที่ยอดเยี่ยมแน่นอน แต่เธอไม่คาดคิดว่าบอสของร้านจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอเอง

"แสดงว่าร้านเสื้อผ้าที่ถนนย่านการค้าก็เปิดโดยฉินหยุนน่ะสิ"

โจวเสี่ยวเค่อนึกถึงร้านเสื้อผ้าสาขาถนนย่านการค้า

ก่อนหน้านี้คนในห้องพักของเธอยังกล่าวว่าฉินหยุนใช้เงินไม่เป็นอยู่เลย

โจวเสี่ยวเค่อออกจากร้านขายเสื้อผ้าด้วยความสับสน

"บอสฉินรู้จักโจวเสี่ยวเค่อด้วยเหรอคะ?" หลังจากรายงานข้อมูลบางอย่างเสร็จ หูเชียนก็เอ่ยถามอย่างสงสัย

สังเกตจากเมื่อสักครู่นี้ ทั้งสองคนต้องเคยพบกันมาก่อนอย่างแน่นอน

"เพื่อนร่วมชั้นเรียนในมหาลัยน่ะ" ฉินหยุนพยักหน้าพลางกล่าวออกมา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หูเชียนก็ผงะไปชั่วขณะ เธอไม่คาดคิดว่าคนที่เพิ่งจ้างมาทำงานพาร์ทไทม์จะเป็นเพื่อนของเจ้านาย

เมื่อเห็นท่าทางของหูเชียน ฉินหยุนก็กล่าวอย่างเรียบๆว่า "คุณทำสิ่งที่ควรทำได้เลย ไม่ต้องสนใจ และคุณก็ไม่จำเป็นต้องปฏิบัติกับเธอเป็นพิเศษเพียงเพราะว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผม"

"เข้าใจแล้วค่ะ บอสฉิน" หูเชียนพยักหน้า

เธอรู้ว่าลูกพี่ลูกน้องของฉินหยุนก็ทำงานอยู่ในร้านนี้ด้วยเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้

ขณะนี้จ้าวตงเสวี่ยที่อยู่ภายในร้านก็สังเกตเห็นฉินหยุนเดินมาหาเธอ หลังจากที่เธอแนะนำลูกค้าเสร็จแล้ว เธอก็รีบเข้าไปหาเขาพลางเอ่ยทักทายด้วยความตื่นเต้น "ลูกพี่ลูกน้องฉินหยุน"

เมื่อมองไปที่ลูกพี่ลูกน้องของเขา ฉินหยุนก็เอ่ยถามว่า "เสี่ยวเสวี่ย อยู่ที่นี่เธอเป็นไงบ้าง มีตรงไหนติดขัดอะไรไหม?"

"ไม่มี" จ้าวตงเสวี่ยกล่าวพลางส่ายหัวไปมา

แม้ว่าเธอจะกล่าวเช่นนี้ แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เธอก็รู้สึกหดหู่ใจมาก

ก่อนหน้านี้เธอโทรไปคุยกับพ่อของเธอแล้ว แต่ฉินหยุนก็ไม่ได้พูดอะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ และก็ไม่ได้ให้สิทธิพิเศษอะไรกับเธอ

เถ้าแก่ของที่ที่เธอทำงานครั้งก่อนนั้นรู้จักกับพ่อแม่ของเธอ เธอจึงได้รับการดูแลเอาใจใส่อยู่ตลอดเวลา ซึ่งที่ร้านขายเสื้อผ้าของฉินหยุนเธอก็คิดว่ามันน่าจะเป็นเช่นเดียวกัน แต่ทันใดนั้นน้ำเย็นๆก็ไหลรดลงมาที่ศีรษะของเธอ

ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ไม่ได้ใจดีกับเธอเลย

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา หลายๆคนต่างก็พากันกล่าวว่าฉินหยุนสุดยอดเพียงใด แม้เธอจะรู้สึกไม่พอใจนิดหน่อย แต่อันที่จริงเธอก็มีความภาคภูมิใจและชื่นชมลูกพี่ลูกน้องของเธอมาก

เธอเป็นคนที่มีความกล้ามาก และเธอก็ไม่เคยกลัวอะไรเลย แต่ภายใต้อิทธิพลของอารมณ์ต่างๆ เธอมักจะระมัดระวังตัวเล็กน้อยต่อหน้าฉินหยุนอยู่เสมอ ซึ่งเธอกังวลนิดหน่อยว่าจะทำให้ฉินหยุนรู้สึกไม่พอใจ

"ดีมาก ทำให้เต็มที่" โดยที่ไม่รู้ว่าจ้าวตงเสวี่ยกำลังคิดอะไรอยู่ ฉินหยุนก็กล่าวพลางตบไหล่ของเธอ

หลังจากกล่าวอีกไม่กี่คำ ฉินหยุนก็ออกจากที่นี่ไป

...

ในหอพักของนักศึกษาหญิง ห้อง 406 โจวเสี่ยวเค่อเดินเปิดประตูเข้ามา

แม้ว่าเธอจะกลับมาถึงที่หอพักแล้ว แต่ในใจของเธอยังคงนึกถึงเรื่องที่ร้านขายเสื้อผ้าอยู่ตลอด ซึ่งเธอคิดมาตลอดทางว่าฉินหยุนเป็นเจ้าของร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนจริงๆงั้นเหรอ

ประเด็นสำคัญคือ ข่าวนี้มันน่าตกใจเกินไป

จู่ๆคนรู้จักรอบตัวก็กลายเป็นบอสใหญ่ในทันที หลังจากที่รู้เรื่องนี้ใครบ้างจะไม่รู้สึกตกใจ!

"เสี่ยวเค่อกลับมาแล้วเหรอ?"

"สัมภาษณ์ผ่านไหม?"

เมื่อเห็นโจวเสี่ยวเค่อเดินเข้ามา เจียงอี จางเสี่ยวเยว่ และคนอื่นๆก็เอ่ยถามทันที

ก่อนหน้านี้หลังจากที่ซื้อของกันเสร็จ พวกเธอกำลังจะกลับมาที่หอพัก แต่จากนั้นทางร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนก็โทรมาบอกว่าผู้จัดการร้านกลับมาแล้ว และถามโจวเสี่ยวเค่อว่าเธอมีเวลามาให้สัมภาษณ์ไหม ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่โจวเสี่ยวเค่อไม่สามารถปฏิเสธได้ เธอจึงรีบกลับไปที่ร้านทันที

"อืม ผ่านแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องไปฝึกอบรม และจะเริ่มทำงานในสัปดาห์หน้าหลังจากฝึกงานเสร็จ" โจวเสี่ยวเค่อพยักหน้าและกล่าวออกมา

หลังจากที่เธอกล่าวจบ เจียงอีและคนอื่นๆก็ยิ้มและเอ่ยแสดงความยินดีกับเธอทันที โดยพวกเธอกล่าวว่าหลังจากนี้จะไปซื้อเสื้อผ้าที่ร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนเพิ่ม เพื่อช่วยอุดหนุนโจวเสี่ยวเค่อ

เมื่อมองดูผู้คนที่กำลังมีความสุขอยู่ในห้องพัก โจวเสี่ยวเค่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็เลือกที่จะยังไม่บอกเรื่องเกี่ยวกับฉินหยุน

ฉินหยุนทำธุรกิจร้านขายเสื้อผ้า แต่เมื่อพิจารณาจากท่าทีของจ้าวคังฮ่าว เฉิงต้าสง และคนอื่นๆในห้องพักชายแล้ว พวกเขาน่าจะยังไม่รู้เรื่องนี้กัน

เนื่องจากฉินหยุนไม่ได้กล่าวถึงมัน อาจจะเป็นเพราะเหตุผลส่วนตัวบางอย่าง และเธอก็กังวลว่ามันจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของเธอกับเพื่อนร่วมชั้น ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถเลือกที่จะกล่าวมันออกมาได้

แถมตอนนี้เธอก็ถือว่าเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ในร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนแล้ว ถ้าหากเธอกล่าวออกไปและมันทำให้ฉินหยุนไม่พอใจ งานพาร์ทไทม์นี้ก็อาจจะปลิวหายไปได้เช่นกัน

(จบตอน)