"ผู้จัดการร้านโจว นี่คือจ้าวตงเสวี่ยและหยูเสี่ยวถิง ต่อจากนี้พวกเธอจะเข้ามาทำงานในร้านนี้เหมือนกับพนักงานคนอื่นๆทั่วไป" ฉินหยุนกล่าวกับเธอทันที พลางชี้ไปที่หญิงสาวสองคนที่อยู่ข้างๆเขา

"ค่ะ บอสฉิน ฉันจะพาพวกเธอไปดำเนินการตามขั้นตอนต่างๆทันที และพวกเธอจะสามารถเริ่มทำงานได้หลังจากผ่านการฝึกงานสองวัน" โจวจินหลันพยักหน้าและกล่าวออกมา

เธอมองไปที่หญิงสาวสองคนที่อยู่ถัดจากฉินหยุน เห็นได้ชัดว่าเธอระมัดระวังคำพูดนิดหน่อย ฉินหยุนเป็นคนพาพวกเธอมามาที่นี่ด้วยตัวเอง ดังนั้นพวกเธออาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับฉินหยุนโดยตรง

เมื่อได้ยินคำกล่าวของฉินหยุน จ้าวตงเสวี่ยนั้นปกติ แต่หยูเสี่ยวถิงนั้นรู้สึกประหลาดใจ

ก่อนหน้านี้ตอนนั่งอยู่ในรถ ฉินหยุนก็ถามเธอเกี่ยวกับงานของเธอเช่นกัน และเขาถามเธอว่าเธออยากทำงานในร้านขายเสื้อผ้าไหม แน่นอนว่าเธอตอบว่าอยากทำ ซึ่งเธอคิดว่าฉินหยุนอาจจะเอ่ยถามเล่นๆ แต่เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะจัดการให้เธอทันที

ดูจากความนิยมของลูกค้าต่อร้านเสื้อผ้าแห่งนี้แล้ว เงินเดือนน่าจะไม่เลวเลย

"ต่อจากนี้พวกเธอต้องทำตามที่ผู้จัดการร้านโจวบอก ถ้าไม่รู้อะไรก็ถามเธอได้โดยตรงเลย"

หลังจากพาทั้งสองสาวไปฝากให้โจวจินหลันดูแลแล้ว ฉินหยุนก็กล่าวทันทีว่า "งั้นฉันไปก่อนนะ พอดีฉันมีธุระที่ต้องทำ"

หยูเสี่ยวถิงและจ้าวตงเสวี่ยนั้นน่าจะไม่อยากแยกกันทำงานคนละที่แน่นอน ดังนั้นเขาจึงจัดให้พวกเธออยู่ร้านเดียวกัน เมื่อตอนอยู่บนรถเขาก็ถามพวกเธอเรียบร้อยแล้ว ซึ่งทั้งคู่ก็ตอบว่าอยากทำงานในร้านเสื้อผ้า ดังนั้นเขาจึงให้พวกเธอเข้าไปในร้านอย่างง่ายๆ

สำหรับเขาเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องเล็กน้อย ซึ่งมันไม่มีผลกระทบต่อกิจการร้านค้าเลย

หลังจากกล่าวจบ ฉินหยุนก็หันหลังกลับและเดินออกจากร้านไปทันที

เขามีบางสิ่งที่ต้องทำ ซึ่งเขาก็ไม่ได้มีเวลามากพอที่จะมาเฝ้าดูทั้งคู่ผ่านขั้นตอนการเข้าทำงานต่างๆ

หลังจากที่โจวจินหลันใช้สายตามองส่งจนฉินหยุนออกจากร้านไป เธอก็มองไปที่จ้าวตงเสวี่ยกับหยูเสี่ยวถิง จากนั้นก็ยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า "มากับฉัน"

ตามหลังโจวจินหลันไป จากนั้นพวกจ้าวตงเสวี่ยก็กรอกแบบฟอร์มการสมัครงานต่างๆตามที่ทางร้านกำหนดให้

หลังจากเห็นพวกเธอเขียนเสร็จแล้ว โจวจินหลันก็กล่าวว่า "เนื่องจากพวกเธอเป็นพนักงานของร้านนี้แล้ว งั้นฉันก็จะบอกพวกเธอเกี่ยวกับเงินเดือนและสวัสดิการต่างๆ ร้านขายเสื้อผ้าของเรามีวันหยุดสี่วันต่อเดือน มีสัญญาอย่างเป็นทางการ ประกันสังคมห้าฉบับ กองทุนที่อยู่อาศัยหนึ่งหลัง และผลประโยชน์อื่นๆอีกนิดหน่อย โดยปกติแล้วพนักงานขายจะมีฐานเงินเดือน 3,000 หยวน ค่าเข้างาน 500 หยวน และโบนัสต่างๆอีก 1,500 หยวน พวกเธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องโบนัส ถ้าหากพวกเธอไม่ทำผิดพลาดอะไรก็สามารถรับเงิน 1,500 หยวนนี้ได้เต็มๆ ดังนั้นเงินเดือนปกติที่จะได้ก็คือ 5,000 หยวน แต่ถ้าหากทางร้านมีให้ทำโอที ก็จะมีค่าล่วงเวลาพิเศษให้"

"เยอะมาก!"

จ้าวตงเสวี่ยและหยูเสี่ยวถิงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เมื่อได้ยินเกี่ยวกับเงินเดือน พวกเธอไม่เคยได้ค่าจ้างที่สูงขนาดนี้มาก่อนเลย

บุคลิกของจ้าวตงเสวี่ยค่อนข้างดุร้าย ไม่เช่นนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะกล้าออกมาจากบ้านหลังจบแค่ชั้นมัธยมต้นปี 3 เพื่อออกไปทำงานข้างนอกคนเดียว

ในความเป็นจริงเธอใช้เวลามากกว่าสองปีครึ่งในเมืองอู๋ซื่อ ลุงรองกับป้าสะใภ้รองของฉินหยุน รู้จักกับเถ้าแก่ของสถานที่ที่เธอทำงานเป็นพิเศษ เนื่องจากเธออายุยังน้อย เงินเดือนของเธอจึงน้อยไปด้วย

ถึงจะได้เงินน้อย แต่ที่นั่นก็มีคนรู้จักและดูแลเธอเป็นอย่างดี

ในที่สุดเธอก็อายุ 18 ปีบริบูรณ์ในปีนี้ และเธอไม่ต้องการทำงานในโรงงาน ดังนั้นเธอจึงมาที่จินหลิงเมื่อไม่กี่เดือนก่อนพร้อมกับหยูเสี่ยวถิงสองคน

แต่ในจินหลิงเธอไม่รู้จักใครเลยและไม่มีใครคอยดูแลด้วย ก่อนหน้านี้เธอทำงานบางอย่างผิดพลาด จ้าวตงเสวี่ยจึงถูกดุด่า ดังนั้นเธอจึงลาออกด้วยความโมโหและตกงานมาจนถึงตอนนี้

ในช่วงสองปีครึ่งที่ผ่านมา เธอได้เงินเดือนน้อยกว่า 2,000 หยวนอยู่เสมอ และหลังจากมาที่จินหลิงก็อยู่ที่ประมาณ 3,000 หยวน แต่ตอนนี้ขึ้นเป็น 5,000 หยวนแล้ว ซึ่งจำนวนนี้เป็นค่าจ้างที่สูงมาก!

ในเวลานี้ เธอมองไปที่โจวจินหลันด้วยความสงสัย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามว่า "ผู้จัดการร้านโจว ร้านนี้ฉินหยุนลูกพี่ลูกน้องของฉันเขาเป็นเจ้าของจริงๆงั้นเหรอคะ?"

เธอแทบจะไม่อยากเชื่อเลยว่า ลูกพี่ลูกน้องที่แก่กว่าเธอเพียงไม่กี่เดือน ซึ่งตอนนี้เขาก็อายุแค่ 18 ปี และยังเรียนมหาลัยอยู่ จะสามารถเปิดร้านค้าที่ใหญ่โตขนาดนี้ได้

อย่างไรก็ตาม ฉินหยุนอาจจะเป็นแค่หัวหน้าของที่นี่ ซึ่งเธอก็ไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับสถานการณ์นี้

‘ปรากฎว่าพวกเขาเป็นญาติกัน’

เมื่อได้ยินคำกล่าวของจ้าวตงเสวี่ย โจวจินหลันก็รู้ได้ทันที

เธอยิ้มและกล่าวว่า "แน่นอนว่ามันเป็นของบอสฉิน เขาเป็นเจ้าของที่นี่และร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนแห่งนี้ก็เปิดขึ้นโดยบอสฉินเองด้วย"

เมื่อได้ยินคำกล่าวของโจวจินหลัน จ้าวตงเสวี่ยก็รู้สึกประหลาดใจมาก ลูกพี่ลูกน้องของเธอมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

เมื่อเห็นท่าทางประหลาดใจของจ้าวตงเสวี่ย โจวจินหลันก็รู้ว่าฉินหยุนน่าจะไม่ได้บอกข้อมูลกับเธอมากนัก ดังนั้นเธอจึงไม่ได้กล่าวอะไรมาก เธอยิ้มพลางกล่าวกับทั้งสองคนว่า "เอาล่ะ ฉันจะให้พวกเธอทำความคุ้นเคยกับสถานการณ์ในร้านก่อน พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้า พวกเธอต้องเริ่มรับการฝึกอบรมต่างๆ และหลังจากฝึกอบรมสองวันพวกเธอถึงจะเริ่มทำงานได้ เวลาเข้าทำงานคือช่วงเช้าแปดโมงครึ่ง ถึงช่วงบ่ายสี่โมงครึ่ง"

ปัจจุบันนี้พนักงานของร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนต้องได้รับการฝึกอบรมต่างๆก่อน พวกเธอทุกคนจะสามารถเริ่มทำงานได้หลังจากผ่านเกณฑ์มาตรฐานแล้วเท่านั้น

เธอพาจ้าวตงเสวี่ยและหยูเสี่ยวถิงไปหาหญิงสาวที่ดูเหมือนจะอยู่ในวัยยี่สิบ

"ซื่อซื่อ นี่เป็นพนักงานใหม่สองคนของร้านเรา แนะนำร้านให้พวกเธอหน่อย"

"ค่ะ ผู้จัดการร้าน" หญิงสาวที่ชื่อซื่อซื่อพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

หลังจากกล่าวจบ โจวจินหลันก็ไปจัดการกับงานของตัวเอง สำหรับหญิงสาวซื่อซื่อ เธอมองไปที่จ้าวตงเสวี่ยพลางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันอายุมากกว่าพวกเธอนิดหน่อย เรียกฉันว่าพี่สาวซื่อซื่อก็ได้"

ทั้งจ้าวตงเสวี่ยและหยูเสี่ยวถิงต่างก็เอ่ยทักทายเธอ จากนั้นซื่อซื่อก็เริ่มแนะนำสิ่งต่างๆในร้านขายเสื้อผ้าให้พวกเธอฟัง

ราคาของเสื้อผ้าในร้านไม่แตกต่างกันมากนัก ส่วนใหญ่มีแค่ดีไซน์ของเสื้อผ้าเท่านั้นที่ต่างกัน ซึ่งมันก็ไม่ได้ซับซ้อนเกินไป และก็มีเสื้อผ้าในสต๊อกที่ยังไม่ได้นำออกมา

หลังจากแนะนำสิ่งต่างๆจนครบ จ้าวตงเสวี่ยก็หันไปหาซื่อซื่อและเอ่ยถามทันทีว่า "พี่สาวซื่อซื่อ พี่ได้เงินเดือนเท่าไหร่เหรอคะ?"

เมื่อได้ยินคำถามของจ้าวตงเสวี่ย หญิงสาวซื่อซื่อก็ไม่ได้ปิดบังอะไร เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "เดือนที่แล้วฉันได้ 5,100 หยวน"

"5,100?" เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งจ้าวตงเสวี่ยและหยูเสี่ยวถิงก็รู้สึกตื่นเต้นกันมาก ดูเหมือนว่าสิ่งที่โจวจินหลันกล่าวก่อนหน้านี้จะเป็นความจริง และโบนัสต่างๆก็ล้วนได้รับค่าตอบแทนตามจริง ซึ่งแตกต่างจากร้านอื่นๆที่โบนัสพวกนั้นเป็นแค่สิ่งหลอกลวงสำหรับพนักงาน

เมื่อเห็นท่าทางของพวกเธอ หญิงสาวซื่อซื่อก็ยิ้มพลางกล่าวว่า "อันที่จริงเงินเดือนของฉันก็ธรรมดาทั่วไป หลายคนในร้านได้เงินเดือนสูงกว่าฉันอีก"

"ยังมีคนที่ได้เยอะกว่าพี่สาวซื่อซื่ออีกงั้นเหรอ!" จ้าวตงเสวี่ยและหยูเสี่ยวถิงรู้สึกประหลาดใจกันอีกครั้ง

"นี่เป็นเรื่องปกติ ฐานเงินเดือนของร้านเราคือ 5,000 หยวน ถ้าเธอทำโอทีเพิ่ม มันก็ง่ายที่จะได้เกิน 5,000 หยวน" หญิงสาวซื่อซื่ออธิบาย

จ้าวตงเสวี่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามด้วยเสียงเบาว่า "พี่สาวซื่อซื่อ งั้นพี่รู้ไหมว่าผู้จัดการร้านโจวได้เงินเดือนเท่าไหร่?"

เธอเพิ่งรู้ว่าร้านนี้เปิดโดยฉินหยุน ลูกพี่ลูกน้องของเธอ และโจวจินหลานก็มาทำงานกับฉินหยุนยังไม่นาน

เมื่อมองไปที่จ้าวตงเสวี่ย เสียงของหญิงสาวซื่อซื่อก็เบาลงเช่นกัน เธอกล่าวว่า "ค่าจ้างของร้านเรายุติธรรมมาก เมื่อเดือนที่แล้วผู้จัดการร้านโจวได้รับเงินเดือนประมาณ 8,000 หยวน"

"ว้าว เยอะมาก!" จ้าวตงเสวี่ยเต็มไปด้วยความอิจฉาทันที

หญิงสาวซื่อซื่อก็กล่าวต่อ "นั่นแค่เงินเดือน ในฐานะผู้จัดการร้านเธอได้รับอั่งเปาด้วย ดังนั้นเงินเดือนของเธอน่าจะจะต้องเกิน 8,000 หยวนแน่นอน"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จ้าวตงเสวี่ยก็ยิ่งอิจฉามากขึ้นกว่าเดิม

"นอกจากนี้ ผู้จัดการร้านโจวเคยอยู่อีกร้านหนึ่งมาก่อน แต่ตอนนี้เธอถูกย้ายมาที่ร้านนี้แล้ว ค่าจ้างของเดือนนี้น่าจะเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน"

"ร้านอื่นงั้นเหรอ?" เมื่อได้ยินสิ่งที่หญิงสาวซื่อซื่อกล่าว จ้าวตงเสวี่ยก็ผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็เอ่ยถามว่า "พี่สาวซื่อซื่อ พี่กำลังพูดถึงร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนอีกแห่งงั้นเหรอ?"

(จบตอน)